Ken je me nog?

Man man man. Zo lang geleden.

Kan ik nog typen? Kan ik nog deftige zinnen formuleren?

Wat zoudt g’er van denken dat ik weer begin te bloggen?

Misschien moet ik dat maar weer eens gaan doen, wie weet waar is dat allemaal goed voor.

Zeg, lezer, kent ge mij nog?

Terug van niet echt weggeweest

Ik zit niet op mijn vertrouwde bureaustoel maar op een van de 6 eetkamerstoelen.

Ik typ niet op het qwerty klavier van mijn vertrouwde desktop PC maar op het azerty toetsenbord van een laptop.

Ik bevind mij niet op de plaats waar ik mij bevond toen ik mijn vorige blogstukje schreef, maar echt wel helemaal ergens anders.

Niet in een appartement maar in een huis, niet in een plattelandsdorpje maar aan de rand van een kleine stad.

Alles is veranderd; de omgeving, het huis, mijn gezin, mijn levensstijl,…

Maar ´t is fantastisch, eigenlijk. Ik had niet verwacht dat ik me zo vlotjes zou kunnen aanpassen aan al die veranderingen.

Ik vond echt rap mijn draai in mijn nieuwe (t)huis.

Nooit gedacht dat ik dat nog ooit zou kunnen zeggen: mijn eigen huis.

Samen met ManLief en onze 2 puberzonen beginnen we aan een splinternieuw hoofdstuk: De Toekomst, Deel II.

 

 

 

En toch

Het is niet omdat ik weinig blog en nergens reageer dat ik hier niet rondhang, beste blogbewoners. Op onregelmatige tijdstippen kan het al eens gebeuren dat ik mijn PC opzet om me met een kopje koffie en een sigaret neer te pot om menig geschreven schrijfsel lezenderwijs in mijn ooglenzen op te nemen.

En alzo gebeurde het dat ik dit las. Het was via mijn dagelijkse wandeling door Facebook dat ik hoogte kreeg van haar nieuwe blogpost. Gierig naar nieuws als ik ben klikte ik me dapper een weg doorheen de foto’s en statussen om neer te strijken op de webstek van de rechtmatige eigenares van het schrijfstuk.

 

Toen ik haar relaas las kon ik niet anders dan luidop denken: “da ies. Dat is helemaal waar wat ze schrijft!”. Het is werkelijk zo dat je op al die immo-sites de omshrijvingen van de huizen met een serieuze brok zout moet nemen. Die mannen nemen écht een gigantische loop met de realiteit!

Nu, net zoals zij en wellicht alle anderen die op huizenjacht gaan, hadden ook wij min of meer onze voorkeuren qua ligging en stijl. Op een ijskoude zaterdag zakten we af naar ons stamcafeetje-waar-ge-(nog)-moogt-roken, namen er een ordinair bierkaartje en lijstten de ‘eisen waaraan ons huis moet voldoen’ netjes op. Dat kaartje werd de leidraad voor de komende weken en het huis waarbij we konden zeggen “this one ticks all the boxes”, dat was hét ideale huis.

En we hébben een huis gevonden. Eentje die voor geen meter voldoet aan ons eisenpakket op dat bierkaartje.

Het is géén halfopen bebouwing – het is een langs beide kanten ingesloten bel-étage.

Het interieur is niét strak – het bulkt er van de eik.

Het is niét rustig en landelijk gelegen – het ligt aan de stadsrand pal aan een drukke steenweg.

We hebben géén zicht op de natuur – we zien achtertuintjes en koterijen van een reep rijtjeshuizen

De tuin is niét zuidgericht – ’t zonneke zit heel de dag vooraan.

Het huis is niét energiezuinig – het heeft een EPC van 680

En toch was het bij ons allebei meteen van ‘waaauw’.  De onwaarschijnlijke charme deed ons onmiddellijk overstag gaan.

Of hoe een mens zo ineens toch van gedacht kan veranderen.

