Tiktak

Luistert:

Tok tok tok tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik  tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik tik tik tiktik tak tok tok tok toktok tok tik tok tok tik…

Hebt ge’t gehoord?

Awel, dit hoor ik dus elke dag, van 9 tot 18 uur.

Wat denkt ge dat dat is? Een kieken met alzheimer die telkens vergeet dat ze al tik en tok zei? Nope.

Een horloge of klok of zo? Nope. Een tijdbom? Nope.  (alhoewel, ’t heeft er veel van weg)

Neen, liefste kijkbuislezers, dit is het geluid van een ring die tegen een pc-muis tokt en takt. Meer bepaald de ring aan de ringvinger van de hand waarmee mijn collega _die vlak naast mij zit_ de de muis hanteert .

Tienduizenden keren per dag. TIK TOK ende TAK.

AAaaaaaaarrrrgggggghhhhhh! Ik wil dat dat stopt! IK WIL DAT DAT STOPT!

Ik kan het alleen maar nog een keer vriendelijk vragen. Vorige week heb ik haar nochtans vriendelijk gezegd dat dat getik op mijn zenuwen werkt na een paar uur.

She just doesn’t give a damn.

Advertentie

Geen nieuws is ook iets

Is dat nu uw gedacht of is het hier echt zo stil op mijn blog?

’t Is niet uw gedacht, het is wel degelijk stil hier. Omdat het me aan courage ontbreekt om thuis nog eens achter de PC te kruipen, nadat ik een godganse dag voor een computerscherm heb gehangen op het werk.

Het werk…ik ben daar niet graag meer. Ik wil er weg, maar ik durf niet.

Ander werk gaan zoeken?

Zet er u maar eens aan, op 43 jaar, in tijden van crisis.

*zucht*

 

Frustratieventilatie

Toen we zaterdag na de motorit samen aan tafel zaten om na te praten en wat te koffiekletsen, kwam het onderwerp ‘verkiezingen’ ter sprake. We werden alle vier hitsig van frustratie bij het wisselen van onze gedachten. Niet over de verkiezingen zelf, want het is algemeen geweten dat dat sowieso een hypocriete klucht is waarbij Het Brave Volk geen enkele inspraak heeft. Dat bewijst het feit dat de huidige politiekers zich het recht toeëigenen om te beslissen dat een bepaalde persoon en zijn partij niet mee mag onderhandelen terwijl die bepaalde persoon en zijn partij nochtans met overgrote meerderheid verkozen werd door Het Brave Volk.

Democratie? My ass!

Maar kom, ik kan het roer hier maar beter omgooien vooraleer u begint te opperen dat het maar goed is dat Bart De new-waver niet mee onderhandelt om die en die reden, want eerlijk, uw mening daarover interesseert me geen bal.

Ons gesprek ging voonamelijk over wat zich achter de coulissen van zo’n circus afspeelt. Meer bepaald over het moeten ‘zitten’ en het moeten ‘tellen’.  Het Brave Volk wordt opgeroepen om te gaan zetelen stoelzitten in het stemlokaal om aldaar de goeie gang van zaken draaiende te houden. Identiteitskaarten worden van de stemmende mensen afgepakt en in ruil daarvoor krijgen ze oversized pastelkleurige stembrieven toestopt die ze meenemen in een met schrijnwerkersvakmanschap uitgevoerd stemhokje, alwaar ze volledig loos mogen gaan met het ons allen bekende rode dikke potlood.

Wat ons frustreert is de manier waarop vrijwilligers worden aangeduid om te gaan zitten en stemmen te gaan tellen.

Mijn lief werd namelijk al 5 keer opgeroepen om te gaan ‘zitten’. VIJF KEER. Blijkbaar kennen ze op de gemeente maar 1 naam. Of zou mijn lief de enige wettelijke inwoner zijn van zijn dorp?  Waarom wordt dezelfde persoon 5 keer opgeroepen terwijl het dorp duizenden inwoners telt?

Democratie? My ass!

Waarom roept men niet al die langdurige beroepsdoppers en allochtonen voor die taak op? Er zijn zoveel profiterende tamzakken die in een heel jaar geen zak uitvreten en op de kap van de gemeenschap een stressvrij leventje leiden. Verplicht die godverdomme dan toch om 1 keer om in de zoveel jaar om 7 uur op te staan om op hun luie krent zitten doen alsof ze werken!  Het is nu niet dat je gestudeerd moet hebben om een paspoort aan te nemen en de naam op het identiteitskaartje af te punten met de naam op een lijstje, toch? Waarom moet het altijd weer de hard werkende mens zijn die moet opdraven voor dat nutteloze gedoe?

Pas op, dan heb ik nog niet gesproken over het feit dat mijn lief 250 euro boete heeft moeten betalen omdat hij de derde keer dat hij werd opgeroepen iets te laat aankwam op het stembureau. Je zou voor minder al die klootzakken een kogel door de kop rammen!

