Riddle

Deze namiddag aan de keukentafel tijdens het eten van spruitjes-met-ajuin-en-moutarde de Dijon, met patatjes en koteletten:

Smurf: “ik heb een raadseltje voor je, mams. Wat is het langste woord?”

Ik: “hottentottententententoonstellingstoegangskaartjesknipper?”

Smurf: “mis”

Ik: “dan weet ik het niet. Wat is het langste woord dan?”

Smurf: “rekker”

Advertentie

Gezichtsboek

Facebook, het is me wat. Mijn eerste indruk was: dit is onnozel en puberaal, als jongbejaarde veertiger heb ik hier niks te zoeken. Meermaals heb ik er mezelf af- en terug opgezwierd, ik zag er het nut niet meteen van in. Vrienden zeiden me echter dat dat echt wel big fun is, dat ik er nog moest aan wennen. Snuffelend in profielen zocht ik me suf naar de juiste bedoeling maar mijn zoektocht leverde meestal weinig of niks op.

Facebook, het is me wat. Hoe zeg je eigenlijk dat je er ook bijhoort? Ik sta op facebook. Ik zit op facebook. Ik heb een facebook. Ik ben lid van facebook. Mijn smoel staat op facebook. ?? 

Om het toch maar even te melden, ik heb intussen al geruime tijd een account bij facebook. Mijn profiel is actief. Uh-uh, dat klinkt bekakt, zeg.  Soit, telkens bij het inloggen stel ik me dezelfde vragen: Heb ik niks anders te doen op dit moment? Vind ik het fijn om in de profielen van kennissen en vrienden rond te neuzen? Ben ik ziekelijk nieuwsgierig naar andermans bezigheden? Interesseert het mij eigenlijk? Steek ik er iets van op? Is het grappig? Is het leuk? Is het interessant? WTF is de bedoeling? (uitbreiding van je sociale netwerk, naar ‘t schijnt)

Facebookers kunnen bij elk bezoek aan de site neerpennen waarmee ze bezig zijn, wat ze straks gaan doen, hoe ze zich voelen, wat ze gevoeld hebben, waar ze naartoe gaan, vanwaar ze komen, wat ze gegeten hebben, wat ze overmorgen gaan eten,…

“X is zich aan het voorbereiden op een drukke werkweek”,  “Y bekomt van een zware kater”, “Z gaat dit weekend naar een optreden en zal ervan genieten”, “XX gaat vegetarische spaghetti maken”, “YY heeft 2 grote volle manden gestreken”, “ZZ vindt Ben Crabbé een etterbuil”, … Mooi, mooi.

Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik niet achter blijf in deze. Zo nu en dan poot ik daar ook iets neer en om het niveau hoog te houden informeer ik de lezer over iets wat al even interessant is om weten als de kleur van de uitwerpselen van de Keniaanse bruingestreepte baviaan.

Het zou wat lullig zijn mocht ik nu beweren dat ik er echt niks in zie, in dat facebook. Ik ben er immers ook vindbaar voor iedereen. Niet dat iemand naar mij op zoek zou zijn, maar toch, ik kreeg onlangs een paar “uitnodigingen om vriend te worden met” van menskens die ik al heel veel jaren niet meer heb gezien. Daar zit dus eigenlijk wel enige interessantigheid in, geef ik met graagte toe. 1 muisklik op de “accept” button (of wat is’t juist dat ge moet aanklikken) en hup, friends we are. Wat daarop volgt zijn meestal mailtjes heen en terug, telefoontjes en sms’jes en vooral een bijkletsen van jewelste.

Wat ik ook kan apprciëren zijn de foto’s en de kiekjesalbums. Die krijg je normaliter nooit te zien, tenzij je die vriend/vriendin/kennis/familielid/collega persoonlijk een bezoekje brengt, wat heden ten dage niet meer hip schijnt te zijn. Gelukkig is er facebook om contact met elkaar te houden. Mwoeha.

Foto’s van gemaakte reizen, voorbije carnavalsvieringen, nooit in ‘t echt geziene baby’s en kinderen, … ja, daar neus ik graag in rond. Zo vond ik op een warme winterdag een paar foto’s van mijn eigen zoontje. Die kans zit er natuurlijk in, als je ex-familieleden als vriend hebt op facebook. Zij zien op hun beurt dan bij mij ook nooit eerder geziene foto’s van onze murf. Een mens moet mee met zijn tijd dus pleur ik somtijds ook wel wat foto’s op mijn smoelboekpaginaprofieldecorstuk.

Nog iets waar ik wel mee omkan, zijn die quizjes en spelletjes. In vrije uurtjes vergrijp ik me wel eens graag aan van die vraagstellerijen in multiple-choice vorm. Luchtig en tijdverdrijvend zijn ze, en soms zelfs danig informatief, vooral uitsluitend voor wie wil weten welke 5 bands ik al live in concert heb gezien, wat mijn 5 favoriete TV-celebs zijn, wat voor fruitsoort ik ben of wat ik altijd meeneem als ik het huis uitga…

Facebook? Het is me wat.

Alcoholtest

De politieman verdenkt meneer de ouwe boer ervan ietwat teveel gedronken te hebben. “wilt u even blazen, meneer”:

 

Jaandewaddeseg!

Zondag was ik met smurf wat te gaan ravotten in het park. Na een verkwikkende schommelsessie zette ik mij op de dichtst bijzijnde houten bank, terwijl smurf zich uitleefde op alle speeltuigen.

