Oudejaarsavond 2012

Images speak louder than words…

 

 

Advertentie

’t Is gebeurd

Tweeduizend en elf…we gaan dat in stijl afronden zeker? Nog efkes en we zijn er weer helemaal door, door dat jaar dat vorig jaar het volgende jaar was. Onnozel toch hoe kort zo’n jaar feitelijk is.

Aan voornemens doe ik niet dit jaar, er is niks dat ik zou willen veranderen.  2012 moet niet veel anders zijn dan 2011 geweest is: er zijn geen doden gevallen in de familie of vriendenkring, ik heb mijne C4 niet gekregen, mijn lief en ik zijn nog steeds gelukkig met elkaar, mijn nieuwe stekje is een droom om in te wonen, smurf is een gezonde puber en doet het super op zijn nieuwe school, …  Yepz, alles is vlotjes verlopen de voorbije 360-en-oneffen dagen.

Vorig jaar had ik wel een paar voornemens gepland. Benieuwd wat daar van in huis gekomen is?

Ik zou verhuizen: done.

Ik zou weer beginnen tekenen en schilderen: fail.

Ik zou mijn rijstijl aanpassen volgens de verkeersborden en -reglementen teneinde geen boetes meer te krijgen: fail.

Ik zou proberen om overal op tijd te komen: fail.

Ik zou afvallen: done.

2 op 5. Yeah well, ik ben nooit goed geweest in goeie voornemens.

 

Verder heb ik niets meer te melden dit jaar, vrees ik. Het enige wat ik nog wil doen ik jullie allemaal een prettig uiteinde wensen.

Feest ze!

 

 

 

 

 

En moest het mij niet meer lukken om nog te bloggen: alvast een lekker uiteinde gewenst!

Kerstfeestgedruis

Eerst en vooral, allemaal nen dikke merci voor jullie lieve wenschen. De verjaardagsperikelen zijn gepasseerd, we kunnen er weer een jaartje tegen.

Hoe het was op de X-masParty? Oh well, ’t was ok. Veel glitter and glamour en luxe en extravagantia, zoals voorspeld. Te veel voor mij,  als in trop is te, maar ik ben dan ook maar een simpele duif en heb het liever sober en gezellig dan decadent en overweldigend. Ze zouden beter het fortuin dat ze aan dat decadente feestgebeuren spenderen delen door het aantal aanwezigen en dat bedrag op onze bankrekening storten. Toch? Enfin, soit.

Het event ging door in De Beurs van Berlage in Amsterdam, een superlocatie voor zo’n groot evenement. En groot was het, want ik heb me lichtjes vergist in het aantal gasten: het waren er geen 500 maar 1250.  Duizendtweehonderdvijftig man, die allemaal aan grote tafels gezeten werden bediend van een driegangen diner met aangepaste wijnen. Niet te vatten hoeveel personeel er daar met borden en flessen liep te zeulen, man man man. Maar het was af, dat is een feit. Het eten was superlekker, de bediening liep vlot en doordacht, echt professioneel. Een dikke chapeau voor het enorme werk van de koks en de vlotte samenwerking van het zaalpersoneel!

Na de feestdis brak het Moment Suprême aan waar iedereen ieder jaar met spanning naar uitkijkt: de speech van Big Boss en vooral de bekendmaking van “the Christmasgift” . Op dat vlak worden we elk jaar enorm verwend, en ik kan niet ontkennen dat ik daar ook wel ieder jaar benieuwd naar ben.  Na al een iPod Mini, een DVD-speler, een Motorola GSM, een Trivoli Audio radio, een weekendje New-York, een iPod Touch en een Bose sounddock in ontvangst te hebben mogen nemen in de vorige jaren, wordt een mens al eens curieus naar het volgende presentje van de firma, jawel. Hoor mij nu toch eens uitpakken, zeg, straks word ik nog een dikke nek zoals het er bol van staat bij ons in de firma. Aaarrgghhh! Tja, ik kan er ook niks aan doen dat men vindt dat ik erbij hoor, ook al voel ik mezelf absoluut niet thuis in dat opgeblonken wereldje van snobs en modepoppen. Maar ik begin er mijn 12de jaar en ga er vanuit dat ik ook wel mijn bijdrage lever tot het gigantische succes van de firma.

