Archief voor december, 2011
Tweeduizend en elf…we gaan dat in stijl afronden zeker? Nog efkes en we zijn er weer helemaal door, door dat jaar dat vorig jaar het volgende jaar was. Onnozel toch hoe kort zo’n jaar feitelijk is.
Aan voornemens doe ik niet dit jaar, er is niks dat ik zou willen veranderen. 2012 moet niet veel anders zijn dan 2011 geweest is: er zijn geen doden gevallen in de familie of vriendenkring, ik heb mijne C4 niet gekregen, mijn lief en ik zijn nog steeds gelukkig met elkaar, mijn nieuwe stekje is een droom om in te wonen, smurf is een gezonde puber en doet het super op zijn nieuwe school, … Yepz, alles is vlotjes verlopen de voorbije 360-en-oneffen dagen.
Vorig jaar had ik wel een paar voornemens gepland. Benieuwd wat daar van in huis gekomen is?
Ik zou verhuizen: done.
Ik zou weer beginnen tekenen en schilderen: fail.
Ik zou mijn rijstijl aanpassen volgens de verkeersborden en -reglementen teneinde geen boetes meer te krijgen: fail.
Ik zou proberen om overal op tijd te komen: fail.
Ik zou afvallen: done.
2 op 5. Yeah well, ik ben nooit goed geweest in goeie voornemens.
Verder heb ik niets meer te melden dit jaar, vrees ik. Het enige wat ik nog wil doen ik jullie allemaal een prettig uiteinde wensen.
Feest ze!
En moest het mij niet meer lukken om nog te bloggen: alvast een lekker uiteinde gewenst!
Het verbaasde me dat mijn lief op een dag polste naar mijn plannen voor het weekend van mijn verjaardag. Hij liet me ook min of meer beloven dat ik dat weekend vrij zou houden. Die vraag van hem deed mij lichtjes vermoeden dat hij iets van plan was. Denk ervan wat je wilt maar ik vond dat een prettige gewaarwording want ik hou wel van een verrassinkje op z’n tijd.
Mijn verbazing had vooral te maken met het feit dat ik niet had gedacht dat mijn lief iets gearrangeerd zou hebben, want een tijd geleden vroeg hij me nog _zo tussen de soep en de patatten_ of ik het goed vond dat we voor mijne verjaardag iets zouden gaan eten. Meer dan een gezellige candlelight diner had ik dan ook niet verwacht.
Met kriebeltjes in de buik gaf ik me over aan mijn anders toch wel onbedwingbare nieuwsgierigheid. Het enige dat ik wist was dat ik niks speciaals moest doen, ik moest alleen zorgen dat ik mijn tandenborstel en een slipje bijhad.
En alzo kwam het dat mijn lief me zaterdagmiddag ontvoerde. Mijn nieuwsgierigheid werd niet al te lang op de proef gesteld want de GPS moest worden ingesteld. Hij kon dan ook niet anders dan prijsgeven welke richting we uit zouden gaan. Bestemming: La Roche. Yes yes, me do like!
Mijn lief was geweldig in z’n nopjes omdat het KMI sneeuw had voorspeld in d’Ardennen. We zijn allebei fan van open vriesweer en winterse natuurpracht. Een landschap dat bedolven ligt onder een donzig wit sneeuwtapijt…goh man, dat hééft echt iets.
Na een kleine 2 uur bollen kwamen we op onze bestemming aan, de rest laat ik aan uw verbeelding over…
La Roche en Ardenne
Bed & Breakfast Le Marronnier
Onze kamer “Klimt”, genoemd naar de schilder Gustav Klimt
De oergezellige brunch room
Kerstmarkt in Durbuy
Kerstfeestgedruis
Geplaatst op: 20 december 2011 door margogogo in Feestdagen, Het leven zoals het is: realiteit.Eerst en vooral, allemaal nen dikke merci voor jullie lieve wenschen. De verjaardagsperikelen zijn gepasseerd, we kunnen er weer een jaartje tegen.
