Gewaarborgd

Je weet, op 1 februari ben ik uit die kartonnen doos vertrokken om elders mijn intrek te nemen.

Toch even illustreren hoe het eraan toe ging toen ik die kartonnen doos betrok:

Mijn gewezen echtgenoot, papa van smurf, trok in dat appartement na de scheiding. Toen hij enkele jaren later verhuisde was ik net op zoek naar een ander appartement. Voor ons was het redelijk evident dat ik daar na hem zou intrekken. De overdracht ging heel vlot: hij eruit, ik erin, en klaar. Ik wist dat ik daar niet forever zou blijven wonen en heb dan ook geen moeite gedaan om te herbehangen of nieuwe verfkleurtjes op de muren te zetten, ik liet alles zoals het was, dat was wel ok zo.

De dag dat ik het appartement betrok constateerde ik dat de (vloer) verwarming het niet deed. Het was er koud en er was niks van warm water. Met een kind in huis is dat redelijk oncomfortabel zo putje winter, ik zeg het je. Ik vroeg de huisbaas om dat eens te bekijken, doch pas na een paar dagen met een electrisch chauffageke onze plan te hebben getrokken kwam er eindelijk een technieker langs. Bleek dat die boiler zo oud als ’t straat was en volledig verkalkt zat. Dat oude ding was hoognodig aan vervanging toe, er werd een nieuwe geïnstalleerd. Een paar dagen nadien kwam er geen water meer uit de keukenkraan. Ook die zat verkalkt en moest worden vervangen. Idem met de douchekraan.

Niks aan te doen, ik heb de huisbaas die eerste dagen een paar keer moeten vragen om allerlei mankementen te herstellen. Ik vond dat ik als nieuwe huurder ook recht had op een warme living en warm stromend water door alle kranen, maar voor de huisbaas was ik waarschijnlijk een moeilijk mens die altijd wel om iets kwam zagen. Onze verstandhouding was  daardoor niet echt gemoedelijk te noemen.

Twee maanden geleden ben ik er vertrokken. Bij het teruggeven van de sleutels zijn de huisbaas, zijn vrouw en ik samen het appartement gaan bekijken. Ze hebben alle kamers tot in de  kleinste hoekjes geïnspecteerd en waren tevreden over de staat waarin ik het achterliet. Er werden geen negatieve opmerkingen gemaakt. Dat kon ook niet want ik heb er – met de hulp van mijn lief, mijn broer en mijn vriendin Katrien- een ganse dag gezwoegd en gezweet om alles perfect proper te maken.  Alle ramen werden gepoetst, vanbinnen en vanbuiten, alle keukenkasten werden met ontvettende producten uitgekuist, er werd geschuurd en gedweild en gedaan; het appartement blonk als een spiegel. Met een gerust geweten verliet ik voorgoed het appartement en nam beleefd afscheid van de huisbaas en zijn vrouw.

Sindsdien heb ik een aantal keer contact opgenomen met diezelfde huisbaas om de waarborg te regelen. Hij beloofde elke keer dat dat in orde zou komen. De laatste keer dat ik hem sprak verzekerde hij me dat hij alles in orde had gebracht en dat ik eerstdaags de nodige documenten zou ontvangen van de bank.

Eerstdaags duurde ondertussen alweer meer dan 2 weken. Dat kweekt ongerustheid. En bezorgdheid. En argwaan. Ik dus vandaag, na het werk, de bank binnengestapt om me te informeren over deze kwestie. Meneer de huisbaas leugenaar bleek daar nog niet geweest te zijn, de bankdirecteur had nog niets van hem gehoord.

Ik ben meteen doorgereden tot bij de huisbaas thuis. Ik belde aan, zijn vrouw deed open:

“We gaan diene waarborg niet teruggeven want ge liet het appartement daar zo vuil en afgeleefd achter dat ik er nog een ganse dag werk aan heb gehad om het proper te krijgen…”.  Ze verslikte zich in haar eigen leugens, ze stond gewoon bol van de onzin die ze verkocht.

Ik stond perplex!

En toen werd ik boos.

Héél erg boos.

Normaal gezien kan ik me in alle omstandigheden beheersen -ik zal zelden of nooit mijn stem verheffen- maar ik ben me daar in een Franse colère geschoten!

Met alles wat ik in me had heb ik me verdedigd. Van hun poging om mij 1400 euro afhandig te maken bleef geen gram meer over. Ze hebben moeten toegeven en hebben ingebonden. Zonder verder bezwaar hebben ze het document voor het vrijgeven van de waarborgsom ondertekend, ik ben terug naar de bank gekeerd en kan nu eindelijk dit hoofdstuk afsluiten.

Het is niet te geloven hoe laag een mens kan vallen. Ze zijn al zo rijk als de zee diep en nog willen ze zich op zo’n laffe  manier verrijken op de rug van hun huurders. Ik hoop dat de volgende huurders ook voor hun rechten zullen opkomen en ook in een Franse colère zullen schieten als dat stelletje geldwolven hun waarborg achterover willen drukken.

