20. Een song die ik beluister als ik kwaad ben

(waarschijnlijk ga ik er morgen niet toe komen om te bloggen, vandaar deze van morgen vandaag al)

Dit wordt er eentje die smurf pas onlangs heeft leren kennen, via een of andere game op zijne playstation.

Hij draait dat hier al een paar weken constant op Jij Buis, geweldig kei-luid, zoals het hoort.

Zoals het hoort, ja, want dit nummer moét op maximum volume staan om het volledig tot zijn recht te laten komen.

Ik word tegenwoordig niet meer kwaad, maar indertijd, toen ik nog kwaad werd, draaide ik deze song vollenbak.

SOUND UP!

Advertentie

19. Een song uit mijn favoriete CD

Mijn meest favoriete CD aller tijden is zonder enige twijfel “Automatic for the people” van R.E.M. !

18. Een song die ik graag wat meer zou horen op de radio

Wat ik nooit hoor op de radio is deze dijk van een nummer:

(er zullen er niet te veel zijn die deze kennen)

17. Een song die ik veel hoor op de radio

Dit hoor ik te dikwijls naar mijn goesting. Milow is nochtans niet meteen muziek waarvan ik huiver, maar ’t is er qua frequentie op de luisterbuis dik over. Het was al afgezaagd nog voordat het goed en wel in de rekken lag.

Hij zingt ‘you and me’ maar hij mag het allang zonder mij doen.

16. Een song die ik vroeger ok vond maar nu niet meer

Ooit, in een heel ver verleden, was ik voor een heel ander genre muziek dan nu. Dat moet begonnen zijn toen ik een jaar of 8 was, want ik herinner me dat we toen naar ons nieuw huis verhuisden en dat mijn broer daar meteen zijn kamermuren volplakte met posters van zijn ‘idolen’.

Behalve met posters hing hij ook zijn muren en plafond vol gekleurde lichten, die meebeefden met de muziek die hij draaide. CD’s bestonden toen nog niet, wij trokken onze plan met muziekcassettes en vinylplaten in single- en LP-formaat.

Mijn ouders waren absoluut niét voor dat genre muziek. Natuurlijk niet, zo was dat in die tijd. De generatie van onze ouders móchten de muzieksmaak van hun kinderen niet goed vinden, dat was een ongeschreven wet.

En wij trokken ons dat aan.

Not.

Zwaar geïnspireerd door mijn broer eigende ik mij ook die muzikale voorkeur toe. Vrijwel dagelijks hokten we samen op zijn kamer, de deur toe en de volumeknop open. Uit de boxen knalden AC/DC, Saxon, Accept, Iron Maiden, Judas Priest, Black Sabbath, Deep Purple en wie was’t daar nog allemaal, en ik was fan. En stoer en al.

Mijn broer zit nog steeds in dat hard-rock/heavy metal tijdperk, doch niet meer exclusief. Ook al is hij drummer bij een hard-rock band (Albion), er zijn vrij veel verschillende genres die hij wel te pruimen vindt nu.

Bij mij is dat heavyhardmetalrockgedoe wél zo goed als helemaal verdwenen. Ik kan wel nog een pak van die harde loeiers meebrullen en ik zal nog wel eens een poging doen om te headbangen als ik een nummer van toen hoor, maar verder dan dat gaat het niet meer.

Mijn muzieksmaak werd door de jaren heen beïnvloed door schoolkameraden en vriendjes uit de buurt, wat ertoe leidde dat ik meerdere soorten muziek leerde kennen en goed ging vinden. Na de schoolperiode veranderde mijn muzieksmaak dan weer door invloed van nieuwe buren en vrienden uit de jeugdbeweging om uiteindelijk mijn echte draai te vinden in new-wave en soft rock.

Er is eigenlijk geen nummer uit mijn hard-rock periode dat ik nu zo slecht vind dat ik het onder dit thema zou plaatsen. Ik heb er wel eentje die ik indertijd goed vond maar dat ik nu echt echt écht niet meer kan horen:

15. Een song die mij beschrijft

Mwoeha, dees is een goei.