Na een tijdje kwamt er een vrouw afgewandeld, een jongetje van 7 aan de ene hand en een maxi-cosy in de andere. Het jongetje liet haar hand los en spurtte naar de speeltuin, gierend lachend van contentement. Smurf liep hem al gauw tegemoet en samen verdwenen ze in de toren van de zandbak.

“Amai, uw ventje is nogal enthousiast, zeg”, zei ik tegen de vrouw.  “Ja, dat is. Mag ik hier naast je komen zitten?” Tuurlijk, zet u.   ‘k Was best content dat ik wat compagnie had om een klapke mee te doen. Nieuwsgierig keek ik over de rand van de maxi-cosy die ze tussen ons in had gezet. “goh, amai,  da’s ook nog een kleintje, zeg”, merkte ik op. Ja, du-uh, Margo, tuurlijk is dat nog een kleintje,  een grote zou daar niet in passen, kieken!

O gruwel, had ik maar niks gezegd tegen die vrouw. Dat mens begon mij daar heel haar leven te vertellen, geuren en kleuren inclusief. Vreselijk, maar ik was gedoemd om haar litanie te blijven aanhoren, kreeg er geen speld tussen:

“ge moet weten, ik ben niet de mama van die twee hier hoor, ik ben de oma. De jonge oma, hahaha, want ik ben nog maar 47. Ik was zelf heel vlug moeder, versta je? De mama van die twee klein mannen is mijn dochter maar ze werkt voltijds en staat er helemaal alleen voor met haar 2 kindjes, want hare vent zit sinds 2 weken in de gevangenis en zal daar nog niet direct uit zijn. Kijk hier, die kleine is nog maar een maand oud en dat heeft al geen papa meer, dat is nu toch triestig? Nog wel dat ze mij heeft, ik zorg voor hen want ik heb daar tijd voor, ben alleen gevallen na een vreselijke scheiding, met een gevecht tussen advocaten en alles, het ging er echt lelijk aan toe. Ik heb 7 jaar in een diepe depressie gezeten daardoor, ik moet nog steeds allerlei pillekes pakken om toch een beetje te kunnen functioneren. Maar zie, ik kom toch met de kindjes naar het park hé, dat doet mij ook wel deugd, zo eens een keer buitenkomen. Ik woon al jaren in een heel klein studiootje, echt niet plezant maar ja, ik kan niets anders betalen want ik moet nog schulden afbetalen en ik heb geen werk meer doordat ik lange tijd ziek ben geweest,…”

Na haar monoloog van een half uur wandelde er ons een meisje voorbij met een kinderwagen.  De zweefteef naast mij sprak haar aan: “o kijk, nog een kleintje, hoe oud is dat? ‘t ziet er ouder uit dan ‘t onze”… Dat bleek een meisje van 6 maanden te zijn en de mama was 22, rap getrouwd en al even rap gescheiden, ligt in oorlog met haar ex die ze buitengesmeten hadt omdat hij altijd zat naar huis kwam en dan agressief was tegen haar, zelfs toen ze zwanger was kreeg ze klappen, en hij gaat nergens mee akkoord, wil niks betalen voor de kleine of niks, en ze ziet nu wel af hoor want ze is halftijds poetshulp en heeft maar een heel klein inkomen, en haar ex heeft goedverdomme al hun geld van de rekening gehaald en nu kan ze de vaste kosten niet betalen en heeft ze al haar autootje van de hand moeten doen…

Vanaf nu ben ik nooit meer vriendelijk tegen vrouwelijke wandelaars met kinderen in een park. Nóót meer!

Jezelf (weg-) geven

Onlangs vond ik een heel interessant artikel.  Het is enorm herkenbaar voor vele vrouwen, denk ik. Ik vind het zo raak dat ik de (bijna integrale) tekst er hier maar ineens opzwier.

"Als het op de liefde aankomt, hoe bepaal je dan de grens tussen jezelf géven en jezelf weggeven? Hoe vind je evenwicht, binnen de zoektocht naar ultiem graag zien, tussen trouw blijven aan wie je bent en je uitsloven voor de ander? Moet er altijd water bij de wijn, welke offers mogen wel en niet?"

Het is belangrijk naar een evenwicht te streven in de (nieuwe) zoektocht naar liefde.

Het dilemma is vooral bekend bij vrouwen (veel minder voorkomend bij mannen). Vrouwen die zich in een relatie jarenlang hebben gegeven, daar het beste uit puurden, veel van zichzelf gaven doch minder terugkregen, of toch minder dan ze verwacht hadden. Tot ineens het besef doorbreekt dat de voldoening zoek is, dat analyse en handelen zich opdringen. Eens gescheiden – ‘bevrijd’, zeggen sommigen – en opnieuw op zoek naar waarachtige verbindingen staan ze voor de hamvraag: hoe wil ik me geven in de toekomst zonder (alweer) stukken van mijzelf kwijt te spelen?

Opvallend is dat velen die de ware liefde betrachten niet meteen het traject uitkiezen dat innerlijk het best bij hen past, maar wel allerlei middelen uitproberen en compromissen sluiten om dat geluk snel te verwerven. Ze wéten doorgaans wel, rationeel toch, wat hen tot geluk kan voeren. Maar ‘jezelf’, wat is dat? Hoe ziet die kern die je wilt koesteren en bevredigen eruit? Nu is ‘jezelf zijn’ vandaag al niet simpel, je moet je door een groot takkenbos wringen, aan grote verwachtingen en triviale eisen voldoen. Blijkbaar zien anderen ook sneller wie jij bent. Hoeveel keer per dag wordt niet gezegd ‘jij bent iemand die —‘, en durft dat al eens af te wijken van wat je zelf vindt. En dan zijn er uiteraard de maatschappelijke tendensen die de vrouw vandaag danig beïnvloeden. Wie vindt tussen die impulsen nog haar eigen kern?

