Volgende keer neem ik er eens met velcro.
Ben zot van laarzen, deze zitten perfect.
Archief voor februari, 2009
Omdat het deze week zo’m miezerig vuil en grijs weer is geweest krijg je van mij alvast een beetje zonnigheid om het weekend in te luiden:
Op de foor in Aalst staat al een aantal jaren de vrij extreme No Limit XXL. Een wreed krachtig en machtige attractie die de joyriders die plaatsnemen in de stoeltjes de rit van hun leven geeft.
Een viertal jaar geleden was ik zo’n joyrider, want ik moet zeggen zoals het is: ik ben zot van heftige attracties. Hoe hoger en sneller en krachtiger ze zijn, hoe liever ik ze heb.
Ik kan dus veel hebben op dat gebied, maar van die rit met de No Limit heb ik toch efkes moeten bekomen, eerlijk gezegd. Echt niet gewoon met wat voor kracht dat gevaarte je de lucht inzwiert, draaiend om zijn as, jij ondersteboven, draaiend en kerend ginder hoog in den hemel, en dan zzzzoef van in de lucht zzzzzoef weer naar beneden, met een vaart van zo ongeveer…ik weet het niet en ik durf niet gokken, maar ‘k zal het straks opzoeken en het onderaan vermelden… in ieder geval: ‘t is wreed rap. Het traanvocht wordt letterlijk uit je ogen geperst, zo’n speed zit daar achter. En durf niet te denken dat ik aan het overdrijven ben. Dat was vier jaar geleden.
Dus zondag, na de stoet, zakten we, traditiegetrouw, met onze kinderen af naar de foor. Kinderen zitten al eens graag in de Break Dance of de Octopus, maar ik had toch wel een heel klein beetje zin in iets heftigers. Ik wees naar die hoogtevreter, en keek naar Joan, een goeie vriend, praatte op hem in en overtuigde hem om met ons twee eens heftig….euh…van de grond te gaan, laat ons zeggen.
“Maar Joan, ik ben er al eens ingeweest, en ik zeg het je, je moet dat echt eens meemaken, dat is geweldig plezant en hevig, allez kom jong, doe niet flauw, ga mee, ik ben weg hé, kom mee, kom, of durft ge nie misschient? Ga je ‘t chicken uithangen of wa…blablabla”
En Joan mee. We namen plaats in de zitjes, naast elkaar, ik met een ei in mijn broek omdat ik me nog vaag kon inbeelden hoe vreselijk hard het ging… ik wist nog goed dat ik vier jaar geleden heb gezegd “’t is wree neig, op het nippertje van niet meer plezant zo”.
Waar we toen inkropen zie je in dit filmpje:
Joan werd zot naast mij. Die heeft gegild en geschreeuwd, constant, de hele rit. “JAWADDE JONG!! EIJ, WAT IS DA JONG?! DEES IS NIE NORMAAL!!!! ALLEI JONG, DAT IS NIE NORMAAL, AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHHHH, JAWADDE JONG, JAWADDE SEG, WAD’ES DA VER IET JONG?! ALLEI JONG, DJIEZES, MOR JONGES TOCH, WAD’ES DA JONG?!
Terwijl hij hing te roepen liet ik me meevoeren, al mijn spieren gespannen, mijn ogen toegeplet, dan weer open, heel even rondkijken en de stad aanschouwen, lichtjes genieten, tijdens het het vallen weer serieus afzien en op de tanden bijten, boven weer genieten… en op ‘t laatste toch wel een beetje met een zeker ongeduld wachten tot het gedaan was. Net toen ik dacht dat de laatste vlucht erop zat, draait die “Roulez Roulez!”-foorkerel de keet toch wel nog eens helemaal open zeker! Dat was nu toch echt niet nodig geweest, vond ik.
Joan had er ook zijn bekomst van want bij de optrek van de laatste krachttoer schreeuwde hij het uit: LOTJ ER ME OUTJ!! LOTJ ER ME OUOUOUOUOUOUOUTJ!!!!!!!!! (zou je aub dit toestel willen stopzetten, ik zou er uit willen, dank u)
Na de rit van zijn leven raakte hij niet uitgepraat tegen zijn vrouw en zijn schoonbroer en tegen mij en tegen iedereen die hij tegenkwam.
