EUREKA (*)

Het internet is en blijft een geweldige tool voor mensen die iets zoeken. Een houten sleutelhanger, marmeren deurklinken, Spaanse spreuken, een driehoekig buitenzwembad, een filmpje over de paringsdans van de Zweedse veldkanariemuis, een Indisch restaurant in Gent, een plastieken iglo, de weersverwachting in Anchorage, het laatste wereldnieuws uit uw regio, Zwitserse kruiswoordraadsels, dierenvoeders in blauwe verpakkingen, educatieve uiteenzettingen over de smaak van vlees bij kannibalisme, wiskundige cijferwerken, alles over fauna en flora, dakwerken en houtskeletbouw,… zoek iets en je vindt het gegarandeerd op het wereldwijdeweb.

Waar wij specifiek naar op zoek waren op tinternet waren huizen. Enfin, naar 1 huis. Dat ene huis waar we onze oude dag willen in slijten, samen met onze zonen.

Tijdens onze huizenjacht hebben we zo ongeveer bij benadering een slordige 30 huizen binnenstebuiten gekeerd en met een kritisch oog van onder naar boven bekeken. Vermoeiend en tijdrovend maar evenzeer keispannend en interessant. Hoe meer huizen we zagen hoe beter we het ene met het andere konden vergelijken.

Twee weken geleden viel ons oog op een uitzonderlijk knappe karakterwoning. Het bekijken van de foto’s op de immo-site ontlokte ons gelijktijdig de uitroep “waauw!”. Dat hadden we bij de vorige huizen nog niet gehad. Zou het zo ferm zijn in het echt als wat we zagen die foto’s? Er was maar 1 manier om daar achter te komen dus maakten we meteen een afspraak met de makelaar.

Van het moment dat de voordeur openging wisten we het: dit wordt het, of zoals Jackson Michael het zou hebben gezegd: this is it!

Et voila, het is van ons, de deal is rond.

Als alles vlotjes verloopt krijgen we de sleutel binnen twee maanden. U begrijpt dat er voor ons nu enorm drukke tijden aandienen waarin we 2 appartementen moeten leegmaken en vanalles moeten regelen en arrangeren. Het zal hier dus nog een hele tijd rustig zijn op mijn blog. Tenzij ik tussendoor wat tijd vrijmaak om een stukje te schrijven over onze verhuisperikelen, dat zou wel eens kunnen. Of misschien ook niet.

In ieder geval, deze zomer wonen we in een ander huis in een ander dorp, en geloof het of niet, ik kijk er ongelooflijk hard naar uit!

(*) EUREKA: 1) Aha 2) Gevonden 3) Hebbes 4) Ik heb gewonnen 5) Ik heb het gevonden 6) Ik heb gevonden 7) Klassieke uitroep 8) Kreet van een puzzelaar (crypt.) 9) Tussenwerpsel 10) Uitroep bij vondst 11) Uitroep bij een vondst 12) Uitroep 13) Uitroep bij een plotseling gedane ontdekking 14) Uitroep van archimedes 15) Uitroep van een ontdekking

 

Advertentie

Zonder titel

Wie heeft mij hier gemist? Even tellen…1….2…..3…..4….,…niemand.
Dat komt geweldig goed uit want ik ga definitief stoppen met bloggen.

yeah, you wish. Nee, ik ga de boel gewoon nog een tijdje verder on hold zetten en later, als ik groot ben, smijt ik mij weer middenin het bloggeweld.

Niet dat u het gemerkt heeft maar ik ben al een hele tijd niet meer actief op mijn blog. Dat komt wegens nogal intensief met andere dingen bezig. Prioriteiten stellen en zo, jekentdatwel.  Waarmee ik dan zoal bezig ben zijn uw zaken niet, maar ge hebt chance want ik was sowieso van plan om het aan de grote klok te hangen.

Ik ga nog eens verhuizen. Yepz. Voor de 9de keer in 44 jaar.

Ja kijk, verhuizen is nu eenmaal een hobby van mij, ik doe dat graag. Niets plezanter dan inpakken, dozen vullen, meubels uit elkaar vijzen, meterstanden en adreswijzigingen doorgeven, verhuisfirma’s bellen, opkuisen, moven, dozen uitpakken, meubels in elkaar vijzen, verven, decoreren en mij een knoert van een hernia sleuren en heffen. Dolletjes!

NOT.

9 keer verhuizen zal volstaan. Het is nu toch wel echt de bedoeling dat ik me voor eens en voor altijd vestig en nestel, en dat samen met mijn lief en onze 2 puberzonen. Een mens moet stappen durven zetten in het leven, nietwaar, want stilstaan is achteruitgaan en wie niet waagt blijft maagd.

En alzo zijn we naarstig en gedreven de vastgoedmarkt aan het afschuimen, op zoek naar het ideale huis waar we alle vier in passen. Niet evident maar wel spannend.

Als alles achter de rug is en we gesetteld zijn, dan kom ik terug.  Zullen we dat zo afspreken?

Rest me nog enkel u allen een prettig uiteinde te wensen en te zeggen:

Willen en kunnen en doen. En volhouden.

Door het lezen van Wisken haar blog en het volgen van haar activiteiten kreeg ik enorme goesting om ook iets sportiefs te gaan doen. Ik werd enorm gemotiveerd door het lezen van haar sportieve way of life, samen met haar kinderen en haar man.

Ik zie zo veel mensen joggen, jong en oud, groot en klein, dik en dun.  Als zij dat allemaal zo graag doen moet dat toch echt wel tof zijn op één of andere manier. Ik dacht: als ik dat nu ook gewoon eens doe, dan zou ik het ook leuk gaan vinden en die drive krijgen waar joggers het al eens over hebben. Niet meteen de ‘runners high’ maar er kunnen van genieten om buiten te zijn in de natuur en te kunnen bewegen met de zon op m’n kop en de wind in m’n haar…

Ik zag ook meteen de voordelen van joggen; je bent niet gebonden aan bepaalde uren, je hoeft niet vooraf te reserveren, je hoeft geen lid te zijn van een club waar je dan verplicht bent om kaartjes te verkopen voor een eetfestijn en zo van die dingen. Joggen doe je ongedwongen, op je eigen tempo, eender waar en wanneer je wil. Dat ligt me wel.

