En? Oewast?

We schrijven zaterdag, vierentwintig april tweeduizendtien. Nog voor ik goed en wel gezeten ben in zijn auto, krijg ik een doosje in mijn handen geduwd. Een presentje, zowaar:

 

Hij: “dit zijn viltjes om onder de klakkende schoenhakken van uw buurvrouw te plakken”. (zie onder*)

Wegens iets te goed weer om in een bruine kroeg te kruipen rijden we richting zee. Waar naartoe? Blankenberge?

In Oostende parkeren we de auto langs de haven en lopen we richting dijk. Werken in uitvoer all over the place, de zee is ‘afgesloten’ met afspanningshekkens tot aan het casino. Het zicht is niet meteen om op een postkaart te zetten maar de heerlijk zoute zeelucht maakt alles goed. Na een frisse duik in het water een deugddoend pootjebaden in het ijskoude sop doen we een terrasje, met, zoals u ziet, zicht op zee :-)

Een Schweppes en een warme chocomelk later wandelen we verder en voelen we (ik vooral) zo helemaal ineens ende plots een hongertje opkomen. In Den Artiest, een onwijs gaaf gezellig etablissement genieten we van een superlekker etentje, tot de sfeer iets of wat gebroken wordt door de komst van 2 dronkelappen. Ze bestellen ‘ribbekes’ maar de ene valt ter plaatse op zijn stoel in slaap nog voordat het eten is geserveerd. Zijn compagnon amuseert zich terwijl in z’n eentje door met zijn mes meermaals in de sambalpot te graaien en dat af te likken, waarna hij datzelfde mes in de ketchupfles steekt en hetzelfde ritueel afwerkt. Wanneer de fles bijna leeg is draait hij de dop er helemaal af en zet de teut aan zijn toot om ze verder leeg te slurpen. Appetijtelijk is anders maar ik amuseer me eigenlijk wel met het hele tafereel. De sambalketchupman eet alles met huid en haar op _tot het botervlootje toe lepelt hij leeg_, terwijl zijn compagnon rustig verder zijn roes uitslaapt.

Met gevulde buiken wandelen we nog wat door de straten van Oostende, we lachen en zeveren wat, het is best plezant en aangenaam. Rond middernacht zetten we koers terug naar huis. Bij het uitstappen krijg ik nóg een presentje:

  + 

Alweer sterk gevonden en symbolisch veelbetekenend (zie onder*)

We vonden het beiden een geslaagd avondje uit, precies zoals we hadden verwcht, niet meer en niet minder: ontspannend, verfrissend, plezant, los en aangenaam.

* in al die mails die we naar elkaar hebben gestuurd in de loop van de tijd die hieraan voorafging, heb ik meermaals een dikke zaag gespannen over het lawaai van mijn marginale bovenburen en de buurvrouw/kapster, die elke ochtend om half 7 op haar schoentje met fijne kappende hakken door het kapsalon trippelt. Omdat dat gehak mij elke ochtend uit mijn lsaap knalt begint mijn o zo nodige nachtrust eronder te lijden. Eind dit jaar verhuis ik naar de stilte en de rust van het platteland. Nee, het zijn geen vage plannen, het is een vaststaand feit, en alles is al geregeld. Smurf en ik zijn alvast zwaar aan het aftellen…

Advertentie

Ik had nochtans gezegd van niet

In het commentaarluik van deze post schreef ik dat ik zelf ook niet meer over dates schrijf op mijn blog. Net op het moment dat ik dat commentaartje postte had ik al spijt dat ik dat had geschreven, want laat het berekende en georganiseerde toeval nu net zijn dat ik het hier dus wel degelijk ga hebben over een date die mij nu zaterdag te beurt gaat vallen.

Een date is volgens den dikke Vandale ‘een afspraakje’ en volgens de encyclopedy betekent een date…euh, ook ‘een afspraakje’. Niks mis mee, zij het niet dat een date in de volksmond al rap geassocieerd wordt met een vleeskeuring: het nauwkeurig bekijken en aftasten van de persoon met wie je date, met de bedoeling te achterhalen of de halfdode motten in je buik zich eventueel zouden kunnen transformeren in vrolijk rondfladderende kleurrijke vlindertjes.

Ik ga dus voor een date zoals het in de dikke vandale omschreven wordt: een afspraakje. Een ontmoeting met een man met wie ik sinds februari ben beginnen mailen. Op een datingsite waar ik me voor de zoveelste keer weer maar eens een profiel had aangemaakt zat er op een dag tussen alle rotzooi van ouwe geile mannetjes en jonge hitsige hengsten een berichtje van hem in mijn berichtebbox, heel los en gewoon, voorzien van een luchtige noot humor. Wat er precies stond weet ik niet meer, maar het moet origineel en plezant genoeg geweest zijn om mij aan te zetten tot het schrijven van een wederbericht.

