Blogdate

Vrijdagavond 19 uur. Telefoon. Zapnimf.

Dat het wat later zal zijn want de quiche staat nog in de oven, ze is dus nog niet vertrokken maar ze komt af en zal een sms’je sturen als ze vertrekt.

Ik stuur een sms naar Sterre, dat ze zich niet moet haasten want dat Zap een uur later zal arriveren…

19u30. Sterre arriveert. Ze was aan het rijden en had niet gehoord dat ze én gebeld was door Zap en van mij een sms had gekregen.

Bedoeling was om samen naar een film te kijken, Zapnimf zou die meebrengen. En dat deed ze ook. Vraag me niet welke film het was want dat weet ik begot niet meer.  Het is ook al de volle twee dagen geleden, hé.

Sterre had Thaise Chili chips, een zak mnm’mekes en een fles limonade mee, Zapnimf kwam aanzetten met frangipane koeken, een zelfgebakken quiche en een fles cola light, en ik had voor aperitiefworst, tomaat met mozarella, feta en olijfjes en fruitsap gezorgd. Zo’n visite is niet ideaal voor wie op dieet is. Niet dat ik dat nog ben, maar kom.

Enfin, 3 grieten uit Kapellen, Brugge en Aalst betekent gebabbel in ’t WestvlaamsAantwaarpsOostvlaams. En geen van de drie die AN praat. Dat is niet meer nodig, e verstaan elkaars dialect intussen al goed genoeg om in grote lijnen te weten waarover de ander het heeft.

Van de film is niks in huis gekomen, nee. Als je elkaar maanden niet gezien hebt, heb je 1 en ander bij te praten, zo gaat dat met madammen.

We zijn dus weer alle drie up-to-date en kunnen er weer tegen. Tot de volgende keer dat we samenkomen om een film te kijken. Of niet kijken.

Merci dames, voor de leutige avond en jullie aangename gezelschap!

Bij wie is het de volgende keer?

Advertentie

Ik ben daar graag

Op 10 november jongstleden heeft deze blogster een ‘gastric bypass’ laten uitvoeren. Op haar blog bericht ze nu retroactief over al de vooronderzoeken die ze heeft ondergaan, en dat doet ze als geen ander uiteraard weer in haar bekende uitgebreide doch steeds met humor doordrenkte schrijfstijl.
Over het meervoudige kiloverliesresultaat van deze medische onderneming zal ze ons ook wel in geuren en kleuren op de hoogte houden de komende maanden, wed ik.

Wie zich afvraagt hoe het met haar is: ze stelt het uitstekend. Ik ben haar gisteren gaan bezoeken dus je hebt het hier niet alleen van horen zeggen. Behalve dat ze 12 kilo lichter is (nu al, ja!) en een buik vol gaten heeft, is ze nog steeds helemaal haar eigen zichzelve. De typiche bulderlach die ze na de ingreep eventjes niet meer kon teweegbrengen volgens haar partner in crime is intussen ook helemaal terug.

Gepakt met een fleecen dekentje, een fles Pinot Gris, een krat theelichtjes en een tros druiven arriveerde ik ten huize ZapMoose alwaar ik meteen werd meegesleurd voor een gezonde wandeling langs de antitankgracht , die zo goed als door hun achtertuin loopt. Een beetje beweging is altijd wel ergens goed voor, en al zeker in zo’n prachtig kader deed het deugd om de heerlijke frisse herfstgeuren op te snuiven.
Tijdens en na de wandeling werd er duchtig en luchtig bijgepraat over vanalles en nogwat, vooral over koetjes, kalfjes en soortgenoten.

Rond zessen werd er een heerlijke maaltijd geserveerd: wrap van kip, sla, tomaatjes, versgesneden ajuin, overgoten met een zelfineengeflanste groentensaus met champignons. Lekker lekker! De 20 tassen koffie achteraf smaakten ook uitzonderlijk lekker. Omdat ik hem aromatischerwijze zo bijzonder lekker vond smaken en hij niet zomaar overal in alle winkelrekken te vinden is, kreeg ik bij mijn vertrek zowaar een pakje van die Mildou Praliné toegestopt.
Het zijn toch schatten, die twee.

