Curriculum Vitae

 

Als alles meezit stap ik eind dit jaar op tram 4.

Het cliché wil dat deze leeftijd een mijlpaal is in een mensenleven, waarbij je de voorbije 40 jaar eens grondig dient te overlopen.

Ik ben er de persoon niet naar grappige cliché’s te gaan doorbreken, dus maak ik voor de gelegenheid ook maar eens de balans op van mijn 40 levensjaren op deze aardkloot.

Denk nu niet dat ik hierover in detail ga treden, dat zou minstens tot een moeilijk te verteren trilogie leiden.

Ik zou met heel veel gemak drie joekels van boeken kunnen volschrijven over mijn levenswandel. Dat zou best een drieluik kunnen worden met 1 zware thriller, 1 meesleurend drama en 1 onroerende roman.  Misschien doe ik dat ooit eens. Ik zal het laten weten mocht het er ooit van komen.

Eén gegeven dat als een rode draad doorheen mijn leven loopt zal wel volstaan om hier even uit te vergroten.

Ergens begin jaren ’90 heb ik me door een vroegtijdige midlifecrisis geworsteld. Zo’n crisis komt er doorgaans ná je 40ste. Ik heb die alvast gehad, ha!

Hoe die me precies is overkomen weet ik niet maar ik denk dat het te maken heeft met de wisselvalligheid die mij eigen is.

Ik ben een wentelteef. Big time.  Er zijn momenten dat ik me niet van het gevoel kan ontdoen dat er 2 verschillende persoonlijkheden in mij huizen.

Ken je die T-shirts met de opdruk: “I used to be schizo but we’re Ok now”?  Toch vrij bizar dat ik die altijd super heb gevonden. Meermaals heb ik op het punt gestaan me er zo eens eentje aan te schaffen maar ik zie me daar niet echt mee rondlopen, dat zou er een beetje over zijn. Ik laat ze telkens toch maar in al hun toffigheid voor wat ze zijn.

Schizo ben ik niet, laat dat duidelijk zijn, maar ik kan wel ongelooflijk veranderen van gedachten, gevoelens en humeur.

Als een kameleon kan ik tranfomeren van een opgewekte, uitbundige en luidruchtige sfeermaker in een humeurige, afstandelijke, dwaze, stille en associale trut.

Een ex-vriendje zei me ooit eens dat het daardoor met mij nooit saai wordt.  That’s one way to see it en misschien heeft hij wel gelijk.

Als ik mijn leven zo eens in het algemeen overloop meen ik te mogen stellen dat ik altijd in pieken en dalen leef. Ik hoef daar niets speciaals voor te doen, dat komt en dat gaat.  Mijn hele ik kan soms zo ontzettend draaien en keren dat ik er zelf duizelig van word.

Moodswings, ups en downs, chaos in the head.  En dan weet ik niet meer waar kruipen van verwarring. Dan draai ik mezelf in een cocon en scherm ik me af van alles wat beweegt.  Dan duld ik niemand om me heen, dan moet ik alleen zijn met mezelf.

Voordat er iemand gaat denken dat er hier een serieuze hoek af is, ik ben doorgaans echt wel een opgewekt kieken dat ervan geniet om te socializen. Ik ben graag onder de mensen en ben vrij gulzig op alle gebied. Ik ben graag alleen en hou van rust en stilte maar zo nu en dan moet ik ook eens geweldig kunnen uitbreken. Bij momenten heb ik er een grote behoefte aan om nog eens zwaar uit de bol te gaan en de puber uit te hangen. Nadien moet ik dan wel weer bekomen van alle geweld en ben ik genoodzaakt mezelf aan een lader van isolement, stilte en rust te hangen. So be it.

Die wisseling is er altijd geweest, zover ik me kan herinneren. Hoe contradictoir het ook mag klinken, dat wisselen van het ene uiterste in het andere is een constante, vrijwel de enige standvastigheid in mijn leven. 

Als ik mijn levenslijn zou tekenen zou het geen zacht curvende lijn zijn maar een hoekige curve vol uitschieters van pieken en dalen.

Ik leef en beleef heel intens en dat vind ik eigenlijk best boeiend.

Advertentie

87,6 op 100

De titel is het eindcijfer op smurf zijn rapport. 

“Flink gewerkt, Matthias! Veel succes in het 4de leerjaar!”,  schreef de juf erbij.

Moet het gezegd dat ik trots ben? We zijn er deze namiddag een goeie grote lekkere pizza op gaan eten.

Hij is door het derde leerjaar doorgevlogen en mag vanaf vandaag voor mijn part volop van de grote vakantie genieten. Dat hij zich de komende twee maanden maar deftig uitleeft, hij heeft het verdiend.

Geen huistaken te maken, geen dictee te leren, geen versjes vanbuiten te kennen,… alleen maar ravotten en zich onnozel amuseren, dat moet hij nu doen. 2 maanden lang.

Van 21 tot 31 juli gaat hij voor de eerste keer mee op KSA-kamp met de rakkers. ’t Is een volledig tentenkamp, middenin een weide met enkel een beekje langs de kant…zalig! Zijn leiders zijn hem gisteren komen inschrijven, ’t is dus officieel nu. Verdekke, 10 dagen zonder mama of papa in de buurt…dat gaat pikken. Bij mij toch.