Hoe het was op de X-masParty? Oh well, ’t was ok. Veel glitter and glamour en luxe en extravagantia, zoals voorspeld. Te veel voor mij, als in trop is te, maar ik ben dan ook maar een simpele duif en heb het liever sober en gezellig dan decadent en overweldigend. Ze zouden beter het fortuin dat ze aan dat decadente feestgebeuren spenderen delen door het aantal aanwezigen en dat bedrag op onze bankrekening storten. Toch? Enfin, soit.
Het event ging door in De Beurs van Berlage in Amsterdam, een superlocatie voor zo’n groot evenement. En groot was het, want ik heb me lichtjes vergist in het aantal gasten: het waren er geen 500 maar 1250. Duizendtweehonderdvijftig man, die allemaal aan grote tafels gezeten werden bediend van een driegangen diner met aangepaste wijnen. Niet te vatten hoeveel personeel er daar met borden en flessen liep te zeulen, man man man. Maar het was af, dat is een feit. Het eten was superlekker, de bediening liep vlot en doordacht, echt professioneel. Een dikke chapeau voor het enorme werk van de koks en de vlotte samenwerking van het zaalpersoneel!
Na de feestdis brak het Moment Suprême aan waar iedereen ieder jaar met spanning naar uitkijkt: de speech van Big Boss en vooral de bekendmaking van “the Christmasgift” . Op dat vlak worden we elk jaar enorm verwend, en ik kan niet ontkennen dat ik daar ook wel ieder jaar benieuwd naar ben. Na al een iPod Mini, een DVD-speler, een Motorola GSM, een Trivoli Audio radio, een weekendje New-York, een iPod Touch en een Bose sounddock in ontvangst te hebben mogen nemen in de vorige jaren, wordt een mens al eens curieus naar het volgende presentje van de firma, jawel. Hoor mij nu toch eens uitpakken, zeg, straks word ik nog een dikke nek zoals het er bol van staat bij ons in de firma. Aaarrgghhh! Tja, ik kan er ook niks aan doen dat men vindt dat ik erbij hoor, ook al voel ik mezelf absoluut niet thuis in dat opgeblonken wereldje van snobs en modepoppen. Maar ik begin er mijn 12de jaar en ga er vanuit dat ik ook wel mijn bijdrage lever tot het gigantische succes van de firma.
Enfin, het begon zo: “and of course we have again a little present for each and every one of you, to thank you all for all your hard work and blablabla…so if you want to know what we have in store for you, think Steve Jobs”, gilde meneer de CEO. Ik moest al eens denken waar ik die naam nog al eens gehoord had. Steve Jobs…Steve…Jobs…euh…is dat diene van Pixar, van die animatiefilms? Of nee, da’s diene mens van Apple die onlangs gestorven is, hij was all over het nieuws. Ja, die is het, en nog voordat ik verder kon redeneren schreeuwde de CEO: “and think iPad2! ” wat werd onthaald met een staande ovatie en een oorverdovende explosie van enthousiast applaus, teweeggebracht door 2500 op elkaar kletsende handjes. Eat that, Regi! Mwoeha!
Nen iPad dus, juijjjj, zoiets had ik nog niet :-)
“we meant to book The Black Eyed Peas this year but they ask one million dollar for a gig like this, which is a little too far fetched, even for us. So we have chosen for a very nice alternative: may I present to you, the one and only “Earth, Wind & Fire“! O die. Een Amerikaanse soulband die zijn beste tijd gehad heeft in de jaren ’70. Een paar van hun hits klonken me bekend in de oren maar ’t is toch echt mijn ding niet wat die senioren doen met percussie, blazers, kalimba, bas en vanalles. Nope, it surely is not my kind of music, maar goed, ze waren daar, en ik was daar ook, dus ik ging in de grote hall aan de toog hangen en buiten sigaretten roken. Ook fun. Ondankbaar wicht dat ik ben, ik weet het.
Na het optreden ging de grote zaal dicht en gingen kleinere sluizen open. Letterlijk. Diverse deuren werden opengezet en de massa verdeelde zich over verschillende zalen waarin telkens een ander muziekgenre en een andere sfeer hing.
