Poging tot

Ok, ik ben nu op het werk en zal van hieruit eens proberen een post te plaatsen.
Als deze op mijn blog zichtbaar blijft, dan ben ik zeker dat er op mijn thuisPC een instelling error is.
Het zit namelijk zo dat ik thuis al menige nieuwe post heb geschreven en gepubliceerd maar telkens verdwijnt hij weer van mijn blog.
Weird stuff, als je ’t mij vraagt.
Maar je vraagt het me niet, dus ik zeg het gewoon maar.

Dus dit is eigenlijk een test. Niet dat er gen boodschap inzit, want die zit er wel degelijk.
Voor wie ze niet begrepen heeft: ik heb troubles met posten van op mijn PC thuis.

Message received, loud and clear?

Als dit schrijfseltje nu weer verdwijnt dan zal ik radicale maatregelen moeten treffen en me op een andere site zwieren om te bloggen.
Of kan ik WordPress herinstalleren zonder dat mijn blog verdwijnt?
Of kan ik iets anders forceren?

Wie weet raad?

Advertentie

Een boekenstok

Nee, ik kreeg dit stokje niet persoonlijk toegeworpen, alweer lag het hier voor het grijpen.

Ik ben geen boekenwurm, totaal niet, alhoewel ik toch graag lees.
Er ligt altijd een Humo op de salontafel en er staan welgeteld 16 boeken op de kast.

Het ontbreekt mij aan het vermogen om dikke literaire brokken te verorberen omdat het me doorgaans een hoop pagina’s te lang duurt vooraleer het verhaal eindelijk grip op me krijgt.
Als ik niet na de eerste paar gelezen bladzijden opga in het verhaal, dan lukt het me uiterst zelden om verder te lezen.
Het ligt niet aan de boeken, het ligt aan mij.

Ik houd het dus best bij kleine boekjes, zoals bijvoorbeeld “De helaasheid der dingen” van Dimitri Verhulst. Dat las ik in 1 ruk uit.
Wat ik ook helemaal doorneem, in stukken en brokken dan wel, zijn boeken die voor mij educatieve waarde hebben.

1. Neem tot u het dichtstbijzijnde boek van 123 (of meer) pagina’s.

Titel: Hoog Sensitieve Personen (in de liefde)
Auteur: Elaine N. Aron
Aantal pagina’s: 333

2. Open het boek op pagina 123 en zoek de vijfde zin.

“Toen ze nadacht over wat een HSP fijn kon vinden aan seks en wat niet, begon ze in ieder geval gerichter te bespreken wat ze niet fijn vond, eerst met mij en dan met hem.”

3. Noteer de volgende drie zinnen.

“De andere kant van wat je niet fijn vindt is wat je wel fijn vindt, en aldus ontdekte ze haar authentieke seksuele zelf door middel van haar sensitieve zelf.
Op een dag vertelde ze me dat ze het liefst wilde sterven en zelfmoord zou hebben gepleegd als Chet en de kinderen er niet waren geweest.
Ik antwoordde dat ik veronderstelde dat ze zich had voorgesteld hoe afschuwelijk zij zich zouden voelen als ze dood was. Ze keek me uitdrukkingloos aan.”

Ik geef dit 3-vragenstokje niet door, je mag het oprapen, meenemen naar je eigen stek en er je ding mee doen.

Flaterwater

Veel water drinken is goed voor de algemene gezondheid.
Hoe meer water je drinkt hoe zuiverder uw lichaam en hoe stralender je huid.
Drink minstens anderhalve liter per dag.
Mag het iets meer zijn? Mabaja, da’s zeker da, en vooral wie wil afvallen mag er nog een paar glazen bovenop doen.

Akkoord?

Nope, ik niet.
Ik ben een averechte treze die er al jaren van overtuigd is dat je best gewoon kan doen en laten wat je lijf je ingeeft, en niet meer dan dat.
Laat me er entre grote parenthèses wel meteen bijzeggen dat ik die theorie beter kan uitleggen dan ze zelf toe te passen, zij het dan wel op gebied van eten. Mijn smaakpapillen draaien soms nogal wat overuren.

