Owkeey, hier comes een video clipken that toch wel very schitterend is.
Tip: put je language in English mode, kwestie that je understand wat they all zeggen en sing and al.
Archief voor de ‘Losse flodders’ Categorie
Se, dat is nu al de zoveelste keer dat ik me voorneem om te bloggen. Gisteren, eergisteren, de dag ervoor, vorige week,… elke keer zeg ik tegen mijn eigen: en vandaag gaat ge nog nekeer bloggen, Margogogo!
Vandaag ook weer. De ganse dag heb ik goesting gehad om hier nog eens een schrijfsel te deponeren, en lap, ’t is toch wel weer bijna niet gebeurd zeker.
Ik heb nochtans inspiratie om te schrijven. Ik zal u zelfs meer zeggen: ik wil het hebben over een heel erg wreed actueel onderwerp met diepgang, kan je nagaan. En toch zal het er weer niet van komen want mijn ogen pikken en ik ben moe. Mentaal moe, van na te denken en me te concentreren op het werk.
Het enige waar ik nog toe in staat ben is mij in de zetel nestelen, onder een fleecen dekentje, de poezeminnekes op mijn schoot, en ontspannen voor den tellevies.
Benieuwd hoelang het zal duren vooraleer ik in slaap bots.
Onderweg van school naar huis staan we voor het rode licht. Voor het groene zou belachelijk zijn.
Er passeert een lijnbus in 2 delen, zo enen waarvan de splitsing gemaakt is van caoutchouc botten.
Vraagt smurf: “hoe noemt dat soort bus nu weeral, mam?”
“Een accordeaonbus”, zeg ik in alle wijs- en waarheid.
Zegt em droog: “daar zal SABAM ook wel weer geld voor vragen zeker?”
Kent er iemand dit waarschuwingsteken op z’n dashboard?
Wel, op het dashboard van mijne RAV4 brandt dat lampje sinds gisteren.
Ik denk dat ik maar eens naar de garage moet vooraleer mijne moteur het begeeft.
Hoe wil je dat kinderen naar hun ouders luisteren en zich ten allen tijde voorbeeldig gedragen als
Tarzan altijd in zijnen bloten rondloopt en den aap uithangt,
Assepoester elke avond op de lappen gaat en tot een kot in de nacht blijft hangen,
Pinocchio niet anders doet dan liegen,
Batman met zijne lelijken otto tegen 200 per uur door de straten scheurt,
de schone slaapster een tam en lui wijf is die heelder dagen ligt te maffen
en sneeuwwitje, de slet, constant met 7 mannen tegelijk samenhokt!
’t Is dan toch niet te verwonderen dat onze kinderen zich misdragen zekerst, als ge ziet wat ze allemaal van kleinsaf te lezen en te zien krijgen in al die vertelselkesboekskes.
Onze hersenen reageren enorm snel als het erop aankomt om te leren. Probeer het zelf maar en lees de tekst hieronder. Je zal ervan versteld staan hoe vlug je het onder de knie hebt.
D323 M3D3D3L1NG L44T J3 213N T0T W3LK3 GR0T3 PR35T4T135 0N23 H3R53N5N 1N 5T44T 21JN. 1N H3T 83G1N W45 H3T MI55CHI3N WAT M031L1JK D323 T3K5T T3 L323N, M44R NU K4N J3 H3T W44R5CH1JNL1JK 4L H33L W4T 5N3LL3R 3N 20ND3R J3 3CHT 1N T3 MO3T3N 5P4NN3N. D4T K0MT D00R H3T 3N0RM3 L33RV3RM0G3N V4N 0N23 H3R53N5. KN4P H3? AL5 J3 WIL M4G J3 D323 M3D3D3L1NG K0P13R3N 3N V3RD3R V3R5PR31D3N, UIT3R44RD.
VRI3ND3L1JK3 G2O3T3N,
A doet, an’doet, toet, tn’doet, ge doetj, gendoetj en g’otj, a oo, z’oo, wer oon, z’oon
Geplaatst op: 12 september 2011 door margogogo in Losse flodders, Onnozele informatie
Bij het lezen van een bepaald stukje bij een medeblogger schoot het me ineens weer te binnen dat ik nog een logje in mijn concepten had staan. Een onderwerp waar ik ooit eens aan begonnen ben maar die ik 1 of andere duistere reden niet heb afgewerkt. Misschien is dit dan toch het ideale moment om het af te maken en te publiceren, want anders komt het er misschien niet meer van.
Het onderwerp zit al helemaal in de titel van mijn logje. Herken je het of is het Chinees voor je? Wie van Aalst en omstreken is weet dat dat streekgebonden vervoegingen zijn.