En alzo begon ik een paar maanden geleden met heel veel goesting aan Start-to-run. Ik kocht me een jogging outfit, een stopwatch, een paar New Balance loopschoenen en begon, samen met mijn lief,  aan de eerste week van het schema.

Marc liep mee aan mijn trage tempo, chronometreerde de duur volgens het loopschema, en motiveerde me om door te zetten als ik het moeilijk kreeg.  Hij was behoorlijk trots op mij, hij vond het super dat ik dat zo ineens uit mezelf deed en er ook zo enthousiast over was.  Ik was zelf ook trots op mezelf, maar besefte heel erg goed dat het enorm zwaar zou worden, zowel fysiek als mentaal.

We maakten ons lid van het Vondelhof; een fantastische setting om te joggen op een kwartiertje van mijn deur. Vondelhof is een ideaal terrein waar meerdere joggingclubs hun rondjes lopen: een bosrijk parkje met gravelpaadjes, afgebiesd met weelderige bloemen- en plantenborders. Nu we lid zijn hebben we 24/7  toegang tot het terrein en kunnen we gaan joggen wanneer we maar willen.

Op de eerste dag kon ik amper 1 minuutje aan een stuk lopen.  4 weken later  liep ik de volle 5 minuten uit.

Juijj?

Nee jong, er valt helemaal niks te juichen. Afzien is het! Afzien als een beest!  Het is pijnlijk en ongelooflijk zwaar. Het doet geen deugd, op geen enkele manier what so ever. Niet aan mijn lijf, niet aan mijn geest.  In het begin was het nog te doen, dan was ik nog enorm gemotiveerd, ik wilde dit voor mezelf, ik wilde en zou mijn conditie op peil brengen en wilde en zou niet opgeven! Ik zou doorzetten! Niet plooien!

We gingen elke week 3 keer lopen. Zelfs toen we een week in Bretagne op reis waren zijn we gaan joggen. Marc deed enorm zijn best om mij gemotiveerd te houden. Hij moedigde me ongelooflijk aan. Maar ik voelde me meer en meer gedwongen om door te zetten want voor mij was het alleen maar afzien, elke keer opnieuw.

En toch heb ik het tot dag 5 van week 4 volgehouden. Ik zette door. Niet meer voor mezelf omdat ik het wilde en gemotiveerd was, maar omdat ik mijn lief niet wilde teleurstellen. Hij is altijd heel sportief geweest en heeft de juiste instelling om te sporten. Hij vindt het fantastisch om zijn grenzen af te tasten en door te zetten, om zich in het zweet te zwoegen. Hij geniet daar van en heeft enorm veel voldoening van een zalig gevoel na de inspanning.  Ik heb dat niet. Ik voél dat niet. Ik hoef niet zo nodig mijn grenzen af te tasten en hoef al zeker niet af te zien om me daarna beter te voelen.

Sporten is niks voor mij. Ik heb dat altijd al geweten, ik ben gewoon geen sportief type, nooit geweest. Ik heb er noch het lijf noch de instelling voor.

Ik vind het benijdenswaardig dat sportievelingen wél genieten van hun sport. Dat ze dat oprecht en echt graag doen, dat ze werkelijk gemotiveerd zijn en ernaar uitkijken om hun sport te kunnen beoefenen.

Ik wil wel een beetje meer conditie en ik wil gezond leven, liefst weer zonder overgewicht. Maar ik wil mezelf niet dwingen om bezig te moeten zijn met iets waar ik geen plezier aan heb noch voldoening uit haal. Fysiek afzien en mentaal tot het uiterste gaan is voor mij niet de manier om gezonder te leven.

Is het werkelijk een kwestie van grenzen verleggen, zelfdiscipline en doorzettingsvermogen?

 

 

 

Denderend

“Awel, dat is nog eens iets om over te bloggen, se”, zei mijn lief zaterdagavond.

In de namiddag bevonden we ons nog ter hoogte van Anderlecht, meer bepaald in den Decathlon.  We gaan daar al eens graag rondneuzen tussen de tenten en kampeer- en wandelspullen en al. Een paar weken geleden nog kochten we in diezelfde Decathlon een nieuwe mountainbike voor smurf. Die hadden we hem immers vorige zomer beloofd, nadat zijn vorige splinternieuwe bergtweewieler, zoals u nog weet of reeds vergeten bent, in volle vaart van de fietsendrager was getuimeld.

Enfin, we stonden zaterdag dus in de Decathlon in Anderlecht omdat mijn lief al eens een puik idee in zijn kop steekt.

“Ik denk dat ik mij ne kajak ga aanschaffen”, liet hij zich vorige week ontvallen. Hij was nogal enthousiast toen hij het erover had, hij zag dat volledig zitten om in rivieren en kanalen en in de zee rond te peddelen.  “Wa peisde, schatjn, ziede gij dat ook een beetje zitten? Zoude gij dan mee gaan kajakken?” had hij nog langs zijn neus weg gepolst.

Doorgaans lijdt mijn lief aan een milde vorm van uitstelgedrag, dus ik dacht dat zijn kajak-idee wel naar een ander jaar zou verschoven worden, doch deze keer stonden we dus werkelijk dezelfde week nog in den Decathlon (zou ik geen percentje krijgen van den Decathlon voor zo veel reklam, feitelijk?), aan de rayon van de kajaks.

De keuze viel op een Sevylor Sirocco-Pro; een opblaasbaar exemplaar van zeer degelijke kwaliteit. 

Geladen met een doos vol kajak, een pomp, 2 sets roeispanen en 2 zwemvesten , reden we regelrecht naar de Gavers in Geraardsbergen. Aan een klein havendokje langs de Dender parkeerden we de auto, pakten de kajak uit, pompten de nodige lucht erin en lieten hem zachtjes te water.

