Flauwe. Wat ik je brom.

Ergens in de Verenigde Staten van Amerika.

Aan een bushalte stappen twee Italianen op. Zodra de twee op hun plaats zitten beginnen ze een druk gesprek.

Een dame die net achter hen zit, negeert hen eerst maar haar aandacht wordt toch getrokken als zij hoort wat de ene Italiaan tegen de andere vertelt.

"Emma come first. Den I come. Den two asses come together. I come once-more. Two asses, they come together again. I come again and pee twice. Then I come one lasta time." 
 
"You foul-mouthed sex obsessed swine!", valt de dame ontdaan uit,  "In this country we don´t speak aloud in public places about our sex lives!" 

"Hey, coola down lady, " repliceert de Italiaan verbijsterd, "Who issa talkin´abouta sexa? I´m a justa telling my frienda how to spella ´Mississippi’."

(doe maar, lees nog maar eens)

Advertentie

het berust op de parketvloer

In navolging van dit hier kreeg ik gisteren deze brief in de bus:

Bij toepassing van het artikel 216 bis van het Wetboek van Strafvordering stel ik U voor: vóór  [08-12-2009] een geldsom te betalen van [60,00 EUR], ten kantore van de Ontvanger der penale boeten, dat geopend is van maandag tot en met vrijdag, telkens van 8 tot 12 uur, ofwel bij middel van het overschrijvings- of stortingsbulletin hieronder.  Bij elke betaling moet U de mededeling vermelden die staat op dit bulletin.

Indien U de voorgestelde betaling verricht, zal de strafvordering vervallen en zullen er door mijn ambt geen vervolgingen meer ingesteld worden.

Vooraleer een beslissing te treffen staat het U vrij een advocaat te raadplegen. Indien gewenst is U en de advocaat, die U eventueel zou raadplegen, gemachtigd kennis te nemen van het dossier en, tegen betaling, afschrift ervan te doen afleveren.

Het dossier zal berusten op mijn parket van [23-11-2009] tot [08-12-2009].

Het staat U vrij geen gevolg te geven aan dit voorstel. In dit geval stelt U zich bloot vervolgd te worden voor de rechtbank.

Hoogachtend,

De Procureur des Konings

Zouden ze mij nu echt voor de rechter sleuren hiervoor?! Dat het erg gesteld was met hun wetten en geldhonger wist ik al, maar dat ze het zover zouden drijven, dat gaat mijn muts echt te boven.

Zou ik dit ook de vuilbak inkeilen of moet ik plooien?

zijn ze nu helemaal zot geworden?!

Er vallen steeds meer en meer doden door per ongeluk iets te neig te versmachten bij een spelletje. Kinderen vanaf 8 jaar (acht!) halen het voor de fun in hun hoofd om zichzelf de strot toe te binden om zodoende in een ‘zalige’ roes te gaan gedurende een 30-tal seconden.

Wereldwijd sterven er kinderen aan ‘het wurgspel’. In Frankrijk sterft er gemiddeld 1 kind per maand aan verstikking bij het spelen van dit verwerpelijke ‘spel’! Ook in ons land is het bij de meerderheid van de jongeren bekend. Het eerste slachtoffer in ons land viel op 10 oktober 2002: een tienjarig jongetje overleefde het niet. In december vorig jaar stierf er een meisje van 13, in oktober liet een jongetje van 11 het leven en het meest recente slachtoffer viel op donderdag 29 oktober: een jongetje van 9 jaar…

Jeu de foulard. Take me down. Le rêve bleu. Le rêve Indien. Les 30 secondes de honheur. The Choking Game. The Californian Dream. Allemaal benamingen voor “het wurgspel”.

Ik vroeg meteen aan smurf of hij ooit al had gehoord over “wurgspel”. Gelukkig kent hij het woord niet.  Voor hetzelfde geld kent hij dat woord wel al en weet hij precies wat het is. Voor hetzelfde geld is dat idiote levensgevaarlijke spel ook op zijn school hip en fun en dagen ze elkaar uit om zichzelf de keel dicht te knijpen!

