Ken je me nog?

Man man man. Zo lang geleden.

Kan ik nog typen? Kan ik nog deftige zinnen formuleren?

Wat zoudt g’er van denken dat ik weer begin te bloggen?

Misschien moet ik dat maar weer eens gaan doen, wie weet waar is dat allemaal goed voor.

Zeg, lezer, kent ge mij nog?

Advertentie

Terug van niet echt weggeweest

Ik zit niet op mijn vertrouwde bureaustoel maar op een van de 6 eetkamerstoelen.

Ik typ niet op het qwerty klavier van mijn vertrouwde desktop PC maar op het azerty toetsenbord van een laptop.

Ik bevind mij niet op de plaats waar ik mij bevond toen ik mijn vorige blogstukje schreef, maar echt wel helemaal ergens anders.

Niet in een appartement maar in een huis, niet in een plattelandsdorpje maar aan de rand van een kleine stad.

Alles is veranderd; de omgeving, het huis, mijn gezin, mijn levensstijl,…

Maar ´t is fantastisch, eigenlijk. Ik had niet verwacht dat ik me zo vlotjes zou kunnen aanpassen aan al die veranderingen.

Ik vond echt rap mijn draai in mijn nieuwe (t)huis.

Nooit gedacht dat ik dat nog ooit zou kunnen zeggen: mijn eigen huis.

Samen met ManLief en onze 2 puberzonen beginnen we aan een splinternieuw hoofdstuk: De Toekomst, Deel II.

 

 

 

En toch

Het is niet omdat ik weinig blog en nergens reageer dat ik hier niet rondhang, beste blogbewoners. Op onregelmatige tijdstippen kan het al eens gebeuren dat ik mijn PC opzet om me met een kopje koffie en een sigaret neer te pot om menig geschreven schrijfsel lezenderwijs in mijn ooglenzen op te nemen.

En alzo gebeurde het dat ik dit las. Het was via mijn dagelijkse wandeling door Facebook dat ik hoogte kreeg van haar nieuwe blogpost. Gierig naar nieuws als ik ben klikte ik me dapper een weg doorheen de foto’s en statussen om neer te strijken op de webstek van de rechtmatige eigenares van het schrijfstuk.

 

Toen ik haar relaas las kon ik niet anders dan luidop denken: “da ies. Dat is helemaal waar wat ze schrijft!”. Het is werkelijk zo dat je op al die immo-sites de omshrijvingen van de huizen met een serieuze brok zout moet nemen. Die mannen nemen écht een gigantische loop met de realiteit!

Nu, net zoals zij en wellicht alle anderen die op huizenjacht gaan, hadden ook wij min of meer onze voorkeuren qua ligging en stijl. Op een ijskoude zaterdag zakten we af naar ons stamcafeetje-waar-ge-(nog)-moogt-roken, namen er een ordinair bierkaartje en lijstten de ‘eisen waaraan ons huis moet voldoen’ netjes op. Dat kaartje werd de leidraad voor de komende weken en het huis waarbij we konden zeggen “this one ticks all the boxes”, dat was hét ideale huis.

En we hébben een huis gevonden. Eentje die voor geen meter voldoet aan ons eisenpakket op dat bierkaartje.

Het is géén halfopen bebouwing – het is een langs beide kanten ingesloten bel-étage.

Het interieur is niét strak – het bulkt er van de eik.

Het is niét rustig en landelijk gelegen – het ligt aan de stadsrand pal aan een drukke steenweg.

We hebben géén zicht op de natuur – we zien achtertuintjes en koterijen van een reep rijtjeshuizen

De tuin is niét zuidgericht – ’t zonneke zit heel de dag vooraan.

Het huis is niét energiezuinig – het heeft een EPC van 680

En toch was het bij ons allebei meteen van ‘waaauw’.  De onwaarschijnlijke charme deed ons onmiddellijk overstag gaan.

Of hoe een mens zo ineens toch van gedacht kan veranderen.

Creatief met software

Super! Geluid opzetten voor full effect.

Ook als het allemaal tegenzit valt het al bij al nog mee

Twee weken geleden was mijn PC kapot. Ineens was ’t ermee gedaan, afgelopen. Gelukkig heeft mijn lief een technische knobbel en 2 stevige vijfvingerige handige handen, waarmee hij mijn desktop vakkundig heeft gerepareerd.