In augustus gaan we ook weer mee op het jaarlijkse oud-leiding kamp. Dat zijn de leiders en leidsters van vroeger jaren, nu allemaal samen met het complete gezin. Da’s ook altijd dik in orde, ik zou het voor geen geld willen missen. En smurf ook niet, wat dacht je.

De rest van de vakantie zal hij zich te pletter amuseren op speelpleinwerking, ook daar kijkt hij alweer naar uit. De monitoren van vorig jaar terugzien en al die vriendjes… toemme, da’s toch een plezante tijd voor die klein mannen.

Smurf leeft graag, hij geniet van ieder moment dat hij wakker is, want slapen vindt hij tijdverspilling. Het is een feest, zo’n opgewekt en vrolijk, altijd content manneke in huis.

Zie hem stralen, de gekkerd.

   

 

 

 

Pixie Poes

Pixie stelt het goed. Heel goed zelfs. Vergeleken met de staat waarin hij zich bevond zaterdagnacht…amai, is me dat een sterk beestje!

Hij heeft een gigantische klap van een auto overleefd, heeft hoogstwaarschijnlijk een dag of langer ergens bewusteloos gelegen, of bewust liggen afzien, en nu, 4 dagen later, loopt en springt hij alweer dapper rond.

Hij doet het goed, all things concidered. Hij is nog lang niet in zijn normale doen maar dat komt wel. Daarnet vloog er een bromvlieg rond in de kamer, welke hij normaal gezien als een wilde tijger achterna zou zitten. Nu lag hij ze gewoon een beetje te volgen, zonder te verroeren, alsof hij dacht: “ach stomme vlieg, ga maar een andere kat uitdagen, ik zet mij toch niet recht om je te pakken, nah!”.

Toen ik hem afhaalde kreeg hij nog 2 prikken in de prot met antibiotica en ontstekingsremmers. ’t Zou best kunnen dat er wat Valium tussenzat. Zo rustig dat hij is.

In ieder geval heeft hij geen pijn meer.  De wondjes genezen mooi, de zwellingen zijn verdwenen en zijn oogje is weer helemaal open (hij ziet soms wel nog een beetje scheel, maar da’s best wel grappig eigenlijk).  Alleen zijn kaakgewricht zit nog niet in de haak zoals het hoort te zitten maar veel last schijnt hij daar niet van te hebben.

Van de dierenarts kreeg ik speciale gepureerde kattenvoeding mee omdat Pixie wellicht nog geen korreltjes zou kunnen knabbelen door dat scheve kaakgewricht. Toen ik thuis kwam zette ik meteen een schoteltje van dat voer voor hem klaar, samen met een bakje water en een schaaltje met zijn favoriete korreltjes. De puree heeft hij niet aangeraakt. De korreltjes daarentegen, die heeft hij knorrend als een opgedreven brommer met krot en mot binnengespeeld.

Volgende week gaat hij nog eens op controle bij de dierenarts en dan zal de hele history geschiedenis zijn.

Hier 2 fotootjes van onze dappere kater: 

  

Rescue 911: Pixie

 “Pixie Poes heeft het hier bij ons toch goed hé mama?” zegt smurf.  “Toch goed van ons dat we hem gered hebben hé, van bij die stomme stomme mensen!”

 Ik kan het alleen maar bevestigen, we hebben allebei gezien uit welk marginaal nest onze huiskater komt, en ik heb het hier niet over het kattennest.  Waar Pixie vandaan komt kreeg hij meer slagen dan eten. De 3 kittens waren alles behalve welkom in dat gezin, dat was overduidelijk.

De kleintjes waren 6 weken oud toen we er eentje konden ophalen.   Smurf koos het katteminneke dat zich in zijn armen nestelde en schuddend en bevend bleef zitten. De andere 2 waren zodanig bang en schuchter dat we ze niet eens konden pakken om eens te aaien of te knuffelen.

 “Pak mor mee madam, ge meugt z’alledrei meepakken aske wilt, wur moetn der niks ver emmen, ze zen verniet, asse mo weg zen!”

 De eerste weken was Pixie enorm schuchter en kroop steeds weg onder de commode. Hij is heel lang als de dood geweest voor een reikende hand.  Liefdevol aaien en knuffelen…dat was hem duidelijk onbekend.  Pas na een hele tijd voelde hij zich veilig genoeg om in de zetel op een fleece dekentje een tukkie te doen. Heel voorzichtig kwam hij al eens op onze schoot gekropen en stilaan liet hij zich het geknuffel en gestreel welgevallen.  Nooit eerder heb ik een kat zo veel en zo luid horen knorren. Smurf noemt hem soms “brommer” in plaats van Pixie, kan je nagaan.

 Pixie is een semi huiskater. Liefst van al zou ik hem fulltime vrij buiten laten ravotten en jagen en de kater uithangen maar hij hangt iets te graag rond in het gebouw. Eender hoe, hij vindt altijd een gat om naar binnen te kruipen en dan krabt jij het behang van de muren en plast hij alle deurmatjes die hij tegenkomt.   Eigenlijk mogen we als huurder geen huisdieren houden maar het wordt getolereerd, zolang er niemand last van heeft. Van Pixie hebben ze last dus moet ik hem binnenhouden. Soms zet ik het keukenraam op een kier en nestelt hij zich daar dan voor het raam met zijn snoet naar buiten. Heel soms riskeert hij het zich eens om erdoor te springen en een eindje te gaan wandelen, maar hij is nogal benauwd van alles wat beweegt, dus ver gaat hij niet. Als ik ga slapen en hij is nog buiten dan hoef ik maar eens te fluiten of zijn naam te roepen en hij komt meteen aangehuppeld.  Fijne kat.