Moeders en vaders van jonge kinderen: vraag eens tussen de soep en de patatten aan uw kind of hij/zij het woord kent…je weet maar nooit. Denk nooit dat het u niet kan overkomen.

als sigaretten nóg duurder worden…

En hoe was jouw weekend?

Het weekend loopt stilaan op z’n einde. Met een brede glimlach kijk ik terug op de voorbije vrij- en zaterdag.

Zal ik beginnen met gisteren? Mijn uitje met Elke was –again- dik in orde. Toen ik haar belde om te vragen welk uur we alweer hadden afgesproken (wist u al dat ik een vreselijke vergeetkous ben?) zei ze dat ze me net ging sms’sen om me te laten weten dat ze niet tijdig had gereserveerd en dat alles volzet bleek. Beetje stress, zei ze. Ze wou absoluut niet dat me hetzelfde overkwam dan die andere keer.  Elke toch. Was ze toch wel vergeten dat we eerder  hadden beredeneerd dat reserveren niet nodig was voor ons tweetjes. De vergeetkous, tsss.

Brugge centrum, grote markt, sfeervolle kerstverlichting, beetje druppeltjesregen, het ene restaurant naast het andere…keuze in overvloed. Tafeltje voor 2, leuke theelichtjes en kaarsjes, broeiend heet omdat we net tegen de grill zaten, gezellig interieur, enorme toffe en vriendelijke obers die graag een praatje maakten,… We hebben lekker gegeten, over onze diepste zielenroerselen gepraat en toch tussendoor ook weer hartelijk gelachen. Elke is een zaligheid om mee op stap te gaan, zeer zeker. So easy to be with, zo’n eerlijk, puur en warm persoon. Wie haar kent zal dat zeker  beamen. (psssjjjt! morgen verjaart ze, ‘t is maar dat u het weet, zodat iedereen haar kan overladen met geproficiateersels)

En dan vrijdag, mijn date.

Misschien eerst even vertellen wat eraan vooraf is gegaan. Heel toevallig, vraag me niet hoe ik erop kwam want dat weet ik echt niet meer, stootte ik op een zekere dag op een voor mij compleet onbekende datingsite. Datingsites zijn voor mij al lang verleden tijd, ik doe daar niet meer aan wegens zo beu als kouwe pap. Uit nieuwsgierigheid klikte ik toch maar wat rond op die site en dacht bij mezelf: laat ik me hier voor de fun toch maar eens een profieltje aanmaken. De allereerste ‘match’ die me automatisch werd gegeven was die van Marc. We raakten meteen aan de praat via berichtjes, gevolgd door uitwisseling van onze e-mail adressen en zo door naar MSN. Het was fijn praten met hem, het vlotte goed, niks geforceerd, gewoon fijn. En alzo kwam een date tot stand.

We hadden afgesproken in een cafeetje in Ninove. Ik was ruim op tijd, zette me aan een tafeltje bij de ingang en bestelde me een Hoegaarden. Na 5 minuten viel mijn blik ineens op de naam van het café: shit, ik zat toch wel in het verkeerde zeker! Ik sms’te Marc om hem mijn blunder te laten weten. In tussentijd was er een man binnengekomen die zich aan de toog had geplaceerd. Hij was druk doende met zijn GSM. Net nadat ik het sms’je naar Marc had verstuurd zag ik dat die man aan de toog zijn GSM aan zijn oor hield. Precies op dat moment ging mijn telefoon: Marc aan de lijn.