En ik…ik herinnerde me weer waarom ik er in geen 4 jaar nog was ingeweest. Het was nu weer op het nippertje van de grens van niet meer plezant zo.
Hoogte: 55 meter / Kracht: 5G / Snelheid: 120 km/u
Al mijn hele leven, zolang ik me kan herinneren, heb ik de onbetamelijke neiging om elke minuut uit te persen en de tijd tot op de seconde uit te dagen.
Op tijd komen is voor mij nogal relatief, waarmee ik niet beweer dat ik overal en altijd veel te laat kom, zo nonchalant ben ik nu ook weer niet.
Maar toch betrap ik er mij op dat ik een lichte afkeer heb van exacte stiptheid. Een afgesproken uur tot op de minuut respecteren vind ik moeilijk, zelfs wat storend voor mezelf. Hert is nochtans niet moeilijk, stipt zijn, want bij een date –om zo maar iets te zeggen- heb ik daar zelden of nooit een probleem mee gehad. Doch dit geheel terzijde.
Wat mij opvalt is dat ik me realiseer dat ik bewust wat later arriveer, dat ik het erom doe. Ik kom niet graag ergens toe als eerste, ik heb liever dat er al wat gang gemaakt is door anderen, dat er min of meer zo al een beetje sfeer hangt. Op een familiefeestje of een fuif vind ik dat in zekere zin een noodzaak.
Zoals het ieder goed werknemer betaamt ben ik ook op het werk al eens te laat, maar dat is nooit meer dan een paar minuutjes (tenzij er zich onderweg een file heeft gevormd die langer is dan normaal, dan kan dat wel eens deftig uitlopen, natuurlijk)
Al een jaar of 8 ben ik voorzien en ingesteld op de dagelijkse accordeonfile op de E40, tussen Aalst en Ternat. Ik weet dat het daar meestal file is en vertrek dan ook elke dag op een uur waarin die file zit verrekend.
En als er dan onderweg eens een vrachtwagen kantelt en zijn lading afgeroomde melk op het wegdek uitgesmeerd ligt, waardoor 1 of meerdere rijstroken afgesloten dienen te worden, tja, dan ben ik gewoon een uur of zo te laat, daar kan ik niks aan doen. En daar zit ik ook niet mee, want als ik een uur te laat ben door 1 of andere ongelukkige verkeersomstandigheid, dan heeft de helft van mij collega’s het ook vlaggen, dus dat zit wel snor.
Maar waar ik naartoe wou: heeft iemand zich ooit de vraag gesteld waarom de baas een opmerking durft maken als je te laat op kantoor binnenkomt en dat die nooit een opmerking maakt als je een uur langer doorwerkt? Ik wel. Ik kan me daar behoorlijk aan ergeren.
2 minuutjes te laat en ze hebben het gezien. Maar kom 10 minuten vroeger aan en er is geen haan die er naar kraait.
Als je 2 minuten voor tijd doorgaat, krijg je gegarandeerd te horen dat het nog geen tijd is. Maar blijf eens een half uur langer doorwerken… wat wordt er dan gezegd? Juist. Niks. Helemaal niks. Nul de botten, nada, nougabollen.
Waar komt dat vandaan dat 10 minuten later beginnen een misdrijf is en 30 minuten langer werken evident?
Ingrediënten voor een geslaagde blogmeeting: een prachtig huis zoals dat van ene Madame en Mijnheer, 1 charmante gastvrouw, 1 charmante gastheer, 1 enthousiaste Woef, 1 grote mooi gedekte tafel, een muziekje op de achtergrond en 12 bloggers, zijnde Zeezicht, Hilde, Elke, Marc, Beo, (mw), Chelone, wie-nog-iets-wil-zeggen-moet-dat-nu-nog-rap-doen Zapnimf en de al dan niet disfunctionele Huisvrouw en last but not least de wederhelft van Zap: Moose. En ik, maar dat is nogal evident, isn’t it.
