‘k Zen trug

Amsterdam is nog steeds een toffe en immer bruisende stad, en ook nog steeds lévensgevaarlijk! Die fietsers maaien u gewoon van de baan, als ge nie oplet! Heb daar efkes serieus moeten uitwijken of er zat nen Ollandse velo in mijn gat geparkeerd.

Het feest was keigoe, ik zal zelfs meer zeggen: het was het allerbeste personeelsfeest-in-kerstvermomming so far. En ik heb er al 8 meegemaakt, dus dat wil wat zeggen.

9 uur: @ D office in Ternat om te werken (nuja)

13u : vertrek naar Amsterdam met 5 auto’s vol collega’s

16u15: aankomst in het Parkhotel + check-in + douchen + aankleden + gezichten plamuren, polieren en bijkleuren.

17u: nu werden we verwacht in het American Hotel voor de receptie

17u30 : verzameld in de lounge: dik te laat maar daarom zeker niet minder Ready To Party, Yeah!

17u45: receptie samen met onze Hollandse collega’s. Een paar als pinguins uitgedoste obers lieten allerhande hapjes aanrukken en schotelden ons een keuze voor tussen een coupeke champitter of een non-alcoholisch sapje. Dat non-alcoholisch sapje leek verdacht veel op appelsap en was geweldig lekker. Dat goedje zat wel degelijk vol alcool, voelde ik ineens, na er zo drie achterover te hebben gekapt van de groten dorst.

18u30 : met een dubbeldekkerbus op naar de volgende locatie  waar na een welkomstdrink het diner werd opgediend voor zo’n slordige 400 man. Blij weerzien van onze Britse, Deense, Zweedse en Franse collega’s. Het diner was verrukkelijk, zo ook de bijhorende rode en witte wijn.

21u30: dé Grote Speech van de Grote Baas van Europe waarin onder andere bekend gemaakt wordt waarmee we dit jaar braaf gehouden zullen worden: The X-masGift. Onze verzameling Kdoos van de firma, die onder meer bestaat uit een iPod Mini, een DVD-speler, een Motorola GSM, een Trivoli Audio radio, een weekendje New-York (tsss), een 8Gb iPod Touch, wordt eind januari aangevuld met een nieuw speleding: een Flip Video.

22u30: na een optreden à la The Blues Brothers door een bende hoge pieten van het management, werden we verzocht het pand te verlaten. Nadat we sfeervol werden gedecoreerd met een kerstverlichtingsketting gidste men ons zo’n 200 meter verderop naar een ander etablissement: The Party Venue.

De muziek was kei- maar dan echt kéigoed. Er werd –voor ‘t eerst in die 9 jaar- eindelijk eens deftige muziek gedraaid. Depeche Mode, Nirvana, The Human League…’t was eens iets anders dan een kamerorkest of Jazz. Ooit al eens 400 man uit de bol zien gaan op een personeelsfeestje? Ik heb mij een halve hernia gedanst! Geen seconde heb ik stilgestaan. Mijn lijf doet er nog zeer van, begot.

De act van de avond beston uit 2 delen: het eerste deel was een optreden van een echte rockabillyband die zichzelf ‘Baseball’ noemt. Een bende jonge gasten met gitaar, piano en contrabass die in de stijl van de Stray Cats allerlei bekende covers ten berde brachten. Ambiaaaance!

De tweede act was waarlijk een memorabel moment: recht vanuit the USA kwam Mister Hilfiger Himself het podium op gedanst en bracht rappend “Tommy can you hear me?”, een nummer waarvan de tekst in karaoke op de grote schermen werd geprojecteerd. Het is niet alledaags dat we de Big Chief in levende lijve mogen ontmoeten, dat kan ik je wel zeggen. Eigenlijk is dat wel een heel toffe peer, die Tommy. Hij heeft zich later die avond gewoon tussen het personeel gemengd en deed luchtige praatjes met zijn werkvolk.

