Smurf heeft smaak

 

Afwassen behoort niet tot mijn favoriete bezigheden maar ik kan daar niet onderuit natuurlijk, iemand moet hem doen.

Terwijl ik gisteren bezig was met dat karweitje zette ik een CD op, kwestie van het afwassen een beetje aangenaam te maken. As if that’s possible.

‘k Had er goesting in: Depeche Mode, the best of.

Bij het nummer “Everything Counts” gaf smurf ineens een ruk aan de volumeknop en riept:

“Mama, is dat de radio?”

“Neen smurf, da’s een CD, en zet het anders misschien nog wat luider, ze horen het niet in Aalst”

“Waauw, zo toffe muziek!”

“Allez smurf, meen je dat nu? Da’s muziek van minstens 25 jaar geleden!”

“Oei, dan zijn die meneren al dood?”

“Neenee, ze leven nog. De zanger is maar 6 jaar ouder dan ik, hoor”.

“En zingen ze nu nog?”

“Yep, ze geven nog steeds heel veel grote concerten overal ter wereld en ze maken nog altijd nieuwe liedjes”

“Cool! Ik vind dat echt toffe muziek, mag ik die CD hebben voor op mijn kamer?”

“Je mag 10 keer raden”

“…nee zeker…?”

“Juist”

Het bleef verdacht stil in huis… toen ik ging kijken wat hij aan het uitsteken was zag ik hem liggen, languit in de zetel. Hij lag op zijn gemakske te genieten van de rest van de CD.

Moet een kind van 9 niet staan jumpen op bosjgedreun of zoiets, eigenlijk?

Efkes zeggen

Op SveN zijn blog las ik net het volgende stukje dat past in zijn originele blogthema “Alfabet Der Mensen”. Daarin omschrijft hij kenissen, vrienden, collega’s en leerlingen uit zijn klas die hij vermeldenswaardig vindt. De letter “R” werd zojuist afgerond. 

Toen ik dat stukje las dacht ik gelijk terug aan wat hij schreef op 2 april, toen bij de letter “M”.

M-go*
Nog een oud-leidster, die ik als kind heel erg bewonderde om haar franke mond en haar schijnbare gezapigheid. Intussen een collega-blogster die het nogal eens met mij oneens is.  Heeft een geweldige zoon dus moet ook een geweldige mama zijn.

Ge moogt allemaal zeggen wat ge wilt maar ik vond dit een wreed schoon compliment! Vooral dat laatste zinnetje. 

* M-go is de ksa-schrijfwijze van mijn naam, op menig taplijst terug te vinden, mochten die bewaard gebleven zijn

weer een deet

 

Gisteren op date geweest
ben daarvoor weer naar Gent geracet
nooit op tijd, zoals u weet
’t werd rond 8 uur door fileleed

Er viel geen stilte, ‘k was in form
heb veel verteld volgens mijn norm
het klikte goed, we voelden aan
dat deze avond snel zou gaan

Een kriekje hier, een witbier daar,
en zo vertelden we elkaar
wat feiten uit ons leven elk
we raakten maar niet uitverteld

Het werd drie uur, we werden moe
we stapten op, de boeken toe
‘k Ging uit met “een jaar vrolijkheid”
Elke, ge zijt een toffe meid!

Tag attack

“‘k Heb nen blok hout naar uwe kop gesmeten”, zeiden ze vroeger.
Tegenwoordig noemen ze een estafettestokje “a tag” en zijde getagged voordat ge’t weet.

Deze kreeg ik van breeg en van micheleeuw: 

“Shock the world with 6 unspectacular quirks of nobody else than your lovely self”
Mention the tagrules in your blog without the slightest adaptation.
Tag 6 other bloggers by linking them.
Leave a comment on each of these bloggers’ wonderful blogs to bring them the good news they’ve been tagged.

