Dit houdt geen mens voor mogelijk!
Allez jong!
Archief voor de ‘Uncategorized’ Categorie
Al mijn hele leven, zolang ik me kan herinneren, heb ik de onbetamelijke neiging om elke minuut uit te persen en de tijd tot op de seconde uit te dagen.
Op tijd komen is voor mij nogal relatief, waarmee ik niet beweer dat ik overal en altijd veel te laat kom, zo nonchalant ben ik nu ook weer niet.
Maar toch betrap ik er mij op dat ik een lichte afkeer heb van exacte stiptheid. Een afgesproken uur tot op de minuut respecteren vind ik moeilijk, zelfs wat storend voor mezelf. Hert is nochtans niet moeilijk, stipt zijn, want bij een date –om zo maar iets te zeggen- heb ik daar zelden of nooit een probleem mee gehad. Doch dit geheel terzijde.
Wat mij opvalt is dat ik me realiseer dat ik bewust wat later arriveer, dat ik het erom doe. Ik kom niet graag ergens toe als eerste, ik heb liever dat er al wat gang gemaakt is door anderen, dat er min of meer zo al een beetje sfeer hangt. Op een familiefeestje of een fuif vind ik dat in zekere zin een noodzaak.
Zoals het ieder goed werknemer betaamt ben ik ook op het werk al eens te laat, maar dat is nooit meer dan een paar minuutjes (tenzij er zich onderweg een file heeft gevormd die langer is dan normaal, dan kan dat wel eens deftig uitlopen, natuurlijk)
Al een jaar of 8 ben ik voorzien en ingesteld op de dagelijkse accordeonfile op de E40, tussen Aalst en Ternat. Ik weet dat het daar meestal file is en vertrek dan ook elke dag op een uur waarin die file zit verrekend.
En als er dan onderweg eens een vrachtwagen kantelt en zijn lading afgeroomde melk op het wegdek uitgesmeerd ligt, waardoor 1 of meerdere rijstroken afgesloten dienen te worden, tja, dan ben ik gewoon een uur of zo te laat, daar kan ik niks aan doen. En daar zit ik ook niet mee, want als ik een uur te laat ben door 1 of andere ongelukkige verkeersomstandigheid, dan heeft de helft van mij collega’s het ook vlaggen, dus dat zit wel snor.
Maar waar ik naartoe wou: heeft iemand zich ooit de vraag gesteld waarom de baas een opmerking durft maken als je te laat op kantoor binnenkomt en dat die nooit een opmerking maakt als je een uur langer doorwerkt? Ik wel. Ik kan me daar behoorlijk aan ergeren.
2 minuutjes te laat en ze hebben het gezien. Maar kom 10 minuten vroeger aan en er is geen haan die er naar kraait.
Als je 2 minuten voor tijd doorgaat, krijg je gegarandeerd te horen dat het nog geen tijd is. Maar blijf eens een half uur langer doorwerken… wat wordt er dan gezegd? Juist. Niks. Helemaal niks. Nul de botten, nada, nougabollen.
Waar komt dat vandaan dat 10 minuten later beginnen een misdrijf is en 30 minuten langer werken evident?
Ingrediënten voor een geslaagde blogmeeting: een prachtig huis zoals dat van ene Madame en Mijnheer, 1 charmante gastvrouw, 1 charmante gastheer, 1 enthousiaste Woef, 1 grote mooi gedekte tafel, een muziekje op de achtergrond en 12 bloggers, zijnde Zeezicht, Hilde, Elke, Marc, Beo, (mw), Chelone, wie-nog-iets-wil-zeggen-moet-dat-nu-nog-rap-doen Zapnimf en de al dan niet disfunctionele Huisvrouw en last but not least de wederhelft van Zap: Moose. En ik, maar dat is nogal evident, isn’t it.
