Ne mens komt wat tegen

Zaterdagavond. Mijn lief en ik gaan naar de cinema om de nieuwe Vlaamse prent “Frits en Freddy” te gaan zien. Verdekke, nergens plaats. De parking van de cinema staat bomvol. Wat is er hier te doen, zeg!?

We besluiten aan te sluiten bij de rij auto’s die in het gras aan de zijkant geparkeerd staat.

2 Tickets voor zaal 1, twee seats, naar gewoonte de 2 uiterst linkse stoelen zo ongeveer in het 4de kwart bovenaan in de zaal. Het doek gaat op. Nuja. Eerst reklam en dan de film.

De film is een aanrader. Wie hem nog niet gezien heeft: doén. Je zal er geen spijt van krijgen, tenzij je een triestige plant bent met een chronisch gebrek aan gevoel voor humor of een ernstige allergie voor Vlaamse acteurs.

Tom ‘protput’ Van Dijck en Peter ‘den helft van Stany Crets’ Van den Begin vertolken hun typetjes met groot gemak, zo lijkt het. Ze zitten comfortabel in hun rol als bijbelverkopers-met-een-marginaal-kantje, het is ze op het lijf geschreven. Er valt geen enkel saai of stil moment, het gaat vooruit en de volle 90 minuten hangen we met z’n allen aan het filmdoek gekluisterd. De verhaallijn is eenvoudig doch wordt door de puike acteerprestaties tot een hoger niveau getild.

Enfin, ik denk dat ge’t wel doorhebt dat we’t een goeie film vonden, zekerst? ’t Is hier precies een filmrecensie, seg.

Na de film beslissen we om, ter afsluiting van de avond, niet daar in het cafetaria, maar elders een goeie trappist te gaan drinken. Een slaapmuts.

In de auto gestapt willen we achterwaarts de parking oprijden, doch er hapert iets. De ganse auto hapert. Hoe meer pogingen we ondernemen om de auto een centimetertje achteruit te krijgen, hoe dieper de voorwielen putten graven. Het is duidelijk, we zitten een beetje heel erg diep vast in de mulle moddergrond die nochtans bij het parkeren gewoon een droge grasstrook leek. De voorwieltractie graaft ons zo diep dat het chassis gelijk evenredig komt met de grond.

Ziet ons hier nu staan, Frits en Freddy.

Op de parking tellen we de auto’s met een trekhaak en hopen dat er een van de eigenaars zo sympathiek is om ons een duwtje in de rug (nuja) te geven. Geen kat op de parking, alleman zit binnen, trappist te drinken, wellicht.

Een idee later sta ik terug binnen in het onthaal van de cinema en vraag ik er een gast die daar werkt of hij ons misschien indien mogelijk zou kunnen helpen eventueel. Met een schuin oog zie ik nog net Raymond van het Groenewoud aan de toog hangen. Wisten we ook ineens waarom heel die parking propvol stond. Awoert Raymond!

Anyway, om een te lang uitgevallen verhaal alsnog in te korten: uiteindelijk trekt 1 van Raymond’s techniekers ons met zijn camionet uit de put en rijden we met brokken modder en al ’t stad in voor onze welverdiende trappist.

Kon dat volstaan als afronding? ’t Zal moeten want ik heb geen goesting meer om te zitten broeien op de juiste woorden en zinsconstructie om een deftige einde te formuleren.

Of wacht: en we leefden nog lang en gelukkig.

Toneeltjespelen

Vrijdag ben ik samen met Elke naar een toneelstuk gaan kijken in de stadsschouwburg in Brugge. Samen met smurf en Ruben, een klasgenootje van hem.

“Maliënkolder”, heette het stuk en belichtte volgens de makers “De Maatschappij Ter Bevordering Van De Instandhouding”, gezien vanuit het standpunt in de Middeleeuwen. Het Nederlandse toneelgezelschap ‘Beumer & Drost’ vond het zelf een artistieke uitdaging voor de regisseur, kan je nagaan.

En wij vonden het vooral iets raars, bijna niet te volgen, laat staan deftig te begrijpen. Er zat wel een verhaal in, ergens, maar het stuk was eerder een aaneenrijging van losse stukken sketch, met een voorlezer, wat tekst in dialoog en hier en daar wat zang en instrumentengespeel.  Pas op, het was niet slecht, we hebben bij momenten echt wel kunnen lachen en zo, maar het had weinig gemeen met ‘toneel’ zoals wij het traditioneel kennen.

Experimenteel, artistiek raar, abstract en bizar, en toch heeft niemand zich verveeld.

Gisteren zouden we gaan zwemmen maar de papa van smurf kwam pas laat in de namiddag smurf’s boekentas brengen zodat het niet meer de moeite was. Als alternatief zijn we naar Alvin & The Chipmunks 2 gaan kijken in cinema Focus in Geraardsbergen. We waren daar nog nooit geweest en ik moet zeggen; ze gaan ons daar nog zien. Heel gezellig, aangenaam en rustig is het daar. De chipmunks waren weer keigrappig, de animatie is geweldig superknap gedaan. Een aanrader voor jong en oud, zowaar.

Helaas kreeg smurf halverwege de film hevige buikkrampen en pijn in z’n maag. Ineens spurtte hij de zaal uit, racete richting WC om aldaar zijn maaginhoud te ledigen.  We hebben de film nog uitgekeken maar echt genieten zat er voor smurf helaas niet meer in. En voor mij ook niet, I might add. De ganse avond en nacht bleef de pijn aanhouden aan zijn maag en buikje. Hij was constant mottig en abnormaal onrustig en diende dan ook midden in de nacht nog een aantal bezoekjes aan het toilet te brengen. Ocharme toch, kon ik de pijn en het ongemak maar van hem overnemen!

