It’s playtime children

In een vorig leven heb ik eens meegespeeld in een toneelstuk. Niet in zo’n voorstellingetje dat ineengebokst wordt voor het schoolfeest, maar een echt gemeend stuk, een volkse opvoering waarbij gelachen mocht worden.

Vroeger jaren had ons dorp een nogal populair amateurtoneelgezelschap. Dat was een allegaartje van een bende kameraden die zich in alle ernst te pletter amuseerde op het podium. Naarmate de jaren verstreken ontgroeiden de spelers hun puberteit en adolescentie en werden het volwassenen, hadden een lief, gingen trouwen en kindjes krijgen, allez, de hele reutemeteut, je kent dat wel. De prioriteiten lagen anders en stilaan begon het toneelgezelschap uit te dunnen. Na een tijd serieus op zijne retour te zijn geweest werd de vereniging uiteindelijk opgedoekt.

Het toneel lag al jaren stil toen vriendin M met het lumineuse idee kwam aanzetten om de boel nog eens in gang te trekken . Zij zou een plezant stuk zoeken en het zelf regisseren.

We kwamen in die tijd ieder weekend met de hele vriendenkring samen in ons stamcafé, thé place to be in het dorp voor al wie graag plezier maakte. Ook M was daar kind aan huis.
Met de plannen in haar hoofd begon ze hier en daar te polsen of er tussen de bende misschien eventueel vrijwilligers te vinden zouden zijn die mee wilden gaan in haar wilde plannen.
Ik, zo zot als een draaideur toen nog, wou dat wel eens meemaken en gaf me op voor een rol. Toneeltje spelen, ik kan dat, ik durf dat. We konden er nog een aantal overhalen en vrij vlug vormde er zich een kleine groep vrijwilligers, net genoeg om alle rollen te vervullen.
Het stuk dat M had gekozen was een komedie en heette “Blootvoets in het park”, gebaseerd op een film uit de jaren ’60 met de verdacht treffende titel “Barefoot in the park”.

De lezingen waren hilarisch! Niet de teksten op zich maar de manier waarop we die teksten lazen en de debiele onnozelheid die we constant verkochten. Ik heb in heel mijn leven nooit zo wreed gelachen als tijdens die leessessies.
Tijdens 1 van de vele lezingen was ik voor de fun eens wat regeltjes luidop beginnen lezen in een soort westvlaams dialect. Dat had ik beter niet gedaan. De hele groep vond dat goed klinken en er werd unaniem beslist dat ik in dat taaltje moest verderdoen, dat dat wel paste in het geheel.
Dat trok mijns inziens op geen bal en het paste langs geen kanten in dat stuk, maar ja, ik had wat dat betrof niks in de pap te brokken.

Zo’n lezingen scheppen een band, we werden al gauw een hechte groep, we hingen aaneen gelijk vliegen op een sliert siroop.
Pas op, er was ook wel ernst mee gemoeid, maar echt pure ernst kreeg M van ons toch niet gedaan. Ocharme toch, dat mens heeft afgezien met ons.

Ik speelde de moeder van de hoofdrolspeelster; een ouwe zeur met grijze krullen die na veel vijven en zessen verliefd werd op de bovenbuur, met alle gevolgen vandien.
Nu zou ik er geen werk meer mee hebben om eruit te zien als een ouwe zeur maar destijds was ik nog jong en mooi en moest ik een hele metamorfose ondergaan om op een oud wijf mensje te lijken. Een creatieve kapper uit het dorp (ik woon daar nu pal tegen, ja, ’t is die kapper, ja) leefde zich uit met mijn mooie rode lokken en mijn facial gevoelig velleken dat het niet schoon meer was. Hij rolde krulspelden in mijn reeds grijs gespoten haar, zette mij een tijdlang onder zo’n degoutante ufo wat ze in het vakjargon der kappers een droogkap plegen te noemen, grimeerde diepe rimpels in mijn huid en dikke wratten op mijn neus en lachte zichzelf een breuk.
Het was wel heel erg goed gedaan, dat moet ik hem nageven.

De voorverkoop van de entreekaartjes liep geweldig vlot. Veel vlotter dan we hadden gedacht.
Er zou veel volk naar komen kijken.
Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaarrrrgggghhhh!!!!! Volk?! Echt volk?! Echte mensen?! Mensen die ik ken?!
(merk de paniektoestand waarin ik stilaan begon te verkeren)

De zaal liep vol. Helemaal. Mijn medespelers gluurden even tussen de coulissengordijnen, terwijl ik me als een bezetene concentreerde op het onder controle houden van mijn zenuwen.
Zo zenuwachtig en gestresst was ik nog nooit en ben ik ook nooit meer geweest sindsdien. Mocht ik geen gène gehad hebben ik had ter plaatse in mijn broek gedingest. Zo nerveus, mensen toch! De bibber op mijn lijf was amper uit te houden, mijn hart sloeg aan een tempo dat echt niet gezond kan zijn geweest.
Ik schreeuwde naar M: “Ik stop ermee, ik kan het niet, ik durf niet. Hier M, doe mijn kleren aan en speelt gij mijn rol, gij kent ze ook vanbuiten, toe M, neem over, ik ga sterven, echt!