Verdomme, zeg niet dat die man aan de toog mijn date is, laat dat aub niet waar zijn, dacht ik in lichte paniek (die man was zo’n wreed raar type, echt een weirdo zo). Ik nam niet op, drukte mijn gsm uit. Die rare vent aan de toog zag ik terug bellen, zijn gsm aan zijn oor… en mijn GSM ging weer. Eventjes heb ik gedacht om rap buiten te glippen…als dat Marc was zou het vast en zeker geen leuke avond worden. Gezien ik toevallig de beginselen van de beleefdheidsnormen onder de knie heb besloot ik toch maar om op de tooghanger af te stappen en te vragen: “Euhm, excuseer…ben jij Marc.?”

Toen hij “nee” antwoordde slaakte ik een zucht van opluchting: OEF! ‘k Weet niet of hij het heeft gehoord of niet…

Iets later krijg ik een sms van Marc; dat het cafeetje waar we afgesproken hebben aan het eind van die straat is. Ik zat daar met een vol glas en vroeg hem of hij naar mij toe wilde komen. “ik kom eraan”, las ik als antwoord.

En daar was hij dan: mijn date.

Weet je wat grappig is? Hij had zich aan een spraakwaterval verwacht. Velen denken dat ik een tsunami van woorden ben, maar niets is minder waar. Hij was daar niet kwaad om want, net als ik, vindt hij ook niet dat iedere minuut volgebabbeld moet worden. We hebben hier en daar wel wat gemeenschappelijk: hij is gescheiden, papa van een zoon van 13, hij houdt van de natuur, van herfst en winter. Hij is geen zomermens, heeft last van hitte. Hij houdt van vrijheid. Van stilte en rust. Sounds pretty familiar to me.

We hebben leuk gepraat, ook goed gelachen. Hij heeft gevoel voor humor, en laat dat voor mij nu 1 van de belangrijkste eigenschappen zijn in een mens. Hij is heel rustig, komt ontspannen en vlot over, lijkt me lief en zacht. M is een gewone gast, zonder franjes. En hij is Oost-Vlaming dus verstaat mijn dialect. Hehe.

Een geslaagde eerste ontmoeting, zeer zeker.

Flauwe

Er komt een Pool bij de oogarts.

De opticien wijst hem op een letterkaart aan de muur:

‘C Z W X N Q S T A C Z’

"Kunt u dit lezen?", vraagt de oogarts.

"Lezen?" zegt de Pool, “ik ken die vent zelfs!”

Sad-5

Na zonneschijn komt regen.

Dat moet Elke gedacht hebben toen ze dit blogstukje neerzette. Na de Happy-5 van een paar logjes terug volgt hier ook mijn persoonlijke Sad-5.  Vijf muzikale hoogstandjes met een melancholisch tintje, songs die mij nooit onberoerd laten als ik ze hoor.

1. SAVALAS – ‘Today’

Puur Belgisch, doch voor velen helaas (nog) onbekend. Elk  nummer van hen is een pareltje. Heb hen live gezien en ongelooflijk neig genoten!

 

2. ABEL – ‘Onderweg’

Schoon Hollands nummertje dat mij kiekenvel bezorgt (vraag mij niet waarom, het is gewoon zo)

 

3. KEANE – ‘Bedshaped’

Prachtig!

 

4. THE RASMUS – ‘Funeral Song’

Beklijvend!

 

5. COLDPLAY – ‘The Scientist’

Hier plaats ik niet de videoclip maar de songtekst. Voor jullie is de tekst wellicht niet belangrijk, doch mij gaat het vooral om het verhaal dat ik rond de gezongen woorden interpreteer. Honderdduizend keer heb ik dit nummer gedraaid en beluisterd na de plotse dood van mijn ma. In mijn interpretatie vertelt en omschrijft dit liedje de gedachten en emoties die ik voelde toen ze van de ene dag op de andere uit mijn leven werd weggerukt. Een nummer dat eeuwig en altijd een traan in mijn oog zal losweken.

En u? Waar wordt u stil van?

