This is the end

De vakantieperiode is veel te kort, wat ik je brom.   Morgen weer werkendag, begot.

Grmbl.

Twee weken congé, gespreid over 2 keer 1 week, opgevuld door een week naar het Franse Bretagne en een week naar Dardennen op KSA Oud-Leiding kamp (Brûly-de-Pesche).  Het waren mooie liedjes, maar zoals algemeen geweten; mooie liedjes duren niet lang. Vanaf morgen is ’t gedaan. Finito. Over and out. Finished ende Schluss.

Grmbl.

Maar ik ga niet zeuren want ik heb intens genoten van mijn 2 vakantieweken. Ons weekje in Bretagne met mijn lief en onze zonen was fantastisch (beelden daarvan in vorige log) en het KSA kampweekend dat net voorbij is was ook geweldig. Ik was helemaal zen, was in bijzonder aangenaam gezelschap en heb genoten van het outdoor leven. Elke dag de hort op met de bende & kids; door de bossen, langs riviertjes, in grotten en over rotsen… compleet mijn ding.

Ook al krijg ik momenteel alweer een lichte hekel aan de zomerse hitte (eens over de 23,7 graden is het voor mij persoonlijk niet meer aangenaam, dus die 35 graden van dit weekend zijn totally not my thing. NOT.), het is toch dankzij het zomerse weertje dat de kampmidweek zo geslaagd is. Vorige jaren regende het en dan zit je daar met een groep van 40 man en kinderen. Nu was het de volle 5 dagen zonnig en warm en droog, van ’s morgens tot ’s avonds. Heerlijk, eigenlijk.

Enkele beeldekens zien van ons jaarlijks kampgebeuren? (klik om te vergroten)

Advertentie

Zomervakantie 2012 : Bretagne, Finistère

We zijn terug van weggeweest. Onze zomervakantie zit er helaas alweer op. *zucht*
Dit jaar waren we in Bretagne, een streek dat enorm veel te bieden heeft voor wie houdt van de natuur in al z’n glorie. Een echte aanrader voor wie er nog niet is geweest.

Pas op, dit is een nogal langdradige en breed uitgevallen slideshow, ik heb gewoon alles wat ik fotografeerde opgeladen, maar het is _naar mijn bescheiden mening_ echt wel de moeite om te blijven doorkijken.

De eerste foto’s tonen de gîte waar we verbleven, daarna volgen foto’s van verschillende daguitstappen.
Geniet maar efkes mee van de paradijselijke kust, de prachtige natuur en de vele spectaculaire panorama’s.

De plaatsen die we exploreerden: Huelgoat, Morlaix, Plougasnou, Carantec, Loquinec, Les Monts d’Arée (Roc’h Trévezel), Côte Granit Rose, Ploumanac’h, …

Enjoy.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ik brand weer van verlangen

Picture this: je bent op citytrip in Londen. De eerste nacht, zo rond een uur of middernacht, lig je helemaal zen te wezen in een zalige boxspring, lekker ingeduffeld in satijnen hotellakens, doodop van de ganse dag aan sightseeing te doen.

Ineens schiet je wakker van een geluid dat je niet meteen aan een hotelkamer linkt, laat staan dat je het er verwacht. Je denkt dat je middenin een knoert van een nachtmerrie zit, als blijkt dat een oorverdovend keihard snijdend en vooral irritant alarm zich werkelijk en echt door je kamer boort.

Je ziet je reisgezel in paniek het bed uitspringen, roepend: BRAAAAND, WE MOETEN HIER BUITEN! KOM! RAP, RAP!

Om 3 uur ’s nachts heb ik doorgaans geen zin om al op te staan, dus ik blijf liggen. Mijn roommate wordt daar een beetje krekelig van. “Hoe kunt gij zo rustig blijven als ons hotel in brand staat!?”  Ja, sorry, ik ben nog niet goed wakker. En ’t nog donker buiten.

Lichtjes geïrriteerd duikt ze haar kleren in en maant me op relatief dwingende wijze aan om hetzelfde te doen. “Dramaqueen!”, denk ik bij mezelf… “een beetje alarm en ’t kot is hier te klein of wa. Da’s ergens een kleine die in zijn kamer zit te paffen, er is vast niks aan de hand…”, probeer ik haar te sussen.