14. Een song die niemand van mij zou verwachten

Ik zit hier bij mijn lief te bloggen nu, dus ‘k ga het kort houden. Niet dat hij er iets op tegen heeft, in tegendeel, maar dat is hier een azerty-klavier en ik ben dat niet gewoon. Ik doe er nu zeker nog eens zo lang over _en ’t duurt anders al degoutant lang_ , gewoon omdat er een paar toetsen anders staan dan op een qwerty-klavier, en ik daardoor de meeste getypte letters en tekens telkens moet deleten en corrigeren.  Serieus, ge moet mij hier bezig zien met mijn 2 fuck-you vingers op dat toetsenbord, terwijl ik normaal mijn complete uitzet aan vingers gebruik.

Enfin, in plaats van te zagen zou ik mij hier beter een beetje reppen.

Net zoals bij het vorige thema zijn er heel veel liedjes die ik graag hoor, waarvan niemand dat zou verwachten. Ik zal het deze keer bij onze taalgenoten houden, kwestie van er een beetje een lijn in te steken.

Clouseau heeft er een paar die ik heel goed vind, bijvoorbeeld (al zou dat kunnen te maken hebben met het feit dat mijn zus zaliger ooit verkeerd heeft met de toenmalige gitarist).  Stan Van Samang hoor ik ook graag bezig. En Stef Bos, Marco Borsato, Boudewijn De Groot ( ‘Testament’ vind ik een dijk van een kleinkunstliedje!), Frank Boeijen, Het Goede Doel, Doe Maar, André Hazes, … en zo kan ik wel nog een tijdje doorgaan.

Ooooh, eentje waar ik vroeger zot van was mag ik jullie niet onthouden: deze!

Vlaamse en Nederlandse deuntjes zijn niet meteen aan mijn muzieksmaak te linken, denk ik.  Als je mijn CD-rekje bekijkt vind je daar in ieder geval weinig aanwijzing toe.  Het nummer dat ik hier ga plaatsen is er eentje die ik ongelooflijk mooi vind en die ik dan ook regelmatig door mijn boxen laat schallen:

13. Een foute song die ik stiekem graag hoor

Dit thema is fantastisch! Er zijn enorm veel foute liedjes die ik eigenlijk _zonder het luidop te durven zeggen_ wel graag hoor.

 “Hélène” van Roch Voisine bijvoorbeeld, heb ik altijd een prachtig nummer gevonden.

of“Give me back my love” van Maywood, da’s toch wel serieus fout, en toch vind ik het een pareltje :-)

Of wat denk je van ‘Just around the corner” van Cock Robin…

En zo zijn er nog veel. Ik krijg die hier echt niet in een lijst gegoten want ook bijna het ganse kleverige oeuvre van de getormenteerde André Hazes zou erin staan :-)

Ik zal er toch maar eentje plaatsen waarvan ik niet helemaal door de grond zink van schaamte:

12. Een song (van een band) waar ik een hekel aan heb

Het is zonde van mijn tijd en nog meer zonde voor de plaats dat het inneemt op mijn maagdelijke ende onbezoedelde blog, maar ik heb me tot deze challenge geëngageerd, dus moet het maar.

Behalve alle moordenaars, pedofielen, verkrachters en neem bij uitbreiding ineens maar al het uitschot in ’t algemeen, is er 1 creatuur die ik AB-SO-LUUT niet kan uitstaan.

Hij ziet er niet uit, maakt zichzelf 24/7 belachelijk zonder het te beseffen, is te dom om te helpen donderen, slaagt er niet in om 1 klein zinnetje foutloos aan elkaar te hakkelen omdat hij maar 5 woordjes kent en bovendien is hij er vast van overtuigd dat de evenaar dwars door zijn gat loopt.
En alsof dat nog niet genoeg is maakt hij nog iets dat hij zelf muziek durf noemen. Het léf!

Ik krijg een acute aanval van spastische migraine zodra die obscure mens met zijn dwaze smoel op het scherm komt. En als hij daarbij dan nog eens zijn bek opentrekt, dan is het al helemaal om suïcidaal van te worden!
De dag dat hij met heel zijn hebben en houden voorgoed uit beeld verdwijnt, geef ik een vat! Twee!
Het heeft gewoonweg geen naam hoe onuitstaanbaar ik hem vind.

Ik snap werkelijk niet dat normale mensen hem graag bezig zien en horen, nochtans trekt die zeveraar bomvolle zalen. Zwaar dementerende 100-plussers, blinden en gehoorgestoorden, neem ik aan.