Er is een groot verschil tussen jezelf geven en jezelf weggeven. Het eerste doe je nog binnen grenzen die je zelf bewaakt. Wie zich weggeeft, staat een deel van zichzelf af en ervaart dat als een verlies/zichzelf tekortdoen. maar hoe goed kennen we het eigen wezen en, eens gekend: hoe zorgen we voor onszelf? Geen sinecure.

Dat ervoer ook die vrouw van midden de veertig, die het ineens allemaal echt niet meer wist”

"Wat heb ik in mijn leven misdaan, om dit te verdienen?", ventileerde ze. "Twee kinderen heb ik grootgebracht. Ze zijn intussen volwassen. Ook voor mijn man, een bedrijfsleider, heb ik me totaal gegeven. Ik liet er zelfs mijn job voor staan. Ik gaf iedereen de zorg die nodig was. En nu zijn ze allemaal vertrokken, ook mijn man. Ik kom tot de vaststelling dat ik nooit mijn grenzen bewaakte en dus geen respect terugkreeg. Maar wat erger is: ik ken mijn eigen behoeftes niet meer. Dat uit zich in de kleinste dingen. Onlangs stond ik bij de bakker. Hij vroeg me: ‘Wat wilt u mevrouw?’ Ik antwoordde: ‘Mijnheer, ik weet het niet.’ Ik wist perfect welke koffiekoeken mijn man graag had en wat mijn kinderen prefereerden, maar mijn eigen smaak leek zoek. ik ben zonder aankopen en volledig ontdaan naar huis gegaan."

Dat lijkt extreem, maar wellicht herkennen vrouwen ‘lichtere vormen’ van beduusd achterblijven, niet meer weten wat hun voorkeuren en smaken zijn, of hun verlangens wat de liefde betreft.

Daar sta je dan als vrouw van thirtysomething. Levendig, bewust, met doelen in het leven maar ook met het besef dat je jarenlang in aanpassing ging. Zelfs in je zogenaamd bewuste handelen hield je meestal rekening met wat de ánderen dachten en bleef je minder trouw aan jezelf dan gedacht. Eens op zoek naar nieuwe relaties moet je vaststellen, zoals de vrouw bij de bakker: ik weet niet wat ik wil.

Het zou zo mooi zijn indien vrouwen trouw konden blijven aan zichzelf. Trouw blijven in de zin van: ik leer me goed te voelen in eigen vel, maar ik sluit me daar niet in op, ik straal dat uit en breng dat in verbinding met anderen. En ik weet: als ik mijn grens overschrijd, zal ik geleefd worden, uitgeput geraken en gefrustreerd achterblijven. Kortom, wat zich af en toe opdringt, is introspectie. Jezelf afvragen: ‘Wat wil ik?’ Zonder je egoïstisch of schuldig te voelen, wetend dat de stroom verdergaat, dat contacten onderhouden moeten worden, dat er gewerkt en liefgehad moet worden, en dat lichamelijke en andere behoeftes naar bevrediging zoeken.

Iedereen die zich in twijfeperiodes bevindt zou zichzelf eens aan een introspectie moeten onderwerpen. Je kan een lijstje maken. Linkerkolom: dit wou ik. Middenkolom: dit deed ik. Rechterkolom: met dit gevoel bleef ik over, wat gaf ik en wat verloor ik. Eerlijk noteren biedt een mooi overzicht en als je van die lijstjes na dagen of weken een synthese maakt, kun je tot opmerkelijke conclusies komen. Je merkt duidelijk waar je behoefte werd ingelost en waar je capituleerde. Eigenlijk kan slechts één iemand het gepaste antwoord geven op de hierboven gestelde vraag: Jijzelf.

Maar … wie is dat?

Ani Mal

Er zijn nogal wat gepassioneerde dierenvrienden. Smurf is daar eentje van. Als baby kroop hij al achter alles wat een vacht had. Nu is hij vooral de aller- aller- állerbeste vriend van elke hond die zijn pad kruist, al denken niet alle honden daar hetzelfde over.  Het liefhebben van honden heeft hij niet van mij, ik heb het niet voor ‘trouwe viervoeters’, ik ben er bang van, ze produceren te pas en te onpas afschuwelijke blafgeluiden, en ze stinken. Nee, ik heb in mijn kindertijd geen trauma heb opgelopen, ik verdraag honden gewoon slecht in mijn buurt.

Of misschien heb ik onbewust toch een licht trauma opgelopen..ik herinner me nog goed een kleine onnozele keffer die altijd los liep op straat en in de voeten beet van iedereen die daar passeerde met de fiets. Hij zat de hele dag op het muurtje aan de voorgevel van ‘zijnen thuis’, geduldig wachtend tot zijn prooi kwam aangereden. Man, man, heeft dat mormel een pak ferme dreunen onder zijn fat ass gekregen van mij, ‘t was soms wel serieus raak, dan droop hij kajietend af, met de staart tussen zijn achterpoten om efkes te bekomen van de slag.  Ik zou nooit ofte nimmer een dier kwaad doen maar dat stuk venijn was echt een gevaar voor de locale mensheid, vooral voor kinderen. Voor mij toen, dus. Waarom hielden de baasjes zo’n dolle hond niet achter slot en grendel een omheining? Beet hij hen ook in de hielen misschien? We zijn nu zoveel jaren later, die vierpotige niemandsvriend/allemansvijand is intussen allang dood. Misschien werd hij wel doodgeschopt door een eenzame fietser, wie zal het zeggen.