Als mijn kamergenote de kamerdeur opentrekt blijkt er een algemene onrustige sfeer in de gang te heersen. Moeders met baby’s in maxi-cosy’s, vaders met bleitende kinderen aan de hand, oudjes in kamerjas en op hun sletsen, een bende jonge gasten die er _nog halfzat_ wat ambiance proberen in te krijgen… allemaal strompelen ze lagne brede gang door, richting trappenhuis.

Een dikke 10 minuten later begint dat alarm echt wel serieus op mijn systeem te werken. Verder slapen zit er blijkbaar niet meer in. Ik rol me uit bed, trek mijn windjack over mijn slaapshirt, grijp mijn sigaretten en mijn sandalen en loop mee met de stroom, de gang uit, de trappen af, naar de receptiehal, alwaar we allen vriendelijk worden verzocht om ons rustig naar buiten te begeven.

Heel bijzonder, zo al dat volk op de been, in drommen bij elkaar, om 3 uur ’s nachts.

‘Nice scenery, init?’ vraag ik kluchtig aan een kerel die in z’n bloot bovenlijf staat te verkleumen. Veel bijval heeft mijn opmerking niet. No sense of humor what so ever, die gast.

Het gebeurt al eens vaker dat ik stoïcijns blijf wanneer anderen in paniek slaan bij negatieve of uitzinnig enthousiast beginnen doen bij positieve situaties. Waar die kille reactie bij mij vandaan komt weet ik niet, ik weet alleen dat ik niet rap uit mijn lood te slaan ben in tijden van crisis.  Of dat goed is weet ik ook al niet _ik weet niet veel_ maar ik ga er graag vanuit dat er altijd minstens 1 iemand rustig moet blijven en that might as well be me.

Zou ik getuige zijn van een ware vuurzee? Zou ik machteloos moeten toekijken hoe onze accommodatie in lichterlaaie staat? Dat zou deze volksverhuis in ieder geval verantwoorden.  Eilaas, dat blijkt iets teveel spectakel voor 1 nacht. Er is helemaal niets te zien. Geen uitslaande brand, geen torenhoge vlammen, niks. Zelfs geen waakvlammetje.  Het enige vuur dat ik zie komt uit mijn aansteker als ik een sigaret opsteek.

Terwijl de rest van de hotelgasten zich door de draaideur van het onthaal naar buiten blijft wringen, horen we de sirenes van de British Fire Brigade door the streets of London loeien. Een eeuwenoud cliché wil ons doen geloven dat brandweermannen knappe en stoere binken zijn.  Niet echt per maleur ben ik van het type dat pas gelooft wat men beweert als ze het met mijn eigen ogen heeft gezien.  Om dit cliché voor eens en voor altijd te ontkrachten dan wel te bevestigen wurm ik me door de massa om van op de eerste rij te aanschouwen hoe een vijftal mannen in uniform uit de pompier springen, de brandslangen van de haspels rollen om ze vervolgens over hun schouder te hijsen waarna ze gezwind het gebouw betreden om de brand te blussen en de gemoederen te sussen.

Ze zijn knap, het cliché klopt. Miauwkes.

Er wordt vlotjes heen en weer gelopen, er komt een stroom aan heerlijk klinkende Britse accenten uit de walkie-talkies, firefighters lopen trappen op en trappen af, op zoek naar vuur en slachtoffers.

Na een uurtje zien we hen met een brede smile op hun gezicht terugkeren van hun hachelijke onderneming.

Bleek dat een zatte nonkel sosissen had zitten bakken op zijn kamer. Echt waar en niet gezeverd.

Yeah well…

 

Denderend

“Awel, dat is nog eens iets om over te bloggen, se”, zei mijn lief zaterdagavond.

In de namiddag bevonden we ons nog ter hoogte van Anderlecht, meer bepaald in den Decathlon.  We gaan daar al eens graag rondneuzen tussen de tenten en kampeer- en wandelspullen en al. Een paar weken geleden nog kochten we in diezelfde Decathlon een nieuwe mountainbike voor smurf. Die hadden we hem immers vorige zomer beloofd, nadat zijn vorige splinternieuwe bergtweewieler, zoals u nog weet of reeds vergeten bent, in volle vaart van de fietsendrager was getuimeld.

