Hoe komt het dat er tegenwoordig meer scheidingen zijn dan huwelijken?
Ik heb daar zo mijn eigen visie over en zal die hier eens eventjes uit de doeken doen, zie. U hoeft het niet met mij eens te zijn, dit is geen startsein om te gaan redetwisten want daar doe ik niet aan. ’t Is maar dat u het weet.
In vroegere generaties zorgde het vastgeroeste rollenpatroon voor een iets of wat deftig uitgebalanceerd ‘relatie-evenwicht’. Zij had de taak om te dienen, te zorgen en te zogen, hij ging uit werken en zorgde voor brood op de plank. Uit elkaar gaan was geen optie, ook al sloeg hij haar verrot. De kerk speelde daar toen nog een hele vieze rol in. De kerk was oppermachtig en indoctrineerde den mensch met de overtuiging dat uit elkaar gaan zware zonde en des duivels was.
Latere generaties werden wel wat soepeler in dat opzicht, maar nog steeds kon de vrouw onmogelijk van haar man weg, ook al sloeg hij haar verrot. Moeder de vrouw onderging in die tijden haar lot, want waar kon ze heen? Ze was financieel afhankelijk van haar man, ze had geen middelen om een andere keuze te maken.
De mannen van vroegere generaties zouden het knap lastig hebben in deze tijd waarin de vrouw zelf mag denken en doen. Wat ik me afvraag: waarom gingen mannen vroeger niet weg ging van hun vrouw als ze haar haar beu waren? Hij was de kostwinner en was vrij om te gaan en te staan waar hij wou wanneer hij wou, toch? Waarom bleef hij dan bij haar? Of was het eerder een kwestie van zij mag bij hem blijven? Zij kon immers toch geen kant op, ze hing vast aan hem, en hij had de macht om haar als gratis dienstmeid tot zijn beschikking te houden. Was dat de reden? Zoiets in die aard? Ik had dat graag zo eens rondgevraagd aan mensen van die vroegere generaties, maar ja, die zijn allemaal al een beetje dood nu, dazaldusnimeergaan.
Enfin, die tijden zijn gepasseerd, gelukkig. We zijn anno 2011; een tijd waarin de scheidingen niet meer te tellen zijn. Hoe komt dat? Hoe komt het dat er meer gescheiden wordt dan getrouwd tegenwoordig?
Ik heb daar een tweeledige ofte tweedelige visie over en wil die met graagte met u delen. U hoeft het niet met mij eens te zijn, dit is geen startsein om te beginnen redetwisten, want, zoals u weet, daar doe ik niet aan.
Ten eerste heeft de kerk heel wat aan macht ingeboet. Allez, bij ons toch, want er zijn helaas nog werelddelen waar een of andere idiote geloofsovertuiging nog steeds hoogtij viert, en waar men al wat met religie te maken heeft nog steeds aanwendt als excuus voor haat en oorlog en discriminatie en ellende en wat is’t nog allemaal.
Bij ons moet ge al van wat verder komen om nog te handelen volgens de richtlijn van ‘dekerkheefthetgezegd’. Uit elkaar gaan is geen zonde of des duivels meer. We hebben allang ondervonden dat we niet in het hellevuur terechtkomen als we uit elkaar gaan. In tegendeel, we ondervinden meer en meer dat we na een scheiding met gouden lepeltjes in de rijstpap staan te roeren daar hoog in den spreekwoordelijken hemel.
Ten tweede heeft het ook (of vooral) te maken met het feit dat de vrouw heel wat aan vrijheid heeft gewonnen. Vergeleken met vroeger is dat toch een geweldig groot verschil, zeg zelf. Vrouwen mogen en kunnen nu ook gaan werken. Ze verdienen zelf de hesp en de kaas op hunne smos. Daardoor hebben ze nu ook de mogelijkheid om keuzes te maken in hun leven. Ze hebben de nodige moed en vrijheid en middelen om het af te bollen als manlief hen verrot dreigt te slaan.
