De inspiratie voor dit logje haalde ik bij medeblogger Middernachtsdromer, meer bepaald uit dit knap vertelde blogstukje van hem.
Ik was van plan om op zijn pleidooi heel eventjes kort en bondig te reageren maar toen ik begon te typen bleek al gauw dat ik niet alles in het reactieluikje zou krijgen. Vandaar dat ik er zelf dan maar een eigen blogstukje van maak.
Het is een onderwerp waarover ik al eerder eens wilde bloggen maar het was er om wie weet welk excuus nog niet van gekomen.
Waarover gaat het? Concreet: hoe the hell moet ik 90 dagen lang mijn kind opvangen als ik er maar 20 heb?
De tijden zijn veranderd. Vorige generaties waren er van vaderbrengtbroodopdeplank en moederdevrouwzwijgtenbrengtdekroostgroot.
Onze generatie _en die die nog gaan volgen_ is er een van zowelvaderalsmoederbrengenbroodopdeplank. Voordeel is dat vrouwen daardoor nu financieel onafhankelijk zijn van de man des huizes en dat ze niet meer gevangen moeten blijven zitten in een huwelijk dat voor geen meter meer werkt. Nadeel is dat moeder niet thuis is als de kroost van school komt en er ook niet is tijdens de schoolvakanties.
Waarom is de kinderopvang hier niet in meegeëvolueerd? Waarom is daar nog geen haalbare regeling voor uitgewerkt? Waarom zit er nog steeds zo’n vreselijk grote kloof?
Moeten we terug naar de tijd dat de vrouw thuis blijft misschien? Daarmee is dat probleem meteen weer van de baan, en dan is het probleem van al die files ook ineens opgelost. Want neem alle werkende vrouwmensen uit het verkeer en er kan weer overal vlotjes gereden worden.
Of zullen we ons allemaal tegader omscholen en ook leerkracht worden? Dan is het probleem ook meteen opgelost. Want leerkrachten zijn de enige werkende garde die geen probleem heeft met de opvang van hun kind(eren). Zij hebben zelf 90 dagen vakantie per jaar, en dan nog net op dezelfde dagen dat hun kroost vakantie heeft, als dat geen meevaller is.
Ik weet het wel; leerkrachten kunnen er niks aan doen dat ze zoveel vakantie hebben. Ik geloof ook niet dat ze leerkracht worden omwille van de vele vakantiedagen. Ze kunnen er nu eenmaal niks aan doen dat de school tijdens de vakantie de poorten sluit en dat zij daar dus als leerkracht niks meer kunnen doen.
Da’s bij velen heel anders. Neem nu in mijn geval: het bedrijf waar ik voor werk sluit nooit zijn poorten, dat draait altijd door, een gans jaar lang, zonder ophouden. En ik draai daar in mee, en moet het stellen met amper 20 vrije dagen per jaar. Allez, ik moét niet, ik kan eens goed van mijn klink maken bij mijn baas en 90 dagen congé per jaar opeisen, maar ik denk niet dat ik daar wreed veel indruk ga mee maken. Ik denk eerder dat ik met een C4 uit den bureau zou komen in plaats van met een onderlinge overeenkomst dat mij 90 vakantiedagen per jaar toekent.
Maar we wijken af. Ik vind het gewoon niet fijn dat ik niet thuis kan zijn als mijn zoon vakantie heeft. Ik hoop dat leerkrachten beseffen en durven erkennen dat zij daarin een heel groot voordeel hebben.
Begrijp me niet verkeerd; ik vel geen oordeel over leerkrachten. Absoluut niet. Daarover gaat het hier niet en ik wil daarover ook geen discussie opwekken. Ik zal nooit beweren dat een leerkracht minder werkt dan een ander, of eender wat, want ik ken genoeg leerkrachten waarvan ik weet dat ze meer uren werken dan dat de meeste mensen beseffen. Zoals mijn vriendin Christa, lerares Nederlands/Frans; van haar weet ik dat ze meer uren klopt dan de 22 uur per week dat ze lesgeeft. Ik weet dat daar nog extra uren bijkomen voor verbeterwerk en opstellen en voorbereiden van haar lessen en vergaderingen en zo, die extra uren zijn echt niet min.
Maar toch wil ik haar en mij eens verder vergelijken, teneinde mijn statement te verduidelijken. Ik werk officieel 10 uur meer per week dan Christina. Stel dat Christina 10 uur extra per week werkt aan verbeterwerk en lesvoorbereidingen, dan komen we beiden op hetzelfde aantal uren per week. Just?