Enfin, we stonden zaterdag dus in de Decathlon in Anderlecht omdat mijn lief al eens een puik idee in zijn kop steekt.

“Ik denk dat ik mij ne kajak ga aanschaffen”, liet hij zich vorige week ontvallen. Hij was nogal enthousiast toen hij het erover had, hij zag dat volledig zitten om in rivieren en kanalen en in de zee rond te peddelen.  “Wa peisde, schatjn, ziede gij dat ook een beetje zitten? Zoude gij dan mee gaan kajakken?” had hij nog langs zijn neus weg gepolst.

Doorgaans lijdt mijn lief aan een milde vorm van uitstelgedrag, dus ik dacht dat zijn kajak-idee wel naar een ander jaar zou verschoven worden, doch deze keer stonden we dus werkelijk dezelfde week nog in den Decathlon (zou ik geen percentje krijgen van den Decathlon voor zo veel reklam, feitelijk?), aan de rayon van de kajaks.

De keuze viel op een Sevylor Sirocco-Pro; een opblaasbaar exemplaar van zeer degelijke kwaliteit. 

Geladen met een doos vol kajak, een pomp, 2 sets roeispanen en 2 zwemvesten , reden we regelrecht naar de Gavers in Geraardsbergen. Aan een klein havendokje langs de Dender parkeerden we de auto, pakten de kajak uit, pompten de nodige lucht erin en lieten hem zachtjes te water.

Man man man, was mij dat een zaligheid!

Wandelaars en fietsers wuifden ons toe vanop het jaagpad, terwijl mijn lief en ik, in de kajak, tussen het groen, met het zonnetje op onze bol, helemaal alleen, door het kabbelende water van de Dender gleden.

Ge zijt er eens mee buiten (1)

Ne mens moet al eens de deur uit, kwestie van zijn batterijen op te laden, te onthaasten en alle sleur van het dagdagelijkse leven achter zich te laten. Niet dat ik echt moet onthaasten want ik ben niet meteen een zenuwpees of stresskonijn. Tenzij ik me opjaag of me opgefokt voel. Du-uh.

Nu ja, ik ga al eens graag buiten, en elke kans die ik zie om andere oorden op te zoeken, laat ik niet onbenut.

Zo was ik 2 weken geleden 4 dagen in de Joekeej, op citytrip in de hoofdstad. Mijn ex schoonzusje wou er eens tussenuit en wilde met mij op citytrip naar Londen. Nu moet je weten dat de zus van mijn gewezen echtgenoot een volwaardige puberende adolescent jonger is dan ikzelf. We schelen in leeftijd zo maar efkes 17 jaar. Waarom ze mij meevroeg, een oudbejaard mens, en niet ein junges Mädchen als zijzelve, dat is me nog steeds een raadsel.

Enfin, mijn valies gepakt, en de Eurostar, en na een goeie 2 uur stonden we in Tower Hill, aan de voet van de Tower Bridge. Het hotel zag er van buiten afschuwelijk lelijk en vervallen uit, maar binnen was het 1 en al luxe troef.

Weete, ik ga er niet te veel woorden aan vuilmaken, ge moet maar kijken:

 

Ge zijt er eens mee buiten (2)

Dit weekend was ik weer weg, doch deze keer met mijn lief en onze jongens, Sander en smurf. Op goed geluk plukte ik lukraak een camping van het internet en alzo sloegen we onze 2 tentjes op op Camping Fort Bedmar in De Klinge. We zijn niet meteen fan van het campinggebeuren maar hier was het echt wel aangenaam vertoeven. Heel rustig en middenin veel groen. De sfeer was gemoedelijk, het buitenzwembad en de drankjes lekker verfrissend.

See for yourself.

England, here we come

Morgenvoormiddag neem ik, samen met mijn ex-schoonzus, de Eurostar, richting Londen.

3 dagen ontspannen op hotel. Moet kunnen, toch?

London Eye, Notting Hill, Oxford & Regent Street, Covent Garden, Soho, Leicester Square, Borough Market, Pubbing & Clubbing, a walk along the River Thames, Big Ben, The Tower of London, Camden Town, Changing the Guards at Buckingham Palace, Canary Wharf, Westminster Abbey, Trafalgar Square, China Town, Madame Tussauds, …

3 dagen gaat te kort zijn.