3 uur: moe maar voldaan de taxi in, op naar het hotel voor een korte maar krachtige nachtrust

8 uur: de wekker! Aaarrgghh! Geeuw. Douchen, kleden, boel bijeenpakken en uitchecken

9 uur:  ontbijt. Een bende zombies bij elkaar, met lange tanden aan een taske koffie lurkend. Raar maar waar, een unicum voor ons departement: Dafalgan, Nurofen, Immodium en Mortillium waren niet nodig. Waar gaan we dat schrijven!

10u: terug naar België, dikke files trotserend in Amsterdam en Antwerpen

13u30: back @ D office en jawel >> back to work.

Dat is altijd wel een groot minpunt, dat iedereen ‘s anderendaags op kantoor moet zijn en dat er gewoon weer gewerkt moet worden. Of men van ons verwacht dat we wreed productief zijn laat ik in het midden.

17u30: einde werkdag.

Zijt gerust, ik besef maar al te goed wat voor een lucky bastard ik ben om voor zo’n firma te mogen werken. Hier is niks evidents aan, ik heb toevallig ongelooflijk veel geluk op dit vlak.

Advertentie

Radio kaka

Stel, je zit in een ruimte samen met 17 anderen.

In die ruimte staan 3 radio’s te spelen.

Jij zit op een plaats waar je ze ze alle drie kan horen.

Zou jij daar niet zot van worden?

AWEL IK WEL, WANT IK ZIT OP DIE PLAATS EN IK WORD BEN STEKEZOT!

(minor detail: die drie radio’s staan elk op een andere post)

Aaaarrrggggghhh!

Wat voer jij uit overdag?

In een reactie van Aïda stelde zij hetvolgende voor:

“…zou het niet ongemeen boeiend zijn om iedere blogger eens exact te horen vertellen wàt hij nu precies uitvoert op het werk en wat zijn eigen invulling is van een job (vooral met ronkende engelse titels)? Niet van: ik doe administratie, of ik doe onthaal of ik ben magazijnier, maar echt in detail…”

Yep, dat zou wel eens boeiend kunnen zijn en waarom er dan niet gewoon mee starten?
Bij deze.

Ik heb de opleiding Publiciteit/Grafiek genoten maar heb daar professioneel nooit iets mee gedaan.
Thuis tekende ik wel eens wat, zo tussendoor, er hangt 1 grote potloodtekening in mijn living te prijken, maar meer dan dat heeft mijn “artistieke” opleiding niet opgebracht.

Toen ik in die richting afstudeerde was de interesse daarin weggesmolten als een klontje suiker in een hete tas koffie.
Wat ik wel altijd plezant vond was schrijven (later typen) en lay-outs verzorgen.
Na een extra opleiding “bureautica” kon ik me hierin behoorlijk uit de slag trekken.

Op mijn eerste werk was ik Algemeen Administratief Bediende.
Geen ronkende titel maar wel een functie waarin ik kon groeien van een onnozel twijgje tot een robuuste volle eik.

Het was een eenmanszaak, gespecialiseerd in industriële naai-, strijk- en snijmachines, voornamelijk voor de gordijnenbranche.
Ik zorgde onder meer voor de offertes, facturatie, verzending van goederen, stockbeheer, planning technische dienst, mailings, briefwisseling, demonstratie van machines in de showroom en op beurzen,… een beetje vanalles en dus werkelijk heel plezant.
Ik ben mijn baas van toen nog steeds ontzettend dankbaar voor de kansen die hij me heeft gegeven om te mogen en kunnen groeien van een onzelfzeker en verlegen groentje tot een rijpe en assertieve werknemer.

Na een jaar of 8 nam de zaak een geheel nieuwe wending en week uit naar de Franstalige kant van het land. Voor mij een reden om een andere uitdaging te zoeken.
De neef van mijn baas werkte een paar jaar mee in de zaak. Via zijn echtgenote kreeg ik de kans om te solliciteren bij de firma waar zij al jaren manager was.
Ik schreef een sollicitatiebrief, werd uitgenodigd voor een interview en werd aangenomen.