We zijn nu een paar maanden verder, en vrijwel dagelijks gaan er mails over en weer, waarin we het hebben over al wat in ons opkomt. Over het feit dat hij met de moto op roadtrip is geweest en ik die ga verhuizen eind dit jaar. Hij over zijn zoontje en ik over mijne smurf. Gewone conversaties die tussen broer en zus ook zouden kunnen gevoerd worden, maar dan wanneer de zus of broer in het buitenland woont, want als broer en zus in ‘t zelfde land wonen zullen die elkaar wel regelmatig zien om vanalles te vertellen, neem ik aan.

Tot chatten is het nooit gekomen, daar zijn we nooit mee begonnen. Met elkaar getelefoneerd hebben we ook nog niet, enkel hier en daar tussendoor eens een sms’je gestuurd en ontvangen.

Komende zaterdag komt hij mij oppikken en zullen we voor het eerst in real life kennismaken. Eindelijk zullen we ons een reëel beeld kunnen vormen van elkaar. Ik ben eens benieuwd of we nog zo open en gewoontjes gaan zijn als we face-to-face recht tegenover elkaar zitten. Ik denk het wel, maar je weet maar nooit.

Spannend? Dat is een nieuwe ontmoeting altijd wel een beetje, maar illusies maak ik me niet, er zijn al genoeg luchtbellen in mijn gezicht ontploft. Ik ga voor een gewone gezellige avond waarbij veel gelachen en gezeverd zal worden, afgewisseld met een ernstige noot, mocht zich dat opdringen.

Dus als u van plan was om zaterdagavond bij mij langs te komen: ik zal niet thuis zijn.

Maaktuwestatuskenbaar.com

Een blog die ik heel graag volg is deze. Net nog pleurde ik daar een commentje op en terwijl ik daarmee druk doende was dacht ik: awel, daar zou ik eigentlijk zelf een blogstukje kunnen van maken. Gelukkig heb ik een eigen blog, ‘t zou anders ietske moeilijker zijn om dit schrijfsel gepubliceerd te krijgen. Du-uh.

Intussen hebben jullie al massaal op die link hierboven geklikt en mijn commentaar op dit stukje gelezen, dus u kan al wel raden waarover ik het zodadelijk ga hebben. Misschien denk je ‘maar mens toch, ik heb ne partner, dit interesseert mij allemaal geen bal’, toch zou het kunnen dat je je daarin vergist. Het is niet omdat die blog over singles gaat en vrijgezellen en alleenstaanden als doelgroep heeft dat dat geen interessante blog zou zijn voor verliefden, verloofden, samenwonenden, minnaars, getrouwden en soortgelijke stellen. Toch?

Ik wil dus verderbreien op wat de schrijver van dat stukje poneerde, namelijk over het feit dat vrijgezellen niet altijd weten waar al de andere singles uithangen. Wil je als single –klaar voor een nief lief- andere vrijgezellen tegenkomen, dan ben je  ofwel genoodzaakt om op wereldwijdewebse datingsites rond te zappen, ofwel om vrijgezellenparty’s af te schuimen. Men zegt vrij gemakkelijk ‘dat ge veel moet buitenkomen’ als single, wil je het pad van je potentiële partner kruisen, maar klopt dat wel? Volgens mij niet. Je kan iedere dag op stap gaan en geen enkele avond in uw kot zijn, het staat niet op hun voorhoofd geschreven dat ze single zijn, en er hangt ook geen plakkaat rond hun nek met het opschrift “Beschikbaar. Mij kunt ge krijgen”. Of moeten we de personen die onze aandacht trekken telkens gaan vragen of hij/zij single is? Dat is nu toch ook geen manier van doen, hé?

Awel, ik heb een oplossing voor dit euvel. Ik pleit ervoor dat elke vrijgezel de mogelijkheid moet hebben om zich kenbaar te maken als em da wilt. Daarom stel ik voor: een broche of nen button, gelijk da ze zeggen:

 

Hoe ik daarop gekomen ben? Awel, ik moest toevallig denken aan die keer toen ik op zo’n singleparty was met mijn ‘date’ indertijd (die inmiddels samenwoont met het datinglief die hij na mij leerde kennen en met wie hij nu een zoontje heeft, doch dit geheel terzijde).  Op die party plakten de organisatoren een gekleurde sticker op je mouw om zodoende te kennen te geven wat je ‘status’ was (single zoekend, vrijgezel op date, alleenstaande niet op zoek,…). Ik vond dat toen geweldig, en vooral duidelijk.