Pas laat op de avond reed ik met een voldane glimlach door de dichte pakken mist terug huiswaarts.

Bedankt alweer voor de warme ontvangst en de toffe namiddag, Zapmoose!

Buddha

Zaterdag nog eens naar Antwerpen afgezakt om met vriendin Veke B te gaan eten. We hadden niet gereserveerd, we zouden wel zien waar we terechtkwamen. Geparkeerd aan de dokken of hoe noemt die grote parking daar daar tegen ‘t water Waalse Kaai, wandelden we richting centrum. We zouden wel iets naar ons gedacht vinden, restaurantjes zat in ‘t stad.

We waren amper honderd meter verder en liepen compleet per toeval recht op Little Buddha, een Thais restaurant in loungestijl, waar ik al meermaals van had gehoord. Veke B had dit restaurant ook ooit eens als aanrader getipt gekregen, dus we waren eigenlijk allebei nogal nieuwsgierig.

Niet gereserveerd, op een zaterdagavond, in zo’n bekend en aangeprezen spel, dat zou wel eens zwaar kunnen tegenvallen. Maar we hadden geluk. A table for two, met zicht op de open keuken. Dolletjes.

Het eten (monkfish met groentjes en rijst voor mij en Duck De Eend voor V) was heel erg lekker, doch net iets te pikant voor mijn smaakpapillen. ‘s Nachts ondervonden mijn niet meer aan vettigheid gewend zijnde maagje en bijhorende darmen lichtjes tot middelmatig hinder van de te grote portie die ik tot mij had genomen. Als’t mij smaakt ben ik gulzig, nog steeds. Helaas. (maar ben toch maar schoon 5,2 kg afgevallen, juicht ende applaudiseert!)

Het interieur vond ik erg gezellig en aangenaam loungerig, de muziek stond net niet te luid, en op sommige momenten, toen we ons afvroegen welke cover we hoorden, net iets te stil. De CD heeft zichzelf wel herhaald, ik hoorde dezelfde nummers na een tijdje terug, maar dat was niet erg, het was leuke muziek.

Het personeel was aan de lompe kant, vonden we. Er viel vanalles op de grond, van glazen tot dienschotels vol rijstpotten, maar ja, die gasten vliegen daar echt tussen de tafels, het voelt soms aan als een fabriekje dat op volle toeren draait.

De prijzen vallen heel goed mee, we hadden het allebei veel duurder ingeschat. Daartegenover staat dan weer dat je toch geen echt grote honger mag hebben want de wachttijden mogen vrij lang genoemd worden.

Een aanrader? Yep. Go see and taste for yourself.

P R E T T I G E F E E S T E N !!!

 

En hoe was jouw weekend?

Het weekend loopt stilaan op z’n einde. Met een brede glimlach kijk ik terug op de voorbije vrij- en zaterdag.

Zal ik beginnen met gisteren? Mijn uitje met Elke was –again- dik in orde. Toen ik haar belde om te vragen welk uur we alweer hadden afgesproken (wist u al dat ik een vreselijke vergeetkous ben?) zei ze dat ze me net ging sms’sen om me te laten weten dat ze niet tijdig had gereserveerd en dat alles volzet bleek. Beetje stress, zei ze. Ze wou absoluut niet dat me hetzelfde overkwam dan die andere keer.  Elke toch. Was ze toch wel vergeten dat we eerder  hadden beredeneerd dat reserveren niet nodig was voor ons tweetjes. De vergeetkous, tsss.

Brugge centrum, grote markt, sfeervolle kerstverlichting, beetje druppeltjesregen, het ene restaurant naast het andere…keuze in overvloed. Tafeltje voor 2, leuke theelichtjes en kaarsjes, broeiend heet omdat we net tegen de grill zaten, gezellig interieur, enorme toffe en vriendelijke obers die graag een praatje maakten,… We hebben lekker gegeten, over onze diepste zielenroerselen gepraat en toch tussendoor ook weer hartelijk gelachen. Elke is een zaligheid om mee op stap te gaan, zeer zeker. So easy to be with, zo’n eerlijk, puur en warm persoon. Wie haar kent zal dat zeker  beamen. (psssjjjt! morgen verjaart ze, ‘t is maar dat u het weet, zodat iedereen haar kan overladen met geproficiateersels)

En dan vrijdag, mijn date.