 Afgelopen donderdag kwam hij niet meteen binnen toen ik hem riep. Een dik uur later probeerde ik hem te lokken met zijn korreltjes maar nope, geen Pixie poes te zien of te horen.   Ik liet het raam dan maar op een kier en ging slapen. Hij zou wel gauw binnenkomen om te eten of te drinken.

 Zaterdag heb ik van heel de dag geen Pixie gezien. Zijn eet- en drinkbakje was onaangeroerd gebleven, dus hij is er ook ’s nachts niet geweest.   Zijn naam roepen en fluiten en hem lokken…allemaal geen avance, geen Pixie te bespeuren.

“ok, die is het dorp gaan verkennen” dacht ik.

 Zaterdag was het rond 2 uur ’s nachts toen ik thuiskwam van een leuke Spaanse kookavond. Nadat ik mijn auto in de garage had gezet hoorde ik ineens het vertrouwelijke gemiauw van Pixie Poes.

 “Ha, eindelijk, zijt ge thuisgeraakt maatje? Amaai seg, zo op stap geweest in uw eentje,…”

Ik hield op met dat kiddiekiddiekiddie-gebral toen ik iets afgestrompeld zag komen.

“Oeioei, dat is Pixie niet zeker? Of toch? Nee, dat kan niet. Deze ziet er raar uit, en mager…Pixie is een beer van een kat…”.

 Bleek het toch onze allerliefste huiskat te zijn. Wat was hij toegetakeld! Vuil, mager en nat. Ik verzorgde zijn oogje en de wonde onderaan zijn kin. Hij bood geen weerstand, hij knorde alleen. Ik nam hem in mijn armen en legde hem zachtjes op zijn fleece dekentje. Hij rolde zich op een bolletje en viel als een blok in slaap.

 Ik ben de hele nacht bij hem gebleven en heb zo goed als geen oog dichtgedaan. Hij heeft aan 1 stuk door geslapen, tot net voor de middag.  Toen hij uit de zetel spong merkte ik dat hij moeite had met ademen, zijn oogje zat potdicht en zijn kopje was gezwollen.   Ik belde zonder verwijl de dierenarts van wacht en reed in volle vaart 15 km verder naar Moorsel, Pixie angstig miauwend in een box naast mij.

 Hij werd meteen verdoofd om hem te goed te kunnen onderzoeken. Toen bleek dat hij er veel erger aan toe was dan ik had gedacht.  De arts had al gauw het vermoeden dat hij aangereden is en dat hij zich wellicht naar een veilige plaats heeft weten te slepen om te bekomen van de klap. 2 dagen heeft hij ergens alleen gelegen en afgezien van de pijn. Ik ben er het hart van in.  Later bevestigden de foto’s van zijn kopje het vermoeden van de arts.   Pixie’s kaak is ontwricht, zijn kopje zit vol bloedingen en zijn wonden zijn geïnfecteerd.  Hij kreeg een baxter met de nodige medicijnen en pijstillers en zou de nacht rustig kunnen doorslapen.   Hem meenemen naar huis, daar was geen sprake van.

 Vandaag mocht ik bellen voor meer info. De dierenarts kan nog geen 100% uitsluitsel geven of hij het haalt of niet maar hij schat de kans vrij positief in. Ze zouden hem vanmiddag nog verder onderzoeken en nagaan of ze chirurgisch iets kunnen doen aan zijn kaakgewricht.  Intussen krijgt hij sondevoeding en via baxters verder nog medicatie en pijnstillers.

 Na het werk haalde ik smurf af op school. Hij wist nog van niets, hij was de hele week bij zijn papa.  Niet meteen de beste start van een weekje bij mama maar hij zal sowieso moeten leren om met dit soort dingen om te gaan. 

Tranen met tuiten vloeiden er toen ik hem het slechte nieuws vertelde.  Gelukkig had ik het geregeld dat we even op ziekenbezoek konden gaan en 20 minuten later stonden we op de parking van de dierenartsenpraktijk in Moorsel.

 Pixie herkende ons meteen. Halfdronken veerde hij recht, begon als gek te knorren en wreef zijn kopje tegen smurf zijn hand door de tralies van het kooitje. Toen de arts de kooideur opende wreven smurf en Pixie hun hoofdjes minutenlang tegeneen. Dat was zo mooi, zo innig, zo lief en schattig.

 Ook de arts kreeg zowaar een krop in de keel bij het zien van zo’n aandoenlijk tafereel. Hij vindt het enorm positief dat Pixie zo reageert op zijn baasjes. Dat is een heel goed teken, zegt hij.

Pixie zal het halen. Denk ik. Hoop ik.

Blogthings

Via deze blog kwam ik op een gezellige site terecht waar je onnozele en minder onnozele testjes kan doen.

Wie zichzelf graag op een speelse wijze binnenstebuiten keert moet zeker eens zappen naar deze site.

