Vuurvliegjes

Tegenwoordig is het klagen en zagen over het prachtige herfstweer weer schering en inslag. Dat menig mens dit seizoen omschrijft als druilerig en miezerig vuil kutweer, doet me huiveren.
Geniet daar nu toch eens van! En vooral: stop met zagen, dat helpt echt voor geen meter.

Maar kijk, omdat ik zo’n lieverdje ben wil ik alle koulijders en treurwilgen met een dijk van een autumn blues eens lekker verwennen met een vrolijk tintelend deuntje.

Toen ik het voor het eerst hoorde had ik goosebumps, muggentetjes en kiekevel tegelijkertijd, en ik hoop voor u hetzelfde:

(lyrics onderaan)

Voordat ik dit liedje hoorde was Owl City me totaal onbekend. Dat ligt aan mijn ouderdom. En ook een beetje aan mijn leeftijd.
De frontman van Owl City, Adam Young, is namelijk zoals zijn achternaam doet vermoeden: erg jong (nu 24). Hij is een heus tieneridool, een popster poster uit de Joepie van vandaag, rijkelijk omringd door puberende kirrende kalververliefde meisjes.
Als bijna 42-jarige jongbejaarde heb ik blijkbaar alle hetze rond en het groeiende succes van deze jongelui gemankeerd.
Tot ik toevallig dit filmpje vond:

‘Fireflies’ by Owl City

You would not believe your eyes if ten million fireflies
lit up the world as I fell asleep
‘Cause they’d fill the open air and leave teardrops everywhere
you’d think me rude but I would just stand and stare

I’d like to make myself believe that planet Earth turns slowly
It’s hard to say that I’d rather stay awake when I’m asleep
‘Cause everything is never as it seems

‘Cause I’d get a thousand hugs from ten thousand lightning bugs
as they tried to teach me how to dance
Foxtrot above my head, a sock hop beneath my bed
a disco ball is just hanging by a thread

I’d like to make myself believe that planet Earth turns slowly
It’s hard to say that I’d rather stay awake when I’m asleep
‘Cause everything is never as it seems when I fall asleep

Leave my door open just a crack, ‘cause I feel like such an insomniac
Why do I tire of counting sheep when I’m far too tired to fall asleep?
(Please take me away from here)
To ten million fireflies I’m weird ‘cause I hate goodbyes
I got misty eyes as they said farewell
But I’ll know where several are if my dreams get real bizarre
‘Cause I saved a few and I keep them in a jar

I’d like to make myself believe that planet Earth turns slowly
It’s hard to say that I’d rather stay awake when I’m asleep
‘Cause everything is never as it seems
When I fall asleep

I’d like to make myself believe
That planet earth turns slowly
It’s hard to say that I’d rather stay
Awake when I’m asleep
Because my dreams are bursting at the seams

 

 

Sad-5

Na zonneschijn komt regen.

Dat moet Elke gedacht hebben toen ze dit blogstukje neerzette. Na de Happy-5 van een paar logjes terug volgt hier ook mijn persoonlijke Sad-5.  Vijf muzikale hoogstandjes met een melancholisch tintje, songs die mij nooit onberoerd laten als ik ze hoor.

1. SAVALAS – ‘Today’

Puur Belgisch, doch voor velen helaas (nog) onbekend. Elk  nummer van hen is een pareltje. Heb hen live gezien en ongelooflijk neig genoten!

 

2. ABEL – ‘Onderweg’

Schoon Hollands nummertje dat mij kiekenvel bezorgt (vraag mij niet waarom, het is gewoon zo)

 

3. KEANE – ‘Bedshaped’

Prachtig!

 

4. THE RASMUS – ‘Funeral Song’

Beklijvend!

 

5. COLDPLAY – ‘The Scientist’

Hier plaats ik niet de videoclip maar de songtekst. Voor jullie is de tekst wellicht niet belangrijk, doch mij gaat het vooral om het verhaal dat ik rond de gezongen woorden interpreteer. Honderdduizend keer heb ik dit nummer gedraaid en beluisterd na de plotse dood van mijn ma. In mijn interpretatie vertelt en omschrijft dit liedje de gedachten en emoties die ik voelde toen ze van de ene dag op de andere uit mijn leven werd weggerukt. Een nummer dat eeuwig en altijd een traan in mijn oog zal losweken.

