Redheads, een bijzonder ras

Volgens schattingen zijn er slechts ongeveer 140.000 roodharigen in België. Echte redheads, welteverstaan.

Ik hoor daar bij. Juijjj!

Volgens weetikveelwatvoorpipozichdaarooitmeebezighield vindt men de meeste roodharigen in Engeland (13% in Schotland), in Ierland (11%) en in de Verenigde Staten (tussen 2 à 5%). Wereldwijd zou maar 1% van de bevolking roodharig zijn.

Ik las ook dat mannen en vrouwen, door de jaren heen, altijd gefascineerd zijn geweest door roodharige mensen. Wadde? Dat geloof je zelf toch niet?  Ik kan u anders wel vertellen dat ik, door mijn jeugdjaren heen, nooit geweten heb dat ook maar iémand gefascineerd was door mijn haarkleur. Mensen (vooral kinderen) waren in mijne jongen tijd nog cru en hard tegenover rostekoppen, ik kan het je verzekeren.  Jarenlang, vrijwel elke dag, mocht ik horen hoe abnormaal ik was. Stond er een idioot mij uit te schelden van “ijj, lelijke vosse!”, draaide ik mij om en deed alsof ik het niet hoorde, stond dáár dan weer andere windbuil te gieren “de vos scheet in den bos al de bomen stonden los!”.  En lachen, en plezier. Hilarisch was het.  En dan kwam ik al bleiten thuis en deed ik mijn verhaal, dat ze -snik- me weer –snik- heel hard –snotter- verweten hadden… kreeg ik van mijn ouders te horen: “maar trezeken toch, trekt u dat niet aan, ze zijn állemaal jaloers”.  Que? Probeer als kind/tiener maar eens de link te leggen. Ik verstond daar dus echt niks van, hé, van dienen uitleg.

Intussen constateer ik al jaren dat die pesterijen tegenover roodharigen niet meer zo speelt als vroeger (je hebt er geen idee van hoe vreselijk bang ik was dat smurf ook een rostekopje zou zijn, ik werd duizelig van de gedachte dat mijn kind ook die lijdensweg zou moeten meemaken. Gelukkig heeft hij enkel een lichte schijn op zijn lokken, met dank aan de genen van zijne papa)

Wat ik ook al jaren ondervind is, dat heel wat jongens/mannen nu wel vallen op rosse grieten. Nu vinden ze rood haar speciaal, en sexy, en knap, en iets hebben zo, met die sproetjes en al. Dat vind ik dan weer hilarisch.

Soit, na enorm veel jaren met een knoert van een minderwaardigheidscomplex geworsteld te hebben kan ik nu met enige fierheid zeggen dat ik blij ben dat ik roodharig ben. Ik vind het mooi, en speciaal, unieker dan die miljoenen blondines en brunettes.  Ik ben oprecht content met mijn rode lokken.

En toch blijft het ergens diep vanbinnen hangen, zo’n jarenlange “verdrukking” vergeet je nooit. De vader van een vriend van me is 65 en werd ook heel zijn jonge tijd verweten en gepest om zijn rood haar. Wie hem nu lachend een roste of vos noemt kan zich aan een flinke muilpeer verwachten, hij zal niet eerst verwittigen. Wil ik maar zeggen…

En morgen mag ik gratis binnen in Walibi, omdat ik een rosse ben. Hilarisch!

Advertentie

Grenzeloze liefde

Aan wie kan jij onvoorwaardelijke liefde geven?

Tel ze eens, het zullen er niet te veel zijn. Evenveel als dat u kinderen hebt, gok ik.  Volgens mij kan je enkel voor je eigen kind  echte unconditional love voelen.

Ik zou door het vuur gaan voor hem, over glasscherven lopen, bergen verzetten, ravijnen induiken, kanalen overzwemmen, base- en bungeejumpen, hoogspringen of laagvliegen…ik zou zowat alles doen voor hem. Al weet ik niet zeker of me die dingen allemaal zouden lukken zonder accidenten.

Smurf is de enige waar ik onnoemlijk veel voor over heb. Ik moet daar niks voor doen, dat is gewoon zo. Misschien voelt het bij mij zo sterk omdat het begin met hem niet zo vlot is verlopen (ik had lang geen band met mijn babysmurf door omstandigheden die ik later wel eens uit de doeken zal doen). 