Een tot in de details omschreven omschrijving van deze bloggersbijeenkomst laat ik u liever zelf samenstellen. Dit kan u door de volgende trefwoorden bij elkaar te puzzelen en te kneden tot u een aantal duidelijke volzinnen bekomt: keitof – groep – lachen – zeveren – blogs – bloggers – verrukkelijk – eten – ietske te veel is understatement – aperitief – cocktail – Piña Colada – (Cuba Libre?) – alcoholvrij – Safe sex on the beach- eten – voedsel – neuzekes, truffels, nootjes – (zonder peuken), koude – pastaschotel – rode wijn – spaghetti – warme – pastaschotel – wok – lijstmetgloentjes – rode wijn – chocoladetaartmetmarsepeinenbijtjes – grote kom vol – vers fruit in stukjes – rode wijn – profitterollekes – soesjes – drank – witte wijn – Vedette – rode wijn – water – cola – andere liquides – rode wijn – wijn – rood – Senseo Strong – rode wijn – Absynth – korte dranken – rode wijn – extra dik weeceepapier – blackout – rode wijn – gokken – medaillon – bewering – breekt niet – ongeloof – een tikkeneitje – rode wijn – tuin – bewijs – gras – omhoog gooien – niet gebroken – omhoog gooien – niet gebroken – omhoog gooien – niet gebroken – rode wijn – omhoog gooien – wil maar niet breken – blijkbaar onbreekbaar – geloven – lachen – gieren – drinken – eten – rode wijn – beetje teut. En rode wijn.
Kortom: wie er niet bij was had ongelijk.
(Zondagmiddag. Ik: Oja smurf, ik ken iets leuks met een ei, ik zal het je tonen in de tuin, kom eens mee. Smurf: je gaat dat ei omhoog gooien en ’t zal niet breken, zeker? Waar jij nu nog mee afkomt, mama")
Ik was net mijn vorig logje aan het publiceren toen de deurbel ging.
Zou dat…?
Yep, het was de technieker van Fujitsu; mijn redder in nood, de maker van computerdefecten, mijn rots in de branding, mijn grote hulp, mijn… hm, ’t is er een beetje over zeker? Knappe gast ook, en lief, en grappig. En uit Aalst.
Na het installeren van een nieuw moederbord, het uitslurpen van een taske koffie, hier en daar nog wat gepruts aan de BIOS (whatever that is) en nog wat frustelwerk met instellingen en vanalles, kan ik nu met oprecht contentement en pure blijheid stellen dat mijne PC weer als nieuw is.
Oef! Eindelijk zijn die irritante schemerende pixelspikkels en die gele vlakken compleet verschwunden, wat geweldig deugd doet aan mijn ogen.
Nu zou ik wel de software van Windows Vista nog eens moeten herinstalleren, zodat de versie weer proper is, want, zo zei Mr. Handsome, dat zou de pc weer wat vlotter doen lopen.
Vooraleer ik daaraan begin moet ik wel eerst alles wat ik nodig heb van documenten en foto’s en zo copiëren op een CD of DVD of iets, daar zal ik mij morgen eens mee gaan amuseren, zie.
Ah, nee, toch niet. Morgen ga ik daar geen tijd voor hebben, ’t is ook waar.
Ik wordt op de blogmeeting verwacht. Om 14 uur moet ik in Gentbrugge zij, waar ik afgesproken heb met Elke en Marc, om vandaar samen verder te rijden.
Goh, ik kijk er naar uit om al die medebloggers (nog) eens te zien.
Pizjelant en pizjelierig wiekend, allemaal!
De metsee msenen knunen dit lzeen. Neit te glevoen. De fnemoeanl kachrt van je hrenesen zet alles in de jiuste vlogodre.
Voglnes alellrei sutides mkaat de vlogodre van de ltretes in een wrood neit uit, je meot goowen zrgoen dat je de ereste en de latsate lteter op de jiutse pelk zet. Van de rset mag je een zioote mkaen.
Dat kmot odmat je beirn neit lteetr per leettr lseet, maar een gorep lteters bij eklaar.
Woh cool is taht?
(ok, ja, dit is niks nieuw, u weet dit allemaal allang, maar ik heb geen inspiratie dus maak ik mezelf maar belachelijk met dit soort antiek, hopende dat er toch nog 1 iemand is die zegt: woow, niet te doen, dit is te gek. Of zo)
Dus gisteren was’t dik in orde.
