Bleitmarjetten

Vrijwel elke middag lees doorloop ik de Metro, het gratis krantje dat je onder meer in treinstations kan vinden. Ik neem geen trein en kom zelden of nooit op plaatsen waar ik zo’n display met Metrokrantjes tegenkom, waarna je nu terecht de vraag kan stellen waar ik die Metro dan vandaan haal. De Metro, beste blogleespubliek, ligt elke ochtend in een exemplaar of 4 klaar op de keukentafel op het werk, vers meegegrist door een collega die vrijwel dagelijks vanuit Ninove-Eichem naar Ternat treint. Danku Dimitri, we vinden dat heel sympa van u. Dus deze middag eigen ik mij 1 van de 4 krantjes toe en begin te bladeren.

Redelijk mottig wordend van wat er te lezen valt in de artikeltjes uit de rubrieken Politics, General, World en Business, trekt het kopje op pagina 11 uit rubriek Science mijn aandacht.

“Waarom vrouwen meer huilen dan mannen” 

(aan mijn mannelijke vaste lezers en minder vaste lurkers: haak gerust massaal af, ik zal het u niet kwalijk nemen, echt niet)

In dit bewuste artikel verwachtte ik innoverend nieuws te kunnen lezen, bijvoorbeeld de resultaten van een grootschalig wetenschappelijk onderzoek waarop de mensheid al jaren zit te wachten, maar neen, dat bleek al gauw een iets te hoge verwachting te zijn. Het artikel herhaalt doodleuk gewoon wat we allemaal allang weten.

“Er zijn heel wat structurele verschillen tussen mannen- en vrouwenhersenen” is de eerste stelling. Val nu achterover!

“De hersenen bestaan uit 2 delen: een linker helft en een rechter helft”. Daar was ook nog geen mens van op de hoogte.

Verder gaat het artikel over de allernieuwste technische verklaring dat de emotionele rechterhersenhelft bij vrouwen sterker is dan de analytische linkerhersenhelft en dat dat dus zou kunnen verklaren waarom de ogen van vrouwen rapper volschieten dan die van mannen. You don’t say!

Ook vers van de pers is het nieuwtje dat vrouwen hormonen hebben die een rol zouden kunnen spelen, en dat die hormonen ook wel eens de typisch vrouwelijke stemmingswisselingen kunnen verklaren. EUREKA!

Oja, ze hebben het ook over maatschappelijke tolerantie als verklaring waarom vrouwen meer huilen dan mannen. “Het is eenvoudigweg voor een man nog steeds niet toegelaten om te bleiten in het openbaar”. Aaaarrgghh! Newsflash!

Tenzij ik me zwaar vergis zie ik in dit artikel, met zijn waanzinnig hoge nieuw(s)waarde, niets meer dan een goedbedoelde promotie voor een Britse wetenschapster die over deze materie een geheel splinternieuw boek heeft geschreven. Een nieuw boek!

Ik zou zeggen: allen naar de Betere Boekhandel voor meer tekst en uitleg! Du-uh.

Advertentie

Rain

Klik op PLAY

Sluit je ogen

OGEN TOE heb ik gevraagd!

Ok

Luister nu, met je ogen dicht

Relax en heb geduld, luister gewoon tot op het eind

(als je kippenvel of muggentetjes voelt opkomen moet je dat niet tegenwerken)

Open je ogen

Klik nogmaals op PLAY

Kijk nu naar wat je hoort

Machtig, toch?

Back to the 80’s

Midden jaren ‘80 zat ik volop in mijn pubertijd. Alles draaide toen rond muziek, zoals je hier ook al kon lezen. Terwijl mijn ouders in hun repetietiekot de evergreens repeteerden voor hun optredens in de weekends, luisterde ik constant naar de radio, draaide ik mijn singles van Cindy Lauper, Nik Kershaw, Yazoo en Cock Robin en nog een stuk of wat, welke ik me had kunnen kopen door het weinige zakgeld dat ik kreeg te sparen. Ik was heelder dagen druk in de weer met mijn casetterecorder want in the eighties waren er enorm veel goeie songs. Zonder blozen geef ik heel graag toe dat ik de meeste nog steeds even goed vind als toen.

Idolatrie is mij altijd vreemd geweest, dacht ik. Maar dat moet ik bij nader inzien toch even rechtzetten. Er zijn jaren geweest waarin ik mezelf de allergrootste fan waande van de Britse singer-songwriter Howard Jones. Alles wat ik over hem kon vinden bewaarde ik. Ik had een paar mappen vol foto’s, interviews, artikels, songteksten en kleine gadgets. Alle liedjes van zijn LP Human’s Lib (de eerste longplayer die ik me ooit aanschafte) kende ik uit mijn hoofd. Yepz, mr. Jones was mijn idool. Alleen de mijne want mijn klasgenoten en vrienden kenden hem nauwelijks, laat staan dat het hun genre was.

Howard Jones was de eerste en tevens enige favoriet die ik ooit heb gehad. Ik herinner me niet dat ik later ooit nog zo zot ben geweest van een zanger. Ik was écht verliefd op hem, met hartkloppingen en koude rillingen en al, ik vond hem ontzettend knap en was gefascineerd door zijn omhooggesuikerwaterde haar, zijn tipschoenen en lange zwarte jas, wat de voorbode bleek voor wat zou volgen (later kwam Robert Smith van The Cure en Morrissey van The Smiths in mijn leven en ging mijn voorkeur meer de donkere zwarte kant uit, zo ook mijn garderobe)

Deze song zou iedereen moeten kennen, hiermee is alles begonnen.

Een ander nummer dat mij nog steeds kiekenvel bezorgt is “No one is to blame”.