Een tot in de details omschreven omschrijving van deze bloggersbijeenkomst laat ik u liever zelf samenstellen. Dit kan u door de volgende trefwoorden bij elkaar te puzzelen en te kneden tot u een aantal duidelijke volzinnen bekomt: keitof – groep – lachen – zeveren – blogs – bloggers – verrukkelijk – eten – ietske te veel is understatement – aperitief – cocktail – Piña Colada – (Cuba Libre?) – alcoholvrij – Safe sex on the beach- eten – voedsel – neuzekes, truffels, nootjes – (zonder peuken), koude – pastaschotel – rode wijn – spaghetti – warme – pastaschotel – wok – lijstmetgloentjes – rode wijn – chocoladetaartmetmarsepeinenbijtjes – grote kom vol – vers fruit in stukjes – rode wijn – profitterollekes – soesjes – drank – witte wijn – Vedette – rode wijn – water – cola – andere liquides – rode wijn – wijn – rood – Senseo Strong – rode wijn – Absynth – korte dranken – rode wijn – extra dik weeceepapier – blackout – rode wijn – gokken – medaillon – bewering – breekt niet – ongeloof – een tikkeneitje – rode wijn – tuin – bewijs – gras – omhoog gooien – niet gebroken – omhoog gooien – niet gebroken – omhoog gooien – niet gebroken – rode wijn – omhoog gooien – wil maar niet breken – blijkbaar onbreekbaar – geloven – lachen – gieren – drinken – eten – rode wijn – beetje teut. En rode wijn.
Kortom: wie er niet bij was had ongelijk.
(Zondagmiddag. Ik: Oja smurf, ik ken iets leuks met een ei, ik zal het je tonen in de tuin, kom eens mee. Smurf: je gaat dat ei omhoog gooien en ’t zal niet breken, zeker? Waar jij nu nog mee afkomt, mama")
HAALTERT – Erna Coppens (54) vecht nog steeds voor haar leven na de zware brand die haar woning in de Plaatsstraat in Kerksken gisteren volledig in de as legde. Haar lichtgewonde zoon Jurgen Allaert (36) zag hoe ook de twee aanpalende woningen zwaar beschadigd werden door het vuur en het water. (meer)
(dit is het huis waarin ik tot mijn 8 jaar heb gewoond)
Ik was net mijn vorig logje aan het publiceren toen de deurbel ging.
Zou dat…?
Yep, het was de technieker van Fujitsu; mijn redder in nood, de maker van computerdefecten, mijn rots in de branding, mijn grote hulp, mijn… hm, ’t is er een beetje over zeker? Knappe gast ook, en lief, en grappig. En uit Aalst.
Na het installeren van een nieuw moederbord, het uitslurpen van een taske koffie, hier en daar nog wat gepruts aan de BIOS (whatever that is) en nog wat frustelwerk met instellingen en vanalles, kan ik nu met oprecht contentement en pure blijheid stellen dat mijne PC weer als nieuw is.
Oef! Eindelijk zijn die irritante schemerende pixelspikkels en die gele vlakken compleet verschwunden, wat geweldig deugd doet aan mijn ogen.
Nu zou ik wel de software van Windows Vista nog eens moeten herinstalleren, zodat de versie weer proper is, want, zo zei Mr. Handsome, dat zou de pc weer wat vlotter doen lopen.
Vooraleer ik daaraan begin moet ik wel eerst alles wat ik nodig heb van documenten en foto’s en zo copiëren op een CD of DVD of iets, daar zal ik mij morgen eens mee gaan amuseren, zie.
Ah, nee, toch niet. Morgen ga ik daar geen tijd voor hebben, ’t is ook waar.
Ik wordt op de blogmeeting verwacht. Om 14 uur moet ik in Gentbrugge zij, waar ik afgesproken heb met Elke en Marc, om vandaar samen verder te rijden.
Goh, ik kijk er naar uit om al die medebloggers (nog) eens te zien.
Pizjelant en pizjelierig wiekend, allemaal!
Oowkeej, ik zit hier ongeduldig te wachten op een technieker van Fujitsu Siemens, die deze namiddag langs gaat komen om “on site” mijnen brol PC te repareren. Of zo is mij toch beloofd. Vandaar dat ik thuis ben, heb er mij speciaal een halve dag congé voor genomen.