De andere ervaring die ik me mijn hele leven ga blijven herinneren dateert uit de tijd toen ik zwanger was. Mijn gewezen echtgenoot had thuis altijd een hond gehad, het duurde dan ook niet lang of we bespraken het idee om er ook eentje in huis te halen. Met zijn 11 are 29 ca was onze tuin echt wel ideaal voor een hond. We zagen dat allebei heel goed zitten, ik vooral omwille van het idee dat we een hondje uit het asiel zouden redden en het een supergoeie thuis zouden geven.  En alzo werd Basco deel van ons gezin; een grappige hond van een paar maanden oud. Mijn man ging met Basco naar de hondenschool met als gevolg dat onze trouwe vriend enkel vooral naar zijn baasje luisterde. Ik hield echt wel van die raafzwarte hond doch tegelijk vond hem ietwat vals, ‘k had er soms schrik van zelfs. Terecht, zal hier meteen blijken.

Op een dag zat ik rond een uur of 5 in de valavond op mijn gemakje te rusten in de zetel, samen met mijn dikke zwangerbuik waarin smurf al 7 maanden aan het groeien was. Basco, de lieverd, was zich naast mij komen leggen, met de helft van zijn lijf op mijn schoot. Op een gegeven moment moest ik lavatoriseren, een nogal frequente behoefte als je zwanger bent. En toen gebeurde het.  Basco vond het geen goed idee dat ik aanstalten maakte om me recht te zetten. Het ging zo al moeilijk met die zwangere buik, je kan je al inbeelden dat het lompe gewicht van een hond op mijn schoot het er niet vlotter op maakte. Erger nog, hij begon te grommen en bij elke poging die ik deed om te bewegen liet hij oprecht gemeend zijn tanden zien. Ik had de schrik van mijn leven, ik dacht echt dat hij mij en mijn ongeboren kindje zou aanvallen en aan flarden scheuren.  Dus ik bleef zitten, zo min mogelijk bewegend.

Het was tegen zessen toen ik mijn man de oprit hoorde oprijden. Hij was net binnen en ik riep: ALS GE NIE MAAKT DAT DA BEEST HIER BINNEN DE 2 SECONDEN VAN MIJNE BUIK IS GA IK…^&%#*”!!!! Terwijl ik mijn vloekzin nog aan het afwerken was gaf O. een klein vingerknipje en hop, de valsaard sprong naar hem toe. “Zit!” “Braaf Basco, flinke jongen”…   Zal ik eens omschrijven wat ik toen voelde? Na-ah, dat wil je echt niet weten.

En toch wil ik jullie een aanrader meegeven, zijnde een (kinder-)film die smurf en ik samen zijn gaan zien in de Gentse Kinepolis, zaal 12, rij 5, stoelen 18 en 19.  “Hotel for dogs”. Een heel plezante movie met en over heel veel schattige hondjes.

En dan nu de grote prijsvraag: raad het hondenras dat ik supermooi, geweldig en fantastisch vind. U krijgt slechts 13 kansen.

Kiek van kriek

Gisteren toch maar een extra dagje bijgenomen op ’t werk. Smurf (Krieksken voor de vrienden) was wel ingeschreven in de kinderopvang maar ik wou toch wel echt met hem een dagje weg, met zo’n schoon weer en al. Wij 2 weer weg, deze keer naar Planckendael.

Eigenlijk is dat compleet tegen mijn gevoel want ik ben er tegen dat men dieren uit hun natuurlijke habitat haalt. Ja, grote wilde dieren zijn indrukwekkend, ze zijn ongelooflijk mooi. De natuur is mooi en zou in haar waarde gelaten moeten worden, maar ja, de natuur moet er toch aan, ook the natural wildlife moet hier en daar aan geloven. En wie ben ik om daar tegenin te gaan, right? Iets te kleine garnaal, me dunkt.

Even heb ik overwogen om me vóór de ingang te leggen met een groot protestbord “STOP GEVANGENSCHAP DER WILDE DIEREN, LAAT ZE IN HUN NATUURLIJKE OMGEVING OF IK DOE MALEUREN”, maar heb er dan toch maar voor gekozen om me niet schandalig belachelijk te maken daar tussen al dat volk.

Enfin, kiekjes dus:

Zonder titel deze keer

Juijj, smurf is back! Zijn eerste week vakantie zit erop, hij was bij zijn papa. Of nee, hij heeft die aan zee doorgebracht met zijn oma en opa, die in Wenduine nog maar pas een nieuwe luxe sta-caravan hebben laten aanslepen. Daarvoor hadden ze een mobilehome maar omdat de lange reizen van en naar het zuiden van la douce France een beetje vermoeiend worden hebben ze deze ingeruild voor een eigen huis caravan, een plek onder de zon wisselvallige weersomstandigheden aan onze eigen noordzee. Zeker 30 jaar lang reisden mijn ex-schoonouders naar Frankrijk. Ze zakten jaarlijks af naar een grote camping in Hyère, waar ze zich een dikke maand lang tegoed deden aan lekker eten en drinken en heel veel zon, om dan donkerbruin gebakken terug te komen, waarbij de zon telkens plots verdween als ik met mijn sprankelende melkfleswitte huid naast hen kwam staan.

Die camping was best wel wreed te doen, smurf zijn papa O. en ik hebben daar onze huwelijksreis doorgebracht. We wilden daar per se naartoe, ik was er nog nooit geweest en bij O. was het al jaren geleden. We hadden het niet voor luxueus all-in sterrenhoteltoestanden, dat was echt totaal niks voor ons. Tja, dat heb je, als je je jeugd doorploetert in een jeugdbeweging en je geniet van tentenkampen in de vrije natuur, niks liever hebbend dat dat alles zo back mogelijk to basic is.