Ik heb niet zo veel principes, noch overtuigingen, maar van de enkele die ik heb zal ik nooit ofte nimmer afstand nemen, geen kat kan mij ervan doen afstappen.  Of het zou smurf moeten zijn. En daar zit het hem nu net.

Zondag 7 juni is het schoolfeest. Normaliter gaat dat door in de school zelf, doch nu hebben ze het idee opgevat om eens wat grenzen te verleggen. Het schoolfeest zal doorgaan aan de overkant van de school.

Geen dansjes of kunstjes deze keer maar een heus concert, een  kinderconcert onder professionele begeleiding. Alle kinderen van de school zijn al wekenlang druk met het aanleren van liedjes over liefde en vrede en geven daarbij vocaal het beste van zichzelf. In het kader van Classics For Kids zullen ze zondag+8dagen een harmonieuze samenzang ten berde te brengen. 

Voor dit evenement zal ik mijn veruit zwaarste principe compleet opzij schuiven. Want het concert gaat door in de kerk. Ik stap al jaren geen kerk meer binnen; niet voor een trouw, niet voor een doop, niet voor een begrafenis, voor niks of niemand. Ik  distantieer mij van alles wat ermee te maken heeft en weiger mee te doen aan eender welke vorm van ceremoniële hypocrisie.

Maar ik zie smurf graag, zo graag dat het mijn principes overstijgt. Onvoorwaardelijk. Ik zal aanwezig zijn in de kerk want ik wil koste wat kost mijn zoontje zien schitteren op het podium.

Weer of geen weer

Ik ben iemand die echtentechtig heel erg kan genieten van een stevig onweer.

Ik hou van het lumineus geknetter van lichtgevende bliksemschichten, gesteund door ronkend luchtgerommel en gevolgd door een knaller van een donderslag.

Ik hou van de perfecte harmonie van ruk-, storm- en andere krachtige winden die lelijk prachtig huishouden in het landschap.

Ik hou van de kracht die Moeder Natuur uitzendt, alsof ze wil benadrukken dat er niet met haar voeten moet worden gerammeld.

Ik hou van het geluid van de regen die met pijpenstelen de lucht uittuimelt en al zeker van hagelkorrels die als kleine ijspareltjes tegen de ramen komen tikken.

Heerlijk vind ik dat. Ik word daar helemaal zen van.

Behalve gisteren.

Vorige nacht, om exact 2u55, werd ik plots wakker. WTF is me dat zeg! Holy shit, WO III is uitgebroken! Snel, naar de kruipkelder! Hola, we hebben geen schuilkelder! Klein detail. Mijn woonst is geen bunker, we gaan eraaaaaaaan.

Moeder Natuur bleek als een furie in razernij te zijn uitgebarsten. Ik aanschouwde en ervoer het krachtigste onweer in jaren, zo hoorde ik vanochtend op de radio. Duizenden bliksemontladingen sloegen tegen de grond. Na de belangrijkste stopcontacten van hun stekkers te hebben ontdaan bleef ik een second of 10 door het raam turen om het lichtspektakel te aanschouwen.

Maar het was er over, ik kon er niet van genieten.

Dus geef ik toe: vannacht was ik bang. ‘n Beetje.

De boomzagevent

Wie dit filmpje nog niet kent zal rap beter weten dan dat bomen omkappen, ze van de schors ontdoen en op maat kappen hard labeur is.

Da’k het zelf zal doen.

Wreed dapper is het niet om een stok het blogsaland in te schieten maar er zelf mijn poten vanaf te houden. ‘t Ware nogal een blogpost geweest, had ik er mijn eigen toelichtingen nog allemaal bij geschreven. Nu heb ik 2 logjes voor de prijs van 1, wat in crisistijden gepermitteerd is, me dunkt.

(Nog een kleine kanttekening/opmerking/benadrukking: zoals Vandepotgerukte terecht stelt in zijn reactie, zitten zonden en deugden van oorsprong in de religieuze sfeer. Ik ben atheïst en zie deze begrippen in deze context louter als een weergave van persoonlijke levensbeschouwingen en –houdingen. Dat die woorden uit het katholieke weetikveelwat komen zal mij worst wezen. Als ik mij niet vergis heeft ieder levend mens meningen en visies en handelt/leeft die daar ook naar, dat heeft niet per se uitstaans met eender welke religie)

Hoe beleeft u de 7 deugden des levens in uw mind en dagelijkse leven?