Man man man, was mij dat een zaligheid!

Wandelaars en fietsers wuifden ons toe vanop het jaagpad, terwijl mijn lief en ik, in de kajak, tussen het groen, met het zonnetje op onze bol, helemaal alleen, door het kabbelende water van de Dender gleden.

Rijschool chez Maman

Sinds een paar weken leer ik smurf met den otto rijden.

Officieel is hij daar nog 5 jaar te jong voor, maar ik vind dat de stelling ‘jong geleerd is op ’t eind van de rit wel een pak beter gedaan’ in deze wel opgaat.

Jonge puberende pre-adolescenterige gastjes die pas op hun 18de de eerste keer achter een autostuur kruipen…ik vind dat maar niks. Levensgevaarlijk ook.

Dus ik leer mijn dertienjarige nu al de kneepjes van het rijvaardigheidsvak, dan heeft hij dat toch al voor op zijn leeftijdsgenoten, want ik denk niet dat er veel ouders zijn die het zich in het hoofd halen om van autozitplaats te wisselen met hun zoon/dochter van 13.

Enfin, ik doe dat wel en dat is een bewuste keuze. Het is geen ingeving van het moment waarin ik heel even aan gezinsverduistering lijd, maar een weloverwogen onderderneming waar ik voor de volle 100% achtersta.

Natuurlijk gaan we nog niet de openbare weg op, ik ben niet gek.  Er zijn in onze buurt verschillende doodlopende straatjes die eindigen in een bos- of weidepad. Dat zijn ideale plaatsen om smurf wat te laten oefenen. Er is geen verkeer en we rijden in niemands weg.

Instappen. Gordel aan. Zetel en spiegels aanpassen aan zijn gestalte. Ontkoppelen en vitesse in neutral. Starten. Ontkoppeling induwen, voet op de rem, handrem los, ontkoppeling zachtjes lossen (leve de diesel!), weer ontkoppelen remmen. In neutral schakelen, handrem optrekken, voeten van de pedalen. Rust.

Beweren dat het ontkoppelings-, rem- en gaspedaal, de vitessenpook, de handrem en het stuur geen geheimen meer voor hem zouden hebben zou een tikkeltje kort door de bocht zijn, maar hij begint het remmen en ontkoppelen en stoppen toch al te beheersen.

Ik herinner me nog hoe mijne pa mij leerde rijden. Ik was 17,5 toen ik de eerste keer drie pedalen onder mijn 2 voetzolen kreeg. Die vaardigheid die mijne pa mij heeft bijgebracht wil ik nu op een even goede manier aan mijn zoon doorgeven.

Als moeder zou het mij enorm veel plezier doen mocht smurf op zijn 43ste ook kunnen zeggen dat hij rijles kreeg van mij en dat hij nog nooit een accident heeft gehad.

Wat denk jij hier nu over? Ben ik een onverantwoorde ouder of net niet?

Ook als het allemaal tegenzit valt het al bij al nog mee

Twee weken geleden was mijn PC kapot. Ineens was ’t ermee gedaan, afgelopen. Gelukkig heeft mijn lief een technische knobbel en 2 stevige vijfvingerige handige handen, waarmee hij mijn desktop vakkundig heeft gerepareerd.

Ik wist niet dat een kapotte PC, die uitvalt en opstart als het hem uitkomt, gerepareerd kon worden door 2 draadjes aan de startknop te wisselen en terug aan elkaar te solderen. Want dat schijnt volgens 1 of ander forum dat mijn lief op tinternet opsnorde, een typisch zwak punt te zijn bij de Fujitsu Siemens Esprimo P2511. Gelukkig was het bij mij ook datzelfde mankement en kon het relatief snel worden opgelost. Als je een handig lief hebt, that is.

Omdat een ongeluk nooit alleen komt gaf in diezelfde week ook de achterband van mijn moto de geest. Op de terugweg van een plezante rit in het eerste lentezonnetje kreeg ik in ’t begin van mijn straat ineens ‘platten tuub’. Bleken er 2 stukken van een breekmes in mijn band te zitten. Geen gaatje dus maar een heuse scheur, wat niet zomaar te maken viel met een plantrekkerskit.

Ook dit euvel heeft mijn lief vakkundig in orde gemaakt.  Ja, mijn lief is een gemak in huis. Hehe.

Dus ik kan én weer vollenbak op mijn vertrouwelijke querty klavier tokkelen én weer rondbollen met mijn Honda CB600.

Inspiratie om ritjes te doen hebben we genoeg maar ik zit een beetje krap bij kas qua goesting en inspiratie om zo nu en dan nog eens een stukje te schrijven.

Misschien moet ik eens een schrijfsel ineentypen over ons weekendje-weg van vorig weekend. Toen waren we in Amel en Monschau, de Duitse kant van ons land.

Later kan ik eventueel eens bloggen over de vierdaagse citytrip naar Londen die ik in mei ga maken met mijn ex schoonzusje.

En na de zomer zou ik kunnen beschrijven hoe onze zomervakantie in Bretagne hebben ervaren.

Tussen de reisjes naar Londen en Frankrijk door zullen we er wel nog een paar weekendjes of dagtrips op het programma komen te staan, dat weet ik nu al. En dat zal niet eens zo lang duren want mijn lief gaat er binnenkort zijn werk van maken om een toffe route uit te stippelen voor een meerdaagse trip met de moto. In de gids Motoren & Tourisme staan al eens van die goeie ritten. Hij zal er eentje uitpikken en dan zijn we er vanonder.

Ach, als we maar weg zijn, buiten, outdoors, in de natuur, dan zijn we op ons best.

Stof genoeg dus om te kunnen bloggen de komende maanden.  Vooral over onze uitstapjes, blijkbaar. En als ik het daar niet over heb, dan heb ik het wel eens over hoe groot mijn 2 poezeminnekes al geworden zijn.

 

Dringend gevraagd: verandering!