“Toch wel straf dat wij een koppel zijn, gij zijt begot mijn leidster geweest in de +16”, zei O. me. “Tiens, is dat zo? Je bent mij toen toch niet echt wreed opgevallen, vrees ik”, moest ik eerlijkheidshalve bekennen.  Ik kende die grote witte krollekop wel van ziens tijdens activiteiten maar close zijn we nooit geweest, ik herinner mij zelfs niet dat ik ooit een gesprek met hem heb gevoerd. Hij is 6 jaar jonger en zat in een andere lichting, het zal daaraan gelegen hebben. We zijn de 11 jaar die erop volgden wel een ietsje veel  closer geworden, met een smurf als bewijs daarvan.

Het ging eigenlijk over smurf, die back is. Je moet zijn smoelementje zien, zo’n schoon kleurtje dat hij heeft, en die sproetjes op zijn neus….echt keischattig! Hij is er sinds vanmorgen, want ‘s maandags is altijd “de wissel”, ook in de vakanties. Hij heeft een hele week zijn Playstation moeten missen, ocharme, ‘t kind. Hij is op dit moment diep aan ‘t opgaan in zijn SIMS Huisdieren-spelletje, wat mij de kans geeft om rap rap dit stukje neer te poten.  Over een half uurtje mag hij paaseitjes gaan rapen in de tuin bij mijn broer, zijn peter. “Mag is straks rijden, mams?”, vroeg hij daarnet. Ja hoor, hij mag rijden. Hij mag, op weg naar mijn broer, altijd de laatste halve kilometer rijden, op het rustig gelegen kronkelend stukje landweg. Ik mocht dat vroeger van mijn vader ook, op zijn schoot zitten en sturen. Ik vond dat even geweldig als smurf nu. Ik geniet nu enorm van het  enthousiasme waarmee hij als een grote meneer mijn chauffeur uithangt.

Nu gaan we ons op ons paasbest zetten en vertrekken, ‘t is tijd.

Ik wens jullie allen een fijne paashaas, geniet maar goed van deze vrije maandag, want morgen is’t weer gedaan.

Woodstok

Raar. Vorig weekend jatte ik bij Madame dit stokding en maakte er toen al werk van, ‘t was al half af. Nu wil ik verderdoen en ik vind het niet meer, verdekke. Het moét ergens op mijn PC staan maar wegens wat lui vandaag ga ik daar niet verder naar zoeken. Het zou toch niet meer up to date zijn, eigenlijk, want ik zette antwoorden die op die dag van toepassing waren, en die zien er lichtjes anders uit dan vandaag. Dus waar zaag ik over, feitelijk?

Wat op dit moment mijn obsessie is :: ben nergens obsessief mee bezig geweest de laatste 40 jaar.

Wat ik nu draag :: zwarte t-shirt, beige rok, zwarte lingerie. Blootvoets.

Doe ik vaak een dutje ::  pakweg een half jaar geleden moest ik tukken/slapen, op elk moment dat ik kon. Dat is nu voorbij, ik ben daar helemaal vanaf.

Wie ik het laatst een knuffel heb gegeven :: Mijne smurf. Vorige week. Een hele dikke pakkerd, toen hij voor een week vertrok naar zee met oma en opa. Nog 2 dagen en hij is terug, juijjj.

Wat ik zou willen veranderen :: hier zet ik een joker of 2569 in, zal daar eerst eens goed over willen nadenken. Niet nu, wegens totaal geen goesting om mijn hoofd te breken.

Wat ik vanavond eet :: Spaghetti gratiné.

Mijn laatste aanschaf :: Geld. Uit de automaat gehaald daarnet want mijn geld was op en ‘k heb een date vanavond en betaal altijd mijn deel, zoals het betaamt.

Naar welk geluid ik nu luister :: Joe FM. Smurf had vorige week, toen we van Bobbejaanland kwamen, een groot reclamebord gezien voor een nieuwe radiozender: Joe FM start op 1 april. Moest en zou de radio bij het thuiskomen op die zender zetten.  Dus luister op dit eigenste moment naar een beetje nostalgie op z’n paasbest: Top 40 Hitarchief. Op dit moment hoor ik “Vienna” van Utravox.

Favoriete weertype :: 23,6 graden celcius en een zacht fris briesje

Mijn doel :: Blijven voortdoen zoals ik bezig ben. Eventueel later misschien nog eens een poging wagen om samen te leven met een man van wie ik echt houd, iemand wiens leven ik eventueel zou kunnen en mogen verrijken. Eventueel.

Zeg iets tegen de persoon die je getagged heeft :: Schoon weer hé, madame? Zit je in je tuin nu?

Favoriete vakantieplek :: Ergens waar water en veel groen is, daar kom ik tot rust. Dat kan overal zijn, waar water en veel groen is, dus.

Films die ik keer op keer kan bekijken :: Kan wel meerdere films meerdere keren bekijken, met een jaartje ertussen of zo. Dit dankzij mijn zeef van een geheugen.

Favoriete theesmaak :: Drink enkel Senseo of Céréal granenkoffie. ‘k Lust wel rozebottelthee, met 1 hard klontje van Tienen. Heb het laatst gedronken toen ik zwanger was, 11 jaar geleden, je kan dus stellen dat ik van nature geen theedrinker ben.

