Een feesjten!

 

Gisteren naar een tof feesjten geweest. Weer nieuwe menskens ontmoet; vrienden en buren van Sabine, de gastvrouw en tevens jarige van dienst maar ook oude bekenden. Welja, mensen die ik voordien al 1 keer had ontmoet. Zoals de immer sfeerbrengende  Zapnimf & Chocolate Moose.  Hen leerde ik pas vorige week kennen, op de blogmeeting bij Chelone.  Zij waren er gisteren als eerste, kan je’t geloven? Zie je wel dat ze’t kunnen als ze willen? ‘k Vond het geweldig spijtig dat ze zo vlug weg moesten, ze hadden helaas nog andere verplichtingen waar men om hun aanwezigheid had verzocht.

Ook Elle, Beo en Koen zag ik terug. Dat was geleden van…euh…de laatste keer dat ik hen gezien heb, en dat was bij een kookgebeuren ten huize Beo.   Ik was uitgenodigd om mee te koken maar had pas op de allerlaatste nipper kunnen toezeggen wegens smurfelijke opvangsvoorzieningen, waardoor alles al geregeld en gearrangeerd was en ik er dus eigenlijk niet veel heb uitgestoken qua koken. Toen ik arriveerde met mijn 3 onnozele pottekes olijven stonden zij allen al gedreven en geconcentreerd in potten en pannen te roeren.  Het Spaanse eten was enorm lekker. Ze hebben dat heel goed gedaan, zo zonder mijn hulp.  Maar hey, ‘k heb wel geholpen met de afwas afdroog, ook niet onbelangrijk na zo’n kooksessie.  Bij de weg, ’t is trouwens van daar dat ik Sabine ken en zij mij, en da’s dus hoe ik gisteren op haar feesjten terecht gekomen ben. 

Haar feesjten was heel erg leuk.  Het weer zat geweldig mee, het was zelfs serieus warm, te warm voor mij eigenlijk. En het bleef warm, door de vuurkorf waar continu hout werd opgesmeten.  Haar tuin was gezellig ingekleed, met tal van theelichtjes op de grond en 2 kleurlampslingers tegen de gevel en doorheen de parasols.  Over het eten mag ik ook niet klagen, dat was geweldig lekker. Vanalles en nog wat en veel dingen die ik nooit eerder heb gegeten, en waarvan ik de namen zelfs nooit eerder heb gehoord.  Twee dagen heeft ze zich ermee geamuseerd.  Ze doet dat heel erg graag en dat proéf je dan ook.

Het bleef gezellig en beo en ik zijn er tot het laatst gebleven. Er werd nog open en eerlijk gebabbeld over relaties en zo, altijd interessant om over te keuvelen om half 4 ’s nachts. 

Oja, en eindelijk, éindelijk, is na veel nieuwsgierigheid mijnentwege ook “het mysterie van De Vent” opgelost.

Och Telenet, met uwe zever altijd, stop maar rap met jullie reclameslogan. Blóggen opent je wereld!

Advertentie

De spijtigheid der zaken

 

Nu mag je me van veel betichten maar mij een groot lezer noemen zou van jou een groot leugenaar maken. En toch heb ik nog niet zolang geleden een boek van de allereerste tot de allerlaatste bladzijde uitgelezen.  Helemaal, in 1 ruk, van voor naar achter (want omgekeerd zou wat debiel zijn, en tevens moeilijk te volgen), zonder plaspauze of zonder ook maar 1 keer op te kijken.  Het feit dat dit mij is overkomen wekt wellicht het vermoeden dat dat boek mij op 1 of andere manier toch wel minstens een béétje geboeid moet hebben.

Dat vermoeden klopt. Dat lag niet aan de titel van het boek of aan de naam van de auteur of aan die drollige fototekening van vrouwentongen (de plant) op de voorflap of aan de 18,90 € die ik voor het boek in ruil gaf aan de verkoopster aan de kassa van De Standaard, maar wel aan het feit dat het verhaal zich afspeelt in mijnen hof.  

Niet echt in mijnen hof want ik heb genen hof, en mocht ik er enen hebben dan zou dat ganse verhaal zich daar niet in kunnen afspelen omdat die daarvoor veel te klein zou zijn gezien ik totaal geen tuinmens ben en ik wel een wreed dom wicht zou zijn mocht ik mij met een grote tuin inlaten.

Als ik zeg dat het zich in mijnen hof afspeelt dan doel ik op een dorp dat aan het mijne plakt en dus dicht genoeg is om te durven schrijven dat het in mijnen hof ligt.

Heel erg verkwikkend nieuws is dit niet, maar laat Reetveerdegem nu toch net het dorpje zijn waar smurf op 1 september aanstaande zijn 4de leerjaar zal aanvatten, zijnde in het scholeken op de plesj van Nievekeirken, alwaar hij reeds van in het 3de kleuterklasje educatief wordt opgeleid.

Kent u het boek waarover ik het heb trouwens? De naam ervan ontsnapt mij helaas, maar als ik zeg dat het 207 tellende meesterwerk geschreven is door Dimitri Verhulst, misschien dat dán uwe frank valt?

De schrijver beschrijft een terugblik op zijn jeugdjaren in Nievekeirken, waardoor de kans dat den Dimi daar ook naar schook is geweest mij niet volledig nihil lijkt.  Wie weet placeert smurf zijn radijs op dezelfde stoel waarop deze Vlaamse geletterde ooit zijn broek heeft hangen verslijten.  Of misschien kerft smurf zijn naam in de lessenaar, naast de naam van… 

Wa? ’t Zou toch kunnen?