EUREKA (*)

Het internet is en blijft een geweldige tool voor mensen die iets zoeken. Een houten sleutelhanger, marmeren deurklinken, Spaanse spreuken, een driehoekig buitenzwembad, een filmpje over de paringsdans van de Zweedse veldkanariemuis, een Indisch restaurant in Gent, een plastieken iglo, de weersverwachting in Anchorage, het laatste wereldnieuws uit uw regio, Zwitserse kruiswoordraadsels, dierenvoeders in blauwe verpakkingen, educatieve uiteenzettingen over de smaak van vlees bij kannibalisme, wiskundige cijferwerken, alles over fauna en flora, dakwerken en houtskeletbouw,… zoek iets en je vindt het gegarandeerd op het wereldwijdeweb.

Waar wij specifiek naar op zoek waren op tinternet waren huizen. Enfin, naar 1 huis. Dat ene huis waar we onze oude dag willen in slijten, samen met onze zonen.

Tijdens onze huizenjacht hebben we zo ongeveer bij benadering een slordige 30 huizen binnenstebuiten gekeerd en met een kritisch oog van onder naar boven bekeken. Vermoeiend en tijdrovend maar evenzeer keispannend en interessant. Hoe meer huizen we zagen hoe beter we het ene met het andere konden vergelijken.

Twee weken geleden viel ons oog op een uitzonderlijk knappe karakterwoning. Het bekijken van de foto’s op de immo-site ontlokte ons gelijktijdig de uitroep “waauw!”. Dat hadden we bij de vorige huizen nog niet gehad. Zou het zo ferm zijn in het echt als wat we zagen die foto’s? Er was maar 1 manier om daar achter te komen dus maakten we meteen een afspraak met de makelaar.

Van het moment dat de voordeur openging wisten we het: dit wordt het, of zoals Jackson Michael het zou hebben gezegd: this is it!

Et voila, het is van ons, de deal is rond.

Als alles vlotjes verloopt krijgen we de sleutel binnen twee maanden. U begrijpt dat er voor ons nu enorm drukke tijden aandienen waarin we 2 appartementen moeten leegmaken en vanalles moeten regelen en arrangeren. Het zal hier dus nog een hele tijd rustig zijn op mijn blog. Tenzij ik tussendoor wat tijd vrijmaak om een stukje te schrijven over onze verhuisperikelen, dat zou wel eens kunnen. Of misschien ook niet.

In ieder geval, deze zomer wonen we in een ander huis in een ander dorp, en geloof het of niet, ik kijk er ongelooflijk hard naar uit!

(*) EUREKA: 1) Aha 2) Gevonden 3) Hebbes 4) Ik heb gewonnen 5) Ik heb het gevonden 6) Ik heb gevonden 7) Klassieke uitroep 8) Kreet van een puzzelaar (crypt.) 9) Tussenwerpsel 10) Uitroep bij vondst 11) Uitroep bij een vondst 12) Uitroep 13) Uitroep bij een plotseling gedane ontdekking 14) Uitroep van archimedes 15) Uitroep van een ontdekking

 

Zonder titel

Wie heeft mij hier gemist? Even tellen…1….2…..3…..4….,…niemand.
Dat komt geweldig goed uit want ik ga definitief stoppen met bloggen.

yeah, you wish. Nee, ik ga de boel gewoon nog een tijdje verder on hold zetten en later, als ik groot ben, smijt ik mij weer middenin het bloggeweld.

Niet dat u het gemerkt heeft maar ik ben al een hele tijd niet meer actief op mijn blog. Dat komt wegens nogal intensief met andere dingen bezig. Prioriteiten stellen en zo, jekentdatwel.  Waarmee ik dan zoal bezig ben zijn uw zaken niet, maar ge hebt chance want ik was sowieso van plan om het aan de grote klok te hangen.

Ik ga nog eens verhuizen. Yepz. Voor de 9de keer in 44 jaar.

