Nieuw estafettestokje

Mijn hoofd zit alweer boordevol grandioze ideeën, beklijvende verhalen en straffe anekdotes. Ik val bijna om van de inspiratie. Pagina’s vol zou ik kunnen vullen met aan perfectie grenzende prachtzinnen, mooi op elkaar afgestemde alinea’s en zachtscherpe zinsneden en ik zou ze allemaal formuleren met een woordenschat om U tegen te zeggen.

Edoch, ik ga dat niet doe. Mijn stapel verbazingwekkende en wondermooie schrijfsels zal ik wel een andere keer op u loslaten, het ontbreekt mij tevens op dit moment aan de goesting om zelf iets prijs te geven.

Waar ik wel veel goesting in heb is in een beker goeie straffe Senseo maar al evenzeer heb ik zin in een spiksplinternieuw estafettehoutje.

Nu zat ik zo te denken; ik zou hier kunnen zitten wachten tot ik zo’n balkje tegen mijn achterhoofd gesmeten krijg, maar ik zou al even goed zelf zo’n rondedans op gang kunnen trekken.

Wat denkt u ervan? Zal ik?

Ook op jouw antwoord ga ik niet zitten wachten, so sorry.

Bij deze lanceer ik een onderwerp waarover iedereen wel iets te vertellen zal hebben, al heb ik kennis van minstens 1 uitzondering die deze regel bevestigt.

“Wanneer, waar en hoe heb jij je (huidige/ex-) partner gestrikt?”

Zeg zelf, toch wel een uiterst interessant onderwerp voor een bundel aan mooie, sterke, ontroerende of originele verhalen, niet?

Spreek mij niet tegen!

Pas op, ik weiger hiervoor met de eer te gaan lopen want alweer ben ik de voorzet bij een ander gaan jatten om hem zonder pardon op mijn eigen blog binnen te sjotten.

Alle eer gaat naar Zapnimf, omdat dit schrijfsel aan de bron ligt van dit alles.

Jij verdient hiervoor de pluimen Zapje, ik wil ze zelfs persoonlijk in uw gat komen steken.

Omdat de bedoeling van een stokje steunt op het doorgeven ervan vraag ik bij deze heel lief en vriendelijk aan Elke , Tantieris en Beo om het balkje op te vangen.

Voel u niet verplicht, u hebt alle recht om uw privésfeer binnenshuis te houden.

Advertentie

Food for thoughts

Deze voormiddag had ik een serieus gesprek met een goeie vriendin.

Ze polste naar mijn gemoed en vroeg me oprecht geïnteresseerd hoe het mij verging zo in mijn eentje, zonder partner.

Er ontstond een open en eerlijke conversatie over haar leven en het mijne, over onze verwachtingen die we vroeger hadden en wat daarvan verworden is, over huwelijk, relaties en pro’s en contra’s daaromtrent.

Ik: ”Och, weete, ik bennekik content, ik heb alles meegemaakt: verliefd, verloofd, getrouwd en gescheiden. De cirkel is schoon rond hé nu.”

Zij: “Die oppervlakkige zelfspot camoufleert veel”.

Ik knikte half bevestigend en bracht het gesprek naar de jaren toen we nog jong en verlegen waren, en onnozel. We hadden het over onze verliefdheden van toen, over onze kleine pijntjes en grote verdrietjes en hoe belachelijk dat eigenlijk toch allemaal was.

Het gesprek bouwde zich verder op en bracht me tot de conclusie dat mijn kindertijd en jeugd een harde tijd was, die ik liever had overgeslagen, maar dat mijn leven nadien een grote wending had genomen en dat de jaren erna waren verlopen zoals ik altijd had gehoopt.

Ik had een toffe job, ik werd verliefd, ging samenwonen, schreef “Ja” op de gips rond mijn lief zijn been, waarop hij de vraag had geformuleerd of ik wilde trouwen, we kochten een huis, smeedden grote renovatieplannen…we beleefde heel fijne jaren samen en om het plaatje helemaal af te maken zorgde de verliefdheid op mijn man en de huishouding van mijn hormonen ervoor dat er zich een ontembaar verlangen naar een kind in mijn lijf en hoofd nestelde. Pas 11 slopende maanden later wierp het vele oefenen zijn vruchten af en 9 maanden later vervoegde smurf ons leven. De kink in de kabel, in de vorm van een joekel van een postnatale depressie – waarvoor dank, Moeder Natuur, gij se trut! – maakte van mij een wrak en uiteindelijk een einde aan ons huwelijk. (er zijn nog wel een aantal dingen gebeurd die ons verder uiteen hebben gedreven, zoals een misval, veel verdriet en onbegrip daarrond, maar daar ga ik nu niet verder op in of ik ben morgen nog aan ’t schijven)

Dat leventje van weleer en de gebeurtenissen daarrond zitten voor een deeltje nog in het vakje “Herinneringen” , doch stilaan sijpelen ze binnen in de “Full Closure”-schuif die ik binnenkort op slot doe en nooit meer openmaak.

