Zaterdag 17 maart – Het multitaskende superwijf

Ben ik een multitaksend superwijf? Natuurlijk ben ik dat! Uiteraard. Zonder enige twijfel.

Ik kan multitasken dat het geen naam heeft, ge moet het effenaf zién om het te kunnen geloven. Met vanalles-en-nog-wat tegelijk kan ik bezig zijn, moei-te-loos. En ja, ik ben daar fier op. Iedere dag geef ik mezelf een staande ovatie om zo veel talent!

En nu serieus.

Ik kan de patatjes, de groenten en het vlees gelijktijdig op tafel zetten. Die 3 dingen tegelijk doen, dat gaat nog, maar voor de rest ben ik toch geen goeie multitasker, vrees ik. Of ben ik dat wel? Ik weet het eigenlijk niet, ik denk niet in dat soort termen.

Ben ik een topwijf? Ik mag hopen van niet! ’t Is toch veel leuker dat er al eens iets mis gaat? Ik ben braaf hoor, maar wat lomp. Maar dat is niet erg, ik vind dat ieder mens recht heeft op zijn portie mankementjes. Trouwens, ik heb mensen in het algemeen sowieso liever als er een hoekske af is. Zo een beetje prettig gestoord zijn, dat heeft iets.

Maar als ik dan over iets moet stoefen: ik vind mijn eigen een goeie chauffeur. Nèm.

Advertentie

Vrijdag 16 maart – Zelfcensuur

Bizarre opdracht: schrijf eens over iets waar je norrmaal gezien nooit zou schrijven.

Er zijn wel een stuk of wat onderwerpen waarover ik niet schrijf omdat ze te persoonlijk zijn. Gebeurtenissen die ik niet aan de grote klok hang omdat ze niemand aangaan. Ervaringen die het blogdaglicht beter niet zien, omdat ze te hard zijn voor de doorsnee bloglezer.

Niet dat mijn leven aaneenhangt van de rampspoed en ellende, bijlange niet. Er zijn alleen bepaalde zaken die ik liever voor mezelf of binnen beperkte kring houd, en dat mag ook, vind ik.

 

 

Donderdag 15 maart – Dromendag

Ik ben te nuchter om te dromen, denk ik. Of gewoon realistisch. Ik kan me echt niet bezighouden met dromen van wat onbereikbaar is.

Een marginale superbonus uitgekeerd krijgen, de grote pot van de lotto of ne Win for Life van 5000 euro per maand winnen, een gigantische erfenis opstrijken van een tante nonneke van wie ik niet wist dat ze bestond … het zou fantastisch zijn, maar het is zinloos om te dromen over wat ik met al die poen zou kunnen doen, because it just ain’t gonna happen.

Eigenaar zijn van een goedgespekte bankrekening, het is de ultieme droom van ieder mens die ze niet heeft. En om het cliché voor eens en voor altijd de wereld uit te helpen: geld maakt niet gelukkig, maar je kan er wél al je wensen en dromen mee financieren.

Ik heb geen Grote Droom maar ik heb wel een verlangen. Iets om naartoe te leven. Ik denk daar constant aan en ik durf er zelfs al eens van te dromen, omdat ik weet dat het ooit werkelijkheid zal worden.  Als’t leven me nog een jaar of 25 goedgezind is, that is.

Ik verlang naar vrijheid. Mijn eigen vrijheid hebben, dat staat al een hele tijd op mijn verlanglijstje. Ik kijk dan ook reikhalzend uit naar het moment dat ik niet meer moet gaan werken, want pas dan zal ik mijn leven eindelijk volledig kunnen inrichten zoals ik het wil.  Ik hunker naar de dag dat ik zélf het tempo kan bepalen waaraan ik me door de maatschappij beweeg. Ik hunker naar de dag dat ik niet langer verplicht ben om deel te nemen aan die verdomde ratrace die het leven tegenwoordig is.

Er is zo weinig ruimte om voluit te leven, te weinig eigen tijd om te doen wat ik écht graag doe.