Echt, daar word ik ziek, moe en mottig van. Van al die wantoestanden waarvan de Brave Werkende Burger In De Straat keer op keer de dupe is.

Damn, ik ben kwaad.

Gewaarborgd

Je weet, op 1 februari ben ik uit die kartonnen doos vertrokken om elders mijn intrek te nemen.

Toch even illustreren hoe het eraan toe ging toen ik die kartonnen doos betrok:

Mijn gewezen echtgenoot, papa van smurf, trok in dat appartement na de scheiding. Toen hij enkele jaren later verhuisde was ik net op zoek naar een ander appartement. Voor ons was het redelijk evident dat ik daar na hem zou intrekken. De overdracht ging heel vlot: hij eruit, ik erin, en klaar. Ik wist dat ik daar niet forever zou blijven wonen en heb dan ook geen moeite gedaan om te herbehangen of nieuwe verfkleurtjes op de muren te zetten, ik liet alles zoals het was, dat was wel ok zo.

De dag dat ik het appartement betrok constateerde ik dat de (vloer) verwarming het niet deed. Het was er koud en er was niks van warm water. Met een kind in huis is dat redelijk oncomfortabel zo putje winter, ik zeg het je. Ik vroeg de huisbaas om dat eens te bekijken, doch pas na een paar dagen met een electrisch chauffageke onze plan te hebben getrokken kwam er eindelijk een technieker langs. Bleek dat die boiler zo oud als ’t straat was en volledig verkalkt zat. Dat oude ding was hoognodig aan vervanging toe, er werd een nieuwe geïnstalleerd. Een paar dagen nadien kwam er geen water meer uit de keukenkraan. Ook die zat verkalkt en moest worden vervangen. Idem met de douchekraan.

Niks aan te doen, ik heb de huisbaas die eerste dagen een paar keer moeten vragen om allerlei mankementen te herstellen. Ik vond dat ik als nieuwe huurder ook recht had op een warme living en warm stromend water door alle kranen, maar voor de huisbaas was ik waarschijnlijk een moeilijk mens die altijd wel om iets kwam zagen. Onze verstandhouding was  daardoor niet echt gemoedelijk te noemen.

Twee maanden geleden ben ik er vertrokken. Bij het teruggeven van de sleutels zijn de huisbaas, zijn vrouw en ik samen het appartement gaan bekijken. Ze hebben alle kamers tot in de  kleinste hoekjes geïnspecteerd en waren tevreden over de staat waarin ik het achterliet. Er werden geen negatieve opmerkingen gemaakt. Dat kon ook niet want ik heb er – met de hulp van mijn lief, mijn broer en mijn vriendin Katrien- een ganse dag gezwoegd en gezweet om alles perfect proper te maken.  Alle ramen werden gepoetst, vanbinnen en vanbuiten, alle keukenkasten werden met ontvettende producten uitgekuist, er werd geschuurd en gedweild en gedaan; het appartement blonk als een spiegel. Met een gerust geweten verliet ik voorgoed het appartement en nam beleefd afscheid van de huisbaas en zijn vrouw.

Sindsdien heb ik een aantal keer contact opgenomen met diezelfde huisbaas om de waarborg te regelen. Hij beloofde elke keer dat dat in orde zou komen. De laatste keer dat ik hem sprak verzekerde hij me dat hij alles in orde had gebracht en dat ik eerstdaags de nodige documenten zou ontvangen van de bank.

Eerstdaags duurde ondertussen alweer meer dan 2 weken. Dat kweekt ongerustheid. En bezorgdheid. En argwaan. Ik dus vandaag, na het werk, de bank binnengestapt om me te informeren over deze kwestie. Meneer de huisbaas leugenaar bleek daar nog niet geweest te zijn, de bankdirecteur had nog niets van hem gehoord.

Ik ben meteen doorgereden tot bij de huisbaas thuis. Ik belde aan, zijn vrouw deed open:

“We gaan diene waarborg niet teruggeven want ge liet het appartement daar zo vuil en afgeleefd achter dat ik er nog een ganse dag werk aan heb gehad om het proper te krijgen…”.  Ze verslikte zich in haar eigen leugens, ze stond gewoon bol van de onzin die ze verkocht.

Ik stond perplex!

En toen werd ik boos.

Héél erg boos.

Normaal gezien kan ik me in alle omstandigheden beheersen -ik zal zelden of nooit mijn stem verheffen- maar ik ben me daar in een Franse colère geschoten!

Met alles wat ik in me had heb ik me verdedigd. Van hun poging om mij 1400 euro afhandig te maken bleef geen gram meer over. Ze hebben moeten toegeven en hebben ingebonden. Zonder verder bezwaar hebben ze het document voor het vrijgeven van de waarborgsom ondertekend, ik ben terug naar de bank gekeerd en kan nu eindelijk dit hoofdstuk afsluiten.