In De Laatste Show hoorde ik deze week Frank Van Massenhove bezig over hoe hij zijn personeelsbeleid voert en hoe uitstekend zijn aanpak werkt voor de mensen die voor hem werken.

Ik werd volledig meegesleept in de werkwijze die hij promoot, ik kan me helemaal vinden in zijn visie en ik geloof ten stelligste dat zijn manier van personeelsbeleid het leven van vele werknemers heel wat prettiger en vrijer zou maken.

“Werknemers moeten hun werk zelf kunnen managen. Mensen moeten zelf bepalen wanneer ze werken, waar ze werken en hoe ze werken”, zegt Van Massenhove.  “Hear hear!” zeg ik.

In die termen zouden alle managers en bedrijfsleiders moeten denken en handelen de dag van vandaag. Niet alleen in overheidsinstellingen maar ook in de privé.
Helaas blijft menig firma star vasthouden aan strakke tijdschema’s en vastgeroeste stramienen die nog stammen uit de tijd dat roken nog gezond was en de dieren nog spraken. Werknemers worden krampachtig gecontroleerd op hun tijdsbesteding  op kantoor terwijl men zich beter zou focussen op het gepresteerde werk en het resultaat.
Bedrijfsstatus en -imago staan vernieuwing en verbetering in de weg.  Status en imago zijn voor managers veel belangrijker dan gelukkige en gemotiveerde werknemers.
Om daar verandering in te krijgen heb je een specifieke cultuur nodig en om die te genereren, moet je veel oude gedachten loslaten, weet Van Massenhove.

Mochten werknemers meer van thuisuit mogen en kunnen werken, zou dat ook niet een heel pak schelen in het urenlange fileleed waar we dagelijks met z’n allen mee geconfronteerd worden?
Nog steeds gaan we met z’n allen ’s morgens tegelijkertijd het huis uit, allemaal tegelijk rijden we dezelfde richting uit, richting kantoor, want we moeten allemaal ongeveer op hetzelfde uur aan ons bureau zitten. Idem ’s avonds, wanneer we allen ongeveer rond hetzelfde uur onze werkdag beëindigen en weer allemaal tegelijk naar huis terugkeren.
Natuurlijk dat de autostrada en alle wegen eromheen dichtslibben en dat er zich elke dag opnieuw ellenlange files vormen, dat kan toch niet anders?
Moet het dan echt een vaste regel blijven dat elke werknemer elke dag op hetzelfde uur op kantoor aanwezig is en er elke dag op hetzelfde uur weer vertrekt?
Die vreselijk enerverende ochtend- en avondspits kan in no time gehalveerd worden, mochten werknemers de gelegenheid krijgen om 1 of meerdere dagen van thuis uit te werken.
Glijdende uren waren al een stap in de goede richting maar zelfs die kleine verandering werd nauwelijks ingevoerd, ik vrees dus dat een nog grotere verandering niet veel kans maakt om de standaard te worden in het bedrijfsleven.

Mijn collega’s en ik zitten met z’n 24 in een kantoor van 9 tot 17u30. Niemand mag vroeger of later beginnen, niemand mag vroeger of later stoppen. Nochtans zouden glijdende uren en werken van thuis uit heel gemakkelijk kunnen zonder in te boeten op productiviteit.
Mijn lief heeft wel glijdende uren, en hij benut deze mogelijkheid ook, maar ook hij en zijn collega’s zouden ook minstens 1 dag per week thuis kunnen werken. Dit opent heel wat perspectieven voor de algemene werkende bevolking, op allerhande vlakken.

“Work at home, home at work” is de slogan van Van Massenhove. Maar het gaat nog veel verder dan dat. Ge moet echt deze uiteenzetting eens lezen.

Hoe denkt u hierover?

U draait, wij vragen

Zoals reeds bekend ben ik al jaren trouwe lezer van denumo. Hoelang dat nog zal duren is nog maar de vraag. Misschien word ik, zoals vele anderen, ook een ex-Humolezer in 2012, dat zou zo maar eens kunnen.

Maar we wijken af.

Ieder jaar in december mogen BV’s daar hun beknopte mening formuleren als antwoord op een viertal vastgeroeste vraagjes.

Zo ook ik, want net als Menck ben ik ook een BV(*), dus heb ik ook het recht om mijn beknopte mening te verkondigen. ’t Is toch waar zekerst?

Kom hier, da’k die micro onder mijn neus duw.

Wat vindt u de belangrijkste gebeurtenis, evolutie of trend van het voorbije jaar?

Het aanhoudende politieke kleutergeleuter waar naar hartelust aangemodderd wordt, zij het nu met andere kopstukken.

Dat er miljoenen en miljoenen centen _door den Kleinen Werkenden Mensch bijeenverdiend_ vergokt en verkwist worden door onder andere des lands casin’s (die men in de volksmond vooralsnog spaarbanken noemt) en dat de idioten die daar echt iets aan zouden kunnen doen er toch maar weer gerieflijk voor opteren om de gapende geldkloof te dichten met diezelfde, reeds langs alle kanten leeggezogen hardwerkende mens z’n centen.

Persoonlijk: dat mijne pa volledig hersteld is van prostaatkanker, en dat mijn lief mij nog gaarne ziet.

Slechtste radio- en /of tv-programma van 2011?

Beste radio: als geen ander skip ik tussen Nostalgie over Joe FM naar StuBru, en in deze tijd van het jaar durf ik mijn oren ook al eens te luister leggen bij het in ’t Oljsters dialect gesproken en gezongen Ajoin Mjoezik

Slechtste radio: heel dat gewetenschopperijcircus rond Music for life. Pak het eens fundamenteel aan en ik doe mee.

Beste tv: mijn Philips Full HD met ambilight

Slechtste tv: mijn afstandsbediening zapt die allemaal weg

 

Wat is het beste boek dat u in 2011 gelezen hebt, wat is de beste film die u hebt gezien, wat het beste toneelstuk en/of concert, en wat is uw favoriete cd van dit jaar?