 

 

Advertentie

Opvolging verzekerd

Kleine kindjes worden groot.  En rap ook.  Mijne smurf was 12 jaar geleden nog een borelingske en zie hem nu eens, zeg. Een beginnende puber met kuren en streken zoals zijn mama ze ook had op die leeftijd. Alhoewel, nee, toch niet; zijn kuren en streken vallen nog serieus mee, vergeleken met wat ik uitstak toen ik 12 was. Ik reed toen al met brommerkes met vitessen en had zelfs al mijn eerste sigaret gepaft, stel je voor. Ik mag er niet aan denken dat smurf hier straks met een brommer aan de voordeur staat of dat ik morgen een big pack L&M in zijn broekzak vind. In mijn tijd was roken nog gezond en ik kon de schuld op mijn oudere broers en zus steken, omdat zij mij volledig buiten mijn wil (yeah right) meesleurden naar de dieperik van het nicotineverderf. Smurf heeft geen oudere broers of zussen dus hij zou geen goeie excuses zondebok kunnen aanduiden.

Nee, ik ben er niet fier over dat ik vóór mijn 12de al aan de sigaret zat. Het was trouwens éénmalig (dat jaar) want ik was zo ziek als een hond na 3 geïnhaleerde snokken aan die rookstok. Mottig  en draaierig en compleet van de wereld was ik. Het is dan ook niet te vatten dat dat me niet heeft tegengehouden om er op m’n 15de alsnog voorgoed mee te beginnen. How stom can a puber zijn, seg.

Maar we wijken af.

Ik heb het soms een beetje moeilijk om te aanvaarden dat smurf groot wordt. Nog efkes hij hij heeft borsthaar, aaarrggh! Niet dat ik het niet fijn vind dat die baby-, peuter- en kleuterperiode voorbij is, want dat ben ik wel, maar hem zo niet meer en plein public een hand mogen geven of een kusje of een knuffel als ik hem afzet op school, daar moet ik aan wennen. Ook dat hij zijn kleren en schoenen nu zelf wil kiezen, en dat hij al eens durft tegenspreken en voor alles een uitleg heeft, of dat hij liever thuis blijft als ik naar de winkel moet, … Dan besef ik dat mijn kleine smurf een hoger level heeft bereikt. Ik moet er nu echt wel rekening mee gaan houden dat hij zijn eigen persoonlijkheid aan het ontwikkelen is en dat hij ook al eens een eigen mening heeft over de dingen des levens die hij al kent (of denkt te kennen).

Kleine kindjes worden groot, dan hebben ze op een dag een liefje en willen ze ineens ook een eigen blog.

Invoegsel

’t Is toch wel om de muren van op te lopen zekerst!

Hoeveel jaar schreeuw ik dat nu al dat 99,9% van alle chauffeurs die ik tegenkom niet weet dat ‘ritsen’ in het verkeer niet (en ik herhaal: NIET) betekent dat er tiretten op de weg liggen? Al jaaaaaaaaren zeg ik dat, en al jaren blijven de automobilisten onwetend als randdebielen bumperen en hun fuck-you vingertje naar me opsteken omdat ik rits zoals het moet.

En kijk, wat we nu in de gazet tegenkomen: ene mevrouw zweefteef komt ons allen nu vertellen dat het ritsen in ons land blijkbaar niet goed is ingeburgerd. Du-uh.

Aan wie het aanbelangt: volg aub nog eens rijlessen met een gediplomeerde rij-instructeur. Pakt u direct een les of 30 en probeer dan nog eens om u met uwen otto door de straten te begeven op een hoffelijke manier.

Ok, even verduidelijken: ‘hoffelijk’ betekent volgens den encyclopedie: beleefd, beschaafd, attent, galant, en zoek zelf nog maar een paar synoniemen. Maar wacht, laat ik het in mijn eigen woorden efkes uitleggen: hoffelijkheid in het verkeer wil zeggen: HOUD REKENING MET ALLE ANDERE CHAUFFEURS RONDOM UWEN OTTO, GE RIJDT NIET ALLEEN OP STRAAT! NIET!

Voila, dat is ook weer van mijne lever. Voor de zoveelste keer.

Kijk ende lees wat ik in de online gazet las vandaag (hier gaat het specifiek over het ritsen bij wegenwerken)

In de praktijk blijkt het ritsen in ons land niet goed ingeburgerd. Voor een vlottere verkeersdoorstroming moeten automobilisten tot aan de wegversmalling doorrijden. Daar moeten ze dan om de beurt een auto laten invoegen die van het afgesloten rijvak komt. Maar vele chauffeurs vinden dat doorrijden tot aan de wegversperring asociaal is.

“De juiste manier is om even snel te rijden als de mensen die de hoofdbaan volgen tot je niet meer verder kan en dan beurtelings in te voegen”, zegt Werner De Dobbeleer van het Belgisch Instituut voor de Verkeersveiligheid. “Vaak hebben mensen op de hoofdweg dan de indruk dat je probeert voor te kruipen, maar dat zijn niet de mensen die het ritsen correct toepassen.”