Als dat nu in het straatbeeld ingeburgerd moest kunnen geworden geweest zijn doen, zou dat niet interessant zijn? Wie dat niet ziet zitten doet daar niet aan mee, het is wel een optie. Volgens mij een veel betere dan die wijnfles die ge in uw karreken van denaldi of dendelijs moet zetten, waaraan singles dan elkaar zouden herkennen. In tijden van nieuwjaar is dat al eens redelijk onnozel wanneer alleman een paar wijnflessen inslaat voor de feestdagen, geef toe.

De broche dus, of iets in diene genre. En ik ga daar een patent op nemen en schandalig rijk worden.

Er was eens (deel 2)

Meneer de date ging in op mijn invitatie, op voorwaarde dat hij ook een bijdrage mocht leveren. Hij stond erop om voor een voorgerechtje te zorgen en zou ook een fles bubbels meebrengen. Ok dan, als dat uw voorwaarde is, ga vooral uw gang.

Het idee van de gewone doordeweekse avond met spaghetti en luiheid op de sofa werd opzijgeschoven en vervangen door een kerstavond met kokerellen en volk. Wat eet die man graag? Wat moet ik nu klaarmaken? Is een wokschotel goed? Of is  steak/friet beter? Tagliatelli met scampi misschien? Stoemp met sosissen? Iets anders? Toemme toch, ik en beslissen, dat zal nooit klikken.

Dus vroeg ik smurf maar even om me bij te staan in het maken van een keuze. Dat die kleine maar de knoop doorhakt. Close but no sigar; die vond alles al even lekker, hem maakte het niet uit, het mocht voor zijn part zelfs spaghetti blijven, ‘t was hem allemaal gelijk. Aan een alleseter heb je dus écht niks als je in culinaire twijfel staat. Ok, dan vraag ik het aan meneer de date zelf, die zal wel een voorkeur hebben. Lust hij toch ook wel alles zeker. Het maakte voor hem ook niet uit, hij werd geïnviteerd dus moest ik maar uitmaken wat er op het menu zou komen.

Ja, ‘t is gebeurd. Erik Van Looy zou het niet beter kunnen verwoorden. Ik had beslist en besloten: het wordt een wokschotel met kip en champignons. En lijst met gloentjes.

Bij het inkopen doen in de Carrefour passeerde ik toevallig de huishoudtoestellen en viel mijn blik op een gourmetstelletje. Hm, gourmet…dat heeft zo toch nog net dat tikkeltje meer, vond ik, dus ik laadde de doos in mijn winkelkar, reed door naar de afdeling voeding en nam een vleesschotel, wat patatjes, kleine garnaalbrochetjes, diverse groentjes en een ijsstronk mee. En twee flessen Pinot Gris. Zou dat genoeg zijn? Een twijfelkar als ik vraagt zich dat af, ja.

Smurf en ik properkes gewassen en gestreken, groentjes klaar, sausjes op tafel, gourmetstel in staat van paraatheid, tafel gedekt, kaarsjes aan, … klaar.

19 uur. Volk!

(wordt vervolgd)

actua en al

Awel, heeft er hier niemand mee kunnen lachen?! Of heeft iedereen zo ne spiegel thuis misskienst? Soit, ik vond het een straffe. ‘t Is alleen wa moeilijk om die poets zelf uit te halen, wegens gebrek aan een tweelingzus en al.

En dat raadseltje in vorig postje, dat heeft ons Elke meteen opgelost, daarmee was iedereen er ineens vanaf. Ja, het was weer een flauwe, zoals altijd. Als ik hier mopjes of zo plaats zijn dat altijd flauwe, want ik houd nu eenmaal van die onschuldige kinderdingetjes waarmee mijne smurf komt aandraven, en ik kan daar meestal ook wel om (glim)lachen, indeed. Het kind in mij is nooit ver weg, nee.

En verder…so far so good met ‘mijnen date’. Ons tweede afspraakje is letterlijk in het water gevallen, doch niet zoals in het spreekwoord wordt bedoeld want onze tweede ontmoeting is wel degelijk doorgegaan. Zondag namiddag zijn we het traject Stille Paden gaan wandelen in Galmaarden. Gespoord en gelaarsd trotseerden we regen en wind. We waren kletsnat maar we hebben vaneigens genoten van de prachtige natuur. En van de Leffe en Hoegaarden achteraf. En van elkanders gezelschap. En van dat van de lokale bevolking aldaar. En van de sint en zijn piet en pietin, die daar even een pauze kwamen nemen.

Wist jij dat er op 23 minuten van mijn deur een Congoberg ligt?

Een volgende afspraakje is voorzien voor ergens in de kerstvakantie, maar we weten nog niet goed wanneer, dat moeten we nog eens bekijken. Het is wat puzzelen omdat onze co-ouderschapsweken net andersom liggen. Vast staat ook al dat we sowieso als de bliksem naar d’Ardennen rijden zodra de eerste sneeuwvlokjes uit de lucht komen vallen. Als dat geen fris vooruitzicht is!