Enfin, het begon zo: “and of course we have again a little present for each and every one of you, to thank you all for all your hard work and blablabla…so if you want to know what we have in store for you, think Steve Jobs”, gilde meneer de CEO. Ik moest al eens denken waar ik die naam nog al eens gehoord had. Steve Jobs…Steve…Jobs…euh…is dat diene van Pixar, van die animatiefilms? Of nee, da’s diene mens van Apple die onlangs gestorven is, hij was all over het nieuws. Ja, die is het, en nog voordat ik verder kon redeneren schreeuwde de CEO: “and think iPad2! ” wat werd onthaald met een staande ovatie en een oorverdovende explosie van enthousiast applaus, teweeggebracht door 2500 op elkaar kletsende handjes. Eat that, Regi! Mwoeha!

Nen iPad dus, juijjjj, zoiets had ik nog niet :-)

“we meant to book The Black Eyed Peas this year but they ask one million dollar for a gig like this, which is a little too far  fetched, even for us. So we have chosen for a very nice alternative: may I present to you, the one and only “Earth, Wind & Fire“!  O die. Een Amerikaanse soulband die zijn beste tijd gehad heeft in de jaren ’70.  Een paar van hun hits klonken me bekend in de oren maar ’t is toch echt mijn ding niet wat die senioren doen met percussie, blazers, kalimba, bas en vanalles. Nope, it surely is not my kind of music, maar goed, ze waren daar, en ik was daar ook, dus ik ging in de grote hall aan de toog hangen en buiten sigaretten roken. Ook fun. Ondankbaar wicht dat ik ben, ik weet het.

Na het optreden ging de grote zaal dicht en gingen kleinere sluizen open. Letterlijk. Diverse deuren werden opengezet en de massa verdeelde zich over verschillende zalen waarin telkens een ander muziekgenre en een andere sfeer hing.

Ik liet de boel aan mij voorbijgaan, ik had genoeg gedreun door mijn overgevoelige oortjes geramd gekregen.Cela suffit, merci beaucoup thank you very much. Samen met een collega stapten we de taxi en zochten dicht bij het hotel waar we overnachtten nog een rustige kroeg op voor een slaapmutsje.

De vorige jaren heb ik nochtans altijd tot in de vroege uurtjes meegedanst, -gezopen en -gefeest,  doch dit jaar kon ik er mezelf niet toe bewegen om me te amuseren in die massa en dat lawaai. Ik was content dat ik vroeg in mijn warme hotelbedje lag (rond 1 uur) en dat ik ’s anderendaags om 8 uur met een frisse uitgeslapen kop aan de ontbijttafel zat.

To dance or not to dance

Vorige zaterdag was ik, samen met mijn lief en Elke en Zapnimf en Chocolate Moose, te gast op het trouwfeest van Disfunctionele Huisvrouw (een keitoffe ferme madam van wie ik niet weet of ik haar hier publiekelijk mag linken, maar als ze me daar groen licht voor geeft wil ik het alsnog updaten, doch dit geheel terzijde)

Na the walking dinner begon de diedzjee muziek te draaien en werd de dansvloer vrijgemaakt.
Elke zei: “ik ga dansen”, ze stond recht, begaf zich dansend naar de dansvloer en is er de ganse avond/nacht niet meer af geweest.
Iets na Elke stond ook Zapnimf van jetje te geven op het ritme van the beat.
En ik, ik zat daar als een seut, aan mijn stoel geplakt, jaloers te staren naar mijn 2 dansende vriendinnen.

Waarom kan ik dat niet? Wat houdt er mij tegen? Vanwaar komt die handrem die mij weerhoudt om me ook de dansvloer op te schieten en helemaal loos te gaan?

Pas op, ik heb niet de ganse avond op mijn stoel gezeten. Nee-hee. Op een gegeven moment ben ik wel degelijk de dansvloer opgegaan en bén ik helemaal loos gegaan. Ja-ha. Ik heb mij gigantisch goed geamuseerd. Elke en ik zijn zelfs tot de allerlaatste blijven resideren op die dansvloer, ze hebben ons net niet buitengeveegd.

Maar…en nu komt de helaasheid der feiten: ik heb eerst mijn bloed wat moeten aanlengen met een drinkbare alcoholhoudende liquide substantie. Elke en Zapnimf en anderen hebben dat niet nodig, die hebben zin om te dansen en doen dat gewoon.
Maar zo werkt het niet bij mij.