Ik was op een etentje uitgenodigd, bij iemand thuis.
“‘k Heb het eten simpel gehouden, hoor”, zei de kok van dienst.
In de oven gegaarde pappillot van zalm, kabeljauw en spinazie en andere groentjes, met verse kroketjes” …is dat simpel? Spaghetti, ja, dat is simpel, en stoemp, of friet met stoofvlees…
Na het heerlijke diner werd ik via vele filmpjes en foto’s meegesleurd naar Patagonië. Niet te vatten hoe prachtig de natuur daar is! Behoorlijk spectaculair, vind ik het.
Ik zou er wel ook eens naartoe willen, zou die pracht zelf willen ruiken en voelen, maar de 17 uur durende vliegreis daar naartoe houdt me tegen, dat zie ik zo niet meteen zitten.
’t Zal Toscane worden deze zomer.
Na van de mooie reisbeelden te hebben genoten zijn we afgezakt naar de bruine kroeg in het dorp.
Een pintje (de Vedette White was op, verdekke), en nog eentje. En nog eentje…een pintje of 10 en ik voelde niks. Niks!En ik die dacht dat ik na 2 pintjes al teut zou zijn, maar nee, ik voelde niks. Niks. (anderen daarentegen…)
Ja, kijk, ik had een goeie fond gelegd, zeker?
Om 4 uur zonder kater in bed gekropen, en ook zonder kater opgestaan om 11 uur.
Een avondje/nachtje pure gezelligheid, meer moet dat niet zijn op een vrijdag de 13de. Toch?
Juijjj, ’t is weekend.
Lekker druk-druk-druk.
Plezant druk, bedoel ik
Niet van die stress-druk.
Gewoon veeeeel te doen.
Allemaal plezantigheden.
Te beginnen met mijn benen onder tafel schuiven.
En vandaar (minstens) een pintje te gaan drinken.
Da’s al weer zo lang geleden.
Zal vannacht wellicht niet alleen slapen.
Er zal mogelijk een kater bij zijn.
Of niet.
Dat valt af te wachten.
Zal het morgen weten te zeggen.
Prettige vrijdag, allemaal!
Wat is die hetze rond die beenhouwers nu toch zeg? Van vlees en bloed is gewoon een vlaamsche serie over het leven in en achter de schermen van de slagerij, da’s al.
De mensen praten over niks anders meer. Ik stond deze ochtend bij de slager in het dorp en die ouwe meekes waren mij daar toch zo wreed uit hun nek aan het lullen over het wel en wee van den beenhouwer… de mens zelf kon er al niet meer om lachen, ocharme.
Ook den Humo slaat er al 3 weken na elkaar mee om onze oren ogen…gaan ze een beetje alle BV’s (Bekende Vleesslagerszonen) gaan interviewen, alsof de kleine middenstander nu ineens hét interessantste is de dag van vandaag.
’t Is erover, gasten.
Wat is ’t volgende? De serie “Van brood en meel” ?
Ja gasten, ’t is zover, de knoop is doorgehakt.
We’re moving out! Op 1 maart aanstaande wonen we elders. Is da rap of is da rap?
Smurf ziet het volledig zitten, hij is meer dan een beetje dolenthousiast.
And so am I.
Bij deze wil ik niet nalaten de geboorte van 2 kleine jongetjes wereldkundig te maken:
Er is iets mis met mijne PC, miljaardedju. Ik dacht dat het mijn monitor was maar na hem gisteren te hebben laten testen in de PCwinkel blijkt er met het scherm zelf niks mis te zijn. ’t Mankement zit dus ergens anders. Du-uh.
Waaraan zie ik dat er iets niet juist is? Ik zie over het hele scherm zwarte spikkels en die bewegen telkens als ik met de cursor beweeg of typ of eender wat. En ik zie gele randen in de menubalken. Soms komt er doorheen het scherm (diagonaalvan de rechter bovenhoek naar de linker onderhoek) een gele driehoek…
WTF!?