Het boek dat ik momenteel lees :: “Godverdomse dagen op een godverdomse bol” van diene gast die in mijn hof gewoond heeft. Dat boekje zat een hele tijd geleden gratis bij den Humo. Verwoed lezer als ik ben, is het er nu pas van gekomen om er de letters uit te plukken.

Wat mij op dit moment veel plezier geeft, maar tegelijkertijd ook schuldgevoelens :: Ben een wreed Bourgondiër en geniet van elke hap. Helaas ten koste van mijn euh..figuur. Sorry lijf, ik voel me schuldig dat ik je zo slecht behandel.

Het landschap van mijn gedachten :: Mijn inner-thought-landschap is lang een survivaltocht geweest, een zware zoektocht langsheen al mijn grenzen, over hoge bergen en door diepe ravijnen. Ik ben er geraakt. Het is hier nu stil en rustig, ik ben dik tevreden.

De laatste quote die indruk op mij heeft gemaakt :: "It’s a basic truth of the human condition that everybody lies. The only variable is about what." – House MD.

Welke kwaliteit ik zou willen hebben :: ben al van redelijk goeie kwaliteit. Bluft ze.

Waar ik op wacht :: op vanavond, rond half 9, dan komt mijn date me ophalen om eens een stapje in de wereld te zetten. En uiteraard op komende maandag, dan is smurf terug bij me.

Heb je een tic of kenmerkende eigenschap :: kenmerkend…dat moet die vuurtoren/zwaailamp op mijn kop zijn.

Wat was het eerste dat je vanmorgen dacht? :: Half 9? Da’s te vroeg. ‘t Is weekend, ik ga me nog eens draaien.

Wat is het bijzonderste dat je tot nog toe al presteerde? Dat ik op zo’n fantastich werk mag werken, in de boekhouding, terwijl ik de buizen op wiskunde en bedrijfsbeheer nooit heb kunnen tellen.

En u? Wat zou u zeggen op dit soort vragen?

ken ik u?

Wanneer je smoorverliefd bent zie je vooral eerst de facade, het oppervlakkige. je bent vol van die leukerd die je nog niet goed kent, je hele lichaam vult zich met overweldigend veel energie en adrenaline. Je bent volop bezig met verliefd zijn en dat maakt blind. Scherpe kantjes vallen niet op, die zie je niet, die zijn er op dat moment gewoon niet voor jou.

Verliefdheid en de bijhorende passie zijn slechts een fase en fases gaan, zoals we allemaal weten, over. Misschien niet helemaal over, maar alles wordt wel minder intens. Je wordt minder blind en jij en je lichaam gaan geleidelijk over tot nuchterheid en realiteit.

De periode van beginnersverliefdheid evolueert geleidelijk aan naar het diepere proces van observeren, aftasten, exploreren, inspecteren en nog wel wat van die zaken. De ene bij de andere, de andere bij de ene. Kom mij nu niet zeggen dat dat bij jou niet het geval was/is/zal zijn, want da’s eigen aan de mens en gezien jij tot de mensheid behoort, geldt dat ook voor u. Doe dus geen moeite om het te ontkennen.

Het is een feit dat het jaren duurt vooraleer je iemand echt door en door kent. Er gaat erg veel tijd over vooraleer je de ander kan doorgronden, ook al is hij of zij een open boek.

Een tijd geleden las ik iets dat voor mij meteen herkenbaar was, het was net alsof ik het zelf geschreven had. Ik vond het althans interessant genoeg om efkes op mijn blog te pleuren. Het gaat over een paar manieren waarop een kersvers koppeltje snel en effectief een paar (verborgen) eigenschappen en trekjes kan ontdekken bij elkaar.

Zelf uitgetest en doeltreffend bevonden:

1/ uit eten gaan

Als je uit eten gaat (ik heb het niet over een frituur of een hamburgerkot, nee) zie je zo goed als meteen een paar verdoken trekjes die eigen zijn aan hem/haar. Misschien staan die trekjes je aan, misschien knap je erop af.

Dit is maar een minor observation thing maar het kan wel karakteristieken naar boven doen komen die je nog niet eerder had gemerkt.

2/ samen een gezelschapsspel spelen

Kan de ander tegen zijn verlies?
Sorry dat ik het moet zeggen maar het zijn vooralsnog vooral mannen die vaak heel competitief zijn ingesteld. Ze verliezen niet graag, dat is hun aard. Ook al is het maar een onnozel kinderspelletje, toch verliezen ze al gauw de fun of the game uit het oog. Dan wordt men lastig, lichtjes vals en ietwat venijnig. Uit de reactie en bodylanguage bij het spelen van een gezelschapsspelletje kan je meer opmaken dan je denkt. Uiteindelijk is het niet zo belangrijk welk spel je speelt en evenmin wie er uiteindelijk wint of verliest. Maar als de man verliest, wordt zijn karakter door zijn competitief gedrag vaak uitvergroot.

Houd elkaars houding en gedrag in de gaten. Hoe gaat hij/zij met zijn/haar verlies om? Probeert hij/zij op een sluwe en niet correcte manier de overwinning af te dwingen? Wordt er vals gespeeld? Moet je achteraf nog uren of dagen horen hoe goed hij/zij was?

3/ samen op reis gaan

Wanneer je samen op vakantie gaat vallen al gauw alle maskers af. Door iemand uit zijn vertrouwde omgeving weg te trekken en hem te verplichten om een week, 10 dagen of twee volle weken met jou opgescheept te zitten, dan wordt het bijzonder moeilijk om de schijn hoog te houden.
Krijg je voldoende aandacht? Kunnen jullie de dagen makkelijk samen vullen? Hebben jullie voldoende om over te praten? Verveelt zij of hij zich? Wil je partner samen dingen met jou doen? Is de ander bereid dingen te doen om jou een plezier te doen, terwijl hij/zij daar zelf eigenlijk niet zo’n zin heeft?
Het belang van de vakantie is, dat je vriend/vriendin moeilijk weg kan vluchten. Zij kan niet even bij vriendinnen langs als hij haar op de zenuwen werkt en hij kan niet naar huis om zogezegd een klusje te gaan doen die dringend af moet.