Er gaat zo verdomd veel tijd naar al dat moeten: stoppen met slapen op commando van de wekker, ook al is dat compleet in tegenspraak met je natuurlijke bioritme, het drukke verkeer trotseren, in de file hangen bumperschuiven en hopen dat je op tijd op kantoor arriveert, elke dag moeten samenwerken met mensen waar je nooit zelf voor zou kiezen, eten op een vastgelegd  uur en niet wanneer je lichaam erom vraagt, taken uitvoeren die je opgelegd krijgt, racen tegen de klok om de deadlines te halen, je kind afhalen op school, inkopen doen om jezelf en je kind te laven en te voeden, koken, afwassen, huiswerk nakijken, jezelf in relax-modus hijsen, slapen, stoppen met slapen op commando van de wekker, ook al is dat compleet in tegenspraak met je natuurlijke bioritme, het drukke verkeer trotseren, in de file hangen bumperschuiven en hopen dat je op tijd op kantoor arriveert, elke dag samenwerken met mensen waar je niet zelf voor koos, eten op een vastgelegd  uur en niet wanneer je lichaam erom vraagt, taken uitvoeren die je opgelegd krijgt, racen tegen de klok om de deadlines te halen, je kind afhalen op school, inkopen doen om jezelf en je kind te laven en te voeden, koken, afwassen, huiswerk nakijken, jezelf in relax-modus hijsen, slapen, stoppen met slapen op commando van de wekker, ook al is dat compleet in tegenspraak met je natuurlijke bioritme, het drukke verkeer trotseren, in de file hangen bumperschuiven en hopen dat je op tijd op kantoor arriveert, elke dag samenwerken met mensen waar je niet zelf voor koos, eten op een vastgelegd  uur en niet wanneer je lichaam erom vraagt, taken uitvoeren die je opgelegd krijgt, racen tegen de klok om de deadlines te halen, je kind afhalen op school, inkopen doen om jezelf en je kind te laven en te voeden, koken, afwassen, huiswerk nakijken, jezelf in relax-modus hijsen, slapen,…

Gelukkig volgt er na iedere week van verplichte routine een weekend; 2 dagen. Om vanalles te doen wat je in de werkweek niet hebt kunnen rondkrijgen. En om het ganse jaar goed te maken zijn er ook nog de welverdiende vakantiedagen (in mijn geval zijn er dat de volle 18) die je ten volle kan benutten zoals jij het wil. Meestal om af te kicken en te herstellen van de werkroutine, om een flinke hap uit je bijeengewerkte budget erdoor te jagen in een zonnig zuiders land, die 5 boeken die je kocht in de loop van het jaar eindelijk eens uit te lezen, nu het kan, en gauw nog wat te genieten van kleine dingen, nu je de kans en de gelegenheid hebt…

En dan is het weer terug naar af. Weer oppernief en vedrom van ’t zelfde. Dat gaat zo al 21 jaar lang en dat moet nog 25 jaar lang zo doorgaan.  Nog 25 jaar wachten op de vrijheid waar ik nu al naar verlang. Geen happy thought, maar dat is de realiteit.

De dag dat ik niet meer moet moeten en vanalles mag mogen geef ik een vat, goe weten!

Woensdag 14 maart – Moh, kijkt nu. We zitten hier met een mening.

Iedere mening is de waarheid voor de eigenaar van die mening. Een mening is een gedachtengoed, een visie, een denkwijze, een interpretatie over een onderwerp.  Over 1 onderwerp kunnen kweetniehoeveel verschillende meningen bestaan. Dat gegeven vind ik op zich al enorm boeiend. Ik vind dat, da’s mijn persoonlijke mening, je moet daar niet akkoord mee gaan als jij er anders over denkt.

Of neem nu de winter. Een héérlijk seizoen, er moesten er meer van zijn per jaar! Vriezen en ijs en grijs en rap donker buiten, ik vind dat zalig. Zaaaa-lig!