Het is niet te geloven hoe laag een mens kan vallen. Ze zijn al zo rijk als de zee diep en nog willen ze zich op zo’n laffe  manier verrijken op de rug van hun huurders. Ik hoop dat de volgende huurders ook voor hun rechten zullen opkomen en ook in een Franse colère zullen schieten als dat stelletje geldwolven hun waarborg achterover willen drukken.

 

 

Living in a cardboard box

Ooit schreef ik mijn frustraties weg over het appartement waarin ik woon. Om uw memorie efkes op te frissen: een eerste schrijfsel lees je hier en een vervolg erop kan je hier nog eens herlezen. Om dit hele verhaal af te ronden en er nadien nooit meer op terug te komen, is hier deel III, de afsluiter.

Het is hier altijd al erg geweest met de geluidshinder, te wijten aan het gebruik van 0,0000 mm geluidsisolatie in de muren en al. Het irritante lawaai dat de kapperszaak naast mij produceert kan ik nog een beetje ontwijken door in de slaapkamer van smurf te gaan slapen, zodat ik na een productieve werkweek toch eens langer dan 6 uur kan uitslapen en niet word wakkergeföhnd door 7 blazende haardrogers, het door elkaar gekwetter van kakelende madammen en het verscheurende gekef van een onnozele kleine opgefokte Malthezer.

Maar wat zich hier nu voordoet, dat doet de deur dicht. In het appartement boven mij zijn een aantal maanden geleden 3 kutwijven ingetrokken. 3 marginale trutten, twintigers vermoed ik, die geen greintje respect hebben, voor niets of niemand. Hun gegil en geschreeuw en geroep en gegiechel en gekir is ronduit degoutant. Ze laten vuiligheid rondslingeren en spingen en schoppen en bonken van ‘s middags (want ze doppen dus liggen gans de voormiddag in hun nest) tot een stuk in de nacht. Ook gooien ze constant met de deuren, wat telkens het hele gebouw doet trillen. Ik ga hen eens een handleiding bezorgen over “het nut en het gebruik van de deurklink”.

De huisbaas is op de hoogte maar hij is een regelrechte mossel; een typische huisbaas die enkel geïnteresseerd is in een rinkelende kassa. Als je met 4 mensen uit eenzelfde huuurpand tegen de huisbaas gaat klagen over geluidsoverlast, komende van 1 zelfde appartement, dan zou je toch denken dat die daar efkes tegen optreedt, nee? Neeje dus. Dat we allen last hebben van de marginaliteit van die 3 geiten zal hem worst wezen.

Awel ee, weetegijgoewa? Ik bol ik het hier af. Ik stond ooit al eens op het punt om te verhuizen maar door omstandigheden is dat toen niet door kunnen gaan. Nu is het dan effectief zo ver. Via een goeie vriend heb ik een heel tof stekje gevonden; heel ruim, alles erop en eraan, veel natuurgroen rondom, ideaal gelegen, in een heel rustige buurt. Het koppel dat er nu woont trekt er uit zodra hun nieuwbouw af is, wat voorzien is tegen eind dit jaar. Ok, ‘t is nog lang wachten en aftellen maar het is de moeite waard. Zelfs smurf was onmiddellijk enthousiast over het interieur en de omgeving, dat zegt genoeg voor mij.

Dat ze hier hunne plan trekken met hun kartonnen doos! De huisbaas mag zijn kl*ten kussen voor mijn part, en wees maar zeker dat ik de mensen die hij aanbrengt om hier na mij te komen wonen deftig zal inlichten over de feiten, dat geef ik u op een briefje!

Djoef op zijn muil!

In Man Bijt Hond hoorde ik gisteren iets wat mij vloekend de kast opjoeg. In het kader van het thema ‘Levensloop’ waarin Vlaamse jongeren gevraagd werd naar hun toekomstbeeld, vertelde een knul van _hoe oud zou hij zijn, 13 of zo_ hoe hij zijn levensloop ziet. De vreselijk enge, ouderwetse en nu al vrouwonvriendelijke visie die hij daarover ten berde bracht voorspelt niks goeds voor zijn toekomstige madam.

Op de vraag hoe zijn vrouw eruit gaat zien:

“Ze gaat blond of brunette zijn, slank, allez, geen brede. Ze gaat een goeie boezem hebben, mooie benen, strak lichaam…een heel mooie vrouw” (fragment vanaf 01:05)

So far so narrow-minded, en dan gaat hij verder (fragment vanaf 02:30)

“Als mijn vrouw 45 voorbij is denk ik wel dat ik misschien naar een jongere zal gaan, want ja, dan is het schone er wel al een beetje af. Vrouwen die ouder worden die worden saaier en veel kwaaier denk ik ook, dus ja, tegen dan zal ik wel gaan zien voor een jonger iemand…”

De reporter onderbreekt hem en vraagt wat hij dan met de kinderen gaat doen, waarop hij op dat zelfde arrogante toontje repliceert:

 ”Ah, daar vinden we een goeie oplossing voor, die zijn tegen dan al volwassen dus die zijn waarschijnlijk al het huis uit, dus ja, veel moeten we daar dan niet meer naar kijken, hé”

O gruwel! Dat bekrompen jonk verdient meer dan 1 joekel van een djoef op zijn muil!

het berust op de parketvloer

In navolging van dit hier kreeg ik gisteren deze brief in de bus:

Bij toepassing van het artikel 216 bis van het Wetboek van Strafvordering stel ik U voor: vóór  [08-12-2009] een geldsom te betalen van [60,00 EUR], ten kantore van de Ontvanger der penale boeten, dat geopend is van maandag tot en met vrijdag, telkens van 8 tot 12 uur, ofwel bij middel van het overschrijvings- of stortingsbulletin hieronder.  Bij elke betaling moet U de mededeling vermelden die staat op dit bulletin.

Indien U de voorgestelde betaling verricht, zal de strafvordering vervallen en zullen er door mijn ambt geen vervolgingen meer ingesteld worden.

Vooraleer een beslissing te treffen staat het U vrij een advocaat te raadplegen. Indien gewenst is U en de advocaat, die U eventueel zou raadplegen, gemachtigd kennis te nemen van het dossier en, tegen betaling, afschrift ervan te doen afleveren.

Het dossier zal berusten op mijn parket van [23-11-2009] tot [08-12-2009].

Het staat U vrij geen gevolg te geven aan dit voorstel. In dit geval stelt U zich bloot vervolgd te worden voor de rechtbank.

Hoogachtend,

De Procureur des Konings

Zouden ze mij nu echt voor de rechter sleuren hiervoor?! Dat het erg gesteld was met hun wetten en geldhonger wist ik al, maar dat ze het zover zouden drijven, dat gaat mijn muts echt te boven.

Zou ik dit ook de vuilbak inkeilen of moet ik plooien?

Ge moet er tegen praten!

Bloemen en planten gaan in mijn buurt altijd kapot. Met mijn buurt bedoel ik niet mijn straat maar effectief bij mij thuis. Ik kan geen bloempotje of plantje op de vensterbank zetten of ‘t is al versloenst verdord.

Eender welk kersvers prachtig en gezond florerend plantje gaat bij mij in de korste keren naar de haaien. Ik heb vanalles al in huis gehad maar ‘t is dus echt geen avance hé. Heb ik vroeger jaren misschien iets te dikwijls luidop gezegd dat ik de meeste bloemen niet graag zie? Het is wel zo, ik hou eigenlijk enkel vooral van wilde bloemen maar die moet ge dan niet in een potje gaan zetten natuurlijk. Grote bloemen zijn al zeker niet mijn ding, geef mij maar de klein bloemetjes, zoals eender welk soort klokje, eender welk kleingebloemd kruid, akkerdisteltjes, dotterbloemekes, vergeet-mij-nietjes, madeliefjes, bosanemoontjes… allez, kleine bloemekes waar een normaal bloemenliefhebber wellicht geen oog voor heeft.

Mijn ma was een geweldige bloemenliefhebster. Met ne schonen bloemekee kon je haar altijd verblijden. Ze had binnen en buiten altijd wel een knap allegaartje aan planten en bloemen, die ze uitstekend verzorgde en waar ze zo echt kon van genieten. Mij heeft ze meermaals willen overtuigen van die kleurenpracht maar ‘t is haar nooit echt gelukt. Zij begreep niet dat die diversiteit aan fleurige kleuren bij elkaar in een border veel te druk en chaotisch, en dus niet mooi vond. En u begrijpt dat ook niet, neem ik aan.

Toen ze overleden was en haar huis werd leeggemaakt ging alles wat flora was mee bij mijn broer en schoonzus. Zij bezitten ook zo’n tuin waarin alles wat kleur heeft kan en mag gedijen en ook hun vijver is geheel omringd door planten van allerlei allooi . Mijn broer had alle groen mee, behalve 1 grote hangplant (ik ken de naam niet), die wou ik per se want die had ik altijd super mooi gevonden, die ging al kweetniehoeveel jaren mee. En die wou ik, als herinnering aan haar, een mooi gekozen plaatsje geven bij mij thuis. Ik zou die prachtige groene plant koesteren en heel goed verzorgen. En dat deed ik ook. Ik praatte er zelfs tegen. En toch, helaas, begon de plant na een aantal maanden van haar beste pluimen te verliezen. De takjes werden bruiner en bruinern het plantje droogde uit, ondanks het op tijd en stond water geven zoals mij werd geadviseerd. Uiteindelijk is de hele plant compleet kapot gegaan. Verdomme toch. Het was er nochtans een die praktisch niks van onderhoud nodig had en toch slaagde ik er weer in om een jaren oude goed verzorgde gezonde plant te doen afsterven. Snapt gij daar nu iets van?

