Ge moet er tegen praten!

Bloemen en planten gaan in mijn buurt altijd kapot. Met mijn buurt bedoel ik niet mijn straat maar effectief bij mij thuis. Ik kan geen bloempotje of plantje op de vensterbank zetten of ‘t is al versloenst verdord.

Eender welk kersvers prachtig en gezond florerend plantje gaat bij mij in de korste keren naar de haaien. Ik heb vanalles al in huis gehad maar ‘t is dus echt geen avance hé. Heb ik vroeger jaren misschien iets te dikwijls luidop gezegd dat ik de meeste bloemen niet graag zie? Het is wel zo, ik hou eigenlijk enkel vooral van wilde bloemen maar die moet ge dan niet in een potje gaan zetten natuurlijk. Grote bloemen zijn al zeker niet mijn ding, geef mij maar de klein bloemetjes, zoals eender welk soort klokje, eender welk kleingebloemd kruid, akkerdisteltjes, dotterbloemekes, vergeet-mij-nietjes, madeliefjes, bosanemoontjes… allez, kleine bloemekes waar een normaal bloemenliefhebber wellicht geen oog voor heeft.

Mijn ma was een geweldige bloemenliefhebster. Met ne schonen bloemekee kon je haar altijd verblijden. Ze had binnen en buiten altijd wel een knap allegaartje aan planten en bloemen, die ze uitstekend verzorgde en waar ze zo echt kon van genieten. Mij heeft ze meermaals willen overtuigen van die kleurenpracht maar ‘t is haar nooit echt gelukt. Zij begreep niet dat die diversiteit aan fleurige kleuren bij elkaar in een border veel te druk en chaotisch, en dus niet mooi vond. En u begrijpt dat ook niet, neem ik aan.

Toen ze overleden was en haar huis werd leeggemaakt ging alles wat flora was mee bij mijn broer en schoonzus. Zij bezitten ook zo’n tuin waarin alles wat kleur heeft kan en mag gedijen en ook hun vijver is geheel omringd door planten van allerlei allooi . Mijn broer had alle groen mee, behalve 1 grote hangplant (ik ken de naam niet), die wou ik per se want die had ik altijd super mooi gevonden, die ging al kweetniehoeveel jaren mee. En die wou ik, als herinnering aan haar, een mooi gekozen plaatsje geven bij mij thuis. Ik zou die prachtige groene plant koesteren en heel goed verzorgen. En dat deed ik ook. Ik praatte er zelfs tegen. En toch, helaas, begon de plant na een aantal maanden van haar beste pluimen te verliezen. De takjes werden bruiner en bruinern het plantje droogde uit, ondanks het op tijd en stond water geven zoals mij werd geadviseerd. Uiteindelijk is de hele plant compleet kapot gegaan. Verdomme toch. Het was er nochtans een die praktisch niks van onderhoud nodig had en toch slaagde ik er weer in om een jaren oude goed verzorgde gezonde plant te doen afsterven. Snapt gij daar nu iets van?

Om toch wat groen in huis te hebben heb ik me dan maar een aantal bloempotjes met plastieken plantjes aangeschaft. Gelukkig lijken ze net echt, wat Elke en Breeg vorige zaterdag bevestigden door me te vragen: “ooo wat een mooie plantjes, welke zijn dat?” Op het gevaar af dat ik vierkant uitgelachen zou worden heb ik hen toch maar de waarheid verteld en toegegeven dat ze zo nep waren dat de tieten van Pamela Anderson.  Een paar maanden geleden had ik een vriendin op bezoek die me hetzelfde vroeg. Tegen haar jokte ik dat het verse tuinkruiden waren die ik gebruikte in mijn kokeneten *grin*. “Maar allez”, zei ze heel serieus, “waarom zet je ze dan niet lager bij het aanrecht, dat is toch niet praktisch daar boven op de kast?” Ik kon mijn lach niet meer bedwingen en biechtte de geplastificieerdheid van mijn huisplantjes dan maar op.

By the way, het is zelfs blijkbaar niet alleen met flora dat ik problemen heb, ook met fauna zit het niet snor. Smurf kreeg na lang zeuren uiteindelijk 3 koudwatervisjes van me. Hij had ze zorgvuldig uitgekozen in de dierenspeciaalzaak en ze meteen een naam gegeven en al. Het waren 3 kleine snoezige visjes met grappige fladderstaartjes, ik weet niet welke soort precies, ergens toch iets uit de familie der goudvisjes, geloof ik.  We kwamen compleet geëquipeerd buiten, met een kar vol visjesspullen; een ruime visbassin, speciaal visjesvoer, plastieken plantjes, gekleurde steentjes,… allez, het prachtigste en frivoolste decor dat een vis zich kan wensen.  Na 2 dagen werd het water troebel. Drie dagen later nog troebeldererig. 5 dagen later zag je de visjes al helemaal  niet meer van troebelerderigheid.  Mijn broer dan maar om raad gevraagd, en hij gaf me zuurstofplantjes en een paar slakken mee, dat zou het water zeker lange tijd klaar houden. Niet dus. Na een paar dagen hingen de visjes doodstil te hangen, eentje hing zelfs bijna op z’n ruggetje, wat betekent dat de tijd van gaan stilaan gekomen was. Al die troep er dan maar weer uitgehaald, water ververst, visjes er terug in, en hup, er kwam weer leven in en dartel als waterjuffertjes zwommen ze weer levendig rond zoals voorheen. De bokaal werd ook weer zoals voorheen. Troebel. Om een kort verhaal lang te maken: mijn broer is de hele visjesreutemeteut komen halen om bij hem thuis te achterhalen wat het probleem is. Ze staan intussen 4 weken bij hem, in dezelfde visbassin, met dezelfde plantjes, op dezelfde plaats qua licht, met dezelfde steentjes, met dezelfde slakken, met hetzelfde voer…IN HELDER PROPER EN KLAAR WATER! Hij heeft er in 4 weken tijd nog geen poot aan moeten uitsteken. En nu gij!

Movie night – Part I

Toen Elke een tijd geleden op Facebook vroeg wie haar wou vergezellen naar “Harry Potter and The Half-Blood Prince”, de zesde film uit de reeks, zijn haar vriendin Katrien en Breeg en ik daarop ingegaan. Voor Katrien en Breeg was het een eerste encounter met de personages uit de verhalenreeks van de hand van de Britse schrijfster J.K Rowling. Elke daarentegen is dé grote experte van de avonturen van de wizzards in de fantastische Hogwarts School of Witchcraft and Wizardry. Terwijl ik slechts een drietal films zag op TV heeft Elke de 6 boeken gelezen, de 6 films gezien en de complete 12 items in haar bezit. Ze is een fan, denk ik.

Alle 4 kwamen we laaiend enthousiast uit de bioscoop in Brugge en al gauw broeide het idee om ook de 5 andere films samen te bekijken. En alzo vormde zich het concrete plan om tweemaandelijks samen te komen voor een Harry Potter-filmavond. Terwijl wij die 5 films in een culinair kader tot ons zullen nemen zal het allerlaatste boek “Harry Potter and the Deathly Hollows” verfilmd zijn en in twee delen ingeblikt. Deel 1 gaat onze zalen in op 17 november 2010, het 2de en allerlaatste deel is voorzien voor juli 2011. Maar dat is voor later.

De eerste datum voor de eerste Potter werd geprikt op zaterdag 24 oktober. Gisteren dus, bij mij thuis.

“Harry Potter & the Philosopher’s Stone”

 

 

Kir Royale

~~~

Amuses gueules warm en koud

~~~

Pastarijst met kip en groentjes zonder olijven

~~~

Fruittaart

~~~

Koffie

Echte Lierse Vlaaien

______________

Wijn: Rosato del Sole

 

Dit menu kwam tot stand op basis van de afspraak: persoon 1, zijnde de gastvrouw/-heer, is verantwoordelijk voor de warme en koude dranken, 2 zorgt voor de aperitiefhapjes/het voorgerecht, 3 staat in voor de hoofdschotel en 4 zorgt voor het dessert.

Dat ziet er helemaal niet slecht uit, hé gasten? Het wás ook superlekker, zijt maar zeker! En gezellig. En fijn. En plezierig en plezant. Dat het zonder meer een zeer geslaagde avond was moet ik dus eigenlijk niet meer te vertellen, en dat het voor herhaling vatbaar is hoeft ook niet meer gezegd, dat is reeds een vaststaand feit.

Volgende afspraak met Harry Potter, Hermione Granger & Ron Weasly over 2 maanden bij Breeg.

Eerlijk Vodje

 

Juijj, ik kreeg een eervolle plaats in het award-winning lijstje van Ed Blogt. Dankuveel, Ed, u is trés sympa.

Honest Crap. Dat las ik eerst: eerlijke troep. Maar ‘t is Honest Scrap. Eerlijke vodjes. Huh?

Voor de fun ben ik retroactief gaan blogzappen om te weten te komen waar dit awardstokje zijn oorsprong vond. Mijn speurneus bracht mij all the way tot in Amerika, the United States of, en vond via Nederland zijn weg naar hier. Het oorspronkelijke ding vond ik in het wereldje der ‘scrappers’.  I scrap, you scrap, they all scrap. Scrappen is een werkwoord en voor velen blijbaar een hobby. ‘k Ben veel van die scrapblogs gepasseerd, het is werkelijk een wereldje op zich. Hier is een voorbeeld van zo’n blogje (pas op, er komt muziek uit dit voorbeeld)

Verder dan tot in Pennsylvania ben ik niet geraakt (het begon serieus te vervelen), maar dit is de originele opdracht die de ronde deed:

1. Say thanks and give a link to presenter of the award
2. Share 10 honest things about yourself
3. Present the award to 9 other bloggers, who’s blogs you find brilliant in content/or design or to those who have encouraged you
4. Be sure to tell the 9 bloggers you have chosen that you giving them the Honest Scrap Award and provide the guidelines for them

Via veel via’s en omwegen heeft de opdracht zich vertaald tot:

1. Zeg dank je wel tegen de geefster
2. Vertel 10 eerlijke dingen van jezelf
3. Geef hem door aan 9 anderen

Onderweg werd er –wellicht per maleur- nog een must toegevoegd: zeg erbij waarom die 9 personen volgens jou deze award verdienen.

Nu, punt 1 is al gebeurd. Punt 2 is een ware verschrikking, maar helaas wel de essentie van het hele gebeuren, dus ja, daar kan ik niet onderuit. En toch…ik kan mij niet van het gevoel ontdoen dat ik dit allemaal al eens eerder heb neergepend, ook ergens bij 1 of ander estafettestokje die mij ooit toegeworpen is geweest. Anyway, ik ga daar niet naar liggen zoeken, daar heb ik nu eens totaal geen goesting voor se.

1. In mijn pubertijd ben ik meermaals door het raam of langs de kelder naar buiten gekropen in het putje van de nacht om naar Aalst te gaan feesten (die ene keer had ik met een vriendin afgesproken, zij wachtte me op in de weide achter ons huis. We stapten 11 kilometer naar Aalst, amuseerden ons rot en keerden uren later in lichtjes straalbezopen toestand en met een gepikte fiets terug huiswaarts, alwaar mijn moeke mij stond op te wachten)
2. Als ik thuiskom van het werk hul ik mij het liefst van al meteen in mijn nachtkledij. ‘s Avonds wil ik het mezelf zo comfortabel mogelijk maken. Het gebeurt dan ook wel eens dat iemand aanbelt om een uur of 7 en dat ik dan met een rode kop de deur openmaak.
3. Tijdens mijn schooljaren in het klooster van Mere werd ik in een bepaalde periode vrijwel iedere ochtend naar ‘t secretariaat gestuurd om er -onder toezicht van de oppernon- mijn haar onder de kraan te steken. Dat was in zo’n periode dat ik een beetje averechts was en vooral de dingen graag deed die verboden waren. Steevast kwam ik op school aan met mijn haar knal omhoog gesuikerwaterd. Robert Smith-coupe in roste versie. Dat mocht niet van de nonnekes. “Margo! Voor de zoveelste keer: naar ‘t secretariaat, hoe is dat nu toch mogelijk?!”…het klinkt nog steeds als muziek in mijn oren.
4. Nu het hier toch over haartooi gaat; ooit heb ik mijn haar eens blond willen verven, thuis, zelf, met zo’n kleurenshampoo van in den delijs. Wat ik juist had misdaan weet ik niet maar na het uitspoelen van het vettige goedje had ik groen haar. Groen. Ik ben zo naar school getrokken en werd redelijk raar bekeken. ‘s Anderendaags heb ik het dan herverfd met donkerbruin, en ook dat trok op niks. Ne mens steekt wat uit in zijn puberteit!
5. Ik heb eigenlijk nooit een vast handschrift gehad. Dat kon en kan nog steeds van minuut tot minuut veranderen. Tegenwoordig houd ik me meestal wel aan 1 geschrift, hetgeen ik zelf het mooiste vind, omdat ik er genoeg voor onder mijn vijs gekregen heb vroeger. Mijn klastitularis maakte meermaals van haar klink omdat ze er vast van overtuigd was dat ik anderen mijn agenda liet invullen, terwijl ik dat echt wel altijd zelf deed.
6. Ik hou van verhuizen. Niet van het ene huis naar het andere maar van verhuizen binnenshuis. Vroeger hebben mijn slaapkamermeubels elke hoek van mijn kamer gezien. Ook de hele living heeft er eens moeten aan geloven. Waar ik nu woon hebben alle meubels ook al op verschillende plaatsen gestaan maar uiteindelijk stel ik mij tevreden met hoe het nu staat. Ter compensatie heb ik vorige week nog smurf zijn kamer volledig omgekeerd. Hij was er gelukkig zeer tevreden mee.
7. Ik zou doodgraag in alle huizen eens binnengaan om te kijken hoe de indeling is en hoe mensen hun stekje inrichten. Vroeger, toen ik nog heel klein was en we gingen op bezoek bij eender wie, moest ik zogezegd altijd dringend plassen zodat ik het hele huis van die mensen kon bekijken.
8. Meneer Google is mijn beste vriend. Hij is de redder in nood die ik jarenlang ontzettend heb gemist. Stekezot werd ik ervan als ik ergens iets wist maar er niet kon opkomen.
9. Ik heb een gruwelijke hekel aan blaffende honden.
10. Nu heb ik grote honger en ga een flink bord preistoemp eten.

Mijn favoriete blogs ga ik hier nu niet opsommen, daar maak ik liever een apart blogstukje van. In tijden van inspiratieloosheid moet men zuinig zijn met schrijfels, lul ik er mezelf maar uit.

Een leek die keek

Zaterdag “De helaasheid der dingen” gezien op het grote scherm. In 1 van de twee zaaltjes van een kleine cinema in Lier (sla me dood maar ik ken de naam niet, dat zou ik eens aan Breeg moeten vragen, die weet dat, hij was erbij btw.

Het viel me daar weer eens op hoe totaal anders zo’n kleinere bioscopen toch wel zijn in vergelijking met die grote ketens, die mastodonten met 7 ingangen en evenveel uitgangen, honderdvijfendertig gangen die leiden naar zevenentwintig zalen waarbij je onderweg tientallen toiletten passeert -aan 40 cent de pipi-beurt. Gooi daar dan nog eens die massa volk bij en de gezelligheid is compleet ribbedebie.

Ok, de meesten gaan niet naar de film voor de gezelligheid maar om de film zelf, en dat is ook de essentie eigenlijk, dat weet ik ook wel, doch voor mij zijn sfeer en omgeving heel belangrijk. Altijd en overal. Ik ben wreed gevoelig voor de omgeving waarin ik mij bevind, zo ook in cinema’s. Ik ben er zeker van dat ik niet de enige ben die het niet heeft voor een overvolle oversized zaal waar je enkel mag gaan zitten op de plaats die je door je ticketje toegewezen krijgt. De praktische kant van die stoelendans snap ik wel, maar ‘k vind die buil bij de bluts toch wel redelijk jammer.

Gelukkig zijn er nog kleinere bioscopen die het (voorlopig) nog redden ondanks de grote complexen, er zijn er een paar in mijn streek. In Aalst zijn er de Palace en het Feestpaleis en in Ninove heb je Cinema Central (onlangs nog te zien geweest op den tellevies in 1 of andere reportage over de teloorgang van de kleine cinema’s).  Geef mij maar de knusse gezelligheid van zo’n kleine ouwe zaaltjes met half doorzeten zetels, het mag best een beetje back to basic zijn voor mij, dat heeft tenminste nog zijn charme.

Of de film die ik heb gezien goed is? De recensenten vinden van wel. Ik had er mij meer van voorgesteld, mijn verwachtingen lagen blijkbaar iets te hoog. Nope, een wauw-gevoel had ik niet. Goh, ik ben een leek en ken veel te weinig van film om er analytisch over te gaan doen of een oordeel te vellen dat er geen is, ik kan alleen maar zeggen of ik hem goed vind of niet. Da’s zoals met wijn: een wijn is voor mij goed als hij mij smaakt. Als een gerenomeerd wijnkenner zegt dat een bepaalde wijn een klassewijn is, gemaakt van de zuiverste kwaliteit aan diverse druivenrassen die zorgen voor een heel rijk smaakpallet en een stevige afdronk, dan zal dat allemaal wel waar zijn, maar als ik hem niet lust dan is dat voor mij geen goeie wijn. Punt. Maar we wijken af.

Waarom ik “De helaasheid der dingen” niet zo goed vond? Omdat ik moeite heb met snelle voorbijflitsende beelden en omdat de beelden in de film een serieuze snelheid hebben (zo kwam het bij mij over).  Snel heen en weer kletsende beelden en zware close-ups vind ik niet prettig om naar te kijken. Wellicht was die schichtigheid in de beeldmontage de bedoeling om de venijnigheid en de vortigheid van die marginale bende weer te geven, in dat opzet is de filmmaker absoluut meer dan gelukt. Maar voor mij is is het iets te te venijnig, te gewelddadig, te druk.

Oja, wat mij ook weer opviel was dat dat typische dialect die men in die film spreekt, hetwelke ook het mijne is, ver-schrik-ke-lijk plat en effenaf lelijk klinkt op een scherm. Jawadde nog gin betjn mèn skaupelieven.

Niveau nihil, jong, NIHIL

Niks te melden.

Niks meegemaakt voorlopig.

Niks van inspiratie op dit moment.

Niks.

Wel goesting om te bloggen.

Iets.

Pepetrapa

In dit blogstukje schreef ik over een toffe vriendin die ik kende ten tijde van mijn kinder- en puberjaren, en dat zij na onze jeugdjaren wel van de aardbol verdwenen leek te zijn. In minstens 20 jaar –het zal al 25 jaar zijn-  hebben we elkaar niet meer gezien of gehoord. Het zou me niet verwonderd hebben mocht men mij verteld hebben dat ze midden jaren ‘80 naar Papoua-Nieuw-Guinea was verhuisd om er een  serieus goed draaiende Vlaamse Chambres-D’hôte uit te baten.

Nu, na al die jaren, kom ik haar toch wel ineens tegen, zeker. En je mag eens raden waar. Inderdaad, op Facebook. Samen met nog een paar mensen van vroeger zag ik ineens bij een gezamenlijke vriend haar naam opduiken. Petra, jawel, mijn vriendin van vroeger jaren, zij die mij de p-taal leerde. PePetrapa. Ze is nog net zoals toen, met dezelfde krollenkop en die typische guitige lach, zag ik op haar foto’s.

Ik haar dus rap een vriendenverzoekje gestuurd en ja hoor, een paar uurtjes later had ze me al toegevoegd en zat er een schrijfsel van haar in mijn mailbox.

We waren allebei kweetnie hoe content om elkaar terug te zien horen lezen, en al gauw werden er korte en lange mailtjes over en weer gestuurd waarin we vertelden over onszelf en over onze wedervaren.

Wat ik te lezen kreeg over haar en haar leven bezorgde me ijskoude rillingen. Het gaat niet goed met haar. Al jaren niet.

Tijdens haar jarenlange relatie met haar jeugdlief (ik kende hen al als koppel toen we elkaar uit het oog verloren) heeft ze een zwaar auto-ongeval gehad. Ze had schijnbaar geen ernstige letsels, doch lang na het ongeval bleek dat ze toch rake klappen had gekregen. In de loop der tijd kreeg ze meer en meer kleine en grote kwaaltjes die uiteindelijk uitgroeiden tot complete invaliditeit. De supertoffe job die ze al jaren deed heeft ze 12 jaar geleden moeten opgeven omdat ze het fysiek en mentaal niet meer aankon. Al 12 jaar leeft ze met helse pijnen en lijdt ze aan chronische vermoeidheid die haar levenskwaliteit voorgoed heeft aangetast.

Haar relatie is toen stukgelopen en sindsdien woont ze –ik kan het bijna niet geloven- op nog geen 2 kilometer van mijn deur, bij haar oma waar ze als kind is opgegroeid. Al jaren woont ze hier in mijn dorp, in hetzelfde huis waar ik vroeger zo dikwijls ben gaan spelen. Waar mijn naam nog steeds met blauw krijt op de muur staat geschreven (ze vertelde me dat, ik was daar zo door ontroerd, ik weet niet waarom).

Gelukkig heeft ze sinds 2 jaar een nieuwe vriend, die haar dolgraag ziet en haar helpt waar hij kan. Hij is een enorme steun voor haar, haar rots in de branding die ze o zo hard nodig heeft.

Binnenkort ga ik haar terug zien. Wanneer dat zal zijn valt niet te plannen, want ze heeft meer moeilijke dan goeie dagen. Ze zal me een seintje geven wanneer ze zich goed voelt en dan gaan we bijkletsen. Ik ga het moeilijk hebben, dat weet ik wel zeker, maar ik zal er voor haar zijn, daar kan ze op rekenen.

 

Door vriendschap

wordt vreugde verdubbeld

en verdriet gedeeld

RIP

 

Alweer een mediafiguur dood. Dré Steemans, beter bekend als Felicé.

Als ik heel eerlijk ben moet ik bekennen dat ik absoluut geen fan was van deze televisiemens. Verre van. Zijn manier van doen en de manier waarop hij praatte heeft mij nooit kunnen bekoren. De enkele keren dat ik hem bezig zag en hoorde kreeg ik er na 1 minuut al de webben van. Nee, ik had die mens niet graag, ‘k vond hem niet aangenaam om naar te kijken noch te luisteren.

Mag ik dat niet zeggen? Oja, ik doe de volkse uitdrukking ‘over de doden niets dan goeds’ hier nu wel een beetje geweld aan, ik weet het, maar als ik een mens niet mocht bij leven, moet ik daar dan nu, nu hij overleden is, anders over denken?

Hypocrisie is nooit ver weg.

Nu ik opgebiecht heb dat hij voor mij nooit de beste entertainer is geweest zal ik ook maar opbiechten dat ik ooit eens met een bende kameraden in het publiek heb gezeten bij een opname van Biebabeloela, 1 van die muziekshows waarvan hij de presentator en showverkoper van dienst was.  Een vriendin had me op het werk opgebeld en slaagde erin me op het allerlaatste nippertje nog te overhalen om mee te gaan, er was nog welgeteld 1 plaatsje vrij. Na het werk ben ik meteen de speciaal voor die gelegenheid ingelegde bus ingestapt,  ik had niet eens tijd om me op te frissen en op te tutten. Ik stond daar schoon voor mijn allereerste optreden op den tellevies. En ik werd gefilmd, jawel, met mijn werkplunje aan. Nog een chance dat ik secretaresse was toen en geen garagist of stukadoor of zo.

Hoe ik die ervaring ervaren heb zal ik maar beter niet vertellen, dat zou wreed ongepast zijn op dit moment. Laat het er mij bij houden dat ik aan zoiets nooit of te nimmer nog zal deelnemen, ze mogen er mij nog voor betalen.

Eigenlijk wou ik met dit logje gewoon mijn gedacht nog eens in de groep smijten, en vooral tegen al wie

– jachtig leeft

– niet toekomt met de 24 uur per etmaal

– het altijd druk-druk-druk heeft

– yogalessen moet volgen om te ontspannen

– vrienden verwaarloost omdat ze “geen tijd hebben”

– vindt dat hij dringend eens zou moeten onthaasten

– hele stapels to-do lijstjes aanlegt

– een hele week van hier naar daar holt en taxi’t om de kinderen van en naar de voetbal, ballet, teken- en knutselacademie, jeugdbeweging, turnclub en muziekschool te brengen

– ervan overtuigd is dat eens niets-doen schandalig is en enkel dient als hobby voor luie tamzakken

– vindt dat naar WC gaan puur tijdverlies is

– door het leven racet en de tijd niet neemt om stil te staan

Aan al die mensen wil ik zeggen: gasten, take a break once and a while. Overdoe je niet. Gun je lichaam en geest de time-out die het nodig heeft, en weet dat dat meer is dan enkel de uren nachtrust. Leef rustig, niemand zit achter je aan, behalve de dood.

Ontbijt op bed

 

Secret Santa meets bloggend Vlaanderen

Heb je’t al gemerkt dat er rond menig blog al een soort van kerstsfeertje hangt? Dat is de schuld verdienste van Tess, die onlangs een frivool ideetje de blogosfeer heeft ingestuurd.

Voor wie te tam is om op de link te klikken zal ik haar idee efkes schetsen. Of nee, toch maar niet. Zij heeft het zo goed uit de doeken gedaan dat het toch maar beter is dat je haar uitleg leest.

Wie graag kdootjes geeft en al even graag kdootjes krijgt kan meedoen met een speelse wisselwerking tussen bloggers en blogsters waar de gever ook de krijger is, zij het niet van hetzelfde pakje, dat zou nogal onnozel zijn. Wie 10 Euro aan kant kan leggen tegen ‘t eind van ‘t jaar kan meedoen.

Tess kreeg intussen al vrij veel positieve reacties, daarom heeft ze haar idee al verder uitgewerkt, en wel heel duidelijk, in stap-voor-stap richtlijnen. De instructiehandleiding vindt u hier.

Wat heb je nodig:

* een PC met e-mail

* een blog(adres)

* 10 Euro (+ nog een kleinigheid voor de verzendkosten)

* een domicilie

* een naam

Schrijf je in via tesssecretsanta@gmail.com met de vermelding “Inschrijving Secret Santa naam+voornaam“ en u geeft aan en krijgt van een willekeurige medeblogger (M/V) een verrassend KDO’tje.

DOEN!

Wadisdadier?

Awel, wat is er hier aan de hand in blogsaland? Zo stil heb ik het nog nooit geweten.

Heeft u last van najaarsmoeheid? Viel je prompt in een  regelrechte nazomerse depressie? Heeft het minderen van uren zonlicht echt nu al een negatieve vat op u? Op u allemaal? Allez komaan, het korten van de dagen is voor deze tijd van het jaar wel normaal, hé. Het is zelfs een jaarlijks terugkerend natuurlijk gebeuren, daar ben je nu toch al aan gewend geraakt zeker?

Of bent u massaal op reis vertrokken, richting zon, zoals deze gelukzak misschien?

Of is iedereen bezig met bouwen en/of verbouwen en renoveren en verfraaien van hun interieur?

Of zijn jullie de lenteschoonmaak vergeten dit jaar en wordt er nu ineens overal geschuurd en gestofzuigd en opgeruimd?

Of heeft iedereen ineens een writers block? Inspiratieloos, are we?

Vanwaar komt deze oorverdovende stilte ineens? Mijn feedreader staat droog, er is nauwelijks beweging. Er wordt zo bitter weinig geschreven dat ik er bang van word.

Ondervindt u dat ook?