Maar seg, eigenlijk, ‘t is december en het is nog kweetnie hoe zacht buiten. Da’s echt niet tof voor een wintermens als ik. Het zou stukken uit de grond moeten vriezen nu maar de zon schijnt alsof de lente net in ‘t land is begot!

Zouden al die geruchten over global warming dan toch waar zijn? Dat ze op de Klimaattop ginder in het Deense Kopenhagen maar overeenkomen dat ‘t gedaan moet zijn met die opwarming, en dat het weer koud en warm is in de maanden die daarop voorzien zijn.  Dat Denemarken hen maar eens duidelijk uitlegt hoe ze het moeten doen want die zijn serieus goe bezig, naar ‘t schijnt.

Allez, om toch ook eens actueel uit den hoek te komen: het openingsfilmpje van de klimaattop, waarin alweer het kind wordt gebruikt om de oogje van de grotemensen te openen:

En hoe was jouw weekend?

Het weekend loopt stilaan op z’n einde. Met een brede glimlach kijk ik terug op de voorbije vrij- en zaterdag.

Zal ik beginnen met gisteren? Mijn uitje met Elke was –again- dik in orde. Toen ik haar belde om te vragen welk uur we alweer hadden afgesproken (wist u al dat ik een vreselijke vergeetkous ben?) zei ze dat ze me net ging sms’sen om me te laten weten dat ze niet tijdig had gereserveerd en dat alles volzet bleek. Beetje stress, zei ze. Ze wou absoluut niet dat me hetzelfde overkwam dan die andere keer.  Elke toch. Was ze toch wel vergeten dat we eerder  hadden beredeneerd dat reserveren niet nodig was voor ons tweetjes. De vergeetkous, tsss.

Brugge centrum, grote markt, sfeervolle kerstverlichting, beetje druppeltjesregen, het ene restaurant naast het andere…keuze in overvloed. Tafeltje voor 2, leuke theelichtjes en kaarsjes, broeiend heet omdat we net tegen de grill zaten, gezellig interieur, enorme toffe en vriendelijke obers die graag een praatje maakten,… We hebben lekker gegeten, over onze diepste zielenroerselen gepraat en toch tussendoor ook weer hartelijk gelachen. Elke is een zaligheid om mee op stap te gaan, zeer zeker. So easy to be with, zo’n eerlijk, puur en warm persoon. Wie haar kent zal dat zeker  beamen. (psssjjjt! morgen verjaart ze, ‘t is maar dat u het weet, zodat iedereen haar kan overladen met geproficiateersels)

En dan vrijdag, mijn date.

Misschien eerst even vertellen wat eraan vooraf is gegaan. Heel toevallig, vraag me niet hoe ik erop kwam want dat weet ik echt niet meer, stootte ik op een zekere dag op een voor mij compleet onbekende datingsite. Datingsites zijn voor mij al lang verleden tijd, ik doe daar niet meer aan wegens zo beu als kouwe pap. Uit nieuwsgierigheid klikte ik toch maar wat rond op die site en dacht bij mezelf: laat ik me hier voor de fun toch maar eens een profieltje aanmaken. De allereerste ‘match’ die me automatisch werd gegeven was die van Marc. We raakten meteen aan de praat via berichtjes, gevolgd door uitwisseling van onze e-mail adressen en zo door naar MSN. Het was fijn praten met hem, het vlotte goed, niks geforceerd, gewoon fijn. En alzo kwam een date tot stand.

We hadden afgesproken in een cafeetje in Ninove. Ik was ruim op tijd, zette me aan een tafeltje bij de ingang en bestelde me een Hoegaarden. Na 5 minuten viel mijn blik ineens op de naam van het café: shit, ik zat toch wel in het verkeerde zeker! Ik sms’te Marc om hem mijn blunder te laten weten. In tussentijd was er een man binnengekomen die zich aan de toog had geplaceerd. Hij was druk doende met zijn GSM. Net nadat ik het sms’je naar Marc had verstuurd zag ik dat die man aan de toog zijn GSM aan zijn oor hield. Precies op dat moment ging mijn telefoon: Marc aan de lijn.

Verdomme, zeg niet dat die man aan de toog mijn date is, laat dat aub niet waar zijn, dacht ik in lichte paniek (die man was zo’n wreed raar type, echt een weirdo zo). Ik nam niet op, drukte mijn gsm uit. Die rare vent aan de toog zag ik terug bellen, zijn gsm aan zijn oor… en mijn GSM ging weer. Eventjes heb ik gedacht om rap buiten te glippen…als dat Marc was zou het vast en zeker geen leuke avond worden. Gezien ik toevallig de beginselen van de beleefdheidsnormen onder de knie heb besloot ik toch maar om op de tooghanger af te stappen en te vragen: “Euhm, excuseer…ben jij Marc.?”