Onze buurvrouw van vroeger, die nu 86 is, heeft daar nog schoolgelopen, of -gestapt, want dat was nog op  klompen in die tijd, dus waarom zou die kleine witte van Nievekeirken daar ook niet naar school geweest zijn? Soit.

Nu wil de actualiteit dat net dít boek zodanig populair is dat het op dit eigenste moment in een movieversie wordt gegoten.  Als bij toeval heb ik toevallig al een paar opnamebeeldekens van de film gezien en ik zeg u; die voorspellen veel goeds. Die kleine van 14 jaar, die de hoofdrol in de film speelt, da’s Kenneth Vanbaeden en die woont ook ergens in mijnen hof. Niet in Reetveerdegem maar daarnaast, in Erpe-Mere, waar ik 7 jaar heb schoolgelopen. Misschien zit die kleine nu wel op de stoel waarop ik ooit mijn rok heb hangen verslijten.

Zodra die film in de zalen speelt zal bibi er zijn. ‘k Heb geweldig veel zin in eerlijke platte Oostvlaamse biografische dramahumor, waar gesproken wordt in een dialect dat de schrijver ook bij momenten aanwendt in zijn boek, waarvan de naam mij helaas nog steeds ontsnapt.

Radio kaka

Stel, je zit in een ruimte samen met 17 anderen.

In die ruimte staan 3 radio’s te spelen.

Jij zit op een plaats waar je ze ze alle drie kan horen.

Zou jij daar niet zot van worden?

AWEL IK WEL, WANT IK ZIT OP DIE PLAATS EN IK WORD BEN STEKEZOT!

(minor detail: die drie radio’s staan elk op een andere post)

Aaaarrrggggghhh!

Meeting bloggers is fun

 

Bij de uitnodiging werd gevraagd om “alstublieft goed weer mee te brengen”.

Uiteraard heb ik zoiets compleet in de hand, dus  sleurde ik heel de rit van Haaltert naar ginder het mooie weer achter me aan. Thuis vertrok ik met schoon open en mooi weer, maar hoe dichter ik Keerbergen naderde, hoe donkerder de lucht werd.

Toen ik me in de straat des meetings parkeerde viel de regen met bakken uit de lucht.   “Ja tarara, hier loop ik dus écht niet door!”, dacht ik bij mezelf, doch ik herpakte me en stapte uit, greep het mooie weer, dat nog steeds achteraan mijn auto vasthing, vast en dropte het stiekem in Chelone‘s prachtige tuin.

Het werkte.

Terwijl ik lomp van onwennigheid mijn entree maakte klaarde de lucht al volledig uit. De zon brak door het wolkendek en drong zich vastberaden op de voorgrond. Het werd lekker warmpjes en er viel de rest van de dag geen druppel meer uit de lucht.

Zonder dank hoor.

Daniel, Stef Flater, Lalena en Karel, Patrick en partner, Madame met meneer en ik weet niet meer wie en wie of wie nog die plensbui over zich heen heeft gekregen, zij waren allemaal druk in de weer geweest met het afdrogen van tafels en stoelen, ik kon meteen gaan zitten op een propere en droge stoel.

Zeezicht en Micheleeuw daarentegen hebben een tijdje met een nat gat gelopen, wat bij Menck een gevatte opmerking ontlokte, die ik hier niet ga herhalen wegens kantje-boordje, dus absoluut niet gezond voor de vlekkeloze reputatie van mijn blog.

Op weerkundig gebied bleef het verder allemaal droog. Dat kon dan weer niet gezegd worden van den innerlijken mensch, die continu bevochtigd werd met rode en witte wijn, Menck’s sangria, cola en fanta en water en andere liquiden die Chelone ons allen op een blaadje presenteerde.

Dorst hebben we zeker niet geleden en honger nog veel minder.

Iedere aanwezige had gezorgd voor versgemaakte en/of zelfgekochte lekkernijen. Dikke radijzen, breedbeeldtelevisieworstjes met mosterd, dorito’s en chips, pralines, 2 complete kaasschotels met noten en druiven, een pot vol flink gekruide Italiaanse gehaktballen, pittige chili con carne-pannenkoeken, een kom metveelversegroentengemengde pastasalade, een ovenverse zalmschotel, gewokte kip-met-lijst-en-gloentjes, door malse slablaadjes ondersteunde tomaat-garnaal voor iedereen, rijstpap, chocolademousse, Bresiliennetaart, fruittaart, …allez toe, het kon niet op. En ’t was verdekke allemaal wreed lekker ook!

Het gezelschap was ook lekker aangenaam, ik was blij verrast door de diversiteit.

Zo verrast dat ik er stil van werd. Die stille kant is trouwens niet meer dan de observator in mij. Ik heb zo’n innerlijke radar die elke nieuwe omgeving en ieder nieuw gezicht binnenstebuiten keert en de sfeer errond volledig screent en doorlicht. Maar o wee als die fase voorbij is, dan kan ik behoorlijk luid zijn als ik mij goed concentreer. Ge zijt allemaal gewaarschuwd voor in november.

 Zonder zever, toch wel fascinerend om de mensen achter de blogs in levende lijve (bezig) te zien en horen. Frappant ook om nog maar eens bevestigd te zien dat het beeld dat ik mij van iemand vorm zelden strookt met de werkelijkheid.

Uit haar eigen bron vernam ik dat Zapnimf en Chocolate Moose tot -bijna- de laatsten zijn blijven plakken. Tja, dat krijg je dan, als je je in een labyrint aan Zeepstraten waagt zonder GPS en daardoor een anderhalf uur later dan de rest arriveert. Dan blijf je tot de laatste. Ok, ze zijn qua telaatkomen nog net geklopt door Zabrila en dochter, maar zij zullen wel een goeie, en dus aanvaardbare, reden gehad hebben. Aja.

