Ook als het allemaal tegenzit valt het al bij al nog mee

Twee weken geleden was mijn PC kapot. Ineens was ’t ermee gedaan, afgelopen. Gelukkig heeft mijn lief een technische knobbel en 2 stevige vijfvingerige handige handen, waarmee hij mijn desktop vakkundig heeft gerepareerd.

Ik wist niet dat een kapotte PC, die uitvalt en opstart als het hem uitkomt, gerepareerd kon worden door 2 draadjes aan de startknop te wisselen en terug aan elkaar te solderen. Want dat schijnt volgens 1 of ander forum dat mijn lief op tinternet opsnorde, een typisch zwak punt te zijn bij de Fujitsu Siemens Esprimo P2511. Gelukkig was het bij mij ook datzelfde mankement en kon het relatief snel worden opgelost. Als je een handig lief hebt, that is.

Omdat een ongeluk nooit alleen komt gaf in diezelfde week ook de achterband van mijn moto de geest. Op de terugweg van een plezante rit in het eerste lentezonnetje kreeg ik in ’t begin van mijn straat ineens ‘platten tuub’. Bleken er 2 stukken van een breekmes in mijn band te zitten. Geen gaatje dus maar een heuse scheur, wat niet zomaar te maken viel met een plantrekkerskit.

Ook dit euvel heeft mijn lief vakkundig in orde gemaakt.  Ja, mijn lief is een gemak in huis. Hehe.

Dus ik kan én weer vollenbak op mijn vertrouwelijke querty klavier tokkelen én weer rondbollen met mijn Honda CB600.

Inspiratie om ritjes te doen hebben we genoeg maar ik zit een beetje krap bij kas qua goesting en inspiratie om zo nu en dan nog eens een stukje te schrijven.

Misschien moet ik eens een schrijfsel ineentypen over ons weekendje-weg van vorig weekend. Toen waren we in Amel en Monschau, de Duitse kant van ons land.

Later kan ik eventueel eens bloggen over de vierdaagse citytrip naar Londen die ik in mei ga maken met mijn ex schoonzusje.

En na de zomer zou ik kunnen beschrijven hoe onze zomervakantie in Bretagne hebben ervaren.

Tussen de reisjes naar Londen en Frankrijk door zullen we er wel nog een paar weekendjes of dagtrips op het programma komen te staan, dat weet ik nu al. En dat zal niet eens zo lang duren want mijn lief gaat er binnenkort zijn werk van maken om een toffe route uit te stippelen voor een meerdaagse trip met de moto. In de gids Motoren & Tourisme staan al eens van die goeie ritten. Hij zal er eentje uitpikken en dan zijn we er vanonder.

Ach, als we maar weg zijn, buiten, outdoors, in de natuur, dan zijn we op ons best.

Stof genoeg dus om te kunnen bloggen de komende maanden.  Vooral over onze uitstapjes, blijkbaar. En als ik het daar niet over heb, dan heb ik het wel eens over hoe groot mijn 2 poezeminnekes al geworden zijn.

 

Advertentie

Zaterdag 17 maart – Het multitaskende superwijf

Ben ik een multitaksend superwijf? Natuurlijk ben ik dat! Uiteraard. Zonder enige twijfel.

Ik kan multitasken dat het geen naam heeft, ge moet het effenaf zién om het te kunnen geloven. Met vanalles-en-nog-wat tegelijk kan ik bezig zijn, moei-te-loos. En ja, ik ben daar fier op. Iedere dag geef ik mezelf een staande ovatie om zo veel talent!

En nu serieus.

Ik kan de patatjes, de groenten en het vlees gelijktijdig op tafel zetten. Die 3 dingen tegelijk doen, dat gaat nog, maar voor de rest ben ik toch geen goeie multitasker, vrees ik. Of ben ik dat wel? Ik weet het eigenlijk niet, ik denk niet in dat soort termen.

Ben ik een topwijf? Ik mag hopen van niet! ’t Is toch veel leuker dat er al eens iets mis gaat? Ik ben braaf hoor, maar wat lomp. Maar dat is niet erg, ik vind dat ieder mens recht heeft op zijn portie mankementjes. Trouwens, ik heb mensen in het algemeen sowieso liever als er een hoekske af is. Zo een beetje prettig gestoord zijn, dat heeft iets.