Ja kijk, verhuizen is nu eenmaal een hobby van mij, ik doe dat graag. Niets plezanter dan inpakken, dozen vullen, meubels uit elkaar vijzen, meterstanden en adreswijzigingen doorgeven, verhuisfirma’s bellen, opkuisen, moven, dozen uitpakken, meubels in elkaar vijzen, verven, decoreren en mij een knoert van een hernia sleuren en heffen. Dolletjes!

NOT.

9 keer verhuizen zal volstaan. Het is nu toch wel echt de bedoeling dat ik me voor eens en voor altijd vestig en nestel, en dat samen met mijn lief en onze 2 puberzonen. Een mens moet stappen durven zetten in het leven, nietwaar, want stilstaan is achteruitgaan en wie niet waagt blijft maagd.

En alzo zijn we naarstig en gedreven de vastgoedmarkt aan het afschuimen, op zoek naar het ideale huis waar we alle vier in passen. Niet evident maar wel spannend.

Als alles achter de rug is en we gesetteld zijn, dan kom ik terug.  Zullen we dat zo afspreken?

Rest me nog enkel u allen een prettig uiteinde te wensen en te zeggen:

Creatief met software

Super! Geluid opzetten voor full effect.

Willen en kunnen en doen. En volhouden.

Door het lezen van Wisken haar blog en het volgen van haar activiteiten kreeg ik enorme goesting om ook iets sportiefs te gaan doen. Ik werd enorm gemotiveerd door het lezen van haar sportieve way of life, samen met haar kinderen en haar man.

Ik zie zo veel mensen joggen, jong en oud, groot en klein, dik en dun.  Als zij dat allemaal zo graag doen moet dat toch echt wel tof zijn op één of andere manier. Ik dacht: als ik dat nu ook gewoon eens doe, dan zou ik het ook leuk gaan vinden en die drive krijgen waar joggers het al eens over hebben. Niet meteen de ‘runners high’ maar er kunnen van genieten om buiten te zijn in de natuur en te kunnen bewegen met de zon op m’n kop en de wind in m’n haar…

Ik zag ook meteen de voordelen van joggen; je bent niet gebonden aan bepaalde uren, je hoeft niet vooraf te reserveren, je hoeft geen lid te zijn van een club waar je dan verplicht bent om kaartjes te verkopen voor een eetfestijn en zo van die dingen. Joggen doe je ongedwongen, op je eigen tempo, eender waar en wanneer je wil. Dat ligt me wel.

En alzo begon ik een paar maanden geleden met heel veel goesting aan Start-to-run. Ik kocht me een jogging outfit, een stopwatch, een paar New Balance loopschoenen en begon, samen met mijn lief,  aan de eerste week van het schema.

Marc liep mee aan mijn trage tempo, chronometreerde de duur volgens het loopschema, en motiveerde me om door te zetten als ik het moeilijk kreeg.  Hij was behoorlijk trots op mij, hij vond het super dat ik dat zo ineens uit mezelf deed en er ook zo enthousiast over was.  Ik was zelf ook trots op mezelf, maar besefte heel erg goed dat het enorm zwaar zou worden, zowel fysiek als mentaal.

We maakten ons lid van het Vondelhof; een fantastische setting om te joggen op een kwartiertje van mijn deur. Vondelhof is een ideaal terrein waar meerdere joggingclubs hun rondjes lopen: een bosrijk parkje met gravelpaadjes, afgebiesd met weelderige bloemen- en plantenborders. Nu we lid zijn hebben we 24/7  toegang tot het terrein en kunnen we gaan joggen wanneer we maar willen.

Op de eerste dag kon ik amper 1 minuutje aan een stuk lopen.  4 weken later  liep ik de volle 5 minuten uit.

Juijj?