Dezelfde bron meldde ook dat het al goed klaar toen het zap & moose doorgingen, en naar verluid was Zap een beetje onwel en mottig geworden in den otto, op weg naar huis. Voor gore details hieromtrent moet u elders zijn, dat durf ik hier niet neer te schrijven, ik heb een reputatie hoog te houden, weetuwel.

Bij de plakplaasters hoorde ook nog ene Disfunctionele Huismoeder. Zij lag, toen ik doorging zo rond een uur of 3, nog serieus in strijd met een vettig glas en witte wijn en een vochtige kin, en ze was nog steeds even sterk aanwezig als al de uren ervoor.

Maar de aller-allerlaatste die is gebleven is Menck. Nochtans zag hij al heel lichtjes donkerblauw van de kou toen ik daar vertrok, ocharme.  

Misschien is hij zolang gebleven is om die 150 kilometer terug naar ’t zeitje zo lang mogelijk uit te stellen, maar eerder denk ik toch nog dat hij is gebleven om  Chelone te helpen bij het opkramen.  Ik denk dat dat laatste wel zal kloppen aangezien hij haar van bij het begin heeft bijgestaan bij de opzet van dit hele opzet.

Bij deze een grote veer voor hem én een dikke pluim voor Chelone zelve; een  heerlijke gastvrouw, die ons allemaal voortreffelijk heeft gesoigneerd!

Images

Voor een blik achter de schermen:

– pak uw computermuis vast met uw linker of rechter hand (of met uw dikke teen, dat maakt niet uit)

– schuif de muis een beetje heen en weer, van links naar rechts en van onder naar boven

– stop met dat heen en weer schuiven en plaats de cursor met één vloeiende beweging  hier

– geef een heel zacht tikje op de linkermuisknop

 

Als alles goed gaat ziet u nu wat beeldekens.

Wie er een streepje muziek bij wil moet zijn boxen aanzetten.  Het volume mag u zelf kiezen, daar kom ik niet tussen.

Zijn er nog vragen?

Je maakt wat mee!

 

Kampweekend 2008.  De locatie was schitterend, het landhuis was prachtig, het weer zat geweldig goed mee, het gezelschap was dik in orde en de sfeer zat er al van bij het vertrek goed in.

Iedereen heeft zich geweldig geamuseerd. Ik ook. Bij mij kan je dat duidelijk zien, ik breng daar altijd bewijzen van mee.  Voor elke dag dat ik me amuseer krijg ik een herpesachtige koortsblaas. Je kent die krengen wel, van die blaasjes die je van verre voelt komen, die zich op je lippen komen nestelen om je daar dan een dikke week serieus te hangen ambeteren.  Zoals te verwachten was loop ik hier dus nu met 2 vreselijk jeukende amusementsblaasjes op mijn bovenlip. Heel vervelend, maar ach, na jaren word je dat wel gewend.  Heb ik ook eens volle lippen. Pffrt.

Het was dus best wel een grandioos fijn weekend, maar er zijn een paar dingen gebeurd waarbij mijn hart telkens een serieuze slag heeft moeten bijgeven.

Het eerste overkwam smurf.

Kinderen onder elkaar kunnen al eens hevig tekeer gaan, dat weten we allemaal.  Nu waren smurf en de anderen een partijtje “elkander vloeren” aan het spelen. Een spelletje waarbij ze elkaar om het eerst op de grond moeten krijgen. In the heat of the game kreeg smurf per ongeluk een geweldige stomp op zijn borst. De slag sneed hem de adem af en hij raakte in paniek. Hij had het heel benauwd, hij snakte met grote halen naar adem.  We hebben op het punt gestaan om naar spoed te vliegen maar gelukkig kon ik hem na een poos toch weer tot rust brengen en begon hij rustig en regelmatig te ademen. Paniek gasten, niet te vatten.

Het tweede overkwam smurf.

Het was schitterend mooi weer, ideaal voor een uitstapje naar het meer van Bütgenbach. Met plaids, dekentjes en grote strandlakens nestelden we ons op het grote grasveld tegen de rand van het meer. Terwijl de kleintjes langs de waterkant ploeterden en met het natte zand grappige zandsculptuurtjes bouwden gingen de 4 oudste kinderen zwemmen in het meer. Het is er een waar paradijs voor spelende zwemmers, met zijn 3 grote speeltuigen: een duikplatform, een grote opblaasbare trampoline en een hoge drijvende klimmuur, elk op zo’n 200 meter van elkaar. De 4 zwemmers zwommen meteen naar het duikplatform. Na een half uurtje schoonduiken en sierspringen zwommen 3 van hen door naar de trampoline, waar ze stuntsgewijs een paar flinke gaten in de lucht sprongen. Na een tijdje springen en stuiken zwommen ze verder naar de drijvende plastieken klimmuur. Wij, de ouders, lagen daar op het gras met volle teugen te genieten van het spectakel waarop onze kinderen ons trakteerden. Het was geweldig om te zien.

Maar toen keerden ze terug. Op zich geen probleem maar we zagen dat ze in 1 ruk doorzwommen naar het duikplatform, zonder halverwege te stoppen/rusten aan de trampoline.  Die afstand was echt wel groot, ik was er niet al te gerust op. Net toen ik mijn ongerustheid tegenover de anderen uitte zagen we dat er een van ons zwemmertjes het moeilijk had. Het was smurf. Hij zwom niet meer zo vlot, moest alles geven om boven te blijven. Twee medeleiders hadden hun kleren al uitgetrokken en stonden op het punt het water in te duiken. Gelukkig had Nicky, de oudste van de 3, ook in de gaten dat smurf het moeilijk had. Hij zwom meteen naar hem toe, ondersteunde zijn lijfje en hield zijn hoofdje boven water. Het dappere kereltje moedigde smurf verder aan om de laatste 100 meter rustig door te zwemmen. Samen bereikten ze, uitgeput maar ongedeerd, het duikplatform.

