EUREKA (*)

Het internet is en blijft een geweldige tool voor mensen die iets zoeken. Een houten sleutelhanger, marmeren deurklinken, Spaanse spreuken, een driehoekig buitenzwembad, een filmpje over de paringsdans van de Zweedse veldkanariemuis, een Indisch restaurant in Gent, een plastieken iglo, de weersverwachting in Anchorage, het laatste wereldnieuws uit uw regio, Zwitserse kruiswoordraadsels, dierenvoeders in blauwe verpakkingen, educatieve uiteenzettingen over de smaak van vlees bij kannibalisme, wiskundige cijferwerken, alles over fauna en flora, dakwerken en houtskeletbouw,… zoek iets en je vindt het gegarandeerd op het wereldwijdeweb.

Waar wij specifiek naar op zoek waren op tinternet waren huizen. Enfin, naar 1 huis. Dat ene huis waar we onze oude dag willen in slijten, samen met onze zonen.

Tijdens onze huizenjacht hebben we zo ongeveer bij benadering een slordige 30 huizen binnenstebuiten gekeerd en met een kritisch oog van onder naar boven bekeken. Vermoeiend en tijdrovend maar evenzeer keispannend en interessant. Hoe meer huizen we zagen hoe beter we het ene met het andere konden vergelijken.

Twee weken geleden viel ons oog op een uitzonderlijk knappe karakterwoning. Het bekijken van de foto’s op de immo-site ontlokte ons gelijktijdig de uitroep “waauw!”. Dat hadden we bij de vorige huizen nog niet gehad. Zou het zo ferm zijn in het echt als wat we zagen die foto’s? Er was maar 1 manier om daar achter te komen dus maakten we meteen een afspraak met de makelaar.

Van het moment dat de voordeur openging wisten we het: dit wordt het, of zoals Jackson Michael het zou hebben gezegd: this is it!

Et voila, het is van ons, de deal is rond.

Als alles vlotjes verloopt krijgen we de sleutel binnen twee maanden. U begrijpt dat er voor ons nu enorm drukke tijden aandienen waarin we 2 appartementen moeten leegmaken en vanalles moeten regelen en arrangeren. Het zal hier dus nog een hele tijd rustig zijn op mijn blog. Tenzij ik tussendoor wat tijd vrijmaak om een stukje te schrijven over onze verhuisperikelen, dat zou wel eens kunnen. Of misschien ook niet.

In ieder geval, deze zomer wonen we in een ander huis in een ander dorp, en geloof het of niet, ik kijk er ongelooflijk hard naar uit!

(*) EUREKA: 1) Aha 2) Gevonden 3) Hebbes 4) Ik heb gewonnen 5) Ik heb het gevonden 6) Ik heb gevonden 7) Klassieke uitroep 8) Kreet van een puzzelaar (crypt.) 9) Tussenwerpsel 10) Uitroep bij vondst 11) Uitroep bij een vondst 12) Uitroep 13) Uitroep bij een plotseling gedane ontdekking 14) Uitroep van archimedes 15) Uitroep van een ontdekking

 

Advertentie

Dringend gevraagd: verandering!

In De Laatste Show hoorde ik deze week Frank Van Massenhove bezig over hoe hij zijn personeelsbeleid voert en hoe uitstekend zijn aanpak werkt voor de mensen die voor hem werken.

Ik werd volledig meegesleept in de werkwijze die hij promoot, ik kan me helemaal vinden in zijn visie en ik geloof ten stelligste dat zijn manier van personeelsbeleid het leven van vele werknemers heel wat prettiger en vrijer zou maken.

“Werknemers moeten hun werk zelf kunnen managen. Mensen moeten zelf bepalen wanneer ze werken, waar ze werken en hoe ze werken”, zegt Van Massenhove.  “Hear hear!” zeg ik.

In die termen zouden alle managers en bedrijfsleiders moeten denken en handelen de dag van vandaag. Niet alleen in overheidsinstellingen maar ook in de privé.
Helaas blijft menig firma star vasthouden aan strakke tijdschema’s en vastgeroeste stramienen die nog stammen uit de tijd dat roken nog gezond was en de dieren nog spraken. Werknemers worden krampachtig gecontroleerd op hun tijdsbesteding  op kantoor terwijl men zich beter zou focussen op het gepresteerde werk en het resultaat.
Bedrijfsstatus en -imago staan vernieuwing en verbetering in de weg.  Status en imago zijn voor managers veel belangrijker dan gelukkige en gemotiveerde werknemers.
Om daar verandering in te krijgen heb je een specifieke cultuur nodig en om die te genereren, moet je veel oude gedachten loslaten, weet Van Massenhove.

Mochten werknemers meer van thuisuit mogen en kunnen werken, zou dat ook niet een heel pak schelen in het urenlange fileleed waar we dagelijks met z’n allen mee geconfronteerd worden?
Nog steeds gaan we met z’n allen ’s morgens tegelijkertijd het huis uit, allemaal tegelijk rijden we dezelfde richting uit, richting kantoor, want we moeten allemaal ongeveer op hetzelfde uur aan ons bureau zitten. Idem ’s avonds, wanneer we allen ongeveer rond hetzelfde uur onze werkdag beëindigen en weer allemaal tegelijk naar huis terugkeren.
Natuurlijk dat de autostrada en alle wegen eromheen dichtslibben en dat er zich elke dag opnieuw ellenlange files vormen, dat kan toch niet anders?
Moet het dan echt een vaste regel blijven dat elke werknemer elke dag op hetzelfde uur op kantoor aanwezig is en er elke dag op hetzelfde uur weer vertrekt?
Die vreselijk enerverende ochtend- en avondspits kan in no time gehalveerd worden, mochten werknemers de gelegenheid krijgen om 1 of meerdere dagen van thuis uit te werken.
Glijdende uren waren al een stap in de goede richting maar zelfs die kleine verandering werd nauwelijks ingevoerd, ik vrees dus dat een nog grotere verandering niet veel kans maakt om de standaard te worden in het bedrijfsleven.

