Free wheely

I had a dream! Correctie: I had 2 dreams!

Als kind en puber en tiener en tweener had ik een rekje aan de muur van mijn slaapkamer hangen dat vol stond met matchbox autootjes. Tientallen kleine terreinwagentjes in diverse types en kleuren stonden er netjes op uitgestald.

Sinds diezelfde kinder- , puber-, tiener- en tweenertijd koesterde ik de droom om ooit zelf met een ‘jeepke’ te rijden. Het moest geen echte jeep zijn, het moest er alleen op lijken: hoog, beetje vierkant kort en een wiel op de kofferdeur.

Ik was eigenlijk zot van alles wat hoog zat en op een jeep geleek. In die tijd reden er niet zoveel, zover ik me herinner reed er maar eentje in het dorp en dat was een Suzuki Vitara met een soft-top. Jaloers dat ik was op die trut achter het stuur van die keicoole kar! Damn!

Vele jeeploze jaren verstreken, waarin ik mij autogewijs met respectievelijk een Citroën Axel (geen AX), een Citroën VX, een VW Passat en een Citroën Berlingo verplaatste. Tot ik eindelijk, in 2005, mijn laatste occasie voor een fikse korting omruilde om me bij de lokale Toyota dealer mijn spiksplinternieuwe droomauto aan te schaffen: een RAV4, hoog, 3-deurs dus kort en een wiel achteraan op de kofferdeur. In ’t zwart. Want ik ben zelf ook zwart. Niet van huid of haar, neenee, van kleding. Alhoewel ik niet ontken dat het ook wel had gekund dat ik zwart van huid en haar was, ware het niet dat mijn ouders blank en blond waren toen ze mij per maleur maakten en ik er daardoor niet zwart en zwartharig doch geweldig wit en roodharig ben.

Maar we wijken af.

Dus, sinds 2005 rijd ik met mijn kinderdroom en ‘k heb mij nog geen seconde beklaagd dat ik voor een 4X4 ging, terwijl ik ook wel overal zou geraken met eender welk klein benzine-karretje.

Mijn tweede droom _die ik ook al een slordige 25 jaar koester_ is vrijwel dezelfde dan mijn eerste, met dit verschil dat het hier om een tweewieler gaat. Van m’n 13de snorde ik al rond met brommerkes-met-vitessen en op m’n 16de had ik mijn eigen Yamaha 50CC en de wensdroom om ooit met iets zwaarder te kunnen rijden is sindsdien nooit weggeweest.

Vorig weekend is die tweede droom _je raadt het nooit_ ook in vervulling gegaan: ik heb mij een moto aangeschaft. Geen nieuwe maar een heel goed gesoigneerde en technisch onderhouden occasie van 1998: een Honda CB600 F Hornet Een heel mooi type naked bike, te koop aangeboden door een vriend die zich onlangs het zwaardere broertje van ‘de mijne’ aanschafte. Een uitgelezen kans die ik met beide handen gegrepen heb.

Heel binnenkort zal ik dus niet meer achterop moeten zitten bij mijn lief, maar zullen we zalig samen rondcruisen, elk met onze eigen moto.

Iets waar je al 25 jaar van droomt en in een paar dagen tijd ineens concreet en echt is, dat maakt mij gewoon zo blij als een klein kind met een nieuw speelgoedje!

*kirt onnozel*

Zet dat af!

Steeds vaker heb ik behoefte aan stilte. Eender welke vorm van geluidswaarneming wordt hoe langer hoe storender. Als muziekliefhebster in hart en nieren constateer ik dat muziek mij alsmaar meer irritatie bezorgt, omdat het zo alom tegenwoordig is. Je moet al naar een specifiek stiltegebied gaan, wil je jezelf horen ademen. Dat is toch erg?

Alles moet tegenwoordig altijd en overal van audio worden voorzien. Vele plaatsen en plekjes waar je normaal gezien het geruis van de omgeving zou kunnen horen, worden overstemd door geluid die door anderen wordt geproduceerd/veroorzaakt.