Pas als er zich een bepaald percentage alcohol een weg heeft gebaand doorheen mijn bloedbaan en deze zich subtiel heeft geïnfiltreerd in mijn hersenen, kom ik los en amuseer ik me te pletter. Dan gaat die handrem af en ga ik helemaal loos.
Pretty idiotic, init?
Maar wel een feit. Een feit waar ik absoluut niet trots op ben.
Jammer maar het is zo, het is altijd al zo geweest en het zal wel altijd zo blijven.

Wat ik mij nu afvraag is of er nog mensen zijn die het doelbewust op een zuipen zetten een glaasje moeten drinken om in de mood te komen.

Moet jij je ook moed inspre…drinken alvorens je je op de dansvloer waagt?

Exit 2010

Denk iets goeds en denk iets lekkers,
denk iets geks of nog iets gekkers,
denk iets aardigs, denk iets liefs,
maar hoe dan ook iets positiefs!

Oudejaarsavond

Het Oudejaarsfeestje onder vrienden die doorging ten thuize SveN was zeer geslaagd. (hartelijk dank aan Aïda ofte/ende Madame Commentatore voor het vrijgeven van haar knappe stulp!)

Het eten was verrukkelijk, de dranken vloeiden rijkelijk, al werd er alcoholgewijs zeker niet overdreven (ik heb het ooit erger geweten)

Normaal gezien had ik het voorgerechten van meneer de Date voorzien klaar te maken, die lekkere sla-komkommersoep, weetjenogwel. Hij had zelfs de ingrediënten en de bereidingswijze op een papiertje gepend voor mij, maar –je hoort me al komen- ik heb er mij niet aan gewaagd. ‘t Is te zeggen, ik heb het mezelf nog maar eens gemakkelijk gemaakt en kocht in dendelijs voorgeprepareerde soep. Sorry Marc, ‘t is schandalig, ik weet het.

De gasten hadden geen idee wat voor soep werd opgediend; de ene dacht de geur van aspergeroomsoep te herkennen, een andere gokte op champignonsoep, de rest kon het niet meteen thuisbrengen. Uiteindelijk zei ik dan maar wat het was: witloofsoep met gerookte zalm. Geen van de gasten kon vermoeden dat het geen eigen brouwsel was en complimenteerden me uitvoerig voor mijn soepmaaktalent.

“sorry gasten, ik wil geen pluimen in mijn gat, ik heb die soep niet zelf gemaakt. Wél zelf gekocht”, biechtte ik op. 

De amuse gueules had ik wél zelf gecreëerd: een triootje van kerstomaatje met mozarella en basilicum + mousse van grijze garnalen met Tzitzaki en dille + Ierse gerookte zalmrolletjes met verse kruidenkaas

 

De complimentjes die ik hierover kreeg heb ik dan weer wel in dank aanvaard.

De hoofdschotel die de anderen hadden geprepareerd bestond uit varkensgebraad met jagersaus en kroketjes + bloemkool en  sperzieboontjes

Ter culinaire afronding van het oude jaar werden we verwend met zelfgemaakte Ricottataart + koffie-ijstaart + Häagen-Dazs hazelnoot, speculoos en mango ijs + gewone Senseo en een heel erg speciale straffe koffie met Cognac en appelsien en kaneel en zovanalles (welke vooral door de mannen gesmaakt werden)

Na het vuurwerk in de straten te hebben bewonderd werden rond middernacht de pakjes van onder de kerstboom gehaald en door een onschuldige kinderhand uitgedeeld. Naar jaarlijkse gewoonte had ook nu weer iedereen een kdootje van zo’n 5 euro voorzien. Plakband en lijm, een houten knutselding met gekleurde koordjes, wierookstokjes, een blocknote met balpen… kortom: ongelooflijk gerieflijk gerief!

Na de cadeautjesronde ontpopte Sven zich in een heuse quizmaster. Hij had uit het format van De Slimste Mens het tweede speldeel genomen, waarin je 9 woorden krijgt waarmee je 3 keer 3 verbanden moet leggen. Echt wel tof gedaan, doch helaas was het veel te rap afgelopen, wegens te weinig voorbereidingstijd. Omdat we allemaal in de stemming waren om verder te kwissen voelde Sven zich lichtjes gedwongen om tussen de vele dozen gezelschapsspelen naar een gepast spel op te dissen. Hij haalde TABOE boven, waarmee we tot een kot in de nacht hebben verdergespeeld. Uiteraard begon de mannelijke competitiegeest de bovenhand te halen zodat er zich al gauw hilarische taferelen afspeelden.