Zo kwam mijn vriendin bij de vraag of ik open stond voor een nieuwe relatie en hoe ik daar tegenover sta. Die kwellende heerlijkheid van vlinders in de buik zou ik wel nog eens willen voelen (dat gevoel zou ieder mens wel nog eens willen ervaren, geloof ik), doch een vaste relatie hoeft niet echt. Temeer omdat ik nu weet dat ik een beetje anders ben dan de doorsnee mens. Indertijd wisten we gewoon dat ik nogal rap overprikkeld en moe geraakte en veel nood had aan rust en stilte en alleen zijn, maar dat had toen nog geen naam. Ik was gewoon soms een moeilijk mens.

Na veel onderzoeken weet ik nu pas dat ik een HSP ben. Enkel mijn zoontje, mijn naaste familie en 1 enkele vriendin (nu 2) weten hoe HSP mijn leven dirigeert en wat dat betekent in mijn dagelijkse leven. Niemand heeft er last van, behalve zij die met mij moeten leven en dat is enkel smurf, over andere week.

Ik zeg dus concluderend: “Om een nieuwe relatie aan te gaan zou mijn partner met mijn kuren dat deel van mijn karakter moeten omkunnen en dat is maar weinigen gegeven, dus nee, ik ben beter af alleen, dan hoef ik niemand tot last te zijn.”

Mijn vriendin schudt het hoofd, ik knik.

Zo rondden we af, een dikke 3 uur later.

’t Was een diepe, gezonde en (h)eerlijke babbel, zo op een zondagvoormiddag. Ongepland maar zoetjes deugddoend.

Weekendplannen

Er zijn zo van die vrijdagen dat je jezelf afvraagt waarmee je je weekend zoal zou kunnen opvullen.

Alhoewel plannen maken geen alledaagse hobby is van mij had ik vanochtend toch zo’n ingeving en vroeg ik me luidop af: “awel soepkieken, wat denk je vandaag en de rest van het weekend uit te vreten?”

Ik beantwoordde mijn eigen vraag al even luidop met: “ik ben single en smurf is bij zijn papa, de voorstellen en ideeën zullen dus echt van mij zelf moeten komen zeker? Welaan dan…”

Ik begon na te denken en alle mogelijke opties af te gaan.

Wat ik vandaag zou doen, dat wist ik ongeveer al een beetje. Tussen 9u00 en 17u30 zou ik gaan werken. Na het werk zou ik naar huis rijden, Pixie de poes eten geven, zelf een brokje eten, de afwas van gisteren uit de weg helpen, een beetje bloggen, naar die film kijken waarvan ik gisteren een voorstukje heb gezien en waarvan ik dacht: “tiens, dat lijkt me wel een goeie”, mij van in de zetel naar mijn bed slepen, erin kruipen en mezelf een welverdiende nachtrust gunnen. Vandaag zat dus al snor.

En morgen? Dan is’t zaterdag. Wat kan je doen op zaterdag, zo in je eentje? Eerst uitslapen, dat is al zeker. Oja, en ik moet zeker en vast naar een huishoudtoestellenwinkel om een hairstraightener. Of hoe noemt zo’n ding om weerbarstige krullen plat te strijken. De kapster had me de aanschaf van zo’n ding aanbevolen zodat ik mijn zomercoupeke zelf in model kan houden. Ik ben een brave en ga doen wat ze zegt. In zo’n winkel zal ik wel een tijdje zoet zijn, ik doe dat graag, zo naar al die toestellen staan kijken, er eens aankomen of eens vastpakken. Prutsen. Tegen dat ik daar buiten kom zal het wel al een stukje in de namiddag zijn. Misschien ben ik tegen dan alweer moe. Eens terug thuis zie ik mezelf wel indommelen tijdens het lezen van de Humo, ik ken mezelf. Als ik wakker word zou ik dan nog wat kunnen bloggen, wat TV kijken, de poes ambeteren of wat rommelen in huis.

Overmorgen is het dan zondag. Zondag rustdag. Uitboldag. Al vraag ik me af waarvan ik zou moeten uitbollen, maar soit. Op zondag gaat alles altijd heel erg traag bij mij. Nog trager dan anders, kan je nagaan. Ergens voel ik een soort goesting om bij mijn broer langs te gaan. Mijn broer heeft een prachtige zelfaangelegde vijver in zijn tuin, met een borrelend watervalletje, een brugje eroverheen en heel veel groen errond. Zalig vind ik het om mij aan de rand van de vijver af te kappen en de vissen uit mijn hand te laten eten. Het zijn tamme vissen, ik denk dat mijn broer met hen praat of zo.