Om toch wat groen in huis te hebben heb ik me dan maar een aantal bloempotjes met plastieken plantjes aangeschaft. Gelukkig lijken ze net echt, wat Elke en Breeg vorige zaterdag bevestigden door me te vragen: “ooo wat een mooie plantjes, welke zijn dat?” Op het gevaar af dat ik vierkant uitgelachen zou worden heb ik hen toch maar de waarheid verteld en toegegeven dat ze zo nep waren dat de tieten van Pamela Anderson.  Een paar maanden geleden had ik een vriendin op bezoek die me hetzelfde vroeg. Tegen haar jokte ik dat het verse tuinkruiden waren die ik gebruikte in mijn kokeneten *grin*. “Maar allez”, zei ze heel serieus, “waarom zet je ze dan niet lager bij het aanrecht, dat is toch niet praktisch daar boven op de kast?” Ik kon mijn lach niet meer bedwingen en biechtte de geplastificieerdheid van mijn huisplantjes dan maar op.

By the way, het is zelfs blijkbaar niet alleen met flora dat ik problemen heb, ook met fauna zit het niet snor. Smurf kreeg na lang zeuren uiteindelijk 3 koudwatervisjes van me. Hij had ze zorgvuldig uitgekozen in de dierenspeciaalzaak en ze meteen een naam gegeven en al. Het waren 3 kleine snoezige visjes met grappige fladderstaartjes, ik weet niet welke soort precies, ergens toch iets uit de familie der goudvisjes, geloof ik.  We kwamen compleet geëquipeerd buiten, met een kar vol visjesspullen; een ruime visbassin, speciaal visjesvoer, plastieken plantjes, gekleurde steentjes,… allez, het prachtigste en frivoolste decor dat een vis zich kan wensen.  Na 2 dagen werd het water troebel. Drie dagen later nog troebeldererig. 5 dagen later zag je de visjes al helemaal  niet meer van troebelerderigheid.  Mijn broer dan maar om raad gevraagd, en hij gaf me zuurstofplantjes en een paar slakken mee, dat zou het water zeker lange tijd klaar houden. Niet dus. Na een paar dagen hingen de visjes doodstil te hangen, eentje hing zelfs bijna op z’n ruggetje, wat betekent dat de tijd van gaan stilaan gekomen was. Al die troep er dan maar weer uitgehaald, water ververst, visjes er terug in, en hup, er kwam weer leven in en dartel als waterjuffertjes zwommen ze weer levendig rond zoals voorheen. De bokaal werd ook weer zoals voorheen. Troebel. Om een kort verhaal lang te maken: mijn broer is de hele visjesreutemeteut komen halen om bij hem thuis te achterhalen wat het probleem is. Ze staan intussen 4 weken bij hem, in dezelfde visbassin, met dezelfde plantjes, op dezelfde plaats qua licht, met dezelfde steentjes, met dezelfde slakken, met hetzelfde voer…IN HELDER PROPER EN KLAAR WATER! Hij heeft er in 4 weken tijd nog geen poot aan moeten uitsteken. En nu gij!

Als het jeukt moet je krabben

“Het staat geschreven en gedrukt dagge moet krabben waar het jukt”.

Dat klopt, maar te veel jeuk is moordend ambetant. Hoe ik dat weet? Je mag 10 keer raden.

Ieder jaar, zo half september,begin oktober sluipt er iets mijn huid binnen/op/onder/naast/over,…da’k het nie weet waar het kruipt, het is in ieder geval vreselijk irritant. Het veroorzaakt een ontembare jeuk, pijnlijk soms, net alsof er met kleine naaldjes in mijn huid wordt geprikt. Soms haalt het prikke(le)nd gevoel me uit mijn slaap. Ab-so-luut niet leuk.

Het is nu het 11de jaar op rij dat ik het vlaggen heb (het is begonnen toen ik zwanger was van smurf). Een week of 2 geleden begon het aan mijn rechter schouder. Na een paar dagen ging het ook naar mijn linker schouder. Nu is het helemaal rond, zoals het al 11 jaar rondgaat, en zit het ook weer op bepaalde plaatsen op beide bovenarmen. Het rare is: je ziét er niets aan, op die plaatsen. Er zijn geen bubbeltjes of letseltjes of zo, er is echt helemaal niks niemendallen te zien. Nougabollen. Nada. Rien. Nothing what so ever. Nul.

Ja natuurlijk heb ik door die 11 jaren heen meerdere dermatologen bezocht, en elkeen stelde een andere diagnose. ‘Chronische jeuk-allergie’ of was het weerkerende jeukallergie, ‘k wil er vanaf zijn (ja du-uh, daar kon ik zelf ook wel opkomen!), ‘Pruritis’ (wat gewoon een ander woord voor jeuk is), ‘gewone zonne-allergie’ (meneer, dat heb ik IN de zomer, niet erna), de dermatologe in mijn dorp had het over ‘beschadiging van de uiteinden van de zenuwbanen blablabla, waarvoor ze me cortisone-pillen voorschreef ‘om het van binnenuit aan te pakken’, en nog een andere verwees mij door naar een chiropractor voor 10 kraaksessies (geen idee wat mijn botten kraken aan jeuk zou kunnen doen). Een halve apotheek aan zalfjes en balsems en pilletjes heb ik geprobeerd maar er heeft nooit iets van al die bazaar geholpen. Het enige wat een beetje verzachtend werkt is ijs. Geen Dame-Blanche of Coupe-fraise, beste mensen, nee, dat zou wel de max zijn, maar helaas, het enige dat een beetje helpt zijn ijsblokjes. Gewoon blokjes vervroren kraantjeswater die ik over de geïrriteerde huid wrijf tot ze gesmolten zijn. Dat doet deugd, maar ‘t is maar voor even, en dan begint het weer.