Aan cijfers en getallen heb ik altijd een bloedhekel gehad.
Ik had daar geen interesse voor en ben er dan ook ronduit slecht in.
Wiskunde was gedurende mijn hele schooltijd hét haatvak en mijn punten waren navenant.
Het laatste jaar had ik 1 uur bedrijfsbeheer per week maar die les heb ik welgeteld 2 keer meegevolgd.
De rest van het jaar mocht ik dat lesuur in de gang doorbrengen wegens stoorzender in de klas.

Enfin, ik en cijfers, dat gaat niet samen.
En toch werk ik nu reeds 8 jaar als Junior Accountant op de financiële dienst van de Amerikaanse merkkledinggigant Tommy Hilfiger.
Jaja, val gerust achterover.
Heelder dagen ben ik nu met cijfers, getallen, formules en tabellen in de weer en ik zal je nog iets meer zeggen: ik doe dat verdomme ontzettend graag!

Had iemand mij indertijd gezegd: “Margo, jij gaat later in de boekhouding werken”, ik had die stekezot verklaard.
Maar je ziet, de wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Wat doe ik daar nu precies?
Wel, ik werk er samen met 15 collega’s, allemaal jonge mensen, tussen 19 en 41 jaar.
Aan het hoofd hebben we een vrouwelijke baas die 2 dagen per week in ons kantoor rondhost en 3 dagen per week het kantoor in Nederland leidt.

Wij “doen” de centrale boekhouding voor alle Hilfiger Stores en HQ’s in Europa.
Analytische boekhouding met een fiscal monthclosing.

Alle papierenwerk en outputs worden wekelijks met vrachten naar ons doorgesluisd en die worden dan door ons verwerkt.
Goederen in en uit, ver- en aankoopfacturen, bankstatements, VAT, budgets, afschijvingen, expense reports,… de hele reutemeteut.
Wij boeken alles in, doen de betalingen, processen, analyseren en reconciliëren de hele zooi en gieten de data properkes en overzichtelijk gestructureerd in een schedulereport, welke tijdig en dus vóór de deadline op de PC van de big bosses in the US of A moet zitten.

Elke collega heeft zo ongeveer zijn eigen land om te processen, van A tot Z.
Het is een complexe bedoening met duizenden accounts, countrycodes, divisions, costbranches en costcenters en wat-weet-ik-nog-allemaal.
Ik weet wel waarvoor al die codes staan en hoe ze te gebruiken maar van de échte boekhouding heb ik nog steeds geen bal verstand.

Tijdens mijn sollicitatie-interview zei ik dat ze de moeite niet moesten doen om mij aan een Franstalige test te onderleggen want dat ik daar toch niets van zou bakken, dat het ontbreken van mijn kennis van de Franse taal een grote struikelblok was geweest op mijn vorig werk en dat dat ook een van de redenen was dat ik daar weggegaan ben en dat ik niet bereid was om me er verder in te bekwamen via opleidingen or whatever…
Dat was duidelijk.

Reeds 8 jaar doe ik nu de financiële verwerking voor Frankrijk.
Frankrijk! Terwijl Europa uit zoveel andere landen bestaat.

Gelukkig dient iedereen de Engelse taal te kennen en te spreken, het is uiteindelijk een Amerikaans concern.
Komt mij dat goed uit zeg, pfieuw.
Documenten zijn in ’t Frans, maar dat kan ik aan, doch mailen en telefonisch converseren gebeurt in het Engels, en laat dat nu de taal zijn die ik wél goed beheers.

Ja, ik doe mijn job heel graag. En goed ook.
Blijkbaar, anders had ik mijn C4 allang gekregen.