Ok, vastgelegd. Zondag ga ik in de tuin van mijn broer de toerist uithangen. En mocht het regenen dan zet ik mij wel in zijn serre om naar de vijver te staren. En eet ik al zijn zelfgekweekte vleestomaten op.

“Toch wel eens plezant om een idee te hebben over de indeling van je dagen” dacht ik vanochtend, en met een glimlach rond mijn veel te smalle lippen reed ik op ’t gemakje de E40 op, richting Brussel.

Als per toeval keek ik even op de digitale autoklok en las: 08:55. Waddefock! Klein beetje te laat vertrokken precies. Gelukkig was er geen file, ik kon vlotjes de 145 km/uur aanhouden en kwam iets over 9 op het werk aan.

Ik groette mijn collega’s met een welgemeende “kuud meurnink”, startte mijn PC op, goot me een volle bak verse koffie in en installeerde me aan mijn bureau.

Microsoft Outlook. Klik. Open. Tussen een hele resem werkgerelateerde mails viel mijn rechteroog op een mailtje van een vriend, getiteld “Verjaardagsdrink!”, verzonden op donderdag 22 mei 08. Gisteren dus. Met een tik op de muis brak ik de mail open en las: “Wie morgen (vrijdag 23/05) nog geen plannen heeft is welkom op mijn verjaardagsdrink voor mijn 29^e verjaardag in café “the bottle” vanaf 21.30u. Sorry dat dit bericht zo laat komt: mea culpa!”

Wie geen plannen heeft…Ik heb verdekke vanochtend zo verschrikkelijk plannen liggen maken!

Maar die plannen zijn inmiddels verschoven naar later, wanneer de neiging om een weekend te plannen me nog eens overvalt.

Vanavond ga ik op café gaan hangen, ik heb er zin in. R. verjaart en dat zal hij geweten hebben. Drie dikke kussen en daarna kan hij ze kussen. Ik ga me amuseren, want als ik zie naar wie hij die mail allemaal heeft verstuurd acht ik de kans groot dat er vanavond in ons stamcafé, een donkerbruine kroeg in het dorp, wel eens wat volk zou kunnen zijn en dat het wel eens een heel klein beetje plezant zou kunnen worden. En laat. Heel laat. Of vroeg.

Hoe hevig de ambiance zal zijn kan ik natuurlijk niet voorspellen maar ik weet wel al 100% zeker dat ik na dit avondje/nachtje pintelieren de rest van het weekend zal nodig hebben om te recupereren revalideren.

Zomercoupe

Vanochtend bij de kapper geweest. De laatste lange lokken zijn eraf.

’t Schijnt dat een mens die de veertig nadert zichzelf al eens een ander gedaante aanmeet.

Dat zou kunnen kloppen, gezien de drang de laatste weken heel groot werd om mijn look eens te veranderen.

Mijn haar is altijd lang geweest, letterlijk tot op mijn gat. Lange rode lokken, lichtjes krullend van nature.Eigenlijk wel mooi, vooral als het pas gewassen was en los over mijn schouders en rug hing.

Een hele tijd geleden al heb ik er de eerste schaar in laten zetten. Zomaar, ik wou dat.  Normaliter maak je een afspraak bij de kapper in de buurt maar ik was op het moment dat ik het zot in mijn kop kreeg toevallig op reis in Le Touquet, en stapte gezwind en zonder aarzelen de eerste de beste coiffeur-zonder-afspraak binnen.   In mijn meest onnozele Frans vroeg ik “un peu plus court s’il vous plait”.  De brave man begrijp mij, wellicht door de bijhorende gebaren die ik maakte. Toen ging er al een groot stuk af.

Dag lange manen, het ga je goed.

En vandaag dus ging ik -op afspraak- naar de kapper in de buurt.

“Hoe wil je’t hebben Margo?” vroeg ze.

“Alles eraf, Barbara!”

“Huh?!”

“Pak je tondeuse en zjoef over mijn kop, ‘k moet al dat haar niemeer hebben, ik ben het beu”

“Euh…Margo, kind, zoude da nu wel doen, da gaat op niks trekken”

“Eraf, zeg ik, en snel een beetje. Dat haar hangt hier al jaren te hangen, dat moet maar eens gedaan zijn”

“Maar Margo, dat kan je nu toch niet…”

“Barbara, kind, ik ben aan ’t zeveren”

Na de was- en hoofdmassagebeurt kon ik plaatsnemen op de kappersstoel.  Met een heerlijk kopje koffie in de hand probeerde ik haar duidelijk te maken wat mijn verwachtingen waren.