Ja, ik heb een teer en gevoelig velleke, dat weet ik al 40 jaar, maar dat die jeuk 11 jaar geleden ineens begon en sindsdien jaarlijks terugkomt, telkens na de zomer, altijd op dezelfde tijd, en dat het weer wegebt ergens in februari, dat heb ik toch altijd wreed bizar gevonden.

Toen ik onlangs bij Meneer Google aanklopte, kwam ik op een forum terecht waar ik mijn “aandoening” exact beschreven zag staan: “…ook ik heb al 15 jaar jeuk aan mijn bovenarmen. Het steekt enkel de kop op na de zomer, vanaf september,oktober. Ik word krankjorum van de jeuk!” (‘t is een Hollands forum, inderdaad)

Oh, fijn, ik ben niet alleen, er zijn er nog die zich onnozel krabben in de nazomer. Op dat forum noemen ze het “allergie bij het vallen van de bladeren”, en ook “Herfstallergie” kwam ik tegen. Asjemenou!

Hoe het noemt kan me niet schelen, ik wil vooral weten wat eraan gedaan kan worden, áls er uberhaupt al een afdoende behandeling voor bestaat.  Op dat forum zijn er blijkbaar vele lotgenoten (haha) geholpen met Fenistil, een medicijn tegen huidirritatie. Er zijn er ook die de zalfversie Fenigel gebruiken, en er zijn er die tubes mentholzalfjes opsmeren om de branderige jeuk te blussen.

Ben na ‘t werk meteen bij de apotheek gestopt en heb me een tube Fenigel gekocht. Nu maar hopen dat het werkt.

Flat

Een maand of 2 geleden schafte ik me een nieuwe TV aan.  Niet dat mijn oude TV kapot was, hoor, ik wou gewoon zo’n platte  met zo’n mega zuiver beeld. Ik kijk nogal veel TV en ‘t feit wil dat mijn ouwe TV nog zo’n grote zware bak is die dateert van zo’n slordige 10 jaar geleden. Een mens moet toch wat met z’n tijd en de bijhorende technologie meegaan, is het niet?

De oude TV verhuisde naar smurf z’n kamer, waarop ik zijn Play Station en de video- en DVD-speler aansloot. Ja, smurf wordt in de watten gelegd, ik weet het. But hey, hij is de enige man die ik in de watten kan leggen, dus hij krijgt de volle lading. Hoe zou je zelf zijn.

En alzo installeerde ik mijn nieuwe TV -een HD Ready LCD flatscreen van 81 centimeter diameter- op het TV-meubel. Esthetisch perfect passend in mijn interieur, compleet met alles erop en eraan, precies zoals ik het wilde.  Maar…

Als men het woord ‘maar’ gebruikt, wijst dat doorgaans op een probleem, dat weet u. En dat klopt in dit geval ook, er is inderdaad een probleem. Alles is op en top ok, doch, van het beeld krijg ik schele koppijn. Zolang het beeld stilstaat, bij een quiz of zo, is het perfect zuiver, maar o wee als er iets beweegt.  En als u zich bedenkt dat een TV meestal bewegende beelden weergeeft (anders kan je beter een foto-album bekijken) kan je je wel inbeelden hoe ik me voel.

Na het op punt zetten van de nodige instellingen, het zorgvuldig doornemen van de handleiding en het opsnorren van  informatie op tinternet, kwam ik al gauw tot de wetenschap dat het blurry beeld te wijten is aan een (veel) te trage beeldvernieuwing. Ieder bewegend beeld heeft een zwevende schaduw rondom waardoor de contouren wazig zijn. Dat ergerlijke mankement schijnt wel meer voor te komen bij flatscreens, ze hebben er zelfs een naam voor: schaduwbeeld, ook wel schimbeeld of spookbeeld genoemd. Zit ik hier dus met een nieuwe TV met gratis beeldweergave die bewegende beelden niet kan volgen. Nice.

Het toppunt is dat er blijkbaar niets aan te doen is. Je kan dat niet laten herstellen want er is niks kapot, het is gewoon een prutsding van slechte kwaliteit. Een miskoop van 550 euro dus, verdomme. Helaas geldt de garantie “Niet tevreden, geld terug” niet bij aankoop van deze miskoop, ze hadden hem anders allang teruggekregen.