Totaal vrijblijvend gooi ik dit stokje naar Aïda, Menck en Stef Flater

Chambre 46

Dinsdag 18/03/08 – 9 uur. Een gewone werkdag dient zich aan.
Werk, zwoeg, break, werk, werk.
17 uur. Boeken toe.
Allen naar de parking waar de bus ons staat op te wachten.
We moeten opschieten want er wachten nog 40 buitenlandse collega’s om opgepikt te worden.
Van Ternat naar Zaventem, van Zaventem naar Brussel Zuid en vandaar rechtdoor naar Hargimont, een rustig plaatsje in de Ardennen, tussen Namen en Bastogne.

Om 20u45 arriveren we op het domein. Van in de verte zien we Chateau Jemeppe baden in het licht. Prachtig.
Via de binnenkoer rollen we onze bagage over de kinderkopjes tot in de hall, we moeten direct aan tafel.
Als uitgehongerde leeuwen storten we ons op het delicieuse 3-gangen diner.
In 1 van de vele livingruimtes nuttigen we een slaapmutsje, een kopje koffie of thee, brownies en cake.
Dan worden we in kleine groepjes naar onze kamers geleid.

Het is verbluffend hoe men in zoiets immens groots zo’n warme en knusse huiselijke sfeer heeft weten te creëren.
Elke kamer heeft een bijzonder stijlvolle inrichting, oud en nieuw zijn perfect in elkaar verweven.
Dikke tapijten, grote kunstwerken, prachtige meubelstukken, zware fauteuils, houten en ruwe stenen vloeren, perfect gedimde verlichting…
Van in de torens tot in de kelders is alles wondermooi gerenoveerd en ingericht. Echt verzorgd. Af.

Chambre 46 “Thym”. Da’s mijn chambre for two jours.
Een heel ruime twinbed kamer met aparte badkamer en aparte wc.
Helemaal voor mij alleen.

Geen enkele kamer is er dezelfde, ik ben dat bij mijn collega’s gaan checken. Doch allen zijn ze afgewerkt met evenveel smaak, zorg en stijl.

Zelden zo’n prachtige locatie gezien. We waren allemaal onder de indruk, en vooraleer ik onder de indruk ben…
Kijk zelf eens: Chateau Jemeppe

Maar we zijn daar niet gekomen om de toerist uit te hangen, er moet gewerkt worden.
Nuja, ik doe liever mijn dagelijkse job dan me 2 volle dagen op verschillende presentaties te moeten focussen.
Zoals dat doorgaans gaat in de financiële sector passeren er nogal wat tabellen met kleine lettertjes en grote cijfers, het grootste werk voor mij was dus vooral om wakker te blijven eigenlijk.
Maar het viel mee, het is me bijna gelukt om even geen tukkie te doen. Gelukkig kreeg ik tijdig een por in mijn zij van mijn collega, anders was ik misschien snurkend van mijn stoel gedonderd.

Na de meeting, om 17 uur, was er een outdoor activiteit gepland. Niemand wist wat we zouden doen, dat is tot op de laatste minuut geheim gebleven.
Maar er zat een kink in de kabel. Plan A kon niet doorgaan.
Verdomme, stomme wind, stomme sneeuw, stomme hagel, stomme ongunstige weersomstandigheid!
Plan A was een ballonvaart geweest…6 luchtballons zouden ons de lucht hebben ingedreven, maar die vlieger ging niet op.
Toemme toch, en ik was zo graag eens van de grond gegaan. Woeha.

Dus over naar Plan B.
4 knappe jongemannen van een teambuildingsbedrijf kwamen aanzetten, verkleed als rechters.
Ze deelden ons op in meerdere teams en spraken de woorden: “There was a murder at the castle. The countess has been killed. Find out who did it, where it happened and what weapon was used”
Cluedo dus. Live.
In en rond het kasteel stonden allerlei coole proeven opgesteld. Per punt dat je scoorde met je team verdiende je een kaart met daarop uit te schakelen plaatsen, wapens en de teamkleuren. Hoe meer kaarten je verzamelde hoe minder mogelijkheden er overbleven.

