11. De korte pijn

Rare vraagstelling, deze. ‘Wie heeft jou het laatst pijn gedaan’.

Nog raarderderder is dat ik ineens moest denken aan dat liedje van Will Tura John Terra: “Iemand heeft je pijijijn gedaaan, heel diep in je hart”…lalalala… Kent ge’t?  Ik ook niet. Het verbaast me dan ook dat dat zo plotsklaps in me opkwam.

Enfin.

Beste mensen, ik ga voor de allerlaatste keer nog eens heel diep graven in mijne Memorie Der Vergeten Toestanden. Dit zijn de allerlaatste woorden die ik hier nog aan vuilmaak. Hierna gaat dit potje onverbiddelijk dicht. Zullen we dat afspreken?

We leerden elkaar kennen in een voor mij emotioneel zware periode. Mijn scheiding zinderde nog na en mijn ma was pas van de ene dag op de andere aan een hersenbloeding overleden.  Hij was een vriend bij wie ik terecht kon met mijn verdriet, ik was hem dankbaar om de steun en troost die hij me bood.  Ik had geen gevoelens voor hem, of toch niet in de romantische betekenis van het woord. Hij wel.

Onze band bleef maandenlang platonisch, tot ik de aandacht die ik kreeg begon te verwarren met verliefdheid. Dit dreef me tot de gedachte dat onze band misschien wel sterk genoeg zou kunnen worden om een relatie op te bouwen.

Een kleine inschattingsfout van mijnentwege, met zware en nare gevolgen.

De gevoelens die nodig zijn voor een liefdesrelatie kwamen er niet van mijn kant. Bezitterigheid, emotionele manipulatie en agressie werden dientengevolge zijn deel. Het werd een destructieve boel, die na 3 jaar ten volle escaleerde en uiteindelijk pas kon beëindigd worden door tussenkomst van de politie, uw vriend.

Verdere details zal ik u besparen. U zal wel kunnen aannemen dat het op z’n zachtst gezegd geen fraaie ervaring was, en toch heb ik er uiteindelijk enorm veel uit geleerd. Vooral inzichten als ‘wat ik niet wil’ en ‘hoe het niet moet’.

Die persoon is intussen al vele jaren uit beeld verdwenen; uit het oog, uit het hart en compleet uit mijn leven. Ik wil deze episode dan ook met graagte voor eens en voor altijd afsluiten met de allesomvattende woorden: end of story.

Advertentie

10. Alles kan beter

Ieder mens heeft mankementen, de ene al iets meer dan de andere. Hoe graag ik het ook zou willen, ik ben helaas geen uitzondering op die regel.

Perfectie bestaat niet in menselijke vorm, en maar goed ook. Het zou nog geen klein beetje saai zijn mocht je jezelf nooit in vraag moeten stellen. Het is veel interessanter om zo nu en dan in de spreekwoordelijke spiegel te kunnen kijken en te mogen constateren dat er nog werk aan de winkel is.

Wat ik niet leuk vind aan mezelf en dingen die voor verandering vatbaar zijn en waarom:

– minder curieus zijn, zodat ik niet meer zo nieuwsgierig zou zijn

– minder graag veel eten, zodat mijn taille weer zichtbaar wordt

– minder roken of er ineens compleet mee kappen, zodat ik nog lang moge leven zonder ademhalingsproblemen

– dover zijn, zodat allerlei geluiden me niet meer zo zouden irriteren

– een goeie rug hebben, zodat ik minder over rugpijn zou moeten lopen klagen

– minder besluitloos zijn, zodat ik ook eens zou kunnen zeggen: ‘laat ons hier eens linksaf slaan’ zonder me meteen af te vragen of we niet beter rechts waren gegaan

– me minder blauw ergeren aan vrouwen achter het stuur, zodat smurf zich minder krom zou lachen als ik weer eens aan het ‘afgeven’ ben op een onzeker besje dat voor me hangt te tuffen

– minder zagen, zodat dit soort opsommingen niet zo lang zouden hoeven te zijn

De overige 215874 mankementen die enig opsmukwerk behoeven schieten me nu net niet te binnen, maar als jij er kan opkomen, feel free to smijt it in the group.

9. In staat van verbinding

Een slordige 15 maanden geleden werd ik het lief van mijn lief.  Alle (her)begin is moeilijk, ook wij moesten door de prille fase van ontdekken, leren kennen en aftasten. Het ging niet altijd even vlotjes maar intussen hebben we het ideale evenwicht gevonden waarbij we ons allebei comfortabel voelen.

Mijn lief is een door en door goeie gast, prettig gestoord en eigenaar van een fantastisch gevoel voor taal- en andere droge humor. We lachen wat af, mijn lief en ik.

We zijn allebei getrouwd geweest en hebben allebei een zoon. En _nu ga ik me even als hokjesdenker profileren_ behoren we dus als het ware tot de garde der nieuw samengestelde koppels.

We hebben elk ons eigen stekje waar we de nodige ruimte voor onszelf bewaren, maar het is niet ondenkbaar dat we ooit de stap zullen zetten om onze relatie naar een hoger niveau te tillen en dat we gaan samenwonen.