Haal uw beste Engels boven en lees even waarover de song gaat:

The song is about unfulfilled mutual attractions, saying that these are normal and commonplace ("We want everyone – no one is to blame"). It uses a number of metaphors, such as "You can look at the menu, but you just can’t eat" and "It’s the last piece of the puzzle, but you just can’t make it fit", to describe the frustration of experiencing intense attraction but being unable to act on it, for whatever reason.

Alweer voor uw gemak, heb ik er de songtekst bijgezet.

Enjoy the song, I will get the goosebumps.

De video trekt op niks, ik dwing u dan ook niet om ernaar te kijken

You can look at the menu but you just cant eat
You can feel the cushions but you cant have a seat
You can dip your foot in the pool but you cant have a swim
You can feel the punishment but you cant commit the sin

And you want her and she wants you
We want everyone
And you want her and she wants you
No one, no one, no one ever is to blame

You can build a mansion but you just cant live in it
Youre the fastest runner but youre not allowed to win
Some break the rules
And live to count the cost
The insecurity is the thing that wont get lost

And you want her and she wants you
We want everyone
And you want her and she wants you
No one, no one, no one ever is to blame

You can see the summit but you cant reach it
Its the last piece of the puzzle but you just cant make it fit
Doctor says youre cured but you still feel the pain
Aspirations in the clouds but your hopes go down the drain

And you want her and she wants you
We want everyone
And you want her and she wants you
No one, no one, no one ever is to blame
No one ever is to blame
No one ever is to blame

Is she really going out

Zaterdag: een ideale dag om op stap te gaan. Vanavond ga ik Gent onveilig maken, al zal daar geen mens last van mij hebben want ik ga de laatste tijd meer op in het decor dan dat ik mezelf op de voorgrond schuif.

Vroeger stond ik graag in de belangstelling en durfde ik wel eens heel veel lawaai maken en nadrukkelijk aanwezig zijn. Een gezonde geest vermoedt al gauw dat dat een masker was om mijn verlegenheid en gebrek aan zelfvertrouwen te camoufleren, en dat was ook zo, zeer zeker. Schamen doe ik me niet meer daarover, dat heeft geen zin, wat was is gepasseerd.

Nu hoef ik me niet meer te verstoppen achter zo’n masker. Nu doe ik het op z’n WYSIWYG’s, als je begrijpt wat ik bedoel. Sinds mijn inzichten en zelfvertrouwen een serieuse boost hebben gekregen in de loop van de voorbije 2 jaar, leef ik veel intenser en met veel meer gemak en overgave. Er valt tegenwoordig meer last van mijn schouders dan dat ik ooit voor mogelijk hield. Niet te geloven hoeveel bagage een mens met zich meesleurt die hij eigenlijk totaal niet nodig heeft.

Zaterdag: een ideale dag om op stap te gaan. Vanavond (straks eigenlijk, ik moet mij dringend eens gaan klaarmaken) ga ik bij een Gentse Italiaan gaan eten en de gezelligheid van bruine kroegjes en een Irisch Pub opzoeken. In alle rust en zonder masker.

Keep it cool

Voor diegene die enorm met mij en mijn jeuk inzitten: ‘t is niet meer nodig, ik weet wat het is en ik weet wat ik eraan moet doen.

Brachioradiale Pruritus. Zo blijkt het te noemen. En de oorzaak –u raadt het nooit- heeft te maken met zonnestralen en een gevoelige huid.

U wil wat meer info? Owkeey, dit is wat het is: “Brachioradiale pruritus is een aandoening die een diepe, intense jeuk op de bovenarmen geeft in de afwezigheid van uitwendige tekenen van huidirritatie. Het is een weinig frequent voorkomende aandoening in Europese landen die specifiek gevoeld wordt op één of beider bovenarmen ter hoogte van de brachioradicale spier, waaraan de aandoening zijn naam te danken heeft. De brachioradicale spier is gelegen aan de buitenkant van de bovenarm. Typische klachten zijn hevige, vervelende, dieper, branderige en jeukend gevoelsgewaarwording. Over de oorzaken van brachioradiale jeuk is er nog geen eenduidigheid. Zowel UV-stralen (zonlicht dus) als problemen in de zenuwwerking en beweeglijkheid van de nek worden beschouwd als oorzakelijke factoren in de ontwikkeling van brachioradiale jeuk”

De jeuk die mij al jaren plaagt komt telkens na de zomer en zou het gevolg zijn van voortdurende blootstelling aan UVA-stralen dat leidt tot overprikkeling van de huidzenuwen in de armen.

De meest frequent toegepaste behandeling om de hardnekkige jeuk te milderen is een verkoelende zalf of gel die menthol bevat. Ik dus vanmiddag naar ‘t Kruidvat in Ternat en een tube mentholzalf. Ik nam tussen alle mentholhoudende dingen op goed vallend uit een tube Perskindol Cool Gel en wauw! Mensenlief, doet me dat deugd om vele uren na elkaar geen jeuk meer te hebben! Die gel werkt dus echt, bij mij althans.

Perskindol Cool Gel: brengt koeling bij  sportblessures.

En bij jeuk.

Als het jeukt moet je krabben

“Het staat geschreven en gedrukt dagge moet krabben waar het jukt”.

Dat klopt, maar te veel jeuk is moordend ambetant. Hoe ik dat weet? Je mag 10 keer raden.

Ieder jaar, zo half september,begin oktober sluipt er iets mijn huid binnen/op/onder/naast/over,…da’k het nie weet waar het kruipt, het is in ieder geval vreselijk irritant. Het veroorzaakt een ontembare jeuk, pijnlijk soms, net alsof er met kleine naaldjes in mijn huid wordt geprikt. Soms haalt het prikke(le)nd gevoel me uit mijn slaap. Ab-so-luut niet leuk.