Maar als ik dan over iets moet stoefen: ik vind mijn eigen een goeie chauffeur. Nèm.

Vrijdag 16 maart – Zelfcensuur

Bizarre opdracht: schrijf eens over iets waar je norrmaal gezien nooit zou schrijven.

Er zijn wel een stuk of wat onderwerpen waarover ik niet schrijf omdat ze te persoonlijk zijn. Gebeurtenissen die ik niet aan de grote klok hang omdat ze niemand aangaan. Ervaringen die het blogdaglicht beter niet zien, omdat ze te hard zijn voor de doorsnee bloglezer.

Niet dat mijn leven aaneenhangt van de rampspoed en ellende, bijlange niet. Er zijn alleen bepaalde zaken die ik liever voor mezelf of binnen beperkte kring houd, en dat mag ook, vind ik.

 

 

Donderdag 15 maart – Dromendag

Ik ben te nuchter om te dromen, denk ik. Of gewoon realistisch. Ik kan me echt niet bezighouden met dromen van wat onbereikbaar is.

Een marginale superbonus uitgekeerd krijgen, de grote pot van de lotto of ne Win for Life van 5000 euro per maand winnen, een gigantische erfenis opstrijken van een tante nonneke van wie ik niet wist dat ze bestond … het zou fantastisch zijn, maar het is zinloos om te dromen over wat ik met al die poen zou kunnen doen, because it just ain’t gonna happen.

Eigenaar zijn van een goedgespekte bankrekening, het is de ultieme droom van ieder mens die ze niet heeft. En om het cliché voor eens en voor altijd de wereld uit te helpen: geld maakt niet gelukkig, maar je kan er wél al je wensen en dromen mee financieren.

Ik heb geen Grote Droom maar ik heb wel een verlangen. Iets om naartoe te leven. Ik denk daar constant aan en ik durf er zelfs al eens van te dromen, omdat ik weet dat het ooit werkelijkheid zal worden.  Als’t leven me nog een jaar of 25 goedgezind is, that is.

Ik verlang naar vrijheid. Mijn eigen vrijheid hebben, dat staat al een hele tijd op mijn verlanglijstje. Ik kijk dan ook reikhalzend uit naar het moment dat ik niet meer moet gaan werken, want pas dan zal ik mijn leven eindelijk volledig kunnen inrichten zoals ik het wil.  Ik hunker naar de dag dat ik zélf het tempo kan bepalen waaraan ik me door de maatschappij beweeg. Ik hunker naar de dag dat ik niet langer verplicht ben om deel te nemen aan die verdomde ratrace die het leven tegenwoordig is.

Er is zo weinig ruimte om voluit te leven, te weinig eigen tijd om te doen wat ik écht graag doe.

Er gaat zo verdomd veel tijd naar al dat moeten: stoppen met slapen op commando van de wekker, ook al is dat compleet in tegenspraak met je natuurlijke bioritme, het drukke verkeer trotseren, in de file hangen bumperschuiven en hopen dat je op tijd op kantoor arriveert, elke dag moeten samenwerken met mensen waar je nooit zelf voor zou kiezen, eten op een vastgelegd  uur en niet wanneer je lichaam erom vraagt, taken uitvoeren die je opgelegd krijgt, racen tegen de klok om de deadlines te halen, je kind afhalen op school, inkopen doen om jezelf en je kind te laven en te voeden, koken, afwassen, huiswerk nakijken, jezelf in relax-modus hijsen, slapen, stoppen met slapen op commando van de wekker, ook al is dat compleet in tegenspraak met je natuurlijke bioritme, het drukke verkeer trotseren, in de file hangen bumperschuiven en hopen dat je op tijd op kantoor arriveert, elke dag samenwerken met mensen waar je niet zelf voor koos, eten op een vastgelegd  uur en niet wanneer je lichaam erom vraagt, taken uitvoeren die je opgelegd krijgt, racen tegen de klok om de deadlines te halen, je kind afhalen op school, inkopen doen om jezelf en je kind te laven en te voeden, koken, afwassen, huiswerk nakijken, jezelf in relax-modus hijsen, slapen, stoppen met slapen op commando van de wekker, ook al is dat compleet in tegenspraak met je natuurlijke bioritme, het drukke verkeer trotseren, in de file hangen bumperschuiven en hopen dat je op tijd op kantoor arriveert, elke dag samenwerken met mensen waar je niet zelf voor koos, eten op een vastgelegd  uur en niet wanneer je lichaam erom vraagt, taken uitvoeren die je opgelegd krijgt, racen tegen de klok om de deadlines te halen, je kind afhalen op school, inkopen doen om jezelf en je kind te laven en te voeden, koken, afwassen, huiswerk nakijken, jezelf in relax-modus hijsen, slapen,…