Ik ben Nicky eeuwig dankbaar. Wat hij deed voor mijn kind zal ik nooit vergeten. Never.

“Nicky is mijn held” zei smurf achteraf meermaals, en hij week de rest van het weekend geen meter meer van zijn zij.

Het derde overkwam smurf.

Het was de laatste dag van het weekend. Na ons vertrek uit het landhuis maakten we nog een tussenstop aan de Piste de Ski in Ovifat, Waimes. In een foldertje hadden we gezien en gelezen dat je daar des zomers met autokarretjes van de skihelling kan racen. Het zag er op het foldertje al ferm uit maar in ’t echt was het nog spectaculairder. We kochten meteen een 10 ritten-kaart; 10 descentes + 2 descentes van de gratuit. Allez roulez! Met een ei in mijn broek kroop ik in één van die karretjes, smurf vooraan tussen mijn benen. De instructeur, een jonge knaap die ik voor ’t gemak Jean-Lous zal noemen, gaf een paar instructies, wat handig is om toch een beetje te weten hoe je zo’n ding bestuurt.  Het was vrij eenvoudig: om te remmen en te stoppen moet je het stuur naar je toe trekken. Voila, dat was het, meer moesten we niet weten.  Ik verzeker je, ik heb in ’t begin serieus aan dat stuur getrokken! Die helling was steil en vreselijk hobbelig, en halverwege hadden ze voor de fun nog een een smal brugje neergeplant ook!  Djeez, was me dat heftig! Maar wel plezant, oooh da was plezant!  Na de rit moesten we terug van waar we gekomen waren, all the way up.  Dat ging via een skilift, of een kabelbaan, ik wil er vanaf zijn.  Met kar en al werden we, via een hendel die we heel goed vast moesten houden, aan dat liftgeval vastgehaakt, en traag maar gestaag werden we naar boven getrokken. Zo ongeveer halverwege de rit plofte onze racedoos van de haak. Mijn fout. Ik ben braaf hoor, maar lómp. Enfin, de kabel ging voort en wij stonden stil. Ons karretje werd weer aan de haak geklikt maar wij mochten verder te voet naar boven. Niks ergs, alleen een beetje jammer.

Er werden nog kaartjes gekocht want er wilden een paar kinderen eens alleen naar beneden zjoeven, en een paar wilden per twee samen. Smurf ging met Emmelien.  Ze scheurden roepend en gierend de helling af. De rit naar beneden verliep vlekkeloos. Oef! Terwijl zij naar boven werden getrokken stond ik met mijn kodak klaar aan de top van de kabellift om een foto maken van hun tweetjes. Met mijn fototoestel tegen mijn oog zag ik hun karretje schuin de berm inrijden. Ik dacht dat ze aan het spelen waren en een beetje zigzag reden maar, terwijl ik foto’s nam, zag ik ineens dat hun karretje omkantelde. In volle paniek smeet ik mijn kodak in de graskant, gereed om naar smurf toe te lopen, maar Jean-Louis was al ter hulp geneld en had hun autootje al losgehaakt. Smurf werd opgevangen en naar boven gedragen, hij schreeuwde het uit van de pijn. Hij was er niet kunnen uitspringen, hij had klem gezeten en was een paar meter meegesleurd. met zijn beentje onder het karretje gekneld. Ik vreesde het ergste maar het bleek al gauw dat het niet te erg was. Na veel troosten en traantjes drogen kwam hij er al snel weer bovenop. Hij heeft nog een tijdje last gehad van zijn been maar er is gelukkig niks gebroken, gescheurd of gekneusd.

Eind goed, al goed. Of toch niet (*)

Op weg naar huis heeft smurf zichzelf uitgeroepen tot “sukkeltje van het jaar”. “Aja hé mama, ik ben bijna gestikt, bijna verdronken en bijna verongelukt”, hing hij er giechelend achteraan. Nog wel dat hij ermee kan lachen. Ik heb anders wel eventjes genoeg van al die toestanden, het mag voor mij een heel pak rustiger worden nu. Dit rampweekend kampweekend was heel erg leuk maar verdekke toch ook een paar keer serieus slecht voor mijnen tikker!

(*) Tijdens de laatste wilde rit met die autokarretjes scheurden Marc en zijn zoontje Ilya vollenbak van de helling. Ze gingen iets te vlug en vlogen beiden de lucht in en kwamen onzacht op de grond terecht. Ilya had niks, die gierde het uit van plezier. Zijn papa had een bloedneus en sinds maandag ligt zijne pols in het gips.

Ter aanloop

Pfieuw, we zijn heelhuids teruggeweest van weggekomen.

Heelhuids ja, want er kan heel wat gebeuren in 3 dagen, ik zeg het je. 

Niet om mee te lachen als je je eigen kind in moeilijkheden ziet.

Bol het af jong!

Ik bol het hier af. 

Niet voor lang.

Gewoon efkes.

Smurf gaat mee.

En nog 30 anderen.

Waarvan 11 kinderen.

Een jaarlijks ding.

Een plezant ding. 

We gaan binnen dit en 10 minuten vertrekken.

En wel hier naartoe.

Jullie houden zich intussen in stilte bezig, ja?

Olympische troep

’t Schijnt dat “de spelen” zijn begonnen.  Het vierjaarlijkse Eurovisiesongfestival voor sportlui. 

