Politie, uw vriend

Echte rotzakken* zijn jullie, gediplomeerde windbuilen, kloothommels en vooral je reinste mensenkloters van het zuiverste ras*! Is dat jullie talent, om aan de kant van ‘t straat urenlang op uw duizendste gemaksken alle gazetten van Vlaanderen te zitten lezen terwijl dat flitsend kloteding in uwen johnnybak de écht werkende mens op den bon te flikkeren? Get a life, you motherfucking* bastards*!

Zit er hier een boete van 50 euro in mijn bus, en waarvoor is dat, denk je? Omdat ik te rap reed. Ik reed in een straat waar ge 50km/u moogt en ze smijten mij op den bon omdat ik –en houd u nu vast-  53km/u reed.

D r i e ë n v i j f t i g onnozele tergend trage kilometertjes per uur, vlammeste miljaarde godverdomme*!

Overdreven snelheid, direct akkoord, maar dit is er dik over en meer dan een beetje onredelijk schandalig.  Waar zijn jullie feitelijk mee bezig tegenwoordig, gij se debiele hufters*! Is da werken? Ge moet boeven vangen, ontsnapte gevangenen opsporen en weer achter de tralies zwieren, ge moet pedofielen, verkrachters en moordenaars klissen, ge moet andere klootzakken pakken, dat moet ge doen, in plaats van heelder dagen de gemene windbuil uit te hangen tegen gewone brave mensen!

Voor onze veiligheid, zeg je? 53 in paats van 50 is onveilig? Smerige bandieten, bende geschifte flikken-van-mijn-kloten!

Uwen bon ligt in mijne papierbak, in 27000 stukskes vaneengetrokken. 

Dat ge’r kunt naar fluiten, dat zweer ik je!

* sorry voor mijn nogal hevig taalgebruik, ik ben een tikkeltje ambetant

Koude en regenachtige groeten

Geen nieuws is goed nieuws. Dat smurf nog niets heeft laten weten deert mij dan ook niet. Ik weet dat hij het ginder goed heeft op kamp, daar twijfel ik geen seconde aan. Anders had ik wel al een telefoontje gekregen van mijn gewezen medeleiders van de keukenploeg.

Ik weet, schrijven is voor smurf geen favoriete bezigheid, hij doet dat echt niet graag. Hij schrijft dan ook vreselijk redelijk lelijk, hij wil er liefst zo rap mogelijk vanaf zijn. Tuurlijk staat hij op daar kamp niet te springen om tussen al die leuke spelletjes door gauw efkes tijd vrij te maken maken om brieven te schrijven. Nochtans, ik had hem al een beetje ontzien door zelf de enveloppen van een adres te voorzien en er overal blanco briefpapier in te steken. Beter voorgekauwd kon hij het niet krijgen, vind ik. Maar zoals ik al zei, hij schrijft niet graag en als ik geen post van hem ontvang is dat helemaal niet erg.

Nu, je weet, mijne pa zit in Oostenrijk (ik kreeg al 2 mailtjes, hij stelt het daar supergoed, by the way). Vrijwel dagelijks ga ik hier iets verderop in de straat zijn brievenbus lichten, dat was zo afgesproken. Dus zonet rijd ik met mijn fiets naar zijn huis, open de brievenbus en wat valt eruit? Juist, een brief van smurf.

Hm. Oowkeey. Meneerke schrijft naar pepe, terwijl meneerke weet dat pepe voor minstens 3 weken weg is. Gij zijt nog nen toffen, gij, dacht ik bij mezelf.

Ik had mijne pa beloofd dat ik hem de eventuele post van smurf zou doormailen, in geval het zou gebeuren dat hij het in zijn kleine hoofd zou krijgen toch alle voorgeadresseerde enveloppen te vullen met zijn hanepootjes. Dus ik scheur die envelop open en wat ziet mijn lodderig oog?

Typisch smurf. Een kaartje om te laten weten dat hij geen tijd heeft om een kaartje te schrijven.