Nee jong, er valt helemaal niks te juichen. Afzien is het! Afzien als een beest!  Het is pijnlijk en ongelooflijk zwaar. Het doet geen deugd, op geen enkele manier what so ever. Niet aan mijn lijf, niet aan mijn geest.  In het begin was het nog te doen, dan was ik nog enorm gemotiveerd, ik wilde dit voor mezelf, ik wilde en zou mijn conditie op peil brengen en wilde en zou niet opgeven! Ik zou doorzetten! Niet plooien!

We gingen elke week 3 keer lopen. Zelfs toen we een week in Bretagne op reis waren zijn we gaan joggen. Marc deed enorm zijn best om mij gemotiveerd te houden. Hij moedigde me ongelooflijk aan. Maar ik voelde me meer en meer gedwongen om door te zetten want voor mij was het alleen maar afzien, elke keer opnieuw.

En toch heb ik het tot dag 5 van week 4 volgehouden. Ik zette door. Niet meer voor mezelf omdat ik het wilde en gemotiveerd was, maar omdat ik mijn lief niet wilde teleurstellen. Hij is altijd heel sportief geweest en heeft de juiste instelling om te sporten. Hij vindt het fantastisch om zijn grenzen af te tasten en door te zetten, om zich in het zweet te zwoegen. Hij geniet daar van en heeft enorm veel voldoening van een zalig gevoel na de inspanning.  Ik heb dat niet. Ik voél dat niet. Ik hoef niet zo nodig mijn grenzen af te tasten en hoef al zeker niet af te zien om me daarna beter te voelen.

Sporten is niks voor mij. Ik heb dat altijd al geweten, ik ben gewoon geen sportief type, nooit geweest. Ik heb er noch het lijf noch de instelling voor.

Ik vind het benijdenswaardig dat sportievelingen wél genieten van hun sport. Dat ze dat oprecht en echt graag doen, dat ze werkelijk gemotiveerd zijn en ernaar uitkijken om hun sport te kunnen beoefenen.

Ik wil wel een beetje meer conditie en ik wil gezond leven, liefst weer zonder overgewicht. Maar ik wil mezelf niet dwingen om bezig te moeten zijn met iets waar ik geen plezier aan heb noch voldoening uit haal. Fysiek afzien en mentaal tot het uiterste gaan is voor mij niet de manier om gezonder te leven.

Is het werkelijk een kwestie van grenzen verleggen, zelfdiscipline en doorzettingsvermogen?

 

 

 

This is the end

De vakantieperiode is veel te kort, wat ik je brom.   Morgen weer werkendag, begot.

Grmbl.

Twee weken congé, gespreid over 2 keer 1 week, opgevuld door een week naar het Franse Bretagne en een week naar Dardennen op KSA Oud-Leiding kamp (Brûly-de-Pesche).  Het waren mooie liedjes, maar zoals algemeen geweten; mooie liedjes duren niet lang. Vanaf morgen is ’t gedaan. Finito. Over and out. Finished ende Schluss.

Grmbl.

Maar ik ga niet zeuren want ik heb intens genoten van mijn 2 vakantieweken. Ons weekje in Bretagne met mijn lief en onze zonen was fantastisch (beelden daarvan in vorige log) en het KSA kampweekend dat net voorbij is was ook geweldig. Ik was helemaal zen, was in bijzonder aangenaam gezelschap en heb genoten van het outdoor leven. Elke dag de hort op met de bende & kids; door de bossen, langs riviertjes, in grotten en over rotsen… compleet mijn ding.

Ook al krijg ik momenteel alweer een lichte hekel aan de zomerse hitte (eens over de 23,7 graden is het voor mij persoonlijk niet meer aangenaam, dus die 35 graden van dit weekend zijn totally not my thing. NOT.), het is toch dankzij het zomerse weertje dat de kampmidweek zo geslaagd is. Vorige jaren regende het en dan zit je daar met een groep van 40 man en kinderen. Nu was het de volle 5 dagen zonnig en warm en droog, van ’s morgens tot ’s avonds. Heerlijk, eigenlijk.