Het is nu het 11de jaar op rij dat ik het vlaggen heb (het is begonnen toen ik zwanger was van smurf). Een week of 2 geleden begon het aan mijn rechter schouder. Na een paar dagen ging het ook naar mijn linker schouder. Nu is het helemaal rond, zoals het al 11 jaar rondgaat, en zit het ook weer op bepaalde plaatsen op beide bovenarmen. Het rare is: je ziét er niets aan, op die plaatsen. Er zijn geen bubbeltjes of letseltjes of zo, er is echt helemaal niks niemendallen te zien. Nougabollen. Nada. Rien. Nothing what so ever. Nul.

Ja natuurlijk heb ik door die 11 jaren heen meerdere dermatologen bezocht, en elkeen stelde een andere diagnose. ‘Chronische jeuk-allergie’ of was het weerkerende jeukallergie, ‘k wil er vanaf zijn (ja du-uh, daar kon ik zelf ook wel opkomen!), ‘Pruritis’ (wat gewoon een ander woord voor jeuk is), ‘gewone zonne-allergie’ (meneer, dat heb ik IN de zomer, niet erna), de dermatologe in mijn dorp had het over ‘beschadiging van de uiteinden van de zenuwbanen blablabla, waarvoor ze me cortisone-pillen voorschreef ‘om het van binnenuit aan te pakken’, en nog een andere verwees mij door naar een chiropractor voor 10 kraaksessies (geen idee wat mijn botten kraken aan jeuk zou kunnen doen). Een halve apotheek aan zalfjes en balsems en pilletjes heb ik geprobeerd maar er heeft nooit iets van al die bazaar geholpen. Het enige wat een beetje verzachtend werkt is ijs. Geen Dame-Blanche of Coupe-fraise, beste mensen, nee, dat zou wel de max zijn, maar helaas, het enige dat een beetje helpt zijn ijsblokjes. Gewoon blokjes vervroren kraantjeswater die ik over de geïrriteerde huid wrijf tot ze gesmolten zijn. Dat doet deugd, maar ‘t is maar voor even, en dan begint het weer.

Ja, ik heb een teer en gevoelig velleke, dat weet ik al 40 jaar, maar dat die jeuk 11 jaar geleden ineens begon en sindsdien jaarlijks terugkomt, telkens na de zomer, altijd op dezelfde tijd, en dat het weer wegebt ergens in februari, dat heb ik toch altijd wreed bizar gevonden.

Toen ik onlangs bij Meneer Google aanklopte, kwam ik op een forum terecht waar ik mijn “aandoening” exact beschreven zag staan: “…ook ik heb al 15 jaar jeuk aan mijn bovenarmen. Het steekt enkel de kop op na de zomer, vanaf september,oktober. Ik word krankjorum van de jeuk!” (‘t is een Hollands forum, inderdaad)

Oh, fijn, ik ben niet alleen, er zijn er nog die zich onnozel krabben in de nazomer. Op dat forum noemen ze het “allergie bij het vallen van de bladeren”, en ook “Herfstallergie” kwam ik tegen. Asjemenou!

Hoe het noemt kan me niet schelen, ik wil vooral weten wat eraan gedaan kan worden, áls er uberhaupt al een afdoende behandeling voor bestaat.  Op dat forum zijn er blijkbaar vele lotgenoten (haha) geholpen met Fenistil, een medicijn tegen huidirritatie. Er zijn er ook die de zalfversie Fenigel gebruiken, en er zijn er die tubes mentholzalfjes opsmeren om de branderige jeuk te blussen.

Ben na ‘t werk meteen bij de apotheek gestopt en heb me een tube Fenigel gekocht. Nu maar hopen dat het werkt.

Geroddelsel en achterklap

Madammen altegader: ge moet veel roddelen want dat is supergoed voor uw gezondheid!

Astemblieft!

 

Dit las ik in het boekje van de CM met de wervelende titel “Cava?”, wat in het Vlaams zoveel betekent als “Oewist?”

Vooraleer ik de inhoud van het artikeltje over roddelen ten berde breng wil ik zelf even roddelen, doch dit geheel entre parenthèsekes. Ik vraag mij af waarom ik dat boekje eigenlijk al jarenlang in mijn bus krijg. Ik heb met die mutualiteit totaal niks te maken. Krijgt iedereen dat boekje? Eender wat, over de CM valt 1 en ander te roddelen en ‘k ga dat dan ook doen en mijn mening hier eventjes in de groep smijten, als ‘t niet geneert.

Kijk, de mutualiteit waar ik aangesloten ben is ten eerste al een stuk goedkoper, en ten tweede is de service veel en vele beter. Er zal ook wel nog een ten derde en ten vierde zijn, maar daar ga ik mij niet in verdiepen. Ik wil het gewoon even hebben over een ervaring die ik van heel dichtbij heb meegemaakt, meer bepaald over de ‘service’ van de CM ten opzichte van mijn broer en schoonzus en mijn nichtje Thari, hun (op 10-jarige leeftijd overleden) jongste dochtertje. Hun ervaring met de CM, in een notedop: een wirwar aan overbodige papierenrompslomp, meervoudige weigeringen van financiële steun en praktische hulpmiddelen voor een gehandicapt kind dat genoodzaakt is om thuis te worden verzorgd en begeleid omdat haar handicap (Syndroom van San Filippo) fulltime begeleiding en verzorging nodig heeft (speciale opvangcentra kunnen niet 24/7 met 1 kind bezig zijn). Hun weigeringen en manier van doen was ronduit schandalig en verwerpelijk. Ik kan alleen maar hopen dat ze heden ten dage iets menselijker omgaan met de noden van hulpbehoevende ouders van gehandicapte kinderen. Ook uit heel goeie bron weet ik dat de CM heel goed is in het weigeren van terugbetaling van de grote kosten die een medisch verantwoorde chirugie met zich meebrengt. Met een “dat valt onder cosmetische chirurgie, we betalen dat niet terug” werd een goeie kennis van mij de laan uitgestuurd. Ik zelf had die ingreep ook nodig en kreeg meteen groen licht bij mijn ziekekas, inclusief de nodige documenten voor hun financiële tussenkomst, een bedrag dat geweldig hoog was, by the way. Soit. Ik wijk nu wel heel erg af van de essentie van dit logje.