Pfffrt. Ik moet daar niet van weten.  Sport staat centraal? Tarara. Een dikke opgeklopte miljoenenkostende decadente showverkoop is het, en het interesseert mij geen bal. 

Het  zégt me niks en ik snáp het ook niet.  

Kijk, het badmintonnen met vrienden heb ik opgegeven omdat ik een hekel heb aan die bekrompen attitude van altijd perse te moeten winnen, winnen, winnen.  Hate it.  Alsof het niet even plezant is om gewoon keihard op een pluimke te meppen, zonder al die competitiviteit, prestatiedrang en scorebijhouding. 

Ach ja, ’t zal wel aan mij liggen.  

De spelen zijn momenteel gaande en lopende te Beijing/Peking, China.  Een land waar uitbuiting, kinderarbeid en nog een stuk of wat algemene schending van de mensenrechten deel uitmaakt van het dagelijkse leven aldaar. Da’s niet alleen in China, maar kom, ’t is dit jaar ginder te doen, dan moet ik hier niet over andere landen beginnen zeiken.  

Alles voor de sport! 

Schrijnende toestanden van hele families en 80-jarige menskens  die zonder pardon uit hun huis worden gezet om plaats te ruimen voor Het Grote Evenement. Kleine, echt héél erg jonge kinderen die gedrild worden tot robotten, die door hun trainers geslagen, uitgelachen en gekleineerd worden, die hun lijfje moeten plooien tot het scheurt.

Och ja, da’s niet erg. Alles eromheen, de mooie stadions, en de prachtige, schitterende, ongelooflijk knap ineengestoken ceremoniële opening, dat is toch een lust voor het oog?  En belangrijk. En zinnig. En nuttig. En dan de sport, da’s ook zo geweldig spannend, je leeft daar zo helemaal mee mee.

Nee jong, ik snap die perfectiestrevenarij niet. Bloed, zweet en tranen trainen en gedwongen getraind worden, en dat voor een pluim in hun gat. 

Nu zie ik dat er hierover hier en daar ook in de blogosfeer artikeltjes de ronde doen, met en zonder plaatjes.  Hier staat een eye-opener en deze meneer hier heeft ook zo zijn bedenkingen bij de toestanden voor, in, tijdens en rond de spelen.  Niet dat dat een donder uitmaakt maar toch, de keerzijde van de olymische medaille mag ook wel eens belicht worden.

Doe ik het goed

 

Ja lap, ’t is weer de tijd van de maand!

Ik: “Verdekke, het lukt niet”

Hij: “Kom, laat mij eens zien, geef uw muizeken eens hier.”

Ik: “Hm. En? Krijg je’r beweging in?”

Hij: “Ja hoor, ’t is aan het open gaan”

Ik: “Erg hé, eigenlijk…ik heb dat nogal voorgehad”

Hij: “Maar da’s nie erg, er zijn er nog die dat tegenkomen”

Ik: “ik weet het, maar toch, ‘k vind het verschrikkelijk ambetant en frustrerend”

Hij: “Als ’t dat maar is, ’t is al gedaan zie”

Ik: “How zekerst, moet dat daar allemaal in?”

Hij: “Liefst toch… zal dat niet lukken, denk je?”

Ik: “Awel, ’t zal toch een spannerke worden…”

Platte praat? Seks in uitvoering? Gij se dirty minds, y’all!  Dit is een doodgewone conversatie op het werk, vandaag gevoerd.

Zoals u zich allang niet meer herinnert uit  een vorig schrijfselken werk ik op de centrale boekhouding van een degoutant groot bedrijf.  Tussen de 1ste en de 12de van de maand is het bij ons altijd koekenbak.  Niet dat we taart eten en cake bakken, neenee, daar houden wij ons niet mee bezig tijdens de kantooruren. Toch niet de hele dag.  Nee, die periode van de maand, lieve lezer, is altijd de drukste, dan is het  fiscale maandafsluiting. Altijd heel plezierig en soms ook wel plezant, ik werk nu eenmaal graag en beter onder lichte en iets minder lichte tijdsdruk.  Vanuit alle hoeken van Europa krijgen we vrachten cijfertoestanden toegestuurd, per post of electronisch, en alzo ontstond bovenstaande conversatie. Zomaar, tussen de soep en de patatten.

Moet ik wat uitleg geven of ga je’t zelf verzinnen?  Ik zal wat uitleg geven, anders gaat het hier toch weer de verkante keer op, ik ken u.   Het zit zo; ik kreeg laat deze namiddag nog een grote scanmail binnen maar ik kreeg het bestand niet open.  Een van mijn mannelijke collega’s kent nogal wat van bestanden openen en kwam mij met enige gedienstigheid ter hulp. Door middel van een koppel opmerkelijk goed gemikte muisklikken verhielp hij het euvel, waarvoor hij door mij collegiaal werd bedankt, hem een frisse Duvel belovend bij ons eerstvolgend werkdiner bij Cézar.  Ik kan dat goed, mensen bedanken en loze beloftes doen.  De vracht facturen die uit dat versgeopende bestand kwam gegleden moest nog integraal geboekt worden, ten laatste tegen 17u30.  Het was een verkwikkende race tegen de tijd maar juicht en applaudisseert, ik heb alles op tijd geboekt gekregen.   Nog een chance, of ik had morgen de eerste dag van mijn welverdiende week verlof op mijn buik kunnen schrijven.

De moraal van dit verhaal: wacht op uitleg voor ge vuile praat denkt te lezen.