Mijn collega’s en ik zitten met z’n 24 in een kantoor van 9 tot 17u30. Niemand mag vroeger of later beginnen, niemand mag vroeger of later stoppen. Nochtans zouden glijdende uren en werken van thuis uit heel gemakkelijk kunnen zonder in te boeten op productiviteit.
Mijn lief heeft wel glijdende uren, en hij benut deze mogelijkheid ook, maar ook hij en zijn collega’s zouden ook minstens 1 dag per week thuis kunnen werken. Dit opent heel wat perspectieven voor de algemene werkende bevolking, op allerhande vlakken.

“Work at home, home at work” is de slogan van Van Massenhove. Maar het gaat nog veel verder dan dat. Ge moet echt deze uiteenzetting eens lezen.

Hoe denkt u hierover?

Love & Marriage

Hoe komt het dat er tegenwoordig meer scheidingen zijn dan huwelijken?

Ik heb daar zo mijn eigen visie over en zal die hier eens eventjes uit de doeken doen, zie. U hoeft het niet met mij eens te zijn, dit is geen startsein om te gaan redetwisten want daar doe ik niet aan. ’t Is maar dat u het weet.

In vroegere generaties zorgde het vastgeroeste rollenpatroon voor een iets of wat deftig uitgebalanceerd ‘relatie-evenwicht’. Zij had de taak om te dienen, te zorgen en te zogen, hij ging uit werken en zorgde voor brood op de plank. Uit elkaar gaan was geen optie, ook al sloeg hij haar verrot. De kerk speelde daar toen nog een hele vieze rol in. De kerk was oppermachtig en indoctrineerde den mensch met de overtuiging dat uit elkaar gaan zware zonde en des duivels was.

Latere generaties werden wel wat soepeler in dat opzicht, maar nog steeds kon de vrouw onmogelijk van haar man weg, ook al sloeg hij haar verrot. Moeder de vrouw onderging in die tijden haar lot, want waar kon ze heen? Ze was financieel afhankelijk van haar man, ze had geen middelen om een andere keuze te maken. 

De mannen van vroegere generaties zouden het knap lastig hebben in deze tijd waarin de vrouw zelf mag denken en doen. Wat ik me afvraag: waarom gingen mannen vroeger niet weg ging van hun vrouw als ze haar haar beu waren? Hij was de kostwinner en was vrij om te gaan en te staan waar hij wou wanneer hij wou, toch? Waarom bleef hij dan bij haar? Of was het eerder een kwestie van zij mag bij hem blijven? Zij kon immers toch geen kant op, ze hing vast aan hem, en hij had de macht om haar als gratis dienstmeid tot zijn beschikking te houden. Was dat de reden? Zoiets in die aard?  Ik had dat graag zo eens rondgevraagd aan mensen van die vroegere generaties, maar ja, die zijn allemaal al een beetje dood nu, dazaldusnimeergaan.

Enfin, die tijden zijn gepasseerd, gelukkig.  We zijn anno 2011; een tijd waarin de scheidingen niet meer te tellen zijn. Hoe komt dat? Hoe komt het dat er meer gescheiden wordt dan getrouwd tegenwoordig?

Ik heb daar een tweeledige ofte tweedelige visie over en wil die met graagte met u delen. U hoeft het niet met mij eens te zijn, dit is geen startsein om te beginnen redetwisten, want, zoals u weet, daar doe ik niet aan.

Ten eerste heeft de kerk heel wat aan macht ingeboet. Allez, bij ons toch, want er zijn helaas nog werelddelen waar een of andere idiote geloofsovertuiging nog steeds hoogtij viert, en waar men al wat met religie te maken heeft nog steeds aanwendt als excuus voor haat en oorlog en discriminatie en ellende en wat is’t nog allemaal.

Bij ons moet ge al van wat verder komen om nog te handelen volgens de richtlijn van ‘dekerkheefthetgezegd’. Uit elkaar gaan is geen zonde of des duivels meer. We hebben allang ondervonden dat we niet in het hellevuur terechtkomen als we uit elkaar gaan. In tegendeel, we ondervinden meer en meer dat we na een scheiding met gouden lepeltjes in de rijstpap staan te roeren daar hoog in den spreekwoordelijken hemel.

Ten tweede heeft het ook (of vooral) te maken met het feit dat de vrouw heel wat aan vrijheid heeft gewonnen. Vergeleken met vroeger is dat toch een geweldig groot verschil, zeg zelf.  Vrouwen mogen en kunnen nu ook gaan werken. Ze verdienen zelf de hesp en de kaas op hunne smos. Daardoor hebben ze nu ook de mogelijkheid om keuzes te maken in hun leven. Ze hebben de nodige moed en vrijheid en middelen om het af te bollen als manlief hen verrot dreigt te slaan.

Wat zou het geven mochten de mannen van vroeger ineens in deze tijd terechtkomen? Stel u voor, zo ne jonge gast van 30 uit het jaar 1879. Die zouden massaal aan zelfdoding doen, vermoed ik. Ze zouden ineens niet meer ongestoord hun gangen kunnen gaan, ze zouden nu moeten rekening houden met de vrouw aan hun zijde want zij kan ten allen tijde van hem weggaan, en dan staan ze daar alleen met hun molekens. Hij zou haar niet meer tegen haar wil kunnen vasthouden in een huis waar zij zich niet veilig of geliefd meer voelt.  Die mannen zouden nogal geen klein beetje hun wijf in de verdoemenis vloeken.

