Random thoughts & things

Newsflash! Smurf is Grote Broer geworden. Zijn halfzusje Jule is woensdagochtend geboren.  Het was efkes serieus schrikken, want de geboorte was pas voorzien voor eind juli. Kleine zus is 2 maanden te vroeg ter wereld gekomen wegens zwangerschapsvergiftiging. De mama en de baby stellen het goed, gelukkig. Smurf is zo fier als een gieter en content en overenthousiast, dat kunt ge u wel voorstellen. Aan de eerste foto’s die ik zag van de kleine uk te zien lijkt zijn zusje enorm op hem. Zijn papa had dat ook al opgemerkt, zei hij me, zelfs op de 3D-echo’s zag hij al de gelijkenissen. Smurf lijkt dus wel degelijk op zijne papa want voor z’n zusje zit ik er voor niets tussen :-)

Juijj! ‘t Is weer tijd voor de jaarlijkse ‘prik in de prot’ bij meneer doktoor. Dóór meneer doktoor, bedoel ik. De zon geeft van jetje, dus is het voor mij ofwel binnenblijven, ofwel lange mouwen en rolkraag dragen, ofwel me laten inenten tegen zonne-allergie. Ik kies voor optie 3: de naald in mijn gat. Maar we gaan niet zagen, we ondergaan dat en zijn content dat we voor de rest rond en gezond zijn.

In de zomervakantie gaan we helemaal back to basics.  Het contrast met onze reis van vorig jaar kan niet groter zijn. Met de tent op de remorque zullen we de mooiste natuurplekjes in de JoeKee exploreren. Ge hebt er geen gedacht van hoe Marc en zijn zoon Sander en smurf en ik daar naar uitkijken! England, here we come!

Een tweetal dagen na onze terugkomst van Engeland vertrekken we dan op KSA Kampweekend. Ook daar kijken we wreed naar uit. Dit jaar gaan we naar…ik kan ‘t nie opzoeken want Gmail doet het niet…weer ergens in d’Ardennen. Update: we gaan hier naartoe (dank u Marc). Verslag en beelden volgen later. Wat sfeerbeelden van vorige edities? Slideshows van Kampweekend 2008 en Kampweekend 2009

Na al dat toeristisch doen zal smurf zijn laatste leerjaar aanvangen en ga ik stilaan mijn opzeg doen bij de huisbaas. Dan nog een paar maanden reikhalzend uitkijken naar de dag dat ik hier eindelijk kan vertrekken, en genieten van rust (RUST!) en vrede en veel groen rondom.

Man man man, het leven kan toch mooi zijn.

Advertentie

Wat & waar?

Wat zijn dit en waar zag ik ze?

Wat zijn dit en waar zag ik ze?

Wie niet waagt, niet wint.  Wie wel waagt, ook niet wint. Er valt niks te winnen. Gewoon gokje wagen.

Vooruitbliksem

Vandaag heb ik onze zomerreis geboekt.  Na veel kijken en vergelijken en wikken en wegen ging het nog tussen Spanje en Italië. Smurf verkoos Spanje dus gaan we van 6 tot 13 juli met het vliegmachien naar de Spaanse kust. Eigenlijk ga ik liefst voor of na het hoogseizoen naar het zuiden maar wegens de schoolplicht van smurf kan ik niet anders dan te reizen in juli of augustus.  Ik en het zuiden, waar de temperatuur in juli serieus veel graden af ligt van het vriespunt, zijn normaal gezien niet compatibel, maar mijn velleke is intussen klaargestoomd en ready voor een flinke portie zonnestralen. Mijn kleurpigmenten zijn gesmeerd en gepolierd en de zonne-allergie kan voor mijn part den boom in dit jaar. Viva España buenas dìas mañana mouchacha señorita una cerveza por favor. Gracias.

Otra cosa Iets anders nu. Heeft iemand het reclamefilmpje op TV gezien van “Walking with dinosaurs”? Ik wel. En smurf ook.