• Voorzichtigheid [Prudentia] (verstandigheid, wijsheid)

Nu is dat zo goed als helemaal over, maar vroeger, in mijn apenjaren, was ik wild en roekeloos. Alles behalve wijs in de praktijk. Ik liep over hoge bruggen, reed met mijn fiets over kleine dallen aan de afgrond van een kanaal, klom in electriciteitspalen tot helemaal boven… Heel veel keer heb ik kunnen zeggen: goh, ik heb chance gehad. Sinds ik moeder ben geef ik niet meer toe aan dat soort stunts en onverantwoorde waaghalzerij. Het verstand komt met de jaren, indeed. Levenswijsheid heb ik verworven door het ervaren van een paar klappen van de levenszweep, wat me alleen maar sterker maakt, uiteindelijk.

• Rechtvaardigheid [Iustitia] (rechtschapenheid)

Onrecht wordt velen aangedaan, ik kan er alleen maar voor zorgen dat ik in mijn persoonlijke leven rechtvaardig ben en eerlijk tegenover mezelf en anderen. Veelal zit onrechtvaardigheid vervat in wetten en regels maar daar kan ik niks aan veranderen.

Zelfbeheersing [Temperantia] (gematigdheid, matigheid)

Heb ik het vermogen om mijn leefgewoonten en mijn leven te beheersen? Niet volledig. Vroeger al helemaal niet. Nu ligt mijn levenstempo relatief laag; ik vermijd stress, ben nergens passioneel mee bezig, doe vooral de dingen waar ik zin in heb, wanneer ik er zin in heb. Explosieve woede-uitbarstingen zijn mij vreemd, ik implodeer eerder. Wel kan ik snel geïrriteerd raken door kleinigheden, wat ik wel redelijk weet te relativeren. Matigheid in eten lukt me vooralsnog niet, hierin heb ik totaal geen discipline.  De hele rimram in evenwicht houden…alles met mate…niks overdrijven, dat ligt me wel, denk ik. Ofwel maak ik mezelf iets wijs.

• Moed [Fortitudo] (sterkte, vasthoudendheid, standvastigheid)

“Moed is niet de afwezigheid van angst. Moed betekent angst voelen en toch je hart volgen”. Dit is een treffend citaat van ene David Dewulf. Moed is individueel en persoonlijk. Het is geen geweten maar een besluit, geen mening maar een daad. Ook raak gezegd. Ik ben redelijk moedig alhoewel twijfel me soms belet om vastberaden en standvastig te zijn. Ik ben nogal beïnvloedbaar, soms. Moreel ben ik wel heel moedig, vind ik van mezelf. Ik bezit op dat vlak heel wat weerbaarheid. Om mezelf te vinden heb ik jarenlang intensief gezocht. Ik kon het ook zo laten en berusten, maar ik had de moed om door te zetten en tot op het bot te gaan. Nu weet ik waarom ik was wie en hoe ik was en wat ik eraan heb kunnen doen. De kwaliteit van mijn leven is daardoor 99% verbeterd. Moed en volharding kunnen een deugd zijn, voor iedereen. Indeed.

Geloof [Fides]

Ik ben 100% atheïst en heb niks te maken met eender welke religie what so ever. Enkel wat ik zelf ervaar en zie heeft waarde voor mij, de rest interesseert me hoegenaamd niet. Als iemand beweert dat het in Tenerife in juli gemiddeld 27 graden warm is, dan geloof ik dat wel. *grijns*

• Hoop [Spes]

Hoop is emotioneel blijven geloven in een positieve afloop van een gebeurtenis of omstandigheid. Ik hoop dat smurf een toffe en verstandige jongen blijft, en uitgroeit tot een contente en dappere jongeman, een goede partner en fijne vader. Deze hoop koester ik maar tevens probeer ik daar zelf naartoe te werken door mijn manier van opvoeden en door de waarden die ik belangrijk vind aan hem door te geven.  Ik hoop ook dat mijn vader nog heel erg lang leeft, dat zijn gezondheid het toelaat dat we nog vele jaren samen kunnen zijn. So far so good maar daar kan ik zelf niet aan werken, dat heb ik niet zelf in de hand, ik kan alleen maar hopen.  Ik hoopte ook al jaren dat ik antwoorden kreeg op vragen waarmee ik al heel mijn leven zat. Ik hoopte op een goede uitkomst en verkreeg ze ook, door lang en intensief en met courage door te zetten om die vragen beantwoord te krijgen. Ben met beide voeten op de grond gebleven want alleen als je hoop koestert in iets dat werkelijk is en haalbaar kan je resultaten halen.