Boek: ik heb niet echt een boek gelezen maar heb wel zitten pluizen en bladeren in 4 boeken uit de bib, die handelen over ons brein, psychologie en eetstoornissen

Film: tranen met tuiten gelachen en zelfs bijna gestikt in een knoert van een heerlijke slappe lach bij het zien van “Bienvenue chez les Ch’tis”. Een hilarische Franse komedie van en met Dany Boon.

Concert: waanzinnig intens genoten van SUEDE in het Koninklijk Circus. Ook weer helemaal opgegaan in en warm gekregen van het zoetgevooisde stemgeluid van Jasper & zijn Arids.

Cd: geen nieuwe aanwinst aangekocht maar Kings of Leon blijf ik lekker vinden

 

Wie wenst u wat toe voor 2012 (ten goede of ten kwade)?

Ten kwade: alle stoute mensen vreselijke jeuk aan hun rug en hele korte armpjes

Ten goede: alle brave mensen veel licht in de duisternis

Mezelf: een jaar zonder PMDD. Het duurt nog 10 jaar in mijn geval maar toch: leve de menopauze!

 

(*) bloggende veertiger

Je bent wild en je jongt wat

Time flies when you’re having fun. Het is pas sinds 13/12/1968 geleden dat ik het levenslicht zag en kijk, ik tikte gisteren begot al 43 jaren op mijn teller. Nog 7 en ik besta een halve eeuw, seg!

Voor de 12de keer op rij zal ik mijn verjaardag vieren in Amsterdam. En ik gok dat het weer een decadente bedoening zal worden want die party’s bij onze noorderburen zijn er altijd zwaar over.  Niet dat het voor mij niet een beetje minder mag, in tegendeel, maar goed, ik neem het zoals het komt. Een gekregen paard mag je immers niet in de bek kijken, right? Het is dan ook een tractatie van de firma waar ik werk. Ik hoef die boel niet zelf te organiseren, zijt ge zot? Dat doet het evenemententeam in mijn plaats, die hebben daar verstand van en hebben daarvoor ook een budget ter beschikking, die ik in mijn ganse leven zelfs niet bijeengewerkt kan krijgen. Ook niet met overuren.

Het enige waar ik zelf moet voor zorgen is dat ik aanwezig ben en me houd aan de dresscode (Black Chique). Voor de rest moet ik gewoon meedraaien met de rest van de meute.

Het is dus eigenlijk feitelijk in feite het jaarlijkse personeelsfeestje, als het ware.  Als alles meezit komen er ongeveer bij benadering zo’n 500 gasten, die met auto’s, taxi’s, treinen en vliegtuigen vanuit alle hoeken van Europa zullen komen afgereisd. Logement op hotel en ontbijt inclusief.

Oh yeah, ik kan me al inbeelden hoe de avond zal verlopen, ik zie het helemaal voor me. Eerst receptie met cocktails en hapjes, gevolgd door een driegangen diner met aangepaste wijnen, koffie en dessert. Na de feestdis sluizen we dan met z’n allen door naar The Place To Party, alwaar het echte feestgebeuren van start zal gaan, doch pas nadat de CEO _of hoe noemt zo’n hoge piet in een groot bedrijf_ eerst een drie uur durende speach zal hebben afgestoken die hij zal beëindigen met de aankondiging van 1 of andere Amerikaanse band (vorig jaar waren dat The Baseballs) die de muzikale ambiance op gang zal trekken.

Dan pas is het PARTY. Party, met capital P A R T en Y.  Voor de meesten toch, want eigenlijk voel ik me niet zo comfortabel tussen zo’n grote massa opgedirkte mensen. En doorgaans is de muziek er ook niet echt my cup of tea, wat zoveel betekent als dat ik mijn lijf enkel mits enige glaasjes alcoholhoudend vocht een klein beetje in beweging kan krijgen.  Fingers crossed dan maar, dat het weer dezelfde DJ’s zijn van vorig jaar. Toen was het echt wel wreed listenable music (met Depeche Mode als mijn persoonlijk hoogtepunt).

Enfin, morgen is het zo ver. Eerst nog werken (nuja) op kantoor en ’s middags trekken we dan met z’n allen over de grens voor de X-MasParty.  Enerzijds kijk ik er naar uit, doch anderzijds zit er een mindere kant aan die medaille want de dag nadien kunnen we niet uitslapen. We moeten ’s ochtends na het ontbijt _en de nodige Dafalgans_ terug naar kantoor in België alwaar we verplicht zijn de werkdag aan te vatten en half stervend uit te zitten tot 17u30. Dan pas is het weekend en kunnen we uitslapen. Mijn collega’s althans, niet ik.  Ik word namelijk zaterdagochtend voor een gans weekend ontvoerd door mijn lief, die voor mijn verjaardag ook nog een verrassing in petto heeft.

Ik ben daar graag

Op 10 november jongstleden heeft deze blogster een ‘gastric bypass’ laten uitvoeren. Op haar blog bericht ze nu retroactief over al de vooronderzoeken die ze heeft ondergaan, en dat doet ze als geen ander uiteraard weer in haar bekende uitgebreide doch steeds met humor doordrenkte schrijfstijl.
Over het meervoudige kiloverliesresultaat van deze medische onderneming zal ze ons ook wel in geuren en kleuren op de hoogte houden de komende maanden, wed ik.

Wie zich afvraagt hoe het met haar is: ze stelt het uitstekend. Ik ben haar gisteren gaan bezoeken dus je hebt het hier niet alleen van horen zeggen. Behalve dat ze 12 kilo lichter is (nu al, ja!) en een buik vol gaten heeft, is ze nog steeds helemaal haar eigen zichzelve. De typiche bulderlach die ze na de ingreep eventjes niet meer kon teweegbrengen volgens haar partner in crime is intussen ook helemaal terug.

