Spaajdermijn

“Hallo?”

“Ah, dochter, ’t is uwe pa. Zeg, doen jullie iets vannamiddag? Ik heb vrijkaarten voor een dinges, in Vollezele. Zin om mee te gaan? Er is daar kinderanimatie met een clown en zo, smurf zal dat ook wel fijn vinden. Wat denk je?”

“Bwaja, ik heb niet meteen iets gepland, alhoewel mijn vriendin K een sms’je stuurde met de vraag of we samen iets zouden doen met de kids. Als dat daar zo kindvriendelijk is zal ik haar meevragen, als ’t niet geneert. Wat denk je?”

“Tuurlijk, vraag het haar maar, hoe meer zielen…”

Op het sms’je naar K kreeg ik er eentje terug dat ze zoiets niet echt zag zitten met haar 3 klein mannen, dat het voor een andere keer zal zijn.

Om 15 uur arriveren we in Vollezele. Ik had totaal geen idee waaraan ik me moest verwachten. Ik vond het voorstel van mijne pa vooral interessant voor smurf. Een kermis met kinderanimatie en een clown en zo, dat leek me wel plezant voor hem.

Daar aangekomen zag ik een weide met daarop een grote tent en errond 1 klein moleke, 1 vis- en schietkraam, 1 lunapark en een hamburgerkot.

Huh? Wat is dat hier voor iets? Waar is de clown? Waar is de kinderanimatie?

Mijne pa en vriendin stapten recht op de tent af, tegen elkaar grinnikend: “Kom, rap, Paul Severs is al bezig”.

“Huh? Wié zegde? Paul Severs? Daar in die tent? Live? Nu?”

Een gekregen paard mag je niet in de bek kijken dus smurf en ik volgden pa en Nelly mee naar de kassa aan de ingang van de tent.

Jawadde seg, was me dat daar een hete bedoening! Den doemp kwam ons effenaf tegen.  Het was verschrikkelijk warm onder dat zeil, gewoon niet te doen! De tent zat stampensvol met ouwe meekes en peekes, echt van die overgrootmoemoe’s en hun aanhang.

Geen idee waar mijne pa het idee vandaan had dat ik zoiets tof zou vinden op een zondagnamiddag. Maar goed, we waren er, ik kon evengoed iets drinken. DORST!!!

Paul Severs is een ware entertainer. Voor ouden van dagen. Niet voor mij, echt niet. In 1 teug was mijn glas leeg en troonde ik smurf mee naar buiten. “Kom jongen, we gaan buiten naar de dinges, euh, kermiskraampjes.”

In het lunapark wou smurf meteen op van die muntenschuivers spelen (ik weet niet hoe die machines heten). Hoemeer munten hij in de gleuven stak hoemeer er terug in het bakje vielen. Voor amper 5 euro heeft hij zich daar een dikke 2 uur geamuseerd. Na zijn laatste muntje had hij 400 punten en ruilde die in voor 4 speelgoedspinnen. Typisch smurf. Pas op, het waren best wel toffe beestjes, precies echt, met haar op en al.

Hij wou zijn superprijs meteen gaan tonen aan zijn opa en Nelly dus wij weer die tent in.  Terwijl het zweetwater uit mijn lijf gutste liep smurf tussen de tafels door een beetje rond.

“Ocharme, dat manneke verveelt zich”, dacht ik. Mijne pa was hem al een tijdje aan het volgen en proestte het uit. Pas toen kreeg ik ook in de gaten waarmee smurf bezig was. 

Hij zette zo hier en daar een spin op de schouder van een nietsvermoedend mensje en wachtte op een afstand tot die zich een breuk verschoot. Zo joeg hij menig oudje de daver op het lijf. En plezier dat hij had! Gieren!

Hoe plezierig hij het ook vond, dit kon ik echt niet toelaten.  Redelijk gegeneert en met forste tred plukte ik smurf van tussen de tafels.  “Kom vent, we gaan naar het schietkraam, da’s minder gevaarlijk.”

“Maar allez mams, ’t was juist zo tof.”

“Voor jou is dat bijzonder tof ja, maar voor die mensjes is dat echt niet niet gezond, da’s slecht voor hun tikker”.

Ik zag het zo voor me, die grote dikke vetgedrukte krantenkoppen:

 “Vollezele: 92-jarige vrouw overlijdt aan hartinfarct na onschuldig spelletje met een speelgoedspin”.