En u? Waar wordt u stil van?

1-to-5-2B-happy

Van ons Elke kreeg ik een pareltje van een opdracht in de vorm van een gecamoufleerd estafettestokje. A tag met het niet mis te verstane verzoek:

“Geef uw happy top 5 van liedjes die jouw leven oppeppen en geef het door aan 5 anderen”

‘k Zal mij maar al meteen verontschuldigen voor het niet-commerciëel zijn van mijn favo muzikale opkikkertjes want er zullen wel lezers zijn die een wenkbrauw of 2 zullen optrekken bij mijn keuze. Dat de doorsnee mens in de straat deze nummers niet kent en ook niet goed vindt zal mij chipolata wezen, want over muziek- en andere smaken twist ik niet.

1. Suede – ‘Obsessions’ 

Dit is maar eentje uit de vracht aan up-tempo nummers dat Suede heeft. Luister ook eens naar dit en dit, en je kan niet anders dan me gelijk geven. De stem van Brett Anderson vind ik pure heaven!

 

2. Pinback – ‘Non photo blue’

Geen kat die dit kent, I’m sure. En toch is ‘t een super knap nummer die mij het effect geeft van 3 zjatten straffe kaffe en 4 blikjes Red Bull. Voor het volle effect van deze song: trek het volume volledig open!

 

3. R.E.M. – ‘Shiny happy people’

Dit spreekt voor zich, me dunkt.

 

4. Depeche Mode – ‘Just cant’t get enough’

Een ouwe maar wel een nummer waarop ik onmogelijk kan stilzitten. Vrolijk deuntje dat bij mij altijd goed werkt om in the mood te komen voor/op een fuif. Ook hierbij geldt de opmerking dat ze zo veel songs hebben waabij een gezond mens niet anders kan dan bewegen. Niet voor niets my all time favorite band.

 

5. Paul King – ‘Love & Pride’

Heel luchtige happy song met een heel oppeppend ritme. Eenvoudig en plezant.

Het reglement zegt: 5 liedjes.

En ik zeg: reglementen zijn er om aan uw laars te lappen.

Als uitsmijter ga ik Elke nog rap efkes doen verschieten door te bekennen dat ik ’Believe’ van Cher dijk van een dansplaat vind.

En als definitieve afsluiter: hét énige échte nummer dat mij als een magneet op de dansvloer sleurt:

 

Intussen compleet uit de bol gaande geef ik de fakkel door aan:

Kielzog: omdat Menck ongeveer dezelfde muzieksmaak heeft en ik best wel razend benieuwd ben naar de songs die hem happy-happy-happy maken

Breeg: omdat het niet allemaal Iron Maiden kan zijn

Ed blogt: omdat zij geweldig is en ik zeker weet dat ze er met deze tag wel weer een lap op zal geven

Sie to be soft: omdat hij ook vindt dat Q-music niet deugt en omdat hij het optreden van Green Day zo mooi omschreef

Yet Another Blog: omdat ik haar blogschrijfsels en beeldmateriaal wreed te pruimen vind

Back to the 80’s

Midden jaren ‘80 zat ik volop in mijn pubertijd. Alles draaide toen rond muziek, zoals je hier ook al kon lezen. Terwijl mijn ouders in hun repetietiekot de evergreens repeteerden voor hun optredens in de weekends, luisterde ik constant naar de radio, draaide ik mijn singles van Cindy Lauper, Nik Kershaw, Yazoo en Cock Robin en nog een stuk of wat, welke ik me had kunnen kopen door het weinige zakgeld dat ik kreeg te sparen. Ik was heelder dagen druk in de weer met mijn casetterecorder want in the eighties waren er enorm veel goeie songs. Zonder blozen geef ik heel graag toe dat ik de meeste nog steeds even goed vind als toen.