Ik deed de persoonlijkheidstest en dit is het resultaat:

 

You Are An INFJ

The Protector You live your life with integrity, originality, vision, and creativity. Independent and stubborn, you rarely stray from your vision – no matter what it is. You are an excellent listener, with almost infinite patience. You have complex, deep feelings, and you take great care to express them. In love, you truly see relationships as an opportunity to connect and grow. You enjoy relationships as long as they are improving and changing. You can’t stand stagnation. At work, you stay motivated and happy… as long as you are working toward a dream you support. You would make a great photographer, alternative medicine guru, or teacher. How you see yourself: Hardworking, ethical, and helpful When other people don’t get you, they see you as: Manipulative, weak, and unstable

Tien

Deze keer ben ik bij Elke wat brandhout gaan jatten. Ik mocht, zei ze.

“Tien” is een estafettestokje dat als een dobberende twijgje van blog naar blog drijft. Na een welgecoördineerde doorvaart gaat het hier even aan wal.

Tien jaar geleden was smurf nog niet in de picture. Mijn man en ik waren nog volop aan het oefenen, dat was spannend en plezant. Hm. Rond dit uur zal ik de tafel aan het afruimen geweest zijn, of al aan de afwas bezig, of misschien was ik de 4 poezeminnekes aan het eten geven. 10 jaar, da’s voor mijn geheugencapaciteiten een eeuwigheid.

Tien maanden geleden zat ik verstrikt in een vreselijk turbulente relatie. Ik was doodongelukkig en aan het brainstormen over hoe ik eruit weg kon komen.

Tien weken geleden was ik me rond dit uur aan het klaarmaken om met een goeie vriend uit eten te gaan. Die destructieve relatie is intussen allang verleden tijd, voor alle duidelijkheid.

Tien dagen geleden zat ik met smurf naar de zoveelste herhaling van De Kampioenen te kijken.

Tien uur geleden zat ik met een tros druiven op schoot naar het Ierse drama “Tara Road” te kijken.

Tien minuten geleden zette ik mijn PC aan en begon ik dit stukje in Word te typen.

Over tien minuten zal dit schrijfseltje klaar zijn en staat het mooi gepubliceerd op mijn blog. Hopelijk blijft het staan. Dat zal ik over 10 uur weten.

Over tien uur zal ik mij nog eens goed draaien op mijn andere zij, in mijn warme bedje. ‘k Moet pas over 2 uur op.

Over tien dagen zal ik met smurf, mits een beetje deftig weer, een uitstapje maken. Waar naartoe, dat weet ik nog niet. Ik heb nog 10 dagen om daarover na te denken.

Over tien weken zal ik een date gehad hebben met een heel fijn manneke die ik al een tijdje ken van op RDV. Het zal heel tof geweest zijn en het contact wordt steeds beter en beter.

Over tien maanden hebben we er al 10 dates opzitten en ben ik hopelijk tot over mijn oren smoor op hem. En dat zal 100% wederkerig zijn.

Over tien jaar is mijn lolsmurf al een beetje een knorsmurf. Hij is dan met verve afgestudeerd en kiest ervoor om zich nog verder te bekwamen in 1 of ander vak. Het puberen heeft hij intussen al afgerond. Hij zal zijn eerste vaste liefje, na wat geflodder hier en daar, voor het eerst aan mij komen voorstellen.  Ikzelf woon intussen al jaren samen met een pracht van een man bij wie ik helemaal mezelf kan zijn en die goed omkan met mijn kuren. We zullen de rest van ons leven samenblijven,  living happely ever after.

Een beetje wishfull thinking mag toch wel zeker?

Aan de hacker van dienst

Lezers en reactiegevers: sorry voor het ongemak.

Er is een hacker aan het werk maar die zal eerstdaags bij de kraag worden gevat als hij er nu niet mee stopt.

Hij is bij deze verwittigd.

Stop ermee, NU, het is je laatste kans. Je gegevens zijn bekend. Ik sta niet in voor de verdere gevolgen.

Poging 6

Op een paar andere blogs gaat het over datingsites, een interessant onderwerp voor een single, vind ik persoonlijk. Zelf heb ik ook een profiel op zo’n site. Een hele tijd na mijn scheiding heeft een werkcollega mijn sceptische kijk op zo’n sites doen veranderen en heb ik me erop gezwierd om eens te zien wat het zou geven.

Ik heb er hele toffe gesprekken gevoerd, leuke en boeiende mensen ontmoet, vrienden en vriendinnen gemaakt en er tenslotte mijn intussen ex-vriend leren kennen. Na 3 turbulente jaren in een beklemmende relatie heb ik er me, na veel nadenken, toch maar terug een profiel aangemaakt.

Op Rendez-vous kan je een “Quiz en Klik” aanmaken, een soort aanvulling van je je profiel. Daarin kan je maximum 20 stellingen poneren waarbij de invuller enkel JA of NEE kan aanvinken.

Voor de tamzakken, ongeïnspireerden en gemakzuchtigen is er een standaard “vragenbibliotheek” waaruit je stellingen en vragen kan plukken om je quiz aan te maken. Dit vind ik zo vreselijk onpersoonlijk en toch wordt er enorm veel gebruik van gemaakt. Heel vreemd.

Enfin, na het invullen krijgt de invuller zijn score te zien en ook de opsteller krijgt een privé bericht dat die persoon je quiz invulde en wat zijn score is.