Ik vind dat, maar ik heb tegelijk een donkerblauw vermoeden dat weinig mensen daar ook zo over denken. Geef maar toe, jij houdt daar ook een andere mening op na. Jij wil de zomer, de zon en de warmte, om in te liggen bakken en braden zodat uw huid een schone bruine kleur krijgt en ge wilt weer in uwen hof wroeten en de bloemekes zien bloeien en de bijtjes en horzels zien vliegen en u kwaad maken omdat er midden in de nacht een mug rond uw oren hangt te zoemen. En ge wilt eindelijk weer eens je lichaam in luchtige kleedjes en rokjes en topjes en andere niemendalletjes hullen en terraskes doen in ’t stad en al. Jamaar, ik weet dat wel hoor. En toch vind ik de winter een machtig seizoen.

Maar… _en nu komt het goeie nieuws_… ik kan wreed gemakkelijk mijn mening bijschaven of zelfs helemaal herzien. Op 1 zaak na (*) ben ik geen mens van principes waaraan ik me als een koppige steenezel per se wil vastklampen. Nee, ik sta open voor elke mening. Zolang ze maar strookt met de mijne. Dat laatste is niet waar zenne.

Als ik dus mijn mening geef over de winter, en jij begint argumenten boven te halen om jouw mening, die gemakkelijkheidshalve verschilt van de mijne, te staven, dan zit de kans er dik in dat ik bijdraai en dat ik mijn oorspronkelijke uitgesproken mening voortaan zal nuanceren door jouw argumenten, waar ik in kan komen, aan te halen.

Dan zal ik niet meer zeggen: “waaaw ja jong, ik ben echt zot van de winter, ik ben zijn grootste fan (de winter is masculin), er moesten zo 2 seizoenen zijn in een jaar!”, maar zal ik het zo formuleren: “waaaw ja jong, ik ben echt wel zot van de winter, ik heb graag die kou en dat vriesweer en al, maar de lente is toch ook wel prachtig met al die kleuren van de ontluikende natuur, en dan de zomer (tot maximum 23,52 graden celcius), dat is ook een plezant seizoen, om te genieten van mensjes kijken _en uitlachen_ van op een terrasje in ’t stad, en ’t tofste van al aan de zomer is dat het veel droog is en dus ideaal om met met lief met onze moto te gaan toeren.”

Ziet ge’t?

 

 

(*) over religie ben ik 100% volhardend principieel

Dinsdag 13 maart – Guilty pleasures en kleine kantjes

Guilty pleasures? Met hele containers vol heb ik er. Eigenlijk schaam ik me omdat er zo van die dingen zijn die ik liever niet aan de grote klok hang. Maar ik moet eerlijk zijn, dus ik biecht er een paar op:

–          ik ben verslaafd aan 1 bepaalde Vlaamse soap (‘k durf het bijkanst niet te schrijven, seg)

–          ik verslind alle medische reality programma’s op Vitaliteit (ook redelijk scary, niet?)

–          ik eet graag. Heel graag. Veel te graag. Veeeeeeel te veel en te graag. Waarom zijn dikmakers altijd het lekkerst?

–          er zijn er nog wel een paar maar ik ga hier stoppen

En dan nu, de kleine kantjes. Ook hiervan heeft deze treze er met hele containers vol. ‘Kleine’ is daarbij zelfs nog een understatement want ik vind van mijn eigen dat ik serieus grote kanten heb. Mankementen, gelijk da we zeggen.

Wreed veel woorden ga ik er niet aan vuil maken, want dan zit ik pas volgende maand aan pagina 751 van mijn uiteenzetting.

Wat me naadloos brengt tot de bekentenis dat zwaar overdrijven 1 van die ‘kleine kantjes’ is.

Hormonaal gezien ben ik 1 van die gelukkige vrouwmensen die zo nu en dan eens een goeie week heeft tussen de PMS-episodes door.

Combineer dat hormonengedoe dan nog eventjes met een biologisch en genetisch bepaalde overgevoelige bekabeling ter hoogte van de onderkant van mijn hersenpan, en u krijgt zo ongeveer een beeld van het o-zo-leuke-en-nooit-saaie wentelteefgehalte van ondergetekende.