1. In mijn woonst bevinden zich 4 items waarop ik het uur kan aflezen: 1 klokradio in de slaapkamer, 1 staand uurwerkje in de badkamer, 1 wandklok tegen de muur van de living en 1 uurweergave op de display van de videorecorder.
Alle vier staan ze 10 minuten voor. (de klok in mijn auto ook trouwens)
Vroeger gaf dat een schrikeffect, zo van “shiiiiit, is’t al zo laat?!”
Dat effect is al jaren weg en ik kom overal te laat of ’t scheelt niet veel, en toch krijg ik het niet gedaan om ze op het exacte uur te zetten.

2. Als ik in een restaurant of een café of eender waar aan een tafel moet gaan zitten zal ik me bij voorkeur altijd een plaatsje zoeken in een hoek of met mijn rug tegen de muur. Als ik beweging “voel” achter mij word ik zenuwachtig en ongemakkelijk. En ambetant. En slecht gezelschap.

3. Ik ben zot van waterijsjes. Mijn fovorieten zijn die Rockets met al die kleurtjes. Als ik een doos van 12 stuks in huis haal zijn die dezelfde dag nog op. Smurf vind dat ik overdrijf met zijn ijsjes.

4. Als ik ergens mijn weg moet zoeken zet ik de muziek in mijn auto af, alsof ik dan beter kan luisteren langs waar ik moet.

5. Nu iets voos. Ook al is’t niet goed voor de maag, ik kan vreselijk hard en luid boeren. Elke man mag het tegen mij opnemen, ik zal winnen. Niet dat ik er trots op ben maar toch, ik ken niet veel vrouwmensen die dat kunnen. Geen enkele eigenlijk. Denk nu niet dat ik een zwijnenzeug ben, ik doe dat nooit in het openbaar. Alleen thuis zo eens, als ik alleen ben. Ik ken de basis der beleefdheidsvormen.

6. Veel jaren geleden ben ik geopereerd aan mijn knie, waar een aangroeiingetje van het kniebot werd verwijderd. Daar heb ik sindsdien een heel klein littekentje. Wie daar toevallig tegenkomt of er nog maar naar wijst heeft heel veel kans om in contact te komen met mijn eerste reflex: een klinkende oorveeg. Beetje gevoelig plekje, denk ik. Heb dat ook met mijn achillespezen: do not ever touch them!

Zo, u bent weer allen heel wat wijzer geworden. Voor meer nuttige info en weetjes: go away.

Volgens de laatste stap in de rules moet ik deze tag doorgeven aan 6 medebloggers, dus:

Beste 6 medebloggers,
Gratis mee te grissen: 1 tag to trek your plan with.

…en alzo.

Gelukkig heb ik geen brokken gemaakt met mijn wentelteefgedoe een paar dagen na de tweede date.
We waren het er al snel over eens dat onze vriendschap te waardevol is om ze te laten kapotgaan. De band die we hebben kan enkel standhouden als we de nodige afstand houden.
We hebben veel aan elkaar, er is zoveel waarin we overeenkomen. Er is een vertrouwd gevoel als we over ons verleden praten, over alles wat ons in de war brengt, dwarszit en bezighoudt. We kregen dezelfde soort klappen van de levenszweep en dat schept een band. Er onbreekt een voor mij heel belangrijke factor om er een liefdesrelatie op te kunnen bouwen.
Hij weet dat en begrijpt het ook. Gelukkig.
We beseffen allebei dat de vriendschapsband die we hebben beter is dan een relatie.

Nu ik het toch over relaties heb: wat zoek ik eigenlijk in een partner?
Nee, ik ga hier geen lijstje geven van “alle eisen waaraan mijn partner moet voldoen om in mijn smaak te vallen” want het gaat vooral om uitstraling en gevoel.
Om het algemeen te houden: in eerste instantie moet het voor beide partners op alle vlakken goed voelen. Mijn partner moet compatibel zijn met mij zijn en ik met hem. Klinkt simpel (en arrogant) maar dat is het niet.