Die quiz en die score wordt door velen verkeerd geïnterpreteerd. Velen denken dat ze moeten gokken op het juiste antwoord (de benaming “quiz” is niet zo goed gekozen), maar het is wel degelijk de bedoeling dat de invuller zijn eigen visie over jouw stellingen geeft, als in akkoord of niet akkoord. Daarom is die tool eigenlijk niks waard want men denkt: hoe hoger mijn score, hoe beter. Alsof ze er een frigo of een broodrooster mee kunnen winnen. Tsss.

Persoonlijk zie ik aan die vragen soms al gauw wat voor persoon er achter die quiz en dat profiel zit. Als de meeste vragen over seks gaan weet je hoe laat het is. Als ze over relaties gaan maar er staat in hun profiel dat ze geen lief zoeken maar alleen maar hun vriendenkring willen uitbreiden, tja, dan is de eerlijkheid zoek en is alertheid geboden.

Zo’n quiz is meestal gewoon een leuk tijdverdrijf maar toch geeft het soms ook wel eens aanleiding tot hele boeiende virtuele gesprekken.

In mijn quiz heb ik zelf wat vraagjes en stellingen verzonnen. 20 stuks, omdat het er niet meer mogen zijn.

1. Gezond boerenverstand (ja) of uitgebreide feitenkennis (nee)

2. Een avondje uit de bol gaan in een discotheek (ja) of een dagje naar een Bobbejaanland (nee)

3. Stel, we zijn op een openluchtfuif. Ik ben lichtjes aangeschoten, struikel lompweg over een kabel en beland met weinig stijl tussen de plastieken bekertjes.

Wat doe je? Schaam je je in mijn plaats en loop je door (ja) of help je me geamuseerd recht (nee)

4. Keith Haring was een groot dichter (ja) of een kunstenaar (nee)

5. Ooit al iets gehoord over HSP?

6. Ik heb soms behoefte aan alleen zijn, ruimte voor mezelf, rust en stilte. Saaie bedoening, dat past niet in jouw beeld van een relatie (ja) of zou je daar begrip kunnen voor opbrengen (nee)

7. Ik draag graag zwart. Dat is omdat dat mijn vetrolletjes een beetje comoufleert (ja) of omdat zwart altijd in de mode is (nee)

8. Als je op reis gaat plan je de hele reis zo goed mogelijk op voorhand (ja) of je ziet ginder wel wat er te beleven valt (nee)

9. Als er stiltes vallen tijdens een conversatie met iemand die je voor de eerste keer ontmoet, voel jij je dan een beetje ongemakkelijk (ja) of stoort je dat niet echt (nee)

10. Ik heb een lichte allergie voor taal- en schrijffouten. Jij ook (ja) of je trekt je daar eigentlijk maar wijnig van scheelen (nee)

11. Je kan elkaar best zo vlug mogelijk irl ontmoeten (ja) of eerst uitgebreid babbelen via pop-ups, chat, mail en elkaar zo eerst goed leren kennen voor je afspreekt (nee)

12. Ik ben gescheiden en heb een zoontje in co-ouderschap. Vind je dat een spijtige zaak?

13. Mannen en vrouwen zijn verschillend in vele opzichten. Akkoord?

14. Deze quiz & klik vertelt weinig of niets over de persoon achter een profiel

15. Een leugentje om bestwil moet kunnen

16. et middenrijvak op de E40 is breder dan de rechter rijstrook

17. Liever vriezende kou (ja) dan broeiende hitte (nee)

18. Politiek interesseert me geen bal. Vind je dat dom en stom (ja) of kan je daar inkomen (nee)

19. Hij wil naar het voetbal kijken op TV, zij volgt liever een soapserie of een programma op Vijf-TV. Hoe los je dat op? Je haalt een tweede TV in huis (ja) of je probeert overeen te komen en goeie afspraken te maken (nee)

20. Vulde je deze quiz in omdat je nieuwsgierig was naar de vragen en naar je score (ja) of wil je me beter leren kennen?

1 dozijn tikkeneitjes?

Dit blonde kieken kan zich gerust kandidaat stellen voor 1 of andere miss-verkiezing.

Ignace, da’s iets voor u!

Goede daad, kameraad.

Smurf afzetten en afhalen op school is altijd een beetje spannend. Er is plaats genoeg op de parking voor, naast en rond de school en toch lukt het menig ouder om de hele boel op te stroppen en het doorgaand verkeer in de war te sturen. Hoe ze het doen, ik weet het niet, maar ze zijn er goed in.

Ze stoppen zomaar lukraak ergens in het midden, laten hun kroost uitstappen, wuiven kind eens na en draaien en keren hun rijdoos in alle richtingen 27 keer voor- en achteruit, ’t is soms ronduit belachelijk.

Ik vraag me echt af waar en hoe sommige mensen hun rijbewijs hebben gehaald. Was een gratis rijbewijs ooit de troostprijs op grote tombola’s of zo?

Na wat afwijzend hoofdschudden en een lachje van ongeloof over de erbarmelijke rijkunsten van een mama die vóór mij de parking oprijdt manoeuvreer ik mijn auto mooi recht tussen de lijnen van het parkeervak naast een enorm scheefgeparkeerde gele Corsa. Geen “L” te zien op de achterruit, dat zal dus wel het vrijetijdsautootje van een vrouwtje zijn.

Ok ja, ik spreek tegen mijn eigen commerce, ik ben ook feminin maar is het niet typisch voor meisjes/vrouwen om zulke toeren af te werken?