Idolatrie is mij altijd vreemd geweest, dacht ik. Maar dat moet ik bij nader inzien toch even rechtzetten. Er zijn jaren geweest waarin ik mezelf de allergrootste fan waande van de Britse singer-songwriter Howard Jones. Alles wat ik over hem kon vinden bewaarde ik. Ik had een paar mappen vol foto’s, interviews, artikels, songteksten en kleine gadgets. Alle liedjes van zijn LP Human’s Lib (de eerste longplayer die ik me ooit aanschafte) kende ik uit mijn hoofd. Yepz, mr. Jones was mijn idool. Alleen de mijne want mijn klasgenoten en vrienden kenden hem nauwelijks, laat staan dat het hun genre was.

Howard Jones was de eerste en tevens enige favoriet die ik ooit heb gehad. Ik herinner me niet dat ik later ooit nog zo zot ben geweest van een zanger. Ik was écht verliefd op hem, met hartkloppingen en koude rillingen en al, ik vond hem ontzettend knap en was gefascineerd door zijn omhooggesuikerwaterde haar, zijn tipschoenen en lange zwarte jas, wat de voorbode bleek voor wat zou volgen (later kwam Robert Smith van The Cure en Morrissey van The Smiths in mijn leven en ging mijn voorkeur meer de donkere zwarte kant uit, zo ook mijn garderobe)

Deze song zou iedereen moeten kennen, hiermee is alles begonnen.

Een ander nummer dat mij nog steeds kiekenvel bezorgt is “No one is to blame”.

Haal uw beste Engels boven en lees even waarover de song gaat:

The song is about unfulfilled mutual attractions, saying that these are normal and commonplace ("We want everyone – no one is to blame"). It uses a number of metaphors, such as "You can look at the menu, but you just can’t eat" and "It’s the last piece of the puzzle, but you just can’t make it fit", to describe the frustration of experiencing intense attraction but being unable to act on it, for whatever reason.

Alweer voor uw gemak, heb ik er de songtekst bijgezet.

Enjoy the song, I will get the goosebumps.

De video trekt op niks, ik dwing u dan ook niet om ernaar te kijken

You can look at the menu but you just cant eat
You can feel the cushions but you cant have a seat
You can dip your foot in the pool but you cant have a swim
You can feel the punishment but you cant commit the sin

And you want her and she wants you
We want everyone
And you want her and she wants you
No one, no one, no one ever is to blame

You can build a mansion but you just cant live in it
Youre the fastest runner but youre not allowed to win
Some break the rules
And live to count the cost
The insecurity is the thing that wont get lost

And you want her and she wants you
We want everyone
And you want her and she wants you
No one, no one, no one ever is to blame

You can see the summit but you cant reach it
Its the last piece of the puzzle but you just cant make it fit
Doctor says youre cured but you still feel the pain
Aspirations in the clouds but your hopes go down the drain

And you want her and she wants you
We want everyone
And you want her and she wants you
No one, no one, no one ever is to blame
No one ever is to blame
No one ever is to blame

Kippenvel

Vanochtend in mijn auto helemaal in zwijm gevallen. Mijn radio stond (en staat dikwijls) op Be-One en ze draaiden 1 van mijn meest favo songs of all times, in het trage genre.

Het filmpje is niet veel soeps maar daar moet je niet naar kijken. Houd uw ogen beter op de tekst die ik er bijgeplakt heb voor uw gemak.

Ge moogt allemaal meezingen, ge moet u niet generen.

My love is in league with the freeway

It’s passion will ride, as the cities fly by

And the taillights dissolve, in the coming of night

And the questions in thousands take flight

My love is a-miles in the waiting

The eyes that just stare, and a glance at the clock

And the secret that burns, and the pain that grows dark

And it’s you once again

 

Leading me on

Leading me down the road

Driving me on, driving me down the road

 

My love is exceedingy vivid

Red-eyed and fevered with the hum of the miles

Distance and longing, my thoughts do collide

Should I rest for a while, at the side?

 

Your love is cradled in knowing

Eyes in the mirror, still expecting they’ll come

Sensing to well, when the journey is done

There is no turning back, no

There is no turning back, on the run.

 

My love is in league with the freeway

Oh, the freeway, in the coming of night-time

My love is in league with the freeway!