Zal ik even vertalen? Kijk even mee:
– A doet = jawel (M) als in [hij heeft dat niét gedaan] —> [A doet!] = jawel, hij heeft dat wél gedaan.
– An’doet = nietwaar (M) als in [hij heeft dat gezegd] —> [an’doet] = nietwaar, dat heeft hij niét.
– Toet = jawel (onzijdig) als in [dat is niet waar] —> [toet] = jawel, dat is wel waar.
– Tn’doet = nietwaar (onzijdig) als in ontkenning van [toet]
Is ’t een beetje duidelijk? Doentj of n’doentj? (=ja of Nee?) Hehe.
Ok, ok, iets gemakkelijker dan: de vervoeging van het werkwoord “hebben” in de verleden tijd:
– g’otj = je had
– a oo = hij had
– z’oo = zij had
– wer oon = wij hadden
– z’oon = zij hadden
Dat Oost-Vlaams is een raar taaltje, zo plat als een vijg vooral. En lelijk, eigenlijk.
Maar zo heeft iedere regio wel zijn eigen streektaal, wat me naadloos brengt tot de essentie van dit schrijfsel: ik ben 1 van de grootste pleiters voor het behoud van het dialect.
Het Algemeen Nederlands moet uiteraard onderwezen blijven worden, dat is en blijft immers dé enige beschaafde taal die iedere Nederlandstalige deftig en bij voorkeur foutoos zou moeten kunnen praten, lezen en schrijven.
Ons land heeft een groot arsenaal aan verschillende dialecten: West-Vlaams, Oost-Vlaams, Limburgs, Antwerps, Brussels, Gents, …en daar tussenin nog een brede variatie aan accentnuances. (van Wallonië weet ik het niet, ik ben de Franse taal niet machtig genoeg om in Waalse regio’s enig onderscheid in dialect te kunnen horen)
Met zo’n mooi pallet aan specifieke volkstaaltjes en tongvallen zou het toch jammer zijn mocht dat onderdeel van onze cultuur verloren gaan? Het in stand houden van onze dialecten kan alleen maar slagen wanneer iedere ouder zijn dialect aan zijn kind(eren) doorgeeft. Maar daar knelt allang het schoentje.
Ieder klein dorpje in elke regio heeft een nuanceverschil in z’n dialect, en het zijn net die kleine nuances die meer en meer het zuivere dialect infiltreren en verbasteren.
Vele kinderen gaan niet meer in hun geboortedorp naar school maar lopen school in de grote stad, waardoor ze hun eigen dorpsdialect verleren. En op latere leeftijd zet die gang van zaken zich dan gewoon door: wie bijvoobeeld geboren is in Aalst maar voor zijn studies uitwijkt en op kot gaat in Gent, die doet zich daar misschien een lief op en heeft daarnaast ook een pak vrienden…euh…te vriend met wie hij het meeste van zijn vrije tijd doorbrengt. Die Aalstenaar brengt gegarandeerd een Gents accent aan in zijn Oljsters dialect, met als gevolg dat die op de duur geen echt ‘plat Oljsters’ meer kan praten en dat dus ook niet meer aan zijn kinderen kan doorgeven.
Op die manier gaan vele zuivere dialecten stilaan helemaal verloren. Niks aan te doen, dat is nu eenmaal een neveneffect van de evolutie: het leven speelt zich niet meer enkel in het eigen dorp af.
Enkel de oudste generatie die er nu nog is, is z’n eigen zuivere dialect nog machtig. Recentere generaties en vooral de generaties die nog gaan volgen zullen onvrijwillig zorgen voor verbastering van het zuivere dialect.
De kinderen van onze kinderen zullen geen zuiver dialect meer horen, dus na ons zou het wel eens helemaal gedaan kunnen zijn.
Ik zou dat verschrikkelijk jammer vinden.
Wat denk jij hier over, lezer? Geef jij je locale dialect door aan je kind(eren) of sta je erop dat enkel het AN de voertaal is ten huize U?
Fantastisch gedaan!
Morgen.
Morgen ga ik bloggen.
Niet vandaag.
Niet nu.
Niet subiet.
Niet weldra.
Niet gisteren.
Maar morgen.
Morgen.
Ga ik bloggen.
OMG, is me dat hier ineens allemaal snel gegaan! Van een vriend horen zeggen dat een andere vriend zijn moto verkoopt omdat hij zich een zwaardere type heeft aangeschaft, met die vriend gebeld en afgesproken, moto gaan bekijken, hem goedgekeurd, deal gesloten, contract opgesteld en getekend, geld gestort, verzekering gesloten, ‘plakken’ aangevraagd, nummerplaat ontvangen, moto afgehaald en een eerste toerke gedaan.