Blij dat je’t toegeeft.

Smurf is nog volop aan het voetballen met een zestal vriendjes als ik de speelplaats oploop. Hij ziet mij niet, hij gaat helemaal op in het spel.

Ik heb tijd in overvloed en placeer mijn derrière op een bankje in de schaduw om het spel gade te slaan. Niet met een kritisch oog want ik ken niks van voetbal, ik weet alleen dat het de bedoeling is om de bal tussen de netten te krijgen. Hier op school zijn geen netten aan de doelen, enkel wat ijzeren palen geven het kader van de goal aan.

Een klein half uurtje later krijgt smurf me in de gaten, wanneer de bal tegen mijn voeten rolt en ik er een flinke sjot tegen geef.

De bal vliegt met een perfecte boog richting proper gekuiste vensters van klas 3.

“Mama! Wat doe jij nu? De bal ging bijna door het raam van de klas!”

“Nog een geluk dat ik heel goed kan mikken hé, zo nét ernaast zo…” probeer ik mijn mislukte poging tot een perfecte uittrap te vergoelijken, maar de snotapen trappen daar niet in en lachen me vierkant uit.

Zonder veel problemen of oponthoud rijden we de parking af en begeven we ons naar de winkel voor de nodige voedingswaren voor vanavond.

Geladen met 2 dikke plakken Chateaubriand, een zak aardappelen, een krop sla, een doos trostomaten en een komkommer zijn we onderweg naar huis wanneer ik rechts tegen de rijbaan een meneer met een sporttas achteruit zie stappen, zijn rechterarm schuin omhoog, duim in de lucht.

Een lifter begot, hier in dat boerengat. Waar zou die mens naartoe moeten?

Smurf vraagt of ik alstublieft wil stoppen en alstublieft die meneer wil meenemen. Toe mama, alstublieft?

Op ’t eerste zicht ziet hij er niet echt boosaardig uit, ’t is een nogal tenger manneke.

Ik rijd hem voorbij, minder vaart, pink naar rechts en zet me een eindje verder op de pechstrook.

Hijgend van het kleine stukje lopen opent de meneer mijn zijportier en zegt: “Dag madam, ik zou naar Nederhasselt moeten, zou dat kunnen?”

“Ja dat zou kunnen, maar ik moet niet naar Nederhasselt, ik moet maar tot in Kerksken. Van daar is ’t dan wel nog een heel eind voor jou.”

“Oh, maar tot daar is al goed, da’s al een groot stuk minder, ik lift vandaar wel verder, geen probleem.”

Smurf zit altijd vooraan, op een zitje. Dat mag eigenlijk niet maar daar veeg ik mijn 38 aan, ik vind het veiliger dat hij vooraan zit, daar zijn airbags en achterin niet. Hij stapt de auto uit, zwiert zijn zitje naar achter en maakt de passagiersstoel vrij voor de vreemde meneer.

Onderweg raken we vlotjes aan de praat waardoor ik te weten kom dat hij vanochtend met de fiets naar Leuven is gereden maar het niet zag zitten om die baan nog eens per fiets terug te doen, dat hij zijn rijwiel op zijn werk in Leuven heeft achtergelaten om met de trein terug te keren. Dat is allemaal goed gelukt, tot hier, en nu moet hij nog tot in Nederhasselt geraken. We tateren wat af, alsof we elkaar al 20 jaar kennen.

Door al dat getetter heen beslis ik om die brave meneer helemaal tot in Nederhasselt te voeren. Ik ben nu toch op de baan, op die 10 minuten zal het nu ook niet steken zeker.

In Nederhasselt stapt de meneer uit, me op velerlei manieren bedankend voor het praatje, de aangename rit en de aangeboden lift.

“Dat was een toffe meneer hé mama?”

“Mja, dat was best een toffe gast, dat vind ik ook wel ja…”

“Dat zou nu eens een goeie man voor jou zijn zie, daar zou je verliefd moeten op worden.”

Ik schenk hem 1 van mijn bredere glimlachjes en met onze eigen binnenpretjes rijden we zonder nog 1 woord te wisselen huiswaarts.

Grmbl

Here we go again! Verdekke toch, sommige posts verdwijnen weer…
Voor hen die al een reactie plaatsten op mijn vorige post (goeie daad kameraad): mijn excuses.
Ik zet er de post nog eens op vanavond want ik heb intussen geleerd alles op te slaan zodat ik het terug kan plaatsen in geval van geniepige verdwijning.

Shiny unhappy ikke

Zal ik deze mooie zonnige zondag eens verpesten met een donker postje?

Ik moet namelijk iets van me afschrijven.

Ik was al begonnen met mijn frustratie in Word in te typen met de bedoeling het nadien te deleten maar toch zegt iets mij dat ik het evenwel publiekelijk op mijn blog kan gooien.

Misschien ben ik niet de enige die zich zo mottig voelt vandaag. Misschien zijn er nog anderen die hierin herkenning vinden en die er iets aan hebben.

Van een contradictie gesproken. In mijn vorige post plaats ik de song die mij altijd happy stemt, en nu gooi ik er dit achteraan.

Enfin. Soit. Anyway.

Het is vaderdag en ik zou bij mijne pa langsgaan. Zijn dag verblijden met mijn gezelschap, hem 3 dikke kussen geven, taske koffie drinken en zo, je kent dat.