 

Rage

Hey zeg, eigenlijk is da wel gemakkelijk, zo gewoon wa prentjes of een you-tube’ke plaatsen. Ge moet daar nie bij nadenken en laat dat nu toevallig een hobby van mij zijn: niet nadenken.  Toch maar niet overdrijven met beeldekens en video’s, kan dan evengoed een link plaatsen naar Google Afbeeldingen en YouTube, en da’s ook maar niks.

Ik zit hier wat te tokkelen, mijn mails te lezen, mails terug te sturen en wat te chatten tussendoor, terwijl smurf zijn vrije tijd wat verdrijft op zijn Playstation. Als ik hem laat doen dan kan hij er uren mee in de weer zijn, maar ik laat hem niet doen. Ik houd het TV-kijken, PC-amusement en Playstation games binnen de perken, ik voorzie grenzen voor dat soort tijdsverdrijf. Jaja, ik ben streng.

Soit, zijn huiswerk is gemaakt, we hebben gegeten, hij is gewassen en heeft zijn pyjama aan, geen reden dus om hem een uurtje gamen te weigeren. ‘t Is een week geleden ook, want vorige week was hij bij zijn papa en daar is geen Playstation.

Het spelletje waarmee hij speelt is er zo eentje waar blijkbaar heel veel kinderen zot van zijn (en volwassenen trouwens ook, heb ik ondervonden). Ik ben er niet zot van, ‘k vind het nogal ruw en hard, maar die games zeggen mij sowieso al niet veel, dus ik moet mijn mening niet geven.

Dat spel kent smurf van zijne peter, mijn broer.  Hoelang hij daar al om zeurt, ik weet het niet maar het is al lang. Ik vond het geen spelletje voor kinderen en heb tot nu toe altijd geweigerd om dat spel aan te schaffen.  Times change en intussen heb ik smurf zijn argument (“al mijn vriendjes hebben dat spelletje wél gekregen…”) al kunnen verifiëren, en inderdaad, veel van zijn leeftijdsgenootjes hebben dat ding in hun collectie zitten.

Ik ben een coole mama en kocht hem dus met zijn verjaardag dat ene specifieke spelletje, waarmee hij, u kan het al raden, meer dan een beetje dolletjes gelukkig was.

Dus op dit moment zit smurf zijn toegestane uurtje vol te spelen met zijn nieuwe game, waarop wel heel ferme muziek staat, merk ik. Daarnet hoorde ik hem ineens meebrullen en headbangen (soort van toch) op een nummer dat mij wel heel erg bekend in de oren klinkt.

Op dit nummer zijn zijne papa en ik, en bij uitbreiding onze hele vriendenkring, indertijd heel zwaar uit de bol gegaan, we vinden dat nog steeds allemaal zo’n ongelooflijk fantastisch nummer waarbij – ik durf te wedden- geen enkele deftige rockmuziekliefhebber zijn hoofd stil kan houden.

En ik zie smurf hier bezig en ik geniet.  Ik geniet van zijn lijfje dat beweegt, zijn hoofdje dat van voor naar achter schudt…als een echte tiener die elk weekend naar een live concert gaat van een zware metalband. Heerlijk om te zien hoe hij zelf ook geniet van die keigoeie muziek, is dat niet een beetje de droom van elke ouder, of is dat mijn gedacht?

‘k Wil niet melig of zo doen maar man, man, man, wat ben ik zot van da manneke!

Kippenhuid

In mijn tienerjaren kon ik mij uren amuseren met mijn radio met ingebouwde cassetterecorder. Ik had er een hobby van gemaakt om liedjes die ik graag hoorde op te nemen van de radio om ze vervolgens vanbuiten te leren met tekst en al.  Uren heb ik mij daarmee liggen amuseren.  Ik zette de radio aan, nam pen en papier en bespeelde met een blindelingse handigheid de play- pauze- en rewindknop. Play…luisteren…de klinkers en medeklinkers proberen omzetten in woordjes en zinnetjes that made sense, pauze, opschrijven, rewind, play, luisteren, pauze, corrigeren, play, luisteren, pauze, opschrijven, rewind, play, pauze, opschrijven, rewind, play, pauze, …  Zo had ik op den duur hele mappen vol met zelf bijeengeluisterde en opgeschreven liedjesteksten. Die mappen heb ik niet meer, ik heb ze ook niet meer nodig, die teksten zitten vast in mijn kop.