Maar verder is alles ok met mij. Echt.

Kutwijverie

 

De wijvenweek is niet meer.
Menig wijf kon zich een hele week lang uitleven over opgelegde teefjesthema’s, en dat hebben we met veel plezier gedaan, dat blijkt uit de overvolle wijvenblog.

’t Is ermee gedaan en dat is helemaal niet erg, het is nu wel genoeg geweest.
Ik geloof dat iedereen die eraan meedeed het wel weer eens over iets anders zou willen hebben, zo stilletjesaan.

Dat logo heeft trouwens lang genoeg mijn blog ontsierd.
Wist je dat ik een hekel heb aan de kleur roze?

Wat me niet ontgaan is is de commotie errond.
Ik had niets anders verwacht dan dat er wel wat wrevel en opstandigheid zou op volgen, en niet alleen van de mannelijke bloggers.
Ook enkele anti-wijfwijven uitten hun misnoegdheid.
Ze vertikten het om eraan mee te doen ‘want de vrouwen hebben verdomme op barricades gestaan en hun BH’s verbrand om een beetje (gelijk)waardigheid te bekomen’ en pattati en pattata.

Allemaal juist, en goed dat er zo’n strijd is geleverd, helemaal mee eens, niks tegenin te brengen.

Maar what the fuck heeft dat te maken met deze wijvenweek?
Alsof dit weekje wijvenschrijven het feminisme en de verworven emancipatie (moet dat niet evrouwcipatie zijn eigenlijk?) zou ondermijnen.

Enkele zweefteven namen aanstoot aan het woordje “wijf”.
“Dat woord is zó denigrerend voor vrouwen, ongehoord!”
Spreek voor uzelf, we have an opinion of our own, thankyouverymuch.

Zal ik jullie voor een laatste keer in de strot rammen waar dit ludieke initiatief is op gebaseerd, beste kutwijfjes?
De aanleiding was dat bij de uitreiking van de Bwards geroepen werd ‘dat het weer allemaal wijvenblogs waren die de plak zwaaiden’.
Het ging de initiatiefnemers van de themaweek niet om de naam wijvenblog maar om de onderliggende lullige veronderstelling dat vrouwen die bloggen over niks anders zouden schrijven dan over hun kroost-, huis-, tuin- en keukengerief.

Lillith en Ilse namen het op voor alle bloggende vrouwen met een eigen mening.
“als je een echte wijvenblog wíl dan kan je een echte wijvenblog krijgen”.
Dát was het opzet en niet meer dan dat.
Got it?

[Wijvenweek] Wat mannen/vrouwen niet begrijpen

Dat M en V elkaar niet goed begrijpen is geen kwestie van onwil.
M en V zijn gewoonweg verschillend. Big time.
Prent dat nu toch allemaal eens in jullie hoofd!

’t is toch zo gemakkelijk om op elkaar te kakken.
Vrouwen willen een man, mannen willen een vrouw.
En dan gaan ze hier nu allemaal tegader elkaars typische eigenschappen liggen verwijten.

Tsss.

Caveman
Speelse monoloog waarbij op hilarische wijze de verschillen tussen man en vrouw worden doorgelicht.
Raak, realistisch, heerlijk humoristisch en met veel warmte verneemt u wat van een man een man maakt, en van een vrouw een vrouw.
Wedden dat je jezelf in elke scène herkent?

Een aanrader voor iedereen, jong of oud, koppel of single.
Heerlijk amusement voor een perfect avondje uit!

[Wijvenweek] Kinderen

Kindjes krijgen, o wat fijn
Bolle buikjes sexy zijn
Zie die echo, ‘k val in zwijm
Goh, wat is dat smurfje klein

9 maanden, ’t gaat vooruit
Mama zingt en papa fluit
Baby klaar? Kom er maar uit
Keizersnee, hij ligt in stuit

Snikken, huilen, veel geween
’t Krijsen gaat door merg en been
Moegezoogd met borst en speen
Smurf heeft reflux aan zijn been

Smurfje groeit en speelt en leert
Papa werkt en draait en keert
Mams is moe en gefrustreerd
Postnataal gedeprimeerd

Mama doet haar beste best
Papa helpt en doet de rest
Smurf in huis, een grote test
Huisje proper? Wat een nest!