Toen hij “nee” antwoordde slaakte ik een zucht van opluchting: OEF! ‘k Weet niet of hij het heeft gehoord of niet…

Iets later krijg ik een sms van Marc; dat het cafeetje waar we afgesproken hebben aan het eind van die straat is. Ik zat daar met een vol glas en vroeg hem of hij naar mij toe wilde komen. “ik kom eraan”, las ik als antwoord.

En daar was hij dan: mijn date.

Weet je wat grappig is? Hij had zich aan een spraakwaterval verwacht. Velen denken dat ik een tsunami van woorden ben, maar niets is minder waar. Hij was daar niet kwaad om want, net als ik, vindt hij ook niet dat iedere minuut volgebabbeld moet worden. We hebben hier en daar wel wat gemeenschappelijk: hij is gescheiden, papa van een zoon van 13, hij houdt van de natuur, van herfst en winter. Hij is geen zomermens, heeft last van hitte. Hij houdt van vrijheid. Van stilte en rust. Sounds pretty familiar to me.

We hebben leuk gepraat, ook goed gelachen. Hij heeft gevoel voor humor, en laat dat voor mij nu 1 van de belangrijkste eigenschappen zijn in een mens. Hij is heel rustig, komt ontspannen en vlot over, lijkt me lief en zacht. M is een gewone gast, zonder franjes. En hij is Oost-Vlaming dus verstaat mijn dialect. Hehe.

Een geslaagde eerste ontmoeting, zeer zeker.

Pijn doet zeer, soms

Begin deze week, de maandag dus, zat ik met ‘het verschot’ in mijne rug. ‘k Heb nochtans niks zwaars geheven noch op een andere manier mijn onderrug belast, en ik heb me zover ik weet ook niet in een onnatuurlijke bocht gewrongen of zo. Eigenlijk heb ik niks gedaan, behalve mijn kantoorjob. Hoe krijgt een mens rugpijn van niks te doen?

Zou het eventueel misschien soms eens kunnen zijn dat ik mij een beetje overdaan heb bij het ravotten in het bos vorige zaterdag? Zou dat? Als dat zo is, wil dat dan zeggen dat ik, voor mijn gezondheid, niet meer mag meespelen met smurf, niet meer mag klimmen en springen en onnozel doen? Grmbl, laat dat alsjeblieft niet waar zijn! Ik moet wel bekennen dat het al een hele tijd geleden was dat ik me fysiek nog zo heb uitgeleefd, maar dat houden we stil. Zullen we dat afspreken?

Dit vraagt sowieso om proefondervindingrijkheid middels herhaling van de feiten dus ga ik nog eens met smurf gaan ravotten in ‘t bos, waarna ik in een afwachtende houding zal constateren of mijn rug al dan niet terug pijnlijk reageert.

Enfin, soit. Dinsdag was het al een stuk beter, het was alsof er iets ‘versprong’ in mijn rug, en ineens was de stekende pijn weg en bleef er nog enkel een zeurende gewaarwording over. Maar vanochtend stond ik op en lap, daar was de knellende pijn terug! ‘t Was er weer ingeschoten. En nu, na een hele dag platliggen, is het weer een beetje beter. Benieuwd wat het morgen zag geven.

In ieder geval moét het over zijn tegen vrijdag, want ik heb een date. Ik moet toch een beetje fit zijn hé, ik kan daar toch moeilijk arriveren als een halfkreupele met gebogen rug? Ja-ha, dat zou qua eerste indruk niet echt in mijn voordeel spelen, dat zult u ongetwijfeld met mij eens zijn.

En de dag erna ga ik nog eens op stap met ons Elke. We gaan samen Brugge nog onveilig gaan maken. En ik blijf weer slapen, dus zal het wellicht weer een kot in den achternoen zijn als ik weer op den Oost-Vlaamsen boerenbuiten arriveer. Met of zonder rugpijn, dat valt nog te bezien.

ken ik u?

Wanneer je smoorverliefd bent zie je vooral eerst de facade, het oppervlakkige. je bent vol van die leukerd die je nog niet goed kent, je hele lichaam vult zich met overweldigend veel energie en adrenaline. Je bent volop bezig met verliefd zijn en dat maakt blind. Scherpe kantjes vallen niet op, die zie je niet, die zijn er op dat moment gewoon niet voor jou.

Verliefdheid en de bijhorende passie zijn slechts een fase en fases gaan, zoals we allemaal weten, over. Misschien niet helemaal over, maar alles wordt wel minder intens. Je wordt minder blind en jij en je lichaam gaan geleidelijk over tot nuchterheid en realiteit.