“Er mag een goed stuk af, goed opsnijden en heel erg uitdunnen. ‘k Zou graag hebben dat het er een beetje speels en jeugdig uitziet, mocht dat nog lukken op mijn gevorderde leeftijd”

“Jij hebt het ideale haar voor elke kapper. Dik en stevig, van een heel goeie kwaliteit. En ’t golft een beetje uit zichzelf, da’s ook plezant om mee te werken. Speels en jeugdig, da’s zó gepiept”

Een dik half uur knip-, brush- en droogwerk later zie ik hoe ze de haarplukken, die ze zonet van mijn lijf heeft gescheiden, bijeenveegt.

“Er is een schoon pak afgekomen hoor. Zie nekeer, wa nen hoop. Geen spijt?”

“Spijt? Moi? Maar nee gij, binnenkort is dat daar weer allemaal bijgegroeid, mijn haar groeit nog rapper dan onkruid”

Met een nieuwe look en een voldane glimlach stap ik de zaak buiten, klaar voor de voortzetting van mijn vrije dag.

Dus nu zit ik hier, met een frisgekapte speelse jeugdige zomercoupe. Ik vind het perfect geslaagd. Het geeft mij zo een beetje meer een vrouwelijke look, heb ik de indruk. ’t Staat mij, al zeg ik het zelf.

Ik stap eind dit jaar op tram 4, als ik meemag. Zou dat daar echt iets mee te maken hebben?

De wereld is klein

Ergens vorige week had ik me een profiel aangemaakt op een datingsite.

Ik had redelijk veel tijd gestoken in de aan- en opmaak ervan, had er 3 foto’s ingezet en alles en guess what: dat profiel is verdwenen.

Ineens, zomaar, weg, foetsie. Net als sommige schrijfsels hier op mijn blog.

We zijn nu met enkele IT’ers en administrators een piste aan ’t volgen die ons naar de reden van dit verdwijnfenomeen zal leiden.

Ook dit schrijfsel zal na een tijd verdwijnen, je zal wel zien.

Maar da’s niks, dat bevestigt dan nog maar eens dat we op het juiste spoor zitten.

Enfin, hierover ga ik niet verder neuten.

Bij deze herhaal ik nog eens een postje van eerder, welke in menig feedreader nog wel zal staan.

Voor wie het nog niet las, haast u, voordat het weg is.

Dus ik ga naar die datingsite en ik was nog geen minuut aangelogd om mijn fanmail te bekijken of ik kreeg al een pop-up. In no time waren die man en ik aan het converseren geslagen, het klikte en het ging vlotjes over vanalles en nog wat. Tussen de pop-ups door bekeek ik zijn profiel en las dat hij in T. Woont, de gemeente waar ik werk.

“Zeg, ik zie dat ge van T. Zijt”

“Ja, dat klopt”

“Ik ben daar toevallig elke dag van de week, zo goed als”

“Serieus?”

“Yep, ik werk daar”

“Waar?”

“Daar”

“Aaaah, daar, ik ken dat daar goed genoeg”

“Hoezo?”

“Awel, ik ben daar jaren geleden de zonnewering komen repareren”

“’t Is nie waar zeker?”

“Toet (is “jawel” in ons dialect), er was daar een madammeken die iets te veel met het bedieningsknopje had geprutst en op den duur heeft ze de boel helemaal kapot gekregen. Ik ben dat daar dan moeten komen herstellen”

“Oei”

“Wat”

“Euhm…”

“Wat is’t?”

“Ik vrees dat ik dat madammeken ben. Ik pruts altijd aan vanalles, ook aan knoppekes. Maar weete wat dat was? Ik wou dat ene deel van de zonnewering naar beneden laten en het andere deel naar boven houden, maar dat ging niet”

“’t Zal wel zijn dat dat niet ging, dat is daar niet op voorzien. Die twee delen werken niet afzonderlijk, vandaar dat dat maar 1 bedieningsknopje heeft hé, madammeke”

“Jamaar, dat was mij al eens gelukt hoor, om die 2 apart omhoog en omlaag te krijgen”

“Ja, dat zal dan wel al ontregeld geweest zijn”

“Mja, dat zal dan wel want ineens is dat spul beginnen blokkeren en moest ik de leverancier bellen om een technieker te sturen om dat te komen repareren”

“LOL. Aja, ik ben geweest hé”

“Lacht nie jong!”

“Dus eigenlijk kennen we elkaar al, komt dat tegen. Straf hé?”

“Jaja, straf. En je eerste indruk van mij zal al even straf zijn. Een klungelkieken dat erin slaagt om alles wat in haar handen komt kapot te krijgen”

“Neenee, een madammeke die techniekers werk en loon verschaft. Waarvoor dank trouwens”

“Euh…graag gedaan…denk ik….als ik nog eens iets voor u kan doen…”

Ukekele

Gisteren een fijne avond gehad, samen met smurf.