Even dacht ik dat die hobby allang verdwenen was. Heel even ben ik beziggeweest met mijn geheugen om te ploegen om te proberen achterhalen wanneer ik precies ben opgehouden met dat liedjestekstenleren.  Om blijvende hersenschade te voorkomen ben ik gestopt met het mij af te vragen. Mijn geheugen is een zeef van het type Extra Grote Gaten, al strookt dat totaal niet met het feit dat ik al die teksten van vroeger jaren nu nog steeds kan aframmelen en opdreunen. 

Het schoot me ineens te binnen dat ik eigenlijk nog steeds bezig ben met die hobby, zij het dan op een iets andere manier.  Als ik mij een CD aanschaf kijk ik eerst altijd naar het hoesje.  Ik bekijk het boekje zoals een man de Playboy: ’t is niet voor de prentjes maar voor de tekst. Ik ben altijd zo content als de lyrics er bijzitten,  dat geeft meteen een bepaalde meerwaarde aan een CD.   Ik weet het, ik ben een raar geval. 

Als de teksten er niet bijzitten dan neem ik de liedjes van de CD op met mijn bandopnemertje en…   Zot! Dat geloof je nu toch zelf niet zeker? Hoe belachelijk zou dat niet zijn jong? Nu kan je alle lyrics in no time van het www plukken, ik zal mij een beetje gaan bezighouden met een cassettespelertje of wa?! Djiezes!

Het zijn niet alleen de teksten die mij interesseren, het is the whole package, uiteraard. Het nummer moet mij liggen, helemaal. De stem, de instrumenten, de tune, de opbouw,…er moet gevoel inzitten. Ik moet er iets bij gewaarworden.

Een voorbeeld van een nummer dat mij helemaal in zijn greep heeft momenteel is “Empty Space” van Air Traffic, uit het album “Fractured Life”. 

’t Zijn geen beeldekens, ’t is alleen de tekst. Ogen toe en volume open en luisteren tot de laatste noot.

Kiekenvel. Iemand?

Shiny happy ikke

Als er nu 1 liedje is waar ik altijd heel happy van word dan is het dit

Machtig stemgeluid, geef toe.

Hier bovenaan ergens geef ik een opsomming van wat er in mijn CD-rek zit. Dat is de exacte weergave van het bescheiden verzamelingetje CD’s dat ik me in de loop der jaren heb aangeschaft. Uitbreiding volgt traag maar gestaag.
Dat zijn uiteraard niet allemaal topfavorieten maar ik heb ze ook niet voor niks in mijn rekje zitten.

Neem nu Scorpions.
U vraagt zich af wat die kwieten tussen de rest staan te doen?
Puur jeugdsentiment.
Als jonge teenager was ik verliefd op de stem van Klaus Meine en ze raakt me nog steeds tot in mijn kleinste teen.

Nu had ik allang geen idee meer waarmee ze zich de laatste jaren hebben beziggehouden, tot een paar maanden geleden mijn broer mij iets liet horen. 
Bekende songs, doch compleet anders gearrangeerd, in de vorm van 2 CD’s.
Allebei een streling voor het oor. Mijn oor althans.

De ene is “Acoustica”, wat verder geen uitleg behoeft, de andere bevat 10 nummers uit “Moment of Glory”, uitgevoerd in samenwerking met het “Berlin Philarmonic Orchestra”.

Voor wie zich hierbij echt niets kan bij voorstellen, hier een streepje kijk-en luistergerief.

Louter ter info smak ik er rap nog een klein lijstje tegenaan, kwestie van mijn vorige opsomming een beetje te vervolledigen.
Block Party – Nirvana (Unplugged) – Mintzkov(Luna) – Lunascape – Editors – Blur – RHCP – Pixies – The Doors – Elvis Costello – Daan – Alanis Morissette – Bob Marley – Billy bragg – Jeff Buckley – Blink 182 – Bloodhound Gang – David bowie – Melissa Etheridge – Kate Bush – Eurythmics, …
Ik zal maar stoppen want er schiet me ineens nog een vracht te binnen.
Geen van deze hebben ooit een euro aan mij verdiend maar op dat soort details gaan we toch niet letten zeker.