Kippenhuid

In mijn tienerjaren kon ik mij uren amuseren met mijn radio met ingebouwde cassetterecorder. Ik had er een hobby van gemaakt om liedjes die ik graag hoorde op te nemen van de radio om ze vervolgens vanbuiten te leren met tekst en al.  Uren heb ik mij daarmee liggen amuseren.  Ik zette de radio aan, nam pen en papier en bespeelde met een blindelingse handigheid de play- pauze- en rewindknop. Play…luisteren…de klinkers en medeklinkers proberen omzetten in woordjes en zinnetjes that made sense, pauze, opschrijven, rewind, play, luisteren, pauze, corrigeren, play, luisteren, pauze, opschrijven, rewind, play, pauze, opschrijven, rewind, play, pauze, …  Zo had ik op den duur hele mappen vol met zelf bijeengeluisterde en opgeschreven liedjesteksten. Die mappen heb ik niet meer, ik heb ze ook niet meer nodig, die teksten zitten vast in mijn kop.

Even dacht ik dat die hobby allang verdwenen was. Heel even ben ik beziggeweest met mijn geheugen om te ploegen om te proberen achterhalen wanneer ik precies ben opgehouden met dat liedjestekstenleren.  Om blijvende hersenschade te voorkomen ben ik gestopt met het mij af te vragen. Mijn geheugen is een zeef van het type Extra Grote Gaten, al strookt dat totaal niet met het feit dat ik al die teksten van vroeger jaren nu nog steeds kan aframmelen en opdreunen. 

Het schoot me ineens te binnen dat ik eigenlijk nog steeds bezig ben met die hobby, zij het dan op een iets andere manier.  Als ik mij een CD aanschaf kijk ik eerst altijd naar het hoesje.  Ik bekijk het boekje zoals een man de Playboy: ’t is niet voor de prentjes maar voor de tekst. Ik ben altijd zo content als de lyrics er bijzitten,  dat geeft meteen een bepaalde meerwaarde aan een CD.   Ik weet het, ik ben een raar geval. 

Als de teksten er niet bijzitten dan neem ik de liedjes van de CD op met mijn bandopnemertje en…   Zot! Dat geloof je nu toch zelf niet zeker? Hoe belachelijk zou dat niet zijn jong? Nu kan je alle lyrics in no time van het www plukken, ik zal mij een beetje gaan bezighouden met een cassettespelertje of wa?! Djiezes!

Het zijn niet alleen de teksten die mij interesseren, het is the whole package, uiteraard. Het nummer moet mij liggen, helemaal. De stem, de instrumenten, de tune, de opbouw,…er moet gevoel inzitten. Ik moet er iets bij gewaarworden.

Een voorbeeld van een nummer dat mij helemaal in zijn greep heeft momenteel is “Empty Space” van Air Traffic, uit het album “Fractured Life”. 

’t Zijn geen beeldekens, ’t is alleen de tekst. Ogen toe en volume open en luisteren tot de laatste noot.

Kiekenvel. Iemand?

Te Pass en te onpass

We moeten nog niet zeggen dat we in het buitenland zitten als we een dagje in Wallonië vertoeven.  De Waalse kant van ons land heeft veel ferme plaatsen, ’t zou te stom zijn om dat te gaan afscheiden van de Vlaamse klei. Allez, ik vind dat toch.

Maar ik wijk af. Of nee, dat kan niet. Je kan niet afwijken als je nog niks gezegd hebt.  Eigenlijk wou ik niet echt iets vertellen, ik wou gewoon beweging op mijn blog. Ha!  En jullie allemaal nieuwsgierigweg komen kijken wat voor ongelooflijk interessants ik nu weer te vertellen heb. ‘K Heb u allemaal goe liggen, ja.

Maar ik wijk af.  Wat ik eigenlijk wou zeggen: ik ken iets fijns om naartoe te gaan als je eens niet weet wat doen op een wisselvallige zaterdag.  Je bent uiteraard vrij om je steendood te vervelen de ganse dag, maar mocht het nu zijn dat je toch eens wil buitenkomen, ga dan eens naar Frameries. Niet om ginder in t’ gras te gaan liggen maar om Het Pass te gaan bezoeken.  Een beetje creatieve actie kan nooit kwaad.

Vriendin Katrien en ik hadden afgesproken om vandaag met haar 3 kinderen en mijne smurf naar Technopolis te gaan. Op de allerlaatste nipper kreeg ik nog een mailtje van haar.  Ze had een beter idee, schreef ze. Ze had een alternatief dat volgens haar nog leuker zou zijn dan Technopolis en verwees me met een link door naar de site van Het Pass. En of ik dat zag zitten.

Mij goed, ik ben een gemakkelijke, en smurf is al naar Technopolis geweest dus voor hem mag het ook iets anders zijn. Voor smurf mag het eigenlijk vanalles zijn, als hij maar op zwier kan gaan.

Ik had nog nooit van Het Pass gehoord. Nu ik er geweest ben kan ik het iedereen aanraden. Het is er aangenaam, prettig, proper, leerrijk en plezant interessant. En het ligt middenin het groen, in een prachtige omgeving, omringd door glooiende heuvels en uitgestrekte weiden.

Meer wil ik er niet over kwijt, je moet dit wetenschappelijk avonturenpark zelf maar gaan ontdekken. Het is een fijne en educatieve daguitstap voor iedereen. Voor singles, verliefden, verloofden, getrouwden, gescheidenen, samengestelde gezinnen, gepensioneerden, schoolgroepen en voor kinderen, uiteraard. Voor iedereen dus, tussen de 3 en 103 jaar. Wie 2 of 104 is heeft pech.

Brrr, beetje frisjes

Iedereen die mij kent zegt het en ’t is waar: ik ben een wintertype.  Alles boven de 25 graden is trop voor mij. Dan word ik loom en ambetant en begin ik te zagen. Zoals nu.

