Horen, zien en zwijgen

Weet je wat ik heb?
Nee jong, geen snotvalling, en nee, ook geen nieuwe roze rok.
‘k Heb wel een nieuwe zijspiegel op mijn auto en ‘k heb ook wel wat honger op dit moment.
Maar daarover wou ik het niet hebben.Je herinnert je wellicht totaal niet meer dat ik ooit eens een stukje schreef over de kartonnen doos waarin ik woon? ‘k Had het kunnen denken.
Allez, om u de moeite te besparen zal ik er je nog eens naartoe leiden…link link.

Gelezen?
Awel, ik heb intussen nieuwe bovenburen.

De vorige bovenbuur is verhuisd omdat hij ergens iets doet met foto’s en studio en shoots en al, en hun appartement werd wat krap voor al zijn gerief, zei zei hij me, toen ik hem vroeg wat the hell dat fluo-oranje “TE HUUR” plakkaat voor zijn venster hing te doen.
“dat ge gelijk hebt, makker, als ge iets beters en groters vindt moet ge niet twijfelen”, gooide ik er achteraan.

Het appartement boven mij is iets groter dan het mijne, of toch een beetje. De badkamer is ruimer en er is een groot terras aan, wat altijd plezant is in de zomer.
De prijs ligt ietsjes hoger maar niet zoveel, dus stelde ik me kandidaat om een plateauke hoger te moven.
Maar ik was te laat. De huisbaas had al een nieuwe huurder.
Damn.

Omdat ik alles hoor wat er boven mij gebeurt, hoopte ik dat de nieuwe huurder een alleenstaande M/V zou zijn, een mens alleen is doorgaans een pak stiller dan een koppel.
Jawadde, heb ik me hier brute pech, zeg! Het is een jong koppel met een kleine bleitmuil van een peuter. Sorry voor het scheve woord.
Nu heb ik ook een peuter gehad, en die huilde ook zijn longskes uit zijn lijf, maar het schreeuwen van die kleine hierboven, dat snijdt door merg en been. Smurf is ervan overtuigd dat dat kind mishandeld wordt, zoals dat brult en krijst, dat is echt niet normaal. En de ouders brullen dan keihard tegen die kleine dat het nog harder begint te krijsen…

De eerste dagen heb ik wreed aan nachtrust ingeboet door dat jankorgel, doorslapen was absoluut onmogelijk. Die kleine slaapt -juijj- in de kamer boven mij en werd de eerste week wel 10 keer wakker per nacht. Dat zal wel te wijten aan de nieuwe omgeving waar dat kleintje in gedropt werd van de ene dag op de andere, ik kan daar nu wel inkomen dat dat kind niet te wreed op haar gemak was die eerste dagen.
Enfin, nu zet ze het gemiddeld maar een keer of 3 meer op een krijsen ’s nachts, er is beterschap.

Wat die daar verder boven allemaal uitsteken, ik weet het niet, maar na een maand zou je toch al geïnstalleerd moeten zijn in een appartement, denk ik zo. Zij niet. Zij zijn nog steeds dapper aan het bricoleren. Al vier weken lang mag ik meegenieten van heen-en-weer-geschuif, slijpen, vijzen, boren en kloppen, soms tot ’s avonds laat.
Ik denk dat ze zich een vracht nieuwe Ikea meubeltjes hebben aangeschaft die ze op hun gemakske 1 voor 1 in elkaar aan het knutselen zijn. Ik denk ook dat ze een lot van honderdvijftig fotokadertjes en stilleven-schilderijtjes op de kop hebben getikt tijdens de solden, want aan dat geboor en geklop tegen de muren komt ook maar geen einde.

Dat is nog niet zo heel erg, dat bricoleren zal ooit wel eens stoppen, maar waar ik mij toch serieus zorgen om maak is dat die kleine een hele dag aan bezigheidstherapie doet door middel van een rijdende zitter. Weet je wat ik bedoel? Zo’n soort hangstoeltje op wielen waarmee ze heel ’t appartement rondcrost. Ik kan evengoed naast een station gaan wonen, het geluid van dat rolding over de vloer hierboven maakt al even veel lawaai dan een voorbijrazende passagierstrein.
Jongens, jongens, wat ben ik hier gezegend nu.

Maar goed, ik zal het moeten nemen zoals het is, en smurf ook. Soms kunnen we er al eens om lachen als ze daar boven weer druk bezig zijn.
En toch went het moeilijk, al dat lawaai. Ik ben altijd content als ik ze hoor buitenstappen, dan weet ik dat de rust wederkeert en geniet ik van de stilte.
Tenzij de kapper hiernaast open is, natuurlijk.