Misschien eerst even vertellen wat eraan vooraf is gegaan. Heel toevallig, vraag me niet hoe ik erop kwam want dat weet ik echt niet meer, stootte ik op een zekere dag op een voor mij compleet onbekende datingsite. Datingsites zijn voor mij al lang verleden tijd, ik doe daar niet meer aan wegens zo beu als kouwe pap. Uit nieuwsgierigheid klikte ik toch maar wat rond op die site en dacht bij mezelf: laat ik me hier voor de fun toch maar eens een profieltje aanmaken. De allereerste ‘match’ die me automatisch werd gegeven was die van Marc. We raakten meteen aan de praat via berichtjes, gevolgd door uitwisseling van onze e-mail adressen en zo door naar MSN. Het was fijn praten met hem, het vlotte goed, niks geforceerd, gewoon fijn. En alzo kwam een date tot stand.

We hadden afgesproken in een cafeetje in Ninove. Ik was ruim op tijd, zette me aan een tafeltje bij de ingang en bestelde me een Hoegaarden. Na 5 minuten viel mijn blik ineens op de naam van het café: shit, ik zat toch wel in het verkeerde zeker! Ik sms’te Marc om hem mijn blunder te laten weten. In tussentijd was er een man binnengekomen die zich aan de toog had geplaceerd. Hij was druk doende met zijn GSM. Net nadat ik het sms’je naar Marc had verstuurd zag ik dat die man aan de toog zijn GSM aan zijn oor hield. Precies op dat moment ging mijn telefoon: Marc aan de lijn.

Verdomme, zeg niet dat die man aan de toog mijn date is, laat dat aub niet waar zijn, dacht ik in lichte paniek (die man was zo’n wreed raar type, echt een weirdo zo). Ik nam niet op, drukte mijn gsm uit. Die rare vent aan de toog zag ik terug bellen, zijn gsm aan zijn oor… en mijn GSM ging weer. Eventjes heb ik gedacht om rap buiten te glippen…als dat Marc was zou het vast en zeker geen leuke avond worden. Gezien ik toevallig de beginselen van de beleefdheidsnormen onder de knie heb besloot ik toch maar om op de tooghanger af te stappen en te vragen: “Euhm, excuseer…ben jij Marc.?”

Toen hij “nee” antwoordde slaakte ik een zucht van opluchting: OEF! ‘k Weet niet of hij het heeft gehoord of niet…

Iets later krijg ik een sms van Marc; dat het cafeetje waar we afgesproken hebben aan het eind van die straat is. Ik zat daar met een vol glas en vroeg hem of hij naar mij toe wilde komen. “ik kom eraan”, las ik als antwoord.

En daar was hij dan: mijn date.

Weet je wat grappig is? Hij had zich aan een spraakwaterval verwacht. Velen denken dat ik een tsunami van woorden ben, maar niets is minder waar. Hij was daar niet kwaad om want, net als ik, vindt hij ook niet dat iedere minuut volgebabbeld moet worden. We hebben hier en daar wel wat gemeenschappelijk: hij is gescheiden, papa van een zoon van 13, hij houdt van de natuur, van herfst en winter. Hij is geen zomermens, heeft last van hitte. Hij houdt van vrijheid. Van stilte en rust. Sounds pretty familiar to me.

We hebben leuk gepraat, ook goed gelachen. Hij heeft gevoel voor humor, en laat dat voor mij nu 1 van de belangrijkste eigenschappen zijn in een mens. Hij is heel rustig, komt ontspannen en vlot over, lijkt me lief en zacht. M is een gewone gast, zonder franjes. En hij is Oost-Vlaming dus verstaat mijn dialect. Hehe.

Een geslaagde eerste ontmoeting, zeer zeker.

Pijn doet zeer, soms

Begin deze week, de maandag dus, zat ik met ‘het verschot’ in mijne rug. ‘k Heb nochtans niks zwaars geheven noch op een andere manier mijn onderrug belast, en ik heb me zover ik weet ook niet in een onnatuurlijke bocht gewrongen of zo. Eigenlijk heb ik niks gedaan, behalve mijn kantoorjob. Hoe krijgt een mens rugpijn van niks te doen?