Dat was vorig weekend.
Zei ik al dat mijn lief zich dezelfde moto heeft aangeschaft? Hij rijdt al langer met een moto, een Deauville, maar was meteen verkocht toen hij ‘mijn’ naked bike zag. Het zou toch wel ferm zijn mochten we allebei met zo’n vinnige moto rijden…
Een week later reed hij al rond met zijn nieuwe aanwinst, terwijl ik nog vanalles moest regelen om legaal de straat op te mogen. Best raar dat ik nu vind dat alles snel is gegaan terwijl ik dat wachten tot ik hem werkelijk onder mijn gat kon schuiven toch heel erg lang vond duren.
Maar het is zover: at last. Mijn 2 dromen staan netjes naast elkaar op de oprit. Denk ervan wat je wilt, maar mij doet dat iets. Echt waar.
Ik heb altijd van snelheid gehouden, eigenlijk. Dat valt nochtans totaal niet te rijmen met het tempo waarin ik mijn leven leef. Vergeleken met al die druk-druk-druk-mensen tegenwoordig ben ik een slak in slow motion. Haast en spoed vind ik niet goed, wat dat betreft. Maar daar tegenover staat dan mijn beheerste drang naar snelheid. Die dient waarschijnlijk om om mijn trage levensstijl een beetje te compenseren.
Een tochtje met een luchtballon zegt me niets, geef mij maar een tochtje in een helicopter. Zeilen zegt me niets, geef mij maar een jetski of speedboot om door het water te scheuren. Een rondje op de carroussel zegt me niets, geef mij maar de hoogste wildste snelste rollercoaster die een paar keer deftig overkop gaat. Wandelen en fietsen is eens leuk, maar geef mij toch maar de auto en liever nog de moto om me te verplaatsen, dat gaat toch net dat ietsje vlotter.
“Een mens is niet oud totdat spijt de plaats in neemt van zijn/haar dromen.”
Ik geef mezelf 15 minuten om te bloggen. Vijftien minuten, da’s niet lang. Da’s zelfs veel te kort, als ik daar zo eens goed over nadenk.
Wie zich afvraagt waarom ik mezelf 15 minuten geef om te bloggen, wel, ik doe dat omdat ik eens zou willen weten of ik al dan niet iets deftigs kan schrijven, iets dat een beetje steek houdt en af is, binnen een deadline.
Nog 13 minuten.
Een deadline, is dat niet in onze taal een dodelijn? Een dode lijn, hm, dat klopt niet volgens mijn interpretatie. Een dode lijn interpreteer ik als een lijn zonder einde. Eindeloosheid is nu net niet de bedoeling van een deadline, dus dat klopt voor geen meter. Waarom noemt men een beperkte tijdspanne dan zo? Beetje dom, niet?
Nog 8 minuten.
Ofwel ben ik dom, dat zou ook kunnen. Waarschijnlijk ben ik dom in dit geval en interpreteer ik als enige het woord ‘deadline’ als een lijn zonder einde. Mijn interpretaties zijn al eens meer onjuist, met alle gevolgen vandien.
Nog 3 minuten.
Ik heb de neiging om het hierbij te laten. Zal ik afronden? Ik zit hier nu met nog 3 minuten over en die moet ik nog zien te vullen, want ik wil exact dat ganse kwartier voltypen.
En wat hebben we heleerd vandaag?
Ten eerste: letters kneden zich tot woorden
Ten tweede: met woordjes bouw je zinnen
Ten derde: met die zinnen bouw je een samenhangend geheel
Nog 15 seconden.
Ten vierde: 15 minuten zijn voorbij in a blink of an eye
Nog 2 seconden.
Mission accomplished zekerst?
U mag applaudiseren.
Vrijwel elke dag denk ik bij mezelf: ‘vandaag ga ik eens bloggen’. Vrijwel elke dag komt het er niet van. *zoekt een resem excuses…*
Ofwel heb ik na een volle werkdag voor een computerscherm geen zin meer om achter de PC te gaan zitten, ofwel ben ik te moe, ofwel komt er bezoek, ofwel ben ik bij mijn lief, ofwel is mijn lief hier, ofwel heb ik andere prioriteiten, ofwel palmt smurf de PC in om opgelegde oefeningen voor school te doen en wil hij nadien nog wat relaxen op Runescape of een andere game… Redenen Excuses genoeg.