We zijn het er in ieder geval allebei over eens dat we van de tweede helft van ons leven iets moois willen maken. Bij voorkeur samen.

We genieten allebei graag en veel; van elkaar, van de broederlijke vriendschap tussen onze zonen en bij uitbreiding van alle kleine en grote dingen die het leven ons nog te bieden heeft. Ola, hier gaan we weer de filosofische toer op, waarvoor excuses.

Ik zal de lijn dan maar helemaal doortrekken: “Elke dag genieten en meepakken wat we kunnen, want elke dag kan onze laatste zijn”, dat is ons motto.

8. Korte Berichtjes Service

Heb je mijn KortBerichtenDienstje ontvangen? Geef toe, dat bekt echt voor geen meter. Een chance dat we het in het Engels mogen zeggen en dat iedereen weet wat een sms’je is. SMS. Short Message Service. Korte Berichten Dienst. I will text you. Ik zal u nekeer teksten.

De achtste vraagstelling in deze 30-dinges-reeks is: “wie heeft je het laatst ge-sms’t en vertel daar iets over”.

Voor de zekerheid check ik even de inbox van mijn Wereldwijd Systeem voor Mobiele communicatie. Nog zoiets dat we best in het Engels zeggen. Global System for Mobile communication ofte afgekort de ons beter bekende GSM. Ook dat bekt beter en begrijpen en/of bezitten we allemaal. Mijn inbox bevestigt mijn vermoeden dat het laatste berichtje dat ik ontvangen heb afkomstig is van mijn lief. En zijn tekst luidt: “Vergeet niet te tanken!”.

Hij stuurde me dit om te voorkomen dat hij weer om een kanneke naft zou moeten rijden om mij te depanneren. Dat is namelijk enkele weken geleden voorgevallen. Het is een verhaal op zich maar ik wil het u toch niet onthouden. In ’t kort komt het erop neer dat mijne moto -op weg naar mijn lief- ineens aan kracht verloor en begon te pruttelen en te sputteren om 300 meter voor zijn deur uiteindelijk volledig stil te vallen. Mijn eerste ingeving was dat ik zonder naft gevallen was maar dat kon niet want er stond maar 100 km op de dagteller terwijl ik met een volle tank zeker  200 km kan rijden. Toch maar de reserveknop opengezet maar mijn moto gaf geen kik. Niks. Noppes. Nada. Lichtjes pissed-off ben ik dan tot bij mijn lief gestapt, helm en tanktas in de hand, en deed mijn verhaal. Dat mijne moto weer kapot was en dat de garagist hem niet goed hersteld had en pattati en pattata. In alle rust en kalmte reed mijn lief met een glimlach om z’n mond naar het dichtstbijzijnde tankstation, vulde een kanneke met naft, goot dat in de tank van mijn moto en mijn moto deed doodleuk van VRROEM!

Bleek dus eigenlijk dat tijdens of na die verzuip-episode bij de garagist een flinke teug benzine uit de tank moet zijn gelopen of gezogen en dat de garagist tijdens de herstelling aan de knop van de reserve-benzinetoevoer had liggen prutsen met als gevolg dat ik mijn tank tot op de allerlaatste druppel had leeggereden, inclusief de 4 liter reserve. Tja. Wist ik veel.

Afin, het ging over sms’jes. Wel, dat laatste van mijn lief dateert van gisteren, 11:45:34 om exact te zijn. Zijn hint aan mij om niet te vergeten tanken had vooral te maken met het feit dat we een dagje motorijden hadden gepland; we zouden gaan touren in Wallonië. And so we did. Met een tank vol naft.

(aan wie het interesseert: we hebben ontzettend mooie plekjes ontdekt op onze route vanuit Herne via Binche, door Lobbes en Thuin naar Les Lacs de l’Eau d’Heure in Cerfontaine, dan verder door naar Nismes en terug via Philippeville.  Kilometers ongerepte natuur, rustig kronkelende wegen, weinig of geen verkeer, tal van pittoreske dorpjes en eindeloos veel magniefieke vergezichten. Echt de moeite waard en niet ver van huis!)

7. Mijn lijf en ik

Oh, die is makkelijk! Efkes een blogstukje uit het verleden bovenhalen, wat bijpimpen en klaar is trees.

Over mijn lijf ben ik relatief tevreden, doch nooit echt echt. Maar wees eerlijk, welke vrouw is dat wel?

Met mijn 1.63 meter ben ik niet te groot, niet te klein. Mijn lijf is helaas peervormig: bovenaan breed en daaronder in verhouding een te smal onderstel. Niet ideaal.

Wat er rond die 1.63m zit is een winterse speklaag, ook in de zomer. Die laagjes zijn er traag maar gestaag aangekomen door een beetje overvloedig consumeren van colorietjes. ‘Beter een brok dan een brijzeling’, zei mijn ma zaliger altijd.