“In Vlaanderen worden in hoofdzaak drie hindersituaties vastgesteld, nl. geluid-, geur- en lichtpollutie. Uit onderzoek werd al snel duidelijk dat geluidshinder de belangrijkste hinderfactor is die de Vlaming meent te ondervinden.”

Waar ik het persoonlijk verschrikkelijk lastig mee heb zijn die gasten die zich het luchtruim toeëigenen en vinden dat zij het alleenrecht hebben om er lawaai in los te laten zoveel ze willen, waar ze willen, wanneer ze willen. Ik was vroeger ook jong maar ik kan me niet herinneren dat ik ooit voor geluisoverlast heb gezorgd. Voor de jeugd van tegenwoordig moet muziek _of wat ervoor moet doorgaan, uh-uh_ vooral knallen. Ze steken de kofferbak van hun overdreven gepimpte Seejat Ibiedza vol subwoofers, 2-wegluidsprekers, mid-bass-drivers en koepeltweeters en gaan daarmee dan _met de verduisterde ruitjes helemaal naar beneden vaneigens_ rondjes toeren rond het marktplein, alwaar ze indruk denken te maken op kortgerokte jonge mokkes die zich op de terrasjes laven aan Gini en plat water. Dat ze zich behalve hopeloos belachelijk ook schuldig maken aan zinloze en ambetante rustverstoring, dat zal hen worst wezen.

En blijven ze niet in het centrum rondsnorren met hun mobiele lawaaikar, dan bevinden ze zich wel ergens ten velde met 1 of andere opgefokte radio waar het gedreun loeihard komt uitgeknald.

Op reis vind je ook vaak van die egoïstische dommekloten die denken dat zij de hele buurt van muziek moeten voorzien. Wat kan het hen schelen dat anderen willen ontspannen en genieten? Dat de omgeving al die overbodige decibels hinderlijk tot vreselijk irritant vindt, kan hen geen reet schelen.

Het is natuurlijk niet enkel de jonge meute die voor auditieve overlast zorgt, er is gewoon in ’t algemeen veel te veel lawaai rond ons heen. Vind jij het niet vreselijk dat we in elke ruimte muzikaal omringd worden? Eender waar je bent, altijd is er muziek. In de tuin van de buren, op restaurant, in de superette, op de camping, in de wachtkamer van meneer doktoor, op kantoor, op straat, in de lift, … 

Why the hell is that?

“Geluidshinder is een subjectieve ervaring van mensen waarbij ze geluid of lawaai hinderlijk vinden. Geluid is een belangrijk element in de leefomgeving van mensen. Het heeft een signaalfunctie en is vaak sfeerbepalend. Het kan echter ook zo hard zijn, dat het hinderlijk wordt”

Ik wou dat ik de stilte af en toe wat harder kon zetten. *Zucht*

j’aime j’aime durbwie-hie

Verdomde files! Ne mens gaat dan eens relaxen in d’Ardennen, zijn er overal, en vooral net waar jij moet zijn, wegenwerken aan de gang waardoor je niet sneller vooruit gaat dan stapvoets, om er via diverse ‘deviations’ uiteindelijk een uur langer over te doen dan normaal.

Maar daar gaan we niet meer over zeuren, want het weekend op zich was super tof.

We stelden onze tenten op op een heel ruim terrein op dezelfde camping van vorig jaar. Toen waren we daar content van de sfeer en het terrein en zoals de leuze zegt: als ge content zijt moet ge niet veranderen.

De grote tent hadden we thuis gelaten _het was immers maar voor 1 nacht_  en trokken deze keer perfect onze plan met de 2 tweepersoonstenten.

Na het opzetten van de tenten gingen we meteen door naar het survivalterrein alwaar Marc en Sander zich op de Via Ferrata stortten.

En daar hingen ze dan, 45 meter hoog:

Gelukkig heb ik smurf niet mee laten klimmen want het bleek hier en daar best moeilijk en eng te zijn. Sander en Marc zijn zoveel groter dan smurf, ik kan me werkelijk inbeelden hoe dat zou afgelopen zijn. 10 instructeurs to the rescue en brandweerladders en vangnetten en al…

Op de kamping hebben we liggen chillen en relaxen en werd er badminton gespeeld en spaghetti geplant.