Gepakt met een fleecen dekentje, een fles Pinot Gris, een krat theelichtjes en een tros druiven arriveerde ik ten huize ZapMoose alwaar ik meteen werd meegesleurd voor een gezonde wandeling langs de antitankgracht , die zo goed als door hun achtertuin loopt. Een beetje beweging is altijd wel ergens goed voor, en al zeker in zo’n prachtig kader deed het deugd om de heerlijke frisse herfstgeuren op te snuiven.
Tijdens en na de wandeling werd er duchtig en luchtig bijgepraat over vanalles en nogwat, vooral over koetjes, kalfjes en soortgenoten.

Rond zessen werd er een heerlijke maaltijd geserveerd: wrap van kip, sla, tomaatjes, versgesneden ajuin, overgoten met een zelfineengeflanste groentensaus met champignons. Lekker lekker! De 20 tassen koffie achteraf smaakten ook uitzonderlijk lekker. Omdat ik hem aromatischerwijze zo bijzonder lekker vond smaken en hij niet zomaar overal in alle winkelrekken te vinden is, kreeg ik bij mijn vertrek zowaar een pakje van die Mildou Praliné toegestopt.
Het zijn toch schatten, die twee.

Pas laat op de avond reed ik met een voldane glimlach door de dichte pakken mist terug huiswaarts.

Bedankt alweer voor de warme ontvangst en de toffe namiddag, Zapmoose!

Teh Nevel nerovetsrethca

Hoe zou het zijn moesten we achterstevoren leven? Ik peis dat dat waanzinnig leuk zou zijn!

Stel je voor:

Je staat op uit de dood….dat kan al tellen als begin.

Als je uit de kist stapt word je verwelkomd door je familie en je allerbeste vrienden. Die vrienden hoef je dus niet meer uit te zoeken, die zijn er al.

En kijk toch eens, hoe lief…ze hebben allemaal een bloemetje bij voor je. En ze wenen. Van contentement, omdat je er bent.

Vanaf dan mag je een jaar of 20 rustig en comfortabel doen waar je zin in hebt: kaarten, tuinieren, af en toe een uitstapje aan halve prijs, iedere dag een paar borrels en elke maand kassa kassa: pensioen!

Op een dag staat er ineens een vent voor je deur met een gouden horloge. Die biedt je een goed betaalde vaste job aan.

Naarmate de jaren verstijken krijg je steeds meer zin om te werken, je voelt je ook steeds beter en beter.

Je kan zoveel roken als je wil, want je longen worden steeds schoner.

Je kan drinken wat je wil, de katers worden steeds kleiner.

Je mag eten zoveel je wil, je raakt die buik toch kwijt zonder dat je er iets voor hoeft te doen.

In het begin heb je maar 1 keer seks per jaar, maar op ’t laatst kan dat oplopen tot wel 10 keer per week, of meer!

En dan, op een gegeven moment, moet je naar school. Maar je wéét alles al, dus je doet geen flikker en moddert maar wat aan. Jarenlang puur amusement met je klaskameraden!

De laatste jaren van je leven krijg je vrachten cadeautjes en kan je naar hartelust spelen; in de crèche, op de speelmat in de living of in de zandbak in de tuin.

Je mag naar hartelust aan de oren van je ouders zeuren, je mag vreselijk ambetant zijn, iedereeen blijft je ongelooflijk graag zien en schattig vinden.

Je mag ook zoveel snoepen als je wil, je bent straks toch al je tanden kwijt.

En dan rest er je nog een paar maanden van gulzig aan twee vrouwenborsten zuigen en sabbelen. Daarna verblijf je nog 9 zalige maanden in de warme moederschoot, en dan…ineens…verdwijn je in één allesverzwelgend gelukzalig orgasme!

Awsome, init?

 

Update: Danku Ariadnesdraad, voor de bron vanwaar dit waarschijnlijk komt:

De microbe kruipt waar ze niet gaan kan

Eergisteren zijn mijn lief en ik een toffe motorit gaan doen samen met Ellen, een gewezen klasgenote van me, en haar vriend Patrick. We hadden elkaar in geen jaren meer gezien (en met jaren bedoel ik wel degelijk vele jaren, als in 20 of zo) tot we elkaar vorig jaar via Facebook terugvonden. Leve Facebook, j’wel!

Op een avond hebben we zo heel spontaan eens afgesproken bij haar thuis. Het weerzien voelde aan alsof we elkaar nooit uit het ook waren verloren. We zijn allebei nog geen scheet veranderd sinds onze apenjaren op school, dat was al van de eerste seconde duidelijk. Heel tof.

Onlangs kreeg ik een berichtje van haar ‘dat we nekeer zouden moeten afspreken om eens samen een toerke te doen met de moto’. Ze had de tegenslagen die ik heb gehad met mijn moto gevolgd op ­_j’wel_ Facebook en had ook hier en daar iets gelezen daarover op mijn blog. Alzo had ze vernomen dat mijn moto weer in orde was en dat ik er weer mee kon bollen.

Normaal gezien gaat zo’n verzoekje om ‘eens af te spreken’ al gauw verloren tussen de soep en de patatten, en toch maakten we de afspraak meteen concreet. Het duurde geen week of het was zover. Dat was dus eergisteren.

De motorit was heerlijk genieten, ook al was het met dat motorpak aan zo’n 80 graden heet. Mijn lief stelde het traject voor dat wij samen graag en regelmatig maken; een plezante baan met zachte glooiingen, scherpe bochten en kronkelende curves doorheen mooie landschappen > langs Haaltert – Geraardsbergen – Lessines – Flobeque – Oudenaarde en terug via Brakel. Of toch iets in die aard. Voor Ellen en Patrick was het in ieder geval een route die ze nog niet kenden. Ze vonden ze tof genoeg dat Patrick het traject in zijn GPS vastzette opdat ze de rit later nog eens zouden kunnen maken. Het traject gaven ze de naam “M&M-route”, naar Mijn lief en Mijnen naam :-)

Voor mijn lief en mij was het vooral ferm om zo eens samen met 2 ervaren motards op baan te gaan. Ellen en Patrick zijn echte doorwinterde motorrijders, en dat toonden ze een paar keer door zich op enkele stukken ‘los te trekken’ en helemaal loos te gaan. Pfieuw, dat is kicken!