Ik wist niet dat een kapotte PC, die uitvalt en opstart als het hem uitkomt, gerepareerd kon worden door 2 draadjes aan de startknop te wisselen en terug aan elkaar te solderen. Want dat schijnt volgens 1 of ander forum dat mijn lief op tinternet opsnorde, een typisch zwak punt te zijn bij de Fujitsu Siemens Esprimo P2511. Gelukkig was het bij mij ook datzelfde mankement en kon het relatief snel worden opgelost. Als je een handig lief hebt, that is.

Omdat een ongeluk nooit alleen komt gaf in diezelfde week ook de achterband van mijn moto de geest. Op de terugweg van een plezante rit in het eerste lentezonnetje kreeg ik in ’t begin van mijn straat ineens ‘platten tuub’. Bleken er 2 stukken van een breekmes in mijn band te zitten. Geen gaatje dus maar een heuse scheur, wat niet zomaar te maken viel met een plantrekkerskit.

Ook dit euvel heeft mijn lief vakkundig in orde gemaakt.  Ja, mijn lief is een gemak in huis. Hehe.

Dus ik kan én weer vollenbak op mijn vertrouwelijke querty klavier tokkelen én weer rondbollen met mijn Honda CB600.

Inspiratie om ritjes te doen hebben we genoeg maar ik zit een beetje krap bij kas qua goesting en inspiratie om zo nu en dan nog eens een stukje te schrijven.

Misschien moet ik eens een schrijfsel ineentypen over ons weekendje-weg van vorig weekend. Toen waren we in Amel en Monschau, de Duitse kant van ons land.

Later kan ik eventueel eens bloggen over de vierdaagse citytrip naar Londen die ik in mei ga maken met mijn ex schoonzusje.

En na de zomer zou ik kunnen beschrijven hoe onze zomervakantie in Bretagne hebben ervaren.

Tussen de reisjes naar Londen en Frankrijk door zullen we er wel nog een paar weekendjes of dagtrips op het programma komen te staan, dat weet ik nu al. En dat zal niet eens zo lang duren want mijn lief gaat er binnenkort zijn werk van maken om een toffe route uit te stippelen voor een meerdaagse trip met de moto. In de gids Motoren & Tourisme staan al eens van die goeie ritten. Hij zal er eentje uitpikken en dan zijn we er vanonder.

Ach, als we maar weg zijn, buiten, outdoors, in de natuur, dan zijn we op ons best.

Stof genoeg dus om te kunnen bloggen de komende maanden.  Vooral over onze uitstapjes, blijkbaar. En als ik het daar niet over heb, dan heb ik het wel eens over hoe groot mijn 2 poezeminnekes al geworden zijn.

 

Intermezzo

Sorry menschen maar ik kan de wijvenblogpost van vandaag niet publiceren wegens geen pc. Mijne pc is kapot thuis, en ’t is weekend dus kan ik ook niet van op het week even blogstuk forceren…

Spijtig ja, ik vind dat ook.

Moest dee iPad waarmee ik dit hier typ even beetje handiger zijn, ik zou het hiermee forceren, ach, ge ziet het! De typfouten stapelen zich op, tijd om af the ronden…

Euhm… Tot maandag!

 

 

 

Maandag 12 maart – beautyqueen in het diepst van mijn gedachten

Eerlijk? Ik gebruik enkel mascara als ik buiten kom, en heel soms ook eens een toefje gekleurd poeder op mijn wangen, kwestie van mijn bleekheid iets of wat te camoufleren.

Bleekheid als in wit als een melkfles, waarvan ik vermoed dat dat wel eens iets te maken zou kunnen hebben met het feit dat ik een natural redhead ben. Een roste, ja.

Wassen, tanden poetsten, haar kammen en in een staart of dot draaien, mascara links, mascara rechts, eventueel wat blush op de kaakjes, en we kunnen er mee door de rest van de dag. Tenzij ik mijn kleren vergeet aan te doen, dan zou het wat tegenvallen voor de mensheid die mijn pad kruist.

(Qua kleren kan ik kort zijn: als je mijn kleerkast opentrekt zie je 1 heel groot zwart gat, ik heb het niet voor kleurtjes).