Was me dat een confrontatie met mezelf!
Ik bedacht op dat eigenste ogenblik zoiets in de lijn van : gij, met uw anders zo groot bakkes die zo graag de dappere zelfverzekerde uithangt, zie nu eens hoe je erbij loopt. Gij schrikschijter gij! Boeoe! Awoert! Chicken!

But…..the show must go on.
Ik kroop op het podium, invallend na het koppel hoofdrolspelers die hun eerste tekstregels al achter de rug hadden. Met een tikker die al dat volk vast heeft zien slaan doorheen mijn kleren begon ik in dat semi-westvlaamse taaltje mijn rol te spelen. Eens ik “meespeelde” met de anderen werd ik rustig en lukte het om me met volle overgave in het stuk te werpen.

Tot ik ergens halverwege mijn tekst kwijt was.
Er was geen orenspitsen aan, ik hoorde de souffleur niet. Mijn tegenspeelster, met wie ik de dialoog net nog aan het voeren was, trachtte de situatie op te vangen door met een lichte grijns te zeggen: ”Wel moeder, moest jij niets zeggen?” waarop ik nog sneller dan een TGV met turbo-injectie replikeerde: “Jazeker, ik heb iets te zeggen…straks…ik moet even weg…naar buiten…heel even”. Ik stapte het trapje af, verdween in de coulissen, trok het script uit de handen van de souffleur, las vlug-vlug de lijn waar ik over was gestruikeld en stond in een mum van tijd terug op het podium. Ik vatte de dialoog terug aan, alsof er niks was gebeurd. (*)

Verder ging alles voortreffelijk.
Het publiek had genoten en bij navraag aan vrienden bleek dat niemand mijn blunder had gemerkt, er was hen totaal niks raars opgevallen.  Pfieuw!

Ik ooit nog eens een rol aanvaarden voor een toneelstuk? Never again, ik zweer het je!

Advertentie

Doortussentje

Het is een kille doordeweekse dag midden in de winter en een vrachtwagenchauffeur stopt met zijn wagen voor een rood verkeerslicht.
Plotseling stopt er een wagen naast hem en een griet roept vanuit die wagen: ‘Hey meneer, ik ben Sofie, u verliest uw lading!!”
Op datzelfde moment springt het verkeerslicht op groen en de vrachtwagenchauffeur geeft gas.

Bij het volgende verkeerslicht moet de chauffeur weer vaart minderen en opnieuw gaat het meisje naast hem staan met haar auto. Ze gebaart naar hem om zijn raampje even naar beneden te doen en roept terwijl: ‘Meneer, ik ben Sofie…en u verliest uw lading!!’
Maar opnieuw trekt de chauffeur op zonder ook maar op die trezebees te letten.

Het geluk zit hem echter niet mee, want voor voor de derde keer staan de verkeerslichten op rood en moet hij stoppen.
Het meisje, intussen behoorlijk op haar tenen getrapt, gooit haar auto voor de vrachtauto, stapt uit en roept naar de chauffeur: ‘Meneer, ik ben Sofie, dit is nu al de derde keer dat ik u zeg dat je je lading verliest!!” Waarop de chauffeur zijn raampje opendraait en roept: ‘Ja awel, stomme koei, ik ben
Theo en ik strooi zout!”.

Op zèn Oltjerts

Monjdag, 24 november – Alver ellef

Den tellefong: Riiiing! Riiiiiing!

Ik: “Allo, met Margo”

Zij: “Ah, Margo, seg, ’t es Ilse, eje gin goesting om vannauved mee te gon nor de cinema?”

Ik: “Vannauved? Azu plat in de week of wa? Oe kommet?”

Zij: “Awel, ‘k em gratis ticketten gewonn van radio 1 en ‘k pees dagge misskien mee zotj wille gon”

Ik: “baja, ik willekik wel mor ten moenek wel nen oppas ver smurf forceren en da zal nie gemakkelèk werre peizek, mor wetje wa? Ik gon a weerbelln sebiet”

Zij: ” ’t Es goed, mor wel véér ’n iejenen want ten moenek weg”

Ik: ” ‘k gon direct isj rondbelln, ‘k zal’t rap weten”

Ellef ieren

Zij: “Ah, Margo, goe nies?”

Ik: “Nieje jong, ’t zaa nie likken vriejezek, ‘k gon moeten passen deze kiejer”

Zij: “Toemme, daddes spouweteg, mor niks on te doen. ‘k Zaa nog ewa rondbelln, misskien vinnek nog iemand anders om mee te gon”

Koowert van ’n iejenn

Zij: “Allo?”