• Naastenliefde [Caritas]

Ik ben geen liefdadigheidsinstelling maar zal wel helpen waar ik kan, zij het voornamelijk mensen die ik ken; mijn naasten vooral. Ik ga niet de ellende van de wereld op mijn schouders tillen en daar mee inzitten, daar ben ik te egoïstisch voor. Ik ben nogal selectief wat mensen betreft, ik kan het niet zomaar met iedereen vinden. Ik ben een gevoelsmens en mijn gevoel staat boven alles. Wel gun ik iedereen the benifit of the doubt maar wie mijn vertrouwen schendt kan het volledig schudden voor de rest van zijn/haar leven.

Sins & Virtues

Van elk zijn er 7 stuks, zeggen ze, alhoewel ik er voor beide wel nog een paar zou kunnen bedenken moest ik mij eens goed concentreren, wat ik voor alle duidelijkheid nu niet wil, en mocht ik het willen, ik zou het niet kunnen want de buurman is hier op deze dag dat Jan en alleman rustig thuis is met een aftandse haagrechtzetter zijn haag aan ‘t scheefscheren, en ik kan u verzekeren, ik kan niet wachten tot zijnen naft op is.

Soit, geen zonden zonder deugden. De zonden zijn wreed “in” tegenwoordig, de deugden zijn daarentegen wellicht voor de boekskes en andere media niet spectaculair genoeg.

Voor zover ik weet ben ik geen boekske en heb ik iets minder dan niks met de media te maken. Doch, als het aan mij ligt, wil ik dat zevental deugden eens voorleggen aan den bloggenden medenmensch en zien wat dat geeft. Het toeval wil dat het op dit moment wel degelijk aan mij ligt, gezien ik de one and only holder van deze blog ben en hierop aldus mag en kan zwieren wat ik wil, wanneer ik wil, zonder dat daar ook maar iemand zijn bemoeizucht in kan storten. Als dat geen meevaller is.

Vanwaar al die estafettenstokjes en tags komen heb ik nooit met zekerheid geweten, daarom neem ik de vrijheid om er zelf eentje de blogosfeer in te sturen, zodat ik toch minstens over eentje weet vanwaar hij komt. Bij deze hopend dat u erdoor geïnspireerd kan worden, of beter, dat het er u toe zal aanzetten om die stapel zonden, die u allen zeker en vast bezit, ge moet daar eerlijk in durven zijn, eens even voor de fun om te buigen naar het goede in uzelven. 

Ik zelf kan hier onmogelijk als voorbeeld dienen want geloof het of niet, een voorzichtig rechtvaardig zelfbeheerst moedig ongelovig hoopvol naastenliefdebezittend wicht als ik is enkel vol van zonden.

Desalwelteplus wil ik deze estafettelijke plank doorsmijten in de richting van Elke, Micheleeuw en Breeg, er met een veelzeggende grijns zeker van zijnde dat zij deze “tag” met enige openhartigheid zullen aanvaarden. Zoniet, dan betrappen we hen op de 8ste zonde ‘ongehoorzaamheid’. En als ze het stokje niet doorgeven aan minstens 3 andere bloggers, dan bezondigen ze zich aan een exeburante vorm van ‘dwarsliggerij’.

(Wie wil mag deze tag uiteraard voorzichtig meesleuren naar zijn eigen webloggerige habitat en er zijn ding mee doen)

Hoe beleeft u de 7 deugden des levens in uw mind en dagelijkse leven?