Na een vakantie samen heb je al heel wat (goeie of mindere) kantjes bij elkaar ontdekt. Je kent elkaar nog lang niet door en door, maar het verloop van de tijd samen geeft in ieder geval al een heel duidelijke indicatie over hoe het zal zijn als je gaat samenwonen.

Bron: een 80-jarige oma uit Herentals

Global system for mobile communications

“Mams, wanneer krijg ik een gsm?”

“Later smurf, als je pubert of zo. Nu ben je nog wat jong voor een eigen telefoon”

“En als ik je dringend iets belangrijks moet vragen, dat zou toch gemakkelijk zijn als ik je dan kan bellen?”

“Dat zou te gemakkelijk zijn, je zou er nogal een pak euro’s door bellen zoals alles bij jou belangrijk en dringend is”

“En als jij me iets moet zeggen dat niet kan wachten?”

“Dan zal ik geduld hebben en het je zeggen of vragen als ik je zie”

“En als je in de file staat en je kan mij niet op tijd komen halen, of als je een ongeluk hebt en je moet naar de kliniek, dan kan je mij bellen en zeggen dat ik iemand moet bellen om me te komen halen”

“Heb je je argumenten voorbereid, smurf?”

“Wat is een argument, mams?”

“Dat leg ik je straks wel uit. Laat me je eerst geruststellen. Als ik in de file sta dan weet je dat ik papa of oma of tante bel om je te komen halen, ook zoals twee weken geleden heb gedaan. Als ik een ongeluk heb en ik moet naar de kliniek dan ben ik of iemand anders onvoorzichtig geweest maar zal in ieder geval hetzelfde gebeuren; ik zorg er wel voor dat je niet ingerust moet zijn en dat je afgehaald wordt”

“Krijg ik dan geen gsm? Een kleintje?”

“Ben je alleen tot die conclusie gekomen, ventje? Nee, je bent nog te jong, je zal nog even moeten wachten…”

Na dat gesprekje ben ik wel eventjes blijven nadenken. Ik weet eigenlijk niet juist op welke leeftijd je een gsm aan je kind kan geven. Ik zie wel al eens een vriendje van zijn leeftijd met hun kleurrijk gsm’etje lopen stoefen en smurf zijn nichtje is ook 10 jaar en heeft ook al een tijdje haar eigen mobieltje… Volgens haar mama is dat al goed van pas gekomen.

Ik vind dat toch vroeg hoor, 10 jaar. Ik was er 30 toen mijn ex en ik er ons eentje aanschaften, en dan nog alleen omdat ik hoogzwanger was en mijn man wou kunnen bereiken als het nodig was.

Ben ik achter of is smurf echt nog te jong? Welke leeftijd is eigenlijk ideaal om je kind een GSM cadeau te geven? Iemand?

‘t Is ‘s plezant in ‘t Spaanse land

Nee jong, ik ga niet naar Spanje. Alhoewel het idee om er daadwerkelijk naartoe te reizen er wel degelijk is, want smurf zaagt al 3 jaar of we alstublieft nog eens naar ginder gaan. Enfin, het zou kunnen dat ik naar Spanje ga deze zomer maar het kan ook zijn dat dat niet zo is en dat we elders de kust onveilig gaan maken. Misschien blijven we dicht bij huis. Een bungalowpark of zo misschien. Centerparks zou kunnen. Of ergens anders.

Maar ik wijk af. Het gaat hier niet over mijn reisplannen en ook niet specifiek over Spanje, al geef ik toe dat de titel van dit logje dat vermoeden zou kunnen wekken. Vergeet uw vermoeden want het is fout. En het klopt niet ook.

Het gaat hier niet om uw foute vermoeden maar om het feit dat smurf en ik vandaag een fantastische dag hebben gehad, somewhere in the Kempen. Wat dat met het Spaanse land te maken heeft kan je misschien zelf wel linken als ik zeg dat we vandaag naar Bobbejaanland zijn geweest?

Parques Reunidos, zegt u dat iets? Dat is de Spaanse groep die nu eigenaar is van Bobbejaan Schouppe zijn land in Lichtaart. See?

Wist u dat de meetlat aan de ingang lager is dan de meetlatten aan de attracties? Kinderen vanaf 140 cm krijgen het tarief van een volwassene, zijnde 31 euro, terwijl kinderen onder 140 cm slechts 26 euro moeten betalen.  Smurf meet exact 138,5 cm en toch moest ik 31 euro betalen voor hem. De madam aan de kassa was een trut, en haar meetlat is groten bedriegtenboel.  Wat de boel dan nog dwazer maakt is het feit dat kinderen vanaf 140 cm alleen in de attracties mogen maar kinderen onder de 140 cm moeten vergezeld zijn van een volwassene. Je raadt het al, mocht smurf alleen geweest zijn dan had hij nergens ingemogen want hij is kleiner dan 1,40 meter volgens alle meetlatten aan de attracties.

Gelukkig zat hij opgescheept met mijn gezelschap en hebben we het hele park afgewerkt. Enkel de 2 grootste, die waar ik het zotst van ben, die hebben we overgeslagen; aan de Sledgehammer en de Tyfoon durfde smurf zich niet te wagen. Al de rest hebben we meegenomen (behalve de kleutertoestandjes uiteraard). En ik kan u zeggen; we waren slechts met ons tweetjes maar we hebben ons geamuseerd voor een groep van 10.