Eigenlijk hadden we nog willen karten maar het was al te laat en ’s anderendaags was de kartingbaan gesloten wegens één of ander defect. We zijn met z’n vieren dan maar een potje gaan boog- en karabijnschieten. De jongens maten zichzelf enige sniper-allures aan en gingen helemaal loos met pijl en boog en karabijn. Ik heb het ook geprobeerd maar dat schieten is niet zo mijn ding. I don’t like weapons, ook niet voor de fun. Ik genoot op mijn manier…van hen bezig te zien.

Hoe het was in Durbuy? Goed, jong. Wreed goed.

Einde reeks

Nog 3 dagen en de challenge is afgelopen.

Hoor ik hier een gezamenlijke zucht van opluchting? Ok dan, bij mij zit ge als genageld want dit wordt een drieluik als in 3 in 1, zo zijn we er met z’n allen in 1 keer vanaf.

30 dagen over hetzelfde bloggen met voorgekauwde thema’s is niet voor iedereen interessant lees- en luistervoer, ik snap dat wel. Voor lezers voor wie muziek niet zo belangrijk is moet dit een lullige maand geweest zijn want ik ben niet de enige die hier de leute van kon inzien. Het viel wel op dat de reacties overal uitbleven, maar ik had dat wel verwacht.

Er zijn er veel die deze challenge onnozel vinden, of saai of vermoeiend of je reinste blogvervuiling. Het zij zo. Ik zelf vond het best de moeite om zo eens intens met muziek en het waarom ervan bezig te zijn. Zo bleek dat er een paar songs zijn die bepaalde herinneringen oproepen en emoties losmaken, en ik moet zeggen; het heeft me deugd gedaan om daar even nog eens even bij stil te staan.

De tijd van komen is gegaan, de tijd van gaan is gekomen. Het zijn de laatste, profiteer ervan.

28. Een song die me een schuldgevoel geeft

Huh? Ik laat me door niets of niemand een geweten schoppen, dankuveel. Volgende!

29. Een song uit mijn kindertijd

Ah, mijn kindertijd. Wreed lang geleden en gepasseerd.

Van mijn kindertijd herinner ik mij niet al te veel meer, behalve dat ik alle evergreens die mijn ouders veelvuldig repeteerden in hun repetitiekot meebrulde, ik kon gewoon niet anders. Meer daarover lees je hier.

Het was pas toen ik mijn eigen radio-casettespeler kreeg dat ik me begon te verdiepen in andere muziek. Ik herinner me dat ik een beetje fan was van John Travolta en Olivia Newton John. En The Beegees en Boney M waren toen ook hip, als ik me niet vergis. En Abba en zo vanalles. Ik moet een jaar of 10 geweest zijn toen.

Maar laat me er eentje nemen dat iedereen kent:

30. Mijn favoriete song vorig jaar deze tijd

Vorig jaar deze tijd was het mei 2010 en toen was ik redelijk verzot op het nieuwe nummer van Mintzkov, formerly known as Mintzkov Luna.

Ik heb hen al een keer of 3 live gezien en gehoord en kan u zeggen: ga ze ook eens zien, ze zijn geweldig.

Voila, ’t is gedaan. Afgelopen. Schluss.

27. Een song die ik zelf zou willen kunnen spelen

Het gaat vooruit. Het gaat verbazend goed vooruit. We zijn al aan dag 27.

Zondag ga ik waarschijnlijk ook geen tijd over hebben om te bloggen, aja, want dan zit ik nog steeds in Durbuy tot ik weet niet hoe laat.  En ik ga stikkapot en doodmoe zijn als ik thuis kom. Ik weet nu al dat ik niet goed zal kunnen slapen van de zeer in mijne rug, wetende dat ik op zo’n kamikaze-matje zal liggen, _zo’n matje dat zichzelf opblaast_, en dat is ergonomisch gezien niet erg interessant voor ne kapotte rug.