Ik geeft toe, ik ben veeleisend en kritisch en kieskeurig wat mijn partnerkeuze betreft, maar is dat niet een heel klein beetje normaal?
Ik heb al de stappen die leiden naar de stabiliteit al afgelegd: verliefd, verloofd, getrouwd, huisje-tuintje-kindje. Dat pad heb ik met heel mijn hart en met veel liefde bewandeld.
Maar als die stabiliteit na de geboorte van je kind pijlsnel bergaf gaat, de relatie vier jaar later helemaal is doodgebloed en het hele bouwwerk na 11 jaar als een kaartenhuisje ineevalt, dan doet dat wel wat met een mens.
Ook al ga je in vriendschap uit elkaar en was er geen sprake van een vechtscheiding en blijf je goed overenkomen…je moet wel helemaal opnieuw beginnen en al die stappen weer 1 voor 1 afwerken. Allez, alle is veel gezegd… de stappen “trouwen” en “kindje” zal ik nu wel definitely overslaan.

Tuurlijk wil ik helemaal opnieuw beginnen aan een spiksplinternieuw bouwwerk. Het single zijn heeft deugd gedaan, ik heb geweldig genoten van de vrijheid en full-time zelfstandigheid, ik wil het tweede deel van mijn leven echt wel delen. En ik ben nog jong hé, ik kom in december pas in de fleur van mijn leven (ben aan ’t aftellen), het zou nogal stom zijn om het nu al helemaal op te geven.
Maar het is sowieso niet meer zo simpel als vroeger. De onwetendheid en naïviteit zijn weg, nu zijn er door alle ervaring heen factoren gevormd waarmee ik rekening (moet) houd(en).
Een stevige en gezonde fundering, for instance. Verder proberen bouwen wanneer de eerste stenen al schots en scheef staan heeft totaal geen zin. Dat heeft mijn vorige relatie mij geleerd. Toen lapte ik mijn eerste indruk en mijn intuïtie volledig aan mijn laars en bouwde ik dapper verder op een fundering van mijn kloten (sorry voor mijn taalgebruik), met als gevolg dat ik 3 jaar lang op een gevaarlijke bouwwerf heb geleefd. Een compleet destructieve toestand waar ik, uit veiligheid voor mezelf en mijn zoontje, vorig jaar een einde aan heb gemaakt.
Het was een harde les, maar een ferme goeie. Ik weet nu echt wel zeker dat mijn intuïtie serieus goed ontwikkeld is en dat ik die nooit meer mag negeren.

De eerste indruk van mijn partner zal er boenk op moeten zijn, anders valt er niks te bricoleren. Boenk op in mijn ogen, volgens mijn gevoel. Die ene man uit de massa die mij doet smelten, mij aanvult en iets toevoegt aan mijn leven.
En voor wie ik ook een meerwaarde zal zijn. Of course.

Actie/Reactie

Gij se tamme kiek! Voor uw gemak zo’n onnozel repliekse droppen, gericht “aan allen”.
Is dat echt al wat ge kunt? Is ’t u teveel om bij iedere reactie van uw lezers, die zichzelf de moeite hebben getroost om hun mening te geven over je blogstuk, een kleine persoonlijke noot te plaatsen?
Ge doet dat anders wel. En ge vindt da zelf ook fijn als er op jouw reactie een klein weerwoordje van de blogeigenaar volgt.
Da moet nie veel zijn hé, een ganse litanie met vertakkingen naar onderwerpen die geen steek houden en die geen lap te maken hebben met het logje in kwestie zou erover zijn, maar een klein feedbackje, da kan er toch wel aan af zeker?
En ge eindigt uw schrijfsel dan nog met een vraag aan de lezers, of toch een hint naar hun mening. Zij geven dan een persoonlijk antwoord, waar duidelijk over nagedacht is, en dan vertik je’t nog om iets deftigs als antwoord te geven.
@ allen… Allez jong, dagge nie beschaamd zijt!

Ne mens mag zo soms toch eens overdrijven hé.

Soit, in navolging van de reacties op vorig(e) (twee) logje(s) ben ik begonnen aan een verzameling reacties die ik graag bij iedereen apart had willen plaatsen.
De aard van het onderwerp en de persoonlijke touch erbij is niet iets dat ik zomaar BAF! op mijn blog zwier om er voor de rest niet meer naar om te kijken.
Nee, ik maak er liever een apart blogstuk van, ook al geef ik daardoor mezelf een beetje meer bloot dan anders. ’t Is eens iets anders dan stoemp m.. …….. Juist.
In dit geval vind ik dat iedereen die heeft gereageerd meer verdient dan een kort ingebonden dankuwel-repliek.

De voorbije week heb ik aan quality time gedaan met smurf, dus, het is nog niet helemaal af.
En nee, ge moet er nie op wachten, ’t zal niemeer voor vandaag zijn.
En daarbij, ik weet dat u maar heel traag leest, ik ben het dan ook heel traag aan ’t schrijven.
(ik krijg ze echt niet flauwer vandaag, ‘ tis maandag)

Dit krijgt nog een straartje.

Mailen chatten daten bloggen – The sequel

De twee weken tussen de eerste en de tweede date werd er weer vollenbak gemaild en hingen we weer urenlang op de chat. Het was intussen al 4 weken duidelijk dat het op zowat alle vlakken klikt, zodanig goed zelfs, dat we tijdens het chatten ietwat grapperig ongerust werden als er eens in een half uur geen nieuw raakpunt opdook.
In aanloop naar deze date maakten we elkanders kop zot en hoe dichter de date naderde, hoe spannender het allemaal werd.
No need to say dat we allebei enorm uitkeken naar deze 2de date, denk ik zo.

Tijdens die twee weken die aan de date vooraf gingen was ik op mijn gemakske in de luster gekropen en was ik lichtjes beginnen zweven, hopen, hunkeren…u kent dat, geef toe. Hij voelde hetzelfde, zei hij.
Wow, hey, wat was dat? Fladderende creatuurtjes in mijn buik of wa?
Nee, geen vleermuizen, onnozelaars.

Zaterdag, 11/10/2008, D Day.
Hij was perfect op tijd op de plaats van afspraak, en geloof het of niet, so was I. Hij was nog niet goed in mijn auto ingestapt of ik drukte een verjaardagskaartje in zijn pollen. Daten op je verjaardag, je moet het maar doen.
Nadat ik hem aanspoorde to please please buckle up (het vergeet-je-gordel-niet-aan-te-doen alarm was al een tijdje van jetje aan ’t geven), zette ik koers richting Gent.

Op weg naar de tweede bruine kroeg liepen we hand in hand. We babbelden over de meest uiteenlopende dingen, het werd gezellig en gezelliger, en leuk en leuker, en teder en terderdererder (jawadde), en zo tegen ongeveer een kot in de nacht keerden we met een goed gevoel terug naar Aalst.
Hij is een zalig kusser, btw.

Een paar dagen na de date begon het me te dagen dat ik mezelf serieus voorbij had gesprint. Ik ben in alles een overjaarse diesel en u was ik al vier weken als een opgedreven turbo aan het racen?
Met een harde smak viel ik uit mijne luster en leek ik uit een roes te ontwaken.

Die plotse ommekeer heeft alles te maken met het allereerste gevoel dat ik had toen ik zijn blog begon te volgen.
Aan zijn schrijfstijl zat een kantje die mij totaal niet aansprak, die me zelfs op een bepaald moment deed overwegen om zijn blog niet verder te volgen. Zo gaat dat bij mij; als een blog mij niet ligt of de schrijfstijl me niet boeit dan houd ik het voor bekeken. Ja, ik ben een dwaze.

Nog net op de valreep zijn we elkaar, naar aanleiding van een interessant blogstukje, beginnen mailen.  We konden eerlijk en open over diverse onderwerpen praten, we hadden het dikwijls over persoonlijke ervaringen en gevoelens, zaken die je doorgaans niet met een “vreemde” deelt.
Toen hij me op een dag mee uit vroeg zijn we beginnen chatten en ook daaruit bleek dat het wederzijds op de meeste fronten klikte, het was alsof we elkaar al jaren kenden.
Het beeld dat ik me in het begin van hem had gevormd en vooral dat ene “kantje” dat me altijd had gestoord, verdween als vanzelf naar de achtergrond. Ik fixeerde me volledig op alles wat me aantrok in hem. En dat is redelijk wat, ik durf dat toegeven.