Het alom gebruikte argument van ‘ja maar hij doét het toch maar en verdient er dikke centen mee’ vind ik zo mogelijk nog pathetischer, so please, bespaar me dat soort gelul in mijn reactieluik.

O gruwel.

Voor wie nog moest twijfelen aan zijn ondermaats IQ en hoog clowngehalte:

Doe de mensheid een plezier en STOPTERMEE!

Nog niet overtuigd?

En nu?

11. Een song van mijn favoriete band

“Een favoriet” kan er in wezen maar 1 zijn, maar dat vind ik qua hoeveelheid nogal beperkt. 1 is maar eentje meer als geen, wat bijna nul is. ‘t Is bijna de moeite niet.

Maar goed, laat ik eerst heel even terug in de tijd gaan, naar de periode dat ik hevige fan was van Howard Jones. Als kind was ik tot over mijn oren verliefd op die gast… (ga dat verhaal hier maar eens lezen als het je interesseert, ik heb geen goesting om dat allemaal te herhalen)

Terug naar het heden dan. Eén van mijn favoriete bands aller tijden is Depeche Mode, die gaan al mee sinds mijn jeugd en nog steeds, als ik een song van hen hoor, gebeurt er iets met mijn lijf. Ik weet niet wat dat precies is, een soort opwinding, gok ik. Het voelt in ieder geval zalig aan.
Ok, het ene nummer is al wat beter dan het andere maar daarover gaan we geen mieren beginnen neuken want mochten alle nummers goed zijn dan waren ze perfect, en naar mijn weten bestaat perfectie niet.

Mijn lijf reageert ook redelijk heftig bij het horen van een song van onder andere The Smiths, The Cure en Suede.
Als ik die hoor gaat ook al het haar op mijn lichaam, dat nog niet is afgeschoren, rechtstaan. Het is alsof mijn brein een shot serotonine krijgt. Ik kan daar zo geweldig van in mijn nopjes zijn dat ik de drang voel om er een gezegde voor te verzinnen: “het is als een engeltje dat in mijn oor pist”.

Suede zag ik trouwens in november vorig jaar nog live aan het werk en eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik dat concert nog een heel stuk beter vond dan dat van Depeche Mode, waarvan ik eerder in ‘t sportpalaas getuige was.
Noot aan Brett Anderson: gij kunt mij krijgen!
Noot aan mijn lief: bij manier van spreken, schat.

Omdat Depeche Mode de revue al gepasseerd is en The Smiths en The Cure wellicht nog zullen volgen, kies ik toch eentje van Suede:

10. Een song waarvan ik in slaap val

Een ware rustgever in de muziekindustrie is Enya. Wie slaapproblemen heeft moet maar eens luisteren naar Waterfall of  Only Time .

Maar er gaat niets boven de wondermooie muziek van de natuur.  The sound of real nature maakt mij helemaal zen. Regen tegen het raam of tegen het zeil van de tent waarin ik lig, hevige wind, een onweer, donder en bliksem, het bulderende geluid van een waterval of het knetteren van een haard- of kampvuur….I love it!

Alle vormen van stormy weather maken mij uitermate rustig.

Mother Nature is de enige die erin slaagt om mijn hele zijn van alle prikkels te ontdoen:

9. Een song waar ik graag op dans

Wie denkt dat ik hier een knaller van een dansplaat ga plaatsen zal ik al maar meteen teleurstellen. Ik kan staan bewegen op alle soorten muziek, van kinderliedjes tot death-metal, maar daar ga ik het niet over hebben.

Vroeger, toen de dieren nog spraken en roken nog gezond was, durfde ik wel eens ‘den boogie’ te dansen met een kameraad, al was dat vooral onnozel doen om uiteindelijk van uw melk de grond op te stuiken van al dat draaien en zwieren. Ook daar wil ik het niet over hebben.

Waar ik het wel wil over hebben is het enige wat ik qua dansen goed kan en ook ontzettend graag doe: slowen.  Pas op, vraag me niet ten dans op een houterige tegelplakker want dat is niet mijn ding. Na 30 seconden vliegt mijn heup uit de kom van altijd datzelfde pasje; vooruit-achteruit, vooruit-achteruit, vooruit-achteruit, … boring!

Op 1 tegel staan kleven met z’n 2 is ideaal voor pubers die zich op een sociaal aanvaardbare manier eens heel dicht tegen elkaar aan willen schurken. Een Engels schrijver omschrijft dat soort slowen als ‘crushdancing’ en voegt er vrij treffend aan toe: “crushdancing is a vertical expression of a horizontal desire”.

Dat is dus niet het slowen dat ik bedoel. Niet.

Nee, geef mij een goed up-tempo nummer, en ik ben volledig de uwe. Het moet vooral vooruit gaan. Er kan maar beter genoeg ruimte vrij zijn rond ons want met 1 tegel zullen we niet toekomen.

Ik vraag me eigenlijk af of dat dan nog slowen is als dat zo snel gaat. Een ‘rappe slow’ dan? Dat klinkt dan weer behoorlijk tegenstrijdig. Maar hoe moet ik het dan uitleggen? Iemand?

Gezien ik niet kan demonstreren wat ik bedoel, lijkt het me beter om meteen over te gaan op muziek. Een heerlijk up-tempo slow nummer waar ik heel graag op slowdans is deze. 

Toch verkies ik een echte klassieker:

Mag ik deze dans van u?

8. Een song waarvan ik de tekst vanbuiten ken

Geloof het of niet, ik ken honderden liedjesteksten vanbuiten. Ik verschiet er bij wijlen zelfs van als ik weer eens een liedje van begin tot eind sta mee te brullen.
Er zijn zelfs zoveel Vlaamsche en Nederlandsche schlagers die ik zelf niet graag hoor en toch helemaal van buiten ken, dat ik mijn eigen dan afvraag; vanwaar, hoe en vooral why the hell ken ik die tekst??

Dat mijn brein over een ingewikkelde bekabeling beschikt, dat is geen nieuws meer, maar zou ik daar naast ook nog een aparte kwab hebben zitten die songteksten opzuigt gelijk een spons?
Of ben ik gewoon zo f#cked-up in the head dat die teksten vanzelf in mijn kop sluipen zonder dat ik het doorheb? Ne mens zou zich van minder vragen beginnen stellen op den duur.
Moet ik me ongerust beginnen maken?

Ach nee, waarom zou ik. Eigenlijk is het plezant om veel teksten te kennen. Je mag me altijd meenemen naar een muziekquiz, ik ben daar redelijk sterk in. Geef mij 3 noten van een intro en ik zeg je welk nummer het is. Tenzij het een intro betreft van een song die ik niet ken, dan zal ik logischerwijs moeten passen.

Enfin ende soit. Er zijn dus eigenlijk feitelijk in feite met ganse vrachten songs die ik hier zou kunnen plaatsen omdat ik ze by heart ken –ik kan u misschien beter meteen doorverwijzen naar Youtube, haha-ohlala-wat-zijn-we-weer-grappig-vandaag- , maar ik zal er speciaal voor jullie een heel schoon liedeken uitkiezen, eentje dat ik nooit beu word. Of toch nog niet in de eerstkomende 50 jaar.
Wedden voor een pint dat ieder levend mens met normale voelsprieten op ‘t einde van het nummer retorisch zal zeggen: ‘willen we dat niet allemaal?’

En om mijn stelling kracht bij te zetten: de lyrics in ‘t Vloms:

Ik wil iemand om de rest van mijn leven mee te delen
Iemand met wie ik van gedachten kan wisselen,
die mijn intiemste zielenroerselen kent en me troost en steunt.
Op mijn beurt zal ik er ook altijd voor hem zijn, hij zal altijd op mij kunnen rekenen.

Ik wil iemand die bereid is om te luisteren als ik eens wil praten over onze wereld of over het leven in het algemeen.
Misschien vindt hij mijn kijk op de dingen verkeerd, of misschien zelfs een beetje pervers,
toch zal hij mijn manier van denken niet gauw beinvloeden of willen veranderen.
Hij zou mij begrijpen, ook al is hij het vaak met mij oneens.

Hij zou vol overgave voor me zorgen, met elke gedachte en met elke ademteug.
Hij zou me de dingen in een ander licht laten zien, zodat ik alles waar ik normaal een hekel aan heb, bijna leuk ga vinden.

Niet dat ik me wil laten vastklemmen in zijn touwen – daar probeer ik zo ver mogelijk van weg te blijven- maar toch,
als ik ga slapen zou ik graag iemand willen die z’n armen om me heen slaat en me teder in slaap kust

[Tekst (‘he’ of ‘she’) zelf aan te passen navenant geslacht en geaardheid]

I want somebody to share, share the rest of my life
Share my innermost thoughts, know my intimate details
Someone who’ll stand by my side and give me support
and in return he’ll get my support
He will listen to me when I want to speak
About the world we live in and life in general
Though my views may be wrong, they may even be perverted
He’ll hear me out and won’t easily be converted to my way of thinking
In fact he’ll often disagree
But at the end of it all he will understand me

I want somebody who cares for me passionately
With every thought and with every breath
Someone who’ll help me see things in a different light
All the things I detest I will almost like

I don’t want to be tied to anyone’s strings
I’m carefully trying to steer clear of those things
But when I’m asleep I want somebody
who will put his arms around me and kiss me tenderly…

7. Een song die mij aan een gebeurtenis herinnert

En dan is het nu tijd voor een heel onnozel liedje!

Deze idiote deun is voor velen misschien zomers en plezant, ik daarentegen vind het vooral irritant, het lijkt wel alsof hun plaat blijft hangen.

Enfin, ja, het was het eerste wat mij te binnen schoot dus waarom nog verder zoeken als je meteen een ingeving hebt, toch?

We schrijven zomer 2001 – smurf was toen een dreumes van 2,5 – en deden van All-In in een hotel in Cambrills, Spanje.

Op een avond was het aan het hotel een kinder-disco-avond waarbij alle kindjes mochten meedansen op het podium. Smurf, ons anders zo wild konijn, hing geweldig de verlegenscheet uit en bleef de ganse avond aan mijn rokken hangen.

Maar dan, plots, ineens,  _spannend, hé_ , zo op een gegeven moment zetten ze daar de polonaise in -je kent die wel, die dans waarbij iedereen in een sliert aan elkaar hangt en de smurf trekt zich van ons los en haakt in bij de rest van de sliert. Hij zette zijn handjes in de zij van zijn voorganger, en weg was hij.

Het ganse liedje heeft hij meegedrenteld met die mensenslang. Wij stonden erbij en keken ernaar. En we zagen dat het goed was. Ik herinner me de vertedering waarmee ik hem gadesloeg. Dat kleine ventje tussen die meute…

Smurf is nu 12 en ik heb een donkerbruin vermoeden dat hij nu niet meer zou inhaken mocht hem deze situatie nog eens voordoen. Efkes testen, ik ga de polonaise hier op gang trekken…

Ambiaaaaaance!

Volgende: Een song waarvan ik de tekst vanbuiten ken

6. Een song die mij aan een plaats herinnert

Dit is er eentje die me terugkaatst naar mijn prille jeugd. Ik was net geen 14 toen een vriendin -die 2 jaar ouder was- me op een zondag mee nam naar een TD. Een T-dansant zoals je die nu niet meer vindt.

Mijn ouders had ik verteld dat ik ging spelen bij een vriendinnetje uit de buurt, wisten zij veel dat ik ging fuiven. Ze zijn het gelukkig nooit te weten gekomen.

Mijn vriendin en ik dus met de velo naar Erpe-Mere, naar een zaaltje dat de ‘Zanzibar’ noemde. Dat zaaltje bestaat intussen allang niet meer, wat al eens meer voorvalt in 2011 met zaaltjes die in 1982 nog bruisten van ambiance.

Ze speelden daar geweldig goeie muziek, ik denk zelfs dat ik daar de smaak van rock-pop en new-wave te pakken heb gekregen.

Ik kies dit nummer omdat het de allereerste song was die ik hoorde toen ik die bewuste zondag voor het eerst de Zanzibar binnenstapte. Ik herinner het me nog alsof het gisteren was en ’t is begot 28 jaar geleden.

Op muzikaal gebied ging er toen een nieuwe wereld voor mij open.

Nu, zoveel jaren later, herinnert het nummer me nog steeds aan die fuifzaal:

Volgende: Een song die me aan een bepaalde gebeurtenis herinnert