Gelukkig volgt er na iedere week van verplichte routine een weekend; 2 dagen. Om vanalles te doen wat je in de werkweek niet hebt kunnen rondkrijgen. En om het ganse jaar goed te maken zijn er ook nog de welverdiende vakantiedagen (in mijn geval zijn er dat de volle 18) die je ten volle kan benutten zoals jij het wil. Meestal om af te kicken en te herstellen van de werkroutine, om een flinke hap uit je bijeengewerkte budget erdoor te jagen in een zonnig zuiders land, die 5 boeken die je kocht in de loop van het jaar eindelijk eens uit te lezen, nu het kan, en gauw nog wat te genieten van kleine dingen, nu je de kans en de gelegenheid hebt…

En dan is het weer terug naar af. Weer oppernief en vedrom van ’t zelfde. Dat gaat zo al 21 jaar lang en dat moet nog 25 jaar lang zo doorgaan.  Nog 25 jaar wachten op de vrijheid waar ik nu al naar verlang. Geen happy thought, maar dat is de realiteit.

De dag dat ik niet meer moet moeten en vanalles mag mogen geef ik een vat, goe weten!

Intermezzo

Sorry menschen maar ik kan de wijvenblogpost van vandaag niet publiceren wegens geen pc. Mijne pc is kapot thuis, en ’t is weekend dus kan ik ook niet van op het week even blogstuk forceren…

Spijtig ja, ik vind dat ook.

Moest dee iPad waarmee ik dit hier typ even beetje handiger zijn, ik zou het hiermee forceren, ach, ge ziet het! De typfouten stapelen zich op, tijd om af the ronden…

Euhm… Tot maandag!

 

 

 

Woensdag 14 maart – Moh, kijkt nu. We zitten hier met een mening.

Iedere mening is de waarheid voor de eigenaar van die mening. Een mening is een gedachtengoed, een visie, een denkwijze, een interpretatie over een onderwerp.  Over 1 onderwerp kunnen kweetniehoeveel verschillende meningen bestaan. Dat gegeven vind ik op zich al enorm boeiend. Ik vind dat, da’s mijn persoonlijke mening, je moet daar niet akkoord mee gaan als jij er anders over denkt.

Of neem nu de winter. Een héérlijk seizoen, er moesten er meer van zijn per jaar! Vriezen en ijs en grijs en rap donker buiten, ik vind dat zalig. Zaaaa-lig!

Ik vind dat, maar ik heb tegelijk een donkerblauw vermoeden dat weinig mensen daar ook zo over denken. Geef maar toe, jij houdt daar ook een andere mening op na. Jij wil de zomer, de zon en de warmte, om in te liggen bakken en braden zodat uw huid een schone bruine kleur krijgt en ge wilt weer in uwen hof wroeten en de bloemekes zien bloeien en de bijtjes en horzels zien vliegen en u kwaad maken omdat er midden in de nacht een mug rond uw oren hangt te zoemen. En ge wilt eindelijk weer eens je lichaam in luchtige kleedjes en rokjes en topjes en andere niemendalletjes hullen en terraskes doen in ’t stad en al. Jamaar, ik weet dat wel hoor. En toch vind ik de winter een machtig seizoen.

Maar… _en nu komt het goeie nieuws_… ik kan wreed gemakkelijk mijn mening bijschaven of zelfs helemaal herzien. Op 1 zaak na (*) ben ik geen mens van principes waaraan ik me als een koppige steenezel per se wil vastklampen. Nee, ik sta open voor elke mening. Zolang ze maar strookt met de mijne. Dat laatste is niet waar zenne.

Als ik dus mijn mening geef over de winter, en jij begint argumenten boven te halen om jouw mening, die gemakkelijkheidshalve verschilt van de mijne, te staven, dan zit de kans er dik in dat ik bijdraai en dat ik mijn oorspronkelijke uitgesproken mening voortaan zal nuanceren door jouw argumenten, waar ik in kan komen, aan te halen.