Jaja, we hebben de moto-microbe zwaar te pakken, mijn lief en ik. Maar we moeten nog veel leren. Veel ervaring opdoen. Veel rijden. Ikke toch vooral, ik rijd immers nog maar een aantal maanden. En daarom gaan we in het najaar een motorrijvaardigheidscursus volgen. Tijdens zo’n cursus nemen ervaren instructeurs ons een hele dag mee op sleeptouw; eerst op een afgesloten terrein om de technieken op een veilige manier in te oefenen en bij te schaven, nadien op de openbare weg om diezelfde technieken toe te passen in de praktijk. Vrienden motorrijders bevestigden ons al eerder dat zo’n cursus én heel plezant én heel leerrijk is en dat die ervaring en de vele tips & tricks die je er meekrijgt echt onontbeerlijk is voor beginnende en semi-ervaren motorrijder.

Ik kijk er alvast naar uit. Dat wordt kicken!

Vervolg, part II, the sequel

Mijn replieken op jullie reacties op mijn vorig schrijfsel zijn weer veeeeeeeeeeel te langdradig. Maar echt veeeeeeeeeeeeee- heeeeeeeeeeeeeeeeeeee-heeeeeeeeeeeeeel te langdradig. Dus giet ik mijn reacties op jullie reacties nog maar eens in een blogstuksken-op-zijn-eigen, d’er zit niks anders op.

@ elke

Hm, jij hebt 35 dagen verlof…dat zijn er 19 meer dan ik. Ik schreef dat ik 20 dagen heb in mijn blogstuk, maar dat was om het getal wat af te ronden, want in werkelijkheid heb ik maar 16 dagen congé. Zestien.

Omdat ik 4/5 werk.

Ik heb niet gekozen vor 4/5 omdat ik lui ben maar omdat het niet echt een keuze is maar een noodzaak.

Jij weet dat, Elke, maar voor wie het niet weet: ik ben ook een alleenstaande moeder en werk 4/5 zodat ik mijn kind van school kan halen. Zo simpel is het.

Als ik fulltime zou werken, dan zou ik pas -files niet meegerekend- om 18u aan de schoolpoort arriveren. Aan een gesloten schoolpoort, that is, want de school heeft naschoolse opvang tot 17u en sluit onverbiddelijk de poort om 17u30. Mijn zoon zou daar dus een half uur tot een uur op straat moeten staan wachten tot mama van haar werk komt.

Bajaak, ik zou full-time kunnen gaan werken en een full loon verdienen en ik zou mensen kunnen mobiliseren om in mijn plaats mijn kind af te halen, ja.  Maar ik heb geen ma meer die zoals vele oma’s ‘die taak’ met graagte op zich zou hebben willen nemen, en mijne pa is 71, moet ik diene mens vragen om de gunst om elke dag een uur heen en een uur terug te rijden om zijn kleinkind van school te halen? Baneetoch? Dus ik werk 4/5, lever een flinke hap van mijn loon in en vang mijn kind zelf op. En zo moet het ook, vind ik.

Tot daar loopt alles vlotjes en is alles mooi geregeld. Maar dan ik het schoolvakantie en heb ik het dubbel en dik vlaggen. Volg efkes mee, kom.

Ik moet dus 4/5 werken zodat ik mijn zoon kan opvangen als het school is.

Omdat ik 4/5 werk, heb ik maar 16 dagen congé.

Omdat ik maar 16 dagen congé heb, moet ik meer dagen opvang regelen tijdens schoolvakanties dan iemand die fulltime werkt.

Al die opvang moet ik betalen.

Ik betaal die met mijn loon waarvan ik al een hap heb ingeleverd omdat ik 4/5 werk.

’t Is proper.

Jij pleit voor maximum 6 weken vakantie? Dat zou een aantal opvangdagen schelen, ja, maar ik wil eigenlijk niet dat er aan de kinderen hun vakanties wordt geraakt. Kinderen hebben recht op die vakanties om zich te ontplooien, vind ik.

Vooral de kleinsten _laat ons zeggen van de kleuterklas tot het zesde leerjaar_ hebben die vakanties nodig, want dat zijn de belangrijkste kindertijdjaren waarin ze nog zo veel mogelijk vrije tijd moeten hebben om volop te kunnen spelen en te ravotten.

Misschien hebben kinderen vanaf het 1ste middelbaar genoeg aan minder vakantiedagen, ik weet het niet. Zijn er echt kinderen die zich vervelen tijdens de vakanties? Ik kan dat bijna niet geloven.

Eender hoe; ik pleit niet voor een vermindering aan vakantie voor de kinderen, maar wel voor een menselijke en eerlijke regeling waarin ouders zich niet meer in bochten moeten wringen om opvang voor hun kind te vinden en daar dan nog dik voor moeten betalen ook! Want dat klopt langs geen kanten.

@ middernachtsdromer

Jouw verhaal zit inderdaad in een iets andere context, doch ik verwees graag naar jouw blogstuk omdat het een ferm geschreven schrijfsel is en omdat het mij inspireerde om over mijn punt eindelijk eens te bloggen. Het was het duwtje in de rug dat ik nodig had (maar dat had je wel begrepen, hé)

Ik begrijp jouw punt trouwens heel goed. Het is niet te geloven dat sommige mensen hun carrière boven hun kinderen verkiezen. Beide ouders met een (succesvolle) carrière+een gezin met kinderen=niet compatibel. Niet. Je kan beide onmogelijk met evenveel toewijding goed doen.

Zoals je zus die én een carrière wil én een gezin met 2 kinderen…dat is vragen om moeilijkheden. Ze baden in luxe, haar man heeft als arts een dikke pree, dus zij zou minder kunnen gaan werken (zoals ik) en er daardoor meer voor haar kinderen kunnen zijn, hen meer quality-time kunnen geven. Ze zou dat heel gemakkelijk kunnen, maar ze kiest voor haar fulltime job en dropt de kinderen dus maar ergens waar men wel tijd en ruimte voor hen wil maken. Waarom zou dat zijn? Haalt ze meer voldoening uit haar werk dan uit haar kinderen. Da’s wel heel erg voor jouw neefjes, en je stelt je terecht de vraag waarom ze dan eigenlijk kinderen op de wereld heeft gezet.