Laat mij doen, ’t doet deugd, ik voel het.  Hier mag ik zagen, met hele bomen mag ik hier omleggen, geen mens kan mij dat verbieden.  ’t Is mijn blog, mijn terrein, mijn klaagmuur. Als ik goesting heb om een goei zaag te spannen, dan mag ik dat.

Zie mij hier nu zitten.  Als een onnozel kieken zit ik me af te reageren op mijn klavier, met een ventilator in mijn nek.  Als iemand nu zou zeggen: “maar mens toch, zaagt nie zo, zet een venster open!”, awel, dan zal ik daarop antwoorden: “Gast, bemoeit u nie!”.

Waarmee ik zou willen zeggen dat ik geen venster of deur kan/wil openzetten omdat ik daar mijn redenen voor heb.  Ten eerste: dan komen er ongewenste bizjekes binnenvliegen (wat me er doet aan denken dat ik eens werk moet maken van dat muggenraampacket dat ik me enkele maanden geleden heb aangeschaft in de Gamma) en ten tweede: ik wil niet dat Pixie de huiskater buiten glipt. Hij is net hersteld van een wreed accident, ik zou niet willen dat hij nog eens een deuk in een auto knalt met zijn kopje.

Nee, ik kan niet tegen warmte. Al mijn energie gaat naar het draaiende houden van mijn ingebouwde afkoelingsmechanisme en dat vreet een stuk uit mijn humeur.  Hebben jullie dat ook of moet ik mijn eigen eens dringend binnen doen voor een groot onderhoud?

Smurf in ’t blauw

 

Donderdag – 31 augustus 2008 – 15u30

Tuuuuuuuuuut-Tuuut-Tuuutuuuut-Tuuuuuuuurttuuuuuutuuuuuutuuuttuuuuutuuuuuut!!!   *u gelieve zich hierbij het geluid van een zware claxon voor te stellen*

Met een half uur vertraging rijdt de bus de straat in, de hele baan wild claxonnerend, zoals hierboven prachtig omschreven.  Het getoeter kondigt aan dat ze er zijn.  Een koude rilling gaat door heel mijn lijf, ook al is’t 31 graden heet en zweet ik mij een breuk.

Samen met mijne pa, mijn ex schoonzus,  SveN en nog een paar anderen hadden we ons op een terrasje geïstalleerd met een glas ijskoud en vooral dorstlessend vocht, teneinde het half uur wachten draaglijker te maken. Ik heb net afgerekend en zit te wachten op mijn wisselgeld wanneer ik de bus vol wuivende kinderhandjes voorbij zie schuiven.  Na ontvangst van mijn wisselgeld (die cafémadam deed er degoutant lang over, de trut!), draaf ik in lichte looppas richting kerkplein, nog net op tijd om een troep blauwe T-shirts de bus uit te zien springen. 

En daar is smurf. Hij rent me tegemoet en springt recht in mijn armen. Dikke pakkerds, knuffels, kusjes en nog een aantal zalige lijfelijkheden volgen. 

Na 10 dagen kamp is het heerlijk om zijn stralende gezichtje terug te zien.  En zo’n schoon kleurke dat hij heeft (jaja, hij heeft het velleke van zijne papa), en zoveel sproetjes op zijn neusje (jaja, dat heeft hij van zijn mama), en zijn haarkes zijn gegroeid (allez, dat lijkt zo), en hij ziet er zo knap uit, en uitgeslapen, en gezond, en proper. Proper?! Huh?!

Koffers, rugzakken en vuilzakken vol gerief worden uit de bus en in de auto’s geladen. De kampleider spoort de klein mannen aan om in een grote kring te gaan staan en zet met hese stem wat kamp- en andere liederen in.  Ik brul gezellig mee, ik ken die liedjes nog van vroeger.  Dit zijn echt wel prachtige momenten, ik krijg zowaar kiekevel van de emoties.

Smurf hangt als een magneet aan mijn lijf (of ik aan het zijne, dat zou nu ook best kunnen) en fluistert zachtjes dat 10 dagen eigenlijk toch wel een beetje te lang is en dat hij mij eigenlijk toch wel een beetje gemist heeft.  Zijn oorstrelingen maken me week vanbinnen. Mijn moedertikker smelt. Slik.

En dan volgt de evidente vraagstelling: “en smurf jongen, oewist geweest?”. Ik verwacht geen complete uiteenzetting van een 9-jarige en ben dik content met zijn kort maar krachtige “héél goed”. 

Intussen ken ik de details allemaal al. Met kleine beetjes seffens vertelt hij puzzelstukjes waarmee ik het hele plaatje in kaart kan brengen.  De sappige manier waarop hij sommige dingen vertelt is geweldig.

“We hebben foodfight gedaan en dat was heel erg tof. Ik smeet spaghettisaus in Viktor zijn nek maar hij was een beetje boos want hij was nog proper” en “ze hebben mij nen BIR getrokken, tot als mijn onderbroek begon te kraken…dan zijn ze gestopt…”.  Nen BIR zeg, allez jong.

Zijn eerste kamp zit erop. Ik ben zo fier op hem. En ik ben zo content dat hij zich te pletter amuseert bij KSA, net zoals zijne papa en ik indertijd.

Over 2 weken breien we er nog een staartje aan, dan gaan we met zijn allen op Oud-Leiding-KSA-kamp.

Klein detail: boven zie je een foto van smurf in zijn kamp T-shirt. Kijk eens naar de opdruk in het midden en weet dat hun kampplaats in het dropje “Recht” gelegen was.

Zalig weerzien

Een sms’je: “Scott is in ’t land. Logeert in B&B in Baardegem. Moet optreden op de Pikkeling en nog wat dinges. Moeten eens afspreken.”