Het was plezant, amusant, gezellig, lekker en voor mijn part voor herhaling vatbaar.

Volgend jaar zelfde tijd, zelfde plaats?

Neem u eens iets voor

Zoals het hoort moet men bij een vers aangesneden jaar z’n voornemens uiten. Dat is een traditie en eigenlijk nog plezant om er mee mee te doen. Zij het enkel voor de fun, want wie aan voornemens doet is er op voorhand aan voor de moeite. Whatever, hier zijn mijn voornemens voor twintigtien:

 

– smurf in de watten blijven leggen

– heel rap van die verdomde snotvalling verlost geraken, welke ik nog rap heb opgelopen in het laatste uur van 2009

– niet méér roken dan vorig jaar

– een nieuwe schildklier laten steken

– minder kilometers wandelen in 1 keer

– mij een goed lief opdoen

– mij even neig dan vorig jaar amuseren op blog- en andere bijeenkomsten

– eindelijk mijn stereoketen eens aansluiten ipv me content te stellen met een kleine keukenradio/cdspeler

– het supernummer “Envoi” van Absynth Minded vanbuiten leren

– 42 worden

– het interieur van mijnen otto uitkuisen (voor het eerst na aankoop 5 jaar geleden. Schandalig, ik weet het)

– weer beginnen tekenen

– blijven bloggen

– met hetzelfde contentement mijn job doen

– op ‘t eind van ‘t jaar echte wenskaartjes versturen ipv te mailen

Ondanks de crisis en de vele tegenslagen die vrienden en kennissen hebben moeten verwerken was 2009 voor mij persoonlijk een fantastisch en kwalitatief hoogstaand jaar. Het meest fantastische jaar in de 41 x 12 maanden dat ik leef, zelfs. Het komende jaar zal dit moeilijk kunnen overtreffen, maar toch, ik ga ervoor. Voluit!

2009 rondt zichzelf vanzelf af

31 december 2009, half twaalf gepasseerd. Mijn onderrug bezorgt me een beetje last en mijn kuitspieren hebben een lichte verrekking. Niks ergs hoor, ik weet waardoor het komt. Gisteren gaan wandelen met meneer de date. 14 kilometer doorheen knapperige bossen en drassige velden zuivere natuurlucht opgesnoven. Halverwege constateerde ik dat mijne fysiek niet opgewassen is tegen zoveel kilometers. De laatste loodjes gingen erg steil omhoog en wogen het zwaarst. Mijn adem was op, mijn hart bonkte tegen 200 per uur. Stomme schildklier! Ze is (tijdelijk) buiten dienst en zorgt met al haar venijn voor die vele  totaal overbodige kilo’s die ik maar moet zien mee te sleuren, gvd. (ik wens mezelf voor 2010 een nieuwe schildklier en een normaal lijf zoals voordien)

Pas op, het was wel plezant hoor, ik heb wel degelijk genoten, ook al zakten we op een gegeven moment tot onze enkels in de modder. Het uitzicht was super. We trokken door het glooiende heuvelige landschap van de Vlaamse Ardennen,  door het Raspaillebos, te vinden tussen Grimminge en Galmaarden. Halverwege stilden we onze honger in het plaatselijke duivenlokaal waar Vlaamsche- en anderstalige Schlagers de stilte overstemden, waarna we ons voor de laatst helft terug op tocht begaven. ‘s Avonds prepareerde meneer de date ten huize van hemzelf nog rap spaghetti en werd ik als afsluiter getracteerd op een gitaarconcert door Date & Zoon. De voorlaatste dag van 2009 was er eentje van lichtjes afzien en volop genieten.

Shit, ‘t is intussen middag, ik moet dringend gaan winkelen. Daar heb ik nu eens totaal geen goesting voor se, maar het moet want ik heb mezelf geëngageerd om soep en aperitiefhapjes te verzorgen voor het oudejaarsavondfeestje straks. Ten huize deze medeblogger zullen we met een bende vrienden het jaar 2009 de deur uitjagen en het nief joar 2010 met veel poeha verwelkomen. En u, wat doet u vanavond en vannacht?

Eender wat u uitvreet: smurf en ik wensen u allen een Prettig Uiteinde!

Tot volgend jaar!