Smurf is al jaren zot van dinosaurussen. Hij heeft met hele hopen dinospeeltjes en boeken en verslindt de films van Jurrasic Park. Nog dagelijks is hij in de weer met zijn dino’s, hij krijgt maar niet genoeg van dat uitgestorven dierenwild. Als ik hem vraag wat hij later wil worden zegt hij steevast “archeoloog” en voegt er al even vastberaden aan toe dat hij later zelf dinosaurussen gaat opgraven.

Nu, ik ging die avond dat we samen de TV-trial hadden gezien achter mijn PC zitten, surfte naar de betreffende site en boekte online twee zitjes in het Antwerpse sportpaleis.

Zal ik u eens beschrijven hoe smurf reageerde toen ik hem de tickets toonde ‘s anderendaags?

Wie het zich niet kan voorstellen moet zelf maar eens kijken naar wat we op 12 september te zien zullen krijgen:

Iemand zin?

in een testje?

Om aan mijn voorlaatste postje nog een kleine annex te hangen: weet jij of je een mannelijk of een vrouwelijk brein hebt? Als je dat wil weten, of een beetje curieus bent of gewoon graag testjes doet, ga dan  HIER een kijkje nemen en entertain jezelf maar eens goed. De test bestaat uit 120 vragen en neemt wat tijd in beslag, maar nu ge hier toch voor uwe PC zit zal tijd wel geen probleem voor u zijn.

Mocht je het willen weten: mijn “score” is SQ 14 en EQ 45, wat maakt dat ik een vrouwelijk brein zou hebben. Dat had ik nu eens niet verwacht, zie.

Veel ben je er niet mee, met die testjes, dat weet ik nu ook wel, maar voor de fun eens achter jezelf aan zitten kan toch geen kwaad, toch?

Op dezelfde site kan je trouwens nog heel wat andere testjes doen, die veel interessanter zijn dan te weten komen of uw brein mannelijk dan wel vrouwelijk is.  Er zijn verschillende categorieën als daar zijn:  Persoonlijkheid, Relaties, Gezondheid, Familie, Brein en Werk.

Vergeet vooral niet om uw scores en resultaten met een korreltje zout te nemen. Voor “echte” tests moet je betalen.

Zeg niet zomaar vandaag tegen deze woensdag

Een nieuwe droogkast en een schitterend zonnig dagje geulgraven aan zee…wat kan het leven toch schoon zijn op een woensdag.

Mijn eigen weerstation

Zomaar

Omdat het deze week zo’m miezerig vuil en grijs weer is geweest krijg je van mij alvast een beetje zonnigheid om het weekend in te luiden:

It’s playtime children

In een vorig leven heb ik eens meegespeeld in een toneelstuk. Niet in zo’n voorstellingetje dat ineengebokst wordt voor het schoolfeest, maar een echt gemeend stuk, een volkse opvoering waarbij gelachen mocht worden.

Vroeger jaren had ons dorp een nogal populair amateurtoneelgezelschap. Dat was een allegaartje van een bende kameraden die zich in alle ernst te pletter amuseerde op het podium. Naarmate de jaren verstreken ontgroeiden de spelers hun puberteit en adolescentie en werden het volwassenen, hadden een lief, gingen trouwen en kindjes krijgen, allez, de hele reutemeteut, je kent dat wel. De prioriteiten lagen anders en stilaan begon het toneelgezelschap uit te dunnen. Na een tijd serieus op zijne retour te zijn geweest werd de vereniging uiteindelijk opgedoekt.

Het toneel lag al jaren stil toen vriendin M met het lumineuse idee kwam aanzetten om de boel nog eens in gang te trekken . Zij zou een plezant stuk zoeken en het zelf regisseren.

We kwamen in die tijd ieder weekend met de hele vriendenkring samen in ons stamcafé, thé place to be in het dorp voor al wie graag plezier maakte. Ook M was daar kind aan huis.
Met de plannen in haar hoofd begon ze hier en daar te polsen of er tussen de bende misschien eventueel vrijwilligers te vinden zouden zijn die mee wilden gaan in haar wilde plannen.
Ik, zo zot als een draaideur toen nog, wou dat wel eens meemaken en gaf me op voor een rol. Toneeltje spelen, ik kan dat, ik durf dat. We konden er nog een aantal overhalen en vrij vlug vormde er zich een kleine groep vrijwilligers, net genoeg om alle rollen te vervullen.
Het stuk dat M had gekozen was een komedie en heette “Blootvoets in het park”, gebaseerd op een film uit de jaren ’60 met de verdacht treffende titel “Barefoot in the park”.

De lezingen waren hilarisch! Niet de teksten op zich maar de manier waarop we die teksten lazen en de debiele onnozelheid die we constant verkochten. Ik heb in heel mijn leven nooit zo wreed gelachen als tijdens die leessessies.
Tijdens 1 van de vele lezingen was ik voor de fun eens wat regeltjes luidop beginnen lezen in een soort westvlaams dialect. Dat had ik beter niet gedaan. De hele groep vond dat goed klinken en er werd unaniem beslist dat ik in dat taaltje moest verderdoen, dat dat wel paste in het geheel.
Dat trok mijns inziens op geen bal en het paste langs geen kanten in dat stuk, maar ja, ik had wat dat betrof niks in de pap te brokken.

Zo’n lezingen scheppen een band, we werden al gauw een hechte groep, we hingen aaneen gelijk vliegen op een sliert siroop.
Pas op, er was ook wel ernst mee gemoeid, maar echt pure ernst kreeg M van ons toch niet gedaan. Ocharme toch, dat mens heeft afgezien met ons.

Ik speelde de moeder van de hoofdrolspeelster; een ouwe zeur met grijze krullen die na veel vijven en zessen verliefd werd op de bovenbuur, met alle gevolgen vandien.
Nu zou ik er geen werk meer mee hebben om eruit te zien als een ouwe zeur maar destijds was ik nog jong en mooi en moest ik een hele metamorfose ondergaan om op een oud wijf mensje te lijken. Een creatieve kapper uit het dorp (ik woon daar nu pal tegen, ja, ’t is die kapper, ja) leefde zich uit met mijn mooie rode lokken en mijn facial gevoelig velleken dat het niet schoon meer was. Hij rolde krulspelden in mijn reeds grijs gespoten haar, zette mij een tijdlang onder zo’n degoutante ufo wat ze in het vakjargon der kappers een droogkap plegen te noemen, grimeerde diepe rimpels in mijn huid en dikke wratten op mijn neus en lachte zichzelf een breuk.
Het was wel heel erg goed gedaan, dat moet ik hem nageven.

De voorverkoop van de entreekaartjes liep geweldig vlot. Veel vlotter dan we hadden gedacht.
Er zou veel volk naar komen kijken.
Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaarrrrgggghhhh!!!!! Volk?! Echt volk?! Echte mensen?! Mensen die ik ken?!
(merk de paniektoestand waarin ik stilaan begon te verkeren)

De zaal liep vol. Helemaal. Mijn medespelers gluurden even tussen de coulissengordijnen, terwijl ik me als een bezetene concentreerde op het onder controle houden van mijn zenuwen.
Zo zenuwachtig en gestresst was ik nog nooit en ben ik ook nooit meer geweest sindsdien. Mocht ik geen gène gehad hebben ik had ter plaatse in mijn broek gedingest. Zo nerveus, mensen toch! De bibber op mijn lijf was amper uit te houden, mijn hart sloeg aan een tempo dat echt niet gezond kan zijn geweest.
Ik schreeuwde naar M: “Ik stop ermee, ik kan het niet, ik durf niet. Hier M, doe mijn kleren aan en speelt gij mijn rol, gij kent ze ook vanbuiten, toe M, neem over, ik ga sterven, echt!

Was me dat een confrontatie met mezelf!
Ik bedacht op dat eigenste ogenblik zoiets in de lijn van : gij, met uw anders zo groot bakkes die zo graag de dappere zelfverzekerde uithangt, zie nu eens hoe je erbij loopt. Gij schrikschijter gij! Boeoe! Awoert! Chicken!

But…..the show must go on.
Ik kroop op het podium, invallend na het koppel hoofdrolspelers die hun eerste tekstregels al achter de rug hadden. Met een tikker die al dat volk vast heeft zien slaan doorheen mijn kleren begon ik in dat semi-westvlaamse taaltje mijn rol te spelen. Eens ik “meespeelde” met de anderen werd ik rustig en lukte het om me met volle overgave in het stuk te werpen.

Tot ik ergens halverwege mijn tekst kwijt was.
Er was geen orenspitsen aan, ik hoorde de souffleur niet. Mijn tegenspeelster, met wie ik de dialoog net nog aan het voeren was, trachtte de situatie op te vangen door met een lichte grijns te zeggen: ”Wel moeder, moest jij niets zeggen?” waarop ik nog sneller dan een TGV met turbo-injectie replikeerde: “Jazeker, ik heb iets te zeggen…straks…ik moet even weg…naar buiten…heel even”. Ik stapte het trapje af, verdween in de coulissen, trok het script uit de handen van de souffleur, las vlug-vlug de lijn waar ik over was gestruikeld en stond in een mum van tijd terug op het podium. Ik vatte de dialoog terug aan, alsof er niks was gebeurd. (*)

Verder ging alles voortreffelijk.
Het publiek had genoten en bij navraag aan vrienden bleek dat niemand mijn blunder had gemerkt, er was hen totaal niks raars opgevallen.  Pfieuw!

Ik ooit nog eens een rol aanvaarden voor een toneelstuk? Never again, ik zweer het je!

Efkes zeggen

Op SveN zijn blog las ik net het volgende stukje dat past in zijn originele blogthema “Alfabet Der Mensen”. Daarin omschrijft hij kenissen, vrienden, collega’s en leerlingen uit zijn klas die hij vermeldenswaardig vindt. De letter “R” werd zojuist afgerond. 

Toen ik dat stukje las dacht ik gelijk terug aan wat hij schreef op 2 april, toen bij de letter “M”.

M-go*
Nog een oud-leidster, die ik als kind heel erg bewonderde om haar franke mond en haar schijnbare gezapigheid. Intussen een collega-blogster die het nogal eens met mij oneens is.  Heeft een geweldige zoon dus moet ook een geweldige mama zijn.

Ge moogt allemaal zeggen wat ge wilt maar ik vond dit een wreed schoon compliment! Vooral dat laatste zinnetje. 

* M-go is de ksa-schrijfwijze van mijn naam, op menig taplijst terug te vinden, mochten die bewaard gebleven zijn

weer een deet

 

Gisteren op date geweest
ben daarvoor weer naar Gent geracet
nooit op tijd, zoals u weet
’t werd rond 8 uur door fileleed

Er viel geen stilte, ‘k was in form
heb veel verteld volgens mijn norm
het klikte goed, we voelden aan
dat deze avond snel zou gaan

Een kriekje hier, een witbier daar,
en zo vertelden we elkaar
wat feiten uit ons leven elk
we raakten maar niet uitverteld

Het werd drie uur, we werden moe
we stapten op, de boeken toe
‘k Ging uit met “een jaar vrolijkheid”
Elke, ge zijt een toffe meid!

Tag attack

“‘k Heb nen blok hout naar uwe kop gesmeten”, zeiden ze vroeger.
Tegenwoordig noemen ze een estafettestokje “a tag” en zijde getagged voordat ge’t weet.

Deze kreeg ik van breeg en van micheleeuw: 

“Shock the world with 6 unspectacular quirks of nobody else than your lovely self”
Mention the tagrules in your blog without the slightest adaptation.
Tag 6 other bloggers by linking them.
Leave a comment on each of these bloggers’ wonderful blogs to bring them the good news they’ve been tagged.

1. In mijn woonst bevinden zich 4 items waarop ik het uur kan aflezen: 1 klokradio in de slaapkamer, 1 staand uurwerkje in de badkamer, 1 wandklok tegen de muur van de living en 1 uurweergave op de display van de videorecorder.
Alle vier staan ze 10 minuten voor. (de klok in mijn auto ook trouwens)
Vroeger gaf dat een schrikeffect, zo van “shiiiiit, is’t al zo laat?!”
Dat effect is al jaren weg en ik kom overal te laat of ’t scheelt niet veel, en toch krijg ik het niet gedaan om ze op het exacte uur te zetten.

2. Als ik in een restaurant of een café of eender waar aan een tafel moet gaan zitten zal ik me bij voorkeur altijd een plaatsje zoeken in een hoek of met mijn rug tegen de muur. Als ik beweging “voel” achter mij word ik zenuwachtig en ongemakkelijk. En ambetant. En slecht gezelschap.

3. Ik ben zot van waterijsjes. Mijn fovorieten zijn die Rockets met al die kleurtjes. Als ik een doos van 12 stuks in huis haal zijn die dezelfde dag nog op. Smurf vind dat ik overdrijf met zijn ijsjes.

4. Als ik ergens mijn weg moet zoeken zet ik de muziek in mijn auto af, alsof ik dan beter kan luisteren langs waar ik moet.

5. Nu iets voos. Ook al is’t niet goed voor de maag, ik kan vreselijk hard en luid boeren. Elke man mag het tegen mij opnemen, ik zal winnen. Niet dat ik er trots op ben maar toch, ik ken niet veel vrouwmensen die dat kunnen. Geen enkele eigenlijk. Denk nu niet dat ik een zwijnenzeug ben, ik doe dat nooit in het openbaar. Alleen thuis zo eens, als ik alleen ben. Ik ken de basis der beleefdheidsvormen.

6. Veel jaren geleden ben ik geopereerd aan mijn knie, waar een aangroeiingetje van het kniebot werd verwijderd. Daar heb ik sindsdien een heel klein littekentje. Wie daar toevallig tegenkomt of er nog maar naar wijst heeft heel veel kans om in contact te komen met mijn eerste reflex: een klinkende oorveeg. Beetje gevoelig plekje, denk ik. Heb dat ook met mijn achillespezen: do not ever touch them!

Zo, u bent weer allen heel wat wijzer geworden. Voor meer nuttige info en weetjes: go away.

Volgens de laatste stap in de rules moet ik deze tag doorgeven aan 6 medebloggers, dus:

Beste 6 medebloggers,
Gratis mee te grissen: 1 tag to trek your plan with.

…en alzo.

Gelukkig heb ik geen brokken gemaakt met mijn wentelteefgedoe een paar dagen na de tweede date.
We waren het er al snel over eens dat onze vriendschap te waardevol is om ze te laten kapotgaan. De band die we hebben kan enkel standhouden als we de nodige afstand houden.
We hebben veel aan elkaar, er is zoveel waarin we overeenkomen. Er is een vertrouwd gevoel als we over ons verleden praten, over alles wat ons in de war brengt, dwarszit en bezighoudt. We kregen dezelfde soort klappen van de levenszweep en dat schept een band. Er onbreekt een voor mij heel belangrijke factor om er een liefdesrelatie op te kunnen bouwen.
Hij weet dat en begrijpt het ook. Gelukkig.
We beseffen allebei dat de vriendschapsband die we hebben beter is dan een relatie.

Nu ik het toch over relaties heb: wat zoek ik eigenlijk in een partner?
Nee, ik ga hier geen lijstje geven van “alle eisen waaraan mijn partner moet voldoen om in mijn smaak te vallen” want het gaat vooral om uitstraling en gevoel.
Om het algemeen te houden: in eerste instantie moet het voor beide partners op alle vlakken goed voelen. Mijn partner moet compatibel zijn met mij zijn en ik met hem. Klinkt simpel (en arrogant) maar dat is het niet.

Ik geeft toe, ik ben veeleisend en kritisch en kieskeurig wat mijn partnerkeuze betreft, maar is dat niet een heel klein beetje normaal?
Ik heb al de stappen die leiden naar de stabiliteit al afgelegd: verliefd, verloofd, getrouwd, huisje-tuintje-kindje. Dat pad heb ik met heel mijn hart en met veel liefde bewandeld.
Maar als die stabiliteit na de geboorte van je kind pijlsnel bergaf gaat, de relatie vier jaar later helemaal is doodgebloed en het hele bouwwerk na 11 jaar als een kaartenhuisje ineevalt, dan doet dat wel wat met een mens.
Ook al ga je in vriendschap uit elkaar en was er geen sprake van een vechtscheiding en blijf je goed overenkomen…je moet wel helemaal opnieuw beginnen en al die stappen weer 1 voor 1 afwerken. Allez, alle is veel gezegd… de stappen “trouwen” en “kindje” zal ik nu wel definitely overslaan.

Tuurlijk wil ik helemaal opnieuw beginnen aan een spiksplinternieuw bouwwerk. Het single zijn heeft deugd gedaan, ik heb geweldig genoten van de vrijheid en full-time zelfstandigheid, ik wil het tweede deel van mijn leven echt wel delen. En ik ben nog jong hé, ik kom in december pas in de fleur van mijn leven (ben aan ’t aftellen), het zou nogal stom zijn om het nu al helemaal op te geven.
Maar het is sowieso niet meer zo simpel als vroeger. De onwetendheid en naïviteit zijn weg, nu zijn er door alle ervaring heen factoren gevormd waarmee ik rekening (moet) houd(en).
Een stevige en gezonde fundering, for instance. Verder proberen bouwen wanneer de eerste stenen al schots en scheef staan heeft totaal geen zin. Dat heeft mijn vorige relatie mij geleerd. Toen lapte ik mijn eerste indruk en mijn intuïtie volledig aan mijn laars en bouwde ik dapper verder op een fundering van mijn kloten (sorry voor mijn taalgebruik), met als gevolg dat ik 3 jaar lang op een gevaarlijke bouwwerf heb geleefd. Een compleet destructieve toestand waar ik, uit veiligheid voor mezelf en mijn zoontje, vorig jaar een einde aan heb gemaakt.
Het was een harde les, maar een ferme goeie. Ik weet nu echt wel zeker dat mijn intuïtie serieus goed ontwikkeld is en dat ik die nooit meer mag negeren.

De eerste indruk van mijn partner zal er boenk op moeten zijn, anders valt er niks te bricoleren. Boenk op in mijn ogen, volgens mijn gevoel. Die ene man uit de massa die mij doet smelten, mij aanvult en iets toevoegt aan mijn leven.
En voor wie ik ook een meerwaarde zal zijn. Of course.

Actie/Reactie

Gij se tamme kiek! Voor uw gemak zo’n onnozel repliekse droppen, gericht “aan allen”.
Is dat echt al wat ge kunt? Is ’t u teveel om bij iedere reactie van uw lezers, die zichzelf de moeite hebben getroost om hun mening te geven over je blogstuk, een kleine persoonlijke noot te plaatsen?
Ge doet dat anders wel. En ge vindt da zelf ook fijn als er op jouw reactie een klein weerwoordje van de blogeigenaar volgt.
Da moet nie veel zijn hé, een ganse litanie met vertakkingen naar onderwerpen die geen steek houden en die geen lap te maken hebben met het logje in kwestie zou erover zijn, maar een klein feedbackje, da kan er toch wel aan af zeker?
En ge eindigt uw schrijfsel dan nog met een vraag aan de lezers, of toch een hint naar hun mening. Zij geven dan een persoonlijk antwoord, waar duidelijk over nagedacht is, en dan vertik je’t nog om iets deftigs als antwoord te geven.
@ allen… Allez jong, dagge nie beschaamd zijt!

Ne mens mag zo soms toch eens overdrijven hé.

Soit, in navolging van de reacties op vorig(e) (twee) logje(s) ben ik begonnen aan een verzameling reacties die ik graag bij iedereen apart had willen plaatsen.
De aard van het onderwerp en de persoonlijke touch erbij is niet iets dat ik zomaar BAF! op mijn blog zwier om er voor de rest niet meer naar om te kijken.
Nee, ik maak er liever een apart blogstuk van, ook al geef ik daardoor mezelf een beetje meer bloot dan anders. ’t Is eens iets anders dan stoemp m.. …….. Juist.
In dit geval vind ik dat iedereen die heeft gereageerd meer verdient dan een kort ingebonden dankuwel-repliek.

De voorbije week heb ik aan quality time gedaan met smurf, dus, het is nog niet helemaal af.
En nee, ge moet er nie op wachten, ’t zal niemeer voor vandaag zijn.
En daarbij, ik weet dat u maar heel traag leest, ik ben het dan ook heel traag aan ’t schrijven.
(ik krijg ze echt niet flauwer vandaag, ‘ tis maandag)

Dit krijgt nog een straartje.

Geschrijfde versprakelingen

 

Nee, je mag niet lachen met iemands gebrek aan deftige schrijfselvorming maar toen ik dit las heb ik me toch efkes moeten beheersen om niet in een lachbreuk te schieten.
Niet te vatten wat ze bij het OCMW soms te lezen krijgen.

Hilarisch in al zijn zieligheid.

Hier volgt een bloemlezing van verschrijvingen, gehaald uit brieven die werden verstuurd naar “De Vlaamse Dienst Der huisvesting”.

Hiermede wil ik U vragen of U onze afwatering eens in handen wil nemen.
 
Wij verzoeken meer gas, daar ik op 5 maart een zoon heb bijgeboren, wat met door de drukte geheel door het hoofd is geschoten.
 
Mijn moeder werd door de tand des tijds gedwongen om bij mij te komen wonen.

Mijn gezin telt vier ledematen.
 
Daar mijn vrouw een zoon ter aarde heeft geschonken, zitten we van alles zonder.
 
Bij een ontploffing heeft mijn zus haar man en haar hele inboedel verloren.
 
Door omstandigheden moet ik mij meerdere keren per week wassen, daar ik alles in het donker moet doen verzoek ik U of ge me een eindje tegemoet wil komen.
 
Wij moeten dringend een andermans woning, wegens ziekte van mijn vrouw heb ik tijdelijk een ander gehad…
 
Ik ben zuinig, want ik ben niet zomaar iemand die gas laat ontsnappen.
 
Mijnheer, toen ik een kachel had deed ik vaak een hoop op de kachel, maar nu moet ik alles op het gasfornuis doen.
 
Wij zitten zo krap dat de buren naast ons griep hebben en ons door de muren aansteken, als ge eens poolshoogte komt nemen kunt ge ook de koorts krijgen.
 
Aan de ene kant is mijn vrouw in verwachting en aan de andere kant regent het binnen.
 
De WC is bouwvallig en zodoende kunnen we daar niet langer huizen. Als het hard waait zijn we met levensgevaar verbonden.
 
Ik heb reumatiek en een kind van vijf jaar. U moet er iets aan doen.
 
Ik heb vier dochters open en bloot op zolder liggen, als je eens zou willen komen kijken…
 
Even leg ik mij bij U neder om U enkele letters toe te dienen.
 
Ik zit uit nood in een onverklaarbare woning.
 
Ik moet elke dag bevallen en daarom wordt mijn woning te klein.
 
Ruim zes jaar ben ik getrouwd met een kind van zes jaar.
 
De twallet is lek aangezien we met dertien wonen.
 
Wilt U naar mijn bovenkamer laten kijken, want die zit vol nare
beesten.
 
Ik heb zo’n last van mieren in mijn fundamenten.
 
Het vocht dringt door de muren van mijn schoonmoeder die helemaal al beschimmeld en verrot is.
 
Ik lig al twee weken in bed met igias, ik hoop dat ik het goed schrijf, anders denkt ge nog dat het een Poolse violist is.
 
Mijn buurman stinkt naar gas, ik denk dat hij een gat heeft.
 
Ik wil mijn gat dichten, ik heb er last van.
 
Ik ben verstoten van de WC. Denkt U eens in, Burgemeester, U en Uw hele gezin, schijtend op een emmer, met een eerbiedige verontschuldiging richt ik mij hiervoor tot Uw edelachtbaarheid.

Mijn vochtontwikkeling in mijn huiskamer is niet meer uit te houden. 

Weleerwaarde Burgemeester (…) hiermede kom ik U een aanzoek doen om Uw welwillende goedheid. Mijn woning word te klein want ik krijg ieder jaar een kind bij. Daar moet U iets aan doen, want ik ben niet bij machte.

Een doordeweekse zaterdag

Gisterochtend liet smurf me uitslapen tot wel zeker 11 uur.
Ik vind dat heel sympathiek van hem, echt.
Andere mama’s zullen mij misschien een dwaze moeder vinden omdat ik mijn kind geen aandacht en ontbijt geef. Ocharme dat kind.
Doe niet zo bekrompen, zeg! Een kind van 9 is geen baby meer. Smurf kent zijne weg in de frigo en in de kasten en schuiven al even goed als ik.
Zijn lege ochtendmaag vult hij zelf met een boke choco of viervruchtenconfituur met een glas melk of chocomelk of een zelfgezette Senseo. Of met een kom cornflakes. Of met yoghurt met fruit.
In de week zorgt mama daar elke dag voor, dan staat alles mooi op tafel en hoeft hij zijn radijs maar op een stoel te planten en zijn beentjes onder de gedekte tafel te schuiven. In het weekend is het eetrijk voor hem alleen, dan is hij graag geweldig zelfstandig.  Op zondag wil hij altijd tikkeneitjes bakken, mét kruiden. En soms maakt hij er zelfs nog lekkere toast bij ook, de indewattenlegger. Hij dekt de tafel, helemaal op en top in orde, gelijk in een restaurant, met servertringen en al.
Als er ’s zaterdags niet gewinkeld wordt gaan we op zondagvoormiddag altijd naar het kleine GB’ken hier in het dorp. Daar stuift smurf meteen naar het rek met de eitjes en grabbelt in 1 ruk een 6-pack vast. “Hierzie mama, voor straks”. Hij wil en zal ’s zondags eitjes bakken.
En ikke kwaad natuurlijk, aja.

Maar ik had het over zaterdagochtend. En dat hij mij liet uitslapen.
Hoe zou je zelf zijn, als je pas een nieuwe Playstation hebt gekregen van je grootvader? Jij zou ook je mama laten slapen zodat je gauw een paar extra uurtjes op dat ding kan spelen, toch? Kom, geef maar toe.

Gisteren was verder ook nog plezant. Ik had hem en zijn vriendje uit zijn klas beloofd om naar Wall.E te gaan kijken in de cinema in Aalst. Wij daar naartoe, tegen 5 voor 2 waren we er maar wat bleek? Ze speelden hem niet meer. Vorige week was de laatste week. Dat heb je met die kleine cinema’kes.
De jongens diep teleurgesteld natuurlijk, dat kan je wel denken. Dan maar iets gaan drinken bij mijn nicht in haar taverne en dan terug naar huis, waar smurf zijn playstation wou laten zien, uiteraard.

Dat gaf mij de tijd om op tinternet nog gauw te checken of en wanneer Wall.E te zien was in Kinepolis Gent.
Om 16u45. Oef. Stiekem belde ik Jonathan zijn mama op en vroeg haar toestemming om haar zoon een paar uur langer te mogen houden. Dat mocht.
Om 16 uur de 2 klein mannen aangemaand om hun jas aan te trekken: “kom gasten, we zijn hier weg, we gaan iets leukers doen”.
Ze hadden geen idee waar we naartoe reden, Wall.E was intussen allang uit hun hoofdjes. Tot we de cinema binnenkwamen en ze zich alletwee naar de affiches van Wall.E repten.
“We gaan hem toch zien, joepie!! Danku mama, danku danku”.

We zouden achteraf pizza gaan eten, iets wat smurf en ik zo op tijd eens doen op zaterdag. Toen we er rond 19u30 aankwamen bleek de keet propvol te zitten. “Goh madam, ge zult toch een half uurken moeten wachten, vrees ik”…
Niks van, we hebben honger.
“Ok kinderen, dat wordt Mc.Donalds hier om de hoek.”

“O nee, niet Mc Donalds! Niet die vettige burgers en diepgevroren frieten en zo’n onnozel speeltje in de Happy Meal box…o nee toch!”.

Hm, had gekund.  NOT.   2 kinderen van 9 die niet graag bij McDonalds gaan? I don’t think so.
Anyway, 10 minuten later zaten we met z’n drietjes te smullen, ik van een Filet O’Fish menu en de twee jongens elk van een Happy Meal box. Allez, van wat er inzit. Tsss.

Pas om 20u45 dropte ik Jonathan veilig en wel weer bij zijn ouders af.
Het was een leuke en plezant dag, oja, en de film, mensen, die is geweldig goed. Zonder zever: Wall.E is een fantastische animatiefilm! Een aanrader, voor jong en oud. Echt.