Nostalgie 1979

In 1975 maken ze hun eerste televisiedebuut en treden op in europa als straatmuzikanten.
In 1976 krijgen ze een platencontract aangeboden.
Ze verbreken dit contract en gaan in eigen beheer verder.
In 1979 knalt hun eerste hit uit mijn radio.

Ik wist niet wat ik hoorde.
Het was de Iers/Duitse familieband “The Kelly Family”.
Een gezin met (uiteindelijk) 12 broers en zussen.
Het liedje “David’s Song (Who’ll come with me)” vond ik waanzinnig prachtig, zo puur in zijn eenvoud.
Die stem van die kleine jongen…hemels!

Ik was 11 en had kippenvel.

(niet de beste video maar toch zo schoon)

Muzikale vorming ten huize van

Pa weet dat ik om de twee weken op woensdag een vrije dag heb en sprong ook vandaag weer even binnen om een kopje senseo te drinken en een babbeltje te slaan.

“Je komt als geroepen pa. Ik ben hier net begonnen aan een artikeltje over mijn muzikale vorming”.

Terwijl Pixie de huiskater zich in zijn schoot nestelde nam ik pa mee terug in de tijd.
“Dat muziekgroepje van jullie, hoe is dat eigenlijk zo gekomen?”

“Goh, dat was in…efkes denken…in 1961.
De toenmalige onderpastoor vroeg mij op zekere dag of ik, samen met mijn broers, een optredentje ineen zou willen steken voor de opening van de parochiezaal.
Hij had gehoord dat wij instrumenten bespeelden: onzen André speelde blokfluit, onze Paul gitaar, onzen Herman banjo en ik kon een beetje zingen en had mijn eigen gitaar.
De onderpastoor zou ook hetzelfde voorstel doen aan een meisje van 17, die net in het dorp was komen wonen.
Zij speelde accordeon.
Dat meisje was je ma.
We zijn allemaal op dat verzoek ingegaan en flansten een repertoire samen van allerlei Vlaamse meezingers, want ja, we kenden nog geen Engels toen.
We zijn die dan beginnen instuderen en repeteerden als gek en zo is dat allemaal begonnen”.

“Jawadde pa, deze details kende ik nog niet. Maar ga vooral verder.”

“Welja, dat optreden was geslaagd en vele mensen vroegen ons of we op hun trouw en zo ook zouden willen optreden.
Toen zijn we met ons groepje gaan samenzitten om daarover te praten.
Zo samen spelen was ons allemaal heel goed bevallen en we hadden in dat ene optredentje al zoveel tijd gestoken dat we het zonde vonden om er verder niks meer mee te doen.
Toen hebben we besloten om ermee door te gaan.
We hebben meer en meer liedjes aan onze speellijst toegevoegd, vooral veel Engelstalige evergreens, en zo zijn we met ons groepje “The Green Stars” begonnen.
Pas op, we hadden nogal succes hoor. Hoeveel trouw- en kommuniefeesten we niet gedaan hebben, ik zou het niet weten, maar het waren er veel. En op kermissen en op de halfoogstfeesten.
Weekends na elkaar waren we volgeboekt.
en vermoeiend dat dat was; vrijdag een touwfeest, zaterdag een kommunie, zondagmiddag een feestje van een vereniging en ’s avonds nog op de kermis in de parochiezaal, …”

“Dat klinkt best cool voor in die tijd, pa. En hoe is dat dan gegaan met jou en ma?”

“Gewoon…je ma en ik zijn verliefd geworden en getrouwd en de rest ken je toch wel hé.”

De rest ken ik, ja.
Ik heb nooit anders geweten dan dat mijn ouders muziek speelden.
Soms kreeg ik hen het hele weekend niet te zien. Als ze niet aan het repeteren waren dan waren ze gaan optreden.
Nee, een grote fan ben ik nooit geweest, ik had het niet zo voor dat genre, en dikwijls was ik hun geploeter in het repetitiekot kotsbeu. Altijd dat lawaai in huis, kon dat daar nu toch niet een béétje stiller?