(het wachten is nu efkes plezant, want er passeert hier net een kinderstoet, met alle kindjes van het lokale schooltje hier verder in de straat. Hihi, hoe leuk, al die klein mannen, volledig uitgedost in toffe kleurrijke kleertjes. En nu mag je 17 keer raden wie de stoet afsluit met zijne pompier, inclusief zware boxen, vollenbak open. Juist, mijn buurman carnavalist)
*15 minuten later*
Allez hup, de stoet is gepasseerd en ’t is hier weer rustig. Jonges toch, die carnavalmuziek steekt tegen, en ’t moet begot nog beginnen (dit weekend). Enfin, ik kan weer voortdoen met wachten op de technieker. Hij zal een nieuw moederbord installeren, is me gezegd geweest door de helpdesk vorige week. Een nieuw moederbord? Voor een PC die nog geen jaar oud is? Is dat normaal? Ik dacht het niet.
En terwijl zit ik hier…gewoon….wat te typen….zomaar…nog wat bloggen…nu het nog kan…
En terwijl maar hopen dat meneer de reparateur hier rap is, want straks om 4 uur moet ik smurf gaan halen op school. Optimaal georganiseerd en preventief voorzien op voorziene omstandigheden heb ik toch maar een back-up gearrangeerd; mijne pa zal smurf afhalen als ik hier niet weg kan. Zal mijn papaatje maar al eens een belletje geven, dat hij zich klaarhoudt, want ik heb zo ’t gevoel dat de PC-maker net om 16 uur aan mijn deur gaat staan.
Hopelijk is mijn gerief hier straks weer als nieuw, ik hoop het voor de hersteller, want als dat hier nog lang mankementen gaat vertonen zou het wel eens kunnen zijn dat ik een lichte woedebui ga krijgen. Wetend dat de frustratie zich nu al een week of 2 heeft opgekropt zou dat wel eens een serieuze boenk kunnen geven.
Allez mister repairman, waar blijft ge? Zijt g’al vertrokken? Zijt g’onderweg?
De metsee msenen knunen dit lzeen. Neit te glevoen. De fnemoeanl kachrt van je hrenesen zet alles in de jiuste vlogodre.
Voglnes alellrei sutides mkaat de vlogodre van de ltretes in een wrood neit uit, je meot goowen zrgoen dat je de ereste en de latsate lteter op de jiutse pelk zet. Van de rset mag je een zioote mkaen.
Dat kmot odmat je beirn neit lteetr per leettr lseet, maar een gorep lteters bij eklaar.
Woh cool is taht?
(ok, ja, dit is niks nieuw, u weet dit allemaal allang, maar ik heb geen inspiratie dus maak ik mezelf maar belachelijk met dit soort antiek, hopende dat er toch nog 1 iemand is die zegt: woow, niet te doen, dit is te gek. Of zo)
De evolutie van de vrouw
De evolutie van de man
(we mogen toch nekeer lachen zeker)
Dus gisteren was’t dik in orde.
Ik was op een etentje uitgenodigd, bij iemand thuis.
“‘k Heb het eten simpel gehouden, hoor”, zei de kok van dienst.
In de oven gegaarde pappillot van zalm, kabeljauw en spinazie en andere groentjes, met verse kroketjes” …is dat simpel? Spaghetti, ja, dat is simpel, en stoemp, of friet met stoofvlees…
Na het heerlijke diner werd ik via vele filmpjes en foto’s meegesleurd naar Patagonië. Niet te vatten hoe prachtig de natuur daar is! Behoorlijk spectaculair, vind ik het.
Ik zou er wel ook eens naartoe willen, zou die pracht zelf willen ruiken en voelen, maar de 17 uur durende vliegreis daar naartoe houdt me tegen, dat zie ik zo niet meteen zitten.
’t Zal Toscane worden deze zomer.
Na van de mooie reisbeelden te hebben genoten zijn we afgezakt naar de bruine kroeg in het dorp.
Een pintje (de Vedette White was op, verdekke), en nog eentje. En nog eentje…een pintje of 10 en ik voelde niks. Niks!En ik die dacht dat ik na 2 pintjes al teut zou zijn, maar nee, ik voelde niks. Niks. (anderen daarentegen…)
Ja, kijk, ik had een goeie fond gelegd, zeker?
Om 4 uur zonder kater in bed gekropen, en ook zonder kater opgestaan om 11 uur.
Een avondje/nachtje pure gezelligheid, meer moet dat niet zijn op een vrijdag de 13de. Toch?
Juijjj, ’t is weekend.
Lekker druk-druk-druk.
Plezant druk, bedoel ik
Niet van die stress-druk.