Ik: “Ilse, ‘k benneketkikier. Ik ken tèn toch meegon, menne pa ee mè weergebeldj dorjust en ze kommen bè mij thuis op smurf passen”

Zij: “Serjees? A mor dat es goed ee maan. Kommekik a oweln? ’t Es wel ’t hopen da menn otto nie stille valt van de vries, ‘k oo vandemeirend oek al problemen”

Ik “Wetjewa, ik kom aa oweln, ik vertraan ann otto nie. Om kowert over de zevenen ten leste bennek bè aa. Tot sebiet”

Twintjeg over de zevenn (bè eer tousj)

Ik: “jawadde, azu slibber op de bowen seg, ’t es iejene spieghel”

Zij: “Zetj ten mor verzichteg, da’k in menne hiejeln tousj gerauk. Kom wer zen weg”

Rond ’n nachtn (in de Kinepolis in Brissel)

Ik: “ja allo, wat es dat ier? Camera’s en ne ruwe luweper en hiejel de cirk, es dat aal ver oos”

Zij: “’t es d’avant première van dieje fillem, ’t es dormee. Wer zeen nor den tellevies moeten zien, misskien emmen z’oos gefillemd en ziemen oos ouwegen in Man bijt hond of in de Rode Loper”

Ik: “verdekke seg, oo’k da geweten, ‘k oo me ewad opgeklidj zenne, ‘k stonnekik ier me men weirkkliejern nog on. ‘k Wistekik da nie, ‘k pees dat dat azu mor ne fillem was, aja”

Zij: “ja, dat dat ier azu ging zen wistek na toch oek nie, mor kekt isj, da zen d’acteurs en de regisseur pesies”

Ik: “Dedie met da ruwed fraksken, die kennekik van uveranst, van op den tellevies. En dienen kennek oek, dat es dingen, dingsken, dienen toffen uit Loft, allez, a woentj in onzn hof, in Mere…da’s Koen De Graeve!”

Zij: “ken ik nie”

Ik: Ik kost em oek nie veer da’k hem in Loft gezien em, echt wel ne ferme pee, en a es in ’t echt begot echt knap, veel knapper as in de fillem. Koen, gij kunt mij krijgen!”

Kortom: gisterenavond een filmpje meegepikt, zijnde een nieuwe vlaamse prent: “(N)Iemand”.
Mijn mening? Interessant verhaal maar de film zelf ging veel te traag, vonden we allebei.
Zal ongetwijfeld wel heel sterk zijn voor wie van dat genre houdt.

Het weekeinde

Gisteren en vandaag heb ik zelfmeegemaakte ervaringen opgedaan.
‘k Had het nog zo gezegd, zo van :”gij gaat nog iets meemaken”, en kijk, ’t al van dat.Vannacht was ik pas om 4 uur thuis maar vraag me niet waar ik al die tijd heb uitgehangen want ik was zo teut als honderdduizend man. Heb me compleet lazerus gedronken en ben blijkbaar te voet naar huis gewaggeld. Zigzaggend strompelend, in de pas gevallen regen op een scheef bevroren voetpad.
Ik vraag me af waar mijn auto is. Zou ik me ergens geparkeerd hebben op een plaats waar ik ben vergeten kijken? Of wist ik niet meer dat ik per auto was? Of was ik nog net slim genoeg om te beseffen dat het gevaarlijk en onverantwoord is om me met zo’n heftige koers in de kop op de baan te begeven?
Dat doet vies, zo helemaal van de wereld zijn.
Maar ’t is wel geweldig plezant.
Vooral omdat dat hier allemaal nie waar is.
Ik weet wel waar ik heb uitgehangen van 18 uur tot een kot in de nacht.
Bij mijn nief lief. Knappe gast, echt.
Nee, da’s ook nie waar maar geef toe, got your attention there for a second, didn’t I?

Serieus nu.
Ik heb al die uren ten huize Sabine vertoefd, samen met Beo en Wouter.
Vier kameraden gaan al eens op restaurant, maar wij niet, o nee, wij doen alles zelf.
Het is wellicht daarom dat het “de kookclub” noemt; een groepje kokerellers die eens per maand kokeneten in elkaar flanst en zelf verorbert en verteert.
Aperitiefhapjes, pompoensoep, konijn zonder pruimen, en een soufflé als dessert. En wijn. En spa bruis.
Een heerlijke feestdis in wreed aangenaam gezelschap, dat was het, zonder meer.