Zou het eventueel misschien soms eens kunnen zijn dat ik mij een beetje overdaan heb bij het ravotten in het bos vorige zaterdag? Zou dat? Als dat zo is, wil dat dan zeggen dat ik, voor mijn gezondheid, niet meer mag meespelen met smurf, niet meer mag klimmen en springen en onnozel doen? Grmbl, laat dat alsjeblieft niet waar zijn! Ik moet wel bekennen dat het al een hele tijd geleden was dat ik me fysiek nog zo heb uitgeleefd, maar dat houden we stil. Zullen we dat afspreken?

Dit vraagt sowieso om proefondervindingrijkheid middels herhaling van de feiten dus ga ik nog eens met smurf gaan ravotten in ‘t bos, waarna ik in een afwachtende houding zal constateren of mijn rug al dan niet terug pijnlijk reageert.

Enfin, soit. Dinsdag was het al een stuk beter, het was alsof er iets ‘versprong’ in mijn rug, en ineens was de stekende pijn weg en bleef er nog enkel een zeurende gewaarwording over. Maar vanochtend stond ik op en lap, daar was de knellende pijn terug! ‘t Was er weer ingeschoten. En nu, na een hele dag platliggen, is het weer een beetje beter. Benieuwd wat het morgen zag geven.

In ieder geval moét het over zijn tegen vrijdag, want ik heb een date. Ik moet toch een beetje fit zijn hé, ik kan daar toch moeilijk arriveren als een halfkreupele met gebogen rug? Ja-ha, dat zou qua eerste indruk niet echt in mijn voordeel spelen, dat zult u ongetwijfeld met mij eens zijn.

En de dag erna ga ik nog eens op stap met ons Elke. We gaan samen Brugge nog onveilig gaan maken. En ik blijf weer slapen, dus zal het wellicht weer een kot in den achternoen zijn als ik weer op den Oost-Vlaamsen boerenbuiten arriveer. Met of zonder rugpijn, dat valt nog te bezien.

Movie night – Part I

Toen Elke een tijd geleden op Facebook vroeg wie haar wou vergezellen naar “Harry Potter and The Half-Blood Prince”, de zesde film uit de reeks, zijn haar vriendin Katrien en Breeg en ik daarop ingegaan. Voor Katrien en Breeg was het een eerste encounter met de personages uit de verhalenreeks van de hand van de Britse schrijfster J.K Rowling. Elke daarentegen is dé grote experte van de avonturen van de wizzards in de fantastische Hogwarts School of Witchcraft and Wizardry. Terwijl ik slechts een drietal films zag op TV heeft Elke de 6 boeken gelezen, de 6 films gezien en de complete 12 items in haar bezit. Ze is een fan, denk ik.

Alle 4 kwamen we laaiend enthousiast uit de bioscoop in Brugge en al gauw broeide het idee om ook de 5 andere films samen te bekijken. En alzo vormde zich het concrete plan om tweemaandelijks samen te komen voor een Harry Potter-filmavond. Terwijl wij die 5 films in een culinair kader tot ons zullen nemen zal het allerlaatste boek “Harry Potter and the Deathly Hollows” verfilmd zijn en in twee delen ingeblikt. Deel 1 gaat onze zalen in op 17 november 2010, het 2de en allerlaatste deel is voorzien voor juli 2011. Maar dat is voor later.

De eerste datum voor de eerste Potter werd geprikt op zaterdag 24 oktober. Gisteren dus, bij mij thuis.

“Harry Potter & the Philosopher’s Stone”

 

 

Kir Royale

~~~

Amuses gueules warm en koud

~~~

Pastarijst met kip en groentjes zonder olijven

~~~

Fruittaart

~~~

Koffie

Echte Lierse Vlaaien

______________

Wijn: Rosato del Sole

 

Dit menu kwam tot stand op basis van de afspraak: persoon 1, zijnde de gastvrouw/-heer, is verantwoordelijk voor de warme en koude dranken, 2 zorgt voor de aperitiefhapjes/het voorgerecht, 3 staat in voor de hoofdschotel en 4 zorgt voor het dessert.