Haast en spoed is zelden goed
Wat mama doet doet ze niet goed
Papa weet niet wat hij moet
met mams haar toestand qua gemoed

Waar ben je, vrouw die ik graag zie?
Ben je voorgoed ribbedebie?
Wie is dit wrak, zeg mij toch wie?
Hoe moet het verder met ons drie?

Zal de smurf eronder lijden
als mama en papa zouden scheiden?
Jij jouw weg, en ik de mijnen
Dat zal de stress toch doen verdwijnen?

Smurfje in co-ouderschap
Was me dat een grote stap
Niet voor smurf, voor hem was dat
Alles behalve een zware klap

In 2 huisjes die hij kent
wordt hij 2 keer hard verwend
Alles dubbel voor die vent
tweevoud is hem welbekend

Ouderschap had moeten zijn
Rozegeur en maneschijn
Maar niet hier, vind je ’t venijn
in het staartje van dit rijm?

[Wijvenweek] Allemaal gelezen?

 

‘k Wistekik nie dammen in de gazet stontn. Wiste gij da?

[Wijvenweek] Dag 4: Mijn huishouden

Welk huis houden? Ik heb niet eens een huis, begot.
Ok ok, ik snap hem wel: houskeepingmanagement.

De voorwas was was voor de voorwas voorwas was.

Als single doe ik waar ik zin in heb, wanneer ik er zin in heb.
Ik was als er was is, ik strijk als er strijk is en ik plas als het een beetje vuil wordt.

Veel was en strijk is er niet, vergeleken met een doorsnee gezin.
Jeujj!
Ik heb maar 1 smurf in huis, over andere week 1 week.
Hij maakt spelenderwijs gezellige rommel maar dat ruimt hij zelf op elke avond voor het slapengaan.

Stof afnemen doe ik wekelijks. Daarvoor gebruik ik van die handige vochtige poetsdoekjes.
Erop en erover en de vuilbak in.
Makkelijk én efficiënt.

Dweilen doe ik met zo’n ding waar je een dweildoek overheen spant.
Dat wringt zich vanzelf overal tussen en onder.
Ik kan het iedereen aanraden.

Stofzuigen doe ik absoluut niet graag, maar het moét. Zeker om de 2 dagen.
Omdat onze fulltime huiskater onophoudelijk zijn vellen fraksken in het rond ruift.

Lakens verversen doe ik wekelijks, dat is een werkje van niks en ’t is zo heerlijk om onder frisse lakens te kruipen.

Ramen lappen doe ik sporadisch. Als het te gortig wordt dan stort ik me erop en doe ik ze allemaal tegelijk.

Een eigen tuin heb ik niet. En maar goed ook, want ik heb geen groene vingers.
Al dat prutswerk aan bloemetjes en plantjes, gras afrijden, harken en bijknippen…nee, daar houd ik me niet graag mee bezig.
Er is hier wel een grote tuin maar die wordt onderhouden door de zoon van de huisbaas.
Hij doet dat goed. Ik zou het niet beter kunnen.

Verder geen gedoe hier in huis.
Alles is netjes en proper, er mag altijd iemand onaangekondigd binnenvallen.

[Wijvenweek] Tussendoor

 

Waarom doe ik mee aan deze wijvenweek?

* omdat ik weet dat een wijvenweek in een wijvenblog voor commotie zorgt

* omdat ik wel van een beetje opschudding hou, zo soms eens

* omdat een zekere misnoegde meneer een blog van een vrouw een wijvenblog noemt en ik dat foei vind maar toch niet foei genoeg om er zelf persoonlijk aanstoot aan te nemen

* omdat ik hier en daar verneem dat veel mannen het bijzonder flauw vinden van bloggende vrouwen dat ze hier massaal aan meedoen en zo hun eigenheid verloochenen en ik mij dan afvraag waar ze zich mee bemoeien en hen zou willen zeggen dat het maar een weekje duurt en dat dat niet lang is in verhouding tot een mensenleven

* omdat ik geen baard of snor heb, noch borsthaar, noch een knoert van een adamsappel, noch een piemel en dus eerder tot de vrouwengroep behoor en dus recht heb op een plaatsje in de wijvenblog

* omdat ik een zacht velleke heb, 2 borsten, een baarmoeder, eierstokken en een regelmatige cyclus en dus geen man ben en dus mee mag doen aan een wijvenweek als ik dat wil

* omdat ik mij ook eens een hele week wil profileren als een echte vrouw en wil meepraten over vrouwenstuff met seksegenoten

* omdat ik eens wil zien of ik na een week meedraaien in vrouwenland mezelf een elegantie zou willen aanmeten die ik van nature niet bezit

* omdat ik vrouwen doorgaans onuitstaanbaar vind wegens een te hoog tuttebel- en giecheltrutgehalte maar dat gevoel bewust even aan de kant wil schuiven

[Wijvenweek] Dag 3: Mannen

Mannen worden mottig van al dat roze geklets, en nu het over hén gaat slaat het hek helemaal aan het dammen.
Na vandaag nog 4 dagen, dan stopt het en wordt alles weer als voorheen.

Mannen.
Ik kan eigenlijk heel kort zijn.
Mannen zijn anders dan vrouwen.
Punt.

Het feit dat “mannen” hier een thema op zich is, bevestigt dat het om een ander soort mens gaat.
Iedereen weet onderhand al wel dat mannen anders zijn in hun denken, doen en voelen.
Ze zitten anders in elkaar, staan anders in het leven
Ze hebben andere prioriteiten, andere behoeften, andere interesses.
Ze zijn niet beter en ze zijn niet slechter, ze zijn gewoon anders.
Punt.

Vrouwen begrijpen mannen niet zo goed, mannen begrijpen vrouwen nog veel minder.
Maar M en V horen wel compatibel te zijn, onze cultuur en maatschappij vraagt dat.
En we kunnen dat, compatibel zijn.
Tijdelijk.
Want meestal loopt het fout, daar hoeven geen statistieken voor bovengehaald te worden.

Mannen zijn anders dan vrouwen.
Mannen willen graag een knappe, verzorgde, mooi ogende, sexy en aantrekkelijke vrouw aan hun zijde.
Vrouwen balen van mannen die vrouwen wijven noemen.
Vrouwen slaan de bal terug door een wijvenweek op poten te zetten.
Mannen vinden die wijvenblog maar dikken trut.
Mannen willen knappe, verzorgde, mooi ogende, sexy en aantrekkelijke vrouwen.
Wat vrouwen doen om knap, verzorgd, mooi ogend, sexy en aantrekkelijk te zijn, dat is nutteloze wijvenklets.

Mannen zijn anders.
Punt.

[wijvenweek] Dag 2: Shoppen

Voeding en dranken
Ik ga wel eens voedsel en drank halen.
Er moet nu eenmaal eten op tafel komen.
En veel, want ik eet graag. Te graag.
Soms geniet ik ervan om op mijn luie gemakje een karretje te lopen vullen in de supermarkt.
Soms doe ik het dik tegen mijn goesting, als ik moe ben vooral.
Dendelijs, denaldi, de Smatch, de zjeebee, de karfoer, ’t maakt mij allemaal niet uit.
Ik ben overal koning en word overal bediend.
Ik hou van afwisseling.