Dat alles zit netjes verpakt in een gevoelige huid. Hypergevoelig is ze, mijn huid. Je mag er niet naar kijken of ze reageert. Een natural redhead heeft doorgaans dit soort neveneffecten. Dat hypergevoelig velleken is als een melkfles. Nogal bleek. Om niet te zeggen wit.
Ze zijn pigmenten vergeten toevoegen. Maar, doordat ik niet in de zon kan/mag liggen bakken heb ik nu, op mijn 42te, nog geen rimpels. De rimpeltjes die ik heb zijn lachrimpeltjes. Zeg ik dan.

Mijn rode haren waren vroeger, als kind, dé kleur bij uitstek om mee gepest te worden. Een trauma heb ik er niet aan overgehouden. Nu ben ik er eigenlijk best trots op, ik vind dat schoon. En ik heb nooit een uitgroei. Eat that, geverfde ladies!

Van mijn ogen ben ik ook content. Ze geven me geen zuiver zicht meer, dus een bril of lenzen zijn noodzakelijk, maar ze zijn mooi van vorm en hebben een eigenwijze kleur; iets bauwgroengrijsachtigs. Beetje ondefinieerbaar.

Met mijn lippen valt geen land te bezeilen. Ze kussen misschien goed, maar ze zijn zodanig smal dat ik er een hele lippenstift op mag leegsmeren, je ziét dat gewoon niet. Oh well.

En dan mijn neus. Die is gewoontjes; niet te groot en niet te klein, doch met enorm kleine neusgaatjes. Maar ik adem uitstekend, dankuwel.
In de linker neusvleugel zit een piercing met een heel klein zilveren steentje. Niet iedereen vindt dat iets hebben, ikke wel. Het is tenslotte mijn lijf en ik steek daar ijzerwaren in zoveel ik wil.

Dus op de vraag of ik comfortabel zit in mijn vel, zeg ik: it could be worse.

6. Goed zijn in contentement

Er zijn wel een stuk of wat dingen about myself waar ik tevreden over ben en waarvan ik zelf vind dat ik ze goed doe. Niet dat ik ga stoefen over mijn eigen, laten we wel wezen. Stoefen is vies, ik doe daar niet aan. Ook al ben ik daar ongelooflijk fantastisch en keineig goed in.

Het is bijna misdadig om de woorden ‘vrouwelijk’ en ‘goeie chauffeur’ in 1 zin te gebruiken maar toch, en nu ga ik nog maar eens in herhaling vallen, vind ik van mezelf dat ik een goeie chauffeur ben. Ik rijd al van mijn bijna 18 tot mijn bijna 43ste dagelijks met den otto en deed dat voorlopig zonder ook maar 1 accident. Geef mij een pluim, da’k ze in mijn gat steek!   *en nu hout vasthouden dat ik morgen niet in de coulissen van den E40 hang*

Waar ik ook content om ben is om mijn aangekweekte gave in plantrekkerij. Ik had het er in mijn vorige logje al over dat ik nooit een goeie studente was, nooit heb zitten blokken of hoge studies heb gedaan, en dan is het toch wel fijn om in de tweede helft van uw leven eens de balans te kunnen opmaken en te kunnen zeggen tegen uw eigen; awel Margogogoken, ge hebt gij da nie slecht gedaan, kindj.

Ook als gescheiden mama trek ik mijne plan. Ik ben van niemand afhankelijk om mijn eigen leven in te richten en het goed te hebben. Ik heb het volste vertrouwen in mijn intuïtie en in mezelf.  Dat ik nu een schat van een lief heb met wie ik dat allemaal kan en mag delen, dat is uiteraard een schone bonus; de kers op de taart.

Alles komt altijd goed, eender hoe diep je zit, als je jezelf maar naar waarde schat. Jawadde, filosofischer krijg ik het niet vandaag.

Maar mijn allergrootste trots is uiteraard mijne smurf. Het enige kind dat ik ter wereld bracht is een bijouke van een beginnende puber van 12,5. Hij is op vele vlakken heel anders dan ik zelf maar toch is hij dikwijls een spiegel waarin ik mezelf kan zien. Mijn moederschap is me heel veel waard, al ging dat de eerste jaren echt niet vanzelf. Smurf is en blijft mijn engagement voor het leven en ik ben geweldig content dat ik zijn mama ben en dat ik het voorrecht heb om hem tot een goed mens te mogen helpen maken.

Zoals u ziet, ik ben een simpele duif die het allemaal niet te ingewikkeld maakt.  Eerlijk gezegd ben ik over de hele lijn best tevreden. Er zijn veel momenten waarop ik mij echt gelukkig voel.  Ik wil zo weinig mogelijk stress in mijn leven en daar handel ik naar. Mijn leeftempo ligt een stuk lager dan gemiddeld, denk ik. Ik moet niet constant nuttig bezig zijn en ik moet ook niet zo nodig alles gezien, geleerd of beleefd hebben.

“Ik heb geen tijd” vind ik de meest onnozele uitspraak die tegenwoordig door iedereen o zo graag gebruik wordt. I hate it.  Waarom zijn zoveel mensen eigenlijk altijd zo druk-druk-druk? Ik snap dat niet.  Wees maar slaaf van je eigen leven/gezin, maar ik doe daar niet aan mee.