Voorzichtigheid [Prudentia] (verstandigheid, wijsheid)

Rechtvaardigheid [Iustitia] (rechtschapenheid)

Zelfbeheersing [Temperantia] (gematigdheid, matigheid)

Moed [Fortitudo] (sterkte, vasthoudendheid, standvastiheid

Geloof [Fides]

Hoop [Spes]

Naastenliefde [Caritas]

Elkeen kan ook ter eigen tijddodend amusement op deze site de 7 quizzeltjes over de 7 hoofdzonden eens proberen. Gokken is toegelaten.

Smurfse graadselkens

 

Smurf: “Een vraagje mams: wat is een lijk in een kast?”

Ik: “Euh…”

Smurf: “dat is iemand die ooit gewonnen heeft met verstoppertje-spelen”.

Vooruitbliksem

Vandaag heb ik onze zomerreis geboekt.  Na veel kijken en vergelijken en wikken en wegen ging het nog tussen Spanje en Italië. Smurf verkoos Spanje dus gaan we van 6 tot 13 juli met het vliegmachien naar de Spaanse kust. Eigenlijk ga ik liefst voor of na het hoogseizoen naar het zuiden maar wegens de schoolplicht van smurf kan ik niet anders dan te reizen in juli of augustus.  Ik en het zuiden, waar de temperatuur in juli serieus veel graden af ligt van het vriespunt, zijn normaal gezien niet compatibel, maar mijn velleke is intussen klaargestoomd en ready voor een flinke portie zonnestralen. Mijn kleurpigmenten zijn gesmeerd en gepolierd en de zonne-allergie kan voor mijn part den boom in dit jaar. Viva España buenas dìas mañana mouchacha señorita una cerveza por favor. Gracias.

Otra cosa Iets anders nu. Heeft iemand het reclamefilmpje op TV gezien van “Walking with dinosaurs”? Ik wel. En smurf ook.

Smurf is al jaren zot van dinosaurussen. Hij heeft met hele hopen dinospeeltjes en boeken en verslindt de films van Jurrasic Park. Nog dagelijks is hij in de weer met zijn dino’s, hij krijgt maar niet genoeg van dat uitgestorven dierenwild. Als ik hem vraag wat hij later wil worden zegt hij steevast “archeoloog” en voegt er al even vastberaden aan toe dat hij later zelf dinosaurussen gaat opgraven.

Nu, ik ging die avond dat we samen de TV-trial hadden gezien achter mijn PC zitten, surfte naar de betreffende site en boekte online twee zitjes in het Antwerpse sportpaleis.

Zal ik u eens beschrijven hoe smurf reageerde toen ik hem de tickets toonde ‘s anderendaags?

Wie het zich niet kan voorstellen moet zelf maar eens kijken naar wat we op 12 september te zien zullen krijgen:

Eerste Hulp Bij Onwetendheid

Weet je niet op wie of wat te stemmen straks? Geen nood, deze site helpt je bij het maken van je keuze.

Als bovenstaande test wat moeilijk was kunt u eventueel ook de stemtest van de gazet eens proberen.

Skelettalk

Tune your brain on to the English language, open your ears and eyes and enjoy deze hilarische poppenkast show van de meest getalenteerde en humoristische buikspreker die ik ken.

SILENCE!

Pan bijt vrouw

Er bijt al een hele tijd iets in mijn been. Figuurlijk. Du-uh.

Het heeft iets van een

en een heel klein beetje ook van een 

en als je de absurditeit wegdenkt, vind ik zelfs dat het een beetje lijkt op een 

Maar het zijn geen van deze die me in het been bijten, het is dit hier:

Het ziet er aanlokkelijk uit (en al zeker voor een in de fleur van haar leven zijnde veertiger die al verdikt van nog maar naar een glas water te kijken [zei ze overdrijvend]. Deze Actifry van Tefal zou bijvoorbeeld 1 Kg frietjes kunnen maken met slechts 1 lepeltje olie. Da’s best een pak minder vet dan als je ze je frituurt in een gewone frituurpan.

Ik zou me graag zo’n exemplaar willen aanschaffen maar wil wel een beetje zeker zijn dat ik geen zotte kosten doe. Dat ding kost gemiddeld 174 euro maar als die frietjes dan op niks trekken, dan is dat weggesmeten geld, en met die crisis en al is het nu niet echt het ideale moment om met centjes te beginnen smijten. Met 174 euro kan ne mens veel pakjes friet kopen in de betere frituur, nietwaar?