Behendigheids- en evenwichtsparcours, vraagstukken en raadsels, schietproef naar een target met 5 gaatjes, nagelkloppen, geur- en smaakproeven, om ter snelst en om ter hoogst een kaartenhuis bouwen met grote plastieken kaarten (niet makkelijk met rukwinden van 90km/u), woorden tekenen en uitbeelden…hints…

Dat was echt iets voor mij, ik was geweldig in mijn nopjes en scoorde behoorlijk goed in alle proeven, al zeg ik het zelf.
Samen sprokkelden we een mooi aantal kaarten bij elkaar maar gewonnen zijn we niet.
So what, kon ons geen barst schelen, er zat geen enkel competitiezwijn in ons team.
Het enige wat telde was dat we ons te pletter hebben geamuseerd.

Met zo’n teambuilding dinges leer je echt wel mensen beter kennen. In mijn team zaten bvb collega’s van UK, DK, NL en D die ik niet persoonlijk kende. Ik werk voor FR en heb dus weinig of geen contact met collega’s van de andere landen.
Maar tijdens die proeven waren we allen op elkaar aangewezen, we moesten aan hetzelfde zeel trekken en elkaar brullend en gierend aanmoedigen. Dat schept een band.
Ok, de ballonvaart hadden we gemist maar dit evenement was een meer dan waardig alternatief.
En de presentaties van mijn teamleden waren een stuk boeiender ’s anderendaags.

Na een verkwikkende douche werden we terug aan tafel verwacht.
Alweer een heerlijk diner met alles erop en eraan.
Echt niet ideaal voor een veelvraat als ik. Veel te veel gegeten en veel te veel geproefd van al die heerlijkheid, maar goed, we zwieren ons wel weer op een crashdieet van cornflakes en soep als we thuiskomen.

Na het diner was er nog een party. Eén van mijn teamleden was jarig die dag en zijn collega’s hadden een verrassingsfuifje voorbereid in de toren van het kasteel.
Ze hadden een DJ laten aanrukken, die had het zaaltje ingericht tot een heuse discotent. Later op de avond is er nog een stripteasemadam met haar kleine tietjes komen zwieren.
Surperise!
Mijn hoofd stond er niet op, het was me allemaal een beetje te druk. Ik ben wel eens gaan kijken uit nieuwsgierigheid maar ik kreeg al rap de webben van die dreunmuziek en ben er weggevlucht.
De show met de madam heb ik dan wel gemist maar ik heb toch enorm genoten van de rust en de gezelligheid in de lounge bij het knetterende haardvuur.
Laat de rest maar swingen en zuipen in het dans- en drankgebeuren, ik zal tenminste fris zijn voor nog een vermoeiende dag vol meeting & greeting.

Op het ontbijt kwamen de zombies 1 na 1 binnengesloft. Er waren er die tot in de vroege uurtjes hadden doorgefeest, die zagen er bijzonder slecht uit. Was ik content dat ik niet zo moest hangen sterven.
Ik durf mij ook wel eens volhijsen en de avond rekken tot een kot in de nacht maar ik was verdekke wreed content dat ik me gedeisd had gehouden en op een deftig uur in mijn tram ben gekropen.

Na nog 3 presentaties volgden er workshops. Best wel interessant, ik heb daar redelijk veel aan gehad.
De tijd vloog voorbij en in no time zaten we alweer aan tafel voor een rijkelijk gevarieerd buffet van hier tot ginder, crème-brulée en chocomousse als toetje en een heuse kaasplank met druiven en noten om het helemaal af te maken.
Na het diner werd er nog kort en bondig samengevat wat de workshops hadden opgeleverd en dat was het dan.
Einde meeting.