Om verder te gaan waar ik was gestopt om te roddelen; ik doorbladerde dus hun boekje (ja, ik geef toe dat ik desondanks hun pamfletje altijd wel eens vluchtig inkijk) en stootte op een klein artikeltje dat stelt dat roddelen gezond is. Voor vrouwen, zowaar, want mannen roddelen niet. Do they?

Roddelen, beste dames, heeft een positieve impact op het niveau van progesteron, het hormoon dat angst en stress vermindert. Dat hormoon stopt ook infecties en de overproductie van oestrogeen. medisch gezien heeft roddelen dus een positieve impact op gans  uw lijf en al uw leden, wat, geef toe, toch wreed goed nieuws is voor de onverbeterlijke roddelaarsters onder ons.

In het stukje wordt verder ook gesteld dat roddelen de sociale banden versterkt. Ook weer dankzij onze hormonen. “De link tussen lichamelijke reacties en menselijk sociaal gedrag verklaart waarom mensen met veel vrienden gelukkiger en gezonder zijn”, schrijven ze, eindigend met “Facebook, here we come!”

Dus, mensen, als ge uwen neus voelt jeuken: ‘t is niet om achter uwe rug te klappen, ‘t is voor mijn gezondheid.

Flat

Een maand of 2 geleden schafte ik me een nieuwe TV aan.  Niet dat mijn oude TV kapot was, hoor, ik wou gewoon zo’n platte  met zo’n mega zuiver beeld. Ik kijk nogal veel TV en ‘t feit wil dat mijn ouwe TV nog zo’n grote zware bak is die dateert van zo’n slordige 10 jaar geleden. Een mens moet toch wat met z’n tijd en de bijhorende technologie meegaan, is het niet?

De oude TV verhuisde naar smurf z’n kamer, waarop ik zijn Play Station en de video- en DVD-speler aansloot. Ja, smurf wordt in de watten gelegd, ik weet het. But hey, hij is de enige man die ik in de watten kan leggen, dus hij krijgt de volle lading. Hoe zou je zelf zijn.

En alzo installeerde ik mijn nieuwe TV -een HD Ready LCD flatscreen van 81 centimeter diameter- op het TV-meubel. Esthetisch perfect passend in mijn interieur, compleet met alles erop en eraan, precies zoals ik het wilde.  Maar…

Als men het woord ‘maar’ gebruikt, wijst dat doorgaans op een probleem, dat weet u. En dat klopt in dit geval ook, er is inderdaad een probleem. Alles is op en top ok, doch, van het beeld krijg ik schele koppijn. Zolang het beeld stilstaat, bij een quiz of zo, is het perfect zuiver, maar o wee als er iets beweegt.  En als u zich bedenkt dat een TV meestal bewegende beelden weergeeft (anders kan je beter een foto-album bekijken) kan je je wel inbeelden hoe ik me voel.

Na het op punt zetten van de nodige instellingen, het zorgvuldig doornemen van de handleiding en het opsnorren van  informatie op tinternet, kwam ik al gauw tot de wetenschap dat het blurry beeld te wijten is aan een (veel) te trage beeldvernieuwing. Ieder bewegend beeld heeft een zwevende schaduw rondom waardoor de contouren wazig zijn. Dat ergerlijke mankement schijnt wel meer voor te komen bij flatscreens, ze hebben er zelfs een naam voor: schaduwbeeld, ook wel schimbeeld of spookbeeld genoemd. Zit ik hier dus met een nieuwe TV met gratis beeldweergave die bewegende beelden niet kan volgen. Nice.

Het toppunt is dat er blijkbaar niets aan te doen is. Je kan dat niet laten herstellen want er is niks kapot, het is gewoon een prutsding van slechte kwaliteit. Een miskoop van 550 euro dus, verdomme. Helaas geldt de garantie “Niet tevreden, geld terug” niet bij aankoop van deze miskoop, ze hadden hem anders allang teruggekregen.

Now what? Wat moet ik nu doen? Een nieuwe en duurdere kopen en deze naar het containerpark voeren? Hem verpatsen op e-bay en er iemand anders schele koppijn mee bezorgen? Dat kan ik toch niet maken?

Smurf hielp me met de oplossing; hij wil hem wel op zijn kamer want hij heeft geen last van dat schimbeeld. Hij wil vooral gamen en aangezien er een game modus is die hij kan instellen, is dat voor hem ideaal.  Dus verhuist de nieuwe flatscreen naar smurf zijn kamer en komt de ouwe bak terug in de living.

Ne mens koopt dan eens iets nieuw. Tsss.

Soldaatjongen

Omdat mijn blogartikels niet altijd scherpzinnig, actueel, kwalitatief hoogstaand, in foutloos Algemeen Nederlands geschreven,  inhoudelijk fijnbesnaard doch kritisch overdacht en gefundeerd moet zijn, zal ik het nu eens hebben over mijn kind. Voor wie in slaap dreigt te vallen van dit soort saaie bladvullende lulkoek en prietpraat: slaap zacht.