Helemaal zennnnnnnnnn zijnnnnnnnnnn, dan leef je langer. Dat hebben ze me toch wijsgemaakt.

5. Mijn lievelingsvak en waarom

Je kan nooit raden welke richtingen ik allemaal gevolgd heb in mijn schooltijd.

Gezien ik al jaren in de boekhouding werkzaam ben zou je denken dat ik een wiskundeknobbel ben en dus wel ergens in die richting gestudeerd zal hebben. Nee dus. Zoek het vooral niet daar.

Snit & Naad, Verkoop & Etaleren, Publiciteit & Grafiek en Bureautica. Dat zijn de 4 richtingen die ik heb gevolgd, in die volgorde.    Het mag geen verrassing zijn als ik u zeg dat ik totaal niet wist welke richting ik uit wou op professioneel gebied. Ik deed dus maar een beetje vanalles.

Ik leerde niet graag, ik was daar niet goed in, kon mij niet lang genoeg concentreren om cursussen te blokken. Dus zocht ik naar de meest creatieve richtingen, met zoveel mogelijk praktijk.

Pas op, ik behaalde ieder jaar mijn A-attest, heb nooit moeten dubbelen, dus een foertzegger of een luie trien of domme gans was ik nu ook weer niet bepaald. Aan inzet en goesting heeft het mij nooit ontbroken, ik zag het alleen niet zitten om mijn tijd en energie te steken in het opstapelen van kennis over dingen die ik later misschien nooit meer zou nodig hebben. Ik ging er toen al vanuit dat het echte leven me wel alles zou leren. En zo geschiedde.

Ge moogt er van denken wat ge wilt, maar ik ben wreed content dat ik die creatieve richtingen heb gevolgd indertijd, want daardoor ben ik nu wel een tamelijk handige Harriëtte, al zeg ik het zelf. Ik trek altijd en overal mijne plan en kan over de meest uiteenlopende zaken een beetje meepraten. Ok ja, ik blink nergens in uit maar dat hoeft voor mij ook niet. Ik moet niet zonodig heel goed in iets zijn, laat staan beter dan een ander. Voor mij primeert gezond boerenverstand boven een met theorieën en boekenblokleerstof volgepropt brein.

Maar we wijken af. Ik moet iets zeggen over mijn lievelingsvak.

Een lievelingsvak. Oei. Hm. Ik heb geen lievelingsvak. Er waren zoveel vakken die ik graag deed, van plastisch tekenen, etalages bedenken en creëren, met de naaimachine en de overlock vanalles ineenprutsen tot Nederlands en Engels. Ik vond dat allemaal boeiend en plezant. In Nederlands en Engels ben ik zelfs altijd 1 van de betere van de klas geweest. Aha! Dat was wellicht omdat ik voor die vakken weinig of niets moest doen, dat ging als vanzelf. Talent, zekerst? Hehe.

En toen deed Personal Computer zijn intrede en heb ik me daar meteen op gestort. Dat was volledig mijn ding, dát was het waarin ik me wilde bekwamen, dat was dé richting die ik uit wou op professioneel gebied. Dus volgde ik met een ongeziene leergierigheid een stoomcursus Bureautica. En slaagde met verve. Daarna zocht en vond ik administratief werk, deed dat een jaar of 10,  veranderde van firma en klom door tot waar ik nu al 12 jaar gebeiteld zit: op een functie met alle dagen administratie, alle dagen computerwerk en alle dagen fun. Yeah!

4. Zeg nekeer iets over uw exen

Er zijn een paar ex liefjes uit mijne jongen tijd met wie ik nog steeds goed bevriend ben. De verliefdheid of kalverliefde verdween, de vriendschap bleef.

Met mijn gewezen echtgenoot, de papa van smurf, is ook de vriendschap overeind gebleven. We gingen in vriendschap uit elkaar, dat scheelt, natuurlijk. Geen gevecht of geruzie of gemeendoenerij tegen elkaar, dat was nergens voor nodig.

Hij is intussen hertrouwd en ook met zijn nieuwe echtgenote zit het vriendschappelijk helemaal snor. We komen allemaal goed overeen en dat is plezant. Ik kan het iedereen aanraden.

Maar het liep niet altijd zo vlotjes, helaas. Ik ken ook de andere situatie, waar op ’t eind van de rit niets positiefs meer overblijft. Tussen mijn ex man en mijn huidig lief zit een ex met wie ik alle contact volledig heb verbroken. Vriendschap is nu eenmaal niet mogelijk met iemand die beweert je graag te zien terwijl hij je elke dag mentaal afkraakt.

Ik begrijp dan ook de vele koppels die uiteen gaan en elkaar daarna nooit meer willen zien.

3. De vijf meest memorable dingen die ik tegenkwam in 2011

Oei. Is er iets speciaals gebeurd tussen januari en nu? Iets memorabels? 2011 heeft nog 3 maanden te gaan. Wie weet wat gebeurt er in die drie maanden nog allemaal. Misschien win ik wel de lotto en zeg ik mijn job op om in het buitenland te gaan rentenieren, samen met mijn lief en onze zonen. ’t Zou leuk zijn maar het is onmogelijk want om te winnen moet ge krabben meespelen.

back to reality dan maar:

– mijne pa kreeg de diagnose prostaatkanker.  Het is verdomd heftig als je zoiets verneemt! Maar intussen is hij geopereerd en is alles onder controle.

– ik kocht me een moto” een Honda CB600 Hornet. Een jeugddroom die werkelijkheid werd. Nog geen seconde heb ik me dat beklaagd.

– ik ben nog steeds samen met mijn lief, al 15 maanden ondertussen. Is dat memorabel? Ja. Het is niet evident om iemand weer graag te kunnen/willen zien na een scheiding,  en het is ook niet evident dat dat dan nog wederkerig is ook. Nog minder evident is het dat we allebei een zoon hebben die ongelooflijk goed met elkaar kunnen opschieten. We do not take that for granted, nee.

– mijn lief en ik hebben een party gecrasht. In Tour & taxi doken we onuitgenodigd een bling-bling party binnen langs de balustrade aan de achterkant. Ambiance! Om nooit te vergeten!

Dat zijn er 4. Een vijfde volgt misschien nog, ik heb nog 3 maanden om vanalles mee te maken dat me zal bijblijven.

2. Een songtekst die strookt met mijn huidige humeur/situatie

Niemand heeft me verplicht om de onderwerpen dag per dag te plaatsen. Ik weet ook niet goed of ik er wel 30 dagen wil over doen. Vandaag heb ik tijd en zin om er 2 of 3 te plaatsen en gezien ik eens graag tegen de regeltjes in ga zal ik er dan ook vandaag 2 of 3 publiceren na elkaar. En misschien morgen geen. En overmorgen misschien ook niet. Of misschien wel. Wie zal het zeggen.

Het is dus nog steeds zondag vandaag en ik ben helemaal zen en lui. Niks moet, alles mag. Wie lui is heeft ook wel vuile was. Er zit dan ook een gewassen machine in de droogkast, een hangt een gewassen machine aan het droogrek en er staat  nog een machine vol was te draaien. Dus zo lui ben ik nu ook weer niet, eigenlijk. En nu zit ik aan mijn bureautje op mijn klavier te tokkelen. Ik ben alleen thuis want mijn lief is met een vriendin op trektocht en mijne smurf is bij mijn lief zijn zoon gaan gamen.  Intussen heb ik tijd zat om te bloggen.

Zoals gezegd; het is zondag namiddag en ik ben helemaal in luie zen-modus.

1. Bekijk je daghoroscoop en zeg hoe accuraat die is

Heb jij ook zo’n hekel aan van die 30-dagen challenge blogperiodes? Heb jij dat ook dat je het op de duur niet meer kan opbrengen om die blogs elke dag weer te gaan lezen, omdat het zo verdomd saai is allemaal? 30 dagen over hetzelfde lullen, dat is toch voor en inspiratieloze mensen? Wat is daar nu spontaan aan als je 30 opgelegde onderwerpen in je schoot geworpen krijgt waarover je elke dag mag schrijven? Zo’n challenge, dat is voor luie bloggers die te tam zijn om zelf hun onderwerp te verzinnen waarover ze typend loos kunnen gaan.

Ik deed ooit mee aan zo’n ding, en heb me na die 30 dagen gezworen dat dat nooit meer zou gebeuren. Tenzij het interessant zou zijn. Bestaat dat wel, een interessante challenge die dertig dagen duurt? En wanneer valt iets onder de noemer “interessant” ?

Wel, ik denk dat ik er eentje gevonden heb. Aangereikt gekregen heb. Via via tegengekomen ben. Het betreft een reeks van 30 onderwerpen waarover ieder blogger wel eens schrijft of zou kunnen schrijven, zo losjes uit de pols. Deze is niet zo saai, vind ik. Wel nog steeds uiterst handig voor een luie inspiratieloze treze zoals ik en misschien uiterst boring voor lezers die per definitie een chronische allergie ontwikkeld hebben voor voorgekauwde blogtitels.

Wie het lijstje met de onderwerpen wil kennen op voorhand moet dat dan maar ergens opsnorren op een andere blog want het is zondag en ik ben te lui om je dat voor te kauwen.

Dag 1 begint met: zie de titel.

Ik haalde de mijne zonet ergens op het internet:

Algemeen: Ongeduld kan vandaag bepaalde zaken danig in de war sturen. Probeer uw zaken goed te plannen zodat u een beter overzicht krijgt.

Liefde: Op dit ogenblik in uw leven wilt u maar op één vraag een antwoord hebben. Maar de sterren geven u de raad om te wachten.

Werk: Misschien moet u professioneel de voorkeur geven aan een combinatie van activiteiten. Zeker als u geen keuze kunt maken.

Gezondheid: Laat u niet leiden door misplaatste schoonheidsidealen die zonder twijfel uw gezondheid in gevaar zullen brengen

Het zou geen verrassing mogen zijn als ik u zeg dat ik aan dit soort dingen 0,00% waarde of geloof hecht. Maar kom, ik zal het nuanceren hoe accuraat ik hem vind:

Algemeen: ik ben niet ongeduldig vandaag, ’t is zondag en ik ben helemaal zen en lekker lui.

In de liefde zit ik met geen enkele vraag, het is mij allemaal duidelijk. Ik zit dus ook niet op een antwoord te wachten.

Werk: een combinatie van activiteiten? Geen idee waar ik die keuze in zou moeten zoeken op een boekhoudkantoor.

Mijn gezondheid is ok, ik leef toch nog. Schoonheidsidealen heb ik niet, behalve dat ik wat kilootjes minder zou willen wegen maar is dat een echt schoonheidsideaal? Neen, dat is het niet.

Ziezo, dat was het voor vandaag. Alle begin is makkelijk.

A doet, an’doet, toet, tn’doet, ge doetj, gendoetj en g’otj, a oo, z’oo, wer oon, z’oon

Bij het lezen van een bepaald stukje bij een medeblogger schoot het me ineens weer te binnen dat ik nog een logje in mijn concepten had staan. Een onderwerp waar ik ooit eens aan begonnen ben maar die ik 1 of andere duistere reden niet heb afgewerkt. Misschien is dit dan toch het ideale moment om het af te maken en te publiceren, want anders komt het er misschien niet meer van.

Het onderwerp zit al helemaal in de titel van mijn logje. Herken je het of is het Chinees voor je?  Wie van Aalst en omstreken is weet dat dat streekgebonden vervoegingen zijn.

Zal ik even vertalen? Kijk even mee:

– A doet = jawel (M) als in [hij heeft dat niét gedaan] —> [A doet!] = jawel, hij heeft dat wél gedaan.

– An’doet = nietwaar (M) als in [hij heeft dat gezegd] —> [an’doet] = nietwaar, dat heeft hij niét.

– Toet = jawel (onzijdig) als in [dat is niet waar] —> [toet] = jawel, dat is wel waar.

– Tn’doet = nietwaar (onzijdig) als in ontkenning van [toet]

Is ’t een beetje duidelijk? Doentj of n’doentj? (=ja of Nee?) Hehe.

Ok, ok, iets gemakkelijker dan: de vervoeging van het werkwoord “hebben” in de verleden tijd:

– g’otj = je had

– a oo = hij had

– z’oo = zij had

– wer oon = wij hadden

– z’oon = zij hadden

Dat Oost-Vlaams is een raar taaltje, zo plat als een vijg vooral. En lelijk, eigenlijk.

Maar zo heeft iedere regio wel zijn eigen streektaal, wat me naadloos brengt tot de essentie van dit schrijfsel: ik ben 1 van de grootste pleiters voor het behoud van het dialect.

Het Algemeen Nederlands moet uiteraard onderwezen blijven worden, dat is en blijft immers dé enige beschaafde taal die iedere Nederlandstalige deftig en bij voorkeur foutoos zou moeten kunnen praten, lezen en schrijven.

Ons land heeft een groot arsenaal aan verschillende dialecten: West-Vlaams, Oost-Vlaams, Limburgs, Antwerps, Brussels, Gents, …en daar tussenin nog een brede variatie aan accentnuances. (van Wallonië weet ik het niet, ik ben de Franse taal niet machtig genoeg om in Waalse regio’s enig onderscheid in dialect te kunnen horen)

Met zo’n mooi pallet aan specifieke volkstaaltjes en tongvallen zou het toch jammer zijn mocht dat onderdeel van onze cultuur verloren gaan? Het in stand houden van onze dialecten kan alleen maar slagen wanneer iedere ouder zijn dialect aan zijn kind(eren) doorgeeft. Maar daar knelt allang het schoentje.

Ieder klein dorpje in elke regio heeft een nuanceverschil in z’n dialect, en het zijn net die kleine nuances die meer en meer het zuivere dialect infiltreren en verbasteren.

Vele kinderen gaan niet meer in hun geboortedorp naar school maar lopen school in de grote stad, waardoor ze hun eigen dorpsdialect verleren. En op latere leeftijd zet die gang van zaken zich dan gewoon door: wie bijvoobeeld geboren is in Aalst maar voor zijn studies uitwijkt en op kot gaat in Gent, die doet zich daar misschien een lief op en heeft daarnaast ook een pak vrienden…euh…te vriend met wie hij het meeste van zijn vrije tijd doorbrengt. Die Aalstenaar brengt gegarandeerd een Gents accent aan in zijn Oljsters dialect, met als gevolg dat die op de duur geen echt ‘plat Oljsters’ meer kan praten en dat dus ook niet meer aan zijn kinderen kan doorgeven.

Op die manier gaan vele zuivere dialecten stilaan helemaal verloren.  Niks aan te doen, dat is nu eenmaal een neveneffect van de evolutie: het leven speelt zich niet meer enkel in het eigen dorp af.

Enkel de oudste generatie die er nu nog is, is z’n eigen zuivere dialect nog machtig. Recentere generaties en vooral de generaties die nog gaan volgen zullen onvrijwillig zorgen voor verbastering van het zuivere dialect.

De kinderen van onze kinderen zullen geen zuiver dialect meer horen, dus na ons zou het wel eens helemaal gedaan kunnen zijn.

Ik zou dat verschrikkelijk jammer vinden.

Wat denk jij hier over, lezer? Geef jij je locale dialect door aan je kind(eren) of sta je erop dat enkel het AN de voertaal is ten huize U?

Frustratieventilatie

Toen we zaterdag na de motorit samen aan tafel zaten om na te praten en wat te koffiekletsen, kwam het onderwerp ‘verkiezingen’ ter sprake. We werden alle vier hitsig van frustratie bij het wisselen van onze gedachten. Niet over de verkiezingen zelf, want het is algemeen geweten dat dat sowieso een hypocriete klucht is waarbij Het Brave Volk geen enkele inspraak heeft. Dat bewijst het feit dat de huidige politiekers zich het recht toeëigenen om te beslissen dat een bepaalde persoon en zijn partij niet mee mag onderhandelen terwijl die bepaalde persoon en zijn partij nochtans met overgrote meerderheid verkozen werd door Het Brave Volk.

Democratie? My ass!

Maar kom, ik kan het roer hier maar beter omgooien vooraleer u begint te opperen dat het maar goed is dat Bart De new-waver niet mee onderhandelt om die en die reden, want eerlijk, uw mening daarover interesseert me geen bal.

Ons gesprek ging voonamelijk over wat zich achter de coulissen van zo’n circus afspeelt. Meer bepaald over het moeten ‘zitten’ en het moeten ‘tellen’.  Het Brave Volk wordt opgeroepen om te gaan zetelen stoelzitten in het stemlokaal om aldaar de goeie gang van zaken draaiende te houden. Identiteitskaarten worden van de stemmende mensen afgepakt en in ruil daarvoor krijgen ze oversized pastelkleurige stembrieven toestopt die ze meenemen in een met schrijnwerkersvakmanschap uitgevoerd stemhokje, alwaar ze volledig loos mogen gaan met het ons allen bekende rode dikke potlood.

Wat ons frustreert is de manier waarop vrijwilligers worden aangeduid om te gaan zitten en stemmen te gaan tellen.

Mijn lief werd namelijk al 5 keer opgeroepen om te gaan ‘zitten’. VIJF KEER. Blijkbaar kennen ze op de gemeente maar 1 naam. Of zou mijn lief de enige wettelijke inwoner zijn van zijn dorp?  Waarom wordt dezelfde persoon 5 keer opgeroepen terwijl het dorp duizenden inwoners telt?

Democratie? My ass!

Waarom roept men niet al die langdurige beroepsdoppers en allochtonen voor die taak op? Er zijn zoveel profiterende tamzakken die in een heel jaar geen zak uitvreten en op de kap van de gemeenschap een stressvrij leventje leiden. Verplicht die godverdomme dan toch om 1 keer om in de zoveel jaar om 7 uur op te staan om op hun luie krent zitten doen alsof ze werken!  Het is nu niet dat je gestudeerd moet hebben om een paspoort aan te nemen en de naam op het identiteitskaartje af te punten met de naam op een lijstje, toch? Waarom moet het altijd weer de hard werkende mens zijn die moet opdraven voor dat nutteloze gedoe?

Pas op, dan heb ik nog niet gesproken over het feit dat mijn lief 250 euro boete heeft moeten betalen omdat hij de derde keer dat hij werd opgeroepen iets te laat aankwam op het stembureau. Je zou voor minder al die klootzakken een kogel door de kop rammen!

Echt, daar word ik ziek, moe en mottig van. Van al die wantoestanden waarvan de Brave Werkende Burger In De Straat keer op keer de dupe is.

Damn, ik ben kwaad.

De microbe kruipt waar ze niet gaan kan

Eergisteren zijn mijn lief en ik een toffe motorit gaan doen samen met Ellen, een gewezen klasgenote van me, en haar vriend Patrick. We hadden elkaar in geen jaren meer gezien (en met jaren bedoel ik wel degelijk vele jaren, als in 20 of zo) tot we elkaar vorig jaar via Facebook terugvonden. Leve Facebook, j’wel!

Op een avond hebben we zo heel spontaan eens afgesproken bij haar thuis. Het weerzien voelde aan alsof we elkaar nooit uit het ook waren verloren. We zijn allebei nog geen scheet veranderd sinds onze apenjaren op school, dat was al van de eerste seconde duidelijk. Heel tof.

Onlangs kreeg ik een berichtje van haar ‘dat we nekeer zouden moeten afspreken om eens samen een toerke te doen met de moto’. Ze had de tegenslagen die ik heb gehad met mijn moto gevolgd op ­_j’wel_ Facebook en had ook hier en daar iets gelezen daarover op mijn blog. Alzo had ze vernomen dat mijn moto weer in orde was en dat ik er weer mee kon bollen.

Normaal gezien gaat zo’n verzoekje om ‘eens af te spreken’ al gauw verloren tussen de soep en de patatten, en toch maakten we de afspraak meteen concreet. Het duurde geen week of het was zover. Dat was dus eergisteren.

De motorit was heerlijk genieten, ook al was het met dat motorpak aan zo’n 80 graden heet. Mijn lief stelde het traject voor dat wij samen graag en regelmatig maken; een plezante baan met zachte glooiingen, scherpe bochten en kronkelende curves doorheen mooie landschappen > langs Haaltert – Geraardsbergen – Lessines – Flobeque – Oudenaarde en terug via Brakel. Of toch iets in die aard. Voor Ellen en Patrick was het in ieder geval een route die ze nog niet kenden. Ze vonden ze tof genoeg dat Patrick het traject in zijn GPS vastzette opdat ze de rit later nog eens zouden kunnen maken. Het traject gaven ze de naam “M&M-route”, naar Mijn lief en Mijnen naam :-)

Voor mijn lief en mij was het vooral ferm om zo eens samen met 2 ervaren motards op baan te gaan. Ellen en Patrick zijn echte doorwinterde motorrijders, en dat toonden ze een paar keer door zich op enkele stukken ‘los te trekken’ en helemaal loos te gaan. Pfieuw, dat is kicken!

Jaja, we hebben de moto-microbe zwaar te pakken, mijn lief en ik. Maar we moeten nog veel leren. Veel ervaring opdoen. Veel rijden. Ikke toch vooral, ik rijd immers nog maar een aantal maanden. En daarom gaan we in het najaar een motorrijvaardigheidscursus volgen. Tijdens zo’n cursus nemen ervaren instructeurs ons een hele dag mee op sleeptouw; eerst op een afgesloten terrein om de technieken op een veilige manier in te oefenen en bij te schaven, nadien op de openbare weg om diezelfde technieken toe te passen in de praktijk. Vrienden motorrijders bevestigden ons al eerder dat zo’n cursus én heel plezant én heel leerrijk is en dat die ervaring en de vele tips & tricks die je er meekrijgt echt onontbeerlijk is voor beginnende en semi-ervaren motorrijder.

Ik kijk er alvast naar uit. Dat wordt kicken!

10 op 10

Yep, ik ben geslaagd!

Ik ben erin geslaagd om me te overslapen op de eerste schooldag van smurf.

Om 8u15 werd ik in alle zachtheid gewekt: “MAMAAA, OPSTAAAAAN! ‘T IS KWART NA ACHT. KOMAAAAAAAAN OPSTAAAAAAN!”

Ik bekijk mijn klokradio en lees inderdaad 8:15. Damn, fuck ende miljaardedju seg! Ik keer mijn muziekwekker ondersteboven en binnenstebuiten en constateer dat het wek-uur wel juist staat ingesteld (op 7u10) maar dat het alarmknopje in de verkeerde positie staat. Te laat! We zijn te laat!

Wat een rustige eerste schooldagochtend moest worden werd dus een race tegen de klok. “Ach mama’tje toch, dat kan gebeuren, dat is nu toch niet zo heel erg, we hebben toch nog geen les…”, relativeerde smurf met een gemoedelijk schouderklopje. ’t Is zo’n schatje.

Gelukkig had hij zich gisterenavond nog gedoucht en diende hij zich nog enkel een beetje wakker te wassen. Zijn kleren voor vandaag had hij gisteren ook al netjes klaargelegd, dus zoeken naar dé gepaste coole outfit was ook al niet meer nodig. Ook zijn boekentas/rugzak was klaar, gevuld met een blocnote en een pennenzak. Nog enkel de drankjes, het tienuurtje en zijn lunchbox erbij te gooien en klaar was kees smurf.

Terwijl ik me klaarmaakte werkte smurf zijn kom ontbijtgranen naar binnen, poetste zijn tanden, kleedde zich aan, nam 2 drankjes uit de frigo en een tienuurtje uit de kast, stak dat samen met z’n lunchbox die ik rap had klaargemaakt in zijn boekentas maande me aan om op te schieten.

“MAMAAAA, IK BEN KLAAAAR”.

In 7 haasten sprongen we de auto in en vlogen tegen illegale snelheid naar de Grote School. We waren iets te laat maar toch nog net op tijd. Smurf kon meteen met zijn klas mee aansluiten voor de algemene rondleiding in en rond de school.

Oef!

Mijn klein ventje wordt verdekke groot, weet ge’t? Hij zit nu in 1ste Moderne op dezelfde school waar ik zelf 7 jaar lang menig rok en broek heb versleten. Ik ging er vanaf het 6de leerjaar, all the way tot op het eind, in 1 grote trok, zonder te moeten bissen.  Dat ik er zo nu en dan wat kattekwaad uithaalde -ik was jong en ik wilde wat- daar had ik het al eens eerder over (*). Hopelijk lijkt smurf een beetje op mij op dat vlak, zo wat plezanterietjes uithalen op school, ik vind dat dat moet kunnen, zolang het geen crapuleuze toestanden worden, uiteraard. Beetje grapjes uithalen is altijd leuk voor later, om aan je kleinkinderen te vertellen of erover te bloggen* .

En alzo is de toon gezet. De eerste schooldag zit erop en het algemene indruk van smurf toen ik hem daarnet ging ophalen was: “djiezes, mijn klas zit echt vol mongolen”.

Dat belooft.