 

I’m off 2 elsewhere

Vandaag ben ik begonnen aan 10 volle dagen vakantie. Zo vrij als een vogelken voel ik mij, hoe zou je zelf zijn.

De eerste dagen zijn alvast ingepland: vanavond rijden we met de moto naar Dardennen, naar een dorpje in de buurt van Durbuy.  Als beginneling motard zal ik scheetjes laten denk ik, want ik rijd samen met mijn lief en een paar kameraden op met de moto, voor de eerste keer een trek van zo’n 190 km. Als dat maar goed komt.

Onze eindbestemming is de Gîte d’étape de Villers-Saint-Gertrude waar we dit jaar ons ‘kampweekend’ met de oud-leiding KSAzullen doorbrengen. We zijn met een bende van zo’n 40 man, kinderen inbegrepen, dus qua gezelschap zit dat goed.  Als het weer nu nog een beetje zou willen meezitten dan zou het wel eens een heel fijn verblijf kunnen worden.

Het moet bij lange geen 30 graden worden, we zijn al wreed content als het droog blijft. Vooral voor de kinderen zou dat plezant zijn, zodat ze buiten kunnen ravotten op het grote terrein rond de gîte. En voor de groten is het uiteraard ook veel toffer als het niet regent, zodat we met z’n allen het bos kunnen intrekken en gaan mountainbiken en ritjes met de moto kunnen gaan doen.

We zullen moeten afwachten hoe de weergoden hun muts staat. Zo op het eerste gezicht ziet het er naar uit dat die nog wat vochtigheid op stock hebben en dat ze dat nog met heel veel gemak over ons uit gaan gieten.  Ik kijk nu naar buiten en zie herfstweer: het is donker en grijs en het regent. Damn!

Verdekke, straks vertrekken we, tegen een uur of 6. Zouden de gelovigen onder jullie eens een beetje willen bidden voor goed weer alstublieftdankuwel?

En nu doe ik hier de boeken toe. Tot volgende week!

 

 

 

Sauerland: de beeldekens

Tussen het verlies van lading en verloren voorwerpen door zijn we wel degelijk op reis geweest. Een reisje van een week, doch welverdiend, na zware maanden van werken en naarschoolgaan. We streken neer in Titmaringhausen, een pittoresk dorpje in Medebach, gelegen in het Sauerland, een machtig prachtig deeltje van Duitsland. Een aanrader voor wie rust en stilte en groen wil. En zoals mijne maat Henk zei: hét mekka voor de motorrijder! Maar wij waren er met den otto, en 2 velo’s. Correctie: 1 velo. Du-uh.

Een volledig verslag van onze vakantie ga ik hier niet neerplanten, wegens geen goesting om veel te schrijven. Ik vind dat ik al behoorlijk wat geblogd heb de laatste tijd. De laatste 2 dagen toch. Als ge weet dat ik een halve dag nodig heb om 1 klein blogstukje bijeen te typen zult ge wel begrijpen dat ik het nu een beetje kort wil houden, do you not?

Trouwens, als ge foto’s hebt die het ganse verhaal vertellen moet ge dat niet meer in woorden gaan uitdrukken, vind ik zelf persoonlijk. Images speak louder than words, gelijk da ze zeggen.

Vooreerst is er het huisje dat we huurden, die de naam “Schniederhus” draagt. Vele huizen hebben daar een naam, j’wel. Ons hus was een alleenstaand 300 jaar oud werkmanshuisje, qua stijl zo typisch als maar zijn kan voor die streek. Superdelux in al zijn oudheid: scheve muren, scheve plafonds, scheve vloeren,… je moest niet gezopen hebben om daar te lopen waggelen, maar het was daar zo geweldig tof, zelfs onze zonen waren er helemaal weg van, en ge weet hoe kieskeurig pubers kunnen zijn. Kleine raampjes, lieve kleine bloemetjesgordijntjes ervoor en lief bloemetjesbehang, een keuken met alles erop en eraan, een compleet gerenoveerde badkamer (iets te modern voor het huis, eigenlijk, maar op hygiene moet men van mij niet te veel besparen), een terras, een tuin…kortom, the works! Een beter verblijf hadden we ons echt niet kunnen dromen.

Voor de rest laat ik de beelden spreken want ik merk dat ik toch alweer begonnen ben met vertellen en doen, en dat was niet de bedoeling.

Wat als…

… ik nu eens iets zou vertellen over het voorbije weekend?

Vrijdagavond kreeg ik mijn beste blogvriendin Elke op visite. Wegens een accident en het bijhorende fileleed heeft ze er een dikke 2 uur op gereden, ochot, en ze was al danig opgesmeten doordat ze de laatste tijd al zo dikwijls in de file heeft moeten omdat heel Vlaanderen blijkbaar per se naar het Noordzeestrand de toerist wil gaan uithangen en daarvoor in haar woonregio moet passeren.  Ik kan er wel in komen dat je die toeristen kotsbeu bent op den duur.

Enfin, met anderhalf uur vertraging arriveerde ze alsnog met een brede glimlach, zoals we van haar gewend zijn. 1 jaar vrolijkheid blijft zich verderzetten.  Na een fris aperitiefje schotelde ik haar verse kabeljauwfilet met broccolipuree voor en al zeg ik het zelf: ’t was best te vreten.  Als toetje kon het ook al niet erg verkeerd gaan: aardbei- en vanille-ijs met verse aardbeien, zonder slagroom.  Uiteraard hebben we weer een eind weg zitten babbelen, vooral over koetjes en kalfjes en tussendoor zo nu en dan ook over vanalles en nog-wat, gecombineerd met wat zever en een deugddoende schaterlach.  Wel spijtig dat de muggen op mijn terras zich zo nodig moesten volzuigen met het bloed van mijn onderbenen (ik weet niet hoe het bij jou zit, Elke, maar ik ben echt volledig overbeten door die gore bzzzzzzende klootzakjes!).  Dit ongemak buiten beschouwing gelaten was het sowieso alweer een heel gemoedelijke toffe avond, die we tot na middernacht hebben doorgetrokken.

Gisteren, zaterdag, zijn mijn lief en ik nog eens heerlijk gaan kamperen.  Kamperen is ons lang leven en elke kans die we hebben, grijpen we. Vooral als het in het binnenland 30 graden heet is trekken we graag naar een of andere _liefst zo niet-toeristisch mogelijke_  kuststreek. Deze keer sloegen we onze tent op tussen de hoge bomen op een rustige kampeerweide “De Wielewaal” in Cadzand.

Op het strand zat een enorm straffe wind en het water was behoorlijk fris maar toch hebben we niet kunnen weerstaan aan de lokroep van de metershoge golven.  We doen al eens graag aan skinny dipping maar de golven waren deze keer toch wel iets te krachtig,  het zou een beetje pijn gedaan hebben, denk ik.  Desalniettemin hebben we gewaterploeterd tot onze lippen purper kleurden. Daar kikkert een mens werkelijk helemaal van op, ik kan het iedereen aanraden!

En als u me nu wilt excuseren, ik ga nog een beetje nagenieten.

 

j’aime j’aime durbwie-hie

Verdomde files! Ne mens gaat dan eens relaxen in d’Ardennen, zijn er overal, en vooral net waar jij moet zijn, wegenwerken aan de gang waardoor je niet sneller vooruit gaat dan stapvoets, om er via diverse ‘deviations’ uiteindelijk een uur langer over te doen dan normaal.

Maar daar gaan we niet meer over zeuren, want het weekend op zich was super tof.

We stelden onze tenten op op een heel ruim terrein op dezelfde camping van vorig jaar. Toen waren we daar content van de sfeer en het terrein en zoals de leuze zegt: als ge content zijt moet ge niet veranderen.

De grote tent hadden we thuis gelaten _het was immers maar voor 1 nacht_  en trokken deze keer perfect onze plan met de 2 tweepersoonstenten.

Na het opzetten van de tenten gingen we meteen door naar het survivalterrein alwaar Marc en Sander zich op de Via Ferrata stortten.

En daar hingen ze dan, 45 meter hoog:

Gelukkig heb ik smurf niet mee laten klimmen want het bleek hier en daar best moeilijk en eng te zijn. Sander en Marc zijn zoveel groter dan smurf, ik kan me werkelijk inbeelden hoe dat zou afgelopen zijn. 10 instructeurs to the rescue en brandweerladders en vangnetten en al…

Op de kamping hebben we liggen chillen en relaxen en werd er badminton gespeeld en spaghetti geplant.