Kleding en schoeisel
Smurf en ik dragen elke dag kleren.
Die worden op tijd en stond aangeschaft.
Het maakt niet uit of ik iets nodig heb of niet, als ik er zin in heb pak ik mij op en ben ik weg.
Merkkleding of goeiekope brol, ’t maakt mij niet uit.
Wie mijn kast opentrekt vindt er spullen van Esprit, Mexx, Tommy Hilfiger en al evenveel gerief uit de Superconfex, E5 Mode, JBC of C&A.
Dat gerief van Tommy Hilfiger zou ik nooit kopen aan de volle pot.
’t Zijn knappe kleren (soms) maar ze zijn afgrijselijk duur.
Het toeval wil dat ik op de boekhouding van TH werk en dus personeel ben en dus aanspraak maak op een mooie percent.
Dat maakt het do-able.
Voor smurf, die uit al zijn kleren schiet per groeiende centimeter, ga ik ook soms naar de Wibra.
Dan koop ik hem 5 lange broeken, 5 T-shirts, 5 sweaters, 5 setjes ondergoed en 5 paar sokken in 1 ruk, dat kost daar niks.
Straks is dat toch allemaal kapotgewassen of ’t is hem alweer te klein maar daar zit ik niks mee in, ’t was goeiekoop.
Schoenen voor smurf komen van overal een beetje. Soms Brantano, soms Shoediscount. Soms goeiekoop, soms iets duurder.
Ik zelf ben niet zo’n schoenenmadam. Alleen voor botten heb ik een zwak.
Ik heb het niet over rubberlaarzen.

Bijouterie
Niks voor mij, ik ben geen wandelende juwelendoos.
Ik heb wel een paar oorbellen, ringen en kettinkjes voor speciale gelegenheden maar dat is het dan ook.

Verzorgingsprodukten
Niks voor mij.
Niet dat ik niet proper ben op mijn eigen maar ik kan míjn velleken enkel soigneren door niks van troep op mij te wrijven.
(zie ook de post “mijn wijvenlijf”)
Het enige wat ik dagelijks gebruik is mascara.
Zonder voel ik mij naakt.
Heb geen vast merk of zo, ’t moet gewoon zwarte zijn, da’s al.
Van waar hij komt hangt af van waar ik ben op ’t moment dat ik zonder dreig te vallen.
Ik hou nogal van afwisseling.

Kuisproducten
Voor de was en de plas koop ik altijd iets anders.
Ik probeer graag alle geurtjes eens uit.
Kwestie van afwisseling.

Huisdieren
Die koop ik nooit. Die wil ik gratis.
Pixie de huiskater haalde ik van tinternet onder de rubriek “gratis kittens”.

Computer
Mijn PC is nog recent. Een ferme desktop met alles erop en eraan.
Nadat mijn tweedehands-laptop het begeven had wou ik iets deftigs.
Dat mocht wat kosten, da’s mijn gerief en dat moet jaren meegaan.

Auto
Ik kan niet zonder, ’t is geen luxe, ’t is mijn vrijheid.
‘k Zou begot niet weten hoe ik anders op mijn werk zou moeten geraken.
Met het openbaar vervoer? Ja tarara. Ga jij smurf dan naar school brengen en afhalen?
‘k heb mij 3 jaar geleden een ferm bakske aangeschaft, zo eentje met een wiel op de kofferdeur.
Da’s de duurste aankoop die ik ooit heb gedaan maar ‘k heb het me nog geen seconde beklaagd.
Mijn vorige auto’s waren allemaal occasiebrokken, ik wou wel eens een folieke.
Trouwens, ik was als kind al zot van jeepkes. Ik had een heel rek staan met matchboxkes toen ik klein was.
En ik heb altijd gezegd: als ik later groot ben wil ik een jeepke.
En gezien ik niet groter meer word dan 1.63m…

Meubelen
Alles van bij dezelfde meubelwinkel, hier iets verder in het dorp.
Schoon zenne, ge moet eens komen kijken.

[Wijvenweek] Dag 1: Mijn wijflijf

Over mijn lijf ben ik nooit echt tevreden, maar wees eerlijk, welke vrouw is dat wel?

Met mijn 1.63 meter ben ik niet te groot, ik vind dat net gepast. Daarover geen klagen.
Alhoewel, het is peervormig, bovenaan breed en een smalle prot.