Aangenaam was ook het etentje van vanmiddag ter gelegenheid van mijne pa zijn verjaardag. Op restaurant deze keer. Ook alles erop en eraan, dat is ieder jaar zo.
We waren nog niet goed gezeten als het deftig is beginnen sneeuwen. Op het eind van het etentje lag de sneeuw welgeteld 9 cm dik, de restauranthouder is dat effectief met een meetlatje gaan meten op het terras.
Tijdens het ontsneeuwen van onze auto’s startte mijn schoonzus een sneeuwballengevecht maar na 5 rode wijntjes binnengekapt te hebben bleek haar motoriek het er toch niet echt op begrepen te hebben en raakten al haar witte bollen alles, behalve hun doel, zijnde mijne kop. Best grappig voor mij, wellicht frustrerend voor haar.

Als ik nu naar buiten kijk ligt de straat er vuil en smerig bij. Dat was wel nog anders toen ik van het restaurant naar huis reed. Het prachtige witte sneeuwtapijt op de straat was nog niet met zout bestrooid waardoor het meer dan een beetje spiegelglad was. Call me stupid or absurd maar ik heb geweldig genoten van de rit naar huis. Ik vond het enig om in eerste vitesse, tegen zeker een dikke 15 km/u de straten onveilig te maken.

Nu maar hopen dat de sneeuw tegen morgen niet is weggesmolten, of liever nog, dat er vannacht nog een dik pak witte pracht bijkomt, dan kan ik morgen met smurf een kanjer van een sneeuwmeneer rollen.

Het woord is aan u

Mijn inspiratie is op.
Echt. Ik heb wel wat losse woorden in mijn hoofd zitten maar die tot welgevormde volzinnen kneden lukt me niet zo goed.
Maar kijk, ik ben dan toch maar beginnen tokkelen op mijn klavier omdat ik al meerdere blogstukjes las die droogweg begonnen met: “ik heb eigenlijk niks te vertellen…” en die werden toch nog leeswaardig naarmate de woorden zinnen werden. Ik dacht, misschien lukt mij dat ook.  En ik zat hier al lang genoeg voor mijne pc zonder bewegen.

Weet je hoelang ik hier op dat wit scherm heb zitten turen? Raad eens.
Mis! Zeker een kwartier! Daarvoor moet het toch al erg zijn, hé? Op de duur begon ik hier al vanalles te zien; beestjes en zo. Wat dan weer bewijst dat mijn geest toch nog een beetje werkt.

Ik zou er een hele euro voor geven mocht er mij hier nu ineens iets interessants te binnen schieten waarover ik zou kunnen schrijven, echt waar.
Hoe lang duurt dat feitelijk, zo’n doorsnee gebrek aan inspiratie? Heeft iemand daar een idee van?
’t Is maar dat ik me niet onnodig zorgen begin te maken, ziede.

Goh, je zou zo gaan denken dat ik een saai leven leidt. Niet hoor, ik beleef veel. Ups en downs en alles ertussenin. Daar is niks saais aan toch? ’t Is altijd weer wat anders, altijd een verrassing. Du-uh.

Tssss, ’t is me toch niet gelukt. Er staat wel iets maar eigenlijk staat er niks om uw zetel voor uit te komen, zijt eerlijk. Niet dat ge u voor mijn andere schrijfsels zou rechtzetten maar kom, dees is er echt wel over qua inhoudloosheid.

Zelf vind ik dat niet erg, maar ik zit met jullie in, mijn lezers die ik allemaal zo gaarne zie. Triestig dat ge dan naar hier komt gezapt om dan te moeten constateren dat er hier niks, maar dan ook niks te lezen valt wat enigszins steek houdt.

Ik zal het morgen nog eens proberen, of overmorgen, tegen dan heb ik vanalles meegemaakt.
Echt.

1 + 1 = 0

Hij wil voelen, niet denken.
Nadenken over zijn gevoel doet zijn gevoel verdwijnen.Ik wil voelen én denken.
Nadenken over mijn gevoel maakt mijn gevoel sterker.

Relatiegewijs leidt dit nergens heen dus gaan we elk onze eigen weg.

Over koppen en spijkers

Een medebloggend gezapig duo schreef deze ferme post die (vooral de singles onder ons) tot nadenken zou kunnen stemmen.
Toen ik het las voelde ik mij persoonlijk aangesproken want elders op mijn blog staan treffende postjes waarnaar in dit schrijfsel zou kunnen zijn gerefereerd.

Als ik even mag citeren: “Er wordt verschrikkelijk getwijfeld in de datende wereld, iedereen lijkt wel op zoek naar de prins op het witte paard of de prinses in de gouden koets. Er wordt ondermeer gelet op zaken zoals “is hij/zij mijn type wel”….Als ik dan lees dat sommige bloggers zozeer beginnen twijfelen dat elke kans op voorhand eigenlijk al doodbloedt, dan vind ik dat ongelooflijke zonde… …Als bovendien de twijfels gevoed worden door “ervaringen” uit het verleden en dat dus daarom het heden geen kans gegeven wordt, dan vind ik dat nog erger. Iedereen heeft zijn trauma’s en complexen, maar als die niet van een levensverwoestende aard zijn, dan gaat het erom hoe je er mee omgaat en persoonlijk zou ik ze nooit toestaan een potentieel geluk in de weg te staan.”

Hiermee slaat hij volgens mij spijkers met koppen.

Als ik terugkijk naar wat mij overkwam toen ik een tijdje geleden een fijne man leerde kennen, dan schaam ik me eigenlijk een beetje.
Het klikte enorm goed van bij het begin en ook de dates waren bijzonder en geweldig.
Hoe dwaas is het dan om van 1 enkel storend dingetje meteen zo’n drama te maken?
Ik ging er zomaar vanuit dat zich dat als een sneeuwbal zou ophopen en dat dat allemaal nog veel erger zou worden met de tijd, maar wie zegt dat dat zo is? Wie zegt dat dat onoverkomelijk is?
Mijn intuitie gaf me dat in maar wat als het niet meer is dan een eigenschap die ik niet gewend ben? Wie zegt mij dat dat storende element niet gewoonweg verdwijnt naarmate we tijd met elkaar doorbrengen?

Ik was, toen ik die logjes schreef, zo zeker van mijn stuk en toch is er altijd iets blijven knagen.
Wat voor een dwaas mens ben ik om hem omwille van 1 iets volledig af te schrijven? Hij is verdomme zo ontzettend lief en zachtaardig en teder en begipvol. Hij is so easy to be with. Hij heeft alles wat ik zoek in een partner. Wat voor stom kieken ben ik om dat allemaal weg te gooien en mijn hart met een arrogante smak toe te slaan omdat ik denk te denken dat eventueel misschien…?
Waarom ben ik zo kortzichtig dat ik het niet eens een deftige kans geef?

Hoemeer ik erover nadenk hoe meer ik ervan overtuigd ben dat ik een kieken ben, a scary chicken dat geen stap vooruit durft te zetten. Maar als ik mij dan de vraag stel waarom ik dat niet durf, dan moet ik me een deftig en aanvaardbaar antwoord schuldig blijven.
Dus til ik mijn eigen over die drempel en deel ik hem mijn inner thoughts mee. Het gevolg is dat we intussen alweer een paar keer op stap geweest. En alweer hebben we het serieus naar onze zin gehad.

Hoe het verder zal evolueren is voorlopig niet geweten maar als ik me niet vergis heb ik de indruk dat er nu wel een faire kans is dat er iets moois aan ’t openbloeien is.

Simple life

Een familie heeft zo al eens een traditie waaraan het vasthoudt.

Wij hebben dat niet meer, de tijd van oude gewoontes zijn allang gepasseerd.
Maar we zijn wel goed op weg om een nieuwe traditie in gang te zetten en daar kan ik alleen maar blij om zijn.

Straks gaan we weer een partijtje UNO spelen: mijne pa, zijn vriendin, mijn broer, mijn schoonzus en smurf en ik.
Met ons zestallig kliekje spelen we dat spelletje al jaren, gewoon omdat het zo plezant is in al zijn onnozelheid.
Je moet weten, Uno is een doodeenvoudig kaartspelletje dat rap vooruit gaat. Je hoeft er niet bij na te denken en je moet ook niks onthouden. Ideaal voor mij dus, want zoals u weet denk ik niet graag na en heb ik een geheugen als een zeef-met-extra-grote-gaten.

“Uno spelen” brengt (wat overblijft van) ons gezin samen en ik geniet elke keer weer van dat familiegevoel dat het mij bezorgt.
De gezelligheid, de sfeer, de koeken op tafel en de geur van verse koffie…van zoiets simpel krijg ik het warm vanbinnen, echt.
Er wordt ervoor of erna of ertussen ook altijd een hapje gegeten, ook dat hoort erbij. Benieuwd wat voor lekkers mijne pa zijn lief nu weer op tafel zal toveren.

We lachen ook heel wat af in die uren dat we ondraaglijk geconcentreerd aan ’t spelen zijn. Het is zo’n kinderachtig spelletje en toch gaan we er allemaal in op. Er heeft in al die jaren nog nooit iemand voorgesteld om eens iets anders te spelen. Zelfs smurf niet.

Dus straks zijn we weg. Nee, nu zijn we weg, richting Appelterre-Eichem, alwaar mijne pa en zijn fiolet en broer en schoonzus ongeduldig zullen zitten wachten omdat ik zoals gewoonlijk weer te laat de laatste zal zijn.

Flauwe. Ik herhaal: flauwe

 

De telefoonrekening is nu toch wel extra hoog.
Vader roept het ganse gezin bij elkaar om dit uit te klaren.”Zo’n telefoonrekening, dat kan echt niet meer! Ik doe mijn telefoontjes vanin den atelier op ’t werk. WTF steken jullie allemaal uit?!”
 
Moeder : “Ja kijk Herman, ik gebruik altijd de telefoon op mijn werk, da weete gij zo goed als ik”.

Dochter: “ik ben het ook niet, pa, ik heb ne GSM van ’t werk, gratis”.

Zoon: “ge moet nu zo naar mij nie kijken, ik voer mijn gesprekken altijd met de telefoon op mijn stageplaats”.

Alle blikken wenden zich naar de kuisvrouw, waarop die reageert : 
“Wat is’t? Iedereen belt hier van op zijn werk…”

Sjintjemèttn

Toen ik goed en wel gescheiden was woonden smurf en ik in een gezellig en praktisch appartement, een omgebouwd deel van een groot huis eigenlijk.
Onze woonst lag op de verdieping boven de showroom van wat ooit de huisbaas zijn winkel was.
Om ons stulpje te kunnen betreden moest je eerst een krakende houten wenteltrap beklimmen, wat al eens meer voorvalt als je ergens boven woont. Alhoewel, waar we nu wonen is een lift… en wonen we op het gelijkvloers.
Enfin.

Het was toen zo ongeveer exact dezelfde datum als vandaag, zij het 4 jaar geleden.
In onze contreien was het toen, net als vandaag, Sint-Maarten. Fijn voor de kinderen, vooral voor kindjes die zich geen vragen stellen.

De dag ervoor, tegen de avond, informeerde ik waar smurf zijn schoen met een wortel en klontjes suiker zou willen klaarzetten, waarop hij mij heel vreemd aankeek en zei: “Ik zet geen schoen, de sint kan hier toch niet binnen”.

“?”

“Wij hebben hier geen schouw en zo’n dikke meneer kan niet door de chauffage en hij heeft geen sleutel dus kan hij ook niet langs de deur binnen en het gekraak van de trap zou mij wakker maken en dan zal hij niet boven komen want hij komt alleen als alle kinderen slapen…”

“Euhm…”

Wat daarop volgde was een korte maar duidelijke, en vooral eerlijke conversatie over het hoe en waarom van dat verhaal, ik kon hem niks wijsmaken en probeerde dat ook niet.
Ik vond het eigenlijk wel best OK dat hij op die jonge leeftijd al zo snugger was om dat fake gedoe op zijn eigen logische maniertje zelf te ontdekken.

Eerlijk gezegd, persoonlijk vind ik die speciale kindergedoedagen maar niks. 
De paasklokken, die chocoladen tikkeneikes uit de lucht naar de aarde droppen, recht in de rieten mandjes die kindjelief strategisch in de tuin heeft gezet.
Sintemaarten, die op 11 november op 13 plaatsen tegelijk kan zijn.
Kort daarna zijn broer (or whatever); Sinterklaas, die op 6 december zijn grote boek bovenhaalt en alle brave kindertjes beloont met cadeautjes (behalve al de kindertjes die een maand eerder al door Sint-Maarten op een bezoekje werden getrakteerd).
Tussendoor hebben we nog de tandenfee die, in ruil voor een kinderbijtertje, een centje onder het kinderkussentje schuift.
En om het jaar deftig af te ronden is er nog de kerstman die met zijn arreslee, “voortgetrokken” door een stuk of wat rendieren, door de lucht klieft om alweer cadeautjes bij de kindertjes te brengen.

Nee, ik vind dat gedoe vreselijk dubbel.  Enerzijds is het vertederend om te zien hoe de kleintjes daar allemaal in opgaan, hoe ze dat ieder jaar weer een ongelooflijk spannende beleving vinden. Anderzijds vind ik dat wij, ouders, geen al te goed voorbeeld geven aan onze kinderen. Wij leren hen met man en macht dat liegen heel erg stout is en absoluut niet mag, terwijl wij hen in hun kinderlijke naïviteit vanalles wijsmaken en hen een heel jaar door leugens vertellen.

Hopelijk krijgt geen enkele ouder later het verwijt: “je hebt me duizend maal belogen!”

Poging nummer 2

Dan ga je voor de tweede poging om ginder eindelijk eens van die smoutebollen te gaan proeven.
Blijkt de grote honger bij het passeren van het kraam weer even op zich te laten wachten.
Wandel je samen door, de hele foor op en af, genietend van de kermissfeer die er nu wél is.
Keer je terug richting oliebollenkraam omdat de honger nu wel stilletjesaan seintjes geeft ter hoogte van de maagstreek.
Ga je toch maar eerst nog iets drinken in een Irish Pub die eerder bij het passeren heel gezellig leek en waarvan mijn gezelschap, en inwoner van de stad, het bestaan niet eens kende omdat het vrij nieuw is. Niet het gezelschap, de Irisch Pub.
Blijf je urenlang in die pub plakken omdat het er inderdaad ongewoon gezellig is. En omdat het Ierse vocht vlotjes binnenloopt en omdat de fijne Irish Music er niet in slaagt om ons buiten te jagen.
Kijkt hij even op zijn horloge en deelt me mee dat het smoutebollen eten voor volgend jaar zal zijn want dat dat kraam intussen allang gesloten is.
Merk je, op weg naar zijn stulpje, dat de hele foor serieus leeggelopen is en alles wat voordien nog draaide en keerde en baadde in het licht, potdicht is.
Keer je in het holst van de nacht terug huiswaarts, heel rustig en op ’t gemak, want het stormt nogal. Zie je onderweg in de verte een pracht aan blauwe flits- en rode knipperlichten, die je met pijlen aangeeft om uiterst links te gaan rijden. Zie je in het midden van de E17 een zwarte auto op z’n kop liggen, de voorkant van de wagen compleet verpletterd. Wellicht van te traag te rijden in die gure en gevaarlijke weersomstandigheid. Bedenk je je dat die daar nooit levend uitgeraakt, wat je efkes doet stilstaan bij het feit dat het niet voor iedereen een plezante avond zal zijn geweest.
Kom je op de E40 zelf even in een streep aquaplaning terecht, je afvragend waar dat nu nog goed voor is op dit uur. Schuif je even over het water en glijdt je verder zonder hindernissen je eigen dorpskom binnen.
Lig je in bed en weet je dat de smoutebollen volgend jaar op Aalst carnaval geweldig zullen smaken.

Functionaliteitsmankement

Een stevige twee ½ maanden geleden schafte ik mij een All-in-one printer aan. Zo eentje waarmee je kan printen, scannen en kopiëren. Wree handig, als je graag print, scant en kopieert.
Vorige week heb ik het ding pas voor het eerst in al zijn functionaliteit kunnen gebruiken. Straf hé?

Wat voor een halve gebelde wacht er nu 2 maanden om een nieuw masjien te gebruiken? Ikke. Maar ’t ligt niet aan mij, ’t ligt aan al d’andere.
Nee, ik breek dat gerief niet af want ik weet toevallig dat erreurkes en mankementjes nu eenmaal bij de machieneriebranche horen.

Wat was er nu gebeurd.
Awel, niks. Na alles als een echte professionele amateur te hebben opgeladen en geïnstalleerd deed dat spul niks. Niks, nada, rien, nothing nul de botten.
Scannen deed hij wel, en nog geweldig rap en schoon ook, dat wil ik er toch wel efkes bijzeggen. Aja, als’t goed is moogt ge’t ook zeggen, toch?
Maar printen of kopiëren, nee, dat was net iets te veel gevraagd van een splinternief machien.

Allez zeg, wat is da nu voor iets. Ne mens vraagt zich dat in zo’n geval al eens af, niewaar?
Bij de pakken blijven zitten is ongelooflijk gemakkelijk maar ’t moet toch niet te lang duren want voor zover ik weet schiet je daar geen bal mee op. Dus maar naar de Support Helpdesk gemaild en properkes uit de doekjes gedaan wat er aan de hand printer was.

Een flink uit de kluiten gewassen week nadien kreeg ik een mailtje terug, waarin ze zich verontschuldigden voor het laattijdig reageren en blablabla, met daaronder een lijstje van gegevens die ik moest opzoeken en hen doorsturen teneinde te kunnen vaststellen wat het mankement zou kunnen zijn.

Allez hup, ik kan dat, ik ben nogal handig in dat soort dingen. Soms.
Meteen alles wat ze vroegen netjes doorgestuurd, van dan af hopende op een vlotte afhandeling.

Een dikke week later kreeg ik hun reply in mijn meejlboks, met daarin het Eureka!-bericht: “…we stellen vast dat de kleurencartridge van uw toestel is beschadigd. We hebben de opdracht gegeven u een nieuwe cardridge toe te sturen. U zal deze binnen de 4 werkdagen ontvangen…”

Cool gasten, serieus. Al bij al een vlotte service. Mercikes.

Anderhalve week later zit er welgeteld nul pakketje in mijn bus. Mijn geduld wordt nu toch wel ietske te zwaar op de proef gesteld, dus stuurde ik dat mailtje waarin ze mij beloofden dat ik binnen de vier werkdagen een nieuwe cartridge zou ontvangen, nog eens naar hen door, vergezeld van een kleine subtiele hint dat ze er stilaan toch eens werk mogen van maken: “REMINDER”.

Hierop kreeg ik een lange week later weer dat standaardmailtje waarin ze zich verontschuldigen voor het laattijdig reageren en blablabla, met onderaan een PS: “we hebben nogmaals de opdracht gegeven om u een nieuwe kleurencartridge toe te sturen. U zal deze binnen de 4 werkdagen ontvangen”.

Cool gasten, serieus.

Een kleine week later kon ik nog steeds niks printen wegens nul kleurencartridge in huis. Dus nog maar eens de mail met REMINDER doorgestuurd, 2 keer na elkaar, dit keer vergezeld van een iets minder subtiele hint dat hun service op niks trekt.

Vier dagen nadien: een pakje in mijn brievenbus.
Huh? Wat zou daarin zitten?
De nieuwe kleurencartridge rappekes op zijn plaats geduwd in de printdoos, een foto van smurf ingescand en een kleurrijk Halloweenkaartje ineengebokst.
Amaai, sjieke dinges. Op ’t scherm toch. Maar nu….en toen….en dan…what goes in must come out… handen aan de knop en PRINT!   PRINT ZEG IK!

Ineens zet de printer zichzelf in gang, en ’t gaat vooruit. Het gaat verbazend goed vooruit. Hij printte het kaartje in al zijn kleurigheid af, zonder strepen, zonder vlekken, gewoon deftig en al even sjiek als op het scherm.

Cool gasten, serieus.
’t Is genen brol, als alles functioneert.

Latenightmovie

Gisteravond met deze medeblogger, en intussen goeie vriend, op stap geweest.
Het avondje uit was in eerste instantie bedoeld als een avondje cinema maar omdat hij op zijn blog zo wat reclame had liggen maken voor “de beste smoutebollen van de foor” wou ik dat wel eens met mijn eigen smaakpapillen proeven. Dus combineerden we de twee: eerst smoutebollen eten en daarna naar de cinema.

We passeerden het kraam maar we hadden geen van beiden honger genoeg om er ons een tipzak te bestellen. Het lag eigenlijk lag ook wel een beetje aan ’t feit dat er weinig beweging was, maar ja, wat wil je op een doordeweekse dinsdagavond.
De smoutebollen zijn voor een ander keertje, als de foorsfeer er wat meer inzit.

Na het hijsen van een pintje in een fijn etablissement op het marktplein zijn we afgezakt naar Utopolis. “2 ticketjes voor Loft, astemblieft”.
Machtig goeie film, straffe prent van Vlaamse makelij. Uitmuntende acteursprestaties. Heel interessante verhaallijn. De ene plot volgt de andere op om uiteindelijk…  Forget it, ik ga ’t niet zeggen, ge moet zelf maar gaan kijken.

Na de film nog een pint gaan drinken en van elkanders gezelschap genoten, en voor we’t wisten was het alweer een kot in de nacht.
Ik had nog een heel eind te rijden terug naar huis maar met een vrije dag in ’t verschiet vond ik dat late uur totaal niet erg.

Leuke avond, fijn gezelschap…wat wil een mens nog meer op een doordeweekse dinsdag?

Evolutie evaluatie

Hoe evolueert een relatie op 6 jaar tijd?
 
6 weken : ik hou zoveel van je 
6 maand : ja ja, ik zie u graag 
6 jaar : moest ik u niet graag zien, ik was allang vertrokken 
 
6 weken : Dag schat
6 maand : Hallo, leuke dag gehad? 
6 jaar : Is er post? 
 
6 weken : Schat, het is uw moeder aan de telefoon
6 maand : ’t is voor u 
6 jaar : TELEFOON! 
 
6 weken : Je hebt echt geen leuke jeugd gehad 
6 maand : Uw ouders werken inderdaad op de zenuwen
6 jaar : ’t Is te zien van wie je het hebt! 
 
6 weken : Ik dacht zo dat een juweeltje je wel plezier zou doen
6 maand : Een vaas is altijd handig
6 jaar : Hier is geld, koop maar wat je wil. 
 
6 weken : Ach, dat kan geen kwaad, dat maakt geen vlekken, hoor
6 maand : Let toch op! 
6 jaar : Mens, wa kunde gij lomp zijn!

6 weken : Ik ben niet helemaal akkoord
6 maand : Daar heb je ongelijk
6 jaar : Wat voor een belachelijke redenering is dat!
 
6 weken : Mijn keukenprinses
6 maand : Wat eten we vandaag?
6 jaar : Weeral spaghetti
 
6 weken : Wat wil je drinken? 
6 maand : Voor mij ne Pisang
6 jaar : Ge zijt de ijsblokjes vergeten 
 
6 weken : Dat kleedje gaat je goed
6 maand : Weer een nieuw kleed? 
6 jaar : Hoeveel heeft da nu weer gekost!

6 weken : Je moet je niet excuseren, het geeft niet. 
6 maand : Kan je niet wat beter opletten? 
6 jaar : Godverdomme seg! 
 
6 weken : je hebt kou, ik zie het…kom hier da’k u verwarm
6 maand : Hier, mijn vest
6 jaar : Je had maar ne gilet moeten meepakken

Herkenbaar?