De periode van beginnersverliefdheid evolueert geleidelijk aan naar het diepere proces van observeren, aftasten, exploreren, inspecteren en nog wel wat van die zaken. De ene bij de andere, de andere bij de ene. Kom mij nu niet zeggen dat dat bij jou niet het geval was/is/zal zijn, want da’s eigen aan de mens en gezien jij tot de mensheid behoort, geldt dat ook voor u. Doe dus geen moeite om het te ontkennen.

Het is een feit dat het jaren duurt vooraleer je iemand echt door en door kent. Er gaat erg veel tijd over vooraleer je de ander kan doorgronden, ook al is hij of zij een open boek.

Een tijd geleden las ik iets dat voor mij meteen herkenbaar was, het was net alsof ik het zelf geschreven had. Ik vond het althans interessant genoeg om efkes op mijn blog te pleuren. Het gaat over een paar manieren waarop een kersvers koppeltje snel en effectief een paar (verborgen) eigenschappen en trekjes kan ontdekken bij elkaar.

Zelf uitgetest en doeltreffend bevonden:

1/ uit eten gaan

Als je uit eten gaat (ik heb het niet over een frituur of een hamburgerkot, nee) zie je zo goed als meteen een paar verdoken trekjes die eigen zijn aan hem/haar. Misschien staan die trekjes je aan, misschien knap je erop af.

Dit is maar een minor observation thing maar het kan wel karakteristieken naar boven doen komen die je nog niet eerder had gemerkt.

2/ samen een gezelschapsspel spelen

Kan de ander tegen zijn verlies?
Sorry dat ik het moet zeggen maar het zijn vooralsnog vooral mannen die vaak heel competitief zijn ingesteld. Ze verliezen niet graag, dat is hun aard. Ook al is het maar een onnozel kinderspelletje, toch verliezen ze al gauw de fun of the game uit het oog. Dan wordt men lastig, lichtjes vals en ietwat venijnig. Uit de reactie en bodylanguage bij het spelen van een gezelschapsspelletje kan je meer opmaken dan je denkt. Uiteindelijk is het niet zo belangrijk welk spel je speelt en evenmin wie er uiteindelijk wint of verliest. Maar als de man verliest, wordt zijn karakter door zijn competitief gedrag vaak uitvergroot.

Houd elkaars houding en gedrag in de gaten. Hoe gaat hij/zij met zijn/haar verlies om? Probeert hij/zij op een sluwe en niet correcte manier de overwinning af te dwingen? Wordt er vals gespeeld? Moet je achteraf nog uren of dagen horen hoe goed hij/zij was?

3/ samen op reis gaan

Wanneer je samen op vakantie gaat vallen al gauw alle maskers af. Door iemand uit zijn vertrouwde omgeving weg te trekken en hem te verplichten om een week, 10 dagen of twee volle weken met jou opgescheept te zitten, dan wordt het bijzonder moeilijk om de schijn hoog te houden.
Krijg je voldoende aandacht? Kunnen jullie de dagen makkelijk samen vullen? Hebben jullie voldoende om over te praten? Verveelt zij of hij zich? Wil je partner samen dingen met jou doen? Is de ander bereid dingen te doen om jou een plezier te doen, terwijl hij/zij daar zelf eigenlijk niet zo’n zin heeft?
Het belang van de vakantie is, dat je vriend/vriendin moeilijk weg kan vluchten. Zij kan niet even bij vriendinnen langs als hij haar op de zenuwen werkt en hij kan niet naar huis om zogezegd een klusje te gaan doen die dringend af moet.

Na een vakantie samen heb je al heel wat (goeie of mindere) kantjes bij elkaar ontdekt. Je kent elkaar nog lang niet door en door, maar het verloop van de tijd samen geeft in ieder geval al een heel duidelijke indicatie over hoe het zal zijn als je gaat samenwonen.

Bron: een 80-jarige oma uit Herentals

Date ie het of date ie het niet?

Vrijdag geen date gehad met P. Geen date, want aan flirten en verleiden doen we niet (meer). Dat was een tijdje geleden wel nog zo, toen we na uren virtueel gemail en gechat elkaar irl ontmoetten en er nog een paar dates volgden die bijzonder fijn bevonden werden. Er bleek van in het begin al chemisty tussen ons te zijn, na de eerste date kwam er zelfs een moment dat er een vonk oversloeg bij ons beiden. Die vonk bleek later niet van de beste kwaliteit te zijn maar we weten intussen wel waarom die vonk het zo rap begeven had. Dat was te wijten aan de typische angst en twijfel bij een single die na een 11-jarig huwelijk en een daaropvolgende driejarige ramp van een relatie een heel klein beetje veel moeite bleek te hebben om zich terug te hechten. Da’s nog wel een beetje zo; zodra iemand “te dicht” komt, sla ik toe en zoek ik een excuus om er niet mee door te gaan (daar wordt nu wel volop aan gewerkt). Vrijdag hebben we daar een tijdje over zitten praten en blijkbaar heeft hij er ook wat last van. We moeten aan onszelf toegeven dat we dat ergens toch mogen gaan zoeken in de richting van bindingsangst. Enfin, die vonk van toen is intussen overgegaan naar een goeie vriendschap, zonder meer.  Dat we goed kunnen praten en over vele zaken eenzelfde mening hebben en ook vrij veel interesses delen zal daar niet vreemd aan zijn. Het was een heel gezellige avond, heel gemoedelijk en spontaan. Lekker eten, goeie wijn en een pak goeie babbels: een ideale combinatie voor een geslaagde avond.

