Run to the hills

Ooit schreef ik eens iets over dromen, meer bepaald op 8 november 2009. Zoek er niet naar, klik gewoon hierop en je bent er. Voor wie geen goesting heeft om het hele schrijfsel te (her)lezen zal ik een stukje van toen naar hier overhevelen, kwestie van een begin te hebben waarop ik kan verderborduren:

…en ik herinner me nog steeds alsof het gisteren was dat ik in die jaren steeds weer dezelfde levensechte droom droomde:

Voorbij de heuvels achter ons huis woonde een groep mensen, ik wist niet welke. Iedere dag trok ik erop uit, gepakt en gezakt, om die mensen ginder te ontmoeten. Ik wou weten wie daar woonde, wat ze daar deden, of ze waren zoals ik. Dagenlang wandelde ik tussen de hoge mais, door de open velden, heuvel op en heuvel af, op weg naar mijn doel: de top van de laatste heuvel, want daar lag mijn toekomst…

De overkant heb ik nooit bereikt.

Nadat ik op mijn 24ste het ouderlijk huis verliet heb ik die droom nooit meer beleefd…hij helemaal verdwenen…

Zo tussen de soep en de patatten had ik mijn lief eens over die steeds terugkerende droom verteld. ”Misschien gaan we ooit die heuvel wel eens over” had hij toen gezegd.

We schrijven woensdag, 21 juli 2010, Nationale Feestdag. Iedereen thuis, niks moet, alles mag. We willen best wat actief zijn en beslissen een wandelingetje te gaan maken. Marc neemt mij mee naar het beginpunt van mijn droom van weleer, en samen vertrekken we op de oprit van mijn toenmalig ouderlijk huis, richting de heuvels, die nog steeds even prachtig en geheimzinnig het mooie landschap bepalen.

We focussen ons op één van de kertorens die vaag boven de heuvels uitsteekt. Als we die toren bereiken zal ik eindelijk kunnen zien wat ik in mijn droom nooit heb ontdekt.

We doorkruisten uitgestrekte weides en maisvelden, kropen over prikkeldraad en onder electrische afspanningen, wandelden door  kleine wegeltjes, over verlaten baantjes en paden en ontdekten onderweg het ene prachtige natuurplekje na het andere. 

 

Onderweg vlogen boven onze hoofden de 26 militaire (gevechts)vliegtuigen en alfa-jets en de 9 helicopters die ter gelegenheid van de Nationale Feestdag het militaire luchtdéfilé hadden verzorgd.

 (geen goeie foto’s kunnen trekken…je moet maar eens zo’n reeks vliegende objecten proberen te fotograferen terwijl die kort boven je hoofd passeren. Nie simpel)

De contouren van de kerktoren die bij vertrek nog zo vaag waren, werden alsmaar duidelijker afgelijnd. Traag maar gestaag naderden we ons doel…

 

En toen waren we er. In Welle. Aan de kerk.

Welle, begot. Een gehuchtje (deelgemeente van Denderleeuw) op amper 6 kilometer van Haaltert, waar ik dikwijls doorheen rijd op weg naar het werk…

Ssssjt

Misschien valt het niet zo op maar het bloggen staat hier nu echt wel op een heel laag pitje. Als je uit gebrek aan schrijfgoesting al een afbeelding van een draaiende ventilator op uw blog begint te zetten, dan  is ’t toch echt wel ver gekomen, geef toe.

Maaaarrrr, alles heeft zo zijn reden, zo ook de stilliggende werkzaamheden alhier. Niet dat er niks gebeurt rondom mij, in tegendeel, er gebeurt heel erg veel de laatste tijd. Laat het me anders efkes kortweg samenvatten in drie punten:

Ten eerste  _en dit is mijn favoriet, met stip!_  ben ik grote kuis aan ‘t houden in mijn lijf: de oude verdorde motten die zich hardnekkig hadden ingenesteld worden vakkundig geëuthanaseerd en properkes verwijderd. Vervolgens wordt de vrijgekomen ruimte in de buik gevuld met frisse fleurige fladderende vlindertjes.

Ten tweede: ik ben wreed sociaal bezig wegens veel toffe dingen te doen buitenshuis: optredentje hier, concertje daar, dagje zee, weekendje Ardennen, beetje reizen en rondtrekken, daguitstapjes her en der, ritje met de moto, nachtje openluchtslapen, tochtje met de fiets of per te voet,… ‘k ben geen grote fan van de zomer maar het biedt wel mogelijkheden, dat kan ik niet ontkennen.

Ten derde: wegens de aanhoudende warmte (ja, ze zaagt weer, ja) werkt mijn brein in ploegen én op nachttarief, het is dan ook nagenoeg onmogelijk om wilde verhalen of lange teksten bij elkaar te schrijven.

Klinkt dat een beetje aanvaardbaar als excuus om nog wat verder te blogpauzeren?

Zomaar…