Wat er rond die 1.63m zit? Iets te veel colorietjes om goed te zijn en dat alles samengebundeld door een gevoelige huid. Hypergevoelig. Je mag er niet naar kijken of ze reageert.
It comes with the terretory, ik ben nu eenmaal een redhead van nature.
En ja, dat heeft zo zijn gevolgen.
Ik heb een velleken als een melkfles. Nogal bleek.
Zonnen? Vergeet het. Zelfs winterse zonnestralen geven mij in minder dan no-time de kleur van een overrijpe kreeft.
Mij insmeren met zonnebrand-olie moet ik ook al niet overwegen, zonnige stralen branden recht door die plakboel heen en geven me op de koop toe irritatie.
Soms lukt het met een ultrahoge factor, type complete blokker uit de serie +60, maar dan kom ik na een dagje zonnekloppen al even wit terug, dus veel brengt dat niet op.
Reinigingslotion, dag- en nachtcrème, fond-de-teint,…nee, niks voor mij. Omdat ik er niet tegen kan. Simpel.
Dus geen smeersels op mijn teergevoelig huidje, het is zo en niet anders.

Jaloerse gevoelens tegenover bruingebronzeerde dames zijn intussen niet meer aan de orde.
Doordat ik geen zonnebader ben heb ik nu, op mijn 39ste, ook nog geen rimpels.
En de kans op huidkanker door zonneschade ook heel klein.

Mijn rode haren zijn intussen ook geen complex meer.
Als kind werd ik vaak gepest met mijn vosse kop maar nu verft menig mens zijn (haar) haar in ongeveer die kleur.
’t Mijne is echt en ’t uwe is uit een potteke. Ha!

Op mijn ogen ben ik fier, ik vind ze mooi.
Ze zijn mooi gevormd, omkaderd door lange lichtbruine wimpers en pinkers.
De kleur van mijn ogen is iets blauwgroengrijsachtigs, afhankelijk van de seizoenen.

Mijn lippen, nee, daar valt geen land mee te bezeilen.
Die zijn zodanig smal dat ik er een hele lippenstift op mag leegsmeren, je ziét het gewoon niet.

Mijn neus is gewoontjes, niet te groot en niet te klein, doch met enorm kleine neusgaatjes.
Maar ik adem uitstekend, dankuwel.
In de linkerneusvleugel zit een piercing: een klein zilveren steentje.

Op mijn arm heb ik ooit zelf een tattoo gezet, gewoon de letter M, van mijn naam.
Ik was toen een jaar of 14 en ik aapte mijn broer na. Dat ging zo in die apenjarentijd.
Een tiental jaren geleden heb ik dat chirurgisch laten verwijderen en nu zie je nog enkel een klein wit streepje.
Als je heel goed kijkt, that is, want een wit streepje op een wit vel is dus eigenlijk zo goed als onzichtbaar.

Mijn oorlelletjes heb ik ook zelf gepierst in datzelfde apenjaar. Mijn broer, mijn goede voorbeeld, had me dat voorgedaan en met een kurk achter het oor en een sterielgebrande veiligheidsspeld lukte dat uitstekend.
Ik gebruik diezelfde gaatjes nog steeds om er oorjuweeltjes door te steken.

Dit was een post naar aanleiding van de wijvenweek , volledig te volgen via de wijvenblog .

[wijvenweek] Dag 0

 

Yep yep, voor de fun doe ik mee met de wijvenweek.
Ons cribgeval en haar medeplichtige Kerygma namen dit initiatief naar aanleiding van een bepaalde uitspraak, welke je wel zal vinden als je ze zoekt.

Tijdens deze wijvenweek mogen wij, wijfjes, ons eens goed laten gaan.

Wie panklare vrouwelijkheidstips wenst en alles te weten wil komen over de madammerie in de blogosfeer moet zeker eens gaan kijken op de speciaal voor deze themaweek uit de grond gestampte  Wijvenblog .

Right on ladies, give us some!