Gisteren had ik geen date met D. Geen date omdat het daten met  D dateert van jaren geleden, een jaar of zo na mijn scheiding, nadat ik me als kersverse single op een datingsite had gegooid.  Met hem was het indertijd ook meteen raak. Als koppel heeft er nooit iets ingezeten maar we hebben wel heel wat passionele nachten en weekends beleefd waarin we onzelf compleet in elkaar verloren. Een heerlijke tijd waaraan we nog wel eens graag terugdenken. Hij woont intussen al een hele tijd samen met zijn vriendin maar toch is onze vriendschap nooit verwaterd. Na al die tijd zijn we nog steeds goeie maatjes en zo heel soms spreken we nog eens af om bij te praten tijdens een etentje in altijd hetzelfde Italiaans restaurant. Zoals gisteren. Het was weer geweldig. Een heerlijke avond die we nog maar eens gerekt hebben tot een schandalig kot in de nacht. 

One for the road

De lieve zachte speelse levenspartner met wie ik oud ga worden, wandelt ergens rond in de straten.   Hij is op zoek naar mij.
Hij wandelt heel langzaam, zo is hij wel.
Waar hij zich op dit moment bevindt weet ik niet en ’t interesseert me ook niet echt. Ik weet immers dat hij sowieso op weg is naar hier.

Ook al doet hij er nog jaren over, wanneer hij aankomt zal hij welkom zijn. Ik zal hem met open armen ontvangen, hem voeden en laven en hem de rest van mijn leven in de wattekes leggen.
Nu maar hopen dat hij niet al te hopeloos verdwaalt, dat zou zo maar eens kunnen, hem nog niet kennende.  Doe maar op uw gemakske, schat, ge moet u nie opjagen.

In afwachting van zijn komst heb ik me -schrik uzelf nog rap een hoedje- terug op een datingsite gesmeten.
Een trouw lezer weet nog dat ik een tijdje terug in een ander postje geweldig van mijn klink maakte over datingsites, en ja, ik heb er nu nog steeds een afkeer van, daar is niks aan veranderd.
Maar u begrijpt dat ik me een profiel heb aangemaakt voor hem. Ik doe dat allemaal voor hem; mijn op zijn duizendste gemakske naar mij toe wandelende levensgezel.

Ik acht de kans klein maar toch reëel dat hij na een zware dag goed doorstappen eens komt verpozen op die site. Het zien van mijn profiel zal hem ongetwijfeld motiveren om nog een tandje bij te steken en in lichte looppas een paar kilometer meer af te leggen per dag.

Doe maar op uw gemakske, schat, ge moet u nie opjagen.

Mailen chatten daten bloggen – The sequel

De twee weken tussen de eerste en de tweede date werd er weer vollenbak gemaild en hingen we weer urenlang op de chat. Het was intussen al 4 weken duidelijk dat het op zowat alle vlakken klikt, zodanig goed zelfs, dat we tijdens het chatten ietwat grapperig ongerust werden als er eens in een half uur geen nieuw raakpunt opdook.
In aanloop naar deze date maakten we elkanders kop zot en hoe dichter de date naderde, hoe spannender het allemaal werd.
No need to say dat we allebei enorm uitkeken naar deze 2de date, denk ik zo.

Tijdens die twee weken die aan de date vooraf gingen was ik op mijn gemakske in de luster gekropen en was ik lichtjes beginnen zweven, hopen, hunkeren…u kent dat, geef toe. Hij voelde hetzelfde, zei hij.
Wow, hey, wat was dat? Fladderende creatuurtjes in mijn buik of wa?
Nee, geen vleermuizen, onnozelaars.

Zaterdag, 11/10/2008, D Day.
Hij was perfect op tijd op de plaats van afspraak, en geloof het of niet, so was I. Hij was nog niet goed in mijn auto ingestapt of ik drukte een verjaardagskaartje in zijn pollen. Daten op je verjaardag, je moet het maar doen.
Nadat ik hem aanspoorde to please please buckle up (het vergeet-je-gordel-niet-aan-te-doen alarm was al een tijdje van jetje aan ’t geven), zette ik koers richting Gent.