Mijn zoon dus. Smurf voor de vrienden. Hij kwam deze week naar huis met een hele hoop foto’s van een zekere meneer. Volgens hem een groot artiest, een keicoole gast en het dansje dat erbij hoort is ook de max.

‘Oh nee’, plaagde ik, ‘toch niet weer zo’n mottige jumptoestand zeker?’. Smurf beloofde van niet, en zou dat ook meteen bewijzen. Hij computerde zichzelf naar youtube en introduceerde na een paar rake muisklikken en wat getik op het toetsenbord dezelfde meneer van op die foto’s, compleet uitgedost in oversized jeans tot halfweg zijn gat, een tent van een t-shirt, stevige sportschoenen, een halve juwelierszaak rond z’n nek, in z’n oren en aan z’n vingers en voor de complete afwerking van deze redelijk decoratieve persoon een natuurlijke bruine huid vol kleurrijke tattoos.

Smurf schoof de volumeschuifbalk de hoogte in en dit is wat ik zag en hoorde. Volgens smurf dé nieuwste muziekrage voor de jeugd van tegenwoordig. Waarmee hij vooral zichzelf bedoelt, en de rest van zijn tienjarige klasgenootjes.

Smurf oefent op de danspasjes en ik leer de tekst vanbuiten.

(hier voor uw gemak de volledige songtekst, kwestie dat u wat kan volgen en weet wat er gezongen wordt. Ooooh yeaaaaah)

 

(yoouuuuuu!!!)
soulja boy tell em
ayy i got this new dance fo yall called tha Soulja Boy
(yooouuuu!!!)
u gotta punch den crank back three times from left 2 right
(aaaaaaaahhhhhhhh yooooouuuuuuu!!!)

Soulja Boy Up In This Hoe
Watch Me Crank It
Watch Me Roll
Watch Me Crank Dat Soulja Boy
den Super Man Dat Hoe
Now Watch Me YOOOOUUUU
(Crank Dat Soulja Boy)
Now watch me YOOOOUUUUUU
(Crank Dat Soulja Boy)
Now watch me YOOOOUUUUUU
(Crank Dat Soulja Boy)
Now watch me YOOOOUUUUUU
(Crank Dat Soulja Boy)

Soulja Boy Off In This Hoe
Watch Me Crank It
Watch Me Roll
Watch Me Crank Dat Soulja Boy
den Super Man Dat Hoe
Now watch me YOOOOUUUU
(Crank Dat Soulja Boy)
Now watch me YOOOOUUUUU
(Crank Dat Soulja Boy)
Now watch me YOOOOOUUUUU
(Crank Dat Soulja Boy)
Now watch me YOOOOUUUUU
(Crank Dat Soulja Boy)

Soulja Boy up In This Hoe
Watch Me Lean And Watch Me Rock
Super Man Dat Hoe
Then Watch Me Crank Dat Robocop
Super Fresh, Now Watch Me Jock
Jocking On Them Haterz Mayn
When I Do Dat Soulja Boy
I Lean To The Left And Crank Dat Thang
(Now YOOOOUUUU)
I’m Jocking On Yo Bitch Ass
And If We Get The Fightin
Den im cockin on ya bitch ass
You Catch Me At Yo Local Party
Yes I Crank It Everyday
Haterz Get Mad Cuz
"I Got Me Some Bathin Apes"

Soulja Boy Up In This Hoe
Watch Me Crank It
Watch Me Roll
Watch Me Crank Dat Soulja Boy
Then Super Man Dat Hoe
now watch me YYYOOOUUUU
(Crank Dat Soulja Boy)
now watch me YOOOOUUUU
(Crank Dat Soulja Boy)
now watch me YOOOUUUUU
(Crank Dat Soulja Boy)
now watch me YOOOUUUU

(Crank Dat Soulja Boy)
Soulja Boy Up In This Hoe
Watch Me Crank It
Watch Me Roll
Watch Me Crank Dat Soulja Boy
Then Super Man Dat Hoe
now watch me YOOOUUU
(Crank Dat Soulja Boy)
now watch me YOOOUUUU
(Crank Dat Soulja Boy)
now watch me YOOOUUUU
(Crank Dat Soulja Boy)
now watch me YOOOUUUU

(Crank Dat Soulja Boy)
I’m Bouncin On My Toe
Watch Me Super Soak Dat Hoe
I’ma Pass It To Arab
Then He Gon crank it up fo show (show)
Haterz Wanna Be Me
Soulja Boy, I’m The Man
They Be Lookin At My Neck
Sayin Its The Rubberband Man (Man)
Watch Me Do It (Watch Me Do It)
Dance (Dance)
Lean’N To (Lean’N To)
Nope, You Can’t Do It Like Me
Hoe, So Don’t Do It Like Me
Folk, I See You Tryna Do It Like Me
Man That Shit Was Ugly
Soulja Boy Up In This Hoe
Watch Me Crank It
Watch Me Roll
Watch Me Crank Dat Soulja Boy
Then Super Man Dat Hoe
now watch me YOOOUUUU
(Crank Dat Soulja Boy)
now watch me YOOOUUUU
(Crank Dat Soulja Boy)
now watch me YOOOUUUU
(Crank Dat Soulja Boy)
now watch me YOOOUUUU
(Crank Dat Soulja Boy)

