Het was toen ik dit blogstukje las bij AppelMoose dat ik er ineens weer aan dacht. Ik heb mankementjes in mijn kop.
Moose schrijft over ene professor Oliver Sacks en over zijn boeken waarin hij het heeft over de menselijke kant van neurologische afwijkingen.
Ik durf te vermoeden dat dat professorisch heerschap ook wel een naam zal hebben voor wat ik mankeer in mijn hoofd.
Of ik een vijs mankeer? Ach kom, dat is toch gewoon beeldspraak; een mens hééft geen vijzen in zijn hoofd. Tenzij het een mens betreft die een scheldbreuk heeft opgelopen _door zijn eigen lompigheid of door een ongeval, dat laat ik in het midden_ bij wie er chirurgisch een paar vijzen dienden te worden aangebracht om zijn schedel terug aan elkaar te zetten. Of zo.
Maar we wijken af.
Ik heb dus mankementjes in mijn kop. Volgens mij werkt de helft van mijn neurologische bekabeling in ploegen. De andere helft werkt op nachttarief of is pertinent in congé.
Zo valt het al wel eens voor dat ik tekenen van voortijdige dementie vertoon tijdens een autorit. Dan moet ik me, op weg van A naar B, efkes aan de kant zetten en me heel erg concentreren om me te herinneren waar ik eigenlijk naartoe aan het rijden ben. En als het me dan te binnen schiet moet ik weer heel diep nadenken over de weg die ik moet nemen om daar te geraken. Terwijl het doorgaans nochtans om een plaats gaat die ik weet zijn.
Ik heb zo eens drie kwartier hangen rondrijden in een heel klein dorpje, op zoek naar de woning van smurf zijn papa. Ik was daar al tientallen keer geweest en toch kon ik het niet vinden. Ik reed straten in en uit, herkende wel vanalles, maar ik had geen idee meer waar zijn huis stond ten opzichte van al die straten en de dingen die ik herkende. Ik heb mijn gewezen echtgenoot toen moeten bellen… stond ik in een zijstraat op 100 meter van zijn huis.
Dat is toch niet normaal? Er hapert daar ergens een transmitter of 1254038, me dunkt. (gelukkig valt dat nu niet meer voor dankzij mijn beste vriend Jeanke(*) die voortaan altijd bij me is)
Wat ik wel heb is niks van oriëntatievermogen. Mijn richtingsgevoel is verschrikkelijk nihil. Zo komt het zo nu en dan eens dikwijls meestal voor dat ik in een winkelstraat wandel, er halfweg een winkel binnenstap, die winkel terug buitenkom en weer dezelfde richting uitstap van waar ik gekomen ben. Zonder het door te hebben.
Of dat ik in een straat rijd en diezelfde straat totaal niet meer herken als ik ze in de andere richting neem.
Of dat ik in een restaurant of café naar 2C ga en na de behoeftegedaanhebbing niet meer weet langs waar ik daar geraakt ben om dan half verdwaald rond te zoeken naar het tafeltje waar men weer zit te gieren om mijn aangeboren gebrek aan richting- en plaatsbepaling.
Hoe zouden die mankementjes noemen? Zou Oliver Sack daar een naam voor hebben?
Zijn er hier toevallig mensen die zich hierin herkennen? Zoja, zou je dat dan efkes willen melden als het u belieft?Het zou mij echt waar deugd doen mocht ik vernemen dat ik niet de enige ben die zichzelf soms een neurotisch lomp geval voelt.
(*) Jeanke is de stem van mijne GPS
Tussen ons gezegd en gezwegen 
Dat heet ‘vrouw zijn’.
Het heet topografische agnosie.
Ik heb ook al een jaar een GPS, die mij begeleidt in mijn miserie. Jammer genoeg heeft die mottigen does ook topografische agnosie.
Ik mag al blij zijn als hij mij positioneert op de weg en niet in een of ander veld.
Ik herken het. En wel bij die van hierboven.
Als ik het zelf even niet meer weet (heeeeeel zeldzaam), vraag ik aan hem : welke kant, schat? En dan weet ik dat het de andere kant is. Zo feilloos fout kunnen zitten. Je houdt het -euh, jij wel natuurlijk- niet voor mogelijk.
Eenvoudig uitgelegd komt het hier op neer. In ons cerebellum, gelegen in de achterste schedelgroeve bevindt zich een soort ingebouwd kompas waardoor we ons in de ruimte kunnen oriënteren.
Waarom het systeem bij sommige mensen tilt slaat is nog niet helemaal duidelijk, maar algemeen wordt aanvaard dat koper op het hoofd het magnetisch veld van het ingebouwd kompas ernstig kan verstoren.
Het dragen van een helm met ingebouwde magneet kan in sommige gevallen de storing verhelpen.