Iemand al iets dergelijks aan de poot gehad?
Ik kan wel nog werken maar die spikkels en gele balken en vlakken zijn een niet echt plezant om op te zitten kijken. Nog een chance dat het geen roze randen zijn.
Ik ben een beetje bang dat dat hier op een gegeven moment crashgewijs een dikke bonk gaat geven. Toch niet meteen iets waarop ik zit te wachten, eerlijk gezegd.
Kwart na 11…ik ga direct eens bellen met Fujitsu Siemens en hen eens expliceren wat voor brol ze me verkocht hebben. Nog geen jaar geleden, nota bene.
Hopelijk is’t niks ergs en is het snel weer gefixt. ’t Zal moeten, want ik pruts zo graag…
Dus, lezers, lurkers en toevallige passanten: als ge een tijd niks ziet verschijnen; don’t ask why, ge zijt ingelicht.
Wish me luck, will ya?
Weet je wat ik heb?
Nee jong, geen snotvalling, en nee, ook geen nieuwe roze rok.
‘k Heb wel een nieuwe zijspiegel op mijn auto en ‘k heb ook wel wat honger op dit moment.
Maar daarover wou ik het niet hebben.Je herinnert je wellicht totaal niet meer dat ik ooit eens een stukje schreef over de kartonnen doos waarin ik woon? ‘k Had het kunnen denken.
Allez, om u de moeite te besparen zal ik er je nog eens naartoe leiden…link link.
Gelezen?
Awel, ik heb intussen nieuwe bovenburen.
De vorige bovenbuur is verhuisd omdat hij ergens iets doet met foto’s en studio en shoots en al, en hun appartement werd wat krap voor al zijn gerief, zei zei hij me, toen ik hem vroeg wat the hell dat fluo-oranje “TE HUUR” plakkaat voor zijn venster hing te doen.
“dat ge gelijk hebt, makker, als ge iets beters en groters vindt moet ge niet twijfelen”, gooide ik er achteraan.
Het appartement boven mij is iets groter dan het mijne, of toch een beetje. De badkamer is ruimer en er is een groot terras aan, wat altijd plezant is in de zomer.
De prijs ligt ietsjes hoger maar niet zoveel, dus stelde ik me kandidaat om een plateauke hoger te moven.
Maar ik was te laat. De huisbaas had al een nieuwe huurder.
Damn.
Omdat ik alles hoor wat er boven mij gebeurt, hoopte ik dat de nieuwe huurder een alleenstaande M/V zou zijn, een mens alleen is doorgaans een pak stiller dan een koppel.
Jawadde, heb ik me hier brute pech, zeg! Het is een jong koppel met een kleine bleitmuil van een peuter. Sorry voor het scheve woord.
Nu heb ik ook een peuter gehad, en die huilde ook zijn longskes uit zijn lijf, maar het schreeuwen van die kleine hierboven, dat snijdt door merg en been. Smurf is ervan overtuigd dat dat kind mishandeld wordt, zoals dat brult en krijst, dat is echt niet normaal. En de ouders brullen dan keihard tegen die kleine dat het nog harder begint te krijsen…
De eerste dagen heb ik wreed aan nachtrust ingeboet door dat jankorgel, doorslapen was absoluut onmogelijk. Die kleine slaapt -juijj- in de kamer boven mij en werd de eerste week wel 10 keer wakker per nacht. Dat zal wel te wijten aan de nieuwe omgeving waar dat kleintje in gedropt werd van de ene dag op de andere, ik kan daar nu wel inkomen dat dat kind niet te wreed op haar gemak was die eerste dagen.
Enfin, nu zet ze het gemiddeld maar een keer of 3 meer op een krijsen ’s nachts, er is beterschap.
Wat die daar verder boven allemaal uitsteken, ik weet het niet, maar na een maand zou je toch al geïnstalleerd moeten zijn in een appartement, denk ik zo. Zij niet. Zij zijn nog steeds dapper aan het bricoleren. Al vier weken lang mag ik meegenieten van heen-en-weer-geschuif, slijpen, vijzen, boren en kloppen, soms tot ’s avonds laat.