Allez hup, en nu allemaal naar de rijschool!

Aankondiging

Vrijwel elke dag denk ik bij mezelf: ‘vandaag ga ik eens bloggen’. Vrijwel elke dag komt het er niet van. *zoekt een resem excuses…*

Ofwel heb ik na een volle werkdag voor een computerscherm geen zin meer om achter de PC te gaan zitten, ofwel ben ik te moe, ofwel komt er bezoek, ofwel ben ik bij mijn lief, ofwel is mijn lief hier, ofwel heb ik andere prioriteiten, ofwel palmt smurf de PC in om opgelegde oefeningen voor school te doen en wil hij nadien nog wat relaxen op Runescape of een andere game… Redenen Excuses genoeg.

Feit is dat ik onmenselijk lang aan een onnozel blogstukje kan hangen sleutelen en puzzelen; ik heb namelijk nogal last van twijfelende neigingen en draai en keer en plak en knip en schrijf en delete en herdoe de hele boel daarna nog een paar keer, om dan nog niet echt content te zijn. Voor wat anderen in nog geen uurtje klaren heb ik zowaar een halve dag vandoen. Wat zegt dat over mij?

Ik zou echt graag in een kwartiertje tijd iets leesbaar en lichtverteerbaar kunnen neerschrijven op mijn blog. En ik zou ook graag voldoende inspiratie hebben waarover ik dan kan schrijven in dat kwartiertje tijd. Geef mij die 2 zaken en ik blog elke dag, zeker weten.

Maar kom, uiteindelijk komt er wel altijd iets en iets is vooralsnog beter dan niets. Of toch niet.

Eigenlijk wil ik al een tijdje een stukje publiceren over ons krokusvakantiereisje naar het Zuiden van Frankrijk van twee weken geleden. Nu was ik al eens met goeie moed en goesting begonnen en wilde ik het nu compleet afmaken, doch ik vrees ervoor dat het vandaag af zal zijn. Om 19u komt Elke all the way from Brugge om mijn nieuwe stekje te komen inspecteren en nadien ergens in Aalst iets te gaan eten en wat bij te kletsen. Dus begin ik nu toch maar beter niet aan het afmaken van het blogstuk waaraan ik eerder al was begonnen, en houd ik het hier nu wat kort (dat duurt alweer lang genoeg).

U mag dit zien als aankondiging dat er hier in de mabije toekomst een reisverslagje met foto’s zit aan te komen.

 

 

Geen nieuws is ook nieuws

’t Is toch wel de omgekeerde wereld, hé.  Nu is het hier eindelijk nog eens zalig aan ’t vriezen, vertrek ik toch wel naar Zuiderse en dus warmere oorden, zekerst. Tsss.

En dat dan nog met carnaval, begot. Ik heb nog geen enkele carnaval overgeslagen, dit is de eerste keer in 42 jaar. Enfin, ik ben de laatste 11 jaar ook al geen carnavalzotte meer geweest, ik ging nog enkel met smurf en kameraden naar de zondagsstoet. Ook plezant, zonder twijfel, maar absoluut niet meer hetzelfde als in mijn apenjaren, toen ik nog jong en mooi was. Nu ben ik enkel nog mooi. In die tijd ging ik met een bende varkens 2, soms zelfs eens 3 dagen na elkaar gaan het feestbeest gaan uithangen in d’ajuinenstad. ’t Was er bijtijds wel eens dik over maar ik kan me enkel en alleen fantastische carnavalstijden herinneren. En dat wil ik zo houden.

Maar nu, dit jaar, laat ik het Olsjterse carnavalgebeuren eens volledig aan mij voorbij gaan. Mijn lief heeft geen greintje carnavalbloed in z’n aderen, dus hij zal er niet over zagen dat we de stoet en de vojl zjanetten gaan mankeren. Smurf vindt het ook niet erg, hij vindt een ganse week naar ’t buitenland gaan supertof dus dat ventje gaat ook niet zeuren.

En we tellen af. Nog efkes en we zijn er vanonder. Om 4 uur vannacht stijgt de vlieger op.

Anee, ’t is nie waar, we gaan met den otto. Dat is nu wel iets waar ik een klein beetje tegenop kijk; die lange rit van hier naar ginder en terug.  Zuid-Wales was al ver bollen, nu is’t nog verder. 10 uur rijden…OMG.  Ik heb even overwogen om een paar valiummekes of zware slaappillen in te pakken opdat ik de rit niet bewust zou moeten meemaken, maar ik ben geen egoïste en ga mijn ventjes klaar en wakker vergezellen. Als dat niet flink is.

Allez, zeg, mannen. Zijt braaf terwijl ik weg ben en houd het hier proper he.

Ardeche, meisken, houdt u gereed, we komen eraan!

toink