Dan zal ik niet meer zeggen: “waaaw ja jong, ik ben echt zot van de winter, ik ben zijn grootste fan (de winter is masculin), er moesten zo 2 seizoenen zijn in een jaar!”, maar zal ik het zo formuleren: “waaaw ja jong, ik ben echt wel zot van de winter, ik heb graag die kou en dat vriesweer en al, maar de lente is toch ook wel prachtig met al die kleuren van de ontluikende natuur, en dan de zomer (tot maximum 23,52 graden celcius), dat is ook een plezant seizoen, om te genieten van mensjes kijken _en uitlachen_ van op een terrasje in ’t stad, en ’t tofste van al aan de zomer is dat het veel droog is en dus ideaal om met met lief met onze moto te gaan toeren.”

Ziet ge’t?

 

 

(*) over religie ben ik 100% volhardend principieel

Dinsdag 13 maart – Guilty pleasures en kleine kantjes

Guilty pleasures? Met hele containers vol heb ik er. Eigenlijk schaam ik me omdat er zo van die dingen zijn die ik liever niet aan de grote klok hang. Maar ik moet eerlijk zijn, dus ik biecht er een paar op:

–          ik ben verslaafd aan 1 bepaalde Vlaamse soap (‘k durf het bijkanst niet te schrijven, seg)

–          ik verslind alle medische reality programma’s op Vitaliteit (ook redelijk scary, niet?)

–          ik eet graag. Heel graag. Veel te graag. Veeeeeeel te veel en te graag. Waarom zijn dikmakers altijd het lekkerst?

–          er zijn er nog wel een paar maar ik ga hier stoppen

En dan nu, de kleine kantjes. Ook hiervan heeft deze treze er met hele containers vol. ‘Kleine’ is daarbij zelfs nog een understatement want ik vind van mijn eigen dat ik serieus grote kanten heb. Mankementen, gelijk da we zeggen.

Wreed veel woorden ga ik er niet aan vuil maken, want dan zit ik pas volgende maand aan pagina 751 van mijn uiteenzetting.

Wat me naadloos brengt tot de bekentenis dat zwaar overdrijven 1 van die ‘kleine kantjes’ is.

Hormonaal gezien ben ik 1 van die gelukkige vrouwmensen die zo nu en dan eens een goeie week heeft tussen de PMS-episodes door.

Combineer dat hormonengedoe dan nog eventjes met een biologisch en genetisch bepaalde overgevoelige bekabeling ter hoogte van de onderkant van mijn hersenpan, en u krijgt zo ongeveer een beeld van het o-zo-leuke-en-nooit-saaie wentelteefgehalte van ondergetekende.

Maar verder is alles ok met mij. Echt.

Maandag 12 maart – beautyqueen in het diepst van mijn gedachten

Eerlijk? Ik gebruik enkel mascara als ik buiten kom, en heel soms ook eens een toefje gekleurd poeder op mijn wangen, kwestie van mijn bleekheid iets of wat te camoufleren.

Bleekheid als in wit als een melkfles, waarvan ik vermoed dat dat wel eens iets te maken zou kunnen hebben met het feit dat ik een natural redhead ben. Een roste, ja.

Wassen, tanden poetsten, haar kammen en in een staart of dot draaien, mascara links, mascara rechts, eventueel wat blush op de kaakjes, en we kunnen er mee door de rest van de dag. Tenzij ik mijn kleren vergeet aan te doen, dan zou het wat tegenvallen voor de mensheid die mijn pad kruist.

(Qua kleren kan ik kort zijn: als je mijn kleerkast opentrekt zie je 1 heel groot zwart gat, ik heb het niet voor kleurtjes).

Ach, uiterlijk… als jongbejaarde van 43 merk ik dat de zwaartekracht serieus begint tegen te werken maar ’t kan er nog wel efkes mee door. Laat het er me op houden dat er al bij al heel wat vrouwelijke leeftijdsgenoten zijn waarmee ik _qua gezicht_ echt niet zou willen ruilen. (qua lijf, dat is wat anders, maar laten we daarover vooral niet uitweiden vandaag). (ik vond Rubens trouwens een realistische schilder).

Blog on hold