Maar het ging over water.
Ik drink dus weinig water.
Zo nu en dan durf ik wel eens een glaasje spa-met-pjjsssst te drinken, en ik neem al eens een nipje dood kraantjeswater om een pilletje door te zwelgen maar verder kom ik niet wat dat betreft.

In mijn omgeving zie ik velen, vooral vrouwen, water zuipen als koeien.
En maar zagen dat dat toch wel een hele opgave is om aan de norm van anderhalve tot 2 liter per dag te komen, en dat ne mens toch moet afzien om schoon en gezond te zijn, en dat dat goedje toch écht geen smaak heeft, en nog veel vijven en zessen.

Dan zeg ik: “maar stop dan met uw eigen zo vol te gieten, tegen uw goesting al dat water hangen zuipen is toch al te belachelijk!”
En dan probeer ik eraan toe te voegen waaróm ik dat zeg maar doorgaans heeft dat allang geen effect meer want wie ben ik om de boekskes tegen te spreken.

En nu ben ik gekomen waar ik eigenlijk naartoe wou.
Wat ik al jaren doe, weinig of geen extra water drinken, wordt eindelijk bevestigd door professoren die daar onderzoek naar hebben gedaan. As if that was necessary.
Eindelijk wordt er nu zwart op wit geschreven: “hold it people, zijt een beetje voorzichtig met water binnenkappen aan de lopende liter, dat is niet zo goed als men altijd heeft beweerd”.

“A nè godomme, ken wistekik da nie”, zeggen ze nu, de dop op de waterfles draaiend.
Tuurlijk niet, hoe kan het ook, als men al jaren het tegendeel loopt te verkondigen.

Snor maar eens de artikels op die nu geschreven worden naar aanleiding van die onderzoeken.
Lees eens goed wat dat met je nieren doet.
Die kunnen al dat vocht niet deftig verwerken en als je doorgaat met overdrijven zal zich dat tegen je keren, op je mooie ouwe dag.

Wat ik dus allang weet en nu bevestigd zie is: alles wat je eet en drinkt bevat vocht en dat volstaat, je hoeft er echt geen extra liters water achteraan te gieten.
Je lichaam geeft zelf wel aan wanneer er bijgetankt moet worden.
Dat heet dorst.

Probleem met Feed RSS

Grmbl!
Nu heb ik hier iets voor.
In mijn favorietenmap zit een lijstje met feeds van blogs die ik op de voet volg, je kent dat wel.
Vandaag zit die lijst er nog maar ik kan er niks meer mee aanvangen, het doet niks meer, niks, niks niks.
Bij menige nieuwe poging om me op een blogs te abonneren krijg ik volgende opmerking:
“Deze feed kan niet worden weergegeven. Er is een onbekende fout opgetreden. Probeer het later opnieuw”.

Ik moet wel zeggen, gisteren wou ik een image bij mijn post plaatsen maar het uploaden ging niet, het bleef steken bij “crunching”, terwijl ik daar nooit eerder een probleem heb mee gehad (nu ook niet trouwens, de upload van de image hierboven deed ik op een identieke manier)
Onder de Bewaar/Publiceer knop in de opmaak stond een mededeling in een grijze achtergrond, ergens iets ivm server update en dat ik mijn browser niet mocht gebruiken voor 5 minuten.
Alles ging ook verschrikkelijk traag op de PC…

Heeft iemand een idee wat er aan de hand zou kunnen zijn?
Anyone?

Raden, gissen, gokken, bluffen.

Uit luiheid of door gebrek aan inspiratie kan het al eens gebeuren dat ik een ideetje ga “stelen” bij een medeblogger.
Tijdens mijn dagelijkse wandeling doorheen mijn favo bloggertuin stootte ik op een link die ik met mijn 2 grijpgrage handen heb weggerukt om er zelf ook mee aan te slag te gaan.
Dank u Menck , het lag daar voor het grijpen.
Mijn excuses voor het pikken van uw idee.

Wie wil, kan hier een gokje wagen.