Soulja Boy Up In This Hoe
Watch Me Crank It
Watch Me Roll
Watch Me Crank Dat Soulja Boy
Then Super Man Dat Hoe
now watch me YOOOOUUU
(Crank Dat Soulja Boy)
now watch me YOOOUUUU
(Crank Dat Soulja Boy)
now watch me YOOOUUUU
(Crank Dat Soulja Boy)
now watch me YOOOUUUU
(Crank Dat Soulja Boy)
All too clean off in dis hoe
Watch me crank it watch me roll
Watch me crank dat roosevelt den supa soak dat hoe(yooouuu)
supa soak dat hoe(supa soak dat hoe)
supa soak dat hoe(supa soak dat hoe)
supa soak dat hoe(supa soak dat hoe)
supa soak dat hoe(supa soak dat hoe)
All too fresh off in dis bitch
Watch me shuffle watch me jig
Watch me crank dat Soulja Boy
Den supaman dat bitch(yooouuu)
supaman dat bitch(supaman dat bitch)
supaman dat bitch(supaman dat bitch)
supaman dat bitch(supaman dat bitch)
(ahhhhhhhhhhhhh YOOOUUUU)

Soulja Boy Up In This Hoe
Watch Me Crank It
Watch Me Roll
Watch Me Crank Dat Soulja Boy
Then Super Man Dat Hoe
now watch me YOOOUUU
(Crank Dat Soulja Boy)
now watch me YOOOUUUU
(Crank Dat Soulja Boy)
now watch me YOOOUUU
(Crank Dat Soulja Boy)
now watch me YOOOUUUU
(Crank Dat Soulja Boy)
Soulja Boy Up In This Hoe
Watch Me Crank It
Watch Me Roll
Watch Me Crank Dat Soulja Boy
Then Super Man Dat Hoe
now watch me YOOUUU
(Crank Dat Soulja Boy)
now watch me YOOOUUU
(Crank Dat Soulja Boy)
now watch me YOOUUU
(Crank Dat Soulja Boy)
now watch me YOOUUU
(Crank Dat Soulja Boy)
(YOOOUUUUU)
(Ahhhhhhhhhh YOOUUUUU)

Friendship is forever – Slot

Komende zaterdag is het nummer 2 die ik na jaren nog eens terug ga zien. Net zoals Veerle en ik de draad weer hebben opgenomen een paar weken terug, zo zal de band met Marjan ook weer helemaal hersteld worden, daar ben ik 100% zeker van.

Waarom ik daar niet aan twijfel? Gewoon. Buikgevoel. En ook het feit dat we al weken aan ‘t mailen zijn met elkander, dat zou ook kunnen meespelen.

Waarover we vooral mailden de laatste tijd was over die Pixar kaarten die ge bij den delijs kon krijgen. Bij aankoop van 20 euro aan marchandise kreeg je 1 zakje van 5 kaarten, moest ge u nu echt afvragen hoe dat in elkaar zit. Maar ge moet er nu niet meer mee beginnen want die actie is gedaan vandaag. Soit, dat maakt nu niet uit en wees eerlijk, die Pixarkaarten interesseren u geen bal. En toch ga ik er nog bijzeggen dat…nee, toch maar niet.

Dus, zaterdag wordt het weer een beetje spannend. Ik vraag me af of er weer zo’n nanoseconde van ongemak zal zijn als ik de deur opendoe. Ach wat, ik ben erop voorbereid deze keer, laat maar gebeuren.  Eens die flits voorbij is gaan we gezellig Pixarkaartjes ruilen. En urenlang bijkletsen. En elkander bekijken en in een slappe lach schieten. Want we gaan wijn drinken. Witte wijn. ‘k Heb alvast 2 flessen  Pinot Gris in huis gehaald, zal dat genoeg zijn, denkte?

Tot slot de moraal van het verhaal over het terugvinden van verloren gewaande vriendschappen: alles kan draaien en keren in ‘t leven. ‘t Is maar dat je’t weet.

WTF?

Facebookers weten het al, maar voor de enkelingen die niet in dat cyberfriendsconnectingpeoplegebeuren ronddolen zeg ik het hier nog maar een keer: ik ben braaf maar lomp!

Gisteren liet ik de ribbekes aanbranden, viel een glazen ovenschaal op de grond, welke door de knal in 17 mooie ongelijke scherven en 213 glassplinters uiteenspatte, morste ik vleesjus op een wit T-shirt (niet de mijne, ik draag geen wit) en plooide ik een CD schijf (een copy, gelukkig) middendoor per maleur. Dat gebeurde allemaal in 1 uur tijd. Doe me dat maar eens na, I dare you.

Vandaag ging de lompigheid gezellig door. Vanochtend vergat ik mijn GSM en mijn eten voor ‘s middags. Mijne foon lag op de dressoirkast stof te vreten en mijn keurig versklaargemaakte slaatje met tomaat en fetakaasblokjes had ik gewoonweg op de tafel laten staan. Deze namiddag, toen ik thuiskwam stond het slaatje nog steeds op de tafel, zij het in een iets minder verse staat.

Ok, die GSM miste ik niet echt, er is toch nooit iemand die mij belt of sms’t (snif) maar ‘t is toch wel handig om hem bij te hebben, in case of emergency of iets, ik zeg maar wat.  Mijn eten miste ik ook niet echt, maar ‘k vind het potverdekke wel zonde van de verse ingrediënten, dat die daar zomaar een hele dag op een tafel stonden te staan voor den hond zijn botten.  ‘k heb dan maar een belegd broodje besteld maar verdekke, ‘k had toch wel serieus veel goesting in dat slaatje met tomaat en fetakaasblokjes!

Soit. Where were we. Ah, bij lompigheid. Op het werk verliep alles vlotjes, behalve dan dat ik op mijn sjaal trapte tijdens het afdalen van de trap, waarbij ik bijna met heel mijn hebben en houden een verdieping lager lag. Bijna, ik was in die seconde net niet lomp genoeg. Thuisgekomen maakte ik eten, wat niet was aangebrand. Bij het afwassen viel er geen enkel vaatstuk op de grond maar ‘k snijd mezelf toch wel een snee in mijn rechterduim zeker! Ik wist niet dat een duim zo kon bloeden. Ik tegen smurf: AAAAAH! BLOED!! AUW AUW AUW, PIJN. BEL DE DOKTER! MIJNEN DUIM LIGT ERAF!  Smurf efkes in paniek maar ik kon me niet meer inhouden van lachen toen ik zijn ongeruste snoetje zag. Eigenlijk mag ik dat niet doen maar hij zou dat zeker met mij ook doen, ik ken hem.

