Een paar jaar geleden waren we voor een dagje op stap met de bende van Oud-Leiding.
Samen met alle kinderen doen we allerhande activiteiten in het recreatiepark De Gavers. De sfeer zit goed, we zijn allemaal goedgeluimd, iedereen amuseert zich rot.
Smurf is die week bij zijn papa, en gezien mijn gewezen echtgenoot en ik dezelfde vriendenkring hebben zijn we er alle vier: smurf met zijn papa en vriendin, en ik.
Smurf komt tijdens de wandelingen afwisseld mijn en zijn papa’s aandacht vragen. We zijn altijd goeie vrienden gebleven, voor ons is dat evident. Da’s plezant voor iedereen, vrienden en familie zijn dat zo gewend.
De groep houdt halt bij een piste met go-carts, skellers en steps. De kinderen stormen naar de ingang en reppen zich de piste op. De niet-ouders en ik zitten aan de kant van de piste op een picnicbank en zien de fietsende kinderen 1 voor 1 de piste oprijden. Ik zie Sid zijn toertjes doen, en Nicky, en Emmelien, en Pieter, en Niels en Wout, en Hanne, en Michiel, en Ilya… Ik zoek smurf maar die is er nog niet.
Ineens komt hij afgelopen, van naast de haag die de piste van het wandelpad scheidt… hij vliegt recht in mijn armen. Wenend, schreiend, zoveel verdriet. Tussen het gesnotter door vertelt hij dat hij niet op een grote fiets mag rijden, hij moet een kleintje nemen maar dat wil hij niet…
Ik begrijp er niets van. Waarom mag smurf niet op een grote go-cart? Ik zie Sid toch rijden op zo’n grote? En Sid is kleiner dan smurf. Hier klopt iets niet.
Ik ben er het hart van in dat alle kinderen zich amuseren en dat mijn ventje hier tranen met tuiten staat te wenen. Ik wil er het fijne van weten en ga even kijken wat er precies gaande is. Ik stap met smurf richting ingang wanneer zijn papa en vriendin ons halverwege tegemoetgestappen. Ik vraag hen wat er aan de hand is waarop hij zegt: “Die madam aan de ingang heeft smurf gemeten en hij is blijkbaar te klein om op een grote go-cart te rijden, hij moet een kleine nemen maar hij wil niet…”
Smurf hangt heel de tijd wenend aan mijn hand. Ik zeg hen dat ik toch graag eventjes ga kijken bij die madam, het is toch erg dat ons zoontje hier zo staat te wenen. Ik spreek madam aan en vraag om uitleg. Ze is heel onvriendelijk, en blaft dat hij een kleine go-cart moet nemen of helemaal niet moet rijden. Ze doet geen moeite what so ever om vriendelijk te zijn dus ik ga zelf met smurf naar die meetlat en bewijs haar dat hij boven de grens van 1.30m komt. Ik schuif een grote go-cart onder smurf zijn radijs en roep hem na: “Ga maar, ventje, koers ze daar maar allemaal de piste af!”
Feit is nu dat smurf zijn papa en zijn vriendin me dit kwalijk hebben genomen, wat zij me de rest van de dag heel duidelijk hebben laten voelen. En nu nog. Jaren later.
Nu is mijn vraag: had ik dit mogen doen of had ik mij niet mogen bemoeien in deze situatie? Het was niet mijn bedoeling om mijn ex zijn gezag te ondermijnen, ik heb gewoon mijn moedergevoel gevolgd. Had ik moeten zeggen: sorry smurf, het is nu zo, zet u neer en stop met wenen?
Tussen ons gezegd en gezwegen 
Ik zou zeker en vast hetzelfde gedaan hebben! Een kind van smurf zijn leeftijd ziet dat toch zelf ook, dat hij wel groot genoeg is om in een grote go-cart te zitten: hij ziet de meetlat én hij ziet kinderen die kleiner zijn die er ook op zitten.
Ik ben nog geen moeder, maar kan me goed voorstellen dat ik ook zo zou handelen. Het leek me een heel unfaire situatie en die heb jij alleen maar rechtgetrokken. Het belangrijkste is toch altijd het kind zijn geluk hé.
Zonder lang te moeten nadenken had ik juist hetzelfde gedaan in jouw situatie. Ik versta je twijfel maar dat heeft wss vooral te maken met de reactie van de ex en zijn vriendin. Smurf zal op dat moment dolblij met zijn moeder geweest zijn ;)
Zo zou ik ook gehandeld hebben. Omdat Smurf wel degelijk groter was dan 1m30. Was hij kleiner geweest, zou ik met hem gepraat hebben over de wetten en regels in de maatschappij.
Ik begrijp eigenlijk niet waarom je ex je dit kwalijk neemt. Temeer omdat jullie goed overeen kwamen en samen weggingen.
Dit heeft toch niks met zijn gezag te maken maar met een slecht gezinde gocart-madam?
Djeezus, waarom zou meneer de ex daar nu kwaad voor moeten zijn?
Hij zou beter kwaad zijn op zichzelf omdat hij zelf niet genoeg ruggegraat had om die kenau bij de fietskes van woord te dienen!
Nem!
Onbegrijpelijk hoe iemand zo kinderachtig kan zijn om je dat nu nog altijd kwalijk te nemen…
Ik zou trouwens net hetzelfde gedaan hebben. Hij en zijn nieuwe vlam zouden zich moeten schamen omdat ze dat hebben laten gebeuren…
@ allen
Heel erg bedankt om jullie mening te geven hierover. Dit neemt het schuldgevoel dat ik alsnog had volledig weg. Bedankt!
Ik snap eerlijk gezegd ook de clou niet.
’t Was toch de madame die het verbood en niet zijn vader en vriendin?
Wat is het punt hier?
@ zapnimf
Ik geloof dat ik onder mijn ex zijn duiven geschoten heb door het wel te hebben kunnen forceren dat smurf op een grote go-cart kon rijden… tja.
Ochot ja. Je bent voor iets gescheiden hè?
Als smurf bij zijn papa is, ben jij op dat moment dan geen mama?