Pas op, ik weet dat ik hier heel scherp door de bocht ga met dat herhaaldelijk aangewende zinnetje ‘dat de man zijn vrouw verrot slaat’. Ik neem dat maar als leidraad, als weerspiegeling van allerlei vormen van ‘niet meer zo wreed veel houden van’. Een goed verstaander had dat allang door.

Anno 2011 dus. Er wordt tegenwoordig enorm veel aan scheiden gedaan. Een mens zou zich beginnen afvragen why the hell koppels nog in het huwelijksbootje willen stappen.  Het is inmiddels toch zo klaar als een klontje dat trouwen geen garantie biedt op een levenslang gelukkig leven samen? Waarom gebeurt dat dan nog eigenlijk feitelijk?

Is dat omdat men dat sowieso toch 1 keer in z’n leven wil meemaken? Is dat omdat ze iemand anders daar een plezier willen mee doen? Meme en pepe of tante nonneke? Is dat omdat je elkaar een schone dure ring om de vinger wilt schuiven als bewijs van uw liefde? Is dat omdat men een koppel pas echt voor vol aanziet als dat met Chinese inkt is opgeschreven en ondertekend in een speciaal boekje?  Is dat omdat je elkaar pas “mijn echtgeno(o)t(e)” moogt noemen als een bevoegde gemeentelijke ambtenaar van dienst de woorden “en nu verklaar ik u man en vrouw” heeft uitgesproken? Of is het omwille van fiscale en andere voordelen dat men zich contractueel aan elkaar verbindt in goede en kwade dagen tot de dood hen scheidt?

Eender om welke reden dan ook, ik vind het geweldig gedurfd om in deze tijden nog te trouwen. En voor de kerk trouwen vind ik persoonlijk al helemaal te zot. Wie wil er zich nu nog een keer bewust officieel aansluiten bij zo’n sekte die bol staat van leugens, verderf en vetzakkerij?  Mij maak je echt niet wijs dat men dat doet uit geloofsovertuiging. No way.

Iedereen doet wat hij wil, uiteraard, wie ben ik om daar iets tegen te hebben. Ik ben trouwens zelf getrouwd geweest, en dat was ook om al die redenen waarbij ik mij nu pas, 15 jaar later en ouder en wijzer, bedenkingen maak. Ik durf zelfs luidop te zeggen dat mijn trouwdag de mooiste dag van mijn leven is geweest. En nu gij.

Maar nu zou ik niet meer trouwen. Omdat ik weet dat je ja-woord geven in wezen eigenlijk slechts een momentopname is. Omdat ik ondervonden heb dat niets daarvan enige garantie biedt op lange termijn. Omdat ik weet dat het een resem erg zware beloftes zijn die je elkaar maakt. Je meent ze oprecht op dat moment, maar het is al te dikwijls gebleken dat op zo’n beloftes ook een vervaldatum staat.

Je meent het allemaal maar er is geen mens die op voorhand zijn toekomst kan inschatten. Je hebt geen vermoeden van wat er allemaal kan gebeuren door de jaren heen. Er gebeurt vanalles in een mensenleven, de mens zelf verandert continu. Situaties, gebeurtenissen, dingen die je niet zelf in de hand hebt stellen een relatie danig op de proef. Ik vind het niet meer realistisch dat men zichzelf nog zo hoog inschat dat men denkt dat je alles samen als koppel zal aankunnen.

De natuur laat zich niet dicteren, op geen enkel vlak. Verliefd, verloofd, getrouwd, gescheiden. Vele mooie bouwwerken van huisje-tuintje-kindje vallen als kaartenhuisjes in elkaar.

Is de mens überhaupt wel in staat om een heel leven bij 1 zelfde partner te blijven?

Utopisch?

Urbanus zong het al in 1974: “de wereld is om zeep, er gebeuren rare dingen rondom mij…”

Als dat voor een doodsimpele mens uit het Pajottenland toen al voelbaar was is het niet te verwonderen dat ik -een nog simpelere duif_ diezelfde teloorgang in 2011 ook serieus voel.  Ik ben traag, ja.

No trucare, no foefelare, maar heel veel multipliare.  We zijn met 0 vertrokken en nu zijn we al met zo’n 6 miljard mensen op deze aardkloot. En dagelijks komen er nog zo’n slordige tweehonderdduizend mensen bij. Met alle gevolgen vandien. In niet-westerse landen -en vooral in de meest achtergestelde delen van de wereld- blijft men zich en masse vermenigvuldigen. En dat moet allemaal eten en drinken en zuivere lucht inademen en een beetje deftig leven? 

Het is wraakroepend dat van die veel te veel nieuwgeborenen er maar enkele in leven blijven en het is uitermate hypocriet -zelfs pervers- dat al die kindjes die het niet (dreigen te) halen in ’t lang en in ’t breed op TV worden geportretteerd, met de oproep aan mij en u om geld te storten.  Ik vind het verwerpelijk dat men ons met schrijnende beelden een geweten probeert te schoppen, terwijl het de verwekkers van die stervende kinderen zijn die een geweten geschopt zou moeten worden, want zij vermoorden onbewust hun kinderen door ze en masse ter wereld te blijven brengen. 

Zolang er nog landen zijn waar men niet aan geboortebeperking doet zal geld geven om al die ten dode opgeschreven kinderen te laten overleven geen effect hebben. Dat is dweilen met de kraan open. 