Now what? Wat moet ik nu doen? Een nieuwe en duurdere kopen en deze naar het containerpark voeren? Hem verpatsen op e-bay en er iemand anders schele koppijn mee bezorgen? Dat kan ik toch niet maken?

Smurf hielp me met de oplossing; hij wil hem wel op zijn kamer want hij heeft geen last van dat schimbeeld. Hij wil vooral gamen en aangezien er een game modus is die hij kan instellen, is dat voor hem ideaal.  Dus verhuist de nieuwe flatscreen naar smurf zijn kamer en komt de ouwe bak terug in de living.

Ne mens koopt dan eens iets nieuw. Tsss.

gezaagsel, heel efkes maar

Aaaarrrrgggghhh!

Buiten hoor ik minstens 4 honden tekeergaan.

Allemaal door elkaar.

Ver-schrik-ke-lijk degoutant. 

Mensen met honden: houd uw krengen binnen!

En al zeker die onnozele kleine zeeratten die keffen op al wat bougeert.

Heb het niet voor honden.

Nope.

(behalve voor border collies)

(maar dat telt niet)

I just want some piece and quiet.

That’s all.

Blaffende honden bijten niet, MAAR ZE MAKEN WEL VRESELIJK VEEL LAWAAI

Politie, uw vriend

Echte rotzakken* zijn jullie, gediplomeerde windbuilen, kloothommels en vooral je reinste mensenkloters van het zuiverste ras*! Is dat jullie talent, om aan de kant van ‘t straat urenlang op uw duizendste gemaksken alle gazetten van Vlaanderen te zitten lezen terwijl dat flitsend kloteding in uwen johnnybak de écht werkende mens op den bon te flikkeren? Get a life, you motherfucking* bastards*!

Zit er hier een boete van 50 euro in mijn bus, en waarvoor is dat, denk je? Omdat ik te rap reed. Ik reed in een straat waar ge 50km/u moogt en ze smijten mij op den bon omdat ik –en houd u nu vast-  53km/u reed.

D r i e ë n v i j f t i g onnozele tergend trage kilometertjes per uur, vlammeste miljaarde godverdomme*!

Overdreven snelheid, direct akkoord, maar dit is er dik over en meer dan een beetje onredelijk schandalig.  Waar zijn jullie feitelijk mee bezig tegenwoordig, gij se debiele hufters*! Is da werken? Ge moet boeven vangen, ontsnapte gevangenen opsporen en weer achter de tralies zwieren, ge moet pedofielen, verkrachters en moordenaars klissen, ge moet andere klootzakken pakken, dat moet ge doen, in plaats van heelder dagen de gemene windbuil uit te hangen tegen gewone brave mensen!

Voor onze veiligheid, zeg je? 53 in paats van 50 is onveilig? Smerige bandieten, bende geschifte flikken-van-mijn-kloten!

Uwen bon ligt in mijne papierbak, in 27000 stukskes vaneengetrokken. 

Dat ge’r kunt naar fluiten, dat zweer ik je!

* sorry voor mijn nogal hevig taalgebruik, ik ben een tikkeltje ambetant

Hoe is da nu mógelijk, seg!

Een of ander blèrend kalf (ze noemt zichzelf ergens iets van de meest originele strekking ‘Lady-en-nog-iets-maar-kwil-het-gewoonweg-nie-weten’ heeft het keigoeie nummer ‘Close to me’ van The Cure verkracht! VERKRACHT!

‘t Trekt op niks, kalf. Blijf met je fikken van goeie muziek af! Als je wil blèren, vind dan zelf iets uit. Of ga naar een karaoke-bar.

Fuck you!*

 

 

* liedje van mede krijswijfje Lilly Allen

infrastr-tuctuur

Zijn ze bij jullie ook vollenbak van die (meestal) nutteloze wegeniswerken aan ‘t uitvoeren? Je kan je huis niet uit of je moet 7 omleidingen volgen en allerhande hindernissenparcours afleggen rond putten en grondhopen. Het is 2 weken verlof geweest, daarin hebben ze geen poot uitgestoken en nu alle verkeer weer optimaal is smijten ze alle straten open.

Ik ga niet beweren dat er vele straten in slechte staat verkeren maar wat ze hier in mijn dorp aan ‘t forceren zijn is niet meer normaal. Hier zijn ze in minstens 5 straten tegelijk bezig, in een straal van 2 kilometer.  Eén van die straten die ik alle dagen door moet, is amper iets van een 200 meter lang maar ze hebben het geforceerd om daar zo maar eventjes 8 blokken weg te halen. Acht! Hier eentje, daar eentje, links eentje, rechts eentje, een paar meter verder nog eentje, aan de overkant ook eentje, en nog eentje aan de andere kant, en nog eentje ginder rechts, nu we toch bezig zijn en weetewa, laten we daar een paar meter verder nog eentje weghalen, why not.