Om 15 uur zou de bus ons komen ophalen dus er was nog zo’n anderhalf uur over om vrij in te vullen.
Een groepje ging wandelen, anderen bleven gezellig keuvelen in de lounge, nog anderen verkenden het de wijnkelders.
En ik, ik ging een tukkie doen.
Mijn GSM wekker ingesteld op 14u30, tijd zat om mijn koffer te maken en klaar te staan voor vertrek naar huis.

 

Ik lag zalig te knorren toen ineens mijn gsm ging.
“eij, wor zijde gij?”
” in mijn kamer, ik lig te maffen, waarom misschien?”
“den bus is hier al zenne, we zitten op jou te wachten”
“ja, ’t zal wel, zot”
“nee, serieus, de bus is een half uur vroeger toegekomen en iedereen zit er al op, ge moet u haasten”
“jamaar, ik moet mijn valies nog pakken en alles. Ik zal dan maar opstaan zeker he. Ne moment, ik kom direct af”

Slaapdronken gooi ik alles wat ik denk dat van mij is in mijn koffer en begeef me door de smalle gangen naar de uitgang.
Of toch niet.
Huh? Shit, waar ben ik nu eigenlijk? Langs waar is dat hier?
Ik was een beetje het noorden kwijt, ik had me mispakt van gang en trap. Ja zeg, het is daar zo groot hé.
Ik heb zo al en vreselijk gebrekkig oriëntatievermogen, nu was ’t al helemaal een ramp.
Een van de kamermeisjes zag dat ik in lichte looppas verdwaald was en leidde me gewillig en met een brede glimlach naar de uitgang.
Met grote onhandigheid sleurde ik mijn koffer over de kinderkopjes van de binnenkoer, strompelde met grote passen door de kasteelpoort en dropte mijn koffer in de handen van de buschauffeur.
“Ik ben zeker mijne laatsten?”
“Aja, mor de leste zijn de beste zenne meisken, kom, stap maar in”
“Jamaar, gij zijt hier te vroeg toch hé? Of ben ik te laat?”
“Ik ben hier ietske vroeger ja, maar da’s toch goed, ge gaat naar huis”
“Jaja, da’s dik in orde jong”

Op de bus zat iedereen te lachen natuurlijk.
“Awel, zijde wakker, slaapmuts?”
“Goodmorning Margo, had a good night sleep?”

Ach kom, laat mij allemaal gerust. Ik wil slapen.

It is nice meeting y’all

Over een paar weken is het weer zover.
Finance meeting.
Geen uurtje, geen halve dag, neenee…2 volle dagen. Astemblieft.
Na een zware werkdag midden in de week, gaat het recht door richting Chateau Jemeppe, een middeleeuws kasteel in de Ardennen.
Qua locatie wel weer fantastisch dik in orde, dat moet ik toegeven.

Onze collega’s van Nederland, Duitsland, Frankrijk, Denemarken, Italie en Spanje zullen ook van de partij zijn en dat is best wel tof. Normaliter horen we elkaar alleen aan de foon of lezen we elkaar via mail. Meeting one another in real life gebeurt enkel op een meeting als deze (en op de jaarlijkse X-masparty, waarover ik mischien later ook eens iets zal schrijven).

Meetings…nee, ik ben daar eigenlijk niet graag bij, ze zijn zo vreselijk vermoeiend en doorgaans nogal saai.
Mijn hoofd is te klein voor die langdradige informatieve uiteenzettingen en geprojecteerde presentaties.
En mijn ogen zijn te zwak voor urenlang gefocus en gestaar op kleurloze nauwkeurig in tabellen gegoten cijfers en getallen.
En dat 2 dagen na elkaar, van 9 tot 5. Djiez.

Gelukkig kijgen we ’s avonds wel nog uitgebreid de kans om te socializen en eindelijk nog eens in volzinnen met elkaar te praten.
Er wordt dan gezeverd, gelachen, gegeten en gedronken en na het diner volgt er nog 1 of andere activiteit.
Vorig jaar reden we met de paardentram door de smalle steegjes van Brugge, in Barcelona deden we een sightseeing-toer met de bus, in Gent een walking dinner met gids, in Brussel een avondje bowling… je zou het een soort van teambuilding kunnen noemen, en dat is altijd wel plezant.