Mijn manekementen zijn deze: Ga ik afwassen, dus laat ik water lopen. Ondertussen ga ik naar de living, kijk daar naar ’t nieuws… en dan zo na een dikke 5 minuten realiseer ik mij dat ik water aan het laten lopen was…. en dan ken je het al uiteraard… overstroming..
Vraag ’s ochtends aan zoontje wat eet je (living), loop naar de keuken en dan weet ik het alweer niet meer, dus terug naar living, waar ik dan een antwoord krijg van: “Je hebt het net gevraagd!!!”.
Gelukkig is mijn orientatie wel goed. :-)
Shit, hoe ben ik hier terecht gekomen? Ik keek even op mijn blog, zag daar een reactie van jou: ‘OMG’. Betekenis, denk ik, ‘Oriëntatievermogen Margo Gekrompen’. Dus nieuwsgierig als ik ben, ga ik even op uw blog kijken. Daar staat een link naar AppelMoose. Bij hem aangekomen, vind ik een link naar Oliver Sacks en Zapnimf. De wikipedia over OS kon mij niet echt boeien. Zapnimf daarentegen had het over een bruinharige in bed wat in feite een blonde moet zijn. Ik kon totaal niet meer volgen. Waar was ik in Gods naam? Bij een reactie bij Zap, stond Margogogo en ze vertelt daar dat ze ’s nachts knap is, terwijl op klaarlichte dag dat niet het geval is. Ok, deze informatie nemen we tot ons. Ik klik op haar naam en kom uiteindelijk hier terug terecht. Is dit nu een vicieuze cirkel waar ik in terecht ben gekomen? Moet ik nu terug naar AppelMoose gaan, Zapnimf en dan terug naar hier? Als ik dan toch het blogje hierboven gelezen heb, kan ik met een gerust hart zeggen: ‘gelukkig scheelt er niets aan mij’.
Jouw stukje klinkt heel herkenbaar voor mij. Als mensen zien hoe slecht ik ben in mijn weg vinden, vragen ze zich af hoe ik er ooit in geslaagd ben alleen op reis te gaan. De realiteit is dat ik gewoon constant de weg vraag, want zelfs met een kaart heb ik alle moeite van de wereld om m’n weg te vinden.
@ Menck
Ik vermoedde dat al maar durfde het zelf niet luidop zeggen :-)
@ appelmoose
Dank u, Moose, nu zal ik eindelijk eens kunnen uitpakken met intelligente woorden. Als men mij nu nog eens uitlacht zal ik zeggen: “ik heb last van ‘topografische desoriëntatie’. En als ze mij dan dwaas bekijken omdat ze het in Keulen horen donderen zal ik er aan toevoegen: “dat is een stoornis in het vinden van de weg, zelfs im omgevingen waarin men bekend is. Topografische agnosie is het niet kunnen identificeren van specifieke gebouwen, met behoud van het herkennen van object klassen, zoals heuvels. Topografische amnesie is het niet kunnen onthouden van topografische relaties tussen plaatsen”.
Dat zal ze de mond wel snoeren!
@ zapnimf
Jaja, maar als uwe Moose toevallig goed gokt, dan rijd je wel totaal de andere richting uit!
@ Blanche
Oei. Dus mijn ingebouwde kompas werkt voor geen meter door mijn oogverblindende koperen lokken? Die theorie heeft professor Sacks duidelijk over het hoofd gezien. Ik zal die mens eens bellen. Of een mailtje sturen.
Misschien is mijn probleem wel opgelost als ik mij een broske laat scheren.
@ Christel
Wat jij voorhebt is eerder een kwestie van een disfunctie bij het (willen) multitasken :-)
@ HansDeZwans
Uw inzichten zijn redelijk spectaculair te noemen, doch de stelling dat jou niks mankeert durf ik toch niet zwart op wit te bevestigen, eigenlijk, feitelijk.
@ Lies
Dan kan je voortaan ook uitleggen wat er mis is met je. Topografische agnosie!
Een draagbare GPS zou jij zeker kunnen gebruiken ;-)
Moet zeer lastig zijn om zo te leven. Arme jij. Is er iets tegen te doen ?
Ik heb ‘alleen’ het probleem dat ik geen geheugen heb. Ik moet alles opschrijven maar gelukkig vind ik wel mijn nota’s terug en kan ik zo mijn werk doen. Voor het dagelijkse leven heb ik mijn extrene harde schijf, zijnde mijn schat.
@ micheleeuw
Ach, zo erg is dat allemaal niet hoor, daar valt heel goed mee te leven, het is hoogstens een ongemak soms, meer niet.
Een draagbare gps zou zeker mijn ding zijn, alleen…dat oogt niet zo cool :-)