Ik liet de boel aan mij voorbijgaan, ik had genoeg gedreun door mijn overgevoelige oortjes geramd gekregen.Cela suffit, merci beaucoup thank you very much. Samen met een collega stapten we de taxi en zochten dicht bij het hotel waar we overnachtten nog een rustige kroeg op voor een slaapmutsje.
De vorige jaren heb ik nochtans altijd tot in de vroege uurtjes meegedanst, -gezopen en -gefeest, doch dit jaar kon ik er mezelf niet toe bewegen om me te amuseren in die massa en dat lawaai. Ik was content dat ik vroeg in mijn warme hotelbedje lag (rond 1 uur) en dat ik ’s anderendaags om 8 uur met een frisse uitgeslapen kop aan de ontbijttafel zat.
Time flies when you’re having fun. Het is pas sinds 13/12/1968 geleden dat ik het levenslicht zag en kijk, ik tikte gisteren begot al 43 jaren op mijn teller. Nog 7 en ik besta een halve eeuw, seg!
Voor de 12de keer op rij zal ik mijn verjaardag vieren in Amsterdam. En ik gok dat het weer een decadente bedoening zal worden want die party’s bij onze noorderburen zijn er altijd zwaar over. Niet dat het voor mij niet een beetje minder mag, in tegendeel, maar goed, ik neem het zoals het komt. Een gekregen paard mag je immers niet in de bek kijken, right? Het is dan ook een tractatie van de firma waar ik werk. Ik hoef die boel niet zelf te organiseren, zijt ge zot? Dat doet het evenemententeam in mijn plaats, die hebben daar verstand van en hebben daarvoor ook een budget ter beschikking, die ik in mijn ganse leven zelfs niet bijeengewerkt kan krijgen. Ook niet met overuren.
Het enige waar ik zelf moet voor zorgen is dat ik aanwezig ben en me houd aan de dresscode (Black Chique). Voor de rest moet ik gewoon meedraaien met de rest van de meute.
Het is dus eigenlijk feitelijk in feite het jaarlijkse personeelsfeestje, als het ware. Als alles meezit komen er ongeveer bij benadering zo’n 500 gasten, die met auto’s, taxi’s, treinen en vliegtuigen vanuit alle hoeken van Europa zullen komen afgereisd. Logement op hotel en ontbijt inclusief.
Oh yeah, ik kan me al inbeelden hoe de avond zal verlopen, ik zie het helemaal voor me. Eerst receptie met cocktails en hapjes, gevolgd door een driegangen diner met aangepaste wijnen, koffie en dessert. Na de feestdis sluizen we dan met z’n allen door naar The Place To Party, alwaar het echte feestgebeuren van start zal gaan, doch pas nadat de CEO _of hoe noemt zo’n hoge piet in een groot bedrijf_ eerst een drie uur durende speach zal hebben afgestoken die hij zal beëindigen met de aankondiging van 1 of andere Amerikaanse band (vorig jaar waren dat The Baseballs) die de muzikale ambiance op gang zal trekken.
Dan pas is het PARTY. Party, met capital P A R T en Y. Voor de meesten toch, want eigenlijk voel ik me niet zo comfortabel tussen zo’n grote massa opgedirkte mensen. En doorgaans is de muziek er ook niet echt my cup of tea, wat zoveel betekent als dat ik mijn lijf enkel mits enige glaasjes alcoholhoudend vocht een klein beetje in beweging kan krijgen. Fingers crossed dan maar, dat het weer dezelfde DJ’s zijn van vorig jaar. Toen was het echt wel wreed listenable music (met Depeche Mode als mijn persoonlijk hoogtepunt).
Enfin, morgen is het zo ver. Eerst nog werken (nuja) op kantoor en ’s middags trekken we dan met z’n allen over de grens voor de X-MasParty. Enerzijds kijk ik er naar uit, doch anderzijds zit er een mindere kant aan die medaille want de dag nadien kunnen we niet uitslapen. We moeten ’s ochtends na het ontbijt _en de nodige Dafalgans_ terug naar kantoor in België alwaar we verplicht zijn de werkdag aan te vatten en half stervend uit te zitten tot 17u30. Dan pas is het weekend en kunnen we uitslapen. Mijn collega’s althans, niet ik. Ik word namelijk zaterdagochtend voor een gans weekend ontvoerd door mijn lief, die voor mijn verjaardag ook nog een verrassing in petto heeft.