Pijn doet zeer, soms

Begin deze week, de maandag dus, zat ik met ‘het verschot’ in mijne rug. ‘k Heb nochtans niks zwaars geheven noch op een andere manier mijn onderrug belast, en ik heb me zover ik weet ook niet in een onnatuurlijke bocht gewrongen of zo. Eigenlijk heb ik niks gedaan, behalve mijn kantoorjob. Hoe krijgt een mens rugpijn van niks te doen?

Zou het eventueel misschien soms eens kunnen zijn dat ik mij een beetje overdaan heb bij het ravotten in het bos vorige zaterdag? Zou dat? Als dat zo is, wil dat dan zeggen dat ik, voor mijn gezondheid, niet meer mag meespelen met smurf, niet meer mag klimmen en springen en onnozel doen? Grmbl, laat dat alsjeblieft niet waar zijn! Ik moet wel bekennen dat het al een hele tijd geleden was dat ik me fysiek nog zo heb uitgeleefd, maar dat houden we stil. Zullen we dat afspreken?

Dit vraagt sowieso om proefondervindingrijkheid middels herhaling van de feiten dus ga ik nog eens met smurf gaan ravotten in ‘t bos, waarna ik in een afwachtende houding zal constateren of mijn rug al dan niet terug pijnlijk reageert.

Enfin, soit. Dinsdag was het al een stuk beter, het was alsof er iets ‘versprong’ in mijn rug, en ineens was de stekende pijn weg en bleef er nog enkel een zeurende gewaarwording over. Maar vanochtend stond ik op en lap, daar was de knellende pijn terug! ‘t Was er weer ingeschoten. En nu, na een hele dag platliggen, is het weer een beetje beter. Benieuwd wat het morgen zag geven.

In ieder geval moét het over zijn tegen vrijdag, want ik heb een date. Ik moet toch een beetje fit zijn hé, ik kan daar toch moeilijk arriveren als een halfkreupele met gebogen rug? Ja-ha, dat zou qua eerste indruk niet echt in mijn voordeel spelen, dat zult u ongetwijfeld met mij eens zijn.

En de dag erna ga ik nog eens op stap met ons Elke. We gaan samen Brugge nog onveilig gaan maken. En ik blijf weer slapen, dus zal het wellicht weer een kot in den achternoen zijn als ik weer op den Oost-Vlaamsen boerenbuiten arriveer. Met of zonder rugpijn, dat valt nog te bezien.

En wat ziet jouw lodderig oog, manneke?

 

3 madammekes: 2 met aangezicht en 1 met rugzicht.

De brunette schminkt zichzelf, de blondine fotografeert.

De 2 eerste zijn compleet aangekleed, de achterste staat in haar bloot gat.

Wat zie je nog?

Bosjesmannen

Ruben, een klasgenootje van smurf, kwam spelen vandaag. Gezien de jongens toch maar de hele dag met hun raap voor de PlayStation zouden zitten moest je ze laten doen, trok ik met de 2 vrienden naar het Neigembos in Ninove. ‘k Had al een tijdje goesting om nog eens een stapje in de natuur te zetten en vandaag was een perfecte dag, met een aangename zwoelfrisse temperatuur en een stevige strakke wind.

De jongens hebben zich geweldig geamuseerd. En ik, ik stond erbij, keek ernaar en maakte kiekjes.

 

Den helpdesk

Vroeger was alles veel beter. En eenvoudiger. En gemakkelijker.

Ik vind dit een goei. En gij?

1-to-5-2B-happy

Van ons Elke kreeg ik een pareltje van een opdracht in de vorm van een gecamoufleerd estafettestokje. A tag met het niet mis te verstane verzoek:

“Geef uw happy top 5 van liedjes die jouw leven oppeppen en geef het door aan 5 anderen”

‘k Zal mij maar al meteen verontschuldigen voor het niet-commerciëel zijn van mijn favo muzikale opkikkertjes want er zullen wel lezers zijn die een wenkbrauw of 2 zullen optrekken bij mijn keuze. Dat de doorsnee mens in de straat deze nummers niet kent en ook niet goed vindt zal mij chipolata wezen, want over muziek- en andere smaken twist ik niet.