Het is nu 20u15. Ik denk dat ik hier nu vanachter mijne PC ga kruipen en me horizontaal in de zetel ga draperen om er de hele avond niet meer uit te komen. Kwestie van de kans op kleine en middelgrote maleuren zo miniem mogelijk te houden.

Patrick eet zijn bord niet leeg

 

Gisteren was het dan zover:

Zapmooses Verschrikkelijk Wandelzoektocht! 

Dit heeft nog nooit iemand hen voorgedaan en ik ken geen enkele medeblogger die zoveel effort en tijd zou steken in zo’n groot project. Ik zou het alvast niet kunnen. We kennen Zapnimf, zij is een geboren entertainer en samen met haar Moose is ze erin geslaagd om 40 mensen een fantastiche dag te laten beleven.

Mijns inziens heeft het bloed, zweet, tranen, tijd en energie gekost om dit grootse opzet voor te bereiden en ineen te knutselen. Ik verdenk Zapmoose van een heus organisatietalent, wat ik je brom.

Om 11 uur arriveerden de eerste stappers ten huize Zapmoose, gevolgd door de rest van de bloggers die de eerste groep vormden. Ons aller vrolijkheid Elke, Marc, Flaterse Stef, Patrick die ooit droomde en Agnes, Tulp en zoon Y., Casa Murphy’s zilverwitbebaarde echtgenoot, gewezen Kribbelpuntblogger Beo en zijn 2 zonen, Laleña, smurf, ik en last but not least Chocolatemoose himself en jongste Zap S, onze redster in nood, zoals later bleek. De immer-te-tam-om-iets-te-doen Huisvrouw en duizendpoot Zapnimf bleven achter om nog vanalles ineen te prutsen voor onze middagbreak.

Zonder stafkaart doch met een knap opgesteld opdrachtenpamflet in de aanslag begonnen we aan de tocht. Allerlei hints, foto’s en opdrachtvragen gidsten ons doorheen een prachtige bosrijke natuur. Tussen het wandelen door werden tientallen foto’s gemaakt van kleine en grote beestjes, paddenstoelen, met kogels doorboorde waarschuwingsborden, spoorwegbilsvijzen en SM-bomen.

Op een bepaald moment waren we, wegens een klein detail “ga naar links” wat “ga naar rechts” moest zijn, bijna hopeloos verdwaald, doch de snuggere zapdochter S. bracht ons in no time terug op het rechte pad. Na een welgemeende groepswens te hebben gedaan bij de wensput stapten we in kronkelende lijn tot aan het Rustpunt alwaar Vrouwe Zapnimf en Huisvrouw ons opwachtten met koffie, thee, water, koekjes, belegde sandwiches (verzorgd door cateringsdienst Beo) en een rouwe vis met zelfmoordneigingen, bengelend aan een touwtje in een boom. “Raad het geslacht van deze vis”, was de opdracht. Volgens smurf was het een mannetje want er hing een klein pisjeloeke uit….

Bij de rust- en eetpauze eindigde de uit 2 delen bestaande zoektocht voor smurf en mij helaas, wegens nog efkes in ‘t Sportpaleis moeten zijn. Smurf was ongerust omdat het al zo laat was doch Zapnimf kwam op het lumineuse idee om ons er zelf heen te voeren en terug op te halen, dat zou al rap een half uurtje schelen. Dankzij haar aangeboden lift waren we net op tijd voor de voorstelling. Dankuveel Zap, dat ge dat hebt willen doen, dit wordt geweldig geapprecieerd, ge zijt ne schat!

Intussen waren de wandelaars van groep 2 ook reeds gearriveerd ten huize Zapmoose. Die groep bestond uit Menck, Chelone, de ganse bende van We’re Next (Estelle Folle + dochter & partner Winedevil + 3 klein mannen, S’Been + 2 dochters en partner Brunello), later nog gevolgd door Madame, Breeg, Tijdtussendoor en Laleña’s partner Karel.

Na de wandelzoektocht smolten de twee groepen samen in 1 gezellige bende bloggers-met-aanhang. De BBQ werd in de fik gestoken, aperitiefmosseltjes en gevulde paddenstoelen werden gegrilld en tientallen stukken vlees werden aan Mooses bak- en braadkunsten onderworpen. Op twee rijkgevulde tafels stond ieders zelfmeegebrachte eetwaar in buffetvorm uitgestald. Een overdaad aan voedsel en drank werd in festijnvorm geproefd, lekker bevonden en met veel smaak verorberd.

Rode en witte wijn, koffie, thee, frisdranken, bier en water vloeiden rijkelijk. Er werd gezellig gekeuveld, verteld, geïnformeerd, geroddeld, gelachen, gezeverd en gepest.

Steeds tot uw dienst heb ik mij met graagte de moeite getroost om (zo goed als ) iedere deelnemer van een link te voorzien zodat u allen daarginds naar hun versie van de feiten kan gaan polsen.

Patrick eet zijn bord niet leeg. Naar een idee van Menck. Vraag me niet waar het precies op slaat (mogelijks op 2 ogen die groter zijn dan 1 buik), ik weet alleen dat we dit allemaal als titel gebruiken voor onze blogverslaggeving van deze grandioos geslaagde blogmeeting.