Scott…euhm…Scott…Scott…ooooojaaaa, Scott! Nu rings it ineens a belleke.  Toch wat gestoord dat ik zo moest nadenken want ik ken niet zoveel Scotts. Een stuk of 1 maar eigenlijk, om precies te zijn.

We schrijven 1992.  Als overenthousiaste trommelaarster ging ik met een groep vendelzwaaiers mee naar Amerika om daar verschillende optredens ten berde te brengen op een folklorefestival in Murfreesboro, Tennessee.

Al gauw legden we daar contact met andere groepen, zo ook een lokale dansgroep, een bende toffe gasten, waaronder Scott en zijn broer Patrick.  We werden al gauw behoorlijk dikke vrienden met het gebroerte, dat waren echt 2 schatten van gasten, heel joviaal, very easy to be with en alles. 

Tussen de optredens door reed Scott met ons overal naartoe. Waar we allemaal gezeten hebben weet ik niet meer maar ik weet wel nog dat ik de Jack Daniels Distillery indrukwekkend vond. Ik heb nog een foto waarop ik met mijn vinger aan zo’n vat lig te prutsen. Dat spul was verschrikkelijk straf. Pure alcohol. En slecht. Slécht.  Ik weet ook nog dat we eens met onze hele groep in zijn appartement zijn binnengevallen en dat we daar pizza hebben gegeten, en chips en nootjes en dat hij ’s anderendaags serieus werk heeft gehad om zijn bleke vasttapijt proper te krijgen. 

De eerste dagen logeerden we bij verschillende gastgezinnen. Mijn lief en ik sliepen bij ongelooflijk lieve en gastvrije mensen, in een grote villa vol kitch; de familie Levis. Als ontbijt schotelden die ons chickenwings en patato chips en vettigheid voor. Ik lust dat allemaal wreed graag maar op uw nuchtere maag, om 8 uur ’s morgens, smaakt dat toch iets minder.  De laatste dagen sliepen we in the dorms. We zaten op kot, tegen de univ, en voelden ons allemaal heel intelligent. Jazekerst.

Een aantal jaren later is Scott met zijn broer al eens op bezoek geweest hier, maar toen heb ik hen niet gezien. Ik denk dat ik op huwelijksreis was. En nu was Scott dus weer voor een paar dagen hier, hij  dweilde met zijn dansgroep een paar folklorebedoeningen af (op dit moment zit hij ergens in Nederland op zo’n festival).

Na wat over en weer getelefoneer spraken we met een kliekje af om naar het Criterium in Aalst te gaan om daar Scott te ontmoeten.  Wielrennen en zo, dat zegt me niet veel maar we dachten; als er daar vorig jaar 50000 man was zal daar wel wat ambiance zijn zeker (bleek later dat het er 70000 waren dit jaar).  Terwijl de massa uitzinnig schreeuwde naar de voorbijzoevende renners (vooral naar die 3 profs van in de Tour de France) schreeuwden wij naar de motors die voorreden. De toenmalige voorzitter van onze vendelgroep is een zwaantje (brave gemotoriseerde politiemeneer) bij het korps van Aalst en moest het hele criterium voorrijden. Ik was zijn vrouw gaan ophalen en hij zou zich na afloop bij ons vervoegen.

Ik had Scott tevoren al opgebeld om af te spreken. Hij was zo content dat hij ons ging terugzien, niet te doen, zo onnozel als een klein kind was hij. Ik wacht nu vol ongeduld op mijn Proximusfactuur want blijkbaar heb ik een dikke 15 minuten naar de joenaajtedteets gebeld, naar Scott zijn GSM. Tsss.

Om 21 uur arriveerde Scott in Aalst, samen met nog een gast uit zijn groepje, Chad.  Goh goh, wat een knappe kerel. Chad woont ook in Nashville en stond als snotneus van een jaar of 12 tussen de toeschouwers toen wij in Amerika waren. Later kwam hij bij de dansgroep van Scott en kijk, nu was hij hier.

Het weerzien met Scott was geweldig! Hele hopen kusjes en knuffels zijn er uitgewisseld. Het was super om hem na zovele jaren terug te zien. Hij is nog geen scheet veranderd, behalve die extra 20 kilo chickenwings dan. Tot in de vroege uurtjes hebben we terrasjes gedaan, gedronken, herinneringen opgehaald, een discussie gevoerd over French fries die hij verdekke eindelijk eens Belgian fries moet gaan noemen!, we hebben gelachen en gezeverd, het was ongelooflijk plezant.

Chad had het ook geweldig naar zijn zin. Die had er een sport van gemaakt om alle bieren eens te proeven. Eentje van elk. Hij hield een lijstje bij met de namen van de bieren die hij allemaal al achterover had gegoten, en ik kan u zeggen; ’t was de moeite. Als je weet dat ze 2 dagen voordien een nachtje hadden doorgedaan op de Gentse Feesten… ’t Schijnt dat ze allebei zo teut waren dat ze niet meer wisten van welk land ze waren. Ook Scott was helemaal van de wereld, die lust geen bier en had zich op alle jeneverkoten geschoten.  Kan je nagaan.

Om 4 uur zijn zijn we moe maar voldaan en overgelukkig met het weerzien huiswaarts gekeerd.  ’s Anderendaags hebben we nog een kaas- en wijnavond geforceerd, waar Chad nog een Witkap, een Vedette en een Orval aan zijn lijstje toevoegde.  

Scott staat erop dat we volgend jaar met ons kliekje naar Tennessee teruggaan. He doesn’t take no for an answer.

We hebben afgesproken dat we binnenkort allemaal gaan samenkomen om dat verder te bespreken.

America, here we come! Allez, straks, in 2009. If all goes well.