Dat ziet er helemaal niet slecht uit, hé gasten? Het wás ook superlekker, zijt maar zeker! En gezellig. En fijn. En plezierig en plezant. Dat het zonder meer een zeer geslaagde avond was moet ik dus eigenlijk niet meer te vertellen, en dat het voor herhaling vatbaar is hoeft ook niet meer gezegd, dat is reeds een vaststaand feit.

Volgende afspraak met Harry Potter, Hermione Granger & Ron Weasly over 2 maanden bij Breeg.

Pepetrapa

In dit blogstukje schreef ik over een toffe vriendin die ik kende ten tijde van mijn kinder- en puberjaren, en dat zij na onze jeugdjaren wel van de aardbol verdwenen leek te zijn. In minstens 20 jaar –het zal al 25 jaar zijn-  hebben we elkaar niet meer gezien of gehoord. Het zou me niet verwonderd hebben mocht men mij verteld hebben dat ze midden jaren ‘80 naar Papoua-Nieuw-Guinea was verhuisd om er een  serieus goed draaiende Vlaamse Chambres-D’hôte uit te baten.

Nu, na al die jaren, kom ik haar toch wel ineens tegen, zeker. En je mag eens raden waar. Inderdaad, op Facebook. Samen met nog een paar mensen van vroeger zag ik ineens bij een gezamenlijke vriend haar naam opduiken. Petra, jawel, mijn vriendin van vroeger jaren, zij die mij de p-taal leerde. PePetrapa. Ze is nog net zoals toen, met dezelfde krollenkop en die typische guitige lach, zag ik op haar foto’s.

Ik haar dus rap een vriendenverzoekje gestuurd en ja hoor, een paar uurtjes later had ze me al toegevoegd en zat er een schrijfsel van haar in mijn mailbox.

We waren allebei kweetnie hoe content om elkaar terug te zien horen lezen, en al gauw werden er korte en lange mailtjes over en weer gestuurd waarin we vertelden over onszelf en over onze wedervaren.

Wat ik te lezen kreeg over haar en haar leven bezorgde me ijskoude rillingen. Het gaat niet goed met haar. Al jaren niet.

Tijdens haar jarenlange relatie met haar jeugdlief (ik kende hen al als koppel toen we elkaar uit het oog verloren) heeft ze een zwaar auto-ongeval gehad. Ze had schijnbaar geen ernstige letsels, doch lang na het ongeval bleek dat ze toch rake klappen had gekregen. In de loop der tijd kreeg ze meer en meer kleine en grote kwaaltjes die uiteindelijk uitgroeiden tot complete invaliditeit. De supertoffe job die ze al jaren deed heeft ze 12 jaar geleden moeten opgeven omdat ze het fysiek en mentaal niet meer aankon. Al 12 jaar leeft ze met helse pijnen en lijdt ze aan chronische vermoeidheid die haar levenskwaliteit voorgoed heeft aangetast.

Haar relatie is toen stukgelopen en sindsdien woont ze –ik kan het bijna niet geloven- op nog geen 2 kilometer van mijn deur, bij haar oma waar ze als kind is opgegroeid. Al jaren woont ze hier in mijn dorp, in hetzelfde huis waar ik vroeger zo dikwijls ben gaan spelen. Waar mijn naam nog steeds met blauw krijt op de muur staat geschreven (ze vertelde me dat, ik was daar zo door ontroerd, ik weet niet waarom).

Gelukkig heeft ze sinds 2 jaar een nieuwe vriend, die haar dolgraag ziet en haar helpt waar hij kan. Hij is een enorme steun voor haar, haar rots in de branding die ze o zo hard nodig heeft.

Binnenkort ga ik haar terug zien. Wanneer dat zal zijn valt niet te plannen, want ze heeft meer moeilijke dan goeie dagen. Ze zal me een seintje geven wanneer ze zich goed voelt en dan gaan we bijkletsen. Ik ga het moeilijk hebben, dat weet ik wel zeker, maar ik zal er voor haar zijn, daar kan ze op rekenen.

 

Door vriendschap

wordt vreugde verdubbeld

en verdriet gedeeld