Ik denk dat ze zich een vracht nieuwe Ikea meubeltjes hebben aangeschaft die ze op hun gemakske 1 voor 1 in elkaar aan het knutselen zijn. Ik denk ook dat ze een lot van honderdvijftig fotokadertjes en stilleven-schilderijtjes op de kop hebben getikt tijdens de solden, want aan dat geboor en geklop tegen de muren komt ook maar geen einde.
Dat is nog niet zo heel erg, dat bricoleren zal ooit wel eens stoppen, maar waar ik mij toch serieus zorgen om maak is dat die kleine een hele dag aan bezigheidstherapie doet door middel van een rijdende zitter. Weet je wat ik bedoel? Zo’n soort hangstoeltje op wielen waarmee ze heel ’t appartement rondcrost. Ik kan evengoed naast een station gaan wonen, het geluid van dat rolding over de vloer hierboven maakt al even veel lawaai dan een voorbijrazende passagierstrein.
Jongens, jongens, wat ben ik hier gezegend nu.
Maar goed, ik zal het moeten nemen zoals het is, en smurf ook. Soms kunnen we er al eens om lachen als ze daar boven weer druk bezig zijn.
En toch went het moeilijk, al dat lawaai. Ik ben altijd content als ik ze hoor buitenstappen, dan weet ik dat de rust wederkeert en geniet ik van de stilte.
Tenzij de kapper hiernaast open is, natuurlijk.
Een mens gaat dan braafjes gaan werken, parkeert zijn auto properkes op de parking van ’t werk, valt er daar toch wel een boom op zeker. Tsss.
De auto van mijn collega (de blauwe) is redelijk toegetakeld: de achterruit aan diggelen en behoorlijk wat blutskes in de carrosserie.
Aan mijn auto is de schade beperkt gebleven: wat schrammen van de takken en een afgebroken linker zijspiegel.
Ja lap.
Het is weer zover.
X-mas Party.
Van ’t werk.
Morgen.
Met alle staff van heel Europa.
Zo’n man of…honderden.
Thema dit jaar: Black & White
Ik ga helemaal in ’t wit.
Yeah right.
Eerst nog werken.
Morgenvoormiddag.
Dan naar Amsterdam.
Gepakt en gezakt.
Inchecken in het hotel.
Niet op bed gaan liggen.
Uit veiligheid.
Mij kennende.
Douchen.
Feestkledij draperen.
Fijntunen en versieren met glitterende juweeltjes.
Of zo.
Kort zwart-wit geruiten rokje.
Nylons eronder.
Erboven zou op niks trekken.
Zwarte T-shirt met lange mouwen, opdruk: witte kerstroosjes.
Zwarte laarzen.
Moet volstaan, zit al klaar in valies.
Verzamelen.
In groep naar een gereserveerd restaurant.
Samen met onze Nederlandse collega’s van finance.
Het wordt een tapas- en pastabedoening.
Denk ik, ben niet zeker.
Moet beter opletten als men details geeft.
Van restaurant naar The Escape.
Schijnt iets groots en leuks te zijn.
Om te dansen.
Dansen? Moi?
‘k Weetnognie, zalnogzien.
Denk het niet.
Muziek zal weer mijn ding niet zijn.
Dance, trance, lounch, funk, disco.
Lawaai. Gedreun.
Een beetje pop of rock kennen ze daar niet.
Pfffrt, zal me moed moeten indrinken, as usual. (*)
4 uur.
Kan ook later zijn.
Moe maar voldaan tukkie doen.
Vroeg opstaan.
Verplicht.
Douchen. Niet verplicht maar aan te raden.
Ontbijten.
*Koffie met Dafalgan.
Tegen de middag terug op kantoor.
Werken tot 17u30.
Werken? Denk het niet.
Aanwezig zijn en beetje zitten sterven.
Is ieder jaar zo.
X-Mas Party.
Plat in de week.
Morgen.
Tussen ons gezegd en gezwegen 