Oja, voor ik het vergeet; voor wie op TV de reclame heeft gezien voor de allernieuwste attractie King Kong: ‘t is stom. Niet de moeite. Als je iets spectaculairs verwacht kan ik je nu al zeggen dat je eraan bent voor de moeite. Smurf wou er niet eens in, dat zou genoeg moeten zeggen.

Maar alles bij elkaar vind ik Bobbejaanland echt wel een bezoekje waard. En smurf denkt er al net hetzelfde over. Als kers op de taart kreeg ik een dikke kus en knuffel van mijn ventje, terwijl hij in mijn oor fluisterde: “dank u voor deze keileuke dag, mams! Wanneer komen we terug?”

De verkante keer

Volgens de verkeersreglementen mag je op de autostrades in ons land maximum 120 km per uur rijden. Ik rijd altijd puur op gevoel, nooit volgens de regels, dus altijd en overal veel te rap.

En toch ben ik geen roekeloze snelheidsduivel, bijlange niet. Ik ben absoluut een goed chauffeur want ik rijd preventief. Laat me maar eens stoefen en mezelf in de bloemetjes zetten, ik verdien dat als  voorbeeldig autorijdster. Een vrouw (aaaarrggghhh!!!) die zichzelf al meer dan 22 jaar met de auto van A naar B (soms via C) voert en nog geen enkel accident heeft gehad, zelfs geen kleintje, awel, die mag daar fier op zijn, vind ik. En dat ben ik. Ik ben trots op mijn bekwaamheid om onbekwame chauffeurs te ontwijken en ik ben al even trots (en content ook) omdat ik zelf nog geen accidenten heb veroorzaakt. Dat verdient een bloemekee lentefrisse snijbloemen, dunkt me.

Maar zo nu en dan doet er zich toch wel eens een situatie voor die me tot nadenken stemt en waar ik eigenlijk niet meteen uitkom. Wat denkt u over de volgende  situaties:

1/ Ik rijd op het derde rijvak tegen 135 km per uur wanneer er een Porche in mijn gat komt hangen. Zoals het een echte dikkenek betaamt, knippert die constant met zijn lichten om aan te geven dat ik uit zijne weg moet. Moet ik uitwijken voor hem?

2/ Ik rijd op een gewone baan waar zich iets verder rechts een éénrichtingsstraat bevindt waar je enkel in mag rijden maar niet uitkomen. Wanneer ik die eenrichtingsstraat nader komt er toch een halve zot uitgereden. Moet ik stoppen en hem voorrang verlenen?

3/ Het kantoor waar ik werk is gelegen in een doodlopend straatje. Dat straatje ligt rechts van de steenweg Asse-Ninove. Na een doordeweekse werkdag rijd ik via de parking het doodlopend straatje uit en wacht ik tot de rijweg vrij is om over te steken en mijn weg richting Aalst te vervolgen. In de spits kan het heel lang duren vooraleer iemand je doorlaat. Maar toch, links van me is er een goeie ziel, een vriendelijke meneer die stopt en me doorlaat. Op het andere rijvak stopt een camionette die me teken doet dat ik mag invoegen voor hem. Vriendelijke mensen, die twee. Op het moment dat ik de baan oprijd komt er een ineens van links een moto aangereden, in het midden van de baan (hij passeert alle auto’s voor hem door hen links in te halen). Nog net op tijd kan hij stoppen of hij was plat in mijn zijdeur gereden. Stel nu dat hij in mijn deur was gereden, wie zou er in fout zijn geweest? Die motorrijder of ik?

Op eenvoudig verzoek wil ik er best een tekeningske bij maken.

Lente

Ik geniet van de bloemenpracht die zich dezer dagen openplooit.

Ik geniet van de klaarheid die de hemellucht over ons uitgiet.

Ik geniet van de lachende en goedgeluimde mensen die de donkere herfst- en wintermaanden zo beu waren als kouwe pap.

Ik geniet van het bruisende in het leven dat zich stilaan terug in gang trekt.

Ik geniet van de geur van de lente.

 

Alleen is het spijtig dat er tegelijkertijd een downside is aan de seizoenswissel. Mijn wit en overgevoelig velleke heeft het al meteen moeilijk om zich aan te passen.

Zonder zever: mijn décolleté is verbrand. En als bonus kreeg ik er gelijk roze vlekken bij. Serieus, ik heb vanmiddag amper 5 cm lang in de zon gestaan -de tijd die ik nodig had om samen met een paar collega’s een sigaretje te roken-  en ik heb het al vlaggen.   1 klein zonnestraaltje en mijn vel reageert alsof het zegt: ”scheer u weg, jij net ontwaakte warmtebron, jij vervelende leverancier van lichaamsvitamientjes, jij plaaggeest der natuur voor roodharigen!”

Ja lap, z’ is daar weer! Ze heeft de zon gezien en ze moet alweer zonodig beginnen zeuren! I can read your minds, people, yes I can.

Maar wees gerust, dat zagen zal niet lang duren. Ik ga nu meteen straks morgen volgende week mijn redder in nood inschakelen: dé prik in de prot. Een injectie gevuld met een liquide goedje tegen zonne-allergie, recht in de bil van mijn derrière. Dat zal me helpen om zonder verdere huidschade en jeukende roze vlekken de komende zonnige zomer door te komen.

En zeggen dat smurf vorig jaar in april een sneeuwman aan het rollen was