Met een kliekje vrienden gingen we naar Het Ukulogisch Museum.

Het is geen echt museum waar je naartoe moet om dingen te gaan bekijken, maar een rondreizend trio dat de ukulele, de kleinste telg van de gitarenfamilie, op een ludieke en grappige wijze demonstreert en bespeelt.

Eén van de drie conservatoren zal je wel kennen: Jan De Smet, bekend van De Nieuwe Snaar. Zijn 2 companen zijn Peter Van Eyck en Luk Tegenbos.

De drie hebben reeds een enorm uitgebreide collectie (zelf-)gebouwde ukelele-varianten. De foto hierboven toont er al een paar.

Met al die instrumentjes gaan ze dan met veel enthousiasme aan de slag.

Tussen de liedjes door, welke ze prachtig brengen met veel mimiek en muzikaal vakmanschap, wordt de geschiedenis van de ukelele vertelt op een bijzonder grappige en soms hilarische manier.

Zo begonnen ze met het tonen vam een paar uitgestorven exemplaren zoals de Mummielele of de Bronzelele.

Mooi omkaderd met een grappige uitleg demonstreerden ze verder de Passe-vitelele, de Telelele, de Violele of de Dokalele en de siameselele (2 ukulele’s aan elkaar gezet), de DJ-lele (met ingebouwde platenspeler), de Assortilele (in exact dezelfde kleur van hun kostuum), de Chineselele (een geel geverfde) of de Gestolen-lele (een lege koffer). Het zijn er echt te veel om op te noemen.

Ik nam smurf mee want ik wist dat er nog kinderen zouden zijn en ik had een vermoeden dat hij het ook wel grappig en plezant zou vinden.

En ik heb goed gedacht. Hij vond het ferm. Vooral ook nadien, als het gedaan was.

Na het optreden bleven we met onze vrienden nog wat drinken terwijl het trio van het museum al hun instrumenten in koffers staken en hun museum opplooiden. Via de trap waar wij zaten brachten ze hun gerief naar hun camionette.

Smurf is een sociaal dier en begon al rap een praatje met die mannen. Behulpzaam als hij is moet hij hen gevraagd hebben of hij mocht helpen inladen. Ineens zie ik hem, geladen met de Stoelelele en de Contrabaselele op zijn rug, de trap afgaan. En plezier dat hij had, en fier dat hij met die 3 mannen mocht samenwerken. Ook de kinderen van mijn vrienden hielpen dragen en sleuren.

Nadat de kinderen het drietal had uitgewuifd liepen ze gillend naar ons toe met een kaart en een sticker in hun hand. Die hadden ze nog gauw van hen gekregen, gesigneerd en al.

“Voor Matthias, van Het UkuMu, van Jan De Smet, Peter Van Eyck en Luk Tegenbos”

Dit was voor klein en groot een zeer geslaagde avond, je mag gerust zijn.

’t is ook voor jullie de moeite waard om eens mee te pikken als je kan.

Zeer te pruimen voor iedereen tussen 7 en 77 jaar.

Vier voor vijf

 Er staan zalige schrijfsels op menig blog in het teken van dit estafettestokje.

Zo las ik ook hier schitterende kindertijdanekdotes en liet me in het reactieluik ontvallen dat ik dat doorgeefhoutje misschien toch ook ooit wel eens zou wegrippen.

Als ik iets zeg, dan doe ik dat.

Dus ik grabbelde zonder dat iemand me zag dat stokje weg en bracht het als een dief in de nacht mee naar mijn eigen nestje.

Et voila, we zijn er hier mee.

Jeugdherinneringen van vóór mijn vijfde verjaardag

Geen. Niks. Noppes. Nada. Nougabollen.

Hoe diep ik ook graaf in mijn grijze massa (nuja, massa…), er komt niks. Ik krijg een geweldig schoon zicht op een grote leegte, een blanco pagina, een onbeschreven blad.

Was ik er wel al voor mijn vijfde?

Ik heb wel wat flarden uit de tijd dat ik nog kind was maar hoe jong ik toen was dat is een open vraag waarop ik wel nooit een antwoord zal krijgen. Mijn ma zou me dat wel kunnen zeggen hebben, maar ik kan het haar helaas niet meer vragen. Mijn pa zal het mij ook niet exact kunnen zeggen vrees ik, die zou zich pijn doen en het horen kraken onder zijn spierwitte haren. Ik heb namelijk mijn geheugencapaciteiten van hem geërfd.

En toch wil ik die paar flarden die ik nog ken even bijeenschrapen, omdat het voor jullie is.

* Ik had nog 2 broers en een zus en wij hadden alle 4 de gewoonte om via de houten trapleuning van boven naar beneden te glijden (andersom zou niet gemakkelijk geweest zijn). Op een keer kwam ik als laatste achteraan mijn broer gegleden maar ik was nogal geweldig en knalde tegen hem aan. Hij vloog van de slag met zijn arm door het glas van de voordeur, die zich een eindje verder tegenover de trap bevond. Hoe dat verder afgelopen is dat weet ik niet meer maar ik heb zo’n donkergroen vermoeden dat mama en papa niet content geweest zullen zijn.

* Met ons vieren speelden we altijd buiten. Rondom ons huis waren verschillende weiden. Rechtover ons was er eentje met koeien en een kabbelend beekje, verderop eentje dat we “de indianenbergskes” noemden en daarnaast een weide waarop het paard van de buurjongen stond te grazen. Als John, de buur, zijn paard verzorgde en eten gaf mochten wij mee en mochten we het paard aaien en een wortel voeren en zo. Op een dag was mijn oudste broer over de draad gekropen en bij het paard gegaan. Hem kennende zal hij dat beest wel geambeteerd hebben. Met zijn volle paardengebit heeft die hengst een brok uit mijn broer zijn rug gehapt. Ik was er niet bij maar ik heb hem wel schreeuwend van de pijn en bloedend als een rund zien thuiskomen. Die gapende kloof staat me nog redelijk scherp voor ogen eigenlijk. Die plek is altijd een put gebleven in zijn rug.

* Mijn zus en ik hadden er een spelletje van gemaakt om altijd te racen tegen elkaar als de telefoon rinkelde. Wie het eerst de telefoon kon opnemen was gewonnen. Nogal simpel maar toch plezant. Op een dag rinkelt de telefoon en ik zie mijn zus haar aanloop nemen. Ik zette mij in vijfde vitesse en spurtte haar achterna, maar ik bleef met mijn mouwloos jeansvestje aan de klink van de livingdeur haken, verloor mijn evenwicht en beukte met mijn hand het glas van de grote wandkast aan diggelen. Ik was verloren maar had iets later wel 2 hechtingen in mijn hand.

* Mijn ouders hebben altijd een muziekgroepje gehad en als ze gingen optreden kwam er een babysit om op ons te passen.  Op een weekendavond was er geen oppas en moesten we onze plan een beetje trekken. Het duurde niet lang of mijn oudste broer en zus reden met hun velo bij kameraden. Mijn andere broer en ik bleven gezellig thuis en ineens komt broer met een pakje Belga filter aanzetten. Gevonden in de schuif. We hebben alle twee sigaretten zitten paffen, we waren zo high als een junkie met afkickverschijnselen. Ziek dat ik was. Ineens ging de deurbel. Door het raam zagen we de auto van tante en nonkel staan. In een mum van tijd stond ik met een luchtverfrisser uit de WC te spuiten en met mij armen te zwaaien om de doemp weg te krijgen. Ze kwamen eens kijken of alles in orde was met ons. Ma had hen gebeld om toch maar eens te checken, voor de zekerheid. Toen ze vroegen wat er zo stonk diste broer een verhaal op over de buur die was langsgeweest en iets met sigaretten en een spuitbus en stank wegkrijgen. Of ze daar 1 woord van geloofden, daar twijfel ik gigantisch aan, maar ze hebben het in ieder geval nooit aan mijn ouders verteld, waar ik hen bij deze eigenlijk eens zou willen voor bedanken.

Sterchele en de media

Op het werk werd met grote opwinding en medeleven over en weer gepraat over de dood van François Sterchele.

“Goh, die jongen,…verongelukt. Zo erg. Vreselijk. En voor die ouders, amai. ‘k Ben er echt niet goed van. Het was zo ne goeie voetballer, zo ne keigoeie spits, bij zo’n dikke ploeg. Hij zal gemist worden, zo ne goeie mens kwijt. En ’t was ne knappe gast, en nog zo jong, nog maar 26. Amai amai, hij moest nog aan zijn leven beginnen en hij was zo goed en hij was zo dit en hij was zo dat…”

Ik knelde mijn lippen nijpend op elkaar en hield de scherpe opmerkingen die op het puntje van mijn tong lagen dapper voor mezelf.
Mijn maag draaide binnenstebuiten en mijn hart sloeg in overdrive, maar ik hield me in.
De poging om mezelf te kalmeren, lukte.
Ik kon nog net alles relativeren en in zijn context plaatsen.

Op zo’n momenten moét ik mezelf beheersen en het gevoel dat ik heb kapotrelativeren.
Moest ik eruit gegooid hebben wat op mijn lever lag dan had ik op dwaze smoelen moeten kijken en onzinnige opmerkingen hebben moeten aanhoren.
Een mens leert uit zijn ervaringen.

Maar het blijft zitten vanbinnen. Dat broedt en knaagt verder, het binnenhouden doet pijn.
Het moét eruit.
En waar kan ik beter ventileren dan hier op mijn eigen blogding.

De media heeft een supervette kluif aan de dood van die jongen.
Een “bekende”** die verongelukt, en dan nog een voetballer van een populaire club, dat is hapklaar voer voor krant, radio en TV.
Dat Jan-met-de-pet van achter ’t hoeksken aan kanker overlijdt op net datzelfde ogenblik, dat interesseert hen niet, dat interesseert de lezers en de kijkers niet.

**(ik vraag me af of er echt zoveel zijn, buiten de club-supporters, die die jongen zijn naam ooit hebben gehoord voor hij verongelukt was)

Enfin, al die mensen die uit ervaring weten hoe het voelt als je midden in de nacht de politie aan je deur krijgt met de mededeling dat een gezinslid net verongelukt is, die voelen denk ik ook wel hetzelfde dan wat ik voel bij die constante tralala die wordt verkocht rond de dood van die ene voetballende jongen.

Het is ons thuis toevallig ook overkomen, ik heb wel recht van spreken denk ik.
Wat mijn maag doet krimpen is het gevoel alsof die jongen zijn dood zoveel erger is dan de dood van mijn broer.
Mijn broer was geen profvoetballer en schepte geen poen met hopen.
Hij was net afgestudeerd als boekhouder/fiscalist en zou na het weekend op zijn allereerste job beginnen.
Mijn broer had geen Porche die vlotjes 295 Km per uur kan.
Hij had geen snelle dure kar om ’s nachts in ‘kweetniet welke toestand tegen meer dan overdreven snelheid over de weg te scheuren om op ’t einde van de rit rond een boom tot stilstand te komen.
Mijn broer had zelf geen auto, hij reed mee met 3 vrienden naar een tafelvoetbaltoernooi op verplaatsing. Ze waren gewonnen.
Op de terugweg zijn ze tegen een boom geknald.
De chauffeur en de 2 andere inzittenden hadden flinke builen, een paar schrammen en hier en daar een blauwe plek.
Mijn broer werd door de knal uit de auto geslingerd en was op slag dood.
Gino was 21.

2.000.000 euro

Ik heb gewonnen op de lotto!!
Yeeeehaaaaa!!
Twee miljoen euro in de pocket!

Wishfull thinking, voor velen onder ons, durf ik denken.
Ik heb direct goed doorgerekend, als ik overdrijf dan overdrijf ik graag goed door.

Ik weet niet hoe het met jullie zit maar zelf acht ik de kans om zo’n bedrag te winnen gigantisch klein, om niet te zeggen: nihil.
Om te winnen moet je spelen, of krabben, en dat doe ik niet.
Ik heb liever geluk in de liefde. *woehaha proest*

Ik geef geen cent uit aan kansspelen of krasloten, ik kan dan ook niks verliezen.
Wie niet verliest, wint. Dus ik win elke week. Eigenlijk.

Stel nu dat ik toch eens 2 miljoen euro zou winnen, met nen tombola of zo, of zou erven, wat al even onwaarschijnlijk is, wat zou ik daar dan mee doen?

Ik zou al zeker mijn appartement inruilen voor een eigen huisje met tuin.
En ik zou ook al zeker een rekening openen op naam van smurf, voor later.
Ook mijn pa en broer zou ik een mooi bedrag schenken.
En ‘k zou een reisje maken naar Corsica of Toscane.

Maar verder…ik geloof niet dat ik anders zou gaan leven dan nu.
Mijn job zou ik toch niet opgeven, tenzij ik een wederhelft ontmoet die, net als ik, ook naar het buitenland zou willen emigreren.
Daar droom ik wel eens van, om ergens te gaan wonen waar het leeftempo laag ligt en het foert-gehalte hoog.

Wat zou jij doen mocht er ineens zo’n bom geld op je rekening staan?

testje

dit is een test

We doen gewoon voort

Ik laat deze blog voor wat hij is en doe gewoon voort op een ander blogplatform.

 

The sweatest thing

Gisteren schalde de monotone tune uit mijn GSM.
Dat valt wel meer voor als er iemand met een ander toestel mijn gsm-nummer intoetst.
Ik kijk nieuwsgierig naar mijn display en lees de naam van mijn ex-echtgenoot.

“Haaalo?”
“Dag mama”
“Aaaaah, dag smurf, oewist ventje?”
“Heel goed, en warm. Ik heb zweet.”
“Ja, de sneeuw van op paasmaandag is nu wel heel ver weg hé”
“Ja. Zeg mama, mag ik zondag bij jou komen? Of nee, ik moet van papa vragen of je thuis bent zondag”
“Ik heb niet meteen iets wilds gepland nee, dus ja, ik kan thuis zijn”
“Mag ik dan bij jou komen?”
“Natuurlijk mag je bij mij komen, da’s zeker”
“Joepiejee, da’s cool, want ik kan ook mee met papa bij oma en opa maar ik ben veel liever bij jou op moederkesdag”

*mijn hart smelt*

Silence is easy

Het blijft hier stil, ik weet het :-(
Nog steeds troubles met posten van berichten.
Zaag zaag zaag.

Filosofisch bekeken

De man heeft de WAPENS ontdekt en heeft de JACHT uitgevonden,

de vrouw heeft de JACHT ontdekt en heeft de BONTJAS uitgevonden.

 

De man heeft KLEUREN ontdekt en heeft de SCHILDERKUNST uitgevonden,

de vrouw heeft de SCHILDERKUNST ontdekt en heeft de MAKE-UP uitgevonden.

 

De man heeft de WOORDEN ontdekt en heeft de CONVERSATIE uitgevonden,

de vrouw heeft de CONVERSATIE ontdekt en heeft de RODDEL uitgevonden.

 

De man heeft de LANDBOUW ontdekt en heeft het VOEDSEL uitgevonden,

de vrouw heeft het VOEDSEL ontdekt en heeft het DIEET uitgevonden.

 

De man heeft de VRIENDSCHAP ontdekt en heeft de LIEFDE uitgevonden,

de vrouw heeft de LIEFDE ontdekt en heeft het HUWELIJK uitgevonden.

 

De man heeft de VROUWEN ontdekt en heeft de SEKS uitgevonden,

de vrouw heeft de SEKS ontdekt en heeft de HOOFDPIJN uitgevonden.

 

De man heeft de RUILHANDEL ontdekt en heeft het GELD uitgevonden,

de vrouw heeft het GELD ontdekt en toen is alles naar de kloten gegaan.

 

 

Woehaha.

Stokje der zintuigen

Zoals beloofd aan Micheleeuw, van wie ik dit estafettestokje tegen mijn raap kreeg, hier is dan eindelijk mijn bijdrage:

De top drie van mijn neus

1. Zoute zeelucht. Ik loop graag aan zee en snuif daar graag de lucht op. Nochtans, ik weet dat die typische zeelucht Dymethyl sulfide is, een gas dat ontstaat uit algen en dus eigenlijk feitelijk maar een ongezond goedje.

2. Lavendel. Aan mijn deurklinken hangen kleine jutezakjes met gedroogde lavendel. Telkens als de deur open of dicht gaat wordt de heerlijk zachte geur in huis verspreid.

3. Tommy Girl en TH Dreaming. Twee geurtjes die ik heel erg lekker vind en waarmee ik ineens ook mijn werkgever sponsor.

De top 3 van mijn smaakpapillen

Hier zou ik met veel gemak een top 100 kunnen opstellen. Ik eet enorm graag.

1. Waterijs. Daar ben ik al mijn hele leven zot van. Ik zou me er een indigestie in kunnen eten.

2. Chips, frituurgerief en alles wat vettig is vind ik enorm lekker. Mocht je van vettig eten slank worden, je zou me nu door een rietje kunnen trekken.

3. Al de rest wat eet- en drinkbaar is, oja, en niet vergeten: ’s morgens mijn shot verse cafeïne in de vorm van een kopje Senseo.

De top 3 van mijn oren

1. Stilte. Een ware streling voor mijn oren.

2. Smurf zijn stemmetje als hij zegt:”mama, ik zie je zo graag”

3. Een streepje muziek. Dat kan vanalles zijn (zie de pagina “mijn CD-rek”).
De muziek die ik kies is voor 100% afhankelijk van mijn gemoedstoestand.

Pff, drie is echt te weinig hoor, ik lap er hier nog een paar extraatjes bij:

4. Een hevig onweer. Van knallende donder en veel hagel/regen word ik helemaal zen.

5. Het broebelend geluid van een kabbelend beekje of het bulderen van een waterval

De top 3 van mijn ogen

1. De natuur in al zijn vormen en kleuren. De kleur- en lichtschakeringen bij het wisselen der seizoenen vind ik telkens prachtig.

2. Leesvoer waar ik iets voor mezelf kan uithalen of gewoon mooi geschreven en vlot lezende schrijfsels. Ook bepaalde tekeningen kan ik intens in me opnemen.

3. Jonge dieren. Puppies, kittens, welpjes,…alles wat jong, dartel en donzig is vind ik bijzonder vertederend.

De top 3 van mijn huid

1. Stromend water

2. Een mannenlijf (ja, ik ben single. So?)

3. Vers gewassen bedlinnen

Deze estafettebalk ging intussen de meeste blogs al helemaal rond en terug dus ik gooi hem gewoon met een grote zwier de lucht in. Wie wil kan hem grijpen.
Komt ie!