Door het lezen van Wisken haar blog en het volgen van haar activiteiten kreeg ik enorme goesting om ook iets sportiefs te gaan doen. Ik werd enorm gemotiveerd door het lezen van haar sportieve way of life, samen met haar kinderen en haar man.
Ik zie zo veel mensen joggen, jong en oud, groot en klein, dik en dun. Als zij dat allemaal zo graag doen moet dat toch echt wel tof zijn op één of andere manier. Ik dacht: als ik dat nu ook gewoon eens doe, dan zou ik het ook leuk gaan vinden en die drive krijgen waar joggers het al eens over hebben. Niet meteen de ‘runners high’ maar er kunnen van genieten om buiten te zijn in de natuur en te kunnen bewegen met de zon op m’n kop en de wind in m’n haar…
Ik zag ook meteen de voordelen van joggen; je bent niet gebonden aan bepaalde uren, je hoeft niet vooraf te reserveren, je hoeft geen lid te zijn van een club waar je dan verplicht bent om kaartjes te verkopen voor een eetfestijn en zo van die dingen. Joggen doe je ongedwongen, op je eigen tempo, eender waar en wanneer je wil. Dat ligt me wel.
En alzo begon ik een paar maanden geleden met heel veel goesting aan Start-to-run. Ik kocht me een jogging outfit, een stopwatch, een paar New Balance loopschoenen en begon, samen met mijn lief, aan de eerste week van het schema.
Marc liep mee aan mijn trage tempo, chronometreerde de duur volgens het loopschema, en motiveerde me om door te zetten als ik het moeilijk kreeg. Hij was behoorlijk trots op mij, hij vond het super dat ik dat zo ineens uit mezelf deed en er ook zo enthousiast over was. Ik was zelf ook trots op mezelf, maar besefte heel erg goed dat het enorm zwaar zou worden, zowel fysiek als mentaal.
We maakten ons lid van het Vondelhof; een fantastische setting om te joggen op een kwartiertje van mijn deur. Vondelhof is een ideaal terrein waar meerdere joggingclubs hun rondjes lopen: een bosrijk parkje met gravelpaadjes, afgebiesd met weelderige bloemen- en plantenborders. Nu we lid zijn hebben we 24/7 toegang tot het terrein en kunnen we gaan joggen wanneer we maar willen.
Op de eerste dag kon ik amper 1 minuutje aan een stuk lopen. 4 weken later liep ik de volle 5 minuten uit.
Juijj?
Nee jong, er valt helemaal niks te juichen. Afzien is het! Afzien als een beest! Het is pijnlijk en ongelooflijk zwaar. Het doet geen deugd, op geen enkele manier what so ever. Niet aan mijn lijf, niet aan mijn geest. In het begin was het nog te doen, dan was ik nog enorm gemotiveerd, ik wilde dit voor mezelf, ik wilde en zou mijn conditie op peil brengen en wilde en zou niet opgeven! Ik zou doorzetten! Niet plooien!
We gingen elke week 3 keer lopen. Zelfs toen we een week in Bretagne op reis waren zijn we gaan joggen. Marc deed enorm zijn best om mij gemotiveerd te houden. Hij moedigde me ongelooflijk aan. Maar ik voelde me meer en meer gedwongen om door te zetten want voor mij was het alleen maar afzien, elke keer opnieuw.
En toch heb ik het tot dag 5 van week 4 volgehouden. Ik zette door. Niet meer voor mezelf omdat ik het wilde en gemotiveerd was, maar omdat ik mijn lief niet wilde teleurstellen. Hij is altijd heel sportief geweest en heeft de juiste instelling om te sporten. Hij vindt het fantastisch om zijn grenzen af te tasten en door te zetten, om zich in het zweet te zwoegen. Hij geniet daar van en heeft enorm veel voldoening van een zalig gevoel na de inspanning. Ik heb dat niet. Ik voél dat niet. Ik hoef niet zo nodig mijn grenzen af te tasten en hoef al zeker niet af te zien om me daarna beter te voelen.
Sporten is niks voor mij. Ik heb dat altijd al geweten, ik ben gewoon geen sportief type, nooit geweest. Ik heb er noch het lijf noch de instelling voor.
Ik vind het benijdenswaardig dat sportievelingen wél genieten van hun sport. Dat ze dat oprecht en echt graag doen, dat ze werkelijk gemotiveerd zijn en ernaar uitkijken om hun sport te kunnen beoefenen.