Voor de ene deugt het langs geen kanten, voor de andere is het een multifunctionele kookpan waar smakelijke hapjes mee gemaakt worden op een heel gemakkelijke en vrijwel vetarme manier.

Wie moet ik nu geloven?

Vandaar mijn vraag: heeft er iemand dit toestel in huis? Zoja, heeft u er al frietjes mee klaargemaakt? Zoja, bakt dat ding lekkere krokante goudgele frietjes? En andere hapjes? Zonee, zou je daar eerlijk over willen zijn alstublieft?

infrastr-tuctuur

Zijn ze bij jullie ook vollenbak van die (meestal) nutteloze wegeniswerken aan ‘t uitvoeren? Je kan je huis niet uit of je moet 7 omleidingen volgen en allerhande hindernissenparcours afleggen rond putten en grondhopen. Het is 2 weken verlof geweest, daarin hebben ze geen poot uitgestoken en nu alle verkeer weer optimaal is smijten ze alle straten open.

Ik ga niet beweren dat er vele straten in slechte staat verkeren maar wat ze hier in mijn dorp aan ‘t forceren zijn is niet meer normaal. Hier zijn ze in minstens 5 straten tegelijk bezig, in een straal van 2 kilometer.  Eén van die straten die ik alle dagen door moet, is amper iets van een 200 meter lang maar ze hebben het geforceerd om daar zo maar eventjes 8 blokken weg te halen. Acht! Hier eentje, daar eentje, links eentje, rechts eentje, een paar meter verder nog eentje, aan de overkant ook eentje, en nog eentje aan de andere kant, en nog eentje ginder rechts, nu we toch bezig zijn en weetewa, laten we daar een paar meter verder nog eentje weghalen, why not.

8 van die grote vlakke putten, waarvan elke put afzonderlijk wordt gebariccadeerd door 5 meter afbakeningslint en 2 of 3 verkeersborden die aangeven dat ze HIER AAN HET WERKEN ZIJN. Per weggehaalde betonblok 5 meter lint en 3 borden. Komaan zeg, die zijn compleet op hun kop gevallen. Het toppunt is dat er aan dat wegdek niks mankeert. Ik neem zowat dagelijks die baan en ik kan u verzekeren dat daar niks mis mee is. Moest er nu sprake zijn van verzakking of beschadiging of losliggende wegdekblokken of eender wat, dan zou ik het begrijpen, maar er scheelt niks aan. Niks.

Een straat verder hebben ze intussen al zowat 5 verschillende verkeersplateau’s aangelegd, en alle 5 zijn ze terug verwijderd, op vraag van de bewoners, omdat het gedreun en lawaai niet te harden is wanneer er dagelijks honderden auto’s, vrachtwagens en bussen over rijden…

Ik snap er echt de ballen van dat dat allemaal zomaar kan met ons belastingsgeld. En wellicht weer niet toevallig net voor de verkiezingen.

Melting motherheart

Het is 6u50. Smurf slaapt nog. Ik verwacht geen presentje van hem vandaag want die kreeg ik gisteren al.  Vier presentjes dan nog: 1 ingekleurde tekening, 1 in een doosje met gouden steentjes verpakte zelfgemaakte sleutelhanger, 1 op school knap ineengeknutseld bloemetje uit blauwgeruite stof, en een prachtig versje op een mooi versierde kaart. Kijk:

Het versje in de kaart is prachtig, vind ik:

Bloemen en taarten en dozen en schoentjes, die kunnen niet praten, die geven geen zoentjes. En sjaaltjes en kralen en schuim voor in bad, die hoor je nooit roepen: ik vind jou een schat!

De duurste cadeautjes van winkeljuffrouwen, phhh, die kunnen niet eens een klein versje onthouwen! Daarom is mijn versje het mooiste geschenk, want het zegt precies hoe ik over jou denk.

Jij moet altijd zorgen, en lief zijn en werken, soms heb je geen zin, maar dat laat je niet merken. Misschien zou je –roetsj- naar Parijs willen gaan, maar niks hoor, dat kan niet, de was moet gedaan!

En brood en andijvie en worst moet er wezen, dan moet je weer luisteren hoe mooi ik kan lezen. Jij doet duizend dingen, de dag vliegt voorbij. Een schat van een mama, dat ben jij voor mij!