Zwart/Wit – Part II

Het blijft precies een heet hangijzer.
‘k Ben effenaf gemotiveerd om hier nog een kleine sequel te forceren.
Over het initiële artikel gaat het intussen allang niet meer, het onderwerp van discussie is verschoven naar een andere essentie: reacties op een blogpost.

Ook onze bergbewoner Vandepotgerukte heeft dit onderwerp ter discussie gesteld op zijn blog.
Het leeft onder de bloggers, zoveel is zeker.

Een résumé.

De meeste soorten reacties worden aanvaardbaar bevonden.
Bevestigende, grappige, genuanceerde, tegendraadse, verwijtende, van een andere hoek bekekene, educatieve,…
Alles kan en alles mag, als ze maar voldoende gefundeerd zijn en met het nodige inzicht en kennis van zaken geformuleerd.

Uitlatingen zoals “koop dat dan niet”, “als je er niet mee akkoord gaat, zap dan weg”, kijk daar dan niet naar”, “negeer dat toch gewoon” of “schenk daar geen aandacht aan” krijgt men liever niet.
Deze worden beschouwd als lucht van iemand die geen eigen mening heeft, die de waarde van het artikel ondermijnt en de schrijver zijn mening tenietdoet.
Terecht.
Zo’n uitspraak als alleenstaande zin is inderdaad niet onderbouwd en geeft totaal geen ruimte om verder te discussïeren.

Wat ik me afvraag; gebeurt dat, dat mensen enkel reageren met zo’n zinnetje, zonder meer?

Nog een ongewenste reactie is: “dat is persoonlijk” of “iedereen heeft zijn eigen mening”.
Ook hier weer, zo’n uitlating op zich, zonder meer, brengt totaal geen meerwaarde aan en is geen voer voor discussie.
Maar doen mensen dat? Gewoon schrijven dat het persoonlijk is en daarmee uit?
Het zou me verwonderen.

Dat de mening van een schrijver persoonlijk is, dat is nogal evident.
Niemand gaat een post in zijn/haar blog plaatsen met andermans visie, me dunkt.
Maar als er om een mening gevraagd wordt en jij vindt dat het onderwerp niet eenzijdig kan worden belicht, dat die verschilt van persoon tot persoon, hoe schrijf je dat dan neer zonder de schrijver het gevoel te geven dat je hem/haar de mond wil snoeren of zonder afbreuk te doen aan de essentie?

Het fascineert mij om te weten hoe anderen hier tegenover staan, valt dat op?

Stel dat iemand dit artikel plaatst:
“Gisteren extreem dure rode wijn gedronken van het merk X.
Is me dat een vies spul. Zeepwater. Degoutant slecht van smaak met een vortig smerige afdronk, gewoon niet te zuipen!”
Ik zou reageren met: “het is niet omdat jij hem niet lust dat het een slechte wijn is.”

Misschien houdt dit voorbeeld totaal geen steek in verhouding met de aanloop van dit alles maar toch, menig blogger zou deze reactie liever niet krijgen.

Het zal wel aan mij liggen maar ik blijf erbij dat het voor mij echt niet uitmaakt wat voor reacties ik krijg.
Ik ben altijd content als er een reactie volgt want daaraan merk ik dat ik gelezen word, ook al zijn mijn blogbrouwsels nooit erg diepgaand of fijngesnaard.

Om af te sluiten, 2 vraagjes:

1) vind jij (de inhoud van) een reactie belangrijk?
2) Waarom (niet)?

En dan nu…Het weer geweest.

Wie plannen heeft voor morgen of overmorgen zit al eens voor de TV te wachten op het weerbericht. Komen een Frank of een Sabine Piengewijs je huiskamer binnengewaaid, met een grijns van hier tot ginder, om je zonder verpinken het eerste kwartier te trakteren op mooie evolutieplaatjes die in versneld tempo de uren van de voorbije dag weergeven.

Gaan ze in geuren en kleuren een beetje staan lullen over de dag die allang gepasseerd is.
Om ons te herinneren aan de kutdag die we vandaag hebben beleefd op weerkundig gebied.