Ik besef wel dat het voor mij hier vanop mijn bureaustoel gemakkelijk praten is en ik wéét dat het niet simpel is om dit probleem aan de basis aan te pakken.  Want de basis van de hele kwestie ligt op het hoogste niveau, bij de leiders van de landen. Het zijn zij die zouden moeten inversteren in hun volk in plaats van te inversteren in oorlog en andere onnuttige machtsprojecten. Onderwijs is de eerste stap naar beterschap. Educatie, onderricht, opvoeding, bewustwording, …

Maar ook die allesverwoestende religies waaraan zoveel volkeren zich hardnekkig blijven vastklampen blijft beterschap counteren. In vele van die landen blijft men in naam van eender welke religie het geloof cultiveren dat het gebruik van anticonceptie moorddadig is. Kan dan niemand tot die mensen doordringen en hen doen beseffen dat door het verbod op anticonceptie miljoenen mensen sterven? Zouden ze daaruit ook niet het besluit kunnen trekken dat dat al even moorddadig is?

Ik snap niet hoe het komt dat derdewereldlanden, Aziatische landen, Islamitische landen en andere bevolkingsgroepen nog steeds ongestraft door kunnen gaan met het naar de kloten helpen van de wereld want zij zijn verantwoordelijk voor de desastreuze gevolgen van te veel mensen op de wereld.

Mind the gap

De inspiratie voor dit logje haalde ik bij medeblogger Middernachtsdromer, meer bepaald uit dit knap vertelde blogstukje van hem.

Ik was van plan om op zijn pleidooi heel eventjes kort en bondig te reageren maar toen ik begon te typen bleek al gauw dat ik niet alles in het reactieluikje zou krijgen. Vandaar dat ik er zelf dan maar een eigen blogstukje van maak.

Het is een onderwerp waarover ik al eerder eens wilde bloggen maar het was er om wie weet welk excuus nog niet van gekomen.

Waarover gaat het? Concreet: hoe the hell moet ik 90 dagen lang mijn kind opvangen als ik er maar 20 heb?

De tijden zijn veranderd. Vorige generaties waren er van vaderbrengtbroodopdeplank en moederdevrouwzwijgtenbrengtdekroostgroot.

Onze generatie ­_en die die nog gaan volgen_ is er een van zowelvaderalsmoederbrengenbroodopdeplank. Voordeel is dat vrouwen daardoor nu financieel onafhankelijk zijn van de man des huizes en dat ze niet meer gevangen moeten blijven zitten in een huwelijk dat voor geen meter meer werkt.  Nadeel is dat moeder niet thuis is als de kroost van school komt en er ook niet is tijdens de schoolvakanties.

Waarom is de kinderopvang hier niet in meegeëvolueerd? Waarom is daar nog geen haalbare regeling voor uitgewerkt? Waarom zit er nog steeds zo’n vreselijk grote kloof?

Moeten we terug naar de tijd dat de vrouw thuis blijft misschien? Daarmee is dat probleem meteen weer van de baan, en dan is het probleem van al die files ook ineens opgelost. Want neem alle werkende vrouwmensen uit het verkeer en er kan weer overal vlotjes gereden worden.

Of zullen we ons allemaal tegader omscholen en ook leerkracht worden? Dan is het probleem ook meteen opgelost. Want leerkrachten zijn de enige werkende garde die geen probleem heeft met de opvang van hun kind(eren). Zij hebben zelf 90 dagen vakantie per jaar, en dan nog net op dezelfde dagen dat hun kroost vakantie heeft, als dat geen meevaller is.

Ik weet het wel; leerkrachten kunnen er niks aan doen dat ze zoveel vakantie hebben. Ik geloof ook niet dat ze leerkracht worden omwille van de vele vakantiedagen. Ze kunnen er nu eenmaal niks aan doen dat de school tijdens de vakantie de poorten sluit en dat zij daar dus als leerkracht niks meer kunnen doen.

Da’s bij velen heel anders. Neem nu in mijn geval: het bedrijf waar ik voor werk sluit nooit zijn poorten, dat draait altijd door, een gans jaar lang, zonder ophouden. En ik draai daar in mee, en moet het stellen met amper 20 vrije dagen per jaar. Allez, ik moét niet, ik kan eens goed van mijn klink maken bij mijn baas en 90 dagen congé per jaar opeisen, maar ik denk niet dat ik daar wreed veel indruk ga mee maken. Ik denk eerder dat ik met een C4 uit den bureau zou komen in plaats van met een onderlinge overeenkomst dat mij 90 vakantiedagen per jaar toekent. 

Maar we wijken af. Ik vind het gewoon niet fijn dat ik niet thuis kan zijn als mijn zoon vakantie heeft.  Ik hoop dat leerkrachten beseffen en durven erkennen dat zij daarin een heel groot voordeel hebben.

Begrijp me niet verkeerd; ik vel geen oordeel over leerkrachten. Absoluut niet. Daarover gaat het hier niet en ik wil daarover ook geen discussie opwekken.  Ik zal nooit beweren dat een leerkracht minder werkt dan een ander, of eender wat, want ik ken genoeg leerkrachten waarvan ik weet dat ze meer uren werken dan dat de meeste mensen beseffen.  Zoals mijn vriendin Christa, lerares Nederlands/Frans; van haar weet ik dat ze meer uren klopt dan de 22 uur per week dat ze lesgeeft. Ik weet dat daar nog extra uren bijkomen voor verbeterwerk en opstellen en voorbereiden van haar lessen en vergaderingen en zo, die extra uren zijn echt niet min. 

Maar toch wil ik haar en mij eens verder vergelijken, teneinde mijn statement te verduidelijken.  Ik werk officieel 10 uur meer per week dan Christina. Stel dat Christina 10 uur extra per week werkt aan verbeterwerk en lesvoorbereidingen, dan komen we beiden op hetzelfde aantal uren per week. Just?

Just. We werken dus allebei even veel en even hard en met evenveel toewijding en passie. Just?

Just. Qua pree zit er alles bij elkaar gerekend ook weinig of geen verschil (ja, we kennen elkaars maandloon, we zijn dat soort vriendinnen) dus we zijn in principe beroepsgewijs gelijkwaardig. Just?

Just.

En toch heb ik maar 20 vrije dagen in een jaar, terwijl zij er 90 heeft. Ze zijn haar gegund, daar niet van, maar ik vind het niet fair dat ik daardoor ook nog eens verplicht ben om geld uit te geven om de 66 dagen kinderopvang voor mijn zoon te voorzien.

Christina hoeft niks te regelen en ineen te puzzelen, zijn moet niet gaan werken en kan haar dochter zelf opvangen en leuke dingen met haar doen. Zij moet niks betalen voor opvang en krijgt toch mooi maandelijks dezelfde wedde uitgekeerd (bij haar is dat verrekend met uitgesteld loon en zo, maar ’t komt al bij al op hetzelfde neer).

Vorig jaar heb ik 538 euro betaald aan opvang voor mijn zoon. Eenentwintigduizend zevenhonderdendrie Belgische frank. (ja, ge kunt dat in uw belastingen inbrengen maar na den aftrek is en blijft dat nog altijd een flinke hap uit het budget)

Dus ik moet 538 euro betalen, hetwelk ik verdien door te gaan werken op de dagen dat mijn zoon opvang nodig heeft, nét omdat ik hem niet kan opvangen omdat ik moet gaan werken. Sappig, init?

Of ga ik hier een kleinigheid te kort door de bocht?

Duizenden gezinnen ­_en ik denk dan vooral aan de vele alleenstaande ouders en ook aan diegenen die geen beroep kunnen doen op de grootouders of andere familieleden_ , die moeten zich door het jaar heen constant in allerlei bochten wringen om gepaste kinderopvang te vinden voor de vele schoolvakanties, en ze moeten die dan nog duur betalen ook.

Awel, ik vind dat dat niet klopt.

Is er een oplossing? Bajaat. Ik heb wel een paar ideetjes waarover na te denken valt:

– Bedrijven voeren wettelijke bepalingen in waarbij gezinnen -waar ma en pa allebei buitenshuis werken- samen 90 dagen vakantie krijgen. 45 voor hem en 45 voor haar, op te nemen tijdens de schoolvakanties. Niet fair tegenover kinderloze gezinnen of singles, maar daar kan ook wel iets voor geregeld worden zodat zij niet achteruitgesteld worden.

– Ieder bedrijf voorziet een eigen kinderopvang voor zijn werknemers. Gratis of mits een kleine vergoeding die gesubsidieerd wordt. Dat kan, dat is realistisch en haalbaar want er zijn al zo’n bedrijven waar de kinderopvang uitstekend werkt. Dat is een win-win oplossing én praktisch, eerlijk en wettelijk in orde.

– Leerkrachten zouden zich ook kunnen verenigen tijdens al de schoolvakanties en zouden kunnen worden ingeschakeld voor de gezamenlijke kinderopvang. Zij kunnen de kinderen van ouders die 60 dagen minder congé hebben opvangen in een beurtenrol of iets.

Zou dit niet eerlijk zijn tegenover niet-lesgevende werknemers?  Ik heb een lichtgroen vermoeden dat er geen enkele leerkracht is die dit een strak plan vindt.

Nuja, dit is een onderwerp waarover al veel gebabbeld is en waarover nog heel veel gebabbeld zal blijven worden.

Ik blijf er in ieder geval bij dat op dit vlak niet alles evenredig is geëvolueerd en hoop dat er ooit echt een degelijke solutie zal komen die deze kloof kan dichten.

En hoe denk jij hierover, lezer?

Free wheely

I had a dream! Correctie: I had 2 dreams!

Als kind en puber en tiener en tweener had ik een rekje aan de muur van mijn slaapkamer hangen dat vol stond met matchbox autootjes. Tientallen kleine terreinwagentjes in diverse types en kleuren stonden er netjes op uitgestald.

Sinds diezelfde kinder- , puber-, tiener- en tweenertijd koesterde ik de droom om ooit zelf met een ‘jeepke’ te rijden. Het moest geen echte jeep zijn, het moest er alleen op lijken: hoog, beetje vierkant kort en een wiel op de kofferdeur.

Ik was eigenlijk zot van alles wat hoog zat en op een jeep geleek. In die tijd reden er niet zoveel, zover ik me herinner reed er maar eentje in het dorp en dat was een Suzuki Vitara met een soft-top. Jaloers dat ik was op die trut achter het stuur van die keicoole kar! Damn!

Vele jeeploze jaren verstreken, waarin ik mij autogewijs met respectievelijk een Citroën Axel (geen AX), een Citroën VX, een VW Passat en een Citroën Berlingo verplaatste. Tot ik eindelijk, in 2005, mijn laatste occasie voor een fikse korting omruilde om me bij de lokale Toyota dealer mijn spiksplinternieuwe droomauto aan te schaffen: een RAV4, hoog, 3-deurs dus kort en een wiel achteraan op de kofferdeur. In ’t zwart. Want ik ben zelf ook zwart. Niet van huid of haar, neenee, van kleding. Alhoewel ik niet ontken dat het ook wel had gekund dat ik zwart van huid en haar was, ware het niet dat mijn ouders blank en blond waren toen ze mij per maleur maakten en ik er daardoor niet zwart en zwartharig doch geweldig wit en roodharig ben.

Maar we wijken af.

Dus, sinds 2005 rijd ik met mijn kinderdroom en ‘k heb mij nog geen seconde beklaagd dat ik voor een 4X4 ging, terwijl ik ook wel overal zou geraken met eender welk klein benzine-karretje.

Mijn tweede droom _die ik ook al een slordige 25 jaar koester_ is vrijwel dezelfde dan mijn eerste, met dit verschil dat het hier om een tweewieler gaat. Van m’n 13de snorde ik al rond met brommerkes-met-vitessen en op m’n 16de had ik mijn eigen Yamaha 50CC en de wensdroom om ooit met iets zwaarder te kunnen rijden is sindsdien nooit weggeweest.

Vorig weekend is die tweede droom _je raadt het nooit_ ook in vervulling gegaan: ik heb mij een moto aangeschaft. Geen nieuwe maar een heel goed gesoigneerde en technisch onderhouden occasie van 1998: een Honda CB600 F Hornet Een heel mooi type naked bike, te koop aangeboden door een vriend die zich onlangs het zwaardere broertje van ‘de mijne’ aanschafte. Een uitgelezen kans die ik met beide handen gegrepen heb.

Heel binnenkort zal ik dus niet meer achterop moeten zitten bij mijn lief, maar zullen we zalig samen rondcruisen, elk met onze eigen moto.

Iets waar je al 25 jaar van droomt en in een paar dagen tijd ineens concreet en echt is, dat maakt mij gewoon zo blij als een klein kind met een nieuw speelgoedje!

*kirt onnozel*

Zet dat af!

Steeds vaker heb ik behoefte aan stilte. Eender welke vorm van geluidswaarneming wordt hoe langer hoe storender. Als muziekliefhebster in hart en nieren constateer ik dat muziek mij alsmaar meer irritatie bezorgt, omdat het zo alom tegenwoordig is. Je moet al naar een specifiek stiltegebied gaan, wil je jezelf horen ademen. Dat is toch erg?

Alles moet tegenwoordig altijd en overal van audio worden voorzien. Vele plaatsen en plekjes waar je normaal gezien het geruis van de omgeving zou kunnen horen, worden overstemd door geluid die door anderen wordt geproduceerd/veroorzaakt.

“In Vlaanderen worden in hoofdzaak drie hindersituaties vastgesteld, nl. geluid-, geur- en lichtpollutie. Uit onderzoek werd al snel duidelijk dat geluidshinder de belangrijkste hinderfactor is die de Vlaming meent te ondervinden.”

Waar ik het persoonlijk verschrikkelijk lastig mee heb zijn die gasten die zich het luchtruim toeëigenen en vinden dat zij het alleenrecht hebben om er lawaai in los te laten zoveel ze willen, waar ze willen, wanneer ze willen. Ik was vroeger ook jong maar ik kan me niet herinneren dat ik ooit voor geluisoverlast heb gezorgd. Voor de jeugd van tegenwoordig moet muziek _of wat ervoor moet doorgaan, uh-uh_ vooral knallen. Ze steken de kofferbak van hun overdreven gepimpte Seejat Ibiedza vol subwoofers, 2-wegluidsprekers, mid-bass-drivers en koepeltweeters en gaan daarmee dan _met de verduisterde ruitjes helemaal naar beneden vaneigens_ rondjes toeren rond het marktplein, alwaar ze indruk denken te maken op kortgerokte jonge mokkes die zich op de terrasjes laven aan Gini en plat water. Dat ze zich behalve hopeloos belachelijk ook schuldig maken aan zinloze en ambetante rustverstoring, dat zal hen worst wezen.

En blijven ze niet in het centrum rondsnorren met hun mobiele lawaaikar, dan bevinden ze zich wel ergens ten velde met 1 of andere opgefokte radio waar het gedreun loeihard komt uitgeknald.

Op reis vind je ook vaak van die egoïstische dommekloten die denken dat zij de hele buurt van muziek moeten voorzien. Wat kan het hen schelen dat anderen willen ontspannen en genieten? Dat de omgeving al die overbodige decibels hinderlijk tot vreselijk irritant vindt, kan hen geen reet schelen.

Het is natuurlijk niet enkel de jonge meute die voor auditieve overlast zorgt, er is gewoon in ’t algemeen veel te veel lawaai rond ons heen. Vind jij het niet vreselijk dat we in elke ruimte muzikaal omringd worden? Eender waar je bent, altijd is er muziek. In de tuin van de buren, op restaurant, in de superette, op de camping, in de wachtkamer van meneer doktoor, op kantoor, op straat, in de lift, … 

Why the hell is that?

“Geluidshinder is een subjectieve ervaring van mensen waarbij ze geluid of lawaai hinderlijk vinden. Geluid is een belangrijk element in de leefomgeving van mensen. Het heeft een signaalfunctie en is vaak sfeerbepalend. Het kan echter ook zo hard zijn, dat het hinderlijk wordt”

Ik wou dat ik de stilte af en toe wat harder kon zetten. *Zucht*

Flashmob met een boodschap

Gezien en gepikt bij SveN, wegens zo ferm bevonden dat ik het niet kon laten het ook op mijn blog te zwieren:

Invoegsel

’t Is toch wel om de muren van op te lopen zekerst!

Hoeveel jaar schreeuw ik dat nu al dat 99,9% van alle chauffeurs die ik tegenkom niet weet dat ‘ritsen’ in het verkeer niet (en ik herhaal: NIET) betekent dat er tiretten op de weg liggen? Al jaaaaaaaaren zeg ik dat, en al jaren blijven de automobilisten onwetend als randdebielen bumperen en hun fuck-you vingertje naar me opsteken omdat ik rits zoals het moet.

En kijk, wat we nu in de gazet tegenkomen: ene mevrouw zweefteef komt ons allen nu vertellen dat het ritsen in ons land blijkbaar niet goed is ingeburgerd. Du-uh.

Aan wie het aanbelangt: volg aub nog eens rijlessen met een gediplomeerde rij-instructeur. Pakt u direct een les of 30 en probeer dan nog eens om u met uwen otto door de straten te begeven op een hoffelijke manier.

Ok, even verduidelijken: ‘hoffelijk’ betekent volgens den encyclopedie: beleefd, beschaafd, attent, galant, en zoek zelf nog maar een paar synoniemen. Maar wacht, laat ik het in mijn eigen woorden efkes uitleggen: hoffelijkheid in het verkeer wil zeggen: HOUD REKENING MET ALLE ANDERE CHAUFFEURS RONDOM UWEN OTTO, GE RIJDT NIET ALLEEN OP STRAAT! NIET!

Voila, dat is ook weer van mijne lever. Voor de zoveelste keer.

Kijk ende lees wat ik in de online gazet las vandaag (hier gaat het specifiek over het ritsen bij wegenwerken)

In de praktijk blijkt het ritsen in ons land niet goed ingeburgerd. Voor een vlottere verkeersdoorstroming moeten automobilisten tot aan de wegversmalling doorrijden. Daar moeten ze dan om de beurt een auto laten invoegen die van het afgesloten rijvak komt. Maar vele chauffeurs vinden dat doorrijden tot aan de wegversperring asociaal is.

“De juiste manier is om even snel te rijden als de mensen die de hoofdbaan volgen tot je niet meer verder kan en dan beurtelings in te voegen”, zegt Werner De Dobbeleer van het Belgisch Instituut voor de Verkeersveiligheid. “Vaak hebben mensen op de hoofdweg dan de indruk dat je probeert voor te kruipen, maar dat zijn niet de mensen die het ritsen correct toepassen.”

Allez hup, en nu allemaal naar de rijschool!

Geen nieuws is ook nieuws

’t Is toch wel de omgekeerde wereld, hé.  Nu is het hier eindelijk nog eens zalig aan ’t vriezen, vertrek ik toch wel naar Zuiderse en dus warmere oorden, zekerst. Tsss.

En dat dan nog met carnaval, begot. Ik heb nog geen enkele carnaval overgeslagen, dit is de eerste keer in 42 jaar. Enfin, ik ben de laatste 11 jaar ook al geen carnavalzotte meer geweest, ik ging nog enkel met smurf en kameraden naar de zondagsstoet. Ook plezant, zonder twijfel, maar absoluut niet meer hetzelfde als in mijn apenjaren, toen ik nog jong en mooi was. Nu ben ik enkel nog mooi. In die tijd ging ik met een bende varkens 2, soms zelfs eens 3 dagen na elkaar gaan het feestbeest gaan uithangen in d’ajuinenstad. ’t Was er bijtijds wel eens dik over maar ik kan me enkel en alleen fantastische carnavalstijden herinneren. En dat wil ik zo houden.

Maar nu, dit jaar, laat ik het Olsjterse carnavalgebeuren eens volledig aan mij voorbij gaan. Mijn lief heeft geen greintje carnavalbloed in z’n aderen, dus hij zal er niet over zagen dat we de stoet en de vojl zjanetten gaan mankeren. Smurf vindt het ook niet erg, hij vindt een ganse week naar ’t buitenland gaan supertof dus dat ventje gaat ook niet zeuren.

En we tellen af. Nog efkes en we zijn er vanonder. Om 4 uur vannacht stijgt de vlieger op.

Anee, ’t is nie waar, we gaan met den otto. Dat is nu wel iets waar ik een klein beetje tegenop kijk; die lange rit van hier naar ginder en terug.  Zuid-Wales was al ver bollen, nu is’t nog verder. 10 uur rijden…OMG.  Ik heb even overwogen om een paar valiummekes of zware slaappillen in te pakken opdat ik de rit niet bewust zou moeten meemaken, maar ik ben geen egoïste en ga mijn ventjes klaar en wakker vergezellen. Als dat niet flink is.

Allez, zeg, mannen. Zijt braaf terwijl ik weg ben en houd het hier proper he.

Ardeche, meisken, houdt u gereed, we komen eraan!

O dierbaar België

Ken jij ons land en hoe het ineen zit?

Wilt ge’t weten?

Watch this (en begrijp waarom we er niet in slagen om een deftige regering in elkaar te boksen)

 

Leiders onzes lands

Djoef op zijn muil!

In Man Bijt Hond hoorde ik gisteren iets wat mij vloekend de kast opjoeg. In het kader van het thema ‘Levensloop’ waarin Vlaamse jongeren gevraagd werd naar hun toekomstbeeld, vertelde een knul van _hoe oud zou hij zijn, 13 of zo_ hoe hij zijn levensloop ziet. De vreselijk enge, ouderwetse en nu al vrouwonvriendelijke visie die hij daarover ten berde bracht voorspelt niks goeds voor zijn toekomstige madam.

Op de vraag hoe zijn vrouw eruit gaat zien:

“Ze gaat blond of brunette zijn, slank, allez, geen brede. Ze gaat een goeie boezem hebben, mooie benen, strak lichaam…een heel mooie vrouw” (fragment vanaf 01:05)

So far so narrow-minded, en dan gaat hij verder (fragment vanaf 02:30)

“Als mijn vrouw 45 voorbij is denk ik wel dat ik misschien naar een jongere zal gaan, want ja, dan is het schone er wel al een beetje af. Vrouwen die ouder worden die worden saaier en veel kwaaier denk ik ook, dus ja, tegen dan zal ik wel gaan zien voor een jonger iemand…”

De reporter onderbreekt hem en vraagt wat hij dan met de kinderen gaat doen, waarop hij op dat zelfde arrogante toontje repliceert:

 ”Ah, daar vinden we een goeie oplossing voor, die zijn tegen dan al volwassen dus die zijn waarschijnlijk al het huis uit, dus ja, veel moeten we daar dan niet meer naar kijken, hé”

O gruwel! Dat bekrompen jonk verdient meer dan 1 joekel van een djoef op zijn muil!

ATTENTIE ATTENTIE !!!

Dames en heren

Graag uw aandacht voor een bijzondere mededeling

VANAVOND

op den tellevies

KOMT DAT ZIEN, KOMT DAT ZIEN

Onze medeblogster MADAME ontpopt zich tot een hilarische BENIDORM BASTARD

Zij en haar partners in crime

hebben maar 1 doel:

De Jongeren Des Tegenwoordigs Eens Goed te kakken zetten In De Maling Nemen

 

vanavond

om 22u30

op 2BE

U KIJKT TOCH OOK?

 

‘t Is ver gekomen

Gisteren kreeg ik van een mailkameraad een link doorgestuurd die leidde naar een intenetgazet alwaar al eens vertelsels te lezen staan over seks en relaties en vrienden en familie en kinderen en honden en katten en al.

Hij vond het onderwerp “breien op café” missschien nog iets om over te bloggen. Hij is grappig, mijn mailkameraad. Breien op café is een vrouwentrend die vooral (of enkel) in Groot-Brittanië geweldig ín is maar waarvan ik vermoed dat die ook wel door 1 of andere dwaze wind onze richting uit zal komen waaien. Zelf geen huisvrouw zijnde en al zeker geen creatieveling inzake brei-, crocheer- of ander kantkloswerk, wil ik het toch liever hier bij laten. Geïnteresseerden kunnen uiteraard altijd eens gaan verderlezen en wel via een klik op Breien op café 

Bij het verder zigzagsnuffelen in die virtuele gazet viel mijn oog op een artikel dat er volgens mij ook lichtjes over is. Niet dat ik gechoqueerd ben hoor, maar toch, heel eventjes vroeg ik mij af waar dat toch naartoe gaat met de mensheid.

Hebt ge boel met uw lief, troubles met uw schoonmoeder, ruzie met uw broer of dikken ambras met uw beste vriend? Ben je te chicken om het face-to-face met elkaar uit te praten? Zijn er al ontelbare mails heen en weer geschreven waarin je beiden uw grieven hebt geuit en heeft die niks opgeleverd? Heb je al urenlang aan de telefoong gehangen om het uit te praten en is de boel toen pas echt gaan escaleren?

Haal er dan gewoon een derde partij bij, liefst iemand niet die niet emotioneel verbonden is aan een van de twee ruziemakers. Dat kan via SideTaker [de naam, hoe verzinnen ze het!] is een website die zich heeft gespecialiseerd in ‘ruzies’. De site biedt elke ‘kant’ de kans zijn of haar verhaal te doen, waarna andere surfers naargelang hun eigen mening een ‘kant kiezen’. Of met hun opmerking de twee kemphanen iets te doen inzien dat ze zelf nog niet doorhadden.

Je hoeft niet gestudeerd te hebben om uwe vuile was buiten te hangen: je registreert je gratis op de site, je belooft geen achternamen te publiceren en je doet je verhaal. De tegenpartij lanceert zijn verhaal (binnen de tien dagen nadat je jouw kant hebt toegevoegd). In een periode van maximum 60 dagen kan je de rest van het internet vragen wie (het meest) gelijk heeft.
Of je leest over de problemen van anderen en kiest de kant van de ene of de andere door te stemmen. De problemen zijn opgedeeld in 11 categorieën, zoals vrienden, familie, huwelijk, daten maar ook ‘bittere ex’en’ en zelfs collega’s. Over buren bestaat gek genoeg nog geen ‘poll’.

Maar niet iedereen krijgt zijn of haar man/moeder/collega zover dat hij/zij zijn kant van het verhaal doet op de website. Daarvoor dient de sectie ‘vragen’, die eerder lijkt op een klaagmuur, met eindeloos veel verhalen van vrouwen en mannen onzeker over hun relatie en hun leven. Daar kan je niet stemmen voor een kant, maar kan je wel commentaar of een antwoord toevoegen, en aanduiden of je het antwoord van anderen nuttig vond of niet.

Of je je wederhelft, beste vriend(in), moeder, schoonmoeder, vader, schoonvader, achterneef, collega, werkgever of zoon zover krijgt om zijn kant aan het verhaal toe te voegen is maar zeer de vraag. Als het niet lukt, kan je nog altijd de ongezouten mening van de rest van tinternet krijgen…

Online ruziebijleggingsbemiddeling, begot. Ik gok dat het vooral de jeugdige Joepielezer zal zijn die zich daar graag mee bezig zal houden. Zo van: “mijn vriendin is stikjaloers op mij omdat ik mooie lange blinkende blonde krullen heb en zij niet. Ze spreekt al 5 maanden niet meer tegen mij. Wat moet ik doen?”. Een toevallig surfer en tevens onpartijdig bemiddelaar kan dan zijn ongezouten mening achterlaten als in: "knip je lange blonde krullen af en verf je haar zwart, dan heeft ze geen reden meer om jaloers te zijn. Veel succes!”. Of ik kan mij daar eens gaan bemoeien en zeggen: “schaap toch, get a life”

Zoekt ge boel? Iemand?