Géén bloemen, géén taarten, géén dozen met strikken, geen ding kan dat beter vertellen dan IKKE!

Schoon hé?

Smurf gaf me die cadeautjes gisteren al omdat hij vanochtend vroeg vertrokken is naar zee, met de jeugdbeweging.

Om 7u45 heb ik hem gepakt en gezakt afgezet aan het station, waar zijn kameraden hem enthousiast begroetten met een gemoedelijk “Woeha, ziet, Kriekske gaat ook mee…cool!”

Ik had hem liever bij mij gehad de hele dag maar ik kan hem toch moeilijk zo’n leuke dag afpakken hé, dat zou nog geen beetje egoistisch van me zijn. Ik mag trouwens content zijn dat hij een heel weekend bij mij is want volgens de week/week co-ouderschapsregeling is smurf eigenlijk bij zijn papa. Gelukkig hebben zijn papa en ik nog steeds een goeie vriendschapsband, het is dan ook evident voor ons dat er bij gelegenheid al eens een dag of weekend gewisseld wordt. Zo ook met vaderdag, dan is hij eigenlijk bij mij, maar ik zal hem dat weekend dan naar zijn papa brengen, zodat zij samen vaderdag kunnen vieren. Dat is het voordeel van ouders die in vriendschap uit elkaar zijn gegaan, indeed.

Hoe ik de rest van mijn dag zal invullen? ‘k Heb precies wel goesting om eens goed te gaan shoppen in mijn favoriete kledingwinkel. Een mama mag zichzelf ook dik verwennen op moederdag, toch? Onder het motto ‘zomerkleding heb je nooit genoeg’ zal ik me straks eens een keertje goed laten gaan, zie, ‘t zal vonken geven. In de portefeuille. Crisis? Daar doe ik niet aan mee. ‘k Moet wel het uur in ‘t oog houden zodat ik op tijd ben om smurf vanavond om 18 uur terug af te halen aan ‘t station.

Een prachtige verwendag iedereen!

Dubbelzijdigheid

Komende zondag is het de dag dat vele moeders in de bloemetjes zullen worden gezet.  Voor mij is moederdag iets dubbel, het heeft 2 kanten; een malse zachte liefdevolle kant, en een harde, scherpe, snijdende.

5 jaar geleden verloor ik mijn ma, heel plots, van de ene dag op de andere. Ze was niet ziek, ze klaagde nooit, het was een heel sterke vrouw, eigenlijk. Weet ik nu.  Ze is gestorven in haar nieuwbouwhuisje die ze na 8 jaar geduldig wachten eindelijk toegewezen had gekregen.

Mijn ma en ik hebben altijd een heel slechte band gehad, en als ik zeg een slechte band, dan bedoel ik een slechte band. Beeld je een slechte band in en doe dat maal 1000, dat zou ongeveer de band omschrijven die we hadden, mijn ma en ik. Pas vanaf een bepaalde avond in 1996 zijn we dichter bij elkaar gekomen. En als ik zeg dicht, dan bedoel ik echt wel dicht. We konden alles kwijt aan elkaar, we begrepen elkaar, we deden vanalles samen, we gingen uit eten, we gingen naar ‘t stad gaan shoppen, we zouden in de zomer van het jaar dat ze stierf samen op reis gaan naar Spanje…

Maar zoals we al langer weten, life isn’t fair. Eindelijk hadden we een echte moeder-dochterrelatie, en dan wordt dat na 5 jaar abupt afgebroken. Alsof het leven zei: sorry meiden, de tijd is om, je hebt nu veel aan elkaar gehad, zo is het wel genoeg geweest. We hadden nog zoveel te vertellen, nog zoveel verloren jaren in te halen.

Life isn’t fair. It really is not.

Maar tegelijk ben ik ontzettend dankbaar. Dankbaar omdat we nog 5 mooie jaren hebben gehad samen. Dankbaar omdat we alsnog het goede in elkaar hebben kunnen ontdekken, dankbaar omdat vele van onze vragen nog beantwoord zijn kunnen worden, dankbaar om de liefde die we hadden voor elkaar.

Life isn’t that unfair, after all.