1. Suede – ‘Obsessions’ 

Dit is maar eentje uit de vracht aan up-tempo nummers dat Suede heeft. Luister ook eens naar dit en dit, en je kan niet anders dan me gelijk geven. De stem van Brett Anderson vind ik pure heaven!

 

2. Pinback – ‘Non photo blue’

Geen kat die dit kent, I’m sure. En toch is ‘t een super knap nummer die mij het effect geeft van 3 zjatten straffe kaffe en 4 blikjes Red Bull. Voor het volle effect van deze song: trek het volume volledig open!

 

3. R.E.M. – ‘Shiny happy people’

Dit spreekt voor zich, me dunkt.

 

4. Depeche Mode – ‘Just cant’t get enough’

Een ouwe maar wel een nummer waarop ik onmogelijk kan stilzitten. Vrolijk deuntje dat bij mij altijd goed werkt om in the mood te komen voor/op een fuif. Ook hierbij geldt de opmerking dat ze zo veel songs hebben waabij een gezond mens niet anders kan dan bewegen. Niet voor niets my all time favorite band.

 

5. Paul King – ‘Love & Pride’

Heel luchtige happy song met een heel oppeppend ritme. Eenvoudig en plezant.

Het reglement zegt: 5 liedjes.

En ik zeg: reglementen zijn er om aan uw laars te lappen.

Als uitsmijter ga ik Elke nog rap efkes doen verschieten door te bekennen dat ik ’Believe’ van Cher dijk van een dansplaat vind.

En als definitieve afsluiter: hét énige échte nummer dat mij als een magneet op de dansvloer sleurt:

 

Intussen compleet uit de bol gaande geef ik de fakkel door aan:

Kielzog: omdat Menck ongeveer dezelfde muzieksmaak heeft en ik best wel razend benieuwd ben naar de songs die hem happy-happy-happy maken

Breeg: omdat het niet allemaal Iron Maiden kan zijn

Ed blogt: omdat zij geweldig is en ik zeker weet dat ze er met deze tag wel weer een lap op zal geven

Sie to be soft: omdat hij ook vindt dat Q-music niet deugt en omdat hij het optreden van Green Day zo mooi omschreef

Yet Another Blog: omdat ik haar blogschrijfsels en beeldmateriaal wreed te pruimen vind

De helaasheid der dromen

In mijn vorige schrijfsel had ik het even terloops over dromen. Het is een vaststaand feit dat we allemaal dromen, of we dat nu willen of niet. We verkeren zo’n 20% van onze slaaptijd in dromenland, dat gebeurt tijdens de REM-slaap fase. Tijdens het dromen zijn onze hersenen actiever dan overdag, volgens de wetenschap. En ik ga de wetenschap niet tegenspreken.

Jarenlang heb ik dezelfde droom gehad. Het ouderlijk huis (niet dit huis, maar het door mijne pa zelve nieuw gebouwde huis waarheen we verhuisden toen ik 8 jaar was) lag op het hoogste punt van Haaltert (dicht bij ‘den Topmolen’, een windmolen gebouwd rond 1770 waarvan helaas alle cultuurhistorische waarde verloren is gegaan en waar heden op diezelfde plaats een gedrocht van een huis is werd gebouwd). Doch dit geheel terzijde.

Achter ons huis keken we uit op een magnifiek glooiend landschap, een uitgestrekte groene zone vol weiden, maisvelden, bossen en ander prachtig natuurschoon. Vanop ons terras konden we Aalst zien liggen en daarrond nog een vijftal kerktorens van omliggende dorpen. Bij helder en klaar weer konden we zelfs 3 bollen van het Atomium zien schitteren. Ik heb daar ontzettend graag gewoond, uren en uren heb ik daar gewandeld in die velden. Ik mis die natuur rondom mij, en nog geen beetje.