Enkele dagen na de tweede date legden we weer een volgend afspraakje vast.
Samen met het plotse gevoel dat alles door mijn gulzigheid veel te vlug ging sloop ook dat ene kantje weer binnen. Ik besef dat het een deel van zijn persoonlijkheid is en ik weet dat ik daarmee als partner niet zal omkunnen.

Nadat ik een einde maakte aan mijn vorige relatie, waar ik 3 jaar lang volhardend in de boosheid mijn eerste indruk en gevoel heb genegeerd, heb ik me gezworen om voortaan mijn intuïtie te volgen.

Of misschien moet ik wat minder kritisch worden en genoegen nemen met 99% van “the whole package”?

Mailen chatten daten bloggen

We kenden elkaar niet echt, enkel van lezen.
Een mail volgde. En nog een. En nog een. We hadden het over vanalles en nog wat, vooral over vorige relaties. We kwamen te weten dat we ongeveer in dezelfde periode een einde hadden gemaakt aan een vorige relatie. Hij na 13 jaar, ik na 3 jaar. Intuïtief begrepen we elkaar, we konden onze harten luchten, we wisten waarover de ander het had, we wisten allebei welke schade een destructieve relatie kan aanrichten, we hadden het allebei ondervonden.

Vier weken geleden dropte hij een uitnodiging in mijn mailbox, of ik het zag zitten om eens een avondje op zwier te gaan.
Ja hoor, tuurlijk. Let’s.

Er zaten een paar weken tussen de uitnodiging en de afspraak zelf. Er volgden nog wat mails en we gingen al gauw over naar chatten. Dat “praat” een stuk vlotter, you know.
We leerden elkaar steeds beter kennen door te praten over onszelf en andere koeien en kalveren.
Open en eerlijke conversaties vlogen door cyberspace. De raakpunten waren niet te tellen. De urenlange chatsessies ook niet.

Twee singles die elkaar beter willen leren kennen, is dat eigenlijk niet zoiets als een date?
We gaven dat allebei toe, we moesten daar niet kinderachtig over doen.

Huh? Had ik een date zonder me op een datingsite te moeten smijten? Had ik daar eens niet iets over geschreven? Aja, kijk, hier.

Twee weken geleden: de date.
We lachten ons een kriek met een stand-up comedy act, we liepen gezellig door de straten van Antwerpen, we dronken een glas, we babbelden en tetterden… Ernst en humor werden heerlijk door elkaar gemixt.
Het was een fijne date, vonden we allebei. Het gevoel was wederzijds: we wilden elkaar terugzien.
’s Anderendaags lag het al vast: tweede date over twee weken. Genoteerd.

En dat was gisteren.

To be continued.

(wie een mogelijk scenario wil schetsen van die date gisteren, give it a go)

Brief aan papa

Liefste papa,

Ga even zitten als je dit leest.

Het is met pijn in mijn hart dat ik je vertel dat ik er zo plotseling opuit ben getrokken met mijn nieuwe vriend.

Ik ben tot over mijn oren verliefd! Het is echt een vriendelijke jongen, ondanks zijn piercings, tattoo’s en zijne zware moto.

Hij is een hele toffe hoor, papa, en hij wil gelukkig ook veel kinderen, net zoals ik.
Je weet dat dat mijn grootste droom is.
De reden dat ik vertrokken ben is dat ik samen wil gaan wonen met de papa van mijn kindje.
Ik ben in verwachting en Ahmed zegt dat we heel gelukkig zullen worden in de kamer van zijn tijdelijke onderhuuradres bij de broer van zijn vaders tante.

Ik draag nu een sluier omdat Ahmed dat zo lief vroeg maar ik draag hem wel graag want die is handig tegen de zon en tegen de vliegjes.

Ik heb ondervonden dat marihuana niet verslavend is en we hebben besloten het zelf te gaan kweken, voor ons en onze vrienden.
Ahmed is al actief als tussenhandelaar in cocaïne en XTC, we hebben al ons eigen productiebedrijfje. We zijn echt goed bezig hoor!