Dank u Zapmoose voor jullie onberispelijke gastvrijheid, de onnoemlijke inspanningen die jullie hebben geleverd om dit alles ineen te steken en in goeie banen te leiden. Bedankt voor de fantastische dag die jullie ons hebben gezorgd!

Dikke chapeau!

gezaagsel, heel efkes maar

Aaaarrrrgggghhh!

Buiten hoor ik minstens 4 honden tekeergaan.

Allemaal door elkaar.

Ver-schrik-ke-lijk degoutant. 

Mensen met honden: houd uw krengen binnen!

En al zeker die onnozele kleine zeeratten die keffen op al wat bougeert.

Heb het niet voor honden.

Nope.

(behalve voor border collies)

(maar dat telt niet)

I just want some piece and quiet.

That’s all.

Blaffende honden bijten niet, MAAR ZE MAKEN WEL VRESELIJK VEEL LAWAAI

Switchend wisselen moet kunnen

Zoals het co-ouderschap van week/week bij ons is geregeld, is smurf deze week bij z’n papa. Wij zijn altijd heel goed overeen blijven komen, het is dan ook nooit een probleem om eens een dag of een weekendje te wisselen.

In april van dit jaar sprak ik met mijn gewezen echtgenoot af om in september een switchke te doen. Ja, vijf maanden op voorhand zo’n wissel regelen is serieus goed op tijd, maar da’s echt wel een uitzondering, geloof me. 

Vijf maanden geleden, op 27 april om 22u13 om precies te zijn, heb ik namelijk online tickets gekocht voor een uniek schouwspel* dat op 12 september om 15 uur doorgaat in het Antwerpse Sportpaleis. Ik merkte al gauw dat die dag net in mijn smurfvrije week valt, dus heb ik meteen de wissel geregeld voor die dag. Vandaar die 5 maanden op voorhand.

We hadden afgesproken dat ik smurf ‘s middags bij hem zou ophalen en dat ik hem diezelfde avond terug zou brengen, maar dat was buiten ons aller bekende ZapMoose gerekend. Heel toevallig hebben zij diezelfde dag ook een groots evenement op poten gezet, dus heb ik de switch verlengd van vrijdagavond tot zondagmiddag, want zo’n blogmeeting met wandelzoektocht en BBQ achteraf, dat willen smurf en ik voor geen goud ter wereld missen. En u trouwens ook niet, dus rep je als de bliksem met het bericht “ik kom ook!” naar zapnimf@gmail.com ! Join us now or forever hold your piece.

12 september… ‘t zal er begot weer rap zijn!

 

* als je de link opent: 1) niet verschieten want er zit sound achter en 2) klik op het rubriekje “footage” voor een beeldfragment, eventueel, als je daar zin in hebt natuurlijk, anders moet je dat niet doen, dat laat ik volledig aan u over, daar hoef ik mij niet mee te bemoeien, ‘t is toch waar zeker?

Vroeger was alles anders

Allee vooruit, het voorbije weekend is ook alweer gepasseerd, se. De tweede werkdag zit er zelfs alweer op.  Ik weet niet of jullie dat ook zo voelen, maar de dagen, weken, maanden en jaren, die vliégen voorbij tegenwoordig.

Vroeger ging de tijd helemaal niet vooruit, toen ging die tergend traag. Mijn 16de verjaardag, bij voorbeeld, die kwam er maar niet, ik bleef maar steken op die 12 en 13 en 14. Na nog zo’n 365 slopend trage dagen werd ik dan eindelijk 15 en begon ik luidop af te tellen. Dat laatste jaar ging nóg trager vooruit, het was alsof den tijd bleef stille staan.

Dat aftellen deed ik vooral omdat ik mijn zus haar brommer kreeg, een 50cc Yamaha enduro, jaja, enen met vitessen, maar ‘k mocht er maar op rijden vanaf mijn 16. Ne mens van 15 wordt daar echt niet vrolijk van om een brommer in de garage te zien staan waar ge niet moogt aankomen. Traag dat de tijd ging, tráág!

En toen lonkte de echte grotemensenleeftijd (vond ik toen) van 18 jaar, én het vooruitzicht dat ik vanaf dan met de auto zou mogen rijden. Het verlangen naar die verjaardag heeft me ook toen doen afzien van de traagheid der vooruitgang. Ik vond dat triestig voor mijn eigen, zo hunkerend uitkijken naar iets wat zo langzaam vorderde. Gelukkig heb ik een toffe pa, die leerde me al van mijn 17,5 jaar met den otto tuffen. ‘k Heb tranen met tuiten geweend omdat ik het schakelen, niet-stilvallen en tussen de lijnen parkeren maar niet onder de knie kreeg, maar uiteindelijk zwiepte ik met gemak (en 2 grote fouten de eerste keer) door het theoretisch examen en met nog meer gemak door de praktische rijtest. Heb enkel 2 oranje toeters platgereden bij de parkeerproef maar dat vond de examinator vooral keigrappig. Zo maken ze de rijschoolinstructeurs niet meer tegenwoordig.

Naar mijn 21 heb ik niet zo erg uitgekeken, ik werd gewoon meerderjarig, niet echt een mijlpaal, vond ik.

Nu zijn we een pak jaren verder en nu vliegt de tijd dat het niet schoon meer is. Ik ben just de 25 gepasseerd en ‘k ben er begot al 40!  ‘k Kan het bijna niet geloven dat ik al 5 jaar aan de tweede helft van mijn leven bezig ben (ik voorzie te sterven zo ergens rond mijn 75ste, heel plots en zonder afzien)

Tja, ‘k wou dit gewoon even kwijt, ik stond er vandaag nog eens echt bij stil. Mocht de tijd dat nu ook eens doen, hé…

Hoe komt dat eigenlijk dat den tijd nu zo voorbij racet?