Om terug te komen op de essentie van dit stukje keer ik terug naar de tijd dat ik daar woonde. 16 jaar lang heb ik daar gewoond en ik herinner me nog steeds alsof het gisteren was dat ik in die jaren steeds weer dezelfde levensechte droom droomde:

Voorbij de heuvels achter ons huis woonde een groep mensen, ik wist niet welke. Iedere dag trok ik erop uit, gepakt en gezakt, om die mensen ginder te ontmoeten. Ik wou weten wie daar woonde, wat ze daar deden, of ze waren zoals ik. Dagenlang wandelde ik tussen de hoge mais, door de open velden, heuvel op en heuvel af, op weg naar mijn doel: de top van de laatste heuvel, want daar lag mijn toekomst…

De overkant heb ik nooit bereikt.

Nadat ik op mijn 24ste het ouderlijk huis verliet heb ik die droom nooit meer beleefd. Na zoveel jaren was hij helemaal verdwenen.

Was die droom een zoektocht naar het onbereikbare?

zeggen en zwijgen

Mijn blog noemt eigenlijk “Tussen ons gezegd en gezwegen”, doch zelden of nooit wordt deze ongelooflijk vlot klinkende en door mezelf zelfgevonden blognaam, waar serieus lang en diep is over nagedacht trouwens, door medebloggers in z’n blogroll gezet. Wie mijn blog linkt in zijn lijstje, gebruikt steevast ‘Margo’ (of Margogogo). Gelukkig is dat mijn naam want ik heet toevallig zo, ‘t ware anders wreed debiel geweest, als ik er zo eens over nadenk.

Toen ik mijn account aanmaakte heb ik nog getwijfeld of ik nu mijn eigen naam of de naam van mijn blog in die account zou zetten. Op dat moment vond ik ‘ha tee tee pee dubbele punt slash slash  tussenonsgezegdengezwegen dot wordpress dot com’ ietske te langdradig. En alzo maakte ik gemakkelijkheidshalve dan maar kortweg (de verlengde versie van) mijn naam van.

Wie zich afvraagt waarom ik dat hier nu per se wil vermelden, die mag stoppen met zich dat af te vragen want er is geen enkele reden voor. Het was me gewoonweg ineens opgevallen, vorige week ergens. En wat doet een simpele hobbyblogger van stoemp met sosissen zoals ik als er haar iets opvalt? Die zwiert dat doodleuk op haar blog en doet alsof het een heel interessant en diepzinnig artikel zal gaan worden. ‘k Heb u hier weer goe liggen.

‘t Zal u misschien nog niet opvallen, maar mijn inspiratievat is leeg momenteel. Niks weten te schrijven is wreed ambetant als ge uwen blog wilt doen bougeren. Ik zou zo graag ook van die spannende, leuke, vergezochte, hilarische of absurde fictieve verhaallijnen ineen willen flansen om in tijden van inspiratieschaarste aan mijn lezers te kunnen aanbieden, maar ik heb weinig of geen fantasie. Erg hé? De enige fantasie die ik bezit komt enkel ‘s nachts naar boven, of tegen de ochtend, als ik droom. En dan nog, dan zijn het nog van die dromen die dicht aanleunen bij het leven zoals het is.

Dus schrijf ik maar iets waar geen mens zit op te wachten, dat geen kat interesseert, iets wat ik eigenlijk in 1 zinnetje zou kunnen formuleren doch uitrek tot een proportioneel mooi ogend schrijfsel. Zonder inhoud weliswaar, maar op details gaan we hier niet letten.

Bekijk het, zo u wil, als een nederschrijving van een ingeving van het moment, gebaseerd op een eerder waargenomen feit.

Ofte: pure schermvulling.

Waar zijn de tags/estafettestokjes als je ze nodig hebt…