hij mag vol, ja

Juicht ende doe van juijj! De benzine en diesel is goedkoper geworden in ons land! Nog een klein beetje zakken in prijs en we staan gelijk met een aantal andere (niet Europese) landen.

(per liter vandaag)

Azerbeidjaan  Diesel EUR 0,31
Egypte  Diesel EUR  0,14
Ethiopië  Super EUR  0,24
Bahamas  Diesel EUR  0,25
Bolivia  Super EUR  0,25
Brasil  Diesel EUR  0,54
China  Normal EUR  0,45
Ecuador  Normal EUR  0,24
Ghana Normal EUR 0,09
Groenland  Super EUR  0,50
Guyana  Normal EUR  0,67
Hong  Kong Diesel EUR  0,84
Inde  Diesel EUR  0,62
Indonesië  Diesel EUR  0,32
Irak  Super EUR  0,60
Kazachstan  Diesel EUR  0,44
Qatar  Super EUR  0,15
Kuwait  Super EUR  0,18
Cuba  Normal EUR  0,62
Libya Diesel EUR 0,08
Malaysia  Super EUR  0,55
Mexico  Diesel EUR  0,41
Moldavia  Normal EUR  0,25
Oman  Super plus EUR  0,20
Peru  Diesel EUR  0,22
Philippines  Diesel EUR  0,69
Russia  Super EUR  0,64
Saudi Arabia Diesel EUR 0,07
Afrique  du Sud Diesel EUR  0,66
Swaziland  Super EUR 0,10
Syria  Diesel EUR 0,10
Trinidad  Super EUR  0,33
Thailand  Super EUR  0,65
Tunesië  Diesel EUR  0,49
USA  Diesel EUR  0,61
Venezuela Diesel EUR 0,07
Etats  Arabes Unies Diesel EUR  0,18
Vietnam  Diesel EUR  0,55
Ukraine  Diesel EUR  0,51

Als er iemand toevallig naar 1 van deze landen trekt, zou je mij een jerrykanneken diesel willen meebrengen aub?

Advertentie

Eigenlijk, wat ik me afvraag,

neem jij wel voldoende tijd om je tandjes te poetsen?

Lachen staat vrij (optioneel)

Ooit gehoord van Stewart Francis? Ik ook niet, tot ik hem bezig zag en hoorde ergens op het wereldwijde web. Deze meneer is  Canadees en hangt rond in het stand-up comedy circuit. Op zijn eigen manier spuit* hij een stormvloed aan one-liners. 

Het is geen hilarische humor waarbij je in lachstuipen schiet maar ge moet er toch maar opkomen. Niet elke one-liner is even gevat, doch het tempo waarin ze elkaar opvolgen maakt die opmerking zo goed als verwaarloosbaar. 

En? Wat vindt gij van deze mens? 

* van spuien

Living in a cardboard box

Ooit schreef ik mijn frustraties weg over het appartement waarin ik woon. Om uw memorie efkes op te frissen: een eerste schrijfsel lees je hier en een vervolg erop kan je hier nog eens herlezen. Om dit hele verhaal af te ronden en er nadien nooit meer op terug te komen, is hier deel III, de afsluiter.

Het is hier altijd al erg geweest met de geluidshinder, te wijten aan het gebruik van 0,0000 mm geluidsisolatie in de muren en al. Het irritante lawaai dat de kapperszaak naast mij produceert kan ik nog een beetje ontwijken door in de slaapkamer van smurf te gaan slapen, zodat ik na een productieve werkweek toch eens langer dan 6 uur kan uitslapen en niet word wakkergeföhnd door 7 blazende haardrogers, het door elkaar gekwetter van kakelende madammen en het verscheurende gekef van een onnozele kleine opgefokte Malthezer.

Maar wat zich hier nu voordoet, dat doet de deur dicht. In het appartement boven mij zijn een aantal maanden geleden 3 kutwijven ingetrokken. 3 marginale trutten, twintigers vermoed ik, die geen greintje respect hebben, voor niets of niemand. Hun gegil en geschreeuw en geroep en gegiechel en gekir is ronduit degoutant. Ze laten vuiligheid rondslingeren en spingen en schoppen en bonken van ‘s middags (want ze doppen dus liggen gans de voormiddag in hun nest) tot een stuk in de nacht. Ook gooien ze constant met de deuren, wat telkens het hele gebouw doet trillen. Ik ga hen eens een handleiding bezorgen over “het nut en het gebruik van de deurklink”.

De huisbaas is op de hoogte maar hij is een regelrechte mossel; een typische huisbaas die enkel geïnteresseerd is in een rinkelende kassa. Als je met 4 mensen uit eenzelfde huuurpand tegen de huisbaas gaat klagen over geluidsoverlast, komende van 1 zelfde appartement, dan zou je toch denken dat die daar efkes tegen optreedt, nee? Neeje dus. Dat we allen last hebben van de marginaliteit van die 3 geiten zal hem worst wezen.

Awel ee, weetegijgoewa? Ik bol ik het hier af. Ik stond ooit al eens op het punt om te verhuizen maar door omstandigheden is dat toen niet door kunnen gaan. Nu is het dan effectief zo ver. Via een goeie vriend heb ik een heel tof stekje gevonden; heel ruim, alles erop en eraan, veel natuurgroen rondom, ideaal gelegen, in een heel rustige buurt. Het koppel dat er nu woont trekt er uit zodra hun nieuwbouw af is, wat voorzien is tegen eind dit jaar. Ok, ‘t is nog lang wachten en aftellen maar het is de moeite waard. Zelfs smurf was onmiddellijk enthousiast over het interieur en de omgeving, dat zegt genoeg voor mij.

Dat ze hier hunne plan trekken met hun kartonnen doos! De huisbaas mag zijn kl*ten kussen voor mijn part, en wees maar zeker dat ik de mensen die hij aanbrengt om hier na mij te komen wonen deftig zal inlichten over de feiten, dat geef ik u op een briefje!

1 waterkieken

Sesam, open u. En ewa rap!

 

En peoples? Gaat deze blog nog steeds met haken en ogen open? Ik zou niet willen dat mijn hele fanclub de vijf trouwe lezers die ik heb wegblijven wegens tegenpruttelingsongemakken.

Wie hinder ondervindt: ‘t ligt aan die slideshow van een paar logs geleden, naar ‘t schijnt.

Now what?

Zeg nu niet dat ik die schoon foto’s er ga moeten afzwieren want dat gaat vreselijk tegen mijn goesting zijn.

Ladies and gentlemen, may I present:

The Greenstars!

Wie herinnert zich die band nog? Niemand? Een blogstuk blijft ook niet lang hangen, blijkbaar. Allez, vooruit, hier is nog eens de link ernaartoe. Herlees dat schrijfsel nog eens en kom dan terug. Ik wacht wel efkes.

Ready?

Dus kort samengevat: mijn ouders waren hun heelder leven muzikanten (mijne pa is dat nog steeds) met als evidente gevolg dat mijn broers en zus en ik de liefde voor muziek met de paplepel hebben meegekregen. Muziek is nog steeds heel belangrijk in mijn leven, dat zal wel nooit over gaan en dat moet ook niet, ik zou niet weten waar dat goed voor zou zijn. Maar daar gaat het nu niet om.

Waar ik eigenlijk naartoe wou naar terug wou keren zijn dus mijn ouders en hun in de jaren ‘60 en ‘70 redelijk hippe band, bestaande uit een paar broers van mijne pa, mijne pa zelve en een 17-jarige knappe griet, die later mijne pa zijn lief werd. Dat liefje werd zijn vrouw en die vrouw zette mij zo’n slordige 41 jaar geleden ter wereld, als vierde kleine op rij. Per maleur, maar da’s een ander verhaal.

Een Meet & Greet met The Greenstars zal niet meer gaan, maar het beeldekensmateriaal die mijne pa mij zonet bezorgde wil ik toch efkes met jullie delen, als ge’t nie erg vindt.

May I dus present nog een laatste keer: The Greenstars! (applaudiseren mag)

Hier waren mijn ma en pa nog verliefde tortelduifjes (de twee rechts)

Do they rock or what!

 

In kleur en al !

On drums: nonkel Paul, on guitar: mijne pa

Ze zeggen dat mijn ma hier erg op mij lijkt. Of ik op haar. Wie mij kent van ziens mag dat tegenspreken als ’t nie waar is

ma (zaliger) en pa

Sex & Drugs & Rock ‘n Roll, yeah!

Het land der valleien

Waarom zou je naar het buitenland trekken als het hier in ons eigen land zo schoon is? Er zijn zoveel mooie plekjes die de moeite waard zijn.  Smurf, Marc en ik hebben er vorige zondag nog zo’n pareltje ontdekt.

We waren vertrokken met nota van een weersvoorspelling waarin men zelfs z’n hond niet buiten stuurt. Op weg naar het zuiden des lands regende het pijpenstelen, gierde er een venijnige noorderwind en vertoonde de lucht alle mogelijke grijs- en zwarttinten.  Met windjacks en regenfrak in de aanslag reden we richting hoofdstad van het Waals gewest. 

Met de GPS in de hand misten we de afrit naar Phillippeville, wat niet verwonderlijk is met mij als co-piloot, doch niets aan het handje; 2 rondjes langs de op- en afrit later reden we de prachtige streek van Viroinval binnen, alwaar de zon al haar registers opentrok.

Ja mensen, we hebben de ganse dag schitterend zonnig en warm weer gehad! Onze fleece pulls, wind- en regenjassen werden in de rugzak gepropt en zijn er niet meer uit geweest, tot bijna op het einde van de tocht, toen de hemelsluizen heel eventjes werden opengezet en de weergoden ons trakteerden op een prikkelende douche van harde hagelsteentjes.

Het doel van onze daguitstap was een wandeltocht in het geclasseerde natuurreservaat van Nismes, gelegen in de vallei van l’Eau Noire. De (rode) wandelroute die we volgden leidde ons langs adembenemende panoramische landschappen tot aan “Le Fondry Des Chiens”, een prachtig meesterwerk van Moeder Natuur. Een ‘Fondry” is als het ware een immense put met uitstekende rotsen. Door het miljoenen jaren durende spel van water is in het harde kalkgesteente een natuurlijke kuil uitgesleten die plaatselijk zo’n 20 meter diep is. Tussen de spleten vind je er unieke flora, zoals orchideeën en andere typische kalkminnende planten, het is dan ook een aanrader om de fondry af te dalen en je ogen de kost te geven. 

Omdat foto’s meer zeggen dan woorden, oordeelt u zelf over de pracht van dit alles:

Deze slideshow vereist JavaScript.