Wat zou het geven mochten de mannen van vroeger ineens in deze tijd terechtkomen? Stel u voor, zo ne jonge gast van 30 uit het jaar 1879. Die zouden massaal aan zelfdoding doen, vermoed ik. Ze zouden ineens niet meer ongestoord hun gangen kunnen gaan, ze zouden nu moeten rekening houden met de vrouw aan hun zijde want zij kan ten allen tijde van hem weggaan, en dan staan ze daar alleen met hun molekens. Hij zou haar niet meer tegen haar wil kunnen vasthouden in een huis waar zij zich niet veilig of geliefd meer voelt. Die mannen zouden nogal geen klein beetje hun wijf in de verdoemenis vloeken.
Pas op, ik weet dat ik hier heel scherp door de bocht ga met dat herhaaldelijk aangewende zinnetje ‘dat de man zijn vrouw verrot slaat’. Ik neem dat maar als leidraad, als weerspiegeling van allerlei vormen van ‘niet meer zo wreed veel houden van’. Een goed verstaander had dat allang door.
Anno 2011 dus. Er wordt tegenwoordig enorm veel aan scheiden gedaan. Een mens zou zich beginnen afvragen why the hell koppels nog in het huwelijksbootje willen stappen. Het is inmiddels toch zo klaar als een klontje dat trouwen geen garantie biedt op een levenslang gelukkig leven samen? Waarom gebeurt dat dan nog eigenlijk feitelijk?
Is dat omdat men dat sowieso toch 1 keer in z’n leven wil meemaken? Is dat omdat ze iemand anders daar een plezier willen mee doen? Meme en pepe of tante nonneke? Is dat omdat je elkaar een schone dure ring om de vinger wilt schuiven als bewijs van uw liefde? Is dat omdat men een koppel pas echt voor vol aanziet als dat met Chinese inkt is opgeschreven en ondertekend in een speciaal boekje? Is dat omdat je elkaar pas “mijn echtgeno(o)t(e)” moogt noemen als een bevoegde gemeentelijke ambtenaar van dienst de woorden “en nu verklaar ik u man en vrouw” heeft uitgesproken? Of is het omwille van fiscale en andere voordelen dat men zich contractueel aan elkaar verbindt in goede en kwade dagen tot de dood hen scheidt?
Eender om welke reden dan ook, ik vind het geweldig gedurfd om in deze tijden nog te trouwen. En voor de kerk trouwen vind ik persoonlijk al helemaal te zot. Wie wil er zich nu nog een keer bewust officieel aansluiten bij zo’n sekte die bol staat van leugens, verderf en vetzakkerij? Mij maak je echt niet wijs dat men dat doet uit geloofsovertuiging. No way.
Iedereen doet wat hij wil, uiteraard, wie ben ik om daar iets tegen te hebben. Ik ben trouwens zelf getrouwd geweest, en dat was ook om al die redenen waarbij ik mij nu pas, 15 jaar later en ouder en wijzer, bedenkingen maak. Ik durf zelfs luidop te zeggen dat mijn trouwdag de mooiste dag van mijn leven is geweest. En nu gij.
Maar nu zou ik niet meer trouwen. Omdat ik weet dat je ja-woord geven in wezen eigenlijk slechts een momentopname is. Omdat ik ondervonden heb dat niets daarvan enige garantie biedt op lange termijn. Omdat ik weet dat het een resem erg zware beloftes zijn die je elkaar maakt. Je meent ze oprecht op dat moment, maar het is al te dikwijls gebleken dat op zo’n beloftes ook een vervaldatum staat.
Je meent het allemaal maar er is geen mens die op voorhand zijn toekomst kan inschatten. Je hebt geen vermoeden van wat er allemaal kan gebeuren door de jaren heen. Er gebeurt vanalles in een mensenleven, de mens zelf verandert continu. Situaties, gebeurtenissen, dingen die je niet zelf in de hand hebt stellen een relatie danig op de proef. Ik vind het niet meer realistisch dat men zichzelf nog zo hoog inschat dat men denkt dat je alles samen als koppel zal aankunnen.
De natuur laat zich niet dicteren, op geen enkel vlak. Verliefd, verloofd, getrouwd, gescheiden. Vele mooie bouwwerken van huisje-tuintje-kindje vallen als kaartenhuisjes in elkaar.
Is de mens überhaupt wel in staat om een heel leven bij 1 zelfde partner te blijven?