Ik belde hem op om mijn bezoekje aan te kondigen.

“Ha pa, een gelukkige vaderdag hé. Hoe is’t? Al een fijne dag gehad?”

“Ah, Margoken, wat lief van je, bedankt. Ik ben hier bij de zoon van mijn vriendin en zijn gezinnetje. We hebben net gedaan met eten, het was heerlijk lekker. Straks gaan we in ’t zonnetje zitten met een glaasje wijn erbij. ’t Is hier echt gezellig. En oewist met jou?”

“Och ja, bwa, ook wel gezellig. Pixie de kater ligt op mijn schoot te knorren…”

Dat ik graag was langsgekomen kreeg ik niet over mijn lippen. Ik voelde tranen opwellen maar verdrong ze tijdens het telefoongesprek.

Eens ingehaakt liet ik ze de vrije loop.

Het gezin waaruit ik kom is al jaren geleden in stukken gebroken en zo nu en dan overvalt me een zwaar gevoel van eenzaamheid, gemis en verdriet.

We waren met 6, nu nog met 3. Mijn ouders waren al vroeg gescheiden, mijn ma is in 2004 plots overleden, mijn oudste broer verongelukte toen ik 17 was en mijn zus overleed op haar 26.

Dat zij er niet meer zijn laat zich al eens duidelijk voelen, vooral op familiedagen, zoals vandaag.

Ik hoorde door te telefoon de gezelligheid van een gezin dat vaderdag viert en kon het echt zó voelen hoe het zou kunnen geweest zijn mocht ons gezin nog compleet zijn.

Met mijn 2 broers en zus gezellig samen eten maken of de BBQ aansteken, honderduit kletsen over vanalles en nog wat, onze kinderen samen zien ravotten in de tuin,…

Het gevoel van leegte en eenzaamheid is enorm vandaag.

Ook de voordelen van single zijn ontgaan mij vandaag volledig.

Smurf is bij zijn papa en zal iets moois gemaakt hebben voor zijn vaderdag. Het zal er gezellig aan toe gaan. De papa van smurf en zijn vriendin zullen op hun beurt ook hun eigen vaders in de bloemetjes zetten.

Overal voel ik familiale gezelligheid terwijl ik mij in mijn eentje wentel in zelfmedelijden.

Ocharme ik, wat ben ik toch een triestige plant, zo heel alleen en nowhere to go.

Hip hip, zielige kip.

Dat het maar rap morgen is, dan is alles weer normaal. Dan is smurf bij mij en kan ik me weer volop op hem concentreren.

Shiny happy ikke

Als er nu 1 liedje is waar ik altijd heel happy van word dan is het dit

Hard labeur in ’t interieur

Deze middag zat ik wat te lezen, zoals ik al eens meer doe op mijn vrije dag, maar ik kon me maar moeilijk concentreren.

Ik voelde een ondefinieerbare onrust in mijn lijf. Na een paar pagina’s te hebben gelezen kon ik me niet meer herinneren waarover het ging.

“Hm, dit wordt niks”, dacht ik, vouwde de Humo dicht en zwierde hem met een welgemikte gooi op de salontafel.

Toen ik anderhalf jaar geleden dit appartement betrok had ik alle meubilair zo deftig mogelijk in de ruimte ingepast. Toch heb ik die hele tijd een wazig dit-is-maar-voorlopig-gevoel gehad. Dat gevoel stoorde me de laatste tijd meer en meer. Call me gerust a weirdo maar ik ben nogal gevoelig voor dat soort dingen. Dat was die onrust die ik voelde.

Achterover hangend in de zetel liet ik mijn ogen over het interieur glijden. Ik ging langzaam alle muren af, bekeek de meubels alsof ik in een showroom stond, nam alle details in me op en ineens, als op commando, veerde ik recht.

Ik zette de radio aan, gaf een flinke draai aan de volumeknop, veegde de huiskater liefdevol de deur uit en ging met een ongeziene drive aan de slag.

Al even gedreven als een professionele interieurverzorgster maakte ik de kasten leeg om ze makkelijk te kunnen verplaatsen. De TV-kast schoof ik een heel eind op. De 3-, 2- en 1-zit en de salontafel versleepte ik van het midden van de living naar de rechterhoek.

De glazenkast, die eerder in die hoek stond, kwam tegen de muur in de open keuken, smurf zijn rieten speelgoedkoffer kreeg een beter bereikbare plaats en de stereoketen vloog met boxen en al tegen de tegenoverliggende muur.

Het zag er al heel wat beter uit maar toch voelde het ergens nog niet helemaal goed. Mijn oog viel op de donkerbruine grenen buffetkast in de keuken.

“Die moest hier ook maar eens verdwijnen”, dacht ik, me herinnerend dat dat nog een overblijfsel is uit een vorige leven.

De grote tafel met 6 stoelen, de lange commode, de glazenkast, de TV-kast en de salontafel zijn 1 geheel, vervaardigd uit bleke kerselaar gecombineerd met gezandstraald glas. Die complete meubelset schafte ik me aan toen ik alleen ging wonen na de scheiding. Alles vormt 1 mooi geheel, zelfs het hoekbureau dat ik me onlangs op e-bay aanschafte heeft dezelfde bleke kleur.

Het was duidelijk, die ene donkerbruine kast stoorde en moest verdwijnen.