Eigenlijk hadden we nog willen karten maar het was al te laat en ’s anderendaags was de kartingbaan gesloten wegens één of ander defect. We zijn met z’n vieren dan maar een potje gaan boog- en karabijnschieten. De jongens maten zichzelf enige sniper-allures aan en gingen helemaal loos met pijl en boog en karabijn. Ik heb het ook geprobeerd maar dat schieten is niet zo mijn ding. I don’t like weapons, ook niet voor de fun. Ik genoot op mijn manier…van hen bezig te zien.

Hoe het was in Durbuy? Goed, jong. Wreed goed.

Geen nieuws is ook nieuws

’t Is toch wel de omgekeerde wereld, hé.  Nu is het hier eindelijk nog eens zalig aan ’t vriezen, vertrek ik toch wel naar Zuiderse en dus warmere oorden, zekerst. Tsss.

En dat dan nog met carnaval, begot. Ik heb nog geen enkele carnaval overgeslagen, dit is de eerste keer in 42 jaar. Enfin, ik ben de laatste 11 jaar ook al geen carnavalzotte meer geweest, ik ging nog enkel met smurf en kameraden naar de zondagsstoet. Ook plezant, zonder twijfel, maar absoluut niet meer hetzelfde als in mijn apenjaren, toen ik nog jong en mooi was. Nu ben ik enkel nog mooi. In die tijd ging ik met een bende varkens 2, soms zelfs eens 3 dagen na elkaar gaan het feestbeest gaan uithangen in d’ajuinenstad. ’t Was er bijtijds wel eens dik over maar ik kan me enkel en alleen fantastische carnavalstijden herinneren. En dat wil ik zo houden.

Maar nu, dit jaar, laat ik het Olsjterse carnavalgebeuren eens volledig aan mij voorbij gaan. Mijn lief heeft geen greintje carnavalbloed in z’n aderen, dus hij zal er niet over zagen dat we de stoet en de vojl zjanetten gaan mankeren. Smurf vindt het ook niet erg, hij vindt een ganse week naar ’t buitenland gaan supertof dus dat ventje gaat ook niet zeuren.

En we tellen af. Nog efkes en we zijn er vanonder. Om 4 uur vannacht stijgt de vlieger op.

Anee, ’t is nie waar, we gaan met den otto. Dat is nu wel iets waar ik een klein beetje tegenop kijk; die lange rit van hier naar ginder en terug.  Zuid-Wales was al ver bollen, nu is’t nog verder. 10 uur rijden…OMG.  Ik heb even overwogen om een paar valiummekes of zware slaappillen in te pakken opdat ik de rit niet bewust zou moeten meemaken, maar ik ben geen egoïste en ga mijn ventjes klaar en wakker vergezellen. Als dat niet flink is.

Allez, zeg, mannen. Zijt braaf terwijl ik weg ben en houd het hier proper he.

Ardeche, meisken, houdt u gereed, we komen eraan!

Random thoughts & things

Newsflash! Smurf is Grote Broer geworden. Zijn halfzusje Jule is woensdagochtend geboren.  Het was efkes serieus schrikken, want de geboorte was pas voorzien voor eind juli. Kleine zus is 2 maanden te vroeg ter wereld gekomen wegens zwangerschapsvergiftiging. De mama en de baby stellen het goed, gelukkig. Smurf is zo fier als een gieter en content en overenthousiast, dat kunt ge u wel voorstellen. Aan de eerste foto’s die ik zag van de kleine uk te zien lijkt zijn zusje enorm op hem. Zijn papa had dat ook al opgemerkt, zei hij me, zelfs op de 3D-echo’s zag hij al de gelijkenissen. Smurf lijkt dus wel degelijk op zijne papa want voor z’n zusje zit ik er voor niets tussen :-)

Juijj! ‘t Is weer tijd voor de jaarlijkse ‘prik in de prot’ bij meneer doktoor. Dóór meneer doktoor, bedoel ik. De zon geeft van jetje, dus is het voor mij ofwel binnenblijven, ofwel lange mouwen en rolkraag dragen, ofwel me laten inenten tegen zonne-allergie. Ik kies voor optie 3: de naald in mijn gat. Maar we gaan niet zagen, we ondergaan dat en zijn content dat we voor de rest rond en gezond zijn.