8 van die grote vlakke putten, waarvan elke put afzonderlijk wordt gebariccadeerd door 5 meter afbakeningslint en 2 of 3 verkeersborden die aangeven dat ze HIER AAN HET WERKEN ZIJN. Per weggehaalde betonblok 5 meter lint en 3 borden. Komaan zeg, die zijn compleet op hun kop gevallen. Het toppunt is dat er aan dat wegdek niks mankeert. Ik neem zowat dagelijks die baan en ik kan u verzekeren dat daar niks mis mee is. Moest er nu sprake zijn van verzakking of beschadiging of losliggende wegdekblokken of eender wat, dan zou ik het begrijpen, maar er scheelt niks aan. Niks.

Een straat verder hebben ze intussen al zowat 5 verschillende verkeersplateau’s aangelegd, en alle 5 zijn ze terug verwijderd, op vraag van de bewoners, omdat het gedreun en lawaai niet te harden is wanneer er dagelijks honderden auto’s, vrachtwagens en bussen over rijden…

Ik snap er echt de ballen van dat dat allemaal zomaar kan met ons belastingsgeld. En wellicht weer niet toevallig net voor de verkiezingen.

Jaandewaddeseg!

Zondag was ik met smurf wat te gaan ravotten in het park. Na een verkwikkende schommelsessie zette ik mij op de dichtst bijzijnde houten bank, terwijl smurf zich uitleefde op alle speeltuigen.

Na een tijdje kwamt er een vrouw afgewandeld, een jongetje van 7 aan de ene hand en een maxi-cosy in de andere. Het jongetje liet haar hand los en spurtte naar de speeltuin, gierend lachend van contentement. Smurf liep hem al gauw tegemoet en samen verdwenen ze in de toren van de zandbak.

“Amai, uw ventje is nogal enthousiast, zeg”, zei ik tegen de vrouw.  “Ja, dat is. Mag ik hier naast je komen zitten?” Tuurlijk, zet u.   ‘k Was best content dat ik wat compagnie had om een klapke mee te doen. Nieuwsgierig keek ik over de rand van de maxi-cosy die ze tussen ons in had gezet. “goh, amai,  da’s ook nog een kleintje, zeg”, merkte ik op. Ja, du-uh, Margo, tuurlijk is dat nog een kleintje,  een grote zou daar niet in passen, kieken!

O gruwel, had ik maar niks gezegd tegen die vrouw. Dat mens begon mij daar heel haar leven te vertellen, geuren en kleuren inclusief. Vreselijk, maar ik was gedoemd om haar litanie te blijven aanhoren, kreeg er geen speld tussen:

“ge moet weten, ik ben niet de mama van die twee hier hoor, ik ben de oma. De jonge oma, hahaha, want ik ben nog maar 47. Ik was zelf heel vlug moeder, versta je? De mama van die twee klein mannen is mijn dochter maar ze werkt voltijds en staat er helemaal alleen voor met haar 2 kindjes, want hare vent zit sinds 2 weken in de gevangenis en zal daar nog niet direct uit zijn. Kijk hier, die kleine is nog maar een maand oud en dat heeft al geen papa meer, dat is nu toch triestig? Nog wel dat ze mij heeft, ik zorg voor hen want ik heb daar tijd voor, ben alleen gevallen na een vreselijke scheiding, met een gevecht tussen advocaten en alles, het ging er echt lelijk aan toe. Ik heb 7 jaar in een diepe depressie gezeten daardoor, ik moet nog steeds allerlei pillekes pakken om toch een beetje te kunnen functioneren. Maar zie, ik kom toch met de kindjes naar het park hé, dat doet mij ook wel deugd, zo eens een keer buitenkomen. Ik woon al jaren in een heel klein studiootje, echt niet plezant maar ja, ik kan niets anders betalen want ik moet nog schulden afbetalen en ik heb geen werk meer doordat ik lange tijd ziek ben geweest,…”

Na haar monoloog van een half uur wandelde er ons een meisje voorbij met een kinderwagen.  De zweefteef naast mij sprak haar aan: “o kijk, nog een kleintje, hoe oud is dat? ‘t ziet er ouder uit dan ‘t onze”… Dat bleek een meisje van 6 maanden te zijn en de mama was 22, rap getrouwd en al even rap gescheiden, ligt in oorlog met haar ex die ze buitengesmeten hadt omdat hij altijd zat naar huis kwam en dan agressief was tegen haar, zelfs toen ze zwanger was kreeg ze klappen, en hij gaat nergens mee akkoord, wil niks betalen voor de kleine of niks, en ze ziet nu wel af hoor want ze is halftijds poetshulp en heeft maar een heel klein inkomen, en haar ex heeft goedverdomme al hun geld van de rekening gehaald en nu kan ze de vaste kosten niet betalen en heeft ze al haar autootje van de hand moeten doen…

Vanaf nu ben ik nooit meer vriendelijk tegen vrouwelijke wandelaars met kinderen in een park. Nóót meer!