We were there, we hebben het meegemaakt, we wéten wat voor weer het is geweest.
Dank u voor de reminder maar hoe zit het voor morgen of overmorgen?

Waarschijnlijk hier en daar een bui, vooral plaatselijk.
Vrij veel bewolking met soms misschien een brede opklaring, wie zal het zeggen.
Temperaturen tussen 5 en 15 graden, altijd juist in de lente.
Kans op rukwinden, die afnemen nog voordat ze begonnen zijn.
Vanalles wat, stel zelf maar samen.

Maar beste kijkers, voor de juiste weerkundige informatie van de komende dagen kan je best wachten tot ze voorbij zijn, dan hebben we weer nieuwe beelden van de weersomstandigheden die we hebben gehad.
En morgen zijn we er weer, met meer weer.

Dagje uit

Gisteren was het een fantastische doch vermoeiende dag.
“Daguitstap naar de Efteling“, een activiteit met oud-leiding KSA.

Smurf en ik waren klokslag 8 uur op “de plesj”, zoals afgesproken.
Na 2 minuten kwam de volgende auto aangereden en dan de derde en de vierde…

Dikke grijze wolken hingen boven ons en de wind raasde snijdend door mijn sweater heen.
Gelukkig hadden de meesten zich voorzien op kou en regen, doch ikzelf had me een klein beetje vergist daarin.
Nog gauw rap naar huis om een dikke vest.

Grmbl! We gaan nog nattigheid krijgen vandaag!

Eens terug zag ik dat iedereen intussen was aangekomen.
Geen laatkomers deze keer, waar gaan we dat schrijven!
Alles samen een ferme groep van 30 man.
Niet slecht.

Na een beetje keuvelen en autozitplaatsen verdelen reden we met 6 auto’s richting Kaatsheuvel, Nederland.
6 auto’s die elkaar moeten volgen, het is niet evident.

Doch, 2 uur later, inclusief een pisstop van een half uurtje, stonden we wel en goed geparkeerd op een welgevulde parking.
Huh? Het zou nochtans geen drukke dag zijn vandaag, volgens de kalender op de Eftelingsite.

We maakten gebruik van het groepstarief van 22 ipv 27 euro.
Het is nog vrij duur voor wat het is maar toch, 5 euro korting per man is mooi meegenomen.
Aan de groepskassa werd het nodige geld bijeengeteld en werd het ticket aangeschaft.
28 volwassenen + 2 gratis voor de 2 kleinsten onder de 3 jaar.

Langs een aparte ingang passeerden we grijnzend de massa bezoekers die ongeduldig stonden aan te schuiven voor hun dagtcket.
In een wip stonden we in het park.
Het was er wel degelijk rustig, de parking had een totaal verkeerd beeld gegeven.

Ja. Hier staan we dan. En nu?
Waar gaan we beginnen?
Blijven we allemaal samen?
Vormen we niet beter kleinere groepjes?
Hoe pakken we dat aan met zo’n grote groep?
Het was al gauw duidelijk dat alle kinderen enorm aan elkaar hingen, het zou zonde zijn ze uiteen te trekken.
Dus gingen we verder met de hele groep, allemaal samen.

We bekeken eerst nog de parkplattegrond en stippelden een route uit, om toch zoveel mogelijk dingen te beleven voor sluitingstijd.
En zo vertrokken we langs het sprookjesbos in Marerijk door het Ruigrijk, via de enge Python en de bobbaan naar de waterpartijen in het Anderrijk.

Het sprookjesbos was voor de kleinsten enorm boeiend.
Fantastische taferelen, stralend en kleurrijk uitgebouwd, alles heel net en mooi afgewerkt.
De grotere kinderen kwamen dan weer aan hun trekken bij de ruigere attracties, zoals VogelRok, het vliegend schip en vooral de Python.
Net voordat we de grootste attractie van het park zouden aandoen kregen we een heuse regenbui over ons heen.

De ideale gelegenheid om iets te drinken, leek ons.

Na die ene stortbui is het gelukkig de rest van de dag droog en zacht gebleven.

Op naar de Python. De kinderen konden niet wachten om dat mee te maken.
De Python is vrijwel de grootste rollercoaster daar, eentje die 3 keer overkop gaat.