Enkele beeldekens zien van ons jaarlijks kampgebeuren? (klik om te vergroten)

Zomervakantie 2012 : Bretagne, Finistère

We zijn terug van weggeweest. Onze zomervakantie zit er helaas alweer op. *zucht*
Dit jaar waren we in Bretagne, een streek dat enorm veel te bieden heeft voor wie houdt van de natuur in al z’n glorie. Een echte aanrader voor wie er nog niet is geweest.

Pas op, dit is een nogal langdradige en breed uitgevallen slideshow, ik heb gewoon alles wat ik fotografeerde opgeladen, maar het is _naar mijn bescheiden mening_ echt wel de moeite om te blijven doorkijken.

De eerste foto’s tonen de gîte waar we verbleven, daarna volgen foto’s van verschillende daguitstappen.
Geniet maar efkes mee van de paradijselijke kust, de prachtige natuur en de vele spectaculaire panorama’s.

De plaatsen die we exploreerden: Huelgoat, Morlaix, Plougasnou, Carantec, Loquinec, Les Monts d’Arée (Roc’h Trévezel), Côte Granit Rose, Ploumanac’h, …

Enjoy.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Hotjee

Owkeey, hier comes een video clipken that toch wel very schitterend is.

Tip: put je language in English mode, kwestie that je understand wat they all zeggen en sing and al.

 

Tegelspreuk

Het staat geschreven en gedrukt dat ge moet krabben waar dat ’t jukt.

But hey, niets dat jeukwerende anti-allergie zalf Trihistalex en hystaminereceptorenblokkeringspilletjes Zyrtec niet kunnen verhelpen.

 

Musquito food

1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, ………………………………………………………………………………………………………………………. 21.

Welgeteld 21 muggenbeten telt mijn lijf. Eenentwintig. Vanochtend vroeg, rond half 8, zijn ze met z’n allen gelijktijdig beginnen jeuken. Ik heb mezelf al half in coma gekrabt.

Ik weet toevallig ook waar en wanneer die muggenbeten hun ontstaan hebben gevonden. Gisteren bevonden smurf en ik ons namelijk op de blogmeeting ten tuine ZapMoose.

Wie hen weet wonen weet dat hun stekje zich situeert temidden van een nogal heel erg bosrijk  gebied waar _behalve veel welgestelde buren_ ook honderden steekmuggen resideren.

Voor de gelegenheid had ik mijn open sandaaltjes aangetrokken. Had ik beter niet gedaan. Blote voeten in het malse tuingras is een ware hoogdag voor die vampiristische tweevleugeligheid. Niet alleen in de tuin maar ook in het ‘Klein Schietveld’ (*)  waren de muskieten overvloedig aanwezig. Dat bleek toen we met z’n allen een zalige wandeling maakten doorheen dit prachtige natuurgebied.

Ik zal welzeker niet de enige zijn in wiens vel die beestjes hun zuigsnuit hebben gezet, dat lezen we nog wel bij de andere slachtoffers, als zij verslag uitbrengen op hun blog.

Vast staat dat die beestjes vandaag geen honger meer zullen hebben, die hebben gisteren genoeg bloed gezogen om de rest van de week zonder afzien in hongerstaking te kunnen gaan.  (ik lees hier net Wikipedia dat het begot enkel de wijfjes zijn die het ons lappen. Zij zijn het die onze levenssappen nodig hebben voor de ontwikkeling van hun tikkeneitjes. De trutten. Nu kunnen we het niet eens de mannetjes verwijten, pfuh)

Volgende keer hul ik mijn 39 sowieso in hoge caoutchouc botten!