Het geld hebben we hard nodig want we zijn nog jong en we gebruiken zelf ook een klein beetje coke en zo. Dat spul is heel erg duur, echt bijna niet niet te betalen.
Daarom heb ik een job aangenomen als poetsvrouw en afwasser in de keuken van de pitabar hier op de hoek. Ahmed vind het fantastisch dat ik geld binnenbreng want hijzelf kan niet gaan werken door zijn ziekte.
Daarom zou ik je willen vragen, papa, om ook een beetje mee te bidden dat de wetenschap snel iets mag vinden tegen aids, zodat mijn Ahmed toch nog kan genezen.

Wees niet ongerust, papa, ik ben toch al 14 en kan al heel goed voor mezelf zorgen.

Vele kusjes van je dochter Anneke.
XXX
PS: Papa, ben je er nog? Je bent hard geschrokken zeker?
Hihi, gekke papa, dit is maar een grapje hoor.
Ik ben gaan spelen bij Hanne en wil alleen maar zeggen dat er veel ergere dingen zijn dan een slecht rapport.
Het mijne ligt op mijn nachtkastje.

Hoe slim is je brein?

Ken je dat onnozele “spelletje” waarbij je moet proberen om met je ene hand op de kruin van je hoofd te tikken terwijl je met je andere hand rondjes wrijft op je buik?
‘k Ben er bijna zeker van dat iedereen zichzelf al eens belachelijk heeft zitten maken met het uitproberen van dit experimentje en ik zet er 5 eurocent op in dat 99% er na 14 pogingen lichtjes geïrriteerd tot stekezot van werd.

Zelf heb ik me daar eens geweldig diep in hangen verdiepen en me er suf op geoefend.  Bij deze kan ik je met een zekerheid van exact 100% zeggen dat oefening kunst baart. Kunde.   Als ík het kan, kan iedereen het. Ofwel ligt het aan mijn grijze massa (nuja) die bij momenten een eigen leven leidt, dat kan ook.
Soit.

Zin om je hersenen met een ander experimentje in de war te sturen?
Als het je van de eerste keer feilloos lukt geef ik een vat scheelt er iets serieus aan de bekabeling in uw brein.

Probeer eens:

1. Zet u neder op een stoel

2. Licht je rechter voet op en maak hiermee ronde bewegingen met de klok mee. (voor wie niet weet welke kant de wijzers van een klok uitgaan: ’t is naar rechts)

3. Terwijl je daar zo zit rondjes te draaien met je rechter voet teken je met je rechter hand in de lucht het cijfer “6”.

Wat gebeurt er?
Draait je voet de andere kant op? Tiens.
Zo zie je maar: don’t mess around with your brain, it will mess with you.

Wat mij ook enorm fascineert is optisch bedrog. Velen onder u kennen die plaatjes wel al, waarbij je hersenen je een toer lappen in de hoop je een zware loer te draaien.
Wegens eigenlijk niet te veel goesting om nog langer te liggen prutsen moet u genoegen nemen met 2 voorbeeldekens. Voor meer gerief verwijs ik u liever door naar bijvoorbeeld deze site of een andere die je dan zelf maar moet opsnorren op tinternet. Je weet nooit dat uw fascinatie voor visuele bedriegerijen freaky neigt naar dat van mij.

  Hierzie.  Wat ziet uw oog? Kromme horizontale lijnen?

En hier? Kromme vertikale lijnen?

Allez, en nu maar hopen dat er minstens 1 toevallige lezer nog nooit dit soort plaatjes onder ogen heeft gekregen en zijn of haar mond openvalt van verbazing. ’t Zal moeten lukken zekerst? Whatever, gelieve mij een plezier te doen en niet een reactie te plaatsen in de lijn van “maar schaapken toch, waar gij nu nog mee afkomt, dit is zo oud als de straat en zó passé! Get a life en komt eens meer buiten, kalf!”.