Ja, ik ben opgegroeid tussen repetities en optredens, samen met mijn 2 broers en zus.
Dat heeft zich bij ons (bij hen) ook wel een beetje ingenesteld.
Mijn oudste broer is al vroeg op alles wat hij tegenkwam beginnen kloppen en is, u raadt het nooit, drummer geworden, in een coverband.
Idem met mijn andere broer, die is ook beginnen drummen. Bij een zootje ongeregeld die schreeuwerige metal voortbracht.
Mijn zus en ik zijn naar de muziekschool gegaan.
Ik wou piano en gitaar leren spelen maar na een jaar had ik daar nog geen instrument gehoord of gezien dus hield ik het daar na 1 jaar notenleer voor bekeken.
Mijn zus heeft het de volle 7 jaar volgehouden.
Ze speelde zo ontzettend mooi gitaar… ik was daar enorm jaloers op.

Had ik ook maar moeten doorzetten, quitter!

Mijn zus kon ook prachtig zingen, ze had een heel mooie stem. Vooral country lag haar goed.
Ze zong een paar jaar in een coverband en ooit deed ze backingvocals voor Jimmy Frey en Jo vally.
Ze maakte zelf ook een aantal plaatjes maar helaas waren dat van die dwaze 10 om te zien-toestanden. Zonde.

En ik? Ik zong me de longen uit het lijf, in mijn kamer en onder de douche.
Ik kon vroeger wel een nootje zingen en heb ooit eens meegedaan aan een zangwedstrijd maar dat was het dan ook.

Nee, ik hou enorm van muziek maar laat het maken ervan toch liever over aan mensen met echt muzikaal talent.

Mijn CD-rek, een sluier van de oplichting

Deze lijst is ook te vinden in de pagina bovenaan mijn blog. Waarom? Zomaar. Ik dacht, laat ik daar gewoon ook een vaste pagina van maken, je weet maar nooit waarvoor dat goed is.

Mijn CD’s staan bewust onalfabetisch en chaotisch gerangschikt op mijn rekjes omdat snuffelen en zoeken me meer voldoening geeft dan er gericht een CD uit te graaien, exact wetend waar hij zit. Sta me toe enkel the names of the bands te geven, dat zal ruimschoots volstaan om een beeld te schetsen van mijn muzikale voorkeur.

R.E.M. – Radiohead – The Smiths / Mirrissey – Suede / The Tears – Pinback – Savalas – Coldplay – Saybia – Travis – The Sugarcubes / Björk – Lemon – The Cure – The Mission – Interpol – Placebo – Elbow – Depeche Mode – Eels – Starsailor – Muse – Belle & Sebastian – Zornik – Madness – Hooverphonic – The Kooks – The Smashing Pumpkins – Talk talk – Kent – The Verve – Hot Hot Heat – 10.000 Maniacs – Admiral Freebee – Evenescence – The Waterboys – Simple Plan – Crowded House – Arid – Sioen – Propaganda – The Cranberries – New Order – Scorpions – Limp Bizkit – Air Trafic – Dido – The Human League – Deus – Levellers – Oasis – The Beautiful South – The Proclaimers – Ryan Adams (niet Bryan!) – Noordkaap – Alison Moyet – 4 Non Blondes – Tracy Chapman – Stef Bos – Cock Robin – A-Ha – Alphaville – The Corrs – Robbie Williams

Verder liggen er nog een paar verzamelaars: Humo – Knuffelrock (jawel) – More than a Feeling – Dressed in Black – The Best of New Wave Club Classic.

Dit is een pareltje van Depeche Mode. Enjoy! 

Om af te ronden zijn er nog van die aankopen die ik persoonlijk uitroep tot minder geslaagd tot effenaf schandalig:

Met stip op 1: Clap your hands say yeah (aaaaarrrrrgggghh!)

The Darkness (slechts 2 listenable nummers op de ganse schijf)

Beyond (gekocht in Hong-Kong begin jaren ‘90. Ik had gezien van horen zeggen dat dat daar toen een populaire band was. De hoes zag er echt veelbelovend uit (knappe langharige Chinese rockertjes) en door de Engelse naam van de band achtte ik de kans groot dat het Engelstalige rock-met-een-Chinese-toets zou zijn. Niet dus. Alles in ’t Chinees! Inclusief de lyrics in het hoesje. Grmbl.)