’t is een hobby gelijk een ander

OMG, is me dat hier ineens allemaal snel gegaan! Van een vriend horen zeggen dat een andere vriend zijn moto verkoopt omdat hij zich een zwaardere type heeft aangeschaft, met die vriend gebeld en afgesproken, moto gaan bekijken, hem goedgekeurd, deal gesloten, contract opgesteld en getekend, geld gestort, verzekering gesloten, ‘plakken’ aangevraagd, nummerplaat ontvangen, moto afgehaald en een eerste toerke gedaan.

Dat was vorig weekend.

Zei ik al dat mijn lief zich dezelfde moto heeft aangeschaft? Hij rijdt al langer met een moto, een Deauville, maar was meteen verkocht toen hij ‘mijn’ naked bike zag. Het zou toch wel ferm zijn mochten we allebei met zo’n vinnige moto rijden…

Een week later reed hij al rond met zijn nieuwe aanwinst, terwijl ik nog vanalles moest regelen om legaal de straat op te mogen.   Best raar dat ik nu vind dat alles snel is gegaan terwijl ik dat wachten tot ik hem werkelijk onder mijn gat kon schuiven toch heel erg lang vond duren.

Maar het is zover: at last. Mijn 2 dromen staan netjes naast elkaar op de oprit. Denk ervan wat je wilt, maar mij doet dat iets. Echt waar.

Ik heb altijd van snelheid gehouden, eigenlijk. Dat valt nochtans totaal niet te rijmen met het tempo waarin ik mijn leven leef. Vergeleken met al die druk-druk-druk-mensen tegenwoordig ben ik een slak in slow motion. Haast en spoed vind ik niet goed, wat dat betreft. Maar daar tegenover staat dan mijn beheerste drang naar snelheid. Die dient waarschijnlijk om  om mijn trage levensstijl een beetje te compenseren.

Een tochtje met een luchtballon zegt me niets, geef mij maar een tochtje in een helicopter. Zeilen zegt me niets, geef mij maar een jetski of speedboot om door het water te scheuren. Een rondje op de carroussel zegt me niets, geef mij maar de hoogste wildste snelste rollercoaster die een paar keer deftig overkop gaat. Wandelen en fietsen is eens leuk, maar geef mij toch maar de auto en liever nog de moto om me te verplaatsen, dat gaat toch net dat ietsje vlotter.

“Een mens is niet oud totdat spijt de plaats in neemt van zijn/haar dromen.”

 

 

Advertentie

Wat als…

… ik nu eens iets zou vertellen over het voorbije weekend?

Vrijdagavond kreeg ik mijn beste blogvriendin Elke op visite. Wegens een accident en het bijhorende fileleed heeft ze er een dikke 2 uur op gereden, ochot, en ze was al danig opgesmeten doordat ze de laatste tijd al zo dikwijls in de file heeft moeten omdat heel Vlaanderen blijkbaar per se naar het Noordzeestrand de toerist wil gaan uithangen en daarvoor in haar woonregio moet passeren.  Ik kan er wel in komen dat je die toeristen kotsbeu bent op den duur.

Enfin, met anderhalf uur vertraging arriveerde ze alsnog met een brede glimlach, zoals we van haar gewend zijn. 1 jaar vrolijkheid blijft zich verderzetten.  Na een fris aperitiefje schotelde ik haar verse kabeljauwfilet met broccolipuree voor en al zeg ik het zelf: ’t was best te vreten.  Als toetje kon het ook al niet erg verkeerd gaan: aardbei- en vanille-ijs met verse aardbeien, zonder slagroom.  Uiteraard hebben we weer een eind weg zitten babbelen, vooral over koetjes en kalfjes en tussendoor zo nu en dan ook over vanalles en nog-wat, gecombineerd met wat zever en een deugddoende schaterlach.  Wel spijtig dat de muggen op mijn terras zich zo nodig moesten volzuigen met het bloed van mijn onderbenen (ik weet niet hoe het bij jou zit, Elke, maar ik ben echt volledig overbeten door die gore bzzzzzzende klootzakjes!).  Dit ongemak buiten beschouwing gelaten was het sowieso alweer een heel gemoedelijke toffe avond, die we tot na middernacht hebben doorgetrokken.

Gisteren, zaterdag, zijn mijn lief en ik nog eens heerlijk gaan kamperen.  Kamperen is ons lang leven en elke kans die we hebben, grijpen we. Vooral als het in het binnenland 30 graden heet is trekken we graag naar een of andere _liefst zo niet-toeristisch mogelijke_  kuststreek. Deze keer sloegen we onze tent op tussen de hoge bomen op een rustige kampeerweide “De Wielewaal” in Cadzand.

Op het strand zat een enorm straffe wind en het water was behoorlijk fris maar toch hebben we niet kunnen weerstaan aan de lokroep van de metershoge golven.  We doen al eens graag aan skinny dipping maar de golven waren deze keer toch wel iets te krachtig,  het zou een beetje pijn gedaan hebben, denk ik.  Desalniettemin hebben we gewaterploeterd tot onze lippen purper kleurden. Daar kikkert een mens werkelijk helemaal van op, ik kan het iedereen aanraden!

En als u me nu wilt excuseren, ik ga nog een beetje nagenieten.