Ik wil wel een beetje meer conditie en ik wil gezond leven, liefst weer zonder overgewicht. Maar ik wil mezelf niet dwingen om bezig te moeten zijn met iets waar ik geen plezier aan heb noch voldoening uit haal. Fysiek afzien en mentaal tot het uiterste gaan is voor mij niet de manier om gezonder te leven.
Is het werkelijk een kwestie van grenzen verleggen, zelfdiscipline en doorzettingsvermogen?
Tussen ons gezegd en gezwegen 
Ik heb het ongeveer tien jaar geleden volgehouden tot 5 kilometer, en toen woog ik nog 30 kilo meer. Volhouden, zeker niet stoppen nu! Muziek 9 (met een goed ritme) in je oren zodat je jezelf niet hoort hijgen, dat helpt ook.
Ik ben ervan overtuigd dat iedereen tot 5 kilometer geraakt, als je maar 3 keer per week traint.
@ Marleen
Met muziek in de oren…misschien doet dat wel wonderen. Zal dat eens uittesten.
Hmmm. Zeer moeilijke vraag. Ik ben sportief en als je me om het even wanneer vraagt “wil je gaan lopen” dan heb je 99% kans dat ik nee ga antwoorden. Dus ja, het is een kwestie van zelfdiscipline, doorzettingsvermogen en grenzen verleggen. Maar het interessante eraan is dat eens de spieren aangepast zijn en de fysieke pijn weg is, de mentale voldoening in de plaats komt. IK heb sport nodig. Het geeft me ook mentale rust. Niet noodzakelijk tijdens, maar wel na.
@ bentenge
Feit is: Ik heb geen sport nodig om me goed te voelen. Het geeft me ook geen mentale rust, noch voor, noch tijdens, noch na. Heel moeilijk om dan te gaan doen alsof, echt wel.
Ja, absoluut, ik ben zelf ook niet sportief, maar loop inmiddels 3 en meestal zelfs 4 keer per week. Tussen de 30 en 40 km in totaal. En toch noem ik me zelf niet sportief (omdat ik van nature eigenlijk liever in de zetel lig) alhoewel de objectieve feiten voor zich spreken. Ik zal je het adres van mijn loopblog eens doorsturen. Dan kan je lezen dat ik het ook heb moeten leren (moet je uiteraard beginnen bij het begin) en hopelijk werkt het motiverend!
@ Joke
Ok, stuur me de link naar je loopblog maar door…ben benieuwd
normaal heb je die al gehad, via je privé-mailadres, want om mijn privacy op leesme een beetje te waarborgen, zijn de twee niet aan elkaar gelinkt. Daar gebruik ik immers mijn echte naam. Maar vermits we elkaar op de blogmeeting bij Zapnimf ontmoet hebben, is deze voor jou geen geheim meer.
’t Is in orde, ik kreeg hem inderdaad. Had hem gedeletet omdat ik dacht dat je een spammailer was :-) sorry.
Dacht ik nu even dat mij hier iemand zou overtuigen om met lopen te starten, maar ik zit met hetzelfde gevoel als jij. Ik heb er zero, nope, nulkommanul plezier aan, dan is het moeilijk om gemotiveerd te blijven.
Nu kom ik in de zomer wel aan genoeg lichaamsbeweging, dan fietsen we meer, is er het tuinwerk, gaat een mens al eens meer wandelen, maar in de winter zou ik absoluut wat meer willen bewegen.
Misschien moeten we eens samen een loopje gaan nemen, twee gedemotiveerden samen, zou dat eventueel niet werken ?
@ Eilish
Welja, ik ga ook regelmatig wandelen en mijn lief en ik gaan al eens fietsen…ergens denk ik ook genoeg beweging te hebben maar dat is _ik weet dat van mezelf_ enkel een goedkoop excuus om niets meer te moeten doen. Woon je niet een beetje te ver om af te spreken en samen een loopje te gaan nemen?
Aan mij moet je dat niet vragen want ik begrijp zeer goed wat je bedoeld en begin er zelfs niet aan ! Ik vind het heel sterk van je dat je al zo ver bent geraakt.
@ micheleeuw
Sterk, ja. Het is heel sterk en straf hoe goed ik aan vanalles kan beginnen. Maar daar houdt het op, dus zo straf is het in wezen niet echt, isit.
