Triple 3

Vandaag heb ik een derde blog aangemaakt.
Een derde, ja. Niet voor mijn eigen, natuurlijk, dat zou er nog geen beetje over zijn.
Nee, sinds vandaag heb ik 3 blogs “in mijn beheer” waar ik in en rond en op mag hangen prutsen.De eerste blog is die die je nu voor je ziet: dit is mijn uitlaatklep, mijn hebbeding, mijn therapie.  Hier ben ik graag, en dikwijls, vrijwel elke dag. Tenzij ik 1 prioriteit in particular verleg, wat de laatste tijd al eens meer gebeurt.

Bloggen is mijn hobby, een goeiekopere dan paardrijden of tennissen en zo, alhoewel 42, 91 euro per maand ook wel genoeg is om ’t wereldwijdeweb onveilig te maken.

De tweede blog die ik onderhoud is deze.
Dit is een beetje een open venster naar wat wij met z’n allen zoal organiseren en meemaken. Wij met z’n allen zijn oud-leiders en -leidsters van de beste jeugdbeweging van ons dorp, waar we jarenlang de aap hebben kunnen uithangen.
Nu we allemaal volwassen zijn (nuja…) hangen wij niet meer de aap uit, of toch niet meer zo gepassioneerd, dat is nu aan de generatie die ons opvolgt. Het zijn onze zelfgemaakte kleine monkeys die nu rare kuren hebben, streken uithalen en stoten afwerken. Ze zijn zo lief, meneer.
Dus op deze blog probeer ik zoveel mogelijk voorstellen, informatie, verslagen en fotobeeldekens te plaatsen, zo kan ieder lid (en bij uitbreiding het ganse www) de zaken een beetje volgen.

De derde blog heb ik vandaag ineengeflanst. Dat is deze.
Dit is een blog die ik ga onderhouden voor mijn beste vriendin en haar gezin die in China wonen.
Het internet is ginder volgens hen tergend traag en totaal niet geschikt om foto’s te bewerken of grotere bestanden te beheren. Een blog aanmaken kan daar zo goed als niet, dus stelde ik voor om in hun plaats een blog te forceren, zodat hun familie en vrienden (en ook hier bij uitbreiding het ganse www) hun wedervaren en avonturen uit het verre China kunnen volgen.
Mijn vriendin zal regelmatig word-documentjes met wilde verhalen en beeldmateriaal naar mij doormailen, en ik zorg dan dat alles netjes op hun blog verschijnt. Dat is het plan, althans.

Dus werk aan de winkel, maar wel plezant werk, ik moet daar eerlijk in zijn.

Nu maar hopen dat er in de kortste keren een stuk of 30 uur in 1 dag gaan want met die 24 ga ik er niet komen, denk ik.

Advertentie

Horen, zien en zwijgen

Weet je wat ik heb?
Nee jong, geen snotvalling, en nee, ook geen nieuwe roze rok.
‘k Heb wel een nieuwe zijspiegel op mijn auto en ‘k heb ook wel wat honger op dit moment.
Maar daarover wou ik het niet hebben.Je herinnert je wellicht totaal niet meer dat ik ooit eens een stukje schreef over de kartonnen doos waarin ik woon? ‘k Had het kunnen denken.
Allez, om u de moeite te besparen zal ik er je nog eens naartoe leiden…link link.

Gelezen?
Awel, ik heb intussen nieuwe bovenburen.

De vorige bovenbuur is verhuisd omdat hij ergens iets doet met foto’s en studio en shoots en al, en hun appartement werd wat krap voor al zijn gerief, zei zei hij me, toen ik hem vroeg wat the hell dat fluo-oranje “TE HUUR” plakkaat voor zijn venster hing te doen.
“dat ge gelijk hebt, makker, als ge iets beters en groters vindt moet ge niet twijfelen”, gooide ik er achteraan.

Het appartement boven mij is iets groter dan het mijne, of toch een beetje. De badkamer is ruimer en er is een groot terras aan, wat altijd plezant is in de zomer.
De prijs ligt ietsjes hoger maar niet zoveel, dus stelde ik me kandidaat om een plateauke hoger te moven.
Maar ik was te laat. De huisbaas had al een nieuwe huurder.
Damn.

Omdat ik alles hoor wat er boven mij gebeurt, hoopte ik dat de nieuwe huurder een alleenstaande M/V zou zijn, een mens alleen is doorgaans een pak stiller dan een koppel.
Jawadde, heb ik me hier brute pech, zeg! Het is een jong koppel met een kleine bleitmuil van een peuter. Sorry voor het scheve woord.
Nu heb ik ook een peuter gehad, en die huilde ook zijn longskes uit zijn lijf, maar het schreeuwen van die kleine hierboven, dat snijdt door merg en been. Smurf is ervan overtuigd dat dat kind mishandeld wordt, zoals dat brult en krijst, dat is echt niet normaal. En de ouders brullen dan keihard tegen die kleine dat het nog harder begint te krijsen…

De eerste dagen heb ik wreed aan nachtrust ingeboet door dat jankorgel, doorslapen was absoluut onmogelijk. Die kleine slaapt -juijj- in de kamer boven mij en werd de eerste week wel 10 keer wakker per nacht. Dat zal wel te wijten aan de nieuwe omgeving waar dat kleintje in gedropt werd van de ene dag op de andere, ik kan daar nu wel inkomen dat dat kind niet te wreed op haar gemak was die eerste dagen.
Enfin, nu zet ze het gemiddeld maar een keer of 3 meer op een krijsen ’s nachts, er is beterschap.

Wat die daar verder boven allemaal uitsteken, ik weet het niet, maar na een maand zou je toch al geïnstalleerd moeten zijn in een appartement, denk ik zo. Zij niet. Zij zijn nog steeds dapper aan het bricoleren. Al vier weken lang mag ik meegenieten van heen-en-weer-geschuif, slijpen, vijzen, boren en kloppen, soms tot ’s avonds laat.
Ik denk dat ze zich een vracht nieuwe Ikea meubeltjes hebben aangeschaft die ze op hun gemakske 1 voor 1 in elkaar aan het knutselen zijn. Ik denk ook dat ze een lot van honderdvijftig fotokadertjes en stilleven-schilderijtjes op de kop hebben getikt tijdens de solden, want aan dat geboor en geklop tegen de muren komt ook maar geen einde.

Dat is nog niet zo heel erg, dat bricoleren zal ooit wel eens stoppen, maar waar ik mij toch serieus zorgen om maak is dat die kleine een hele dag aan bezigheidstherapie doet door middel van een rijdende zitter. Weet je wat ik bedoel? Zo’n soort hangstoeltje op wielen waarmee ze heel ’t appartement rondcrost. Ik kan evengoed naast een station gaan wonen, het geluid van dat rolding over de vloer hierboven maakt al even veel lawaai dan een voorbijrazende passagierstrein.
Jongens, jongens, wat ben ik hier gezegend nu.

Maar goed, ik zal het moeten nemen zoals het is, en smurf ook. Soms kunnen we er al eens om lachen als ze daar boven weer druk bezig zijn.
En toch went het moeilijk, al dat lawaai. Ik ben altijd content als ik ze hoor buitenstappen, dan weet ik dat de rust wederkeert en geniet ik van de stilte.
Tenzij de kapper hiernaast open is, natuurlijk.

Brugge, die skone.

Bij deze wil ik jou bedanken voor je uitmuntende gastvrijheid vorige zaterdag.
Je bezorgde smurf en mij een fantastische namiddag daar in Brugge!

Alle ingrediënten waren aanwezig voor een zeer geslaagde dag:

 

 

 

 

We hebben genoten, Elke, echt wel.
Zoals je ongetwijfeld wel hebt gemerkt heeft ook smurf zich geweldig geamuseerd. Hij was zodanig enthousiast dat hij, op weg terug naar huis, in wel drie verschillende versies vroeg wanneer jullie eens bij ons komen.

 

Zullen we een datum prikken, ergens deze zomer?

Smurf in actie

Na 2 jaar voetballen hield smurf het voor bekeken.
Toemme toch! Heb ik mij toen verschrikkelijk kwaadgemaakt op hem, ja. Wat hij me daarmee ontnomen heeft, dat zal ik niet lichtjes vergeten.
Verdekke toch smurf, nu kan ik geen modderige voetbalschoenen niet meer poetsen en geen plakkerige zweettruitjes en -broekjes meer wassen. Nu kan ik niet meer socializen met die dwaze voetbalouders die hun kind als professionele hooligans staan uit te kafferen van achter de zijlijn. Nu kan ik me geen zonneslag meer opdoen tijdens een wisselmatch op zaterdagnamiddag en kan ik geen zware verkoudheid meer krijgen door 3 keer in de week in weer en wind naar je training te staan kijken.

Geen voetbal meer in mijn leven…ik zal het missen.
NOT.

Na zijn beslissing om ermee te stoppen overdacht hij een tijdje zijn mogelijkheden inzake sportgebeuren, waarbij zijn papa hem bijstond en tenslotte meehielp om te beslissen om het eens met judo te proberen.
Na 8 initiatielessen werd hij meteen volwaardig lid van Judoclub Herzele, alwaar hij nu wordt getraind door niet de minste: een 6e DAN-meester, 7-voudig Belgisch kampioen en goudwinnaar op internationaal niveau.
Smurf is intussen een half jaar de Japanse verdedigingssport aan het beoefenen en ik moet zeggen: hij doet het graag en supergoed.

Vorige week heeft hij zijn gele gordel gekregen, nadat hij slaagde in een onaangekondigd examentje waarin hij houdgrepen moest demonstreren en tegelijk werd ondervraagd over de Japanse terminologie waarmee alle handelingen worden benoemd.
De gele gordel “behalen” is uiteraard niets in zijn eigen, maar smurf vindt zichzelf gepromoveerd. Hij is nu geen beginnend groentje met een witte gordel meer, maar een gevorderde met gele gordel. Grappig en o zo schattig.
Nu heeft hij natuurlijk de smaak der kleurige gordels geproefd en kan hij niet rap genoeg doorstoten tot het volgende “niveau”.
Hij is nu zodanig gemotiveerd dat hij er zelf al zeker van is dat hij met deze sport gaat voortdoen tot hij een zwarte gordel rond zijn middel kan knopen.

…alhoewel ik er, afgaand op deze foto, niet zou van verschieten mocht hij volgend jaar eventueel misschien eens iets als karate of kickboxen willen proberen…

Natuurschoon

 Een mens gaat dan braafjes gaan werken, parkeert zijn auto properkes op de parking van ’t werk, valt er daar toch wel een boom op zeker. Tsss.

De auto van mijn collega (de blauwe) is redelijk toegetakeld: de achterruit aan diggelen en behoorlijk wat blutskes in de carrosserie.

Aan mijn auto is de schade beperkt gebleven: wat schrammen van de takken en een afgebroken linker zijspiegel.

Carnavalesk

Voor de echte Aalstenaars is het aftellen naar carnaval al goed begonnen.
Nog een kleine maand en Aalst stad staat weer een aantal dagen compleet op z’n kop.
Voor wie niet van Aalst is, en vooral voor wie heel ver van Aalst woont, is carnaval niets meer dan een dwaze bedoening; een hoop verklede zotten die zich arm in arm roepend en zingend voortbewegen en van ’s avonds laat tot ’s morgensvroeg alle café’s afdweilen om er zich een stuk in hun kloten te zuipen lazerus te drinken.

 Zo’n beelden zie je inderdaad ieder jaar, er lopen echt wel varkens tussen die 1 keer per jaar een paar dagen helemaal loos gaan, die alle stress compleet van zich afhijsen, waarbij bij elke pint weer een waarde en een norm door ’t keelgat gaat. Vooral op den dag van de voil janetten, dan is’t schoonste er echt wel af. Geen schoon zicht misschien, maar ’t is uniek en speciaal en ’t hoort er bij.
Enfin, je moet “van hier” zijn om dat te snappen.

Een carnavalist in hart en nieren ben ik niet maar ik heb er toch heel veel jaren tussengelopen. In mijne jongen tijd trokken we ieder jaar met een bende kameraden naar ’t stad, verkleed in de meest onnozele outfits, geladen met een aftandse kinderkoets uit de kringloopwinkel, die we, om budgettaire redenen, vol blikjes Jupiler en een paar cola’s propten.
Meestal gingen we 2 dagen na mekaar. Dat was thuiskomen op de ochtend, slapen tot een beschamend stuk in de achternoen, met een joekel van een kater wakker worden, wat eten, als het ging, weer samenkomen in de valavond, ons vuile verkleedkleren aan en weer weg, tot ’s anderendaags ’s morgens.
Gezond was dat niet, maar ’t was wel altijd waanzinnig plezant.

Nu is die microbe allang uit mijn lijf, wat een klein beetje verraardt en bewijst dat ik geen echte ajuin ben.
Wel ga ik ieder jaar naar de stoet: dé grote parade waaraan een groep of 60 deelneemt: die-hards die een heel jaar lang zwoegend en zwetend aan hun praalwagens hebben gewerkt.  Op zondag, 22 februari e.k. , kunnen ze, na al dat hard labeur, eindelijk hun torenhoge gevaartes met al hun pracht door de straten van Aalst laveren en het grote publiek laten genieten van hun ludieke inventiviteit en creativiteit.  Ik heb intussen geloof ik al zo’n stuk of 25 stoeten zien passeren, en elke keer weer geniet ik van de pracht en praal en sta ik versteld van wat ik zie.

Je weet, februari kan al eens venijnig koud of zabberig regenachtig zijn. Wie dan in zo’n gure weersomstandigheden uren op de stoep staat om alle groepen te zien passeren, die zie ziet af, ik zeg het je. Per toeval heb ik de chance dat ik een nonkel en een tante heb die midden in ’t stad wonen, pal in een straat waar de hele stoet passeert. Terwijl de massa de kou van zich afbibbert gaan smurf en ik daar dan op tijd onze tenen warmen aan de hete stoof, terwijl we de stoet van door het grote raam van de voorkamer kunnen volgen, zjatteke koffie in de ene hand en een pateeke in de andere.

Maar ik moet niet meer wachten tot februari, want hier thuis is de carnavalsfeer al een paar maanden goed te snuiven. Niet hier bij mij binnen, ‘k ben niet zot, maar rechtover mij, aan de overkant van ’t straat. Mijn overbuur is een echte carnavalist, lid van een “grote groep”, handige harry en wagenbricoleur die dag en nacht in de weer is met het ombouwen en perfectioneren van hun “pompier”.
Nu, op dit eigenste moment zit die gast van hier rechtover dus aan hun pompier te werken, en meer bepaald aan de boxen die erin geïnstalleerd zijn. Hoeveel decibels die blaffers en woofers precies produceren weet ik niet, maar ik kan u verzekeren dat uw toupet van uwe kop zou vliegen mocht ge met uw hoofd naast die boxen staan. Mocht u drager zijn van een haarstukje, dan.
Serieus blazen doet dat, vooral als hij ’t kot eens helemaal opendraait. Die versterkers en boxen moeten natuurlijk zoveel mogelijk power hebben want er zijn tientallen carnavalgroepen met een eigen pompier en bijhorende muziekinstallatie, en die willen zich allemaal even luid laten horen, aja.

Als hij niet met het geluid bezig is, dan is’t wel aan de lichtinstallatie. Die knalrode toeterwagen mag zich houder noemen van honderden lampen, in alle kleuren die ge maar kunt denken. Pas op, dat zijn geen sfeerlichtjes hé, er zijn zo echt van die joekels van schijnwerpers bij. Prachtig om te zien, dat wel, maar als die lichten recht in het raam van uwe living schijnen terwijl ge naar TV kijkt…na een uur begint dat toch een beetje te storen (ja, ik heb gordijnen, en ja, ik trek die toe, en ja, dan nog schijnen die lampen erdoor, ge moet nie vragen), maar toch, ‘k moet toegeven; ik vind het eigenlijk best prettig om zo rechtover mijn deur op tijd en stond een voorproefje te krijgen van de kleurrijke dolle dagen die vanaf 22 februari staan te gebeuren.

Goh, hoort ge’t niet tot ginder? Niet te doen. De carnavalsmuziek schalt hier met een oorverdovende luidte door de straat…knallen jong, goh.
Cool, ’t is hier feest, maar ge ziet geen kat. Ja, dat heeft iets. ’t Is iets…hm…tja…euhm…nee, ge moet van hier zijn om dat te snappen.

Carnaval Aalst – 22 – 24 februari 2009

Wisdom

Tom Van Dijck in een interview in de Humo van vorige week:
“Ik heb nauwelijks een geheugen voor feiten maar ik kan wel heel goed emoties onthouden die ik bij mensen zie. Ik kan geen films of romans navertellen maar emotionele sfeertjes, die soms totaal onbelangrijk zijn, onthoud ik wel. En die onthoud ik ook van mijn eigen leven…”

Het is me nog nooit echt gelukt om mezelf deftig en duidelijk te omschrijven, maar hoe Alain Protput het hier formuleert leunt er toch wel sterk bij aan.
Ook ik heb een emotioneel geheugen. Ik sla geen feiten en theorieën op, of toch maar bitter weinig. Mijn brein zuigt voornamelijk gevoelens, emoties, en gewaarwordingen op, gegevens die te maken hebben met het innerlijke, de psyche van de mens in ’t algemeen, ervaringen, aanvoelen van anderen en  gewaarwordingen die vooral mijn gevoelsleven en mijn leven in het algemeen verruimen, verbeteren, verrijken en voeden. Die informatie blijft zitten zonder dat ik er moeite moet voor doen.

Uiteraard houd ik hier en daar wel wat algemene kennis bij, het is nu niet dat ik een domme gans ben, maar feiten uit de geschiedenis herinner ik me nauwelijks, wiskundige of andere vraagstukken doen mijn harde schijf in no time crashen, logische verbanden leggen lukt me zelden, misschien na een halve namiddag intens nadenken, en dan zwijg ik nog over het totale gebrek aan geografisch inzicht.

Maar wie denkt dat mijn gebrek aan kennis en inzicht mij frustreert, mag die gedachte gerust laten varen. Wat niet blijft zitten heb ik doorgaans ook niet nodig in het dagelijkse leven (tenzij bij een spelletje Trivial Persuit, waar ik me zelden zal aan wagen omdat ik toch op voorhand al weet dat ik daarin zwaar op mijn bakkes gezicht zal gaan).

Er wordt me al eens gezegd dat ik bij bepaalde conversaties een nogal afwezige indruk maak, en dat het lijkt alsof het me allemaal geen bal interesseert of onverschillig laat.
Neem nu bij voorbeeld politiek, ik zeg maar wat.
Politiek interesseert me inderdaad geen zier, omwille van zijn complexiteit onder andere. Al die ministers en voorzitters en partijleiders en wat is ’t daar nog allemaal… ik zie vooral stijve pakken met dikke dossiers en een blackberry, die zichzelf vreselijk belangrijk vinden, uitgestreken koppen met een mening die denken dat zij alleen de waarheid in pacht hebben en als kleine kinderen er zelden in slagen om zonder bekvechten tot een gezamenlijk akkoord te komen.
Het is veel ingewikkelder dan dat, ik weet het, maar kan mij het wat schelen wie minister van binnenlandse buitenbanden is. Maakt het mij wat uit wat hij doet of niet doet en of wat hij of zij doet of niet doet dan goed gedaan is of niet. Ik kán dat allemaal niet opslaan en me daar vragen bij stellen, mijn hoofd verdraagt het niet.

Ik ben tevreden met mijn simpel boerenverstand, ik vind het niet erg om weinig boekenwijsheid te bezitten. Ik heb geen behoefte aan zware overpeinzen van grote wereldvragen en het vormen van zeer gefundeerde visies over vanalles en nog wat. Het doet me niks, het zegt me niks en ik mis het ook niet, eerlijk gezegd.

Ik zie mezelf als een intelligent mens want ik heb het ook gemaakt in het leven.
Men mag me dom en oppervlakkig vinden, da’s ieders goed recht, maar voor mij zijn mensen met een hoog EQ veel rijker dan mensen die het vooral moeten hebben van een hoog IQ en dure woorden.

Vriezevrou

Dju toch, de sneeuw en de vriezekou zijn het gaan zeggen. Toeme toeme toeme toch.
Ja, echt, ik vind dat spijtig, wree spijtig. Mocht ik een klein kind zijn ik zou zo beginnen bleiten.

Nu zal ik wel weer velen de kast opjagen met mijn averechts gezwets, maar dat ga ik mij nu eens niet aantrekken, zie. Niet dat ik me dat eerder wel aantrok hoor, maar soit.
Kan ik er wat aan doen dat ik van de winter hou en veel liever door de vrieskou van de winter loop dan door de hitte van de zomer? Ik ben een wintertype en daar ben ik fier op.
Nee, dat laatste is erover maar kom, ‘k kijk wel jaarlijks uit naar het vierde seizoen. En ik hoop elk jaar weer dat we nog eens een echte winter zullen hebben.

’t Is dit jaar gelukt en ik weet niet hoe dat met u zit maar ik heb er met volle teugen van genoten.
Eindelijk bleef het kwik nog eens enkele dagen onder nul en kon je al eens een dagje langer van je eigen oprit glijden. Eindelijk kon ik mijn muts en sjaal en handschoenen nog eens aandoen en me gewapend met 3 dikke pullovers in de vrieskou begeven voor een fikse wandeling.

Een paar weken geleden ben ik zelfs met smurf een weekendje naar zee getrokken. Het vroor er -5 graden en de sterke ijzige wind sneed door alles heen, het was dus f*cking freezing cold maar ’t was machtig fijn.
We hebben van elke minuut genoten en hebben er heel veel uren op het strand gesleten; we daagden de zee uit tijdens vloed, zochten de mooist gevormde schelpjes om mee te nemen, maakten grote tekeningen in het hardbevroren zand, trokken kleine mosseltjes vantussen de stenen van de golfbrekers, huurden een strandfiets en reden de dijk op en af, smikkelden een wafel naar binnen aan een kraampje op de kerstmarkt rond de ijspiste, wandelden urenlang met onze rode neuzen in de wind naar de zeedijk en aten de ene avond dagverse Pangasius met een look-aardappel en de andere avond elk een pot verse mosselen met friet.
Smurf vond het weekendje aan zee in ’t putteke van de winter heel plezant en werkelijk fantastisch.

Maar terug thuis hoorde ik al gauw weer niks anders dan gezaag en gekaag over dat toch zo koude en gevaarlijke winterweer.
Vorig weekend werd ik aangesproken door zo’n simpel madammeken, opgedirkt als zou ze van daar vertrekken naar een trouwfeest in augustus: “Jawadde zeg, tegen dit ijzige weer kan ne mens zich nu toch ook niemeer kleden, hé juffra”
“Madam, koop uzelf een paar dikke winterkousen voor in uw open lakéschoentjes, schaft u een deftig gevoerde wintervest aan, draai een zelfgebreide sjaal rond uwen nek, trekt een warme muts over uwen truttig gekwaffuurde kop en stop verdomme met zagen!!”, had ik haar van antwoord willen dienen.
Vandaag hoorde ik dan weer een zeur kwetteren ‘dat ze content is dat ’t eindelijk gedaan is met vriezen maar dat diene regen van vandaag nu toch ook niet nodig is’.
Aaaaaaaaarrrrgggggghhhhhh!!!

Ach, ach, ’t is jammer dat er zoveel mensen zijn die niet meer kunnen genieten van een echte goeie winter. Ze willen nooit regen en altijd zon, het hele jaar door. Wel gasten, move dan to the south, of zo.

Zal ik u eens wat zeggen? Mijn beste vriendin woonde 2 jaar in Saoudi-Arabië met haar gezin en weet je wat zij het meeste had gemist ginder? Onze 4 seizoenen. Ja, je hoort het goed: ze miste de schoonheid, het gevoel en de temperatuursveranderingen van onze jaargetijden. En nu gij.

Ik wil maar zeggen; ‘k vind het bijzonder jammer dat het niet meer vriest dat het kraakt.
En nu ga ik me laten troosten, ik heb het nodig.

Voornemens

Het nief joar is intussen al anderhalve week gevorderd maar toch, ik ga de nieuwjaarssfeer er nog even in houden want naar het schijnt biedt een nieuw begonnen jaar al eens nieuwe mogelijkheden en opportuniteiten. 2009 zou er volgens mijn intuïtieve voelspriet wel eens helemaal anders uit kunnen zien dan 2008. Tenzij mijn intuïtie het ineens  laat afweten, dan heb ik het vlaggen natuurlijk.Hebben jullie goede voornemens geopperd?
Ik niet, ik doe ik niet meer aan voornemens, ik nam me al jaren constant vanalles
voor, maar daar hield het altijd bij op.
Goede voornemens…jezelf voor de gek houden en welgeteld 1 dag je eigen geweten sussen…pfrt.
Of zijn er toch mensen die wat ze zichzelf voornamen ooit daadwerkelijk tot een goed einde konden brengen?

Moest ik nu wettelijk verplicht zijn om minstens een paar goede voornemens neer te pennen, ik zou daar serieus over moeten nadenken.
Misschien moet ik dit jaar maar eens meer gaan nadenken, dat op zich lijkt mij al een goed voornemen.

Ok, neem nu stoppen met roken.
Da’s iets wat ik heel goed zou kunnen want om te kunnen stoppen met roken moet je een roker zijn en laat dat nu in mijn geval net het geval zijn.
Feit is: ik wil helemaal niet stoppen, al weet ik dat dat roken jouw en mijn gezondheid schade toe kan brengen. Vooral de mijne.
Ik ben al jaren verknocht aan die dompstokjes, van in den tijd dat dat nog gezond was. Vroeger was roken niet ongezond, iedereen deed het en als je puberde stond dat geweldig stoer. Ik was stoer in die tijd.
Pas op, ik ben 11 jaar geleden wel gedurende 3 jaar compleet rookvrij geweest, vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was van smurf tot een dikke 2 jaar erna. Maar ja, net als zovele andere losers waande ik me na 3 jaar helemaal afgekickt. Eens efkes voor de fun een trekje inhaleren, dat kan toch geen kwaad? Toet! ’t Doet! Jawel! Ene keer trekken en ge zijt weer vertrokken, ik zweer het je.
But hey, tot over een jaar rookte ik dik anderhalf pakje per dag en nu haal ik per dag nog 5 tot maximum 10 sigaretjes. Als dat geen prestatie is.
Applaus voor mezelf!

Nog een populair voornemen is: meer aan sport doen.
Ik moet niet méér aan sport gaan doen, ik moet gewoon eens aan sport begínnen doen.
Ik benijd alle sporters die zich kwik en helemaal monter en terug opgeladen voelen na een tochtje joggen of een uurtje fitness. Iemand een idee hoe het komt dat dat bij mij niet dat effect heeft? Sporten doet mij geen deugd, in tegendeel, ik word daar werkelijk mottig van en heb nadien barstende hoofdpijn.

Wat zou nog een voorbeeldig voornemen kunnen zijn? Hm, efkes denken.

Ah, ik weet het; ik zou me kunnen voornemen om om meer boeken te lezen.
Dat zeg ik ook al jaren maar ’t komt er niet van. Misschien ligt het aan het feit dat ik me na 3 bladzijden lezen niet meer herinner wat ik net gelezen heb, wie zal het zeggen.

Ik kan me ook voornemen om eens roze kleren te dragen.
’t Zou wel eens kunnen, het is binnenkort carnaval.

Gezonder eten, vroeger gaan slapen, verdraagzamer zijn, harder werken, …
Weetegijgoewa? Dat zal allemaal gewoon lopen zoals God het voor mij heeft voorzien.
En alvorens ik dat zelf geloof zal ik mij eerst dringend moeten voornemen om gelovig te worden.
Maar aangezien ik niet aan voornemens doe zit dat er ook dit jaar niet meer in.

Allez hup!

Ach wat, ’t is een nieuw jaar, kan ik evengoed de draad weer opnemen en er hier nog wat letters uitpersen, het wordt hier nu toch wel heel erg stil. Te stil naar mijn goesting.
Gelukkig is er nog echt interessant leesvoer voor den leezer; aan boeiende, humoristische en informatieve schrijfsels geen gebrek in blogsaland.

Eigenlijk had ik nog verder willen doen met niet-bloggen want datgene waarin ik me vorig jaar ben beginnen onderdompelen gaat me tot op heden nog steeds wreed goed af.
In de kern van de zaak hoeft u zich niet te interesseren want verdere uitleg blijf ik u met voorbedachte rade schuldig.
Ik ben hier 1 keer op mijn bek gegaan door iets persoonlijks te grabbel te gooien, dat volstaat ruimschoots.
All in due time, my friends.

Soit, ik mis het schrijf- en leesgebeuren hier, ik geef dat toe. Een pauze inlassen voelt zo onnatuurlijk, wat op zich compleet debiel klinkt, als zou ik er al een 20 jarige blogcarrière hebben opzitten. ‘k Zou btw eens moeten nagaan hoelang ik deze klucht al bestaande houd. 2 Jaar of zo, hoogstens, ’t zal nog zolang niet zijn.
But hey, ik volg mijn favo blogs wel van op een afstand, je zou me zelfs kunnen betrappen op het droppen van een commentaartje zo hier en daar, doch mijn eigen blog verder aanvullen met larie en apekool kon ik eventjes niet wegens een nieuwe focus.
En kwaad dat jullie zijn geweest dat er hier niks meer te lezen viel, hé? Ja hé? Teleurgesteld hé? Zwart gat, hé? Jaja.

Ola, voor ik het vergeet: deze specifieke tijd van ’t jaar gebiedt mij iedereen Een Gelukkig, Gezond en Vreugdevol Nieuwjaar toe te wensen.
Bij deze.

Over nieuwjaar gesproken, weet je waar ik mottig van word?
Van al dat verplicht gekus.
Al wie je tegenkomt de eerste week van januari wil zonodig bezen geven. “Allez, dingsken, ik weet wel nie wie ge zijt maar ge zijt de vriendin van mijn zoon zijn lief haar broer zijn neef dus voor u ook een gelukkig niefjoar zenne, mwa, mwa, mwa”.
Cut the crap madam en blijf godverdomme met uw muil van mijn gezicht!
Wie heeft dat ritueel verzonnen eigenlijk, dat er zo gelebberd gekust moet worden?
Dat groot licht heeft er voorzekerst niet bij stilgestaan dat er mensen zijn die niet gediend zijn om zomaar met eender wie van drievoudig kaakgeksmak te wisselen.
Heeft er eigenlijk ooit al eens iemand bij stilgestaan dat er eventueel misschien mensen zijn die een gevoelig velleken hebben en uitslag krijgen van stekelige snorren en stoppelbaarden en allergisch zijn voor vettige lippenstift of aftershave?
Je zal maar zo’n nul-tolerantiehuid hebben, je zal er maar mee zitten.
Guess what. Ik heb er zo eentje. Niks verdraagt dat vel van mij. ‘k Dacht dat dat zou beteren mettertijd maar nee hoor, alles aan mijn lijf verandert, behalve dat.

Ja, ik heb het er oprecht moeilijk mee dat ik verplicht ben om allerlei vreemde lippensmakkerds te moeten incasseren en ‘k vind het nog meer bweurk dat ik op menig vreemde kaak ook zelf mijn DNA moet plakken.
December is daarvan een degoutante maand voor mij: gekus voor mijn verjaardag en gekus met nieuwjaar. O gruwel.
Vroeger kon ik die bezerij ontwijken door te faken dat ik ha-ha-ha-haa-tsjie! toch wel een zware en duidelijk wreed besmettelijke verhoudheid had zeker. Dat lukt soms wel nog eens bij vreemde mensen die me een lipveeg dreigen te geven maar bij familie en collega’s moet ik daar niet meer mee afkomen, die lachen dat weg en maken schertsend de opmerking dat ik een asociale en tegendraadse ben.
Ach ja, wat doet een mens in zo’n geval? Ik doe dan maar mee met de kudde en verdraag elke keer weer die maatschappelijk ingeburgerde ongewenste kaakaanrakingen, hopend dat mijn afkeer ervan niet al te sterk opvalt.

Verder niks dan goeds over kussen hoor, neenee.