Smurf was wel een beetje bang maar nog meer nieuwsgierig.
De andere kinderen van zijn leeftijd gingen erin en hij wou niet achterblijven.
Dus nam ik hem mee voor een duikvlucht en een paar loopings.
Met een groot ei in zijn broek nam hij plaats in de zetel, schoof het veiligheidsharnas over zijn schouders, kneep zijn oogjes dicht en wachtte.
Zoeff! Wijlen weg en smurf mee.

Na de korte doch helse rit riep hij uit: “nog eens mama, nog eens, dit is cool!”
Zelf zot van alles wat snel en overkop gaat liet ik me dat geen twee keer zeggen.

De laatste attractie was ook veruit de leukste: de vliegende hollander. Een grote boot die eerst door een watertunnel zjoeft en nadien met volle kracht het water doorklieft.

Ik wíst dat we nattigheid gingen krijgen vandaag.

Zwart/wit

Op deze blogpost van Sven liet ik een reactie achter, waarna een (anonieme) lezer mij op de vingers tikte.

Het is fascinerend te weten dat mijn reacties geanalyseerd worden, ik vind het dan ook de moeite waard om hieraan een eigen post te wijden.
Niet dat ik in de verdediging wil gaan (of toch wel een beetje, ik geef toe), ik wil er vooral even bij stilstaan.

Zoals gewoonlijk ondermijnt M-go weer de essentie van een blogartikel door te stellen dat zoiets persoonlijk is.
Ik veronderstel wel dat het niet verkeerd bedoeld is, maar ik zie hier vaak reacties van jou van dezelfde aard. ‘dat is persoonlijk, dat is ieder zijn mening, enz.’. Tja, dan moet een mens niet bloggen hé.
Pak het niet verkeerd op, maar ik vind: ofwel ben je het met Sven eens ofwel niet, maar zijn vurigheid onderuit halen door telkens te stellen: ‘tja, zo denk JIJ er over, maar…’ dat is zó relativerend, alsof die mening meteen niet meer belangrijk is. (zo van ‘waar hou jij je allemaal mee bezig?’) Ik ken je niet persoonlijk, maar ik merk dat je Sven wel kent en misschien vindt hij dat helemaal niet erg. maar ik zou zo’n reacties eigenlijk niet tof vinden. Pak mijn commentaar maar met een korrel zout, maar ik moest het even kwijt.

In zijn log vraagt Sven zich af of zijn afwijzende standpunt tegenover community-sites gegrond is of niet.
De lezer mag hem van het tegendeel overtuigen, als hij daar zin in heeft.
Althans, dat is mijn interpretatie van zijn laatste zinnetje in zijn post.

In mijn reactie zeg ik dat hij geen moeite moet doen om zich te laten overtuigen omdat een mening hierover afhankelijk is van persoon tot persoon.

En dat is waar De Fro zich een beetje aan lijkt te storen.
Hij (voor het gemak maak ik De Fro mannelijk) heeft het blijkbaar moeilijk met het feit dat ik iets te vaak gebruik maak van de stelling dat iets persoonlijk is en iedereen een eigen mening heeft.
Mijn reacties zijn volgens hem dikwijls van die aard.
(ik ben blij dat hij enige consequentie opmerkt in mijn replieken, ik stond daar niet echt bij stil)

Hij heeft ergens wel een punt.
In dit geval lijkt het inderdaad alsof ik me hoofdschuddend afvraag waar Sven zich toch allemaal druk in maakt. Ik lijk te denken “maar jongen toch, loosen up”.

Dat is nochtans niet mijn bedoeling.
Ik wil gewoon de keerzijde van elke medaille belichten.
De meeste standpunten probeer ik zowel van de pro- als van de contrakant te bekijken.
Ik probeer begrip te hebben en me in te leven in beide, vandaar de regelmatig terugkomende stelling dat ieder mens een eigen mening heeft, waarmee ik bedoel dat ik de mening die geopperd wordt in een artikel niet eenzijdig bekijk.