Ach, uiterlijk… als jongbejaarde van 43 merk ik dat de zwaartekracht serieus begint tegen te werken maar ’t kan er nog wel efkes mee door. Laat het er me op houden dat er al bij al heel wat vrouwelijke leeftijdsgenoten zijn waarmee ik _qua gezicht_ echt niet zou willen ruilen. (qua lijf, dat is wat anders, maar laten we daarover vooral niet uitweiden vandaag). (ik vond Rubens trouwens een realistische schilder).

Happy New Year!!!

8. Korte Berichtjes Service

Heb je mijn KortBerichtenDienstje ontvangen? Geef toe, dat bekt echt voor geen meter. Een chance dat we het in het Engels mogen zeggen en dat iedereen weet wat een sms’je is. SMS. Short Message Service. Korte Berichten Dienst. I will text you. Ik zal u nekeer teksten.

De achtste vraagstelling in deze 30-dinges-reeks is: “wie heeft je het laatst ge-sms’t en vertel daar iets over”.

Voor de zekerheid check ik even de inbox van mijn Wereldwijd Systeem voor Mobiele communicatie. Nog zoiets dat we best in het Engels zeggen. Global System for Mobile communication ofte afgekort de ons beter bekende GSM. Ook dat bekt beter en begrijpen en/of bezitten we allemaal. Mijn inbox bevestigt mijn vermoeden dat het laatste berichtje dat ik ontvangen heb afkomstig is van mijn lief. En zijn tekst luidt: “Vergeet niet te tanken!”.

Hij stuurde me dit om te voorkomen dat hij weer om een kanneke naft zou moeten rijden om mij te depanneren. Dat is namelijk enkele weken geleden voorgevallen. Het is een verhaal op zich maar ik wil het u toch niet onthouden. In ’t kort komt het erop neer dat mijne moto -op weg naar mijn lief- ineens aan kracht verloor en begon te pruttelen en te sputteren om 300 meter voor zijn deur uiteindelijk volledig stil te vallen. Mijn eerste ingeving was dat ik zonder naft gevallen was maar dat kon niet want er stond maar 100 km op de dagteller terwijl ik met een volle tank zeker  200 km kan rijden. Toch maar de reserveknop opengezet maar mijn moto gaf geen kik. Niks. Noppes. Nada. Lichtjes pissed-off ben ik dan tot bij mijn lief gestapt, helm en tanktas in de hand, en deed mijn verhaal. Dat mijne moto weer kapot was en dat de garagist hem niet goed hersteld had en pattati en pattata. In alle rust en kalmte reed mijn lief met een glimlach om z’n mond naar het dichtstbijzijnde tankstation, vulde een kanneke met naft, goot dat in de tank van mijn moto en mijn moto deed doodleuk van VRROEM!

Bleek dus eigenlijk dat tijdens of na die verzuip-episode bij de garagist een flinke teug benzine uit de tank moet zijn gelopen of gezogen en dat de garagist tijdens de herstelling aan de knop van de reserve-benzinetoevoer had liggen prutsen met als gevolg dat ik mijn tank tot op de allerlaatste druppel had leeggereden, inclusief de 4 liter reserve. Tja. Wist ik veel.

Afin, het ging over sms’jes. Wel, dat laatste van mijn lief dateert van gisteren, 11:45:34 om exact te zijn. Zijn hint aan mij om niet te vergeten tanken had vooral te maken met het feit dat we een dagje motorijden hadden gepland; we zouden gaan touren in Wallonië. And so we did. Met een tank vol naft.

(aan wie het interesseert: we hebben ontzettend mooie plekjes ontdekt op onze route vanuit Herne via Binche, door Lobbes en Thuin naar Les Lacs de l’Eau d’Heure in Cerfontaine, dan verder door naar Nismes en terug via Philippeville.  Kilometers ongerepte natuur, rustig kronkelende wegen, weinig of geen verkeer, tal van pittoreske dorpjes en eindeloos veel magniefieke vergezichten. Echt de moeite waard en niet ver van huis!)

Zwijgt en leest, gij allen

Bij het openen van Google Reader ontwaarde ik daarnet zowaar twee oudbakken feeds die ongehoord lang stof hebben staan vergaren in mijn blogrol.

Het waren indertijd allebei nochtans 2 vaten vol inspiratie waaruit ze de hilarische jus zo goed als altijd uit hun eigen leven tapten.

Ergens vorig jaar kwam daar ineens en plotsklaps verandering in. Gedaan, fini en schluss. Geen letter viel er nog op  hun blog te lezen. Vele volgers vonden dat geweldig jammer. En spijtig ook.

Maar kijk, ze zijn terug. Alle twee.

Zwijgt ende leest, gij allen, de voortzetting der Fratsen van ene Zapnimf  &  de perikelen van haar betere helft, de in een splinternieuw jasje gehulde Appelmoose.

Looks do matter

Het is al een hele tijd dat ik eraan dacht om mijn blog eens in een nieuw kleedje te steken.  Het is nu toch al een paar jaar dezelfde look die mijn blog bepaalt, waarom zou ik daar niet eens verandering in brengen?

Het moet gezegd; WordPress heeft een heel gamma aan blog themes in de aanbieding, het was dan ook een hele toer om er eentje uit te kiezen waarmee ik me tevreden kon stellen.

Ik hou vooral van eenvoud en duidelijkheid. Frulletjes en glittertjes en flashy kleuren zijn niets voor mij. Geen gedoe, geen tralala, gewoon zuiver en puur, rechttoerechtaan, zo heb ik het het liefst.  Het thema ‘Comtempory’ vond ik indertijd aan al die eisen voldoen, en dat is tot op vandaag zo gebleven.

Vandaag heb ik echter de knoop doorgehakt en heb ik mijn blog een andere look gegeven. Iets geheel anders dan de eenvoud die mijn vorige blogthema uitstraalde. Het mocht deze keer van mij wel eens iets geheel anders zijn. Iets gewaagder, minder braaf, wat drukker ook. Beetje grungy zelfs.

En ik heb het gevonden. Toen ik dit thema zag vond ik het meteen iets hebben en na nog 20 andere looks uitgeprobeerd te hebben heb ik het geactiveerd. May I present: Greyzed!

Ik vind het geslaagd, al moet ik bekennen dat het moeilijker is om aan te wennen dan ik had gedacht.

Zou ik deze bloglook behouden en zien wat het geeft, of keer ik toch maar beter terug naar mijn keuze van bijna 3 jaar geleden?

Beetje boos

Gisteren ochtend.
Badend in het zweet schrik ik wakker. “Huh? Waar ben ik? Hoe laat is het?”

NEEEEEEEEEE! Zeg dat ’t gene waar is! 10U25?? Shit zeg, ik heb me overslapen, en nog geen beetje!
“Verdomse idioot, je hebt me niet wakker gemaakt!” haal ik uit. “Je wéét nochtans dat ik om 8 uur gewekt wil worden als ik moet gaan werken! Waarom maak je me niet wakker? Hé?! ’t Is niet omdat jij niet moet gaan werken dat je mij moet laten doormaffen, gij se degoutante klier!
Ga jij het uitleggen aan mijn baas? Hela, seg, ge moet niet doen alsof je me niet hoort! Heeeey, maat, ’t is tegen u, ja, ik vraag je iets! Ga jij het uitleggen aan big boss? Hum? Nee zeker? Dat zal wel niet, dat zal ik weer zelf mogen doen natuurlijk.
Verdomme, toch, door uw stomme stomme schuld heb ik me overslapen, hoe is dat nu toch mogelijk!? Het is by the way niet de eerste keer dat je me dit lapt, gij dwaas kalf!
Allez, ik moet me nog wassen en eten en al…welk uur ga ik daar arriveren? Dik 3 uur te laat!
Op jou kan ik dus echt niet rekenen, hé! Zie, maat, ik heb enorm veel goesting om u met uw klikken en klakken buiten te zwieren! Aaaarrrrgggghhhhh!”

En nu?, denk ik in paniek. Ik moet in ieder geval mijn werk verwittigen dat ik later kom. Een halve dag later, verdomme.
Goh, en ik voel me slecht. Helemaal opgefokt. Moet ik zo gaan werken?
Ik zal straks mijn manager bellen en ineens de ganse dag vrij nemen…strakszzzzzz.

Ik leg me terug neer, trek het donsdeken over mijn hoofd en zink weg in een diepe slaap.

“ILSE…STAAT OP! Dit iiiiiiiiiiis STUDIO BRUSSEL!!” knalt het door mijn kamer.
Badend in het zweet schrik ik wakker. Huh? Waar ben ik? Hoe laat is het?

Mijn nog half dichtplakkende slaapogen zoeken de grote digitale cijfers op het display van de klok.
“8:00”, lees ik.
Huh? 8 uur? Acht?

Bleek dat ik in ’t putje van de nacht heb liggen dromen dat ik me had overslapen.
En het slachtoffer, ocharme, die me altijd maar dan ook altijd trouw op tijd wakker maakt, heeft de volle lading gekregen.

Duizend maal sorry dat ik zo furieus van mijn klink heb zitten maken.
Hoe kan ik dat ooit goedmaken, lieve wekkerradio?

The day after today

Morgen.

Morgen ga ik bloggen.

Niet vandaag.

Niet nu.

Niet subiet.

Niet weldra.

Niet gisteren.

Maar morgen.

Morgen.

Ga ik bloggen.

 

 

 

Newsflash!

Wist jij al dat mijn lief een blog heeft? Echt, mijn lief heeft een blog van zijn eigen.

Maar kom, vooraleer één of andere onverlaat het waagt te denken dat ik hem daartoe aangespoord of gepusht heb,  laat me u al meteen zeggen dat dat niet zo is. En mocht ik hem toch toevallig die richting uit geleid hebben dan zou dat niet meer dan een beetje motiverend geweest zijn. Ik heb hem daar niet toe verplicht, noch toe verleid, noch toe gedwongen. Ineens mailde hij mij en schreef: “kijk eens”, met de link naar een weblog. Zijn blog.

ge moogt zeggen wat ge wilt maar ik vind het toch iets hebben dat mijn lief ook een blog heeft. Dat schept een band, ziet u.  Als ik nu eens zeg: “zoeteken, gij moogt doen wat ge wilt maar ik ga bloggen”, dan zal hij er niet over zeuren ‘dat ik weer uren op dat klavier zit te rammen om anderhalve zin bijeen te typen’.  Hij wéét immers hoe tijdrovend blogschrijven kan zijn.

Op dit moment is het eigenlijk nog iets te voorbarig om te stellen dat hij blogt. Dat hij schrijft, that means. Wegens het meestal hebben van compleet andere prioriteiten kan het al eens gebeuren dat er een zwaar gapende tijdskloof  tussen zijn schrijfsels zit. Ruwweg een volledig vol jaar zit er tussen zijn eerste blogstuk en zijn tweede. Zijn tweede is ineens ook zijn recentste en dateert van gisteren. Vandaar dat ik het idee had opgevat om zijn blog toch maar eens de blogosfeer in te schieten.

Ik vind dat hij dat bijzonder goed doet. Met kennis van zaken en opgeklopt met een dikke vette knipoog. En zonder taalfouten!

Kijk lees zelf maar en je zal beamen dat ik niet uit mijn nek lig te kletsen.  Hij zou een pak frequenter mogen schrijven voor mijn part, ik lees hem graag.

Allez hup, en nu allen daarheen. Ga eens bij hem langs en doe hem de groetjes van me, wil je?

Hi honey, i’m ho-ome!

Ja mannen, ’t is zover. Dit en dit en dit is gepasseerd, we zijn er weg. Juijj.

Kalmte, rust en stilte. Eindelijk. Een degelijke stek met alles op en aan. Ik ben hier graag, en smurf is hier ook graag, hij wil hier nooit meer weg, zegt hij. Mijn lief is hier ook veel liever dan waar ik tot 31 januari nog woonde.

Ik zit gebeiteld, gasten, en ‘k voel me uitstekend.

Verhuizen vergt veel tijd en werk maar ik kreeg ontzettend veel hulp van mijn lief. Ook de hulp van mijn broer en mijn vriendin Katrien maakten dat de verhuis heel vlot verliep. Aan elk van hen en ieder apart: een welgemeende danku!

Telenet is de dag na de verhuis al langsgeweest en de digiTV werkt zoals het moet, zonder troubles, zonder verrassingen (so far, want ik moet de factuur nog krijgen).

Dus ik kan weer facebooken en bloggen en mailen en al, als dat niet fijn is.

En nu ga ik een beetje rusten, lekker languit in de zetel hangen met 1 van de 3 laatste ongelezen Humo’s. Wie mij kent weet dat ik binnen de 2 minuten in slaap ga vallen. Ik word straks bij mijn lief verwacht dus lang mag dat uiltje-vangen niet duren. Gelukkig is smurf in da house, die zorgt er wel voor dat ik na een half uurtje wakker wordt van zijn indianenkreten.

Geeuw.