Maar laten we eerlijk zijn, ook al doet mijn gezeur over muggenbeten en jeuk iets anders vermoeden, de blogmeeting was zeer zeker alweer een onverdeeld succes. De sfeer zat bijzonder goed, er werd gebabbeld en gepraat, gezeverd en gelachen. Het gezelschap was heel erg gemoedelijk een aangenaam, zoveel is zeker. En ook de tafel was weer uitermate ruim bedekt met allerlei zelfgemaakt en zelfgekocht lekkers: Turks brood, Frans stokbrood, beleg, quiche, kaasschotel, druiven en noten, pastaschotels, fruitsalade, dozen vol aardbeien, taarten, chocomousse, roomijs, slagroom, chips, … Onze magen werden rijkelijk gevuld, ons verteringsstelsel draaide overuren. En dorst werd er ook al niet geleden, dat werd vlotjes bestreden met allerhande frisdranken, fruitsappen, waters, sangria, wijnen, Rodenbach, Jupiler, Leffe,…

Ondanks de regen, die maar niet wilde ophouden, bleef de ambiance ongemeen goed. De kinderen hadden het er ook enorm naar hun zin. En de mannen, die zorgden voor het hoogtepunt van de avond wanneer ze erin slaagden om met nat hout toch een heus kampvuur te maken.

Eén en al gezelligheid en nu we weer nieuwe medebloggers hebben leren kennen kunnen we alleen maar besluiten: ’t was niet alleen voor de muggen maar ook voor ons een hoogdag.

Bedankt ZapMoose voor jullie gastvrijheid!

En nu ga ik nog een beetje krabben, al je’t niet erg vindt.

 

 

(*) Het Klein Schietveld ligt op de grens van Kapellen, Brasschaat en Kalmthout en vormt, samen met het gebied Grote Heide en Het Groot Schietveld één van de grootste en indrukwekkendste aaneengesloten heide- en vennengebieden van Vlaanderen. Een beperkt gedeelte van dit prachtige domein is opengesteld en vrij toegankelijk voor het publiek. Er loopt ook een GR-route doorheen.

Ik brand weer van verlangen

Picture this: je bent op citytrip in Londen. De eerste nacht, zo rond een uur of middernacht, lig je helemaal zen te wezen in een zalige boxspring, lekker ingeduffeld in satijnen hotellakens, doodop van de ganse dag aan sightseeing te doen.

Ineens schiet je wakker van een geluid dat je niet meteen aan een hotelkamer linkt, laat staan dat je het er verwacht. Je denkt dat je middenin een knoert van een nachtmerrie zit, als blijkt dat een oorverdovend keihard snijdend en vooral irritant alarm zich werkelijk en echt door je kamer boort.

Je ziet je reisgezel in paniek het bed uitspringen, roepend: BRAAAAND, WE MOETEN HIER BUITEN! KOM! RAP, RAP!

Om 3 uur ’s nachts heb ik doorgaans geen zin om al op te staan, dus ik blijf liggen. Mijn roommate wordt daar een beetje krekelig van. “Hoe kunt gij zo rustig blijven als ons hotel in brand staat!?”  Ja, sorry, ik ben nog niet goed wakker. En ’t nog donker buiten.

Lichtjes geïrriteerd duikt ze haar kleren in en maant me op relatief dwingende wijze aan om hetzelfde te doen. “Dramaqueen!”, denk ik bij mezelf… “een beetje alarm en ’t kot is hier te klein of wa. Da’s ergens een kleine die in zijn kamer zit te paffen, er is vast niks aan de hand…”, probeer ik haar te sussen.

Als mijn kamergenote de kamerdeur opentrekt blijkt er een algemene onrustige sfeer in de gang te heersen. Moeders met baby’s in maxi-cosy’s, vaders met bleitende kinderen aan de hand, oudjes in kamerjas en op hun sletsen, een bende jonge gasten die er _nog halfzat_ wat ambiance proberen in te krijgen… allemaal strompelen ze lagne brede gang door, richting trappenhuis.