Dat maakt van mij een relativerend type.
Ik durf zelfs negativiteit zodanig kapot relativeren dat er niks meer van overblijft, maar dat doe ik voornamelijk in mijn eigen leefwereld.
Dat is mijn manier om om te gaan met feiten, afvragingen, twijfels en ervaringen.
Dat is mijn manier om reacties te plaatsen bij bepaalde onderwerpen.
Het is persoonlijk.

Wat voer jij uit overdag?

In een reactie van Aïda stelde zij hetvolgende voor:

“…zou het niet ongemeen boeiend zijn om iedere blogger eens exact te horen vertellen wàt hij nu precies uitvoert op het werk en wat zijn eigen invulling is van een job (vooral met ronkende engelse titels)? Niet van: ik doe administratie, of ik doe onthaal of ik ben magazijnier, maar echt in detail…”

Yep, dat zou wel eens boeiend kunnen zijn en waarom er dan niet gewoon mee starten?
Bij deze.

Ik heb de opleiding Publiciteit/Grafiek genoten maar heb daar professioneel nooit iets mee gedaan.
Thuis tekende ik wel eens wat, zo tussendoor, er hangt 1 grote potloodtekening in mijn living te prijken, maar meer dan dat heeft mijn “artistieke” opleiding niet opgebracht.

Toen ik in die richting afstudeerde was de interesse daarin weggesmolten als een klontje suiker in een hete tas koffie.
Wat ik wel altijd plezant vond was schrijven (later typen) en lay-outs verzorgen.
Na een extra opleiding “bureautica” kon ik me hierin behoorlijk uit de slag trekken.

Op mijn eerste werk was ik Algemeen Administratief Bediende.
Geen ronkende titel maar wel een functie waarin ik kon groeien van een onnozel twijgje tot een robuuste volle eik.

Het was een eenmanszaak, gespecialiseerd in industriële naai-, strijk- en snijmachines, voornamelijk voor de gordijnenbranche.
Ik zorgde onder meer voor de offertes, facturatie, verzending van goederen, stockbeheer, planning technische dienst, mailings, briefwisseling, demonstratie van machines in de showroom en op beurzen,… een beetje vanalles en dus werkelijk heel plezant.
Ik ben mijn baas van toen nog steeds ontzettend dankbaar voor de kansen die hij me heeft gegeven om te mogen en kunnen groeien van een onzelfzeker en verlegen groentje tot een rijpe en assertieve werknemer.

Na een jaar of 8 nam de zaak een geheel nieuwe wending en week uit naar de Franstalige kant van het land. Voor mij een reden om een andere uitdaging te zoeken.
De neef van mijn baas werkte een paar jaar mee in de zaak. Via zijn echtgenote kreeg ik de kans om te solliciteren bij de firma waar zij al jaren manager was.
Ik schreef een sollicitatiebrief, werd uitgenodigd voor een interview en werd aangenomen.

Aan cijfers en getallen heb ik altijd een bloedhekel gehad.
Ik had daar geen interesse voor en ben er dan ook ronduit slecht in.
Wiskunde was gedurende mijn hele schooltijd hét haatvak en mijn punten waren navenant.
Het laatste jaar had ik 1 uur bedrijfsbeheer per week maar die les heb ik welgeteld 2 keer meegevolgd.
De rest van het jaar mocht ik dat lesuur in de gang doorbrengen wegens stoorzender in de klas.

Enfin, ik en cijfers, dat gaat niet samen.
En toch werk ik nu reeds 8 jaar als Junior Accountant op de financiële dienst van de Amerikaanse merkkledinggigant Tommy Hilfiger.
Jaja, val gerust achterover.
Heelder dagen ben ik nu met cijfers, getallen, formules en tabellen in de weer en ik zal je nog iets meer zeggen: ik doe dat verdomme ontzettend graag!

Had iemand mij indertijd gezegd: “Margo, jij gaat later in de boekhouding werken”, ik had die stekezot verklaard.
Maar je ziet, de wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Wat doe ik daar nu precies?
Wel, ik werk er samen met 15 collega’s, allemaal jonge mensen, tussen 19 en 41 jaar.
Aan het hoofd hebben we een vrouwelijke baas die 2 dagen per week in ons kantoor rondhost en 3 dagen per week het kantoor in Nederland leidt.