Maar de timing is dit jaar weer ongelukkig gevallen. Ik heb smurf die week en het is redelijk balen om hem 2 dagen en 2 nachten te moeten missen. Gelukkig is papa er om hem op te vangen.
Ik beloof mezelf dat ik dit jaar niet tot een kot in de nacht ga blijven hangen aan bar. Ik zal op tijd gaan slapen zodat ik de 2 verloren qualitytimedagen met smurf uitgebreid zal kunnen goedmaken, uiterust en fijn, als een frisse konijn op de plein.

Feestje op de werkvloer

 De vriendin van ex-collega Jo heeft ons (alle collega’s met wie hij tot 2 weken geleden samenwerkte) uitgenodigd op een feestje voor zijn verjaardag. Zij en nog 2 andere fioletjes geven nu zaterdag een verrassingsparty voor hun partners, 3 vrienden die in dezelfde periode 30 worden.

Ik heb de tijd dat hij bij ons werkte altijd een goeie band met Jo gehad en nam graag de taak op mij om alles een beetje te organiseren en te regelen, dus stuurde ik een bondig mailtje naar mijn collega’s waarin ik verzocht mij door te geven wie zou meegaan en wie verlet is. Ik stelde daarin ook de plaats voor waar en het uur waarop we zouden samenkomen.

Omdat Jo’s vriendin gevraagd had om haar op de hoogte te houden ben ik vandaag aan al diegenen van wie ik nog geen antwoordje gekregen had gaan vragen of ze nu meegaan of niet. De meesten hebben bevestigd, een drietal kan er niet bijzijn wegens eerder vastgelegde verplichtingen en een paar wisten het nog niet. 

Nu werd er mij gevraagd hoeveel er uitgelegd zou worden voor een cadeau. Ik herinnerde hen eraan dat er op de uitnodiging staat: “Geen cadeaux, alleen aanwezig zijn!” en deed het voorstel om een kleine of grote verjaardagskaart vol te schrijven en een potje te verzamelen van elk 2,50 euro, welke ik in een (bier)flesje zou proppen met daar een grote strik rond. Of zoiets. 

“Allez jong, ge gaat daar ne helen avond zuipen en dan geefde maar 2,50 euro, da kan na toch nie?!”

Dat was zo ongeveer de reactie van de meesten. Op mijn vraag wat zij dan van plan waren stelde de ene  een cadeaubon van de Fnac voor, de ander een CD-bon van de Free Record shop, een biermand, een sjaal of trui van Jo zijn favoriete voetbalclub, … of een pot van elk 10 euro.

Ik ben nu absoluut geen gierige pin en ik vind ook dat je niet met lege handen op een feestje kan toekomen, maar 10 euro de man vind ik er in dit geval lichtjes over. We zijn met 15 man en als elk 2,5 euro geeft dan komt dat volgens mijn rekenkundige optelling op een totaal van 37,50 euro.  Gezien de vraag om geen cadeau mee te brengen vind ik dat toch een schone geste.

Maar blijkbaar ben ik de enige die er zo over denkt.  Gaat het hier om een spontane avond op café waar Jan en alleman  binnen- en buitenloopt? Nee, het is een georganiseerde party op uitnodiging en ik denk niet dat de organiserende madammen er vanuit gaan dat ieder zijn eigen zuip financiert.

Ben ik een gierige pin? Nope, als ik een drink geef op mijn verjaardag dan is dat MIJN traktatie aan mijn gasten en dan wil ik van geeneen van hen ook maar 1/2 eurocent voor gezopen consumaties. Tenzij ik consumatiebonnetjes uitdeel die ik voor mijn rekening neem, dan moeten ze de Duvels en Vedetten die ze verder verteren wel zelf bekostigen, uiteraard.