Hoe gerieflijk ze ook was in de keuken, ik verplaatste de kast naar de slaapkamer, waar ze nu perfect samenpast bij de rest van de grenen Ikeastukken.

Nu is het helemaal zoals het moet. Alles is in evenwicht. Het salon staat perfect in die hoek. Het oogt en voelt knus en gezellig, precies zoals ik het wou.

De tekeningen van schoonzus aan de muur, de kussens in de zetels, de decoratieve placemats op de commode, de theelichthoudertjes en het tapijtje onder de salontafel passen zorgen voor de gepaste bordeaux kleuraccenten: de finishing touch.

Tijdens het sleuren en zeulen en moven en grooven heb ik alles ook ineens grondig gepoetst. Alles blinkt en ruikt hier heerlijk lavendelfris.

Ik was nooit zover geraakt, had ik mezelf niet nuttig gemaakt.

Ellendige maandag

Ben ik alleen of zijn er nog die vinden dat het vandaag een rotweer was?
Zo’n kleverige hitte zou verboden moeten worden!
Vanwaar komt die hoge humidity? Joost mag het weten.
Waar woont Joost? Zou hij thuis zijn?
Ach, ik wil het niet weten, ik kan er toch niks aan veranderen. Ik hoef geen saaie uiteenzetting over de oorsprong van de klimatologische vochtigheid die ons vandaag te beurt is gevallen en mocht ik het later alsnog willen weten dan snor ik het wel op via tinternet.
Of bel ik 1207 en vraag het nummer van Joost.

Wegens werkzaamheden lag de electriciteit volledig plat op het werk, en dit gedurende een uur of 3.
De airco in het kantoor noch het ventilateurke op mijn bureau konden daardoor niet voor de levensnoodzakelijke afkoeling zorgen. Dat hebben mijn collega’s geweten. Ik heb een half oerwoud doorgezaagd, vrees ik.
Mijn gezaag was niet alleen omdat het vreselijk warm was in ons kantoor, maar vooral omdat een paar pipo’s het lumineuse idee hadden om ons aan een vreselijke bezigheidstherapie te onderwerpen.

Wegens het nog niet klaar zijn van het depot staat er zo’n 4 boekjaren aan archief in ons kantoor. Alle kasten puilen uit van de mappen, de grond ligt bezaaid met honderden classeurs en er staan her en der stapels reeds gevulde dozen.
“Nu we toch niet kunnen werken is dit een ideaal moment om dat karweitje op te knappen, is’t niet?”

“Neen, ’t is niet! Dit is niét het ideale moment!! Een woénsdag in de wínter is een ideaal moment!
Niet vandaag! Niet op een maandag! Niet nu het verdomme 30 graden is hierbinnen!”

Mijn argument kaatste via de mappen en stapels dozen regelrecht terug in mijn gezicht.
Ik kookte. Wat celciusgewijs voor nog meer verhitting zorgde.
Mensenlief, snakte ik mij daar geweldig naar een bakje troost! Ne koffie! Ne straffen graag!
Maar ook dat kon ik op mijn buik schrijven want zonder electriciteit krijg je een koffiezet ook niet aan de praat.
“Heeft dat spul geen batterijen of wa?!”

Solidair als ik ben en ook een beetje veel omdat ik er niet tussenuit kon begon ik dan ook maar dapper aan die ellendige ergo.
Grote dozen werden uit de loods naar boven gezeuld om ze met een gezwinde handigheid open te vouwen en te verstevigen met van die kletterende bruine tape.
Honderden mappen werden van de ene kant naar de andere kant van het kantoor versleurd om ze per 10 stuks in een doos te droppen, de doos met een ruk dicht te vouwen en toe te plakken met nog meer van die oorverdovende klettertape. Dan nog duidelijk en nauwkeurig de inhoud per doos noteren op een blaadje, de doos volkribbelen met de nodige info en dan maar stapelen per land en per boekjaar.
Je had ons bezig moeten zien.

Het werd er daar niet koeler op. Na een uur stonden we allemaal in ons sop.
Sommigen begonnen stilaan ook door te hebben dat hét ideale moment om te archiveren toch niet op een snikhete electriciteitsloze maandag valt.

3 uur en veel verloren zweetvocht later sprong eindelijk de electriciteit terug aan.
Ik ben me nog nooit zo bewust geweest van de genialiteit van electriciteit als vandaag, maandag 2 juni 2008.
In lichte looppas begaf ik mij naar de bedieningsbakjes van de airco’s, zette ze aan en ging er minutenlang onderstaan. Ook mijn ventilateurke kreeg een dreun op de aan-knop. Draaien makker, komaan, draaien!!
Eindelijk! Koelte. Lucht. Zuurstof.
Dagen als deze moeten zich niet te dikwijls herhalen.

Zeg, maar waar blijft dat beloofde onweer eigenlijk? Meer dan een halve druppel regen, een paar magnifieke bliksemschichten en een onnozel donderklopje heb ik nog niet waargenomen.

Hopelijk breekt de hel vanavond los, zo tegen een uur of 11, als ik ga slapen.
Je hebt er geen idee van hoe ik ernaar uitkijk om een heftige wind te voelen razen, hevige regen of hagelbolletjes op het dak te horen kletteren, mijn kamer te zien oplichten door de bliksem en non-stop donderslagen te horen knallen.

Krijgt deze ellendige maandag-van-mijn-voeten toch nog een mooi einde?