In de zomervakantie gaan we helemaal back to basics.  Het contrast met onze reis van vorig jaar kan niet groter zijn. Met de tent op de remorque zullen we de mooiste natuurplekjes in de JoeKee exploreren. Ge hebt er geen gedacht van hoe Marc en zijn zoon Sander en smurf en ik daar naar uitkijken! England, here we come!

Een tweetal dagen na onze terugkomst van Engeland vertrekken we dan op KSA Kampweekend. Ook daar kijken we wreed naar uit. Dit jaar gaan we naar…ik kan ‘t nie opzoeken want Gmail doet het niet…weer ergens in d’Ardennen. Update: we gaan hier naartoe (dank u Marc). Verslag en beelden volgen later. Wat sfeerbeelden van vorige edities? Slideshows van Kampweekend 2008 en Kampweekend 2009

Na al dat toeristisch doen zal smurf zijn laatste leerjaar aanvangen en ga ik stilaan mijn opzeg doen bij de huisbaas. Dan nog een paar maanden reikhalzend uitkijken naar de dag dat ik hier eindelijk kan vertrekken, en genieten van rust (RUST!) en vrede en veel groen rondom.

Man man man, het leven kan toch mooi zijn.

Do you go slavië?

Iemand die er aan twijfelt dat ik wel eens wreed impulsief kon zijn in mijn jonge jaren?

We schrijven 1990.

Michael, een jeugdkameraad van me, had in die tijd een liefje dat stage liep in de Balkan. Hij wou haar daar eens gaan verrassen en had het gearrangeerd om met Kris, een andere kameraad uit hetzelfde kliekje van toen, met rugzak en tent een tripje daarheen te maken.

Twee dagen voor hun vertrek had ik Kris nog aan de telefoon voor iets wat ik me totaal niet meer herinner, het zal wel iets met KSA te maken gehad hebben. Tijdens het gesprek zei ik voor ‘t lachen dat ik meeging met hen, dat mijne rugzak al klaar stond en al…

Twee dagen later zat ik gepakt en gezakt in de auto met 2 kameraden, op weg naar toenmalig Joegoslavië.

Het was een slordige 1550 km rijden, dus vele uren kilometervreten. We losten elkaar om de 2 à 3 uur af aan het stuur en maakten op tijd en stond een pisstop pitstop om onze blazen en/of darmen te legen, onze benen te strekken en iets te eten of te drinken.

Muziek stond toen al centraal in ons leven. We hadden alle drie een pak muziekcassettes en cd’s mee om de rit te veraangenamen. Er zat vanalles en nog wat van muziek in onze bagage, doch, van in Belzjen tot all the way in Joegoslavië was Midnight Oil al wat we beluisterden. Tientallen keren weerklonken alle nummers van deze Australische rockband, echt constant en continu. Ook op de terugweg heeft (de stem van) Peter Garret ons weer uren vergezeld. Dat was me nogal eens iets! Wegens een lichte overdosis heb ik die muziek trouwens in geen jaren meer beluisterd.

Bij aankomst in Joegoslavië reden we tot in Zadar. We installeerden ons in een kleine baai, ons tentje op nog geen 20 meter van het water. Daar was toen nog weinig of niks van toerisme, we hadden het hele rijk voor ons alleen. Heerlijk was dat. En rustig! Elke ochtend een frisse duik in de Adriatische zee en vers ontbijt in het lokale cafeetje, waarvan de eigenaar al gauw een goeie vriend van ons werd. Nadat het lief van Michael ons zou vervoegen zouden we verder trekken langs de kustlijn, naar Split en Dubrovnik en zo, maar dat is er nooit van gekomen. Het was daar veel te goed in Zadar, we zijn uiteindelijk 10 dagen op diezelfde plaats gebleven.

Die voor mij nogal spontane autoreis zal me nog lang heugen, zeker weten. Intussen is ook de goesting enorm gegroeid om er nog eens terug te gaan. Terug naar Zadar, maar dan nu in Kroatië en wellicht tussen een massa toeristen.

Visueel is beter dan verbaal

 

Beeldekens zien van ons kampweekend?