Feit is dat ik onmenselijk lang aan een onnozel blogstukje kan hangen sleutelen en puzzelen; ik heb namelijk nogal last van twijfelende neigingen en draai en keer en plak en knip en schrijf en delete en herdoe de hele boel daarna nog een paar keer, om dan nog niet echt content te zijn. Voor wat anderen in nog geen uurtje klaren heb ik zowaar een halve dag vandoen. Wat zegt dat over mij?
Ik zou echt graag in een kwartiertje tijd iets leesbaar en lichtverteerbaar kunnen neerschrijven op mijn blog. En ik zou ook graag voldoende inspiratie hebben waarover ik dan kan schrijven in dat kwartiertje tijd. Geef mij die 2 zaken en ik blog elke dag, zeker weten.
Maar kom, uiteindelijk komt er wel altijd iets en iets is vooralsnog beter dan niets. Of toch niet.
Eigenlijk wil ik al een tijdje een stukje publiceren over ons krokusvakantiereisje naar het Zuiden van Frankrijk van twee weken geleden. Nu was ik al eens met goeie moed en goesting begonnen en wilde ik het nu compleet afmaken, doch ik vrees ervoor dat het vandaag af zal zijn. Om 19u komt Elke all the way from Brugge om mijn nieuwe stekje te komen inspecteren en nadien ergens in Aalst iets te gaan eten en wat bij te kletsen. Dus begin ik nu toch maar beter niet aan het afmaken van het blogstuk waaraan ik eerder al was begonnen, en houd ik het hier nu wat kort (dat duurt alweer lang genoeg).
U mag dit zien als aankondiging dat er hier in de mabije toekomst een reisverslagje met foto’s zit aan te komen.
Allez zeg, bezie dat!
Een mens heeft verdekke meer snoeren en kabels in huis dan wat anders. En dat in een draadloos tijdperk, begot.
Wetende dat er hier in kasten en laden allerhande apparatuur ligt, zoals daar zijn een Flip camera, fototoestel, i-Pod mini, iPod Touch, videorecorder, DVD-speler, Playstation, GameBoy, Nintendo, GSM’s van verschillende merken en wat weet ik nog allemaal, zal elk snoer wel ergens in fitten, voorzekerst.
Op een mooie lentedag (ik zeg er niet bij in welk jaar, dat geeft mij een beetje speling) zal ik mij daar eens aanzetten. Het zou niet slecht zijn om dat gesnoer eens in zijn rechtmatige eigenaar te doen passen.
Tot die tijd bewaar ik al die kabels, draden, snoeren, oortjes, bakskes afstandsbedieningen, adaptors, laders en ander draadgerief in een grote zwarte plastieken bloempot.
Properkes opgerold en bijeengeknoopt.
Klaar voor gebruik. Du-uh.
Ssssjt
Geplaatst op: 6 juli 2010 door margogogo in Bloggereedschap, Blogosfeer, Life, Losse flodders
Misschien valt het niet zo op maar het bloggen staat hier nu echt wel op een heel laag pitje. Als je uit gebrek aan schrijfgoesting al een afbeelding van een draaiende ventilator op uw blog begint te zetten, dan is ’t toch echt wel ver gekomen, geef toe.
Maaaarrrr, alles heeft zo zijn reden, zo ook de stilliggende werkzaamheden alhier. Niet dat er niks gebeurt rondom mij, in tegendeel, er gebeurt heel erg veel de laatste tijd. Laat het me anders efkes kortweg samenvatten in drie punten:
Ten eerste _en dit is mijn favoriet, met stip!_ ben ik grote kuis aan ‘t houden in mijn lijf: de oude verdorde motten die zich hardnekkig hadden ingenesteld worden vakkundig geëuthanaseerd en properkes verwijderd. Vervolgens wordt de vrijgekomen ruimte in de buik gevuld met frisse fleurige fladderende vlindertjes.
Ten tweede: ik ben wreed sociaal bezig wegens veel toffe dingen te doen buitenshuis: optredentje hier, concertje daar, dagje zee, weekendje Ardennen, beetje reizen en rondtrekken, daguitstapjes her en der, ritje met de moto, nachtje openluchtslapen, tochtje met de fiets of per te voet,… ‘k ben geen grote fan van de zomer maar het biedt wel mogelijkheden, dat kan ik niet ontkennen.
Ten derde: wegens de aanhoudende warmte (ja, ze zaagt weer, ja) werkt mijn brein in ploegen én op nachttarief, het is dan ook nagenoeg onmogelijk om wilde verhalen of lange teksten bij elkaar te schrijven.
Klinkt dat een beetje aanvaardbaar als excuus om nog wat verder te blogpauzeren?
Tussen ons gezegd en gezwegen 