Gewoon veeeeel te doen.
Allemaal plezantigheden.
Te beginnen met mijn benen onder tafel schuiven.
En vandaar (minstens) een pintje te gaan drinken.
Da’s al weer zo lang geleden.
Zal vannacht wellicht niet alleen slapen.
Er zal mogelijk een kater bij zijn.
Of niet.
Dat valt af te wachten.
Zal het morgen weten te zeggen.
Prettige vrijdag, allemaal!
Vragen staat vrij (houtstaafje)
Geplaatst op: 11 februari 2009 door margogogo in Bloggereedschap, Blogosfeer, StokjesEn passant, bij het blogzappen, kwam ik hier een luchtig stokje tegen, zo eentje waarvan je denkt: “awel, dat is nu eens iets luchtigs se, daar zou ik wel weg mee kunnen, ’t heeft wel iets…luchtigs dus.
Ik ga niet wachten tot dat stokje ergens tegen Pasen 2010 mijn richting wordt uitgesmeten, ik rip het gewoon in ’t geniep weg en gooi het zelf wel door.
Ok, wat is de bedoeling? Heel simpel: er zijn 5 vraagjes, zo alledaags als maar zijn kan:
Wat staat er in het laatste smsje dat je hebt verstuurd?
“28 maart bedoelde ik, natuurlijk. X”
Op de vraag van een vriend of 28 maart me zou lukken om iets te gaan eten en drinken samen, had ik teruggestuurd dat 26 maart prima was… de laatste sms was dus de rechtzetting van de datum, obviously.
Wat is het laatste eetbare voorwerp dat je in je mond hebt gestoken?
een rijskoek, naturel, zonder chocolade
Wat is het laatste dat je hebt gecopypaste? (druk op Ctrl+V voor het antwoord)
1. Wat staat er in het laatste smsje dat je hebt verstuurd?
2. Wat is het laatste eetbare voorwerp dat je in je mond hebt gestoken?
3. Wat is het laatste dat je hebt gecopy paste? (drukt keer op paste voor het antwoord)
4. Wat is de laatste film die je in de cinema hebt gezien? Any good?
5. Wat is het laatste waaraan je geld hebt uitgegeven?
Hehe, het zijn de 5 vraagjes die ik pikte, die heb ik gekoppiepeest naar een dit Word-Doc.
Wat is de laatste film die je in de cinema hebt gezien? Any good?
Madagascar 2.
Dat was vorige zondag met smurf in Kinepolis Gent. ’t Is een animatiefilm voor kinderen maar ‘k heb me niet echt zitten vervelen, dus ja, was wel te genieten, beetje, zo.
Wat is het laatste waaraan je geld hebt uitgegeven?
13 euro aan de carwash (extra polish Jeep) – deze namiddag
Jaja, vrije dag vandaag en toch te lui om mijn kar zelf te wassen. Zei ik al dat ik van nature nogal lui ben? Nee, ’t is gewoon gemakkelijk en veel properder gedaan dan wanneer ik het zelf zou doen.
Eindelijk is al dat vuil strooizout eraf, de sneeuwval kan herbeginnen *grijns*
Nu weet ik niet goed wat ik zou doen. Zou ik dat hier doorgooien of laat ik iedereen vrij om het hier te komen halen en er hun ding mee te doen?
Euhmmmmm…ok, ik ga het doorgeven. Zapnimf, Moeke Micheline en Vandepotgerukte…ziet ge’t zitten?
Wat is die hetze rond die beenhouwers nu toch zeg? Van vlees en bloed is gewoon een vlaamsche serie over het leven in en achter de schermen van de slagerij, da’s al.
De mensen praten over niks anders meer. Ik stond deze ochtend bij de slager in het dorp en die ouwe meekes waren mij daar toch zo wreed uit hun nek aan het lullen over het wel en wee van den beenhouwer… de mens zelf kon er al niet meer om lachen, ocharme.
Ook den Humo slaat er al 3 weken na elkaar mee om onze oren ogen…gaan ze een beetje alle BV’s (Bekende Vleesslagerszonen) gaan interviewen, alsof de kleine middenstander nu ineens hét interessantste is de dag van vandaag.
’t Is erover, gasten.
Wat is ’t volgende? De serie “Van brood en meel” ?
Tussen ons gezegd en gezwegen 