Op weg naar de tweede bruine kroeg liepen we hand in hand. We babbelden over de meest uiteenlopende dingen, het werd gezellig en gezelliger, en leuk en leuker, en teder en terderdererder (jawadde), en zo tegen ongeveer een kot in de nacht keerden we met een goed gevoel terug naar Aalst.
Hij is een zalig kusser, btw.

Een paar dagen na de date begon het me te dagen dat ik mezelf serieus voorbij had gesprint. Ik ben in alles een overjaarse diesel en u was ik al vier weken als een opgedreven turbo aan het racen?
Met een harde smak viel ik uit mijne luster en leek ik uit een roes te ontwaken.

Die plotse ommekeer heeft alles te maken met het allereerste gevoel dat ik had toen ik zijn blog begon te volgen.
Aan zijn schrijfstijl zat een kantje die mij totaal niet aansprak, die me zelfs op een bepaald moment deed overwegen om zijn blog niet verder te volgen. Zo gaat dat bij mij; als een blog mij niet ligt of de schrijfstijl me niet boeit dan houd ik het voor bekeken. Ja, ik ben een dwaze.

Nog net op de valreep zijn we elkaar, naar aanleiding van een interessant blogstukje, beginnen mailen.  We konden eerlijk en open over diverse onderwerpen praten, we hadden het dikwijls over persoonlijke ervaringen en gevoelens, zaken die je doorgaans niet met een “vreemde” deelt.
Toen hij me op een dag mee uit vroeg zijn we beginnen chatten en ook daaruit bleek dat het wederzijds op de meeste fronten klikte, het was alsof we elkaar al jaren kenden.
Het beeld dat ik me in het begin van hem had gevormd en vooral dat ene “kantje” dat me altijd had gestoord, verdween als vanzelf naar de achtergrond. Ik fixeerde me volledig op alles wat me aantrok in hem. En dat is redelijk wat, ik durf dat toegeven.

Enkele dagen na de tweede date legden we weer een volgend afspraakje vast.
Samen met het plotse gevoel dat alles door mijn gulzigheid veel te vlug ging sloop ook dat ene kantje weer binnen. Ik besef dat het een deel van zijn persoonlijkheid is en ik weet dat ik daarmee als partner niet zal omkunnen.

Nadat ik een einde maakte aan mijn vorige relatie, waar ik 3 jaar lang volhardend in de boosheid mijn eerste indruk en gevoel heb genegeerd, heb ik me gezworen om voortaan mijn intuïtie te volgen.

Of misschien moet ik wat minder kritisch worden en genoegen nemen met 99% van “the whole package”?

Mailen chatten daten bloggen

We kenden elkaar niet echt, enkel van lezen.
Een mail volgde. En nog een. En nog een. We hadden het over vanalles en nog wat, vooral over vorige relaties. We kwamen te weten dat we ongeveer in dezelfde periode een einde hadden gemaakt aan een vorige relatie. Hij na 13 jaar, ik na 3 jaar. Intuïtief begrepen we elkaar, we konden onze harten luchten, we wisten waarover de ander het had, we wisten allebei welke schade een destructieve relatie kan aanrichten, we hadden het allebei ondervonden.

Vier weken geleden dropte hij een uitnodiging in mijn mailbox, of ik het zag zitten om eens een avondje op zwier te gaan.
Ja hoor, tuurlijk. Let’s.

Er zaten een paar weken tussen de uitnodiging en de afspraak zelf. Er volgden nog wat mails en we gingen al gauw over naar chatten. Dat “praat” een stuk vlotter, you know.
We leerden elkaar steeds beter kennen door te praten over onszelf en andere koeien en kalveren.
Open en eerlijke conversaties vlogen door cyberspace. De raakpunten waren niet te tellen. De urenlange chatsessies ook niet.

Twee singles die elkaar beter willen leren kennen, is dat eigenlijk niet zoiets als een date?
We gaven dat allebei toe, we moesten daar niet kinderachtig over doen.

Huh? Had ik een date zonder me op een datingsite te moeten smijten? Had ik daar eens niet iets over geschreven? Aja, kijk, hier.

Twee weken geleden: de date.
We lachten ons een kriek met een stand-up comedy act, we liepen gezellig door de straten van Antwerpen, we dronken een glas, we babbelden en tetterden… Ernst en humor werden heerlijk door elkaar gemixt.
Het was een fijne date, vonden we allebei. Het gevoel was wederzijds: we wilden elkaar terugzien.
’s Anderendaags lag het al vast: tweede date over twee weken. Genoteerd.

En dat was gisteren.

To be continued.

(wie een mogelijk scenario wil schetsen van die date gisteren, give it a go)