Geschrijfde versprakelingen

 

Nee, je mag niet lachen met iemands gebrek aan deftige schrijfselvorming maar toen ik dit las heb ik me toch efkes moeten beheersen om niet in een lachbreuk te schieten.
Niet te vatten wat ze bij het OCMW soms te lezen krijgen.

Hilarisch in al zijn zieligheid.

Hier volgt een bloemlezing van verschrijvingen, gehaald uit brieven die werden verstuurd naar “De Vlaamse Dienst Der huisvesting”.

Hiermede wil ik U vragen of U onze afwatering eens in handen wil nemen.
 
Wij verzoeken meer gas, daar ik op 5 maart een zoon heb bijgeboren, wat met door de drukte geheel door het hoofd is geschoten.
 
Mijn moeder werd door de tand des tijds gedwongen om bij mij te komen wonen.

Mijn gezin telt vier ledematen.
 
Daar mijn vrouw een zoon ter aarde heeft geschonken, zitten we van alles zonder.
 
Bij een ontploffing heeft mijn zus haar man en haar hele inboedel verloren.
 
Door omstandigheden moet ik mij meerdere keren per week wassen, daar ik alles in het donker moet doen verzoek ik U of ge me een eindje tegemoet wil komen.
 
Wij moeten dringend een andermans woning, wegens ziekte van mijn vrouw heb ik tijdelijk een ander gehad…
 
Ik ben zuinig, want ik ben niet zomaar iemand die gas laat ontsnappen.
 
Mijnheer, toen ik een kachel had deed ik vaak een hoop op de kachel, maar nu moet ik alles op het gasfornuis doen.
 
Wij zitten zo krap dat de buren naast ons griep hebben en ons door de muren aansteken, als ge eens poolshoogte komt nemen kunt ge ook de koorts krijgen.
 
Aan de ene kant is mijn vrouw in verwachting en aan de andere kant regent het binnen.
 
De WC is bouwvallig en zodoende kunnen we daar niet langer huizen. Als het hard waait zijn we met levensgevaar verbonden.
 
Ik heb reumatiek en een kind van vijf jaar. U moet er iets aan doen.
 
Ik heb vier dochters open en bloot op zolder liggen, als je eens zou willen komen kijken…
 
Even leg ik mij bij U neder om U enkele letters toe te dienen.
 
Ik zit uit nood in een onverklaarbare woning.
 
Ik moet elke dag bevallen en daarom wordt mijn woning te klein.
 
Ruim zes jaar ben ik getrouwd met een kind van zes jaar.
 
De twallet is lek aangezien we met dertien wonen.
 
Wilt U naar mijn bovenkamer laten kijken, want die zit vol nare
beesten.
 
Ik heb zo’n last van mieren in mijn fundamenten.
 
Het vocht dringt door de muren van mijn schoonmoeder die helemaal al beschimmeld en verrot is.
 
Ik lig al twee weken in bed met igias, ik hoop dat ik het goed schrijf, anders denkt ge nog dat het een Poolse violist is.
 
Mijn buurman stinkt naar gas, ik denk dat hij een gat heeft.
 
Ik wil mijn gat dichten, ik heb er last van.
 
Ik ben verstoten van de WC. Denkt U eens in, Burgemeester, U en Uw hele gezin, schijtend op een emmer, met een eerbiedige verontschuldiging richt ik mij hiervoor tot Uw edelachtbaarheid.

Mijn vochtontwikkeling in mijn huiskamer is niet meer uit te houden. 

Weleerwaarde Burgemeester (…) hiermede kom ik U een aanzoek doen om Uw welwillende goedheid. Mijn woning word te klein want ik krijg ieder jaar een kind bij. Daar moet U iets aan doen, want ik ben niet bij machte.