Vandaag was het al een heel stuk beter, gelukkig. Hij is de ganse namiddag met zijne pepe en diens vriendin en familie naar carnaval Ninove geweest. Hij zou rond 8 uur afgezet worden vanavond maar arriveerde om half zes al, bleekjes en doodmoe.

Hij ligt intussen al een tijdje goed ingeduffeld en overladen met knuffels en kusjes in z’n bed, hopelijk voor een rustige nacht.

They’re back

Mijn vriendin die in China woont met haar man en kroost is weer even in het land. Ons weerzien gisteren was, zoals altijd, weer heel plezant.  Smurf was kei ongeduldig en dolenthousiast om zijn vriendjes eindelijk terug te zien, na 6 lange maanden. Kort na de middag zijn we z’n allen naar Avatar gaan kijken.

In den Humo had ik net een niet al te ophemelende recentie gelezen dus vreesde ik het ergste.  Ik ben sowieso al geen fan van Sience Fiction, ik heb het niet voor toestanden in space met ruimtetuigen en gekke figuren waarin meestal die ene grote held alles overwint. Toen ik hoorde dat de film 2 uur en 41 minuten duurde en dat er begot geen pauze was,  achtte ik de kans dat ik in slaap zou sukkelen bijzonder groot.

Ik heb geen oog dichtgedaan. De tijd vloog voorbij. Een in wezen vrij simpele verhaallijn met een vleugje romantiek, in beeld gebracht en vorm gegeven door middel van een vloed van technologische hoogstandjes en machtige special effect. Met al mijn zintuigen tegelijk dook in in deze fantasiewereld en verbleef daar tot iets na de aftiteling. Ik werd meegesleurd in een wereld op Pandora, waar alles in harmonie is, waar een volk van blauwe reuzenmensen samenleeft. Die wereld is zo wonderlijk mooi dat mijn vriendin en ik elkaar op een bepaald moment mijmerend aankeken en zuchtten: “ik wil daar ook naartoe”.

Een prachtfilm, kortom. Dat mag ook wel voor een productie van 300 miljoen dollar.

De rest van de dag hebben we samen doorgebracht met pure gezelligheid, foto’s kijken en heel veel bijpraten. Om middernacht reed ik met 3  klein mannen op de achterbank naar huis. De kinderen zien elkaar zo weinig dus toen ze vroegen of ze mee mochten met smurf en blijven slapen hebben we daar niet lang over moeten nadenken. Man man man, het was super plezant met die 3 jongens in huis!

Volgende week vertrekken ze helaas terug naar het verre oosten. Snif. Maar, als alles goed gaat, komen ze over een half jaar terug en blijven ze voorgoed hier. Tenzij haar man het in z’n kop krijgt om alsnog zijn grote droom te volgen en zijn gezin meeneemt naar Canada.

Movie night – Part I

Toen Elke een tijd geleden op Facebook vroeg wie haar wou vergezellen naar “Harry Potter and The Half-Blood Prince”, de zesde film uit de reeks, zijn haar vriendin Katrien en Breeg en ik daarop ingegaan. Voor Katrien en Breeg was het een eerste encounter met de personages uit de verhalenreeks van de hand van de Britse schrijfster J.K Rowling. Elke daarentegen is dé grote experte van de avonturen van de wizzards in de fantastische Hogwarts School of Witchcraft and Wizardry. Terwijl ik slechts een drietal films zag op TV heeft Elke de 6 boeken gelezen, de 6 films gezien en de complete 12 items in haar bezit. Ze is een fan, denk ik.

Alle 4 kwamen we laaiend enthousiast uit de bioscoop in Brugge en al gauw broeide het idee om ook de 5 andere films samen te bekijken. En alzo vormde zich het concrete plan om tweemaandelijks samen te komen voor een Harry Potter-filmavond. Terwijl wij die 5 films in een culinair kader tot ons zullen nemen zal het allerlaatste boek “Harry Potter and the Deathly Hollows” verfilmd zijn en in twee delen ingeblikt. Deel 1 gaat onze zalen in op 17 november 2010, het 2de en allerlaatste deel is voorzien voor juli 2011. Maar dat is voor later.

De eerste datum voor de eerste Potter werd geprikt op zaterdag 24 oktober. Gisteren dus, bij mij thuis.

“Harry Potter & the Philosopher’s Stone”

 

 

Kir Royale

~~~

Amuses gueules warm en koud

~~~

Pastarijst met kip en groentjes zonder olijven

~~~

Fruittaart

~~~

Koffie

Echte Lierse Vlaaien

______________

Wijn: Rosato del Sole

 

Dit menu kwam tot stand op basis van de afspraak: persoon 1, zijnde de gastvrouw/-heer, is verantwoordelijk voor de warme en koude dranken, 2 zorgt voor de aperitiefhapjes/het voorgerecht, 3 staat in voor de hoofdschotel en 4 zorgt voor het dessert.

Dat ziet er helemaal niet slecht uit, hé gasten? Het wás ook superlekker, zijt maar zeker! En gezellig. En fijn. En plezierig en plezant. Dat het zonder meer een zeer geslaagde avond was moet ik dus eigenlijk niet meer te vertellen, en dat het voor herhaling vatbaar is hoeft ook niet meer gezegd, dat is reeds een vaststaand feit.

Volgende afspraak met Harry Potter, Hermione Granger & Ron Weasly over 2 maanden bij Breeg.