Een dikke 10 minuten later begint dat alarm echt wel serieus op mijn systeem te werken. Verder slapen zit er blijkbaar niet meer in. Ik rol me uit bed, trek mijn windjack over mijn slaapshirt, grijp mijn sigaretten en mijn sandalen en loop mee met de stroom, de gang uit, de trappen af, naar de receptiehal, alwaar we allen vriendelijk worden verzocht om ons rustig naar buiten te begeven.

Heel bijzonder, zo al dat volk op de been, in drommen bij elkaar, om 3 uur ’s nachts.

‘Nice scenery, init?’ vraag ik kluchtig aan een kerel die in z’n bloot bovenlijf staat te verkleumen. Veel bijval heeft mijn opmerking niet. No sense of humor what so ever, die gast.

Het gebeurt al eens vaker dat ik stoïcijns blijf wanneer anderen in paniek slaan bij negatieve of uitzinnig enthousiast beginnen doen bij positieve situaties. Waar die kille reactie bij mij vandaan komt weet ik niet, ik weet alleen dat ik niet rap uit mijn lood te slaan ben in tijden van crisis.  Of dat goed is weet ik ook al niet _ik weet niet veel_ maar ik ga er graag vanuit dat er altijd minstens 1 iemand rustig moet blijven en that might as well be me.

Zou ik getuige zijn van een ware vuurzee? Zou ik machteloos moeten toekijken hoe onze accommodatie in lichterlaaie staat? Dat zou deze volksverhuis in ieder geval verantwoorden.  Eilaas, dat blijkt iets teveel spectakel voor 1 nacht. Er is helemaal niets te zien. Geen uitslaande brand, geen torenhoge vlammen, niks. Zelfs geen waakvlammetje.  Het enige vuur dat ik zie komt uit mijn aansteker als ik een sigaret opsteek.

Terwijl de rest van de hotelgasten zich door de draaideur van het onthaal naar buiten blijft wringen, horen we de sirenes van de British Fire Brigade door the streets of London loeien. Een eeuwenoud cliché wil ons doen geloven dat brandweermannen knappe en stoere binken zijn.  Niet echt per maleur ben ik van het type dat pas gelooft wat men beweert als ze het met mijn eigen ogen heeft gezien.  Om dit cliché voor eens en voor altijd te ontkrachten dan wel te bevestigen wurm ik me door de massa om van op de eerste rij te aanschouwen hoe een vijftal mannen in uniform uit de pompier springen, de brandslangen van de haspels rollen om ze vervolgens over hun schouder te hijsen waarna ze gezwind het gebouw betreden om de brand te blussen en de gemoederen te sussen.

Ze zijn knap, het cliché klopt. Miauwkes.

Er wordt vlotjes heen en weer gelopen, er komt een stroom aan heerlijk klinkende Britse accenten uit de walkie-talkies, firefighters lopen trappen op en trappen af, op zoek naar vuur en slachtoffers.

Na een uurtje zien we hen met een brede smile op hun gezicht terugkeren van hun hachelijke onderneming.

Bleek dat een zatte nonkel sosissen had zitten bakken op zijn kamer. Echt waar en niet gezeverd.

Yeah well…

 

De sleutel van ontzagwekkend

Iemand al gehoord van The Key of Awesome? Smurf is al lang grote fan van hen, en zelf kan ik ze ook wel smaken. Ze zijn gewoon enorm goed in wat ze doen.

Ik vermoed dat weinigen onder u hen kennen, dus zal ik verklarenderwijze een kleine explanatie poneren: The Key of Awesome is een zootje ongeregeld dat hitparade-popsongs, tv-programma’s en celebrities voor de fun in het belachelijke trekt.

Vooral de muzikale parodieën (mét uitbeeldende videoclips!) vinden smurf en ik geweldig. Ze zijn niet allemaal even goed, maar er zitten echt wel pareltjes tussen.  Zo herkneden ze menige songtekst tot kluchtige verhaallijnen waarin ze humor, spot en sarcasme niet schuwen.  Ze doen dat niet alleen op een bijzonder grappige manier, ze zijn ook uiterst professioneel.