Een doordeweekse zaterdag

Gisterochtend liet smurf me uitslapen tot wel zeker 11 uur.
Ik vind dat heel sympathiek van hem, echt.
Andere mama’s zullen mij misschien een dwaze moeder vinden omdat ik mijn kind geen aandacht en ontbijt geef. Ocharme dat kind.
Doe niet zo bekrompen, zeg! Een kind van 9 is geen baby meer. Smurf kent zijne weg in de frigo en in de kasten en schuiven al even goed als ik.
Zijn lege ochtendmaag vult hij zelf met een boke choco of viervruchtenconfituur met een glas melk of chocomelk of een zelfgezette Senseo. Of met een kom cornflakes. Of met yoghurt met fruit.
In de week zorgt mama daar elke dag voor, dan staat alles mooi op tafel en hoeft hij zijn radijs maar op een stoel te planten en zijn beentjes onder de gedekte tafel te schuiven. In het weekend is het eetrijk voor hem alleen, dan is hij graag geweldig zelfstandig.  Op zondag wil hij altijd tikkeneitjes bakken, mét kruiden. En soms maakt hij er zelfs nog lekkere toast bij ook, de indewattenlegger. Hij dekt de tafel, helemaal op en top in orde, gelijk in een restaurant, met servertringen en al.
Als er ’s zaterdags niet gewinkeld wordt gaan we op zondagvoormiddag altijd naar het kleine GB’ken hier in het dorp. Daar stuift smurf meteen naar het rek met de eitjes en grabbelt in 1 ruk een 6-pack vast. “Hierzie mama, voor straks”. Hij wil en zal ’s zondags eitjes bakken.
En ikke kwaad natuurlijk, aja.

Maar ik had het over zaterdagochtend. En dat hij mij liet uitslapen.
Hoe zou je zelf zijn, als je pas een nieuwe Playstation hebt gekregen van je grootvader? Jij zou ook je mama laten slapen zodat je gauw een paar extra uurtjes op dat ding kan spelen, toch? Kom, geef maar toe.

Gisteren was verder ook nog plezant. Ik had hem en zijn vriendje uit zijn klas beloofd om naar Wall.E te gaan kijken in de cinema in Aalst. Wij daar naartoe, tegen 5 voor 2 waren we er maar wat bleek? Ze speelden hem niet meer. Vorige week was de laatste week. Dat heb je met die kleine cinema’kes.
De jongens diep teleurgesteld natuurlijk, dat kan je wel denken. Dan maar iets gaan drinken bij mijn nicht in haar taverne en dan terug naar huis, waar smurf zijn playstation wou laten zien, uiteraard.

Dat gaf mij de tijd om op tinternet nog gauw te checken of en wanneer Wall.E te zien was in Kinepolis Gent.
Om 16u45. Oef. Stiekem belde ik Jonathan zijn mama op en vroeg haar toestemming om haar zoon een paar uur langer te mogen houden. Dat mocht.
Om 16 uur de 2 klein mannen aangemaand om hun jas aan te trekken: “kom gasten, we zijn hier weg, we gaan iets leukers doen”.
Ze hadden geen idee waar we naartoe reden, Wall.E was intussen allang uit hun hoofdjes. Tot we de cinema binnenkwamen en ze zich alletwee naar de affiches van Wall.E repten.
“We gaan hem toch zien, joepie!! Danku mama, danku danku”.

We zouden achteraf pizza gaan eten, iets wat smurf en ik zo op tijd eens doen op zaterdag. Toen we er rond 19u30 aankwamen bleek de keet propvol te zitten. “Goh madam, ge zult toch een half uurken moeten wachten, vrees ik”…
Niks van, we hebben honger.
“Ok kinderen, dat wordt Mc.Donalds hier om de hoek.”

“O nee, niet Mc Donalds! Niet die vettige burgers en diepgevroren frieten en zo’n onnozel speeltje in de Happy Meal box…o nee toch!”.

Hm, had gekund.  NOT.   2 kinderen van 9 die niet graag bij McDonalds gaan? I don’t think so.
Anyway, 10 minuten later zaten we met z’n drietjes te smullen, ik van een Filet O’Fish menu en de twee jongens elk van een Happy Meal box. Allez, van wat er inzit. Tsss.

Pas om 20u45 dropte ik Jonathan veilig en wel weer bij zijn ouders af.
Het was een leuke en plezant dag, oja, en de film, mensen, die is geweldig goed. Zonder zever: Wall.E is een fantastische animatiefilm! Een aanrader, voor jong en oud. Echt.