Door het lezen van Wisken haar blog en het volgen van haar activiteiten kreeg ik enorme goesting om ook iets sportiefs te gaan doen. Ik werd enorm gemotiveerd door het lezen van haar sportieve way of life, samen met haar kinderen en haar man.
Ik zie zo veel mensen joggen, jong en oud, groot en klein, dik en dun. Als zij dat allemaal zo graag doen moet dat toch echt wel tof zijn op één of andere manier. Ik dacht: als ik dat nu ook gewoon eens doe, dan zou ik het ook leuk gaan vinden en die drive krijgen waar joggers het al eens over hebben. Niet meteen de ‘runners high’ maar er kunnen van genieten om buiten te zijn in de natuur en te kunnen bewegen met de zon op m’n kop en de wind in m’n haar…
Ik zag ook meteen de voordelen van joggen; je bent niet gebonden aan bepaalde uren, je hoeft niet vooraf te reserveren, je hoeft geen lid te zijn van een club waar je dan verplicht bent om kaartjes te verkopen voor een eetfestijn en zo van die dingen. Joggen doe je ongedwongen, op je eigen tempo, eender waar en wanneer je wil. Dat ligt me wel.
En alzo begon ik een paar maanden geleden met heel veel goesting aan Start-to-run. Ik kocht me een jogging outfit, een stopwatch, een paar New Balance loopschoenen en begon, samen met mijn lief, aan de eerste week van het schema.
Marc liep mee aan mijn trage tempo, chronometreerde de duur volgens het loopschema, en motiveerde me om door te zetten als ik het moeilijk kreeg. Hij was behoorlijk trots op mij, hij vond het super dat ik dat zo ineens uit mezelf deed en er ook zo enthousiast over was. Ik was zelf ook trots op mezelf, maar besefte heel erg goed dat het enorm zwaar zou worden, zowel fysiek als mentaal.
We maakten ons lid van het Vondelhof; een fantastische setting om te joggen op een kwartiertje van mijn deur. Vondelhof is een ideaal terrein waar meerdere joggingclubs hun rondjes lopen: een bosrijk parkje met gravelpaadjes, afgebiesd met weelderige bloemen- en plantenborders. Nu we lid zijn hebben we 24/7 toegang tot het terrein en kunnen we gaan joggen wanneer we maar willen.
Op de eerste dag kon ik amper 1 minuutje aan een stuk lopen. 4 weken later liep ik de volle 5 minuten uit.
Juijj?
Nee jong, er valt helemaal niks te juichen. Afzien is het! Afzien als een beest! Het is pijnlijk en ongelooflijk zwaar. Het doet geen deugd, op geen enkele manier what so ever. Niet aan mijn lijf, niet aan mijn geest. In het begin was het nog te doen, dan was ik nog enorm gemotiveerd, ik wilde dit voor mezelf, ik wilde en zou mijn conditie op peil brengen en wilde en zou niet opgeven! Ik zou doorzetten! Niet plooien!
We gingen elke week 3 keer lopen. Zelfs toen we een week in Bretagne op reis waren zijn we gaan joggen. Marc deed enorm zijn best om mij gemotiveerd te houden. Hij moedigde me ongelooflijk aan. Maar ik voelde me meer en meer gedwongen om door te zetten want voor mij was het alleen maar afzien, elke keer opnieuw.
En toch heb ik het tot dag 5 van week 4 volgehouden. Ik zette door. Niet meer voor mezelf omdat ik het wilde en gemotiveerd was, maar omdat ik mijn lief niet wilde teleurstellen. Hij is altijd heel sportief geweest en heeft de juiste instelling om te sporten. Hij vindt het fantastisch om zijn grenzen af te tasten en door te zetten, om zich in het zweet te zwoegen. Hij geniet daar van en heeft enorm veel voldoening van een zalig gevoel na de inspanning. Ik heb dat niet. Ik voél dat niet. Ik hoef niet zo nodig mijn grenzen af te tasten en hoef al zeker niet af te zien om me daarna beter te voelen.
Sporten is niks voor mij. Ik heb dat altijd al geweten, ik ben gewoon geen sportief type, nooit geweest. Ik heb er noch het lijf noch de instelling voor.
Ik vind het benijdenswaardig dat sportievelingen wél genieten van hun sport. Dat ze dat oprecht en echt graag doen, dat ze werkelijk gemotiveerd zijn en ernaar uitkijken om hun sport te kunnen beoefenen.
Ik wil wel een beetje meer conditie en ik wil gezond leven, liefst weer zonder overgewicht. Maar ik wil mezelf niet dwingen om bezig te moeten zijn met iets waar ik geen plezier aan heb noch voldoening uit haal. Fysiek afzien en mentaal tot het uiterste gaan is voor mij niet de manier om gezonder te leven.
Is het werkelijk een kwestie van grenzen verleggen, zelfdiscipline en doorzettingsvermogen?
Tussen ons gezegd en gezwegen 