Via via vernam ik dat een jong koppeltje uit Zottegem twee meisjes wilden afstaan voor adoptie. Ik heb nog wel wat moederliefde over in mijn lijf en achtte me wel in staat om de zorg voor die 2 kleintjes op mij te kunnen nemen.
Samen met smurf gaan we de twee zusjes een warme thuis bieden en ze omringen met alle liefde en tederheid die ze verdienen.
Amper acht weken oud zijn ze, de schatjes Zorro en pistache:
Onderweg van school naar huis staan we voor het rode licht. Voor het groene zou belachelijk zijn.
Er passeert een lijnbus in 2 delen, zo enen waarvan de splitsing gemaakt is van caoutchouc botten.
Vraagt smurf: “hoe noemt dat soort bus nu weeral, mam?”
“Een accordeaonbus”, zeg ik in alle wijs- en waarheid.
Zegt em droog: “daar zal SABAM ook wel weer geld voor vragen zeker?”
Juijj, het sneeuwt! Allez, hier op WordPress dan toch. Zou de kerstperiode in aantocht zijn? Mijn favoriete periode van het jaar, trouwens, de kerst en eindejaar, en winter. Lekker koud en frisjes, dat heb ik graag.
Maar we gaan hier geen weerpraatje houden, ik wou het hebben over geheel iets anders.
The voice van Vlaanderen. Een nieuwe talentenjachtprogramma op VTM. Wie van jullie kijkt daar ook naar op vrijdag avond?
Wel, ik ben fan van dat format. Eindelijk eens geen uitlach-TV waar naïeve idioten zichzelf te kakken komen zetten voor heel Vlaanderen, zoals dat gebeurt in Idool of X-factor. Geen goedkope show _met een hoog Jambers- en Afrit-9 gehalte_ op de kap van triestige zieligaards die van zichzelf denken dat ze een aangeboren zangtalent bezitten, maar eigenlijk gewoon maar met veel goesting en overgave valse noten uitbraken.
Nee, The Voice is anders. Beter, van een hoger niveau. Hier worden enkel echte getalenteerde zangers en zangeressen voorgesteld, de ene uiteraard wat beter dan de andere, maar er zit vooralsnog geen enkele tussen die er echt niks van bakt. Het is in deze talentenjacht niet de bedoeling dat men zich in de huiskamer overgeeft aan plaatsvervangende schaamte. De mensen die hier hun ding komen doen, die kunnen het. Die hebben talent.
Nu, het format op zich is zo sterk omdat er niet naar het uiterlijke gekeken wordt, of toch niet meteen. De jury, bestaande uit Jasper (Arid), Alex (Hooverphonic), Natalia en Koen (Clouseau) zitten met hun rug naar de kandidaten die 1 voor 1 hun ding mogen komen doen. De jury kan dus enkel 100% afgaan op de stem, en niet op hun looks.
Wanneer de stem hen ligt kunnen ze op een knop knallen en draait de stoel waarin ze zitten zodat ze de performer recht in de ogen kunnen kijken. Wanneer er meer dan 1 van de vier coaches op de “I want you”-knop klopt dan mag de kandidaat zelf kiezen onder wiens vleugels ze zich willen bevinden. Op die manier zal elke coach 16 kandidaten in z’n team verzamelen met wie ze verder aan de slag zullen gaan.
Er zal uiteindelijk maar 1 kandidaat de eindmeet halen. Die zal, vermoed ik, afvalracegewijs, als enige overblijven en zal de mogelijkheid en de middelen krijgen om het iets verder te schoppen in de muziekwereld.
Een heel sterk format dus, om van te genieten op vrijdagavond.
Ik ben fan. En u?
Tussen ons gezegd en gezwegen 