Misschien is het eerder een kwestie dat joggen/lopen geen sport is voor jouw? Probeer eens een andere sport: fietsen, zwemmen, … Er zijn zoveel sporten. Desnoods gewoon wandelen. Zoek iets waar je zelf plezier in hebt en stel je geen onrealistische doeleinden. Fiets desnoods mee met Mark als hij gaat joggen. Zelfdiscipline en doorzettingsvermogen: het klinkt wel goed maar het gaat toch gemakkelijker als je iets doet wat je graag doet. Er zijn mensen die er plezier in vinden om constant grenzen te verleggen – maar ook dat eindigt op een bepaald punt en dan valt de motivatie weg. Zie maar naar al die beroepssporters: heel veel vinden op een bepaald moment ook niet meer de motivatie om door te gaan omdat ze op de grenzen van hun kunnen gekomen zijn en het geen uitdaging meer is. Grenzen verleggen vormt kan zo een belemmering zijn om te sporten ipv een motivatie. Of doe iets die weinigen beschouwen als sport: dansen.
@ Stef den Flater
Dat denk ik dus ook: joggen is geen sport voor mij. Zwemmen doe ik ook niet zo graag, ik ploeter en speel wel graag in water maar baantjes trekken is so boring dat ik daar nooit toe kom. Fietsen doe ik graag, zolang het niet te veel bergop is, dus naar NL of Limburg kan ik het wel een aantal kilometer trekken. Hier in de omtrek is het 1 en al klimmen en dalen, waarmee de leute er dan ook snel af is. Eigenlijk doe ik alles van bewegen wel graag, zolang het me niet opgedrongen wordt (door mezelf of iemand anders) en zolang het maar niet te ver is en te lang duurt. Kleine korte inspanningetjes meerdere keren gaat me veel beter af dan grote inspanningen die lang duren. Pfrt, ’t is gewoon niet leuk.
Nee jong, dat blijft degoutant. Ik ben gestopt toen vriendin en ik rond de drie keer tien minuten liepen. Ik haatte elke second.
@ De Huisvrouw
3 leer 10 minuten? Zot! Of nee: chapeau, dat had ik in jou niet gezien. Maar als je dan zegt dat je elke seconde haatte, dan geloof ik je.
Bij start to run heb ik het eens volgehouden tot les 21. Bij het zwemmen is mijn 10-beurtenkaart nooit volgeraakt. Hetzelfde bij spinnen, waar ik bij les 8 ineens een bloeddrukval kreeg dat ik er een permanente schrik van heb opgedaan. Ik heb er mij dan maar bij neergelegd: sporten is ook mijn ding niet, al moet ik het wel doen om mijn figuur in bedwang te houden. Oplossing? Ik kies voor een zo goed als kosteloze sport zonder veel verplichtingen: crossen op mijn crosstrainer of lopen met Evy -ben zo al vijf keer herbegonnen :) . Maar ik voel me goed telkens ik iets doe, hoe weinig ook. Ik weet van mezelf dat ik het max. 3 maand volhou, eens ik het zot in mijn kop krijg, maar dat is oké. Alles wat ik eruit zweet, pakken ze mij niet meer af :)
Go with the flow, meid! Bewegen is gezond en voor sommige mensen een noodzaak. Maar je vult het in hoe je dat zelf wil natuurlijk.
@ lentesneeuw
Aha, ik heb ook een crosstrainer staan. Zo een echte van Kettler. Momenteel staat hij ergens stof te vergaren maar ik ga hem terug in mijn living zetten. Jij voelt je goed telkens je iets van beweging hebt gedaan…waarom heb ik dat niet? Dat zou mijn motivatie zijn mocht het me ook ergens voldoening geven.
Het kan helpen om voor jezelf een bepaald doel te stellen. Bijvoorbeeld: volgend jaar wil ik meedoen met de 10km door Gent. En dit vervolgens aan voldoende mensen in je omgeving te vertellen, zodat je er niet meer vanonder kunt ;-) Helpt soms wel als motivatie!
@ Nachtbraker
De 10 km door Gent, yeah right. Dat is voor mensen die de ambitie hebben om sportief te zijn, dat geldt absoluut niet voor mij. Het moet in je zitten, toch?
Lieve Margo, dat je het uberhaupt al probeert maakt me zo trots op je!!!
Ik ken je gevoel eigenlijk maar al te goed. Ik ben begonnen met lopen door een weddenschap en ik haatte ook iedere seconde. Het is afzien. Die eerste maanden heeft Chris me uit mijn zetel moeten jagen. Mijn heupen deden pijn, ik had ’s nachts krampen in mijn kuiten, etc.