Dit is dus voor zondag, dag 27 van de song-challenge. Een song die ik graag op een instrument zou kunnen spelen.

Du-uh, wat een onnozele vraag, eigenlijk. ‘k Zou duizenden goeie nummers willen kunnen spelen, vooral op gitaar. En op piano. En op viool. En op harp. En op contrabas.

Ik kan hier eender welk nummer plaatsen, maar ik ga toch eentje nemen van eigen bodem, speciaal voor smurf, omdat hij al maanden dapper oefent op die ene uitgesproken gitaar-riff:

26. Een song die ik op een instrument kan spelen

Morgenochtend vertrek ik met mijn lief en onze zonen naar d’Ardennen voor een weekendje kamperen. We zijn van plan om sportief te doen ginder. ’t Is te zeggen, de 3 jongens zullen sportief doen want ik zit met een kapotte rug, die momenteel zodanig pijn doet dat ik een rugamputatie overweeg.

Ziet ge’t voor u, zo mijn hoofd en schouders aan mijn gat genaaid? Ik zal mijn haar moeten afknippen dan, want ’t hangt nu al ver op mijn gat, met mijn rug er nog tussen.

Anyhoe, we gaan terug naar het adventure terrein waar we vorig jaar het Forest challenge parcours hebben gedaan. Morgen willen mijn lief en zijn zoon de Via Ferrata beklimmen. En nadien gaan we met z’n 4 nog eens karten en misschien zondag kajakken, als ’t water hoog genoeg staat.

Dus, omdat ik morgen in betere oorden vertoef, en we toch maar besloten hebben om in onze tent geen internet te laten installeren, schiet ik dag 26 van de song challenge nu al de blogosfeer in.

Een song dat ik zelf kan spelen op een instrument. Ahum ahum. Ik speel piano, gitaar, viool, de contrabas en een beetje harp. En ik kan werkelijk alles spelen waarvan je me de partituur geeft.

Not.

Ik kan helaas geen enkel instrument bespelen, of toch niet in die mate dat er ik er applaus zou voor verdienen. Zo een paar basisaccoordjes op gitaar en de intro van Fϋr Elise op de piano…echt niks om mee uit te pakken dus.

Oooh, maar W817…ik kan wél een instrument bespelen! Tientallen liedjes kan ik daarop spelen! Wat zeg ik? Honderden! Woehoe, de kazoo! 

Maar kom, ik zal een lieken plaatsen dat maar 5 basisaccoorden nodig heeft als begeleiding op gitaar, en die kan ik bijna ongeveer zo goed als nog net niet goed zelf spelen:

25. Een song die mij doet lachen

Dit wordt iets van heel recent. Ik ken het via mijn zoon, die zich telkens een breuk lacht als hij het clipje op Youtube bekijkt.  Ik kan er niets aan doen, maar als mijne smurf zo welgemeend zit te schateren dan werkt dat ook op mijn lachspieren en kan ik niet anders dan meegieren.

Eigenlijk is deze song niet echt om mee te lachen, het zou eerder een beetje zielig moeten zijn. En toch, het is wreed goed gevonden en het klinkt dan nog niet slecht ook.

Ik ben niet voor kind-sterren die het maken in de muziekwereld, maar voor dit gastje wil ik graag een uitzondering maken. Hij past té goed in dit thema om te laten liggen.

Wie kent er Justin Bieber? Die kleine, uit het bouwjaar 1994, is bekend geraakt via Youtube en heeft nu megaveel succes bij tienergrietjes wiens hormoontjes stilaan aan hun huishouding beginnen.

Nu, de arme stakker gaf onlangs een optreden en kreeg op een gegeven moment een lege plastic fles naar zijn hoofd geslingerd.

“Aauw! That didn’t feel good. I don’t know why she threw that at me”, zei Bieber toen hij de fles tegen z’n hippe kapsel kreeg. Met die exacte woorden werden gesampled en door één van zijn eigen liedjes gedraaid, met dit als resultaat:

Lachen!