Nog een geluk dat nonkel Middernachtsdromer er is, effenaf.

@ nachtbraker

Dat mensen met kinderen die in de privé sector werken minimum 30 dagen congé zouden moeten krijgen kan je onmogelijk verantwoorden tegenover collega’s die _gewild of ongewild_ geen kinderen hebben, dus dat idee gaan we in stilte laten voor wat het is en we doen alsof je het nooit luidop hebt geschreven. Zullen we dat afspreken? :-)

’t is een hobby gelijk een ander

OMG, is me dat hier ineens allemaal snel gegaan! Van een vriend horen zeggen dat een andere vriend zijn moto verkoopt omdat hij zich een zwaardere type heeft aangeschaft, met die vriend gebeld en afgesproken, moto gaan bekijken, hem goedgekeurd, deal gesloten, contract opgesteld en getekend, geld gestort, verzekering gesloten, ‘plakken’ aangevraagd, nummerplaat ontvangen, moto afgehaald en een eerste toerke gedaan.

Dat was vorig weekend.

Zei ik al dat mijn lief zich dezelfde moto heeft aangeschaft? Hij rijdt al langer met een moto, een Deauville, maar was meteen verkocht toen hij ‘mijn’ naked bike zag. Het zou toch wel ferm zijn mochten we allebei met zo’n vinnige moto rijden…

Een week later reed hij al rond met zijn nieuwe aanwinst, terwijl ik nog vanalles moest regelen om legaal de straat op te mogen.   Best raar dat ik nu vind dat alles snel is gegaan terwijl ik dat wachten tot ik hem werkelijk onder mijn gat kon schuiven toch heel erg lang vond duren.

Maar het is zover: at last. Mijn 2 dromen staan netjes naast elkaar op de oprit. Denk ervan wat je wilt, maar mij doet dat iets. Echt waar.

Ik heb altijd van snelheid gehouden, eigenlijk. Dat valt nochtans totaal niet te rijmen met het tempo waarin ik mijn leven leef. Vergeleken met al die druk-druk-druk-mensen tegenwoordig ben ik een slak in slow motion. Haast en spoed vind ik niet goed, wat dat betreft. Maar daar tegenover staat dan mijn beheerste drang naar snelheid. Die dient waarschijnlijk om  om mijn trage levensstijl een beetje te compenseren.

Een tochtje met een luchtballon zegt me niets, geef mij maar een tochtje in een helicopter. Zeilen zegt me niets, geef mij maar een jetski of speedboot om door het water te scheuren. Een rondje op de carroussel zegt me niets, geef mij maar de hoogste wildste snelste rollercoaster die een paar keer deftig overkop gaat. Wandelen en fietsen is eens leuk, maar geef mij toch maar de auto en liever nog de moto om me te verplaatsen, dat gaat toch net dat ietsje vlotter.

“Een mens is niet oud totdat spijt de plaats in neemt van zijn/haar dromen.”

 

 

Wat als…

… ik nu eens iets zou vertellen over het voorbije weekend?

Vrijdagavond kreeg ik mijn beste blogvriendin Elke op visite. Wegens een accident en het bijhorende fileleed heeft ze er een dikke 2 uur op gereden, ochot, en ze was al danig opgesmeten doordat ze de laatste tijd al zo dikwijls in de file heeft moeten omdat heel Vlaanderen blijkbaar per se naar het Noordzeestrand de toerist wil gaan uithangen en daarvoor in haar woonregio moet passeren.  Ik kan er wel in komen dat je die toeristen kotsbeu bent op den duur.

Enfin, met anderhalf uur vertraging arriveerde ze alsnog met een brede glimlach, zoals we van haar gewend zijn. 1 jaar vrolijkheid blijft zich verderzetten.  Na een fris aperitiefje schotelde ik haar verse kabeljauwfilet met broccolipuree voor en al zeg ik het zelf: ’t was best te vreten.  Als toetje kon het ook al niet erg verkeerd gaan: aardbei- en vanille-ijs met verse aardbeien, zonder slagroom.  Uiteraard hebben we weer een eind weg zitten babbelen, vooral over koetjes en kalfjes en tussendoor zo nu en dan ook over vanalles en nog-wat, gecombineerd met wat zever en een deugddoende schaterlach.  Wel spijtig dat de muggen op mijn terras zich zo nodig moesten volzuigen met het bloed van mijn onderbenen (ik weet niet hoe het bij jou zit, Elke, maar ik ben echt volledig overbeten door die gore bzzzzzzende klootzakjes!).  Dit ongemak buiten beschouwing gelaten was het sowieso alweer een heel gemoedelijke toffe avond, die we tot na middernacht hebben doorgetrokken.

Gisteren, zaterdag, zijn mijn lief en ik nog eens heerlijk gaan kamperen.  Kamperen is ons lang leven en elke kans die we hebben, grijpen we. Vooral als het in het binnenland 30 graden heet is trekken we graag naar een of andere _liefst zo niet-toeristisch mogelijke_  kuststreek. Deze keer sloegen we onze tent op tussen de hoge bomen op een rustige kampeerweide “De Wielewaal” in Cadzand.

Op het strand zat een enorm straffe wind en het water was behoorlijk fris maar toch hebben we niet kunnen weerstaan aan de lokroep van de metershoge golven.  We doen al eens graag aan skinny dipping maar de golven waren deze keer toch wel iets te krachtig,  het zou een beetje pijn gedaan hebben, denk ik.  Desalniettemin hebben we gewaterploeterd tot onze lippen purper kleurden. Daar kikkert een mens werkelijk helemaal van op, ik kan het iedereen aanraden!

En als u me nu wilt excuseren, ik ga nog een beetje nagenieten.