Maar dan keert het tij. Je begint soepeler te lopen en je loopt die stomme 5km uit. Spekmedaille!
Is het een troost dat IEDERE loper hetzelfde doorstaan heeft als jij nu? Probeer vol te houden, loop traag genoeg zodat je tijd hebt om te genieten.
Ja het is zelfdiscipline en doorzettingsvermogen maar zeker en vast grenzen verleggen. Trouwens je lichaam eens onder lichte stress zetten kan geen kwaad :-).
Stop je lievelingsmuziek in je oren en go 4 it. Opgeven kan iedereen maar doorbijten….Hou het vol tot de 5km en beslis dan. astammeblieeeeeft.
Als je wil kom ik je elke keer mentaal coachen…geef maar een gil.
@ Wisken
’t Is dus werkelijk een kwestie van doorzetten en de pijn en ellendige degout verbijten? OMG. Denk je echt dat er een moment gaat komen dat ik het graag ga beginnen doen? Waarom kan ik dat bijna niet geloven? Ik ben een quitter, ik begin aan vele dingen met een knoert van een enthousiasme maar hou nooit iets vol. Muziekschool: ik wou en zou gitaar spelen: 1 jaar notenleer en ik hield het voor bekeken. Weg interesse. Paardrijden: ik heb dat 2,5 jaar intens gedaan, had de ganse outfit en reutemeteut en ging van beginneling naar gevorderde…en ineens had ik er genoeg van en heb nooit nog op een paard gezeten. Of tekenen: ik heb jarenlang getekend, heb hele grote en hele mooie tekeningen gemaakt (er hangt er een in mijne living): en ineens was ik het beu. Nooit nog een potlood in mijn handen gehad.
En nu dat lopen. Mijn enthousiasme en goesting was enorm, en weer is die gedrevenheid helemaal weg nu. ‘k Peis da’k een beetje bipolair ben.
ach, zolang je het bloggen maar niet moe wordt :-)
Des te meer een reden om die cirkel te doorbreken…dit ga je volhouden punt.
Yes chef! :-)
Ik ga mijn best doen, Wisken. Echt.
Die tip ivm muziek, die helpt wel. Met muziek in je oren ben je niet constant aan het denken en vergeet je al je zorgen. (zorgen?)
@ Hansdezwans
Nee jong, muziek of niet in de oren, het is en blijft vreselijk. Voor mij.
Maar ik heb er iets op gevonden…de crosstrainer
Een heel ander verhaal hier. Na bijna twintig jaar geen sport meer te doen de draad weer opgepikt.
Eerst zwemmen, daarna ook fietsen en lopen. Iedere week 5-10 uur sporten, ’t wordt op een bepaald moment zelf verslavend. 35 kg vet verloren. Vastgesteld dat ik door sporten mijn allergische rhinitis onder controle kreeg zodat ik eindelijk opnieuw vrij kan ademen.
Ben ik dan nu supersportief? Neen, ik heb op zich niet direct talent op het vlak van sporten. Maar dat maakt mij niets uit, het is gevoel nadien dat me zo bevalt.
Jammer dat het voor jou minder goed valt, je hebt het in ieder geval aardig lang volgehouden
@ supermasj
Amai, da’s geweldig. En benijdenswaardig. En wreed tof voor jou dat je je er goed bij voelt, dat je je goed voelt na de inspanning.
Hoe ik het ook draai of keer, mij doet het niks niemendal.
Maar ik heb er iets op gevonden: ik heb mijn crosstrainer weer uit het stof gehaald en in de living gezet, en minstens 3 keer in de week ga ik een half uur intens tekeer op dat ding. Ik ploeg me crosstrainend in het zweet en zie af als een rund. I do not like it maar beter dan dit krijg ik het niet, denk ik. Wat het ‘do-able’ maakt is dat ik het onaangename aan het aangename kan koppelen: ik zet een goed programma op op TV en cross me erdoorheen gedurende 30 minuten. En ik eet mager en gezond.
Vandaag voel ik me al een stuk beter, sinds ik dit doe, dus ik doe voort. En moet en zal mijn conditie aansterken en ik moet en zal tegelijk mijn overgewicht kwijtspelen. Ik ben dat aan mezelf verplicht want ik heb al veel te lang mijn lijf verwaarloosd en tekortgedaan.
De eerste maanden was het ook bij mij doorbijten. Maar je bent duidelijk op de goede weg. Keep up the good work, zou ik zo zeggen