Just. We werken dus allebei even veel en even hard en met evenveel toewijding en passie. Just?
Just. Qua pree zit er alles bij elkaar gerekend ook weinig of geen verschil (ja, we kennen elkaars maandloon, we zijn dat soort vriendinnen) dus we zijn in principe beroepsgewijs gelijkwaardig. Just?
Just.
En toch heb ik maar 20 vrije dagen in een jaar, terwijl zij er 90 heeft. Ze zijn haar gegund, daar niet van, maar ik vind het niet fair dat ik daardoor ook nog eens verplicht ben om geld uit te geven om de 66 dagen kinderopvang voor mijn zoon te voorzien.
Christina hoeft niks te regelen en ineen te puzzelen, zijn moet niet gaan werken en kan haar dochter zelf opvangen en leuke dingen met haar doen. Zij moet niks betalen voor opvang en krijgt toch mooi maandelijks dezelfde wedde uitgekeerd (bij haar is dat verrekend met uitgesteld loon en zo, maar ’t komt al bij al op hetzelfde neer).
Vorig jaar heb ik 538 euro betaald aan opvang voor mijn zoon. Eenentwintigduizend zevenhonderdendrie Belgische frank. (ja, ge kunt dat in uw belastingen inbrengen maar na den aftrek is en blijft dat nog altijd een flinke hap uit het budget)
Dus ik moet 538 euro betalen, hetwelk ik verdien door te gaan werken op de dagen dat mijn zoon opvang nodig heeft, nét omdat ik hem niet kan opvangen omdat ik moet gaan werken. Sappig, init?
Of ga ik hier een kleinigheid te kort door de bocht?
Duizenden gezinnen _en ik denk dan vooral aan de vele alleenstaande ouders en ook aan diegenen die geen beroep kunnen doen op de grootouders of andere familieleden_ , die moeten zich door het jaar heen constant in allerlei bochten wringen om gepaste kinderopvang te vinden voor de vele schoolvakanties, en ze moeten die dan nog duur betalen ook.
Awel, ik vind dat dat niet klopt.
Is er een oplossing? Bajaat. Ik heb wel een paar ideetjes waarover na te denken valt:
– Bedrijven voeren wettelijke bepalingen in waarbij gezinnen -waar ma en pa allebei buitenshuis werken- samen 90 dagen vakantie krijgen. 45 voor hem en 45 voor haar, op te nemen tijdens de schoolvakanties. Niet fair tegenover kinderloze gezinnen of singles, maar daar kan ook wel iets voor geregeld worden zodat zij niet achteruitgesteld worden.
– Ieder bedrijf voorziet een eigen kinderopvang voor zijn werknemers. Gratis of mits een kleine vergoeding die gesubsidieerd wordt. Dat kan, dat is realistisch en haalbaar want er zijn al zo’n bedrijven waar de kinderopvang uitstekend werkt. Dat is een win-win oplossing én praktisch, eerlijk en wettelijk in orde.
– Leerkrachten zouden zich ook kunnen verenigen tijdens al de schoolvakanties en zouden kunnen worden ingeschakeld voor de gezamenlijke kinderopvang. Zij kunnen de kinderen van ouders die 60 dagen minder congé hebben opvangen in een beurtenrol of iets.
Zou dit niet eerlijk zijn tegenover niet-lesgevende werknemers? Ik heb een lichtgroen vermoeden dat er geen enkele leerkracht is die dit een strak plan vindt.
Nuja, dit is een onderwerp waarover al veel gebabbeld is en waarover nog heel veel gebabbeld zal blijven worden.
Ik blijf er in ieder geval bij dat op dit vlak niet alles evenredig is geëvolueerd en hoop dat er ooit echt een degelijke solutie zal komen die deze kloof kan dichten.
En hoe denk jij hierover, lezer?
Het is wraakroepend dat van die veel te veel nieuwgeborenen er maar enkele in leven blijven en het is uitermate hypocriet -zelfs pervers- dat al die kindjes die het niet (dreigen te) halen in ’t lang en in ’t breed op TV worden geportretteerd, met de oproep aan mij en u om geld te storten. Ik vind het verwerpelijk dat men ons met schrijnende beelden een geweten probeert te schoppen, terwijl het de verwekkers van die stervende kinderen zijn die een geweten geschopt zou moeten worden, want zij vermoorden onbewust hun kinderen door ze en masse ter wereld te blijven brengen. 
Tussen ons gezegd en gezwegen 