Het leven zoals het was: Zeeland – PART III

We stonden geparkeerd op een parking vlakbij de westhaven (westerschelde) waar menig vissersboot geankerd lag. We klommen hogerop naar de promenade; een met houten planken belegde wandelroute met een fantastisch uitzicht over de zee en het strand. Wat ons het eerst opviel was een uitkijkpost, een viewpoint die we bereikten na een klim van voor mijn fysiek iets te veel trappen.

De klim was alsnog meer dan de moeite waard, het uitzicht was fantastisch; zee, zand, strand, zeilboten, luxejachts,…

“Kijk mams, daar! Engeland! Ik zie Engeland! Kijk!” riep smurf uit. “Ik wou dat het waar was, jongen, maar helaas. Engeland ligt heel veel kilometers hier vandaan. Wat je daar ziet aan de overkant is Vlissingen, da’s ook nog  Nederland en als ik me niet vergis kan je daar met de overzetboot naartoe van hieruit. Als je wil kunnen we daar eens aan wal gaan straks”.

Smurf denkt ook al dat het gras groener is aan de overkant, hij wou absoluut meteen de oversteek doen, we zouden ginder dan wel zandkasteeltjes bouwen en pootje baden in de zee. Na nog een heerlijke wandeling op de promenade en het drinken van een dorstlesser in de vorm van Fanta en Schweppes reden we richting veerhaven. 2 ticketjes heen en terug alstublieft. We gingen aan boord van de Fast Ferry, een overzetboot voor wandelaars en fietsers. (vroeger kon je je auto ook laten overzetten met het veer maar sinds de aanleg van de westerscheldetunnel is dat afgeschaft)

Voor smurf was de overzet spannend en opwindend. Volgens hem was het de allereerste keer dat hij met een veer meevoer. Dat hij in Noorwegen met de Stavanger Ferry heeft meegevaren herinnert hij zich niet meer, hij was toen maar een jaar of 4.

De overtocht was zalig. We stonden buiten op het dek, onze haren in de wind. Eens aan wal in Vlissingen ontdekten we dat er daar eigenlijk niet veel te beleven viel. Volgende keer als we die kant uit gaan nemen we zeker onze fiets mee! Meer dan een wandeling langsheen de haven en het verorberen van een ijsje zat er niet in. Na een uurtje keerden we terug met het veer naar Breskens, waar we een hotelletje zouden zoeken vooraleer we het strand zouden verkennen. Een restaurantje in de buurt zouden we ook wel vinden.

Veel hotelletjes waren er daar niet te vinden. En die die we vonden waren volzet. Dan maar uitwijken naar Cadzand, daar is ’t ook wel prettig toeven. Ook daar was geen enkel kamertje in hotel of B&B meer vrij. “Lang weekend, mevrouw, prachtig weer, het zal moeilijk zijn om iets te vinden”…  Ook in Sluis zelf bleek niets meer available, en het werd later en later, frisser ook… de zee en het strand zal uitgesteld moeten worden.

Na lang rondrijden en telkens te hebben moeten horen dat alles volzet was besloten we terug over de grens te keren en halt te houden in Blankenberge. Als je nu dacht dat we daar logement zouden vinden heb je het goed mis. Zeker 10 hotels en B&B’s hebben we aangedaan en geen enkele had nog een kamer vrij. WTF! Hoe kan dat nu?! Bleek daar toch wel net dán de Internationale Tweedaagse voettocht van Vlaanderen door te gaan, zeker! Ich habe es nicht gewußt.

Het was intussen dik half 9 en we hadden nog niks gegeten. Moe en hongerig deden we een laatste poging in Hotel/Restaurant The Corner House, gelegen aan de voet van de trap van de hoofdstraat naar het strand, maar zoals verwacht waren ook daar alle kamers geboekt door wandelaars. Het restaurant zag er uitnodigend uit…laat ons hier dan maar opgaan in ons laatste avondmaal.

Smurf was doodop en heel erg teleurgesteld dat het weekendje niet verliep zoals gepland we hadden gehoopt. We waren het erover eens dat we best naar huis terugkeerden, het was nu echt te laat om nog in een andere badplaats naar slaapgelegenheid te gaan zoeken. 1 ding is zeker: we doen dit allemaal nog eens over, maar dan beter deftig gepland en gearrangeerd, inclusief zee en strand, fiets en op voorhand geboekte logies!

The End