24. Een song voor mijn begrafenis

Er zijn maar 2 zekerheden in ’t leven en dat is dat we geboren zijn en dat we gaan sterven.

Maar ik ben nog lang niet van plan om dood te gaan, wegens geen goesting. En al dat gedoe daarrond, ffffrt.
Willen of niet, ooit zal het er toch moeten van komen, daar kunnen we vooralsnog geen van allen aan ontsnappen.

Stel nu dat ik mijn kaars laat, dan wil ik geen tralala. De zwaarste vernedering voor mij zou zijn dat mijn nabestaanden een kerkelijke begrafenis zouden organiseren waar ik het middelpunt van de belangstelling zou zijn. Een atheïst breng je niet naar een oord van verderf, ook niet als hij dood is. Zij, in mijn geval.

Voor mij geen georganiseerde hypocriete show, waar men allemaal samen komt troepen om altegader een potje te zitten bleiten, luisterend naar een fooraap die me van haar noch pluimen kent, maar die daar toch op monotone toon zijn meest ontroerende gevoeligesnarenbundel staat af te dreunen over de goedheid van de overleden ik. Ik mag er niet aan dénken.

Ik wil ook niet dat men mij in een put in de grond propt, die dan stevig toedekt met een grijze steen met daarop een fotootje waar ik niet schoon opsta.  Brand mij maar gewoon op. Lasagne in den oven.

Als stof zal ik wederkeren. ’t Stof op uw meubelen. *grijns*

Trouwens, wie mij graag ziet heeft al 42 jaar de kans gehad om mij dat eens recht in mijn gezicht te zeggen, ge moet daar niet mee wachten tot ik dood ben.

Maar allez, in geval ik nu toch per maleur morgen zou doodvallen en ge wilt per se een liedje in uwe memorie steken waarbij je en passant nog eens aan mij zou willen denken, dan mag het dit nummer zijn:

Sluit af met een hekje#

23. Een song die ik op mijn trouw wil horen

Trouwen is een momentopname waar je elkaar vanalles belooft waar je op dat moment helemaal achter staat.

Intussen is dat instituut allang achterhaald. Er wordt meer gescheiden dan getrouwd tegenwoordig.

Ik vraag me af waarom koppels nog trouwen, nu ze weten dat 2 op de 3 huwelijken eindigt in een (v)echtscheiding?

Omdat ze denken dat hun relatie wél voor eeuwig zal zijn?

Omdat dat officieel vastlegt dat ze elkaar graag zien?

Voor de romantiek?

Voor de pracht en praal van een groot feest?

Voor de ouders, de buren, de omgeving?

Voor de fiscale voordelen die het biedt?

Om een verblijfsvergunning te krijgen?

Om zich financieel veilig te stellen?
Redenen genoeg maar geen ervan biedt garanties op een leven happely ever after, does it.

Enfin, soit. In 1996 dansten mijn gewezen echtgenoot (= verleden tijd van echt genieten, hu-hu) op dit skoon liedeken. Als cliché kan dat tellen.

Maar mocht ik er onder schot toe gedwongen worden om nog eens van trouwen te doen, ik zou voor dit nummer kiezen:

22. Een song die ik beluister als ik verdrietig ben

Dit is een echte parel.

Een song waarvan mijn haar recht omhoog komt,

die mijn emoties in gang zet,

waarbij ik mijn tranen de vrije loop kan laten,

ook als ik niet verdrietig ben.

You could be my unintended
Choice to live my life extended
You could be the one I’ll always love
You could be the one who listens to my deepest inquisitions
You could be the one I’ll always love

I’ll be there as soon as I can
But I’m busy mending broken pieces of the life I had before

First there was the one who challenged
All my dreams and all my balance
She could never be as good as you

You could be my unintended
Choice to live my life extended
You should be the one I’ll always love

I’ll be there as soon as I can
But I’m busy mending broken pieces of the life I had before

I’ll be there as soon as I can
But I’m busy mending broken pieces of the life I had before

Before you

21. Een song waar ik naar luister als ik me goed voel

Eentje die ik altijd al heel leuk heb gevonden: