2009 rondt zichzelf vanzelf af

31 december 2009, half twaalf gepasseerd. Mijn onderrug bezorgt me een beetje last en mijn kuitspieren hebben een lichte verrekking. Niks ergs hoor, ik weet waardoor het komt. Gisteren gaan wandelen met meneer de date. 14 kilometer doorheen knapperige bossen en drassige velden zuivere natuurlucht opgesnoven. Halverwege constateerde ik dat mijne fysiek niet opgewassen is tegen zoveel kilometers. De laatste loodjes gingen erg steil omhoog en wogen het zwaarst. Mijn adem was op, mijn hart bonkte tegen 200 per uur. Stomme schildklier! Ze is (tijdelijk) buiten dienst en zorgt met al haar venijn voor die vele  totaal overbodige kilo’s die ik maar moet zien mee te sleuren, gvd. (ik wens mezelf voor 2010 een nieuwe schildklier en een normaal lijf zoals voordien)

Pas op, het was wel plezant hoor, ik heb wel degelijk genoten, ook al zakten we op een gegeven moment tot onze enkels in de modder. Het uitzicht was super. We trokken door het glooiende heuvelige landschap van de Vlaamse Ardennen,  door het Raspaillebos, te vinden tussen Grimminge en Galmaarden. Halverwege stilden we onze honger in het plaatselijke duivenlokaal waar Vlaamsche- en anderstalige Schlagers de stilte overstemden, waarna we ons voor de laatst helft terug op tocht begaven. ‘s Avonds prepareerde meneer de date ten huize van hemzelf nog rap spaghetti en werd ik als afsluiter getracteerd op een gitaarconcert door Date & Zoon. De voorlaatste dag van 2009 was er eentje van lichtjes afzien en volop genieten.

Shit, ‘t is intussen middag, ik moet dringend gaan winkelen. Daar heb ik nu eens totaal geen goesting voor se, maar het moet want ik heb mezelf geëngageerd om soep en aperitiefhapjes te verzorgen voor het oudejaarsavondfeestje straks. Ten huize deze medeblogger zullen we met een bende vrienden het jaar 2009 de deur uitjagen en het nief joar 2010 met veel poeha verwelkomen. En u, wat doet u vanavond en vannacht?

Eender wat u uitvreet: smurf en ik wensen u allen een Prettig Uiteinde!

Tot volgend jaar!

Advertentie

Er was eens (deel 3 en tevens ook THE END)

Ach ja, seg, laat mij eens kinderachtig doen, ‘t is lang geleden. Een avondje van een paar uren met handen en voeten en in geuren en kleuren uitleggen, inclusief veel details die overbodig zijn voor het welslagen van een schrijfsel, het dan gelijk ook nog efkes allemaal rekken en trekken en uitvergroten en alzo een verkrampte  spanning op te wekken, awel, dat moet kunnen. Hier toch. Dit is maar een blog, hastn, geen boek met een romantische verhaallijn en een verrassende plot. Zeg nu niet dat het daarop is dat jullie al 2 dagen zitten te wachten. Bummer.

Ik ben gewoon een dwaze treze, die een beschrijving van 1 avondje in drie delen kapt, zomaar, voor de show. Zo blijft mijn blog bougeren, ha!

Mor alla, wer doen voesj.

“het voorgerecht zit in mijn auto, help je me een handje?”, vroeg hij toen ik de deur opendeed.  Miljaar, wat hebt gij allemaal mee?! Hoeveel man komt er nog? …. een voorgerechtje, zei hij… drie kookpotten en nog een grote bak vol vanalles had hij mee.

Na het openknallen van zijn goei fles Cava begon hij zijn bijdrage te prepareren.

“Ge moet wel weten dat wij héél kritisch zijn op gebied van eten”, zei ik plagend vanuit mijn luie zetel, “smurf zijne papa is chef-kok dus ge zult wreed uw best moeten doen…”. Geen millimeter bracht hem dat van zijn stuk.  En terecht, hij wist begot heel goed waarmee hij bezig was. 

De twee lekkernijen die hij ons voorschotelde hadden smurf noch ik ooit geproefd: slasoep met komkommer als starter, gevolgd door  smeuïge gerookte zalm, gedapeerd op een soort pannenkoek (heeft dat een specifieke naam, Marc?) met prei in een heerlijk roomsausje. Man man man, was me dat een lekkernij! Ook bij smurf ging het allemaal integraal zijn buikje in.

Die soep en dat voorgerecht op zich was eigenlijk al genoeg voor een doorsnee eter, maar er stonden nog kip en varkenslapjes en lamsfilet en garnaalbrochetjes en rundsblokjes en champignons en groentjes te wachten om achter de kiezen te steken. Ook al was het allemaal superlekker, het was toch een beetje veel te veel voor 2 man en een kind. De ijsstronk is nooit uit de vriezer geweest.

Een paar koffies en een flesje Pinot Gris later -het was al goed middernacht gepasseerd- lieten we de avond voor wat hij was en namen we afscheid.

Zal ik nog efkes omschrijven hoe tof ik het allemaal vond? En hoe gezellig het was en al? Of is’t duidelijk?

Er was eens (deel 2)

Meneer de date ging in op mijn invitatie, op voorwaarde dat hij ook een bijdrage mocht leveren. Hij stond erop om voor een voorgerechtje te zorgen en zou ook een fles bubbels meebrengen. Ok dan, als dat uw voorwaarde is, ga vooral uw gang.

Het idee van de gewone doordeweekse avond met spaghetti en luiheid op de sofa werd opzijgeschoven en vervangen door een kerstavond met kokerellen en volk. Wat eet die man graag? Wat moet ik nu klaarmaken? Is een wokschotel goed? Of is  steak/friet beter? Tagliatelli met scampi misschien? Stoemp met sosissen? Iets anders? Toemme toch, ik en beslissen, dat zal nooit klikken.

Dus vroeg ik smurf maar even om me bij te staan in het maken van een keuze. Dat die kleine maar de knoop doorhakt. Close but no sigar; die vond alles al even lekker, hem maakte het niet uit, het mocht voor zijn part zelfs spaghetti blijven, ‘t was hem allemaal gelijk. Aan een alleseter heb je dus écht niks als je in culinaire twijfel staat. Ok, dan vraag ik het aan meneer de date zelf, die zal wel een voorkeur hebben. Lust hij toch ook wel alles zeker. Het maakte voor hem ook niet uit, hij werd geïnviteerd dus moest ik maar uitmaken wat er op het menu zou komen.

Ja, ‘t is gebeurd. Erik Van Looy zou het niet beter kunnen verwoorden. Ik had beslist en besloten: het wordt een wokschotel met kip en champignons. En lijst met gloentjes.

Bij het inkopen doen in de Carrefour passeerde ik toevallig de huishoudtoestellen en viel mijn blik op een gourmetstelletje. Hm, gourmet…dat heeft zo toch nog net dat tikkeltje meer, vond ik, dus ik laadde de doos in mijn winkelkar, reed door naar de afdeling voeding en nam een vleesschotel, wat patatjes, kleine garnaalbrochetjes, diverse groentjes en een ijsstronk mee. En twee flessen Pinot Gris. Zou dat genoeg zijn? Een twijfelkar als ik vraagt zich dat af, ja.

Smurf en ik properkes gewassen en gestreken, groentjes klaar, sausjes op tafel, gourmetstel in staat van paraatheid, tafel gedekt, kaarsjes aan, … klaar.

19 uur. Volk!

(wordt vervolgd)

Er was eens

Nu het kerstgevoel bij iedereen stilaan aan het wegebben is wil ik nog even terugblikken op kerstavond.

Normaal gezien zou kerstavond passeren zoals eender welke andere avond in een doordeweekse week. De kerstweek was mijn smurf-week, de week van Nieuwjaar is hij bij de papa. Zoals het past bij ons flexibele co-ouderschap mocht smurf kiezen bij wie hij op kerstavond zou gaan, bij papa of bij mama. Wetend dat bij papa kerstavond zou gevierd worden met familie, met een diner en cadeautjes en gekeuvel en gezelligheid, en het bij mij een gewone avond zou zijn met een spaghetti of zo en verder een avondje op de sofa voor de TV, had ik verwacht dat hij toch zou kiezen voor het feestgebeuren. Maar hij wilde het liefst bij mij blijven.

Als mama verwarmde dat uiteraard mijn hart, maar toch was mijn eerste gedacht eerder iets als “goh, dat kind heeft toch geen medelijden met mij zeker, omdat ik alleen ben terwijl er overal familiale gezelligsamenzijn heerst…”. Tuurlijk was ik daar mis in. Hij vindt mij geen zielige alleenzijnde mama, hij wilde gewoon graag een rustige avond; TV kijken, spelletjes spelen, op de PC zijn PunkyPets verder verzorgen en zo. Hij had geen zin in uitgebreid eten en grotemensengepraat. Waarmee hij niet bedoelt dat ik kinderpraat verkoop, laat ik dat even verduidelijken vooraleer u mij daarvan beticht. U zou niet durven, zekerst.

Dus smurf en ik, rustig gezellig met ons tweetjes op kerstavond. Enfin, dat was het plan.

“Nodig eens een eenzame uit op kerst”, moet ik in gedachten gehad hebben toen het me in de loop van de week te binnen schoot dat Mijn Date ook alleen was op kerstavond, ik wist dat zijn zoon in die week bij de mama was. Dus hing ik op het einde van een mailtje nog rap een zinnetje waarin ik hem uitnodigde om met smurf en mij op kerstavond een kleinigheid te komen eten.

(wordt  vervolgd)

They’re back

Mijn vriendin die in China woont met haar man en kroost is weer even in het land. Ons weerzien gisteren was, zoals altijd, weer heel plezant.  Smurf was kei ongeduldig en dolenthousiast om zijn vriendjes eindelijk terug te zien, na 6 lange maanden. Kort na de middag zijn we z’n allen naar Avatar gaan kijken.

In den Humo had ik net een niet al te ophemelende recentie gelezen dus vreesde ik het ergste.  Ik ben sowieso al geen fan van Sience Fiction, ik heb het niet voor toestanden in space met ruimtetuigen en gekke figuren waarin meestal die ene grote held alles overwint. Toen ik hoorde dat de film 2 uur en 41 minuten duurde en dat er begot geen pauze was,  achtte ik de kans dat ik in slaap zou sukkelen bijzonder groot.

Ik heb geen oog dichtgedaan. De tijd vloog voorbij. Een in wezen vrij simpele verhaallijn met een vleugje romantiek, in beeld gebracht en vorm gegeven door middel van een vloed van technologische hoogstandjes en machtige special effect. Met al mijn zintuigen tegelijk dook in in deze fantasiewereld en verbleef daar tot iets na de aftiteling. Ik werd meegesleurd in een wereld op Pandora, waar alles in harmonie is, waar een volk van blauwe reuzenmensen samenleeft. Die wereld is zo wonderlijk mooi dat mijn vriendin en ik elkaar op een bepaald moment mijmerend aankeken en zuchtten: “ik wil daar ook naartoe”.

Een prachtfilm, kortom. Dat mag ook wel voor een productie van 300 miljoen dollar.

De rest van de dag hebben we samen doorgebracht met pure gezelligheid, foto’s kijken en heel veel bijpraten. Om middernacht reed ik met 3  klein mannen op de achterbank naar huis. De kinderen zien elkaar zo weinig dus toen ze vroegen of ze mee mochten met smurf en blijven slapen hebben we daar niet lang over moeten nadenken. Man man man, het was super plezant met die 3 jongens in huis!

Volgende week vertrekken ze helaas terug naar het verre oosten. Snif. Maar, als alles goed gaat, komen ze over een half jaar terug en blijven ze voorgoed hier. Tenzij haar man het in z’n kop krijgt om alsnog zijn grote droom te volgen en zijn gezin meeneemt naar Canada.

Alleen als hij ijs- en ijskoud is

UPDATE: het postje hieronder klopt niet meer helemaal – u leest het wat en hoe en waarom alhier

(met dank aan Stef Flater voor deze info waarvan ik nog niet op de hoogte was toen ik dit postje lanceerde)

U las en hoorde het voorzekerst al: de tent van het ijssculpturenfestival in Brugge heeft het vorige week begeven onder het gewicht van de dikke pakken sneeuw, waardoor men genoodzaakt was om het festival te sluiten. Gelukkig raakte niemand gewond tijdens de instorting en gelukkig ook is er geen ernstige schade aan de prachtige ijskunstwerken.

Om het verlies van inkomsten in de drukste week van de kerstvakantie te recupereren zal het festival een week langer te bezoeken zijn. Gisteren, 25 december, gingen de ijspoorten terug open, en dat zullen ze nog blijven tot en met zondag 17 januari volgend jaar.

Als je niet weet wat te doen of je mist de vriezekou en het ijs, go there, het is zeker de moeite waard. Magnifiek zijn ze, de levensgrote ijsbeelden. Gekleurde lichten spelen met de reflexie van het ijs, wie wil kan via de ijzige glijbaan naar beneden schuiven en als afsluiter van uw tocht door de ijstijd, in een frisse 6 graden onder nul, kan den innerlijken mensch in u zich in de ijsbar opwarmen met een hartverwarmende jenever of een kopje warme chocomelk.

Hoe ik dat allemaal zo weet? Omdat ik daar was, samen met Elke en onze kroost.

 

P R E T T I G E F E E S T E N !!!

 

My Secret Santa

Deze ochtend ben ik mijn Secret Santa gaan afhalen in het postkantoor. Nieuwsgierig opende ik thuis de doos…kijk maar mee naar de inhoud:

Een mooie decoratieve koekjesdoos, gevuld met zelfgebakken Reindeer-koekjes. Ik kan het me niet laten, ik zit hier op dit moment als zot te smullen van die heerlijke lekkernij. Man man man, wat zijn ze lekker!

Naast de koekjesdoos zat ook nog een heel leuk ovalen juwelendoosje, én een speelmuisje voor Pixie, geschonken door mijn Secret Santa’s poezebeestjes Frank en Henry.

Maar wie is mijn Geheime Kerstman nu?

Onderaan op het bijgevoegde kaartje lees ik: ‘mijnblogspotishier’, een blog die mij, ik moet dat eerlijk toegeven, niet bekend is. Intussen ben ik natuurlijk al eens gaan kijken wie Jessie is en waarover ze schrijft. Het is best wel een gezellige blog van een creatieve jonge mama met een prachtige baby-meid Jools.

Heel erg neig en wreed bedankt Jessie, voor het toffe kerstKdo!

Op mijn beurt was ook ik Secret Santa. Een onschuldige hand had als ontvangend blogger deze prachtmeid getrokken. Where are the odds, begot, of all deelnemers, dat ik net haar een presentje mocht sturen!

Over knuffelonderonsjes en etiketten

Die ene vrijdag, den elfden december van dit jaar was dat, had ik er heel veel schik in om enkele van mijn blogvrienden terug te zien. Bij ‘enkele’ mag u zich gerust een 13-koppen tellende meute voorstellen. M/V dan nog. Als bij toeval bestonden ze allen uit bloggers, wat voor mij het vermoeden bevestigt dat ik meer vriendschappen heb dan pakweg 2 jaar geleden. Het was nochtans redelijk op de valreep dat ik bij het kliekje troostknuffelbehoeftigen werd gerekend, al kon ik niet meteen een reden bedenken waarom ik getroost zou moeten worden; toen niet en nu nog niet, eigenlijk. Mochten de uitnodigers wél een reden kennen, gelieve mij daarvan op de hoogte te brengen. Misschien heb ik ergens tegenslag of verdriet waar ik nog geen weet van heb.

Edoch, reden of geen, een mens kan nooit genoeg knuffels krijgen, dus liet ik me die avond meer dan een beetje welgevallen. Onder het typische bloggersbijeenkomstenmotto ‘Voed en laaf uw naasten en uzelve’ werd spijs en drank aangevoerd in overvloed, met de nadruk op vloed voor sommigen. Nee, ik noem geen namen, Zapnimf of Meneer zouden dat misschien niet appreciëren.

Droogjes keuvelen over boeiende koeien en halve kalveren, bekentenissen in de groep smijten, met de koppen bij elkaar ernstige onderwerpen delen, de betere anekdotes bovenhalen, mopjes of een stomme thee ertussenflansen, zwanzen en zeveren en uw eigen bijgevolg half kreupel lachen… het zal nooit anders zijn als je een bende plezanteriken in 1 Chelone-living samenzet.

Bloggen op zich is behoorlijk fun, maar de mensen achter de blogs in ‘t echt mogen meemaken is een luxe. En dat ze stuk voor stuk kweetnie hoe tof en vriendelijk en grappig en keilief zijn en al, dat is meer dan 1 kers op de taart.

Tussen alle bedrijven door zorgde Het Geweldige Duo ZapMoose wijnflesuitdelingsgewijs voor een ludiek muzikaal intermezzo. U leest er hier alles over, zij kan dat zoveel sappiger verwoorden.

Een uniek aandenken aan een geweldige avond, indeed!

Geen nood, lieve webloglezertjes: ook ú kan zo’n uniek aandenken aan uzelf cadeaugeven. Of u kan gepersonaliseerde presentjes voor kerst of nieuwjaar schenken aan kennissen, vrienden, familie of collega’s, en dat allemaal op een bijzonder simpele wijze.

Geef dit jaar eens een fles drank cadeau. En geef deze fles een persoonlijke toets. Of dat dan een fles water is, of melk, chocomelk, cider, jenever, wodka, eau de javel of mercurochroom, dat maakt niet uit. De prachtige etiketten met jouw gepersonaliseerde tekst blijft op zowat alle flessen plakken.

Wat moet u daarvoor doen? Eenvoudigweg het aantal etiketten die u denkt nodig te hebben via zapnimf@gmail.com bestellen en zeggen welke tekst u erop wil zien staan. Alle info en meer foto’s van dit unieke initiatief vindt u hier.

De 1 euro dat u per etiket betaalt wordt integraal gedoneerd aan Music For Life.

U moest al aan ‘t mailen zijn!

Waardevol aandenken

Van mijn broer en schoonzus kreeg ik voor mijn verjaardag een prachtig en ontroerend geschenk:

een potloodtekening van mijn ma zaliger.

(getekend door schoonzus)

Wittigheid bij -7

Gisteren na het winkelen eventjes gestopt om beeldekens te schieten van het bleke landschap waar ik zo zot van ben.
Place of fotoshoot: Warandepark Haaltert

Woodworks

Ben een stokje gaan jatten bij dit viertal.

“Maak een foto van uwen kerstboom”.

Hierzie. 9 stuks. Eén ervan is de mijne. Welke?

       

En dit is de versiering aan mijn venster. Precies echt, hé?

‘k Zen trug

Amsterdam is nog steeds een toffe en immer bruisende stad, en ook nog steeds lévensgevaarlijk! Die fietsers maaien u gewoon van de baan, als ge nie oplet! Heb daar efkes serieus moeten uitwijken of er zat nen Ollandse velo in mijn gat geparkeerd.

Het feest was keigoe, ik zal zelfs meer zeggen: het was het allerbeste personeelsfeest-in-kerstvermomming so far. En ik heb er al 8 meegemaakt, dus dat wil wat zeggen.

9 uur: @ D office in Ternat om te werken (nuja)

13u : vertrek naar Amsterdam met 5 auto’s vol collega’s

16u15: aankomst in het Parkhotel + check-in + douchen + aankleden + gezichten plamuren, polieren en bijkleuren.

17u: nu werden we verwacht in het American Hotel voor de receptie

17u30 : verzameld in de lounge: dik te laat maar daarom zeker niet minder Ready To Party, Yeah!

17u45: receptie samen met onze Hollandse collega’s. Een paar als pinguins uitgedoste obers lieten allerhande hapjes aanrukken en schotelden ons een keuze voor tussen een coupeke champitter of een non-alcoholisch sapje. Dat non-alcoholisch sapje leek verdacht veel op appelsap en was geweldig lekker. Dat goedje zat wel degelijk vol alcool, voelde ik ineens, na er zo drie achterover te hebben gekapt van de groten dorst.

18u30 : met een dubbeldekkerbus op naar de volgende locatie  waar na een welkomstdrink het diner werd opgediend voor zo’n slordige 400 man. Blij weerzien van onze Britse, Deense, Zweedse en Franse collega’s. Het diner was verrukkelijk, zo ook de bijhorende rode en witte wijn.

21u30: dé Grote Speech van de Grote Baas van Europe waarin onder andere bekend gemaakt wordt waarmee we dit jaar braaf gehouden zullen worden: The X-masGift. Onze verzameling Kdoos van de firma, die onder meer bestaat uit een iPod Mini, een DVD-speler, een Motorola GSM, een Trivoli Audio radio, een weekendje New-York (tsss), een 8Gb iPod Touch, wordt eind januari aangevuld met een nieuw speleding: een Flip Video.

22u30: na een optreden à la The Blues Brothers door een bende hoge pieten van het management, werden we verzocht het pand te verlaten. Nadat we sfeervol werden gedecoreerd met een kerstverlichtingsketting gidste men ons zo’n 200 meter verderop naar een ander etablissement: The Party Venue.

De muziek was kei- maar dan echt kéigoed. Er werd –voor ‘t eerst in die 9 jaar- eindelijk eens deftige muziek gedraaid. Depeche Mode, Nirvana, The Human League…’t was eens iets anders dan een kamerorkest of Jazz. Ooit al eens 400 man uit de bol zien gaan op een personeelsfeestje? Ik heb mij een halve hernia gedanst! Geen seconde heb ik stilgestaan. Mijn lijf doet er nog zeer van, begot.

De act van de avond beston uit 2 delen: het eerste deel was een optreden van een echte rockabillyband die zichzelf ‘Baseball’ noemt. Een bende jonge gasten met gitaar, piano en contrabass die in de stijl van de Stray Cats allerlei bekende covers ten berde brachten. Ambiaaaance!

De tweede act was waarlijk een memorabel moment: recht vanuit the USA kwam Mister Hilfiger Himself het podium op gedanst en bracht rappend “Tommy can you hear me?”, een nummer waarvan de tekst in karaoke op de grote schermen werd geprojecteerd. Het is niet alledaags dat we de Big Chief in levende lijve mogen ontmoeten, dat kan ik je wel zeggen. Eigenlijk is dat wel een heel toffe peer, die Tommy. Hij heeft zich later die avond gewoon tussen het personeel gemengd en deed luchtige praatjes met zijn werkvolk.

3 uur: moe maar voldaan de taxi in, op naar het hotel voor een korte maar krachtige nachtrust

8 uur: de wekker! Aaarrgghh! Geeuw. Douchen, kleden, boel bijeenpakken en uitchecken

9 uur:  ontbijt. Een bende zombies bij elkaar, met lange tanden aan een taske koffie lurkend. Raar maar waar, een unicum voor ons departement: Dafalgan, Nurofen, Immodium en Mortillium waren niet nodig. Waar gaan we dat schrijven!

10u: terug naar België, dikke files trotserend in Amsterdam en Antwerpen

13u30: back @ D office en jawel >> back to work.

Dat is altijd wel een groot minpunt, dat iedereen ‘s anderendaags op kantoor moet zijn en dat er gewoon weer gewerkt moet worden. Of men van ons verwacht dat we wreed productief zijn laat ik in het midden.

17u30: einde werkdag.

Zijt gerust, ik besef maar al te goed wat voor een lucky bastard ik ben om voor zo’n firma te mogen werken. Hier is niks evidents aan, ik heb toevallig ongelooflijk veel geluk op dit vlak.

Da’k weg ben

Ben naar Amsterdam.

Gaan feesten.

X-mas.

Tot later.

U houdt zich intussen in stilte bezig?

Overzichtelijkheden

‘t Einde van ‘t jaar is alweer in zicht. Rap dat dat gaat! En affeceren dat dat doet! Zelfs smurf vindt dat de tijd voorbij vliégt, kan je nagaan.

December is doorgaans een maand als een andere doch dit jaar zijn de weekends in de decembermaand geweldig goed gevuld. Er is vanalles te doen, ik popel om het allemaal mee te maken!

Het eerste weekend van de laatste maand van dit jaar werd al goed ingezet met een tweede afspraakje met mijn date. Hoe dat allemaal zo is gekomen kon je hier al ergens lezen. En hoe het verder gaat lees je straks misschien nog.

Het tweede weekend van deze laatste maand van dit jaar begint morgen, vrijdag. Dat wordt een blij weerzien van een schare mensen die ik heel graag heb. Een bundeltje ongeregeld, met wie het altijd lachen en gieren is, doch afgewisseld met soms wel eens een diepzinnige en uiterst ernstige noot. Een hapje en een drankje erbij en we zijn vertrokken voor de ganse avond.

Ik kan amper wachten!

Overmorgen is het dan de tweede dag van het tweede weekend van de laatste maand van dit jaar. Onder het mom van ‘als het dan toch niet echt wil vriezen dan zoeken we de artificiële vriezekou maar op’, zullen smurf en ik komende zaterdag te vinden zijn in Brugge. Samen met Elke en haar 2 meisjes gaan we naar het ‘ijssculpturenfestival’. Het thema van deze diepvrieskunst is dit jaar “Ice Age 3: Dawn of the Dinosaurs”. Ik heb een donkerbruin vermoeden dat ik me daar in mijn sas zal voelen, bij 6 graden onder nul. Om ons te verwarmen na het ijstijdverblijf en het nuttigen van een ijskoud drankje in de ijsbar zijn we zinnens om van daar af te zakken naar de gezellige kerstmarkt, alwaar ik ons allen zal trakteren op een warme wafel en een goei tas hete chocomelk.

Ik kan amper wachten!

Zondag is het de derde en tevens laatste dag van het tweede weekend van de laatste maand van dit jaar. Dan vier ik de afloop van mijn eerste jaar op tram 4. Taart met koffie in de namiddag en ‘s avonds scampi met zelfgemaakte verse frietjes. En een klets mayonaise voor wie dat wil.

Ik kan amper wachten! (Alhoewel, 41 worden is niet echt iets om reikhalzend naar uit te kijken, eigenlijk, feitelijk, in feite)

Maandag is de eerste werkdag die volgt op het tweede weekend van de laatste maand van dit jaar. Na 20 x 3 smakkers op mijn wangen te hebben geïncasseerd zal dat verder maar een gewone alledaagse werkdag zijn, denk ik. Maar dan komt dinsdag, en dan is’t weer feest. Groot feest. Wreed groot feest: de jaarlijkse X-MasParty van ‘t werk die zoals gewoonlijk doorgaat in 1 of ander groot spel in Amsterdam. Onze kamers in ‘t Vondelhotel zijn geboekt, laat de receptie, het Walking Dinner en de Big Party maar losbarsten! Decadentie in ‘t putteke van de crisis, ze zouden zich moeten schamen. Maar ik mag niet weigeren, dat verstaat u.

Ik kan amper wachten!

Het derde weekend van de laatste maand van dit jaar wordt ingezet op vrijdag. Deze teruggevonden vriendin trakteer ik op een etentje in ons favoriete ‘ribbekesrestaurant’ Amadeus in ‘t Patershol te Gent, gevolgd door een avondje stappen.

Ik kan amper wachten!

De tweede dag van het derde weekend van de laatste maand van dit jaar word ik verwacht op een reuni van ‘Vendelgroep Uilenspiegel’, waar ik in een ver verleden ooit deel uitmaakte van het trommelkorps, waar ik -houd u vast- de overslagtrom/grote trom bespeelde. Het was met die bende dat we optraden in Hong-Kong en Amerika dus ik denk dat er na de x-gangen feestdis wel een heuse party zal uitbreken. Man man man, dat gaat daar vonken geven.

Ik kan amper wachten!

De laatste dag van het derde weekend van de laatste maand van dit jaar zal het platte rust zijn, vrees ik. En water. En Dafalgan.

Zo komen we naadloos bij het laatste weekend van de laatste maand, tevens het allerlaatste weekend van dit jaar. Hierin heb ik nog niets concreets gepland. Smurf is in de kerstweek bij mij, zo ook op kerstavond. Aangezien ik niets speciaals voorzie, behalve wat sfeervolle huiselijke gezelligheid, zou het wel eens kunnen dat hij  mee zal gaan feesten bij zijn papa en de ex-schoonfamilie. En dat hij gelijk heeft. Kerstavond ziet er dus rustig uit, maar dat kan allemaal nog veranderen, ne mens weet dat niet op voorhand.

Ik zal nog een beetje wachten.

Woensdag 30/12, de dag vóórdat dit jaar wordt afgerond, neemt ‘mijn date’ me voor een dagje mee naar de Ardennen.

Ik kan amper wachten!

Rest mij nog enkel de allerlaatste avond van dit jaar: oudejaarsavond. Nog net op de valreep tijd voor een allerlaatste feestje. In gezelschap van een bende kameraden zal er gegeten en gedronken worden, en gelachen, en gezeverd. Er zal misschien weer een quizje zijn, en de meest lullige cadeautjes zullen uitgewisseld worden, en Oud en nieuw zullen vriendschappelijk in elkander overvloeien en wij zullen het glas heffen op een splinternief nief joar, dat wellicht even snel voorbij zal vliegen dan het jaar waaraan we nu met z’n allen een einde aan het breien zijn.