Wij “doen” de centrale boekhouding voor alle Hilfiger Stores en HQ’s in Europa.
Analytische boekhouding met een fiscal monthclosing.

Alle papierenwerk en outputs worden wekelijks met vrachten naar ons doorgesluisd en die worden dan door ons verwerkt.
Goederen in en uit, ver- en aankoopfacturen, bankstatements, VAT, budgets, afschijvingen, expense reports,… de hele reutemeteut.
Wij boeken alles in, doen de betalingen, processen, analyseren en reconciliëren de hele zooi en gieten de data properkes en overzichtelijk gestructureerd in een schedulereport, welke tijdig en dus vóór de deadline op de PC van de big bosses in the US of A moet zitten.

Elke collega heeft zo ongeveer zijn eigen land om te processen, van A tot Z.
Het is een complexe bedoening met duizenden accounts, countrycodes, divisions, costbranches en costcenters en wat-weet-ik-nog-allemaal.
Ik weet wel waarvoor al die codes staan en hoe ze te gebruiken maar van de échte boekhouding heb ik nog steeds geen bal verstand.

Tijdens mijn sollicitatie-interview zei ik dat ze de moeite niet moesten doen om mij aan een Franstalige test te onderleggen want dat ik daar toch niets van zou bakken, dat het ontbreken van mijn kennis van de Franse taal een grote struikelblok was geweest op mijn vorig werk en dat dat ook een van de redenen was dat ik daar weggegaan ben en dat ik niet bereid was om me er verder in te bekwamen via opleidingen or whatever…
Dat was duidelijk.

Reeds 8 jaar doe ik nu de financiële verwerking voor Frankrijk.
Frankrijk! Terwijl Europa uit zoveel andere landen bestaat.

Gelukkig dient iedereen de Engelse taal te kennen en te spreken, het is uiteindelijk een Amerikaans concern.
Komt mij dat goed uit zeg, pfieuw.
Documenten zijn in ’t Frans, maar dat kan ik aan, doch mailen en telefonisch converseren gebeurt in het Engels, en laat dat nu de taal zijn die ik wél goed beheers.

Ja, ik doe mijn job heel graag. En goed ook.
Blijkbaar, anders had ik mijn C4 allang gekregen.

Totaal vrijblijvend gooi ik dit stokje naar Aïda, Menck en Stef Flater

Mega windy

 

Ik kijk al eens graag naar VijfTV, of wijfTV, zo u wil, whatever.
“Leefwereld” belicht dikwijls mooie, aangrijpende, sterke, opvallende, merkwaardige doch altijd beklijvende onderwerpen.
Gisteren was het nogal…euhm…luchtig.
Het was een reportage over flatulentie.
Beter bekend als winderigheid.
Nog beter bekend als scheten laten.

U laat gemiddeld zo’n 20 scheten per dag.
Dat betekent dat u wekelijks zo’n 10 liter darmgas de lucht inblaast.
En dat met uw wellicht gewoon normale spijsvertering.

Nu zijn er blijkbaar uitzonderingen.
Mensen met een aandoening, bij voorbeeld een prikkelbare darm (BDS).
Die mensen laten zo’n 50 scheten per dag en meer.
Over deze mensen ging de reportage.

Het was medisch informatief en absoluut niet om mee te lachen.
Relaties gaan eraan kapot omdat het seksleven niet meer werkt, sommigen ontwikkelen agorafobie, anderen vallen in een isolement en durven nooit nog ergens naartoe waar andere mensen zijn…
Neen, het is echt geen lachertje.

Maar toch, ik ben meermaals serieus in de lach geschoten bij het horen van al die scheten.
Hoe begaan ik ook was met die arme stakkers, hun knallende kuchers, brommende broekbroebels en reutelende reetschuivers werkten op mijn lachspieren, ik kon er echt niks aan doen.

Ik kreeg er zowaar krampen van.

1 april

Nu heb ik u allemaal goe liggen hé!