Om hun opzet te begrijpen én er de fun van in te zien moet u wel een deftig woordje Engels kennen en vooral ook een zeker gevoel voor humor bezitten. Bij voorkeur humor van dit genre, want ik besef dat niet iedereen kan dit niveau van onnozelheid appreciëren. Niet dat dat erg is, ’t is alleen jammer voor u. Of niet.

Neem nu bijvoorbeeld het nummer “Somebody I used to know” van Gotyé.   U kent die song wel, neem ik aan.  Als u het niet kent dan hebt u het afgelopen jaar wellicht op de maan verbleven.  Wie het nummer wel kent, kent hoogstwaarschijnlijk ook de coverversie (van ‘Walk off the earth‘ waar 4 man en een vrouw op 1 gitaar tokkelen). Deze clip is via uw mailbox of Facebook of via een ander virtueel kanaal vast wel eens aan uw ogen en oren gepasseerd. Tenzij u op de maan zat.

Wel, het is net op die cover dat The Key of Awesome een parodie heeft gemaakt. Een echte parel, oordeel zelf maar.

Nog een geweldige (vooral hilarisch voor wie bekend is met het computerspelletje Angry Birds)  is deze parodie op de hit  “Rolling in the deep” van Adele, waarin de zoetgevooisde zangeres van The Key of Awsome bewijst dat ze niet alleen grappig is maar ook daadwerkelijk kan zingen:

Niets dan lof over de doden. Maar een goeie spotprent van Michael Jackson zaliger moet kunnen. That he may rest in pieces.

 

Denderend

“Awel, dat is nog eens iets om over te bloggen, se”, zei mijn lief zaterdagavond.

In de namiddag bevonden we ons nog ter hoogte van Anderlecht, meer bepaald in den Decathlon.  We gaan daar al eens graag rondneuzen tussen de tenten en kampeer- en wandelspullen en al. Een paar weken geleden nog kochten we in diezelfde Decathlon een nieuwe mountainbike voor smurf. Die hadden we hem immers vorige zomer beloofd, nadat zijn vorige splinternieuwe bergtweewieler, zoals u nog weet of reeds vergeten bent, in volle vaart van de fietsendrager was getuimeld.

Enfin, we stonden zaterdag dus in de Decathlon in Anderlecht omdat mijn lief al eens een puik idee in zijn kop steekt.

“Ik denk dat ik mij ne kajak ga aanschaffen”, liet hij zich vorige week ontvallen. Hij was nogal enthousiast toen hij het erover had, hij zag dat volledig zitten om in rivieren en kanalen en in de zee rond te peddelen.  “Wa peisde, schatjn, ziede gij dat ook een beetje zitten? Zoude gij dan mee gaan kajakken?” had hij nog langs zijn neus weg gepolst.

Doorgaans lijdt mijn lief aan een milde vorm van uitstelgedrag, dus ik dacht dat zijn kajak-idee wel naar een ander jaar zou verschoven worden, doch deze keer stonden we dus werkelijk dezelfde week nog in den Decathlon (zou ik geen percentje krijgen van den Decathlon voor zo veel reklam, feitelijk?), aan de rayon van de kajaks.

De keuze viel op een Sevylor Sirocco-Pro; een opblaasbaar exemplaar van zeer degelijke kwaliteit. 

Geladen met een doos vol kajak, een pomp, 2 sets roeispanen en 2 zwemvesten , reden we regelrecht naar de Gavers in Geraardsbergen. Aan een klein havendokje langs de Dender parkeerden we de auto, pakten de kajak uit, pompten de nodige lucht erin en lieten hem zachtjes te water.

Man man man, was mij dat een zaligheid!

Wandelaars en fietsers wuifden ons toe vanop het jaagpad, terwijl mijn lief en ik, in de kajak, tussen het groen, met het zonnetje op onze bol, helemaal alleen, door het kabbelende water van de Dender gleden.