Ik draai het kaartje om en daar staat dit:

Klein beetje verstrooid geweest in alle haastigheid, hij heeft zich een heel klein beetje van envelop vergist.

Old pictures

Bij het terugvinden van dit kiekje tussen de oude foto’s van mijn ma zaliger schoot me zo ineens een idee te binnen. Ik dacht: wat zou het geven mocht ik van foto’s uit vervlogen tijden nu eens een thema maken en dat dan op mijn blog zwieren. Het idee stond mij aan. Mensen zien wel graag foto’s uit de oude doos, denk ik, vooral als er een verhaal achter zit.

Een verhaal zit in elk geval achter deze foto. Het is er eentje van mij en mijn broers en zus. Er zit tussen ons 4 telkens 1 jaartje verschil en werden dan ook al eens de familie Trap genoemd.

Ik ben de jongste. En de molligste, zoals je ziet. Het was van toen al duidelijk dat ik nooit een slanke ranke deerne zou worden. Heb lang complexen gehad over mijn nogal robuuste bouw en mijn aanleg om speklaagjes te kweken, maar daar heb ik me intussen bij neergelegd. Het is zo en niet anders, het heeft geen zin daar ongelukkig over te zijn. Doch dit alles geheel ter zijde, met een welgemikte knipoog.

Het echte verhaal dat hier achter zit is het feit dat 2 van hen er niet meer zijn. Mijn oudste broer Gino zou nu 43 zijn, maar hij is in 1986 verongelukt, op z’n 21ste. Mijn zus Lieve zou er nu 41 zijn, maar zij overleed in 1995, toen ze 26 was. Hoe raar het ook mag klinken, het doet echt goed om ons zo alle 4 samen nog eens op een rij te zien. Ik vind het prachtig. Wonden helen, zeggen ze, en dat is ook zo. De pijn en het verdriet van vroeger heeft plaats gemaakt voor goeie herinneringen aan allebei, welke ik voor altijd zal blijven bewaren.

Misschien lijkt dit een negatief stukje, doch dat mag je echt niet zo bekijken. Het is gewoon een foto die een stukje uit mijn leven weergeeft, een deel van mezelf, een magniefieke foto die ik mijn hele leven lang zal koesteren omdat hij zoveel meer inhoudt dan 4 kinderen op een rijtje.

 

Foto > vlnr: Patrick, ik, Lieve en Gino

Only the lonely

Het is stilletjes in huis. De alledaagsheid is stiller en nog trager dan gewoonlijk. Smurf zit ergens in de kempen van de Limburreg op kamp, en mijne pa, die meermaals per weer eens rap binnenspringt, is ook weg. Hij is vertrokken, in zijn eentje met zijn mobilhome, voor drie weken tot een maand, naar Oostenrijk, bij vrienden, op vakantie. Ge moet het maar doen als je de 70 nadert…

Een eeuw geleden, toen ik jong was, gingen we met het hele gezin meermaals op vakantie/bezoek bij onze Oostenrijkse vrienden. Het dorpje waar zij wonen noemt Eberstalzell (zie foto onder), een heel klein gezellig pittoresk dorpje met een magnifiek uitzicht, gelegen in Oberösterreich, vlakbij de stad Wels. Oostenrijk heeft eigenlijk wel een prachtige natuur, een mens zou dat vergeten. Ik wil smurf wel eens meenemen naar ginder, zodat hij er zich een beeld bij kan vormen als we onze wilde verhalen van in Oostenrijk nog eens bovenhalen.

Ik had daar een lief. Hans-Jürgen, de zoon des huizes, even oud als ik. Voor mij was hij mijn lief maar ik ben niet zeker of ik dat ook voor hem was. Ik weet geeneens meer of we ooit geknuffeld hebben, laat staan gekust. Misschien gewoon gedaan alsof, zoals in de film. Toch denk ik dat we iets meer waren dan gewoon vriendjes, er was gevoel bij, herinner ik mij. Het is zolang geleden, ik was nog een kind. In die tijd dacht ik eerlijk gezegd altijd meteen in termen van verliefdheid en zo, al vanaf het moment dat een jongen gewoon vriendelijk tegen me deed of me een beetje aandacht durfde geven. Onnozele trien, denk ik nu. Nu moet een man al van iets verder komen, wil ik in termen van verliefdheid denken. Spijtig, eigenlijk. Die kindertijd was toch een heel pak gemakkelijker, bedenk ik me ineens. Ach ja, nog een jaar of 40 wachten, dan komt die kindsheid terug, zeggen ze. Mwoeha.

De Oostenrijkers kwamen ook wel eens bij ons op vakantie natuurlijk. Mijn ouders namen hen dan mee naar een paar bezienswaardigheden en plaatsen die toch ietwat de moeite zijn voor een buitenlander: Manneke Pis, ‘t Atomium, de skone en gezellige kantklossersstad Brugge, onze Noordzee met haar duinen en leuke stranden, De Leeuw van Waterloo, de grotten van Han en weetikveel waar mijn ouders die mensen nog meer naartoe sleurden.

Als wij ginder waren gingen zij met ons ook steeds op zwier: we beklommen de Dachstein, wandelden op gigantische gletchers, zwommen in de…euh, ik ken de naam niet meer van dass Große See, we daalden af in de zoutbergen, … de uitstapjes die zij met ons maakten hadden allemaal met de natuur te maken, herinner ik mij. Ik weet nog goed dat ik veel liever naar ginder ging dan dat zij naar hier kwamen. Ik ben nu eenmaal een natuurmens, big time. Geef mij water, bergen, bos en/of veel groen en ik ben de gelukkigste en rustigste vrouw op aarde.  Leve dardennen!

Maar zoals ik zei, het is hier stilletjes in huis. Rustig, dat wel. Smurf amuseert zich te pletter, dat weet ik, en ik weet ook dat mijne pa een prachtige vakantie tegemoet gaat. Ik hoop dat hij goed ter plaatse raakt en behouden weer thuiskomt, want de weg van hier naar Oostenrijk bedraagt toch wel een kilometer of 1100. Hij zal  zaterdag in Eberstalzell aankomen, volgens zijn planning. Hij kan stoppen om te rusten of te slapen wanneer hij wil, dat is een voordeel voor hem en een hele geruststelling voor mij.

Het doet best wel raar om hem zo in zijn eentje te zien vertrekken, kan je’t geloven? Ik ken hem wel, hij is oud en wijs genoeg, die doet dat gewoon, draait zijn hand daar niet voor om, maar toch.

Wreed kaliber, onze pa. Een heel bijzonder mens.

Eberstalzell

A iejajao a iejajo

Dit heeft zich dit niet herhaald, gelukkig. Sinds zijn eerste ervaring vorig jaar ben ik al wat meer op mijn gemak, ik weet dat ook nu weer alles supergoed zal verlopen.

Zijn papa en ik hebben onze smurf deze ochtend uitgewuifd. Hij is voor de tweede keer met zijn makkers op KSA kamp vertrokken voor 10 dagen. Weer een volledig tentenkamp, in Hamont-Achel deze keer.

Vannacht kon hij de slaap moeilijk vatten, hij was 1 vat energie, zo druk en opgefokt en onrustig. Waaaaah, morgen op kamp, waaaaarh joehoepiejajeeee!

Vanmorgen was hij al gewassen en gekleed, gehuld in zijn knappe uniform, had zijn lunchpakket zelf klaargemaakt, fruit en een paar drankjes erbij, helemaal gepakt en gezakt, goedgemutst (as always), compleet klaar om te vertrekken. Twee uur op voorhand.

Ah, wat me nu net te binnen valt…dat betekent dat ik komend weekend smurfloos ben, en dus vrij ben om op zwier te gaan en leuke dingen te doen. Weet nog niet wat maar er valt wel iets uit de lucht, ik voel het aan mijn kleine teen.

Verzopen afgedropen

“Frank en Sabine, ge kunt er niks van, van voorspellen. Uw weerkaarten kloppen voor geen meter”, dacht ik nog toen ik vertrok. Het zou onweren en regenen en ander slecht weer zijn, hadden ze voorspeld. De hele dag niks van gemerkt, heb uren gezellig in T-shirt in de tuin gezeten, zonneke op mijn kop. Een flinke bries was er wel, daarin hadden ze gelijk, maar verder…heel schoon weer voor deze dag van de week.

We hadden om 19 uur afgesproken, mijn vriendin en ik. Na driekwart van een fleske witte wijn als aperitief te hebben gedegusteerd, aten we de ovenverse broccoli-quiche die ze had klaargemaakt, kwestie van een beetje een fond te leggen voor de avond die zou volgen. Na nog een uurtje acoustisch gitaarwerk en gezangen met ons twee, vertrokken we voor een avondje stappen. De eerste dag Gentse Feesten, daar wilden we bijzijn.

Eens Wetteren voorbij begon het. Kleine druppeltjes bevochtigden de voorruit. Hoe dichter bij Gent, hoe dikker de druppels. Toen we op de grote parking aan de Dampoort nog net 1 vrij plaatsje innamen was het stevig aan ‘t gieten. Verdekke, zie ons hier zitten, met enkel een langgemouwde shirt. Gelukkig liggen er altijd 2 paraplu’s in mijn auto. En een lange regenjas. Met elk een paraplu boven ons hoofd stapten we richting centrum. In het Baudelopark heerste er een uitgelaten sfeer, een massa volk danste op de polka en andere folklore die live on stage gebracht werd door…euh, kweetnie, ze zijn met vier, waaronder twee broers, Antwerpenaren…1 ervan bespeelt de draailier, en er is een contrabas… enfin, heel knap gebrachte ritmische deuntjes waarbij je onmogelijk kan blijven stilstaan. Regen of niet, de massa danste, en wij dansten mee.

We wandelden straatje in straatje uit, genoten van de sfeer, dronken wat, kwamen bekenden tegen, praatten wat, dansten wat. Zoals gewoonlijk zat de Duveltent weer stampvol, de ambiance zat er daar dik in. De tent was tot de nok gevuld, er was geen tussenwringen en doorkomen aan. Buiten de tent dan maar een Duvel en een Vedette White gedronken, nog steeds onder onze paraplu. De weergoden hadden alle nattigheid die voor overdag was voorzien blijkbaar opgespaard om ‘s avonds integraal over Gent uit te kappen.

De onophoudelijke regen zette niet echt een domper op de feestvreugde maar iedereen liep er toch maar verzopen bij. Regenjasjes, oversized capes, KaWeekes en een massa paraplu’s zijn niet bevorderlijk voor een mooi zicht in de overvolle straten van feestend Gent, we moeten daar eerlijk in zijn.

Met ons plastieken schuildak boven ons hoofd hebben we alsnog het hele optreden van Raymond v/h/Groenewoud meegepikt op het grote podium bij St-Jacobs. We stonden op een perfecte plaats, we konden Sigrid Spruyt haar other half heel goed zijn ding zien doen. We stonden heupwiegend mee te swingen toen twee knappe gasten ons vroegen of ze alstublieft efkes mochten meeschuilen. Ze hebben ons een dik uur vergezeld, ‘t was dik amusement met die twee; er werd een pak afgezeverd en afgelachen, en gedronken. Zij kwamen uit Hamme en waren 26 jaar, de snotneuzen. Mij schatten ze niet ouder dan 32 jaar, de lieverds. Dries en Roel, ge zijt twee toffe peren!

Half verzopen en met een flink aangeschoten vriendin aan de arm hield ik het rond 4 uur voor bekeken. We baanden ons tussen natte en zatte mensen een weg terug naar de Dampoortparking, waar we eindelijk die paraplu’s dicht konden plooien. Terwijl mijn vriendin de ganse rit naar huis haar roes heeft liggen uitmaffen manoeuvreerde ik ons tegen een voorzichtige 50 per uur op de E40 door gigantische wolkbreuken en over lange stroken aquaplaning. Veilig en wel zette ik haar af in Lede en reed naar mijn eigen stulp terug, doornat, moe en voldaan.

Het weer zat misschien wat tegen, but hey, weer of geen weer, ‘t is altijd feest op de Gentse Feesten! Isn’t it?

Dlukjes

Ik dacht, nu mijn beste vriendin in China woont kan ik volgende zomer misschien eens naar ginder op verlof.  Ze heeft me nu toch al een paar keer gezegd dat ik eens moet afkomen.

“ge moet eens afkomen”… alsof ik zo eens efkes zal binnenwippen als ik er passeer, tsss.

Soit. Na Amerika’s Tennessee en New-York, Hong-Kong & Macau, Noorwegen, Turkije, Portugal, Spanje, Oostenrijk, Duitsland en Nederland en alle hoeken van ons land al gezien te hebben leek China me geen slecht idee. ‘t Is nekeer iets anders (alhoewel het van Hongkong wel nie veel zal verschillen maar ik herinner mij van die reis niet veel meer, so who cares)

Nu, ik moet eerlijk zeggen; sinds ze mij een paar strandfoto’s doorgestuurd heeft heb ik toch mijn bedenkingen, eigenlijk, feitelijk.  Om niet te zeggen dat ik nu al met 100% zekerheid weet dat ze mij daar on Chinabeach nooit –maar dan ook nóóit- zullen zien in de zomer. Goe zot!

 

Spanje – Tenerife – 6 > 13 juli 2009

Tenerife is een ideale bestemming voor wie houdt van zon, zee, strand, wondermooie natuur, bergen, vulkanen, wandelen, fietsen, parasailen, snorkelen, jetski, varen, zwemmen, lekker eten en drinken, genieten en relaxen. Al wie zichzelf, zijn parnter en/of kinderen eens deftig wil verwennen en trakteren op een deugddoende actieve of non-actieve vakantie vindt op dit prachtige eiland gegarandeerd zijn gading vinden.

Wij kozen voor een veilige thuishaven in de vorm van een hotel, op basis van half pension. Dat volstaat, zeker als je tot 10u30 kan ontbijten en tot 22u45 kan dineren. Het was sowieso niet de bedoeling om de ganse dag in en rond het hotel te hangen, ik had een aantal toffe excursies gepland die smurf zeker zou appreciëren.

Onze eerste excursie was een boottocht van 4,5 uur op volle zee met de Royal Delphin Cruise. Als je chance hebt kan je walvissen en dolfijnen in hun natuurlijke habitat zien zwemmen. En wij hadden chance, want we hebben beide op film kunnen vastleggen. Diep in zee aan de kliffen werd het anker uitgegooid en konden we in volle zee gaan zwemmen. Dit was een super ervaring, zowel voor smurf als voor mij!

De tweede excursie was een dagtrip naar/in Siam Park; het grootste waterparadijs van Europa. Vulcano, The Giant, The Dragon, Wave Paradise, Lost City,… voor jong en oud een immens groot en prachtig aangelegd waterpretpark, thé place to be voor echte waterratten.

De derde excursie was een jeepsafari. Met 6 open-top jeeps reden we via smalle baantjes langs de bergwanden naar de hoogste berg van Spanje: El Teide. Deze slapende vulkaan ligt 3718 meter boven zeeniveau. Wij reden tot 2200 meter hoogte, het uitzicht daarboven is adembenemend mooi, wat 4 miljoen toeristen per jaar zullen kunnen beamen.  Na de Teide daalden we af naar het kleinste dorpje Masca, wat in totaal slechts 80 inwoners telt, doch jaarlijks dik 2 miljoen toeristen lokt.

 

 

 

 

Masca (80 inwoners)

Waar we ook immens van genoten hebben was onze fietstocht rond het eiland. Aan de hotelbalie kon je op verzoek naar fietsenverhuur Express Bike laten bellen, die leverde een kwartiertje later 2 perfect passende fietsen af aan de ingang van het hotel. Makkelijker kan je’t niet krijgen, toch? We hadden tijd van ‘s morgensvroeg tot ‘s avonds 19 uur om op ons eigen tempo het hele eiland te verkennen. We stopten voor een ijsje, een broodje gezond met koffie, en tussendoor hier en daar onderweg een frisse duik in de oceaan. Heerlijk!

Nog een ervaring die we niet rap zullen vergeten was de fantastische rit op de jetski. Ik heb dat altijd al eens willen doen en nu is het er eindelijk van gekomen. Wie van heftige snelheid op het water houdt moet dit zeker en vast een keertje doen! Ongelooflijk hoe zo’n ding op de golven inbeukt! Smurf zaagde de hele tijd de oren van mijn kop dus liet ik hem het tweede kwartier achter het stuur kruipen. Ik dacht; die kleine zal rap weer achterop willen zitten, maar had ik het daar efkes verkeerd, ja. Die zoon van mij trok de gas vollenbak open en maakte bochten als een volleerde jetskiprof! Echt zot, die kleine! Maar o zo plezant!

 

 

 

 

 

Zo’n week big fun, dat vliegt voorbij! Voor ons mocht dit avontuur nog een paar weken langer duren, echt wel. Nu ben ik er nog vaster van overtuigd dat ik later, op mijn ouwe dag (of straks als ik de lotto gewonnen heb) in het zuiden ga doorbrengen. Nu nog een partner aan de haak slaan die dat ook ziet zitten en ik zit gebeiteld. Nah.

Helaas alweer terug van weggeweest

Damn, die week is voorbij gevlogen!

    

Ik ga u laten

Tot volgende week!

Mooie Tuinen, Open U! (2)

Deze ochtend om precies 9u36: “We zijn zopas de Kennedy door. We denken er te zijn binnen 1u15”, sms’te Zapmoose me. “Dolletjes! Ik kom eraan. Tot sebietekens”, repliceerde ik ShortMessageSysteemgewijs.

Zij reden vanuit Antwerpen, ik vanuit Aalst, beide met hetzelfde doel voor ogen: richting kust, voor een bezoekje aan de Open Tuin van Menck.

Net als vorige week bij Chelone kregen we ook hier een bijzonder kleurrijke tuin te zien. Het gezellige labyrint van kleine paadjes, de diverse sfeervolle botanische hoekjes en de met zorg en kennis van zaken uitgekozen diversiteit aan planten en bloemen brengeb het pittoreske tuinlandschap in perfecte harmonie. Een beter visitekaartje kan je als tuinarchitect niet ontwerpen, mijn gedacht.

Na de hitte van de voorbije dagen had ik gehoopt om daar in de kuststreek een beetje zeebrieskoelte te kunnen voelen maar dat was buiten de weergoden gerekend. Van fris en bries en koel was in de voortuin van Menck absoluut geen sprake. Terwijl we genoten van het gezellige onderonsje brandde Miss Sunshine alweer haar stempel in mijn tere witte huid. Vlakke zon en ik, het wordt nooit iets tussen ons.

Het was al om en bij half 3 toen Zapnimf het uur in de gaten kreeg. Als je aan de praat bent en het is gezellig en het blijft plezant, dan vliegt de tijd. En als de gastheer tussendoor ook nog eens de auto’s keurt en zich zelfs aan een testritje waagt, dan vliegt de tijd nog rapper.

Het was dik in orde meneer en mevrouw Menck!

See you soon, probably somewhere in september.

Op aanvraag

 

Zoals gevraagd in je reactie op mijn vorige post:

 

 

Ja, voor jou, Menck, speciaal voor jou 

Vakantievooruitzicht

Man, man, man, ik ben aan ‘t aftellen, daar heb je geen idee van.

Nog 4 keer slapen en we zijn weg, smurf en ik.

Een weekje bekomen van de warmte hier *grijns*

Als ge mij zoekt volgende week, ik zit hier: