Mooie Tuinen, Open U!

Het bezoek aan de tuin van Chelone vorige zaterdag, was niet zomaar een spontane ingeving, maar een door Zapnimf en Madame subtiel ineengestoken opgezet spel. De bedoeling was om zoveel mogelijk bloggers samen te krijgen om Chelone te verrassen tijdens haar opentuinweekend. Mission redelijk accomplished.

Elke, Breeg en ik hadden het plan opgevat om elkaar op te pikken en samen bij Chelone aan te komen, maar dat is op de laatste nipper een heel klein beetje compleet anders uitgedraaid. Door een paar onvoorziene omstandigheden van praktische aard kwamen we elk apart toe, wat uiteindelijk ideaal bleek ze zijn, gezien we allen op een ander tijdstip terug naar huis zijn vertrokken.

Breeg en smurf en ik kwamen ongeveer gelijktijdig aan, Elke, haar dochtertje en Marc een uurtje later.  Op de oprit zaten Zapnimf, Moose, krulzap en Madame gezellig te keuvelen in de schaduw, onder een parasol-tentje (of hoe heet zo’n ding dat lijkt op een partytent maar dan in ‘t klein). We werden met open armen en een veelbetekenende guitige glimlach ontvangen. Het was een heel fijn weerzien voor mij, ik kende iedereen al van vorige blogmeetings. Voor Breeg was het een eerste kennismaking met de medebloggers. Ze hadden hem allemaal anders voorgesteld…een stuk ouder vooral. Gelukkig voor hem, dat ze hem niet jonger hadden ingeschat (smaajlie). We konden de verbazing op Chelone’s gezicht van verre zien toen ze ons in het vizier kreeg: “Ooh, nog bloggers, maar zeg, da’s zoooo lief!”

Na het bezichtigen van haar tuin, die heel knap werd gedecoreerd met prachtige kleurrijke kunstwerken, creëerden we een cosy corner in een ideale lommerhoek, met bankjes, tabouretjes, zitjes en tafels en allerhande food and beverage.

Samen met Lalena, Patrick (Patrick Droomt), Aquarius, Madame, Zapnimf, Moose, Beo (Kribbelpunt), Marc, Elke en Breeg beleefde ik een gezellige en amusante namiddag. Ook onze kinderen Krulzap, Luna en smurf konden het goed met elkaar vinden. Ze hebben de tuin en het aanpalende struikgewas verkend, verstoppertje gespeeld, tikkeneitjes geraapt, getekend en gekleurd, … Ze zijn er zelfs in geslaagd om een koppel toevallige fietsende voorbijgangers te overtuigen om Chelone’s tuin te bezoeken.

Breeg werd vrij vroeg door zijn lokroep weggefloten, iets later moesten ook Elke, haar dochtertje en Marc de gezelligheid verlaten, met spijt in het hart wel, want ze waren graag nog veel langer gebleven, doch haar jongste dochtertje moest worden afgehaald op een verjaardagsfeestje. De uren gleden voorbij, er werd nog fijn gebabbeld en gelachen tot in de late avond. Zapmoose, krulzap, smurf en ik waren de voorlaatsten en hielpen Chelone met het opruimen van de cosy gardencorner. De allerlaatste lag zijn roes uit te slapen, languit op zijn rug in het gras. Beo (ex-Kribbelpunt) had een beetje te diep in het plastieken bekertje gekeken…  Ik hoop maar dat Chelone hem daar niet vergeten is…als tuindecoratie kan dat tellen.

Bedankt Chelone, voor je uitmundende gastvrijheid. Bedankt ook voor de zonnebloemen die smurf en krulzap met veel liefde en zorg zullen onderhouden, bedankt Zapmoose en Madame voor het opzetten van dit hartelijke initiatief en uiteraard bedankt medebloggers voor de gezelligheid en de companie. Zoals smurf zei bij het afscheid nemen: “misschien tot volgend jaar”.

Tijdens de “Open Tuinen” stellen Chelone alsook medeblogger Menck hun fantastische tuin open voor het ruime publiek. U kan er nog  terecht vandaag tot 18u en op zaterdag 4 en zondag 5 juli, tussen 10 uur ‘s morgens en 6 uur ‘s avonds. 

Advertentie

Smurfse graadselkens

Hoe weet je dat een spin modern en hip is?

Hij heeft een eigen website.

Wat zegt een spin wanneer haar web kapot is?

Shit, ik ben de draad kwijt

Wring uit, die handel

Kunt g’u een beetje verwarmen, mensen?

Mensen zonder papieren

Hoe lezend zat te worden

We hebben twaalf flessen whisky in de kelder staan en mijn lief vroeg me om de inhoud van iedere fles in de gootsteen te gieten. Ik antwoordde dat ik me met genoegen van deze onplezierige taak zou kwijten.

Ik trok de kurk uit de eerste fles en goot de inhoud in de gootsteen, met uitzondering van 1 glas, hetwelk ik opdronk.

Ik trok de kurk van de tweede fles en deed hetzelfde, met uitzondering van één glas, hetwelk ik opdronk.

Ik ontkurkte de derde fles en goot het goede oude nat in de gootsteen, met uitzondering van één glas, hetwelk ik opdronk.

Ik wriemelde de kurk van de vierde gootsteen en goot de flessen in de glazen, dewelke ik opdronk.

Ik trok de fles van de kurk van de volgende, dronk de gootsteen leeg en gooide de rest in het glas, die ik opdronk.

Ik trok de gootsteen uit het volgende glas en schonk de kurk in de fles.

Ik trok de volgende kurk uit mijn keel, schonk de gootsteen in het glas en dronk de fles.

Toen kurkte ik de gootsteen uit het glas, flesde de glazen en dronk de schonk.

Daarna schoot ik de schoorsteen in en goot de kurken in mijn keel. Vervolgens keelde ik de dronk en schurkte de kurk in de goot.

Daarna krukte ik de schurk en schroot de schonk.

Toen ik alles had leeggegoten hield ik met 1 hand het huis vast en telde met de andere hand de glazen, goostenen, flessen en kurken en kwam tot 29. Om zeker te zijn telde ik ze nog een keer en telde er 74. Toen het huis weer voorbij kwam heb ik ze opnieuw geteld en tenslotte heb ik alle huizen, flessen, glazen, gootstenen en gieters geteld, met uitzondering van één glas, hetwelke ik opdronk.

Het hangt er allemaal maar vanaf

Dit interesseert weinigen van mijn lezers, ik ben mij daar van bewust, maar mag ik toch heel eventjes jullie aandacht vragen? Dank u, da’s heel vriendelijk.

Een tijdje geleden schreef ik over mijn broer en dat hij met de rock(cover)band waarin hij drummer is de kans heeft om eventueel misschien mogelijks voor 12.000 op te treden in het Sportpaleis, remember?

Wie curieus is naar wat mijn broer en zijn companen van ALBION-Covers muzikaal produceerden als kandidaten voor de jury kan hier naartoe zappen en kijken en luisteren.

In het eerste filmpje zie je alle kandidaten die hebben deelgenomen (be aware: het niveau is soms helemaal zoek). De vijf finalisten zie je in de filmpjes eronder. Het eerste filmpje is ALBION, de hardrockband die heel toevallig een drummer heeft van wie ik de zus ben. Zij kozen voor het nummer TNT van AC/DC, niet meteen het genre waar iedereen wild van is, dus wie niet van harde rock houdt mag gerust zijn wenkbrauwen fronsend optrekken, allerhande rologen trekken en zijn afgrijnzen uitwerken op een zetelkussen naar keuze.

U voelde hem al komen? Inderdaad, er kan gestemd worden. Wie het ziet zitten om mij een plezier te doen mag een sms’je sturen om mijn broer met z’n band op het podium te krijgen, zodat zij het ongeveer tienduizendkoppige publiek van Familiehulp kunnen trakteren op een streepje ruige metalen harde rock van eigen bodem. Het is maar 0,20€ per sms, dus geen dramatische geldverspilling, ook al is het crisis.

Wie wil stemmen: stuur  FHU1 naar 3455 (tot 15 juli)

(ga nu ook niet overdrijven; er is slechts 1 sms per gsm geldig)

Bedankt!

Goed of niet goed, zegt ú het maar

Een paar jaar geleden waren we voor een dagje op stap met de bende van Oud-Leiding.

Samen met alle kinderen doen we allerhande activiteiten in het recreatiepark De Gavers. De sfeer zit goed, we zijn allemaal goedgeluimd, iedereen amuseert zich rot.

Smurf is die week bij zijn papa, en gezien mijn gewezen echtgenoot en ik dezelfde vriendenkring hebben zijn we er alle vier: smurf met zijn papa en vriendin, en ik.

Smurf komt tijdens de wandelingen afwisseld mijn en zijn papa’s aandacht vragen. We zijn altijd goeie vrienden gebleven, voor ons is dat evident. Da’s plezant voor iedereen, vrienden en familie zijn dat zo gewend.

De groep houdt halt bij een piste met go-carts, skellers en steps. De kinderen stormen naar de ingang en reppen zich de piste op. De niet-ouders en ik zitten aan de kant van de piste op een picnicbank en zien de fietsende kinderen 1 voor 1 de piste oprijden.  Ik zie Sid zijn toertjes doen, en Nicky, en Emmelien, en Pieter, en Niels en Wout, en Hanne, en Michiel, en Ilya…  Ik zoek smurf maar die is er nog niet.

Ineens komt hij afgelopen, van naast de haag die de piste van het wandelpad scheidt… hij vliegt recht in mijn armen. Wenend, schreiend, zoveel verdriet.  Tussen het gesnotter door vertelt hij dat hij niet op een grote fiets mag rijden, hij moet een kleintje nemen maar dat wil hij niet…

Ik begrijp er niets van. Waarom mag smurf niet op een grote go-cart? Ik zie Sid toch rijden op zo’n grote? En Sid is kleiner dan smurf. Hier klopt iets niet.

Ik ben er het hart van in dat alle kinderen zich amuseren en dat mijn ventje hier tranen met tuiten staat te wenen. Ik wil er het fijne van weten en ga even kijken wat er precies gaande is.  Ik stap met smurf richting ingang wanneer zijn papa en vriendin ons halverwege tegemoetgestappen. Ik vraag hen wat er aan de hand is waarop hij zegt: “Die madam aan de ingang heeft smurf gemeten en hij is blijkbaar te klein om op een grote go-cart te rijden, hij moet een kleine nemen maar hij wil niet…”

Smurf hangt heel de tijd wenend aan mijn hand. Ik zeg hen dat ik toch graag eventjes ga kijken bij die madam, het is toch erg dat ons zoontje hier zo staat te wenen. Ik spreek madam aan en vraag om uitleg. Ze is heel onvriendelijk, en blaft dat hij een kleine go-cart moet nemen of helemaal niet moet rijden. Ze doet geen moeite what so ever om vriendelijk te zijn dus ik ga zelf met smurf naar die meetlat en bewijs haar dat hij boven de grens van 1.30m komt. Ik schuif een grote go-cart onder smurf zijn radijs en roep hem na: “Ga maar, ventje, koers ze daar maar allemaal de piste af!”

Feit is nu dat smurf zijn papa en zijn vriendin me dit kwalijk hebben genomen, wat zij me de rest van de dag heel duidelijk hebben laten voelen. En nu nog. Jaren later.

Nu is mijn vraag: had ik dit mogen doen of had ik mij niet mogen bemoeien in deze situatie? Het was niet mijn bedoeling om mijn ex zijn gezag te ondermijnen, ik heb gewoon mijn moedergevoel gevolgd. Had ik moeten zeggen: sorry smurf, het is nu zo, zet u neer en stop met wenen?

Wiens jongske zijde gij?

17u30, gedaan met werken. Van de tweede verdieping daal ik de trap af op weg naar het gelijkvloers. Margo leaves the building. Of toch niet. Halverwege, op de eerste verdieping, laat een vriendelijke jongeman mij voorgaan. Hij komt me bekend voor. Ik denk me te pletter maar kan er niet opkomen wie hij is of vanwaar ik hem ken. Het is geen collega, het is geen personeel van de eerste verdieping. Grmbl, da’s ambetant. Zou ik hem gewoon vragen:”seg, ken ik u van ergens?”. Maar nee gij, zot. 

We dalen verder de trap af tot op het gelijkvloers. Op weg naar de glazen schuifdeur, die dienst doet als in- en uitgang, spreekt hij me aan. Ik herken zijn stem. Vanwaar ken ik die stem? Ik weet het niet. Ik ken dat gezicht. Vanwaar ken ik dat gezicht? Mijn geheugen speelt venijnige spelletjes. Bad timing, brain! Terwijl ik met mijn badge de schuifdeur open zegt hij: “een chance dat gij hier zijt zenne juffrouw, anders zat ik hier schoon, opgesloten en al. Bedankt hé!”. 

MAAR ALLEZ SEG, WIE IS DAT NU TOCH?!

Op de E40, ter hoogte van Affligem, schiet het mij ineens te binnen. Och ja, ‘t is den dieje…

Blijkt dat diene gast de taverne rechtover mijn werk heeft overgenomen.

Wat die bij ons op ‘t werk kwam doen zal ik hem eens vragen als we er nog eens gaan eten ‘s middags. Benieuwd naar zijne service.

Berrevoesj

We schrijven 13 juni 2009

“Bestemming bereikt”, zegt de redelijk vriendelijke GPS-madam na anderhalf uurtje bollen. De pisstop die we halfweg maakten om even te lavatoriseren en onze belegde broodjes te verorberen niet meegerekend.

Natuurpark Lieteberg, Zutendaal.

Smurf zijne pepe ofte mijne pa en ik waren in onze nopjes voor een dagje actief wandelen in de open natuur. We hadden er al iets over gelezen maar we wisten niet wat we precies mochten verwachten.

Heerlijk verkwikkend, ik zeg het je.

Klein detail: schoeisel is er niet toegelaten, je mag het pad enkel betreden op berrevoesjke voeten.

Een aanrader voor jong en oud: Het blotevoetenpad (alle info vindt u hier).

(Sound up voor een lichte auditieve noot)

Wat & waar?

Wat zijn dit en waar zag ik ze?

Wat zijn dit en waar zag ik ze?

Wie niet waagt, niet wint.  Wie wel waagt, ook niet wint. Er valt niks te winnen. Gewoon gokje wagen.

Done.

4,90 euro overgemaakt op een rekening van den Humo.

Goed voor 1 in digipack verpakte live-ep “Day Old Belgian Blues” van Kings of Leon.

Zal bij den Humo van 7 juli in mijn bus gedropt worden.

Zal niet thuis zijn, zit in Spanje.

Reminder to myself:

* in de Herinneringen van mijne pa zijne gsm zetten dat hij mijn bus op 7 juli zeker leeg moet maken

* in de Herinneringen van mijn eigen gsm zetten dat ik mijne pa het sleuteltje van mijn brievenbus moet geven en hem er nog eens doen aan herinneren dat hij mijn bus moet legen de zevende juli

Compatibility

Neem alvast een zjatteke kaffe of tap uzelven een pintje, schakel uw gemoed in op relativeermodus en zet je schrap want dit gaat over een gevoelig onderwerp waar ik maar niet over uitgepraat raak. (Mocht het zijn dat je mijn visie hierover al tien keer hebt gehoord of gelezen, gelieve dit schrijven als nietig te beschouwen. Als ik mij vergis of wetenschappelijk te bewijzen onwaarheden vertel mag u mij altijd corrigeren of aanvullende informatie doneren in het daarvoor bestemde reactieluik)

De aanleiding is een postje van een medeblogger die zich afvraagt waarom het tegenwoordig zo moeilijk is om als (gescheiden) man een ideale vrouw te vinden. Een stukje daaruit:

“…Een groot stuk ligt dat aan de verminderde sociale contacten.  Waar vroeger iedereen praktisch op straat leefde en daardoor de hele buurt kende, zit nu iedereen thuis naar zijn TV te gapen.  Of blogs vol te schrijven achter hun PC ;-) – … Mannen en vrouwen vinden elkaar moeilijker in deze moderne tijden. De mensen zelf zijn veranderd. De vrouwen zijn geëmancipeerd, assertiever, ja zelfs wat agressiever geworden. Mannelijker dus.  Zij eisen van de man dat hij meehelpt in het huishouden, gevoeliger wordt, vrouwelijker dus.  Het resultaat hiervan is dat de mannen van nu verward zijn, ze zijn zwaar in conflict met hun instincten die ze angstvallig proberen te onderdrukken om bij de vrouwen in de smaak te vallen”

“Ik heb dit niet zelf uit mijn duim gezogen, maar ergens op het grote net gelezen.  Maar volgens mij bevat dit misschien wel een bron van waarheid…  Zou het M!LF dan toch de redding van de maatschappij zijn?”

Ter titel van inlichting: M!LF vind ik persoonlijk een heel knap en uiterst entertainend programma (al ben ik wellicht veruit de enige vrouw die dat vindt. nee?)  waarin 2 toffe peren op ludieke wijze doch duidelijk illustreren hoe de M/V maatschappij zich heeft hervormd  en wat de gevolgen daarvan zijn voor “de echte man”. Frappant vind ik dat de stellingen die er worden geponeerd vele (jonge) mannen ophitsen, waardoor ze zich onbewust als oermens en holbewoner profileren, doch dit alles ook een beetje geheel terzijde.

Eeuwenlang werden jongens opgevoed en klaargestoomd om de typische mannenrol te vervullen zoals we die allemaal kennen. Ze werden ingelijfd in hun rol om te gaan werken, om de kost te verdienen en het gezin te onderhouden. Hen werd met de paplepel ingegeven: niet huilen, sterk zijn, pijn en bangheid verdringen, zeker niet toegeven, geen gevoelens tonen, niet lullen, niet kinderachtig doen. Be a man, not a sissy.

Ze werden ook opgevoed met de gedachte dat zij recht hebben op de diensten van de vrouw. Ze zagen het voorbeeld van die rol in het gezin waarin ze opgroeiden, waar vader het gezinshoofd was, de scepter zwaaide, de broek droeg, de regels bepaalde en alles voor het zeggen had. Het gezin waar moeder de vrouw ten allen tijde ten dienste stond van man en kroost.

Ja, u ook allen bekend, kreeg ook de vrouw haar rol toebedeeld. Zij werd opgevoed als gewillige dienster, als verlengstuk van haar man. Zij bleef thuis en deed wat van haar verwacht werd: den man behaagen zonder te zaagen of te klaagen.

Zolang man en vrouw hun tradiononele “taak” volbrachten was alles goed. Hij wist wat hij mocht eisen en verwachten, zij wist wat haar te doen stond. Het was zo en niet anders, het was duidelijk. Of ze gelukkig waren met die rol is een andere zaak.

Maar de tijden zijn veranderd, en nog geen heel klein beetje. Dat zorgt voor heel wat  moeilijkheden met als gevolg nooit eerder geziene gebroken relaties en echtscheidingscijfers. Er wordt ferm aan het traditionele rollenpatroon getornd, wat het er voor de man niet gemakkelijker op heeft gemaakt. Al dat emancipatiegedoe speelt in hun nadeel, dat laat zich duidelijk voelen.

Tegenwoordig nemen heel veel vrouwen nu ook een stuk van “de rol” van de man op zich: ze gaan werken en verdienen mee de kost. Ik hoor bij die categorie en zal van hieraf verder gaan in de we-vorm, vanuit mijn eigen visie en die van wie ze eventueel deelt.

Wij staan niet meer exclusief ten dienste van onze partner maar dienen ook de firma waarvoor we werken. We worden niet meer dom gehouden, we hebben eigen meningen en gedachten, we zijn vrijer, hebben hobby’s, een sociaal leven met vrienden, vriendinnen en collega’s.

Het zwaarste element dat voor heel wat moeilijkheiden zorgt in de huidige relaties, is dat mannen het maar moeilijk kunnen aanvaarden dat wij hen niet meer nodig hebben om ons, met of zonder dominante hand, door het leven te leiden en ons (financieel) te onderhouden. Hun positie is verlegd en dat valt maar moeilijk te accepteren. Wij vrouwen voelen de voordelen, de mannen de nadelen.

Ik zou eerlijk gezegd niet graag een man zijn, ik geef dat toe. Vroeger, in den goeien ouwen tijd was de vrouw nog een gemak in huis. Nu loopt madam alleen nog te zagen dat hij moet meehelpen in het huishouden, de afwas doen, de kinderen in bad steken, pampers verversen, flesje geven ‘s nachts, naar denaldi of dendelijs inkopen doen, het beddengoed verversen, patatjes koken, spaghetti maken, … Die ommekeer is mentaal, gedragsgewijs, en psychisch niet van de poes, me dunkt.

Tegelijk vraag ik me af: zouden (conservatieve) mannen het zichzelf niet gemakkelijker maken mochten ze eindelijk ook eens afstand nemen van dat oeroude rollenpatroon? Zou het niet beter zijn dat hij de logica ziet en aanvaardt van deze kentering in plaats van koppig te hangen klagen dat zijn wijf geen vrouw meer is, dat ze godverdomme altijd moeilijk doet, dat ze godbetert een mietje van hem maakt en hem zijn stoere echte mannelijkheid(*) ontneemt?

(Gelukkig?) zijn er nog heel wat vrouwen die content zijn met het traditionele rollenpatroon, die er zich goed bij voelen dat ze hun man mogen behagen en de volledige zorg en opvoeding van de kinders op zich mogen nemen, die er een grote voldoening uit halen dat ze de was en de plas deze week weer voortreffelijk hebben gedaan op zaterdagvoormiddag.

Doch, mannen moeten beseffen dat er ook heel veel vrouwen zijn die vinden dat ze niet langer alleen als kuisvrouw, kok, kinderverzorgster, babysitter, waserette, strijkatelier, winkelkar en gewillige minnares in de wieg gelegd zijn.

 

* de theorie van “mannelijkheid” is volgens mannen totaal anders dan volgens vrouwen

L/R Handlangers

Onlangs las ik bij Menck een schrijfsel over ellebogen en handen en links en rechts, wat me welgekomene inspiratie gaf om het zelf ook even over mijn twee-keer-vijfvingerige handlangers te hebben. Dit informatieve stukje wordt heel belangrijk en uitzonderlijk interessant voor de gehele mensheid. Echt. Not.

Mijn ma zaliger zei ooit dat ik als kleuter mijn eerste kleurpotloodjes en stiften in mijn linkerhand nam om naast de lijntjes te kleuren en dat ze dacht: “ja lap, ons kleinste wordt de enige linkshandige in huis”. Haar denkpiste bleek verkeerd toen ik vele maanden later van de ene dag op de andere gewoon met mijn rechterhand begon te tekenen en te kleuren en te verven en te schaarknippen en te krijtlijntrekken.

Men mag dus stellen dat ik rechtshandig ben (en rechtsbenig ook trouwens, voor wie het zich mocht afvragen), doch voor sommige handelingen gebruik ik mijn linker hand.

Schrijven doe ik rechts. Tekenen, kleuren, verven, schaarknippen en krijtlijntrekken ook, nog steeds. Typen doe ik met beide handen (du-uh). Mijn fietsstuur houd ik vast met mijn linkerhand (Wanneer ik mijn stuur rechts vasthoud lijk ik met steunwieltjes te rijden, zo onzeker). Appelsienen pel ik met mijn linker duim. Een zware valies  dragen en een glaasje wijn inschenken ook. Een appel schillen doe ik rechts, wat ook geldt voor het smeren van boterhammetjes, kuisen van ruiten, aaien van een dier of het geven van een lap rond uw oren als ge nie braaf zijt.

Wie rechtshandig is in het schrijven is doorgaans ook rechtshandig met de computermuis. Ik niet. De PC-muis hanteer ik met mijn linkerpoot. Met mijn fuckyou-vinger bedien ik de linker muisknop, met mijn wijsvinger de rechter. How weird is that.

Dat is wel wreed per toeval zo gekomen.  Zo’n slordige twintig jaar geleden, toen ik mijn allereerste computerles kreeg, nam ik plaats achter 1 van de PC’s (in die tijd nog van die loodzware lompe bakken) en het toeval wou dat de muis links van die PC lag. Ik heb gewoon die muis vastgepakt en ben er mijn ding beginnen mee doen. Ik heb er nooit bij stilgestaan totdat men opmerkte dat het wel raar was dat een rechtshandige een PC-muis met de linkerhand bedient. Feit is; ik zou daarin rechtshandig zijn geweest, ware ik niet zo tam geweest om die muis efkes te verleggen.

Tja.

Ne mens zou het zich gaan afvragen

 

l waarom bestellen mensen een double cheeseburger, een grote zak frieten en dan een Cola light?

l waarom kunnen vrouwen geen mascara aanbrengen met gesloten mond?

l waarom moet je op de startknop drukken om windows te sluiten?

l waarom maken ze eens geen kattenvoeding met muissmaak?

l waarom hebben winkels die 24/24 en 7/7 open zijn een slot op de deur?

l als vliegen veilig is waarom noemt men de aankomsthal op het vliegveld dan de terminal?

l krijgen de arbeiders en bedienden bij de fabriek van Lipton ook een koffiepauze?

l welke kleur zou een smurf uitslaan als je hem wurgt?

l zou je een ei wel kunnen invriezen, met die dooier erin?

l als maïsolie gemaakt is van maïs en olijfolie van olijven, hoe zit dat dan met baby-olie?

l toen de mens ontdekte dat de koe melk gaf, waar was hij dan feitelijk naar op zoek?

Hoe is da nu mógelijk, seg!

Een of ander blèrend kalf (ze noemt zichzelf ergens iets van de meest originele strekking ‘Lady-en-nog-iets-maar-kwil-het-gewoonweg-nie-weten’ heeft het keigoeie nummer ‘Close to me’ van The Cure verkracht! VERKRACHT!

‘t Trekt op niks, kalf. Blijf met je fikken van goeie muziek af! Als je wil blèren, vind dan zelf iets uit. Of ga naar een